ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2012

† ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ

ελέω Θεού Επίσκοπος και Μητροπολίτης

της Ιεράς και Αποστολικής Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας

ΠΡΟΣ

τον ιερόν κλήρον και τον ευσεβή λαόν

της καθ’ ημάς θεοσώστου Επαρχίας.

«Ὅλον τό καθ᾽ ἡμᾶς δέ πτωχεύσας καί χοϊκόν ἐξ αὐτῆς ἑνώσεως καί κοινωνίας ἐθεούργησας».

Ἐνώπιον τοῦ θαύματος καί τοῦ μυστηρίου τῆς κατά σάρκα Γεννήσεως τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν ἱστάμεθα σήμερα, ἀδελφοί μου, θαυμάζοντες μετά τῶν ποιμένων καί ὑμνοῦντες μετά τῶν ἀγγέλων τόν πλοῦτο τῆς θείας εὐσπλαγχνίας καί τό μέγεθος τῆς θείας ἀγάπης. 

«Πλούσιος ὤν», γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος συνοψίζοντας τό νόημα τοῦ γεγονότος τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως, «ἐπτώχευσεν, ἵνα ἡμεῖς τῇ ἐκείνου πτωχείᾳ πλουτίσωμεν» (2 Κορ. 8.9). Ἐπτώχευσε ὁ Θεός, γιατί ἄν καί ἄχρονος, καταδέχθηκε νά γεννηθεῖ ἐν χρόνῳ· ἄν καί ἄσαρκος, νά λάβει σάρκα χοϊκή· ἄν καί ἀπερίγραπτος, νά γίνει περιγραπτός ἀπό τούς ἀνθρώπους· ἄν καί ἀόρατος, νά γίνει ὁρατός ἀπό ὅλο τόν κόσμο· ἄν καί πανταχοῦ παρών, νά περιορισθεῖ τοπικά στό ταπεινό σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ· ἄν καί δημιουργός τοῦ κόσμου, νά μήν ἔχει «τόπον ἐν τῷ καταλύμματι»· ἄν καί ἄυλος, νά γίνει «ὁμοιοπαθής ἡμῖν ἐκτός ἁμαρτίας»· ἄν καί πλάστης τοῦ ἀνθρώπου κατ᾽ εἰκόνα του, νά ἀναλάβει τήν εἰκόνα, τήν ὁποία τό πλάσμα του εἶχε διά τῆς ἁμαρτίας παραμορφώσει καί συντρίψει, γιά νά τήν καθαρίσει καί νά τήν ἀποκαταστήσει.

Ἐπτώχευσε ὁ Θεός, ὄχι γιατί ἐξαντλήθηκε ἡ ἰσχύς καί ἡ δύναμή του· ὄχι γιατί ἐξέλειπε τό μεγαλεῖο του· ὄχι γιατί κάποιοι θέλησαν νά τόν καταργήσουν καί νά τόν ἀκυρώσουν, ἀλλά ἀπό τή μεγάλη ἀγάπη του γιά τόν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος «ἐδαπάνησε ἀσώτως» τό κεφάλαιο τῆς πατρικῆς δωρεᾶς καί ἀπομάκρυνε τόν ἑαυτό του ἀπό τήν κοινωνία τοῦ Θεοῦ-Πατρός.

Ἐπτώχευσε ὁ Θεός, ὄχι γιατί διαχειρίσθηκε ἀνεπιτυχῶς τόν πλοῦτο τῆς θεότητος του, ἀλλά ἐπειδή ἐν τῇ ἀφάτῳ ἀγάπῃ καί εὐσπλαγχνίᾳ, θέλησε νά μᾶς χαρίσει καί πάλι τόν πλοῦτο τῆς ἀγάπης του πού ἑκουσίως στερηθήκαμε καί ἀποκαθιστῶντας τήν κοινωνία μας μαζί του νά μᾶς δώσει τή δυνατότητα τῆς θεώσεως διά τῆς ἑνώσεώς μας μαζί του.

