Το Τέλος του Χρόνου

από τον Αρχιμαδρίτη Παύλο Παπαδόπουλο

Βρισκόμαστε αγαπητοί μου στο τέλος του έτους. Βρισκόμαστε λίγες ώρες πριν την αλλαγή του χρόνου και πολλοί άνθρωποι -μέσα σε αυτούς και πολλοί από εμάς- θα μαζευτούμε σε σπίτια φίλων, συγγενών και αγαπημένων προσώπων ώστε η αλλαγή του χρόνου να μας βρει μαζί με αυτούς.

Και όντως θα λέγαμε ότι η συνήθεια αυτή δεν είναι κακή ή αμαρτωλή, αλλά κατά πόσο μας προσφέρει κάτι; Τι δηλαδή πετυχαίνουμε με την πράξη μας αυτή;

Και θα απαντήσει κάποιος και θα πει ότι βρισκόμαστε με πρόσωπα ίσως που είχαμε να τα δούμε καιρό, ανανεώνεται ο αγαπητικός σύνδεσμος μαζί τους, χαλαρώνουμε κουβεντιάζοντας για διάφορα θέματα, τρώμε, πίνουμε κτλ. Και όλα αυτά όντως από μόνα τους δεν περιέχουν κάτι το μεμπτό. Κανείς λοιπόν δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι μία τέτοια συνάντηση δεν πρέπει να γίνει, από την στιγμή που βρίσκεται μέσα σε πλαίσια χριστιανικά χωρίς να υπάρχουν αμαρτωλές παρεκτροπές (οι οποίες δικαιολογούνται από πολλούς λόγο της ημέρας!).

Όμως σαν άνθρωποι, σαν χριστιανοί που αναζητούμε την Αλήθεια θα πρέπει να αναρωτηθούμε εάν και κατά πόσο η αλλαγή του χρόνου (γενικότερα) σημαίνει τελικά κάτι για την ζωή μας ή όχι.

Για να απαντήσουμε αδελφοί μου σε αυτό το ερώτημα θα πρέπει να αναλογιστούμε: «τελικά τι είναι ο χρόνος»; Τα λεπτά, οι ώρες, οι ημέρες, οι μήνες, τα χρόνια τι είναι; Η απάντηση είναι απλή όμως με βαθιές διαστάσεις. Ο χρόνος είναι μία μονάδα μέτρησης την οποία έχουν εφεύρει οι άνθρωποι. Ο χρόνος έχει αρχή, και η αρχή του είναι η αρχή της Δημιουργίας. Χρόνος και άνθρωπος λοιπόν είναι συνταξιδιώτες μέχρι το Τέλος, μέχρι δηλαδή την τελειότητα που θα πραγματοποιηθεί στην Βασιλεία του Θεού.  Και επειδή πολύς λόγος έχει γίνει για το Τέλος του Κόσμου θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε το θέμα. Το Τέλος για τον χριστιανό δεν σημαίνει παύση των πάντων, μηδενισμός και αφανισμός αλλά αρχή και ανακαίνιση των πάντων. Το Τέλος για τον χριστιανό είναι η τελειότητα και όχι η καταστροφή, το Τέλος για τον χριστιανό είναι η συνάντηση του με τον Τέλειο που θα μας εισαγάγει σε μία ατέλεστη τελειότητα. Μία Βασιλεία που όπως λέμε δεν θα έχει τέλος ως προς τον χρόνο αλλά και ως προς την τελειότητα… όμως δυστυχώς ακριβώς εδώ γίνεται άλλη μία παρανόηση. Όταν λέμε ότι η Βασιλεία του Θεού δεν θα έχει τέλος, δεν εννοούμε ότι θα περνά ο χρόνος, δηλαδή το παρόν θα γίνεται παρελθόν χωρίς τερματισμό, αλλά όταν οι Πατέρες της Εκκλησίας ομιλούν για την «Βασιλεία του Θεού εις τους αιώνας των αιώνων», αναφέρονται «στην πλήρωση» τοῦ μετρητοῦ χρόνου μέ τήν βίωσή του ὡς διαρκοῦς καί ἀδιάστατου παρόντος κοινωνίας μέ τόν Θεό.  Πιο απλά: στην Βασιλεία του Θεού ο ΧΡΟΝΟΣ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ όμως δεν θα είναι μετρητός διότι θα είναι ένα συνεχές Παρών. Ο χρόνος στην Βασιλεία του Θεού δεν θα γίνεται παρελθόν, δεν θα γίνεται  ανάμνηση αλλά θα βιώνεται σαν μια συνεχή έκπληξη, σαν μια συνεχή ανακάλυψη του Θείου Κάλλους και της Θείας Αγάπης.

Και φυσικά όλα αυτά δεν μπορούμε με την λογική μας να τα καταλάβουμε διότι δεν γίνεται να κατανοηθούν νοησιαρχικά αλλά βιωματικά. Το σίγουρο είναι ότι ο χρόνος θα βιώνεται σαν την παρουσία του Τριαδικού Θεού, θα βιώνεται σαν Αγάπη και Πληρότητα, θα βιώνεται σαν κοινωνία με τους πάντες εν Χριστώ.

Γι’ αυτό λοιπόν το τέλος αυτού του έτους από την μία δεν σημαίνει τίποτα (από σωτηριολογικής πλευράς) όμως σηματοδοτεί απ’ την άλλη σηματοδοτεί το τέλος μιας χρονικής επίγειας περιόδου και την αρχή μιας άλλης.

Σαν χριστιανοί λοιπόν θα πρέπει να δούμε τον χρόνο αυτό που μας πέρασε όχι ως αντικειμενικό μέγεθος που υπόκειται σε μέτρηση, αλλά ως μία περίοδο που μας χαρίστηκε από τον Θεό για να την εκμεταλλευτούμε ώστε να γίνουμε πιο ενάρετοι, πιο ταπεινοί, αγιότεροι.

Ο Χρόνος αδελφοί μου μας δόθηκε από τον Θεό για να τον ζήσουμε εν Χριστώ. Ο Χρόνος αυτής της μικρής μας πορείας σε αυτήν την ζωή θα καθορίσει το πώς θα βιώνουμε το αιώνιο Παρών μαζί με τον Χριστό…θα το βιώνουμε σαν Αγάπη, χαρά, ευτυχία, πληρότητα ή θα το βιώνουμε σαν έλεγχο, τιμωρία, κακία, τύψεις, βασανισμό…αυτό εξαρτάται από εμάς, όχι από τον Θεό, διότι ο Θεός είναι αυτός που είναι, εμείς όμως αλλάζουμε είτε προς το αγαθό είτε προς το κακό.

Η σπουδαιότητα της ζωής μας έγκειται στο ότι ο άνθρωπος ζώντας εν χρόνο μπορεί να διαμορφώσει την μετά θάνατον Ζωή του. Όμως αδελφοί μου, πρέπει να γνωρίζουμε ότι, εάν από αυτήν την ζωή δεν ζήσουμε με τον Χριστό, εάν από αυτήν την ζωή δεν ζήσουμε αξιοποιώντας τον χρόνο μας αγαπώντας τον άλλον, συγχωρώντας τον άλλο και κοινωνώντας δια του Χριστού με όλη την κτίση….να μην περιμένουμε ότι μετά τον θάνατό μας «μαγικά και ξαφνικά» θα ζούμε δεδικαιωμένοι και ευτυχισμένοι μέσα στην Βασιλεία Του.

Είθε λοιπόν αδελφοί μου σήμερα, λίγες στιγμές πριν το 2012 γίνει παρελθόν-ανάμνηση να βάλουμε μια νέα αρχή στην ζωή μας, να βάλουμε μια μετάνοια στο παρελθόν μας και με ταπείνωση και αγάπη να οδεύσουμε σε μια καινούργια πορεία μέσα στον χρόνο ώστε με την χάρη του Αγίου Πνεύματος να οδηγηθούμε στην εν Χριστώ Τελειότητα.