Πνευματικοί Διάλογοι:Εκκλησιασμός και Θεία Λειτουργία

-Πάτερ, πειράζει που έρχομαι καθυστερημένα την Κυριακή στην Εκκλησία;

-Το ότι πηγαίνεις στην Εκκλησία έστω και καθυστερημένα είναι παρήγορο για την ψυχή σου αλλά είναι αρκετό; Τι θέλω να πω, όταν σε καλέσει το αφεντικό σου σε γεύμα και σου έχει υποσχεθεί ότι το τραπέζι θα έχει τα καλύτερα φαγητά από τον καλύτερο μάγειρα, εσύ θα πήγαινες στο επιδόρπιο, την ώρα που θα σερβιριζόταν το γλυκό ή θα πήγαινες από νωρίς πριν αρχίσει το γεύμα; Δεν θα ήταν  κατ’ αρχήν προσβολή προς το αφεντικό σου το ότι άργησες; Αλλά δεν θα ήταν και κρίμα, όλα αυτά τα φαγητά που ετοίμασαν και για σένα να μην τα γευτείς και να αρκεστείς στο επιδόρπιο; Έτσι λοιπόν έχει το θέμα και εδώ. Μας καλεί ο Χριστός στην κοινή τράπεζα, στην τράπεζα που προσφέρεται όχι κάποιο εύγευστο φαγητό αλλά το ίδιο το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου. Μας καλεί ο Χριστός για να γευματίσουμε μαζί του τρώγοντας όμως τον Ίδιο.

-Δηλαδή στην Θεία Λειτουργία γευόμενος τον Χριστό… κοινωνώ μόνο μαζί Του; Το Μυστήριο αφορά μόνο την προσωπική μου σχέση με τον Χριστό; Ποια η θέση των συνανθρώπων μου στο Μυστήριο της  Θείας Λειτουργίας;

-Η Θεία Λειτουργία έχει μία Οικουμενική διάσταση, δηλαδή προσευχόμαστε υπέρ του σύμπαντος κόσμου, υπέρ των αρχών, υπέρ ζώντων και κεκοιμημένων, υπέρ ευκρασίας αέρων… κανείς και τίποτε δεν μένει έξω από το Μυστήριο.

Πρέπει να αναφέρουμε ότι στο ίδιο Άγιο Ποτήριο από το οποίο κοινωνούμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, ο Ιερέας συστέλλει (τοποθετεί) και όλες τις «μερίδες» των ζώντων και κεκοιμημένων που έχουν μνημονευθεί κατά την διάρκεια της προετοιμασίας (Πρόθεση). Έτσι λοιπόν μέσα στο Άγιο Ποτήριο τελείται η μυστηριακή ένωση του Σώματος του Χριστού, που είναι η Εκκλησία, ενώνονται δηλαδή οι πιστοί με τον Χριστό αλλά και μεταξύ τους.

Η Θεία Λειτουργία είναι μία «βιωματική ανάμνηση» του λυτρωτικού έργου του Χριστού το οποίο είναι Οικουμενικό, απευθύνεται δηλαδή σε κάθε άνθρωπο, όλων των εποχών χωρίς όρια και φραγμούς.

Άλλωστε ο ίδιος ο Χριστός έθεσε ως προϋπόθεση στο Μυστήριο την προς αλλήλους συν-χώρεση και αγάπη. Βεβαίως όπως είπαμε παραπάνω η ένωσή μας με τον Χριστό και τους άλλους δια του Μυστηρίου της Θείας Λειτουργίας υπερβαίνει την ανθρώπινη λογική η οποία αδυνατεί να εξηγήσει τα Θεία Μυστήρια και μας εισαγάγει στην σφαίρα του προσωπικού βιώματος, ενός βιώματος που ποικίλει βεβαίως σε κάθε άνθρωπο, ανάλογα με την δική του προσωπική πνευματική κατάσταση.

Γι’αυτό δεν είναι και τυχαίο που γράφτηκε το εξής όμορφο κείμενο, που εξηγεί το αδιέξοδο της λογικής μπροστά στην Ένωση όλης της Κτίσης με τον Χριστό.

Πῶς χωροῦν οἱ χριστιανοὶ μὲς στὸ ποτήρι,

τ’ Ἀχωρήτου, δὲ χωρᾶ αὐτὸ στὸ νοῦ τους!

Ἀδιαίρετη Τριάδα προσκυνοῦντες,

οἱ γνωστοὶ μὲ τοὺς ἀγνώστους γίνοντ’ ἕνα.

Ἕνα Σῶμα τοὺς ἑνώνει σ’ ἕνα σῶμα,

μιὰ καρδιὰ καὶ μιὰ ψυχὴ σ’ ἕνα ποτήρι,

ἴδιο αἷμα, ἴδια σάρκα σ’ ἕνα γεῦμα,

μὲς στὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ Χριστοποιοῦνται.

Πῶς συμβαίνει, ὅταν ἀνοίγουνε τὸ στόμα,

μύρια πρόσωπα σὲ μιὰ μπουκιὰ νὰ τρῶνε

καὶ νὰ τρώγονται ὁ ἕνας μὲ τὸν ἄλλο,

τὴ μερίδα τοῦ Χριστοῦ σὰν κοινωνοῦνε!

Ἀδιαίρετη Μυριάδα ὁ Χριστός μας,

γιατὶ ζεῖ μέσα στὴν ὕπαρξη μυριάδων.

Ἡ λαβίδα κουβαλᾶ Χριστὸ κι ἀνθρώπους

ποὺ γνωρίζουνε πὼς ἔγιναν Μονάδα

πλουτισμένη σὲ μυριάδες ὑποστάσεις,

ποὺ γνωρίζουνε πὼς ζοῦν στὸν ἴδιο χῶρο

ἑνωμένοι ὅλοι μαζὶ πὼς συν-χωροῦνε.

Θεανθρώπινη γι’ αυτὸ ἡ Κοινωνία

κι ὅσοι τρῶν ψυχὴ καὶ σῶμα τοῦ πλησίον

δὲν τὸν βλάπτουνε καὶ δὲν τὸν ἐξοντώνουν,

γιατ’ ἡ Ἀγάπη στὸ ποτήρι τ’ Ἀχωρήτου

καταπάτησε τὸ θάνατο γιὰ πάντα.

Πῶς χωροῦν οἱ χριστιανοὶ μὲς στὸ ποτήρι

τ’ Ἀχωρήτου, δὲ χωρᾶ αὐτὸ στὸ νοῦ τους!