Κυριακὴ Δ΄ Λουκᾶ: Ο σπόρος του Θεού και οι εχθροί του.

Πρὶν ἀπὸ μερικὰ χρόνια ἕνας διάσημος ἰταλικὸς οἶκος μόδας εἶχε ἀναρτήσει στὶς μεγάλες εὐρωπαϊκὲς πόλεις μία διαφήμιση σὲ γιγαντοαφίσσα, στὴν ὁποία φωτογραφίζονταν τρεῖς ἀνθρώπινες καρδιές, ἑνὸς εὐρωπαίου, ἑνὸς ἀφρικανοῦ καὶ ἑνὸς ἀσιάτη, ὅμοιες μεταξύ τους στὸ χρῶμα καὶ τὸ μέγεθος, καὶ τὶς ὁποῖες κανεὶς δὲν μποροῦσε νὰ καταλάβῃ σὲ ποιόν ἀνῆκαν, παρὰ μόνον ἀφότου διάβαζε τὴ σχετικὴ λεζάντα στὸ κάτω μέρος τῶν φωτογραφιῶν. Ἦταν καρδιὲς ποὺ εἶχαν ἀφαιρεθεῖ ἀπὸ τὸ νεκροτομεῖο γιὰ τὶς ἀνάγκες τῆς διαφήμισης, γεγονὸς ποὺ προκάλεσε ἔντονες ἀντιδράσεις. Τὸ μήνυμα τῆς διαφήμισης ἦταν πὼς οἱ φυλὲς τοῦ κόσμου δὲν διαφέρουν κατὰ τὸ ἐσωτερικὸ περιεχόμενο τοῦ ἀνθρώπου.

       Πράγματι ἔτσι εἶναι. Ἐντούτοις σήμερα ἀκούσαμε τὸ Χριστὸ νὰ μιλᾷ γιὰ μία διαφορετικὴ προσέγγιση σχετικὰ μὲ τὴν ἀνθρώπινη καρδιά, ποὺ ἀποτελεῖ τὸ κέντρο τοῦ ψυχισμοῦ μας, ὡς πρὸς τὴν ἀποδοχὴ τοῦ λόγου Του. Ὁ σπορέας-Χριστὸς σπέρνει τὸ λόγο Του παντοῦ. Μερικοὶ σπόροι πέφτουν στὸ δρόμο, ὅπου καταπατοῦνται ἢ γίνονται τροφὴ γιὰ τὰ πουλιά· ἄλλοι πέφτουν στὶς πέτρες, φυτρώνουν, ἀλλὰ στὴ συνέχεια ξεραίνονται, γιατὶ δὲν ὑπάρχει ὑγρασία· ἄλλοι πέφτουν στὰ ἀγκάθια, φυτρώνουν μαζί τους καὶ τελικὰ πνίγονται· κι ἄλλοι πέφτουν σὲ γονιμο ἔδαφος καὶ ἀποδίδουν ἑκατονταπλασίως τοὺς καρπούς τους.

       Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἴδιος γιὰ ὅλους, ὅπως ὁ σπόρος, ὅπως οἱ καρδιές μας κατὰ τὴν ἐξωτερική τους ἐμφάνιση. Ἀλλὰ δὲν ἔχει ἴδιο ἀποτέλεσμα ἡ σπορά, γιατὶ αὐτὸ ποὺ καθορίζει τὴν καρποφορία εἶναι τὸ ἐσωτερικό μας πνευματικὸ περιεχόμενο. Ὑπάρχουν πολέμιοι τῆς Ἐκκλησίας, ἀρνητές της, ἀδιάφοροι πρὸς αὐτήν, χλιαροὶ καὶ ἔνθερμοι πιστοί. Στὴ διαβάθμιση αὐτὴ δὲν παίζει ῥόλο οὔτε ἡ φυλετικὴ καταγωγή, οὔτε ἡ ἠλικία ἢ τὸ φύλο ἢ ἡ μόρφωση. Ὁ καθένας ἀνταποκρίνεται θετικὰ ἢ ἀρνητικὰ στὴν ἀποδοχὴ τοῦ θείου λόγου ἀνάλογα μὲ τὸ περιεχόμενο τῆς καρδιᾶς του, ἀνάλογα μὲ τὴν ποιότητα τοῦ χωραφιοῦ τῆς ψυχῆς του.

       Ὁ σπόρος ποὺ σπέρνει ἡ Ἐκκλησία ἐδῶ καὶ δύο χιλιάδες χρόνια εἶναι καλός, γόνιμος, παραγωγικός. Δὲν εἶναι σπόρος ποὺ δίνει φροῦδες ἐλπίδες, δὲν εἶναι σπόρος ἀμφιβόλου προελεύσεως, ἀξίας ἢ παραγωγῆς. Εἶναι ὁ σπόρος τοῦ καλοῦ σπορέα Χριστοῦ, σπόρος ἀληθινὸς καὶ ἀξιόπιστος. Ὅμως ὁ διάβολος, ὁ πολέμιος τῆς σωτηρίας μας, ἔρχεται ὡς πτερωτό, ὡς ζιζάνιο, ὡς ἀγκάθι, ὡς πέτρα, ὡς χαλάζι καὶ χιόνι, γιὰ νὰ ἐμποδίσῃ τὴν θεία καρποφορία, ἀνάλογα μὲ τὰ δικαιώματα ποὺ ἡ καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου θὰ τοῦ παραχωρήσῃ. Συσκοτίζει τὸ νοῦ μας, ἐνσπείρει μὲ τὴ σειρά του τὸ δικό του σπόρο τῆς πλάνης, τῆς ἀμφιβολίας, τῆς ἀμφισβήτησης, τῆς ἀθεΐας, τῆς κενοδοξίας, τῆς ἰσχυρογνωμοσύνης, τὸν σπόρο τῆς ἀπελπισίας καὶ γενικῶς ὅλων τῶν κακῶν συναισθημάτων καὶ παθῶν, κατορθώνοντας νὰ παγιδεύσῃ ἀκόμη καὶ ἐκείνους ποὺ ἔχουν καλὴ διάθεση καὶ φιλικὴ στάση πρὸς τὴν Ἐκκλησία, τὴν ὁποία διαβάλει καὶ συκοφαντεῖ παντοιοτρόπως. 

       Ἡ παραβολὴ τοῦ καλοῦ σπορέα μᾶς παρουσιάζει τὴν κατάσταση τοῦ ἑαυτοῦ μας. Μᾶς δίνει ἀφορμὲς νὰ ἐρευνήσουμε τὸ ἔδαφος τῆς ψυχῆς μας καὶ νὰ τὸ περιποιηθοῦμε, ὥστε νὰ τὸ καταστήσουμε ἕτοιμο γιὰ καρποφορία. Ὁ σπόρος πέφτει, ἀλλὰ γιὰ νὰ γίνῃ δέντρο, χρειάζεται φροντίδα. Χρειάζεται πρῶτα ἀπ’ ὅλα τὸ φόβητρο τοῦ Σταυροῦ, ποὺ φοβίζει καὶ ἀπομακρύνει τὰ ἀπειλητικὰ μαῦρα πουλιά, τὰ ὁποῖα πετοῦν ἐπάνω ἀπὸ τὸ ἔδαφος, γιὰ νὰ καταβροχθίσουν τὸ σπόρο. Χρειάζεται τὴν ἀπαραίτητη ἰκμάδα τῆς ἐμπιστοσύνης πρὸς τὸ Θεό, ἀλλὰ καὶ τὸ συνεχὲς πότισμα μὲ τὸ καθαρὸ νερὸ τῆς μετανοίας μας. Χρειάζεται τὸ λίπασμα τῆς λειτουργικῆς καὶ μυστηριακῆς ζωῆς, ποὺ θὰ τροφοδοτῇ τὸ σπόρο μὲ στοιχεῖα χρήσιμα γιὰ τὴν ἀνάπτυξή του. Χρειάζεται τὸ ἐπιστήριγμα τῆς προσευχῆς, τὸ ὁποῖο θὰ διορθώσῃ τὴν πλάγια κλίση τῆς καρδιᾶς, ποὺ παρασύρεται συχνὰ καὶ στραβώνει ἀπὸ τοὺς ἀνέμους τῶν πειρασμῶν. Χρειάζεται τὸ κλάδεμα τῆς ἐγκρατείας, τὸ κλάδεμα στὰ πάθη μας, ἀλλὰ καὶ τὸ ῥάντισμα μὲ τὸ φάρμακο καὶ τὸ ἐντομοκτόνο τῆς φιλανθρωπίας, μὲ τὸ ὁποῖο θὰ προστατεύονται οἱ καρποὶ ἀπὸ πνευματικὲς ἀῤῥώστιες καὶ ἔντομα.

       Ἡ περιοχή μας παράγει πολλὰ ἀγροτικὰ προϊόντα. Ἕνα μεγάλο ποσοστὸ τοῦ πληθυσμοῦ τοῦ Νομοῦ μας εἶναι ἀγρότες. Ἐκεῖνοι γνωρίζουν καλὰ τοὺς κόπους καὶ τὴν ἀξία τοῦ ἀγροτικοῦ ἐπαγγέλματος. Ἔχουν ἐμπειρία στὶς γεωργικὲς ἐργασιες, ἀλλὰ καὶ πείρα τῶν πειρασμῶν, ποὺ ἀπειλοῦν τὴ σοδειά τους. Πόσοι καὶ πόσοι δὲν ἔκλαψαν, βλέποντας τὸν κόπο τους νὰ καταστρέφεται σὲ μιὰ βραδιά! Πόσοι καὶ πόσοι δὲν πόνεσαν, ὑπομένοντας τὴ δοκιμασία τῶν σκληρῶν καιρικῶν καταστάσεων, τοῦ χαλαζιοῦ, τῆς ἀνομβρίας, ἀλλὰ καὶ τῆς πυρκαγιᾶς! Πόσοι δὲν ἀπελπίστηκαν ἀπὸ τὸ μεγάλο οἰκονομικὸ κόστος τῆς παραγωγῆς καὶ τὸ μικρὸ ἀντίκρυσμα τῆς τιμῆς τῶν προϊόντων τους! Ἀλλὰ δὲν εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι ποὺ μὲ γενναιότητα συνεχίζουν τὸ ἔργο ποὺ ἀγαποῦν. Μὲ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους ὁμοιάζει καὶ ὁ καλὸς σπορέας Χριστός, ποὺ πονᾶ γιὰ τὸν κάθε ἄνθρωπο, γιὰ τὴν κάθε ψυχὴ ποὺ καταστρέφεται ἀπὸ τὸ χαλάζι τῆς ἀπιστίας, ἀπὸ τὰ ζιζάνια τῶν βιοτικῶν μεριμνῶν, ἀπὸ τὴν πυρκαγιὰ τῆς σαρκολατρίας, ἀλλὰ δὲν σταματάει τὸ ἔργο Του. Συνεχίζει διὰ τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας Του νὰ σπέρνῃ τὸ λόγο Του στὶς καρδιές μας, περιμένοντας τὴν ἀποδοχή του ἀπὸ ὅλους, τὴν ὁποία εὔχομαι κι ἐγὼ ἀπὸ καρδίας.

π. Στυλιανός Μακρής