ΓΡΑΨΑΜΕ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΠΟΥ ΜΙΛΟΥΣΑΝ ΓΙΑ ΤΗ ΘΛΙΨΗ

Γράψαμε τραγούδια που μιλούσαν για τη θλίψη

των άρρωστων, δυσάρεστων και μάταιων δεσμών
παίξαμε με στίχους που γελούσαν με την πίστη
των άτυχων, των άσχημων, των άδοξων θνητών

Φτιάξαμε τραγούδια που γλεντούσαν με τις τύψεις
των άχρωμων, ασήμαντων, ανόητων εραστών
κλάψαμε με στίχους που γραφτήκαν για τις πτώσεις
των όμορφων, ανέγγιχτων, απόμακρων ονείρων
κι αυτό που μένει...

Ένας άθλιος σκοπός, ένας γελοίος ρυθμός
σαν ψυχροί θεατές να πενθούμε το χθες
κάποιος που υπομένει κι άλλος που περιμένει
για να σώσει ένα αστέρι στον ουρανό που πεθαίνει...
ένας γέρος που μένει μοναχός να προσμένει
σ’ ένα θάνατο αργό, να φανεί δυνατός
ένας ένας που φεύγει, τι ‘ναι αυτό που απομένει;
ένας άθλιος σκοπός, ένας γελοίος ρυθμός.

Στίχοι: Θάνος Ανεστόπουλος

 

αφιερωμένο:  

Σε όλους αυτούς που στοχάζονται πάνω στην ματαιότητα της ζωής, πάνω στην σκέψη ενός καλύτερου παρελθόντος και ενός ευτυχισμένου τέλους...

Σε όλους αυτούς που σκέφτονται το τώρα σαν το χθες και το αύριο σαν την αιωνιότητα...

Σε όλους αυτούς, τους αντάρτες της συνήθειας, του ρυθμού της ζωής, τους αποστάτες της μιζέριας, τους βέβηλους της καθημερινότητας...για όλους αυτούς που χάνονται μέσα στα μονοπάτια της συντριβής και της αδοξίας...για χάρη Του.