Κυριακή Ζ' Λουκά: Η Ανάσταση δεν είναι ιδέα, αλλά πρόσωπο!

«Καὶ κατεγέλων Αὐτοῦ, εἰδότες ὅτι ἀπέθανεν». Συνδυάζοντας τὸ παραπάνω χωρίο τοῦ σημερινοῦ ἀναγνώσματος μὲ τὴν αὐριανὴ ἐθνικὴ ἑορτή, μποροῦμε νὰ ἀποκομίσουμε κάποια χρήσιμα συμπεράσματα.

Ἀνέκαθεν τὸ εὐσεβέστατο γένος μας διατηροῦσε τὴν πίστη καὶ τὴν ἐλπίδα στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ὡς ἄσβεστους πυρσούς, ποὺ φώτιζαν τὴν ἱστορική του διαδρομὴ σὲ εἰρηνικὲς καὶ πολεμικὲς περιόδους. Ἴσως κανένα ἔθνος στὸν κόσμο δὲν ταλαιπωρήθηκε, ἀλλὰ καὶ δὲν δοξάσθηκε τόσο, κανένα δὲν ἀπεκόμισε περισσότερο θαυμασμό, ἀλλὰ καὶ δὲν πολεμήθηκε μὲ τέτοιο μίσος, ὅσο τὸ Ἑλληνικό. Πάντοτε μὲ τὴν ἐλπίδα στὸν Χριστό, ἐμπιστευόμενο τὴν Ὑπέρμαχο Στρατηγό καὶ ἔχοντας ἐπάνω του τὴν ἁγία σκέπη καὶ προστασία της, τοῦτο τὸ γένος ἔνιωσε στὴν ψυχὴ καὶ στὸ σῶμα του θλίψεις, ταπεινώσεις καὶ λαβωματιὲς ἀπὸ ἐντοπίους προδότες, ἐπιδρομεῖς βαρβάρους, δυνάστες ἀλλοεθνεῖς, τούρκους αἱμοδιψεῖς, βαλκάνιους ἀχάριστους, ἀπολίτιστους εὐρωπαίους, μισανθρώπους ναζιστές, ὅμως ποτὲ δὲν ἐγκατέλειψε τὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν ζωή, γιατὶ ξέρει καλὰ πὼς ἀκόμη κι ἂν ὅλα τὰ ἔθνη πέσουν ἐπάνω του, γιὰ νὰ τὸ κατασπαράξουν, ἀκόμη κι ἂν ἔρθουν ἄλλοι τόσοι αἰῶνες τουρκοκρατίας, ἀκόμη κι ἂν ἔρθουν πολλαπλὲς ναζιστικὲς κατοχές, δὲν θὰ πεθάνῃ, ὅσο ζεῖ ἐν Χριστῷ καὶ ὑπὸ τὴν σκέπη τῆς Παναγίας κι ὅσο δὲν ἀποποιεῖται τὴν ἱερὰ παρακαταθήκη τῶν προγόνων του ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα ἕως σήμερα.

Περιγελοῦσαν τὸν Χριστὸ οἱ θρηνολόγοι, ὅταν Ἐκεῖνος τοὺς εἶπε νὰ μὴν κλαῖνε, γιατὶ ἦταν βέβαιοι πὼς ἡ κόρη τοῦ Ἰαείρου εἶχε πλέον πεθάνει. Περιγελοῦσαν καὶ τὴν Ἑλλάδα ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ φίλοι καὶ ἐχθροί, ποὺ ἦσαν βέβαιοι γιὰ τὸν θάνατο τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ ἀκόμη τὴν περιγελοῦν ὅσοι ξεχνοῦν πὼς τὸν Ἑλληνισμὸ τὸν ἐμπνέει ἡ Ἀνάσταση, ποὺ τὴν ἄκουγε στὸ Εὐαγγέλιο τῆς θείας λειτουργίας, ποὺ τὴν ἔψαλλε κάθε Κυριακὴ στὴν ὄρθρο, ποὺ τὴν πανηγύριζε μὲ λαμπρότητα κάθε Πάσχα, ποὺ τὴν εἶδε νὰ ἐπαληθεύεται ἐν τοῖς πράγμασιν στὴν ἐθνική του ἱστορία. Γι’ αὐτὸ καὶ ἂν ἐχθροὶ καὶ δῆθεν φίλοι θέλουν νὰ μᾶς ἀποτελειώσουν, τοὺς προειδοποιοῦμε νὰ μὴν τολμήσουν νὰ ἀμβισβητήσουν τὴν πίστη τοῦ Ἕλληνα στὸν ἀναστάντα Χριστό, νὰ μὴν τολμήσουν νὰ περιγελάσουν αὐτὴν τὴν πίστη, γιατὶ εἶναι ἀκαταμάχητη, ζυμωμένη τὴν στιγμὴ τῆς εἰς Χριστὸν βαπτίσεως μὲ τὸ πνεῦμα του, ὅταν ὁ Ἕλληνας γίνεται ὀρθόδοξος χριστιανός, μιμούμενος μὲ τὴν τριπλῆ κατάδυση στὴν κολυμβήθρα καὶ τὴν τριπλῆ ἀνάδυση τὸν θάνατο καὶ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς ζωῆς του, τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς ἐλπίδας του.

Δὲν μπορῶ νὰ σᾶς πῷ, ἀδελφοί μου, ἐὰν ὁ Ἰάειρος συνέχισε νὰ ἔχῃ τὴν ἴδια ἐλπίδα, ὅταν μπῆκε μέσα στὸ νεκρικὸ δωμάτιο μὲ τὴν σύζυγο καὶ τοὺς τρεῖς μαθητὲς τοῦ Κυρίου καὶ εἶδε τὸ παιδάκι του νεκρό. Ὅσο ἦταν ἄῤῥωστο, εἶχε ἀκόμη ἐλπίδα καὶ πίστευε πὼς ὁ Χριστὸς μποροῦσε νὰ τὸ θεραπεύσῃ. Κι ὅταν ἀκόμη τὸν πληροφόρησαν πὼς ἡ κόρη του πέθανε καὶ πὼς ἦταν ἄσκοπο νὰ κουράσῃ τὸν Διδάσκαλο, ἴσως πάλι νὰ εἶχε μιὰ κρυφὴ ἐλπίδα νὰ ἦταν λανθασμένη ἡ πληροφορία. Ὅταν ὅμως μπῆκε στὸ  δωμάτιο, ἡ ἐλπίδα του νὰ εἶχε πλέον καταῤῥεύσει. Τὰ πράγματα ἦταν ξεκάθαρα. Ἴσως ἦταν κι αὐτὸν ἑνας ἀπὸ ἐκείνους ποὺ «κατεγέλων Αὐτοῦ, εἰδότες ὅτι ἀπέθανεν». Ὅμως τὸ θαῦμα ἔγινε, γιατὶ Αὐτὸς ποὺ τοὺς εἶπε νὰ μὴν κλαῖνε, εἶναι ὁ Ζωοδότης, ὁ Δημιουργὸς καὶ Ἀνακαινιστὴς καὶ Λυτρωτὴς καὶ Σωτὴρας.

Ἐμᾶς ἕνα πρᾶγμα πρέπει νὰ μᾶς ἐνδιαφέρει ὡς ὀρθοδόξους Ἕλληνες, ὅτι ἡ Ἀνάσταση δὲν εἶναι ἰδέα, ἀλλὰ πρόσωπο. Ὁ Χριστὸς εἶναι «ἡ ζωὴ καὶ ἡ ἀνάστασις ἡμῶν», σύμφωνα μὲ τὰ ὅσα ψάλλουμε. Καὶ ἂν εἶναι μαζί μας, ἂν εἴμαστε μᾶλλον ἐμεῖς μαζί Του, τότε κανεὶς δὲν ἔχει τὴν δύναμη νὰ μᾶς νικήσῃ. «Εἰ ὁ Θεὸς μεθ’ ἡμῶν, οὐδεὶς καθ’ ἡμῶν». Καὶ εἶναι «μακάριον τὸ ἔθνος, οὗ ἐστι Κύριος ὁ Θεὸς αὑτοῦ». Μακάριο τὸ ἔθνος, τοῦ ὁποίου ὁ Θεὸς εἶναι ὁ Κύριος, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, γιατὶ Ἐκεῖνος δὲν θὰ τὸ ἀφήσῃ ἀβοήθητο, ἀκόμη κι ἂν ἰσχυρότεροι στρατοὶ τὸ ἀπειλήσουν, ἀκόμη κι ἂν ἱκανότεροι στρατηγοὶ τὸ ὑποτιμήσουν, ἀκόμη κι ἂν μυριάδες τὸ πολεμήσουν. Θὰ συντριβοῦν μᾶλλον ὡς σκεύη κεραμέως, θὰ καταισχυνθοῦν ἐχθροὶ καὶ ἐπίβουλοι, ἡ δὲ Ῥωμιοσύνη, τουτέστιν ὁ ὀρθόδοξος Ἑλληνισμός, θὰ νικήσῃ, θὰ μεγαλώσῃ, θὰ ἐπεκταθῇ, θὰ κυριαρχήσῃ, γιὰ νὰ κηρύξῃ τὴν Ἀνάσταση καὶ νὰ διακονήσῃ τὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία πάντων τῶν ἐθνῶν.

π. Στυλιανός Μακρής