Ἡ ἑκούσια πτώχευση τοῦ Θεοῦ, προϊόν τῆς ἀπείρου ἀγάπης του πρός τόν ἄνθρωπο, ἀποτελεῖ, ἀδελφοί μου, τό περιεχόμενο τοῦ ἀκαταλήπτου γιά τόν ἀνθρώπινο νοῦ μυστηρίου τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως. Αὐτό τό μυστήριο μᾶς καλεῖ ὁ Θεός σήμερα ὄχι νά τό κατανοήσουμε λογικά ἀλλά νά τό ζήσουμε. Μᾶς καλεῖ ὁ Χριστός ἀπό τήν φάτνη τῆς Βηθλεέμ νά γίνουμε μέτοχοι τῆς ἀγάπης του, γιά νά μᾶς ἀνακαινίσει καί νά μᾶς ἀναμορφώσει. Μᾶς καλεῖ νά γίνουμε μέτοχοι τῆς ἀγάπης του μέ τόν τρόπο πού Ἐκεῖνος μᾶς ὑπέδειξε μέ τή θεία του ἐνανθρώπηση καί δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τή γνήσια καί ἀληθινή ἀγάπη, ἡ ὁποία γνωρίζει νά προσφέρει χωρίς νά ἀναμένει ἀντάλλαγμα· ἀπό τήν ἀγάπη, ἡ ὁποία γνωρίζει νά προσφέρει χωρίς νά ἐρευνᾶ ποιός εἶναι αὐτός στόν ὁποῖο προσφέρει ἀλλά μόνο ἄν ἔχει ἀνάγκη· ἀπό τήν ἀγάπη, ἡ ὁποία γνωρίζει νά προσφέρει ὄχι μόνο ἀπό τό περίσσευμα ἀλλά καί ἀπό τό ὑστέρημα. Γιατί γνήσια ἀγάπη σημαίνει «κένωση», σημαίνει θυσία τοῦ ἑαυτοῦ μας πρός χάρη τοῦ ἄλλου· γιατί ἡ γνήσια ἀγάπη προϋποθέτει ταπείνωση, καθώς δέν ὑπολογίζει τό κόστος προκειμένου νά χαρίσει στόν ἄλλο αὐτό πού ἔχει.

Καί ἐάν ὁ Θεός ταπεινώθηκε «μορφήν δούλου λαβών» (Φιλιπ. 2.6) καί ἐπτώχευσε γιά νά κάνει ἐμᾶς «συμμόρφους τῆς εἰκόνος αὐτοῦ» (Ρωμ. 8.29) καί μετόχους τοῦ πλούτου τῆς βασιλείας του, δέν ὑπάρχει ἄλλος δρόμος γιά νά τόν πλησιάσουμε ἐκτός ἀπό αὐτόν τόν δικό του δρόμο, τόν δρόμο τῆς ἐν ταπεινώσει ἀγάπης.

Πλησιάζοντας, λοιπόν, σήμερα τή φάτνη τοῦ δι᾽ ἡμᾶς ἑαυτόν κενώσαντος Χριστοῦ ἄς ἀντλήσουμε, ἀδελφοί μου, τή δύναμη πού χρειάζεται ὁ καθένας μας γιά νά αὐξήσει μέσα του τήν ἀγάπη καί νά βγεῖ στόν κόσμο καί νά πλησιάσει τούς ἀδελφούς του γιά νά χαρίσει αὐτή τήν ἀγάπη ὄχι μέ λόγια ἀλλά μέ ἔργα· νά χαρίσει αὐτή τήν ἀγάπη ὄχι μόνο σήμερα ἀλλά κάθε ἡμέρα καί σέ ὅλη του τή ζωή· νά χαρίσει αὐτή τήν ἀγάπη, ἀκόμη καί ἄν αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ ἴδιος θά στερηθεῖ· νά χαρίσει αὐτή τήν ἀγάπη κλείνοντας τά αὐτιά στίς σειρῆνες τοῦ κόσμου πού μιλοῦν ἀποκλειστικά γιά τό κέρδος καί τό συμφέρον, γιατί αὐτές εἶναι πού ἔφεραν τόν κόσμο καί τόν σύγχρονο ἄνθρωπο στήν κρίση καί τήν καταστροφή πού βιώνουμε σήμερα· γιατί αὐτές εἶναι πού μᾶς ὁδηγοῦν στίς συγκρούσεις καί τίς ἀντιπαραθέσεις, στίς ἀναταραχές καί τούς πολέμους, στήν αὔξηση τοῦ μίσους καί τῆς βίας, στή μετατροπή τῆς ἀνθρώπινης κοινωνίας σέ ζούγκλα.

Ἀντίθετα πρός αὐτήν τή θεώρηση τῶν πραγμάτων, ἀντίθετα πρός αὐτές τίς σειρῆνες πού ἠχοῦν καί σήμερα, ἐμεῖς ἄς ἀκολουθήσουμε τόν δρόμο τῆς ἀγάπης πού μᾶς ὑποδεικνύει ἡ φάτνη τῆς Βηθλεέμ καί τό ἐν αὐτῇ ἀνακείμενο Θεῖο Βρέφος, γιατί μέ τόν τρόπο αὐτό δέν θά εἴμαστε ἁπλῶς θεαταί τοῦ θαυμαστοῦ γεγονότος τῆς θείας Γεννήσεως, ἀλλά θά τή ζοῦμε καθημερινά στήν ψυχή μας νά μᾶς ἑνώνει μέ τόν Θεό πού ἐπτώχευσε γιά τή σωτηρία μας.

Διάπυρος πρός τόν δι᾽ ἡμᾶς πