Το πένθος των μοναχών...έχει σχέση με τη ζωή των λαϊκών;

Πηγαίνοντας κάποτε ο αββάς Ποιμήν προς την Αίγυπτο είδε μία γυναίκα να κάθεται πάνω σ’ ένα τάφο και να κλαίει με πικρά δάκρυα. Και είπε: « Κι αν όλα τα ευχάριστα του κόσμου αυτού έλθουν αυτή τη στιγμή εδώ, δεν θα μπορέσουν να αποσπάσουν την ψυχή αυτής της γυναίκας από το πένθος. Κατά τον ίδιο τρόπο πρέπει και ο μοναχός να έχει μέσα του το πένθος σ’ όλη του τη ζωή».

Είπε πάλι ο αββάς Ποιμήν: «Το ψυχικό πένθος έχει διπλό σκοπό. Και εργασία πνευματική πραγματοποιεί μέσα στην ψυχή του ανθρώπου, αλλά και τον προφυλάσσει».

Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Ποιμένα: « Τι να κάνω»; Ο Γέροντας του απαντά: «Την ώρα που ο Θεός θα μας επισκεφθεί, για ποιο πράγμα θα ανησυχήσουμε;» Του λέει ο αδελφός: «Για τις αμαρτίες μας». Λέει λοιπόν ο Γέροντας: «Ας μπούμε επομένως στο κελί μας και μένοντας εκεί ας θυμόμαστε τις αμαρτίες μας και τότε ο Κύριος θα μας βοηθάει σε όλα».

Ο μακάριος Αθανάσιος ο επίσκοπος της Αλεξάνδρειας, παρακάλεσε τον αββά Παμβώ να κατέβει από την έρημο στην Αλεξάνδρεια. Πραγματικά, κατέβηκε και βλέποντας μία θεατρίνα, γέμισαν δάκρυα τα μάτια του. Όταν τον ρώτησαν όσοι ήταν κοντά  του να μάθουν γιατί έκλαψε είπε: «Δύο πράγματα μου έφεραν τα δάκρυα….το ένα η απώλεια εκείνης και το άλλο το ότι εγώ δεν έχω τόση φροντίδα να αρέσω στον Θεό, όση έχει αυτή προκειμένου να αρέσει σε ανήθικους ανθρώπους».

πηγή: "Το Μέγα Γεροντικό"

τόμος Ά

εκδ.:Ι.Ησυχ. "Το Γενέσιον της Θεοτόκου" 

Πανόραμα Θεσσαλονίκης

 Σχόλιο

Φυσικά υπάρχουν αμέτρητες τέτοιες ιστορίες μέσα στο Γεροντικό. Και θα έλεγε κάποιος χριστιανός ότι του είναι αδιάφορες μιας και αναφέρονται σε ερημίτες μοναχούς που ολοκληρωτικά αφιερώθηκαν στον Θεό και όχι σε λαϊκούς που ζούνε μέσα στον κόσμο.

Όμως δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούμε ότι ναι μεν οι μοναχοί έχουν παράδειγμά τους τους ασώματους Αγίους Αγγέλους  αλλά και οι λαϊκοί χριστιανοί έχουν (θα πρέπει τουλάχιστον να έχουν) παράδειγμά τους τους μοναχούς. 

Η ζωή μέσα στον κόσμο σίγουρα διαφέρει κατά πολύ από την ζωή μέσα στην έρημο...όμως ο σκοπός του ανθρώπου παντού και πάντοτε είναι ο ίδιος...

 Θα πρέπει να είναι η κατα Χάριν Θεώση. 

Το στήριγμα και το παράδειγμα ζωής λοιπόν των χριστιανών που ζούνε μέσα στον κόσμο είναι οι μοναχοί που ζουν ή που έζησαν και άφησαν πίσω τους σοφά λόγια και μία ενάρετη ζωή....καλούμαστε λοιπόν όλοι σύμφωμα με τις δυνάμεις μας να γίνουμε συμμέτοχη αυτής της εν Χριστώ ζωής που μας φανερώνει η ασκητική ζωή των μοναχών.

Λέγει ο όσιος Ιωάννης ο Σιναΐτης στο έργο του Κλίμαξ, το οποίο αποτελεί πνευματικό καθοδηγητή των χριστιανών, παραθέτει διάφορους λόγους του, οι οποίοι αποτελούν βαθμίδες ανόδου προς την υπέρτατη βαθμίδα της κλίμακας στην οποία βρίσκεται η Βασιλεία του Θεού, στην οποία όλοι κατατείνουμε.
 
Ο έβδομος λόγος του είναι περί του χαροποιού πένθους. Ο Όσιος Ιωάννης ορίζει το πένθος ως μονιμοποιημένη κατάσταση οδύνης στην ψυχή του μετανοούντα. Το κατά Θεόν πένθος είναι, λέγει, η σκυθρωπότητα της ψυχής, το χρυσό καρφί που καρφώνει στην καρδιά η λύπη για να την φρουρεί. Χαρακτηριστικό εκείνων που προόδευσαν κάπως στο μακάριο πένθος είναι η εγκράτεια και η σιωπή των χειλέων, εκείνων που προόδευσαν περισσότερο, η αοργησία και η αμνησικακία, ενώ αυτών που έφθασαν στην τελειότητα, η ταπεινοφροσύνη.

Ο Όσιος Ιωάννης προτρέπει τους πενθούντες να κρατούν σφιχτά τη μακάρια χαρμολύπη, η οποία προέρχεται από την ευλογημένη κατάνυξη. Να προσπαθούν να αποκτήσουν το χάρισμα του εσωτερικού δακρύου, να μην συμπεριφέρονται σαν εκείνους που μετά την ταφή των νεκρών, άλλοτε θρηνούν και άλλοτε μεθούν. 

Αν πενθείς, λέγει, να αυξήσεις το πένθος σου και το θρήνο, διότι εξ αιτίας των αμαρτιών σου άφησες την άνετη ζωή και αναγκάσθηκες να ασπασθείς το σκληρό (πένθιμο μοναχικό) βίο.

Ο Θεός δεν έχει ανάγκη από δάκρυα, ούτε επιθυμεί να πενθεί ο άνθρωπος από την οδύνη της καρδιάς του, αλλά μάλλον να τον βλέπει να αγάλλεται και να ευθυμεί εσωτερικά από αγάπη προς Αυτόν. Δεν κατέκτησε το κάλλος του πένθους εκείνος που πενθεί όταν θέλει, αλλά εκείνος που πενθεί για το λόγο που θέλει και όπως ο Θεός θέλει.

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος