Πέμπτη 7 Μαρτίου 2013

Ο Όσιος Παύλος ο Απλός (συνασκητής του Μ. Αντωνίου)



γιος Παλος ζησε κατ τν 4ο αἰῶνα μ.Χ. κα κλήθη πλός, διότι ταν γράμματος γεωργς λλ συγχρόνως κακος κα πλοϊκς στ θος. σύζυγός του ταν ραία μν στ μορφή, κακότροπη δ στν ψυχή. Ατ μοιχευμένη μ λλους, συνελήφθη κάποια μέρα π τν σιο, ταν ατς πέστρεφε π τος γρούς.  
τσι σιος φησε τν γυναίκα του κα τ παιδιά του στν φροντίδα το μοιχο κα κατέφυγε στν Αγυπτιακ ρημο, στ κελ το Μεγάλου ντωνίου, ζητώντας ν γίνει μοναχός.  
ταν τν εδε γιος ντώνιος, το επε τι νας νθρωπος ξήντα χρονν εναι γέροντας κα δν δύναται ν πομείνει τος πειρασμούς. τσι το κλεισε τν θύρα το κελιο. σιος Παλος μεινε ξω π τ κελ το μεγάλου καθηγητο τς ρήμου π τρες μέρες σιτος, χωρς τροφ κα νερό. πομον το σίου Παύλου καμψε τσι τ νένδοτο το γίου ντωνίου, ποος τν κράτησε κοντά του κα καθημεριν τν παιδαγωγοσε κα τν δοκίμαζε, μ σκοπ ν τν ναγκάσει ν μεταβε σ κοινόβιο, που σκητικς βίος θ ταν πι νετος γι τν σιο, λόγω τς λικίας του. μως σιος Παλος παρέμεινε κοντ στν γιο ντώνιο μ πακοή, ργαζόμενος καθημεριν τς ντολς το Θεο.

Τόσο πολ πρόκοψε στν ρετ κα στν εσέβεια πλος Παλος, στε ταν καθόταν ξω π τ να κα βλεπε τος δελφος ν εσέρχονται σ ατόν, μποροσε ν διακρίνει σ ποι ψυχ ναπαυόταν Χάρη το Θεο. τσι βλεπέ τούς δελφος λαμπρος στν ψη κα φαιδρος στ πρόσωπο, τν δ γγελο κάστου ν χαίρει μαζί του. Κάποια φορ εδε ναν μοναχ μαρο στν ψη κα ζοφώδη κα γύρω του δαίμονες πο τν περιέβαλλαν, ν φύλακας γγελός του τν κολουθοσε π μακρι λυπημένος. Μόλις σιος Παλος εδε τ θέαμα ατ ρχισε ν κλαίει κα ν χτυπ μ τ χέρια τ στθος του. Βλέποντας ο μοναχο τν θρόα μεταβολ το σίου κα τ κατώδυνο πένθος, προσλθαν κα ρωτοσαν ν μάθουν τν ατία κα τν παρακαλοσαν ν λθει στ σύναξη. κενος παρέμεινε ξω κα ταν ο μοναχο πελύθησαν π τν σύναξη κα βγαιναν ξω, βλέπει κα πάλι τν μοναχ κενο πο πρν ταν ζοφώδης κα περικυκλωμένος π δαίμονες, ν ξέρχεται μ λαμπρ τ πρόσωπο κα λευκ τ σμα, τν δ γγελό του ν εναι κοντά του κα ν χαίρει μαζί του. Τότε σιος εχαρίστησε κα ελόγησε τ νομα το Θεο λέγοντας: « τς φάτου το Δεσπότου μν φιλανθρωπίας κα γαθότητος!». Κα φο νλθε σ σημεο ψηλ φώναζε λέγοντας: «Δετε κα δετε τ ργα το Θεο, ς φοβερ κα πάσης κπλήξεως γέμοντα».
σιος ξήγησε στν δελφ πς τν εχε δε πρν τν εσοδό του στ να κα πς τν εδε μετά. Τότε μοναχς κενος μ ελικρίνεια ρχισε ν μολογε τι ταν νθρωπος μαρτωλς κα ζοσε στν μαρτία τς πορνείας. Μόλις δ εσλθε στ να κουσε τ φων το Προφήτου σαΐου, μλλον δ το Θεο λαλοντος δι’ ατο, ν λέγει: «Λούσασθε κα καθαρο γίνεσθε. φέλετε τς πονηρίας π τν ψυχν μν πέναντι τν φθαλμν μου, παύσασθε π τν πονηριν μν, μάθετε καλν ποιεν… Κα ἐὰν σιν α μαρτίαι μν ς φοινικον, ς χιόνα λευκαν. Κα ἐὰν θέλητε κα εσακούσητέ μου, τ γαθ τς γς φάγεσθε». Ατά, φο κουσε, κατανύγηκε καρδία του, ναστέναξε κ βάθους καρδίας κα επε πρς τν Θεό: «Δέσποτα, Κύριε Θεός, πο λθες στν κόσμο ν σώσεις τούς μαρτωλούς, χάρισέ μου ατ πο κουσα δι το Προφήτου γ νάξιος κα μαρτωλός. Κα νά, δίδω τν λόγο στν καρδιογνώστη Θεό, τι ποτάσσομαι κάθε παρανομία κα ασχρ πράξη, πο μέχρι τώρα δούλευα κα δν θ προσθέσω λλες στν βίο μου. λλ θ δουλεύω σ Σένα, Κύριε, μ λη τν σχύ μου κα λη μου τ διάνοια». Κα ναφώνησε τότε πλος Παλος, τι πως κασσίτερος μαυρίζει κα γίνεται πάλι λαμπρός, τσι κα ο πιστεύοντες, πο ν μαρτήσουν μαυρίζουν τν ψυχή τους, ταν μετανοον λαμπρύνονται π τ ργα τς πίστεως κα τς μετάνοιας. 
τσι φο διήνυσε μ εσέβεια κα σκηση τν βίο του, κοιμήθηκε μ ερήνη σ βαθ γρας.
Η μνήμη του τιμάται στις  7 Μαρτίου.

πολυτίκιον. χος πλ. α’. Τν συνάναρχον Λόγον.
Τς πλότητος φθης νθος μυρίπνοον, παμμακάριστε Παλε, τ καθαρ σου ψυχ, κα βίωσας π γς καθάπερ γγελος, κατ πνευμάτων πονηρν, ξουσίαν κ Θεο, δεξάμενος θεοφόρε, ατν τς λύμης λιτας σου,  
μς τρώτους διαφύλαττε.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...