Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας στην Κοζάνη για την εορτή του Αγίου Νικολάου (φωτορεπορτάζ)

Κατά το διήμερο 5 και 6 Δεκεμβρίου ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναoύσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων μετέβη στην Κοζάνη αποδεχόμενος πρόσκληση του επιχώριου Μητροπολίτου κ. Παύλου, προκειμένου να λάβει μέρος στις εορταστικές εκδηλώσεις για την εορτή του πολιούχου αγίου Νικολάου και της συμπληρώσεως 100 χρόνων από την απελευθέρωση της πόλης.

Της πανηγύρεως προέστη ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος και συμμετείχαν οι σεβαμιώτατοι Βεροίας κ. Παντελεήμων, ο οποίος κήρυξε το θείο λόγο κατά τον εσπερινό της εορτής, Ελασσώνος κ. Βασίλειος, Ιλίου κ Αθηναγόρας και Κοζάνης κ. Παύλος.

Η ομιλία του σεβασμιωτάτου κατά τον εσπερινό.

«Καί νῦν, παμμάκαρ Νι­­κόλαε, μή παύσῃ πρεσβεύων Χριστῷ τῷ Θεῷ, ὑπέρ τῶν πίστει καί πόθῳ τιμώντων ἀεί τήν χαρμόσυνον καί παν­έ­ορτον μνήμην σου».

Χαρμόσυνος καί παν­έ­ορ­­­τος εἶναι ὄντως ἡ μνήμη τοῦ «κλέ­­ους τῶν Πατέ­ρων», τοῦ «μεγί­στου ἀν­τι­λήπτορος τῶν πι­στῶν» καί πολιούχου τῆς Κοζάνης, τοῦ ἐν ἁ­γίοις πατρός ἡμῶν Νι­κο­λάου, ἀρχι­ε­πι­σκό­που Μύρων τῆς Λυκίας τοῦ θαυματουργοῦ, ὁ ὁποῖ­ος δικαίως τιμᾶται παν­δήμως καί ἐν ἀγαλ­λιά­σει πολλῇ, εὐγνω­μό­νως καί χρεω­στικῶς, ἀπό τόν εὐαγῆ κλῆρον καί τόν εὐσεβῆ λαόν τῆς θεο­­σώστου καί ἁγιο­φρου­ρήτου αὐτῆς πό­λε­ως εἰς τόν περίπυστον τοῦτον καὶ ἱστορικόν να­όν του, προεξάρ­χον­τος τοῦ προκαθημένου τῆς Ἁγι­ω­τάτης Ἐκκλη­σίας τῆς Ἑλλάδος, Μα­κα­­ριω­τά­του Ἀρχιεπι­σκό­­­­που Ἀθη­­νῶν καί πά­σης Ἑλ­λάδος κ.κ. Ἱε­ρω­νύ­μου.

Χαρμόσυνος καί πανέ­ορ­τος ἡ μνήμη τοῦ ἁ­γί­ου Νικολάου ἔρχεται γιά νά ἐκδιώξη ἀπό τίς ψυχές μας τά νέφη τῶν λυπηρῶν, καί νά ἀπο­μα­κρύνῃ «πᾶσαν ὀργήν καί νόσον τήν καθ᾽ ἡ­μῶν κινουμένην». Ἔρ­χε­­ται γιά νά ἀνα­πτε­ρώ­σῃ ἐντός μας τήν ἐλ­πί­δα ὅτι ὁ Θεός «οὐκ ἐά­σῃ ἡμᾶς πειρασθῆναι ὑπέρ ὅ δυνάμεθα», διό­τι ἔχο­μεν ἀκοίμητον πρεσ­­βευ­­τήν καί ἀνύ­στα­­­κτον προστάτην τόν τῆς νί­κης ἐπώνυμον, τόν προ­­ασπιστήν τῶν ἀδι­κουμένων, τόν φύ­λα­κα τῶν χειμαζο­μέ­νων, τόν φιλάνθρωπον καί φι­λεύ­σπλαγχνον ἅ­γιον Νικό­λαον.

Ἡ ζωή του συνυφα­σμέ­­­νη μέ τήν προσφο­ράν εἰς τόν ἄνθρωπον, τόν πά­σχοντα καί τόν ἐνδεῆ, τόν αἰχμάλωτον καί τόν φυ­λακισμένον, τήν χήρα καί τά ὀρφα­νά, τόν πει­νῶ­ν­τα καί διψῶντα· προσ­φο­ράν τήν ὁποίαν δέν διέ­κοψε ἡ κοίμησίς του καί ἡ ἀπο­μάκρυνσίς του ἀπό τόν μάταιον καί γήι­νον κό­σμον, ἀλλά ἀντί­θε­τα τήν ἐνίσχυσε, γιατί ἐ­λεύ­θε­ρος ἀπό τά δε­σμά τῆς σαρκός, ἐλεύ­θερος καί καθαρῶς ἐπο­πτεύ­ων τήν ἁγίαν Τριά­δα, δέεται καί πρε­σβεύει ὑπέρ τῶν ἀν­θρώ­πων· σπεύδει καί προ­φθαί­νει, ἐπεμβαίνει σωστι­κά καί λυτρώνει ἀπό πά­σης ἀνάγκης καί θλί­ψεως ὅσους τόν ἐπι­κα­λοῦνται καί ζητοῦν τήν βοήθειά του.

Ταξιδιῶται καί ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, «θαλατ­τεύον­τες» εἰς τήν θά­λασσαν τοῦ παρόντος βίου, τα­λαιπωρούμεθα ἀπό τήν καταιγίδα τῆς ἐνεστώσης κρί­σεως, ἡ ὁ­ποία κλυδωνίζει τό σκά­­φος τῆς πατρίδος μας, ἐνίο­τε καί αὐτό τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Χειμα­ζό­μεθα ἀπό τούς ἀνέ­μους τῆς ἀνερ­γίας, τῆς ἀνασφα­λείας καί τῆς ἀβεβαιό­τητος. Κλονιζό­με­θα ἀπό τόν φόβον διά τίς ἐξε­λίξεις καί τό μέλ­λον, τό προ­σω­πικό μας καί τῆς πα­τρίδος μας. Ἀνησυ­χοῦμε διά τά παιδιά μας. Ἀγωνιοῦμε διά τήν ἔ­ξαρ­σιν τῆς ἐγ­κληματι­κό­­­­τητος καί τῆς βίας. Πονοῦμε δι᾽ ὅσα θλιβερά συμβαί­νουν γύρω μας, καί αἰ­σθανό­μεθα συχνά ὅτι ἡ πί­στις μας δοκι­μάζεται, ἡ ἐλπίς μας κλονί­ζε­ται, ἡ ὑπο­μονή μας ἐξαν­τλεῖ­ται.

Αἰχμάλωτοι τῶν ἀ­να­γ­­κῶν, τίς ὁποῖες ὡς ἄ­φρονες πλούσιοι δη­μι­ουρ­γήσαμε, δέσμιοι μι­ᾶς ψευδοῦς εὐδαιμο­νί­ας εἰς τήν ὁποίαν πι­στεύ­­σαμε, φυλακισμέ­νοι εἰς τά τείχη τῆς αὐ­ταρ­κεί­ας καί τοῦ ἐγωι­σμοῦ τά ὁποῖα ὑψώσα­με καί τά ὁποῖα μᾶς χω­ρίζουν ἀπό τούς συναν­θρώ­πους μας, ἀναζη­τοῦ­με παράκλησιν καί πα­ρη­γορίαν.

Ἀδικημένοι καί ἀπο­γο­η­τευμένοι ἀπό τούς ἰσχυρούς τοῦ κόσμου καί τούς ἐν ὑπεροχῇ ὄν­τας, οἱ ὁποῖοι μᾶς ἔκα­ναν νά πιστεύσομε σέ πα­λάτια κτισμένα εἰς τήν ἄμμον, αἰσθανό­με­θα ὅτι μᾶς ἐκμεταλλεύ­ον­ται καί μᾶς ἐμπαί­ζουν, χωρίς νά εἴμεθα εἰς θέ­σιν νά ἀντιδρά­σο­με ἀπο­τελεσματικά.

Ἀνήσυχοι καί προβλη­μα­τι­σμέ­νοι, ζητοῦμε δι­έ­­ξοδον εἰς τά ἀδιέ­ξο­δα τά ὁποῖα δημιουργή­σα­με, ζητοῦμε φῶς εἰς τό σκότος τό ὁποῖον ἀφή­­σα­με νά κατακλύση τήν ζωή μας, ζητοῦμε στή­ριγ­μα μέσα εἰς τήν τρι­­κυ­μίαν τῆς κοσμικῆς θα­λάσ­σης καί εἰς τά κύ­ματα τά ὁποῖα ὑψώ­νο­νται καί μᾶς ἀπειλοῦν.

Ἀκόμη καί ἐάν κά­ποι­ες στιγμές τῆς ζωῆς δει­λιάσαμε, ἀκόμη καί ἐάν σέ κάποιες περι­πτώ­σεις ὀλι­γοπιστή­σα­με, διά ἐ­μᾶς δέν ὑπάρ­χει, ἀδελ­φοί μου, πε­ρισ­σότερο ἀσφαλής προ­στασία, ἀπό αὐτήν τήν ὁποία μᾶς προσ­φέ­ρει ὁ Θεός διά τῶν ἁγίων του.

Δέν ὑπάρχει σταθε­ρό­τερον στή­ριγμα ἀπό τό ἕρμα τῆς πίστε­ως εἰς τόν Χρι­στόν καί τούς ἁγί­ους τῆς Ἐκκλη­σίας. Δέν ὑπάρχει βε­βαι­οτέρα ἐλ­πίς ἀπό τήν αὐτήν, εἰς τήν ὁποίαν ἐπίστευ­σαν οἱ ἅγιοί μας καί «κα­τη­γω­νίσαντο βα­­­­σι­λείας, ἔφραξαν στό­­­μα­τα λεόν­των, ἔ­σβε­σαν δύ­ναμιν πυρός, … ἐνε­δυ­ναμώ­θη­σαν ἀπό ἀσθε­νείας, ἐγεν­νή­θη­σαν ἰσχυροί ἐν πο­λέ­μῳ», δηλαδή ἀπό τήν ἐλπίδα τῆς πίστεως.

Ἡ ζωή καί τά θαύματα τοῦ ἁγίου Νικολάου, τόν ὁποῖον τιμοῦμε καί ἐγκω­μιάζομε σήμερον, ἀποτελοῦν τήν ἀσφα­λε­­στέραν ἀπόδειξιν αὐ­τῆς τῆς ἀληθείας. Ἐ­κεῖ­νος διά τῶν θαυ­μάτων ἀπελευθέρωσε αἰ­χμα­λώ­τους, ἐδικαί­ω­σε ἀδί­κως συκοφαν­του­­μέ­νους, ἐλάλησε ἀ­γαθά εἰς τάς καρδίας τῶν ἐν ὑπεροχῇ ὄντων ὑπέρ τῶν ἀδικουμένων, διέ­θρε­ψε πεινῶντας, διέ­σω­σε τούς κινδυνεύ­ον­τας ἐν θαλάσσῃ, καί ὑπῆρξε πάντοτε ἰατρός πάσης νόσου καί ρύ­στης ἐκ παντός κιν­δύ­νου τῶν ἐπικαλου­μέ­νων τήν χάριν του.

Διά τοῦτο, ἀδελφοί μου, τιμῶντες σήμερον τόν θαυματουργόν πο­λι­οῦ­χον σας ἅγιον Νι­κόλαον, ἄς ἀφήσομε τήν ψυχήν μας νά δε­χθῆ τήν παραμυθίαν τήν ὁποίαν μᾶς δια­σ­φα­λίζει ἡ στοργική προ­στα­σία του, νά στη­ρι­χθῆ εἰς τήν βεβαίαν ἐλ­πίδα τῆς πρός Θεόν παρ­ρησίας του, νά ἐμ­πι­στευθῆ εἰς τήν χάριν του ὅλα ὅσα τήν ἀπα­σχολοῦν καί τήν προ­βληματίζουν.

Καί ἄς στραφοῦμε ὅλοι μαζί πρός τόν «μέ­γα ποιμένα» καί «στῦ­λον τῆς Ἐκκλησίας», ἐ­παναλαμβάνοντες τούς λόγους τοῦ ἱεροῦ ὑμνο­γράφου. «Καί νῦν, παμ­μάκαρ Νι­­κόλαε, μή παύ­­σῃ πρεσβεύων Χρι­στῷ τῷ Θεῷ», ὑπέρ τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας καί τοῦ συνετῶς πλοη­γοῦντος ταύτην ἐν μέ­σῳ ζάλης πρός λιμένα τόν εὔδιον, Μακαριω­τά­του Ἀρχιεπισκόπου Ἀθη­νῶν καί πάσης Ἑλ­λάδος κ.κ. Ἱερωνύμου· κράτυνον καί ἐνίσχυ­σον αὐτόν καί ἀπάλ­λα­ξον τήν Ἐκκλησίαν ἀπό παντός κινδύνου.

Μή παύσῃ πρεσβεύων καί ὑπέρ τοῦ ποιμε­νάρ­χου τῆς θεοσώστου ταύ­­­της ἐπαρχίας, Σεβα­σμι­ωτάτου Μητροπο­λί­του Σερβίων καί Κοζά­νης κ.κ. Παύλου, τοῦ ἀδελφικῶς προσκαλέ­σα­­ντος τήν ἐλαχιστό­τητά μου εἰς τήν ἱεράν ταύτην πα­νήγυριν καί φιλοφρόνως παραχω­ρή­­σαντά μοι τόν ἱερόν ἄμβωνα.

Μή παύσῃ πρεσβεύων καί ὑπέρ τοῦ ἀγα­πῶ­ν­τος σε λαοῦ τῆς πό­λεως καί τῆς ἐπαρχίας ταύ­της, τοῦ πληροῦντος τόν ναόν σου καί πα­νη­γυρίζοντος τήν ἱεράν μνήμην σου.

Μή παύσῃ πρεσβεύων ὑπέρ πάντων τῶν πί­στει καί πόθῳ τιμών­των σε, ὥστε νά δια­πλεύσομε ἅπαντες ἀ­σφα­λῶς τό τῆς πα­ρού­σης ζωῆς πέλαγος καί φθάσομε ἀσινεῖς εἰς τόν ἀπά­νε­μον καί γαλήνον λιμένα τῆς βασι­λείας τῶν οὐρα­νῶν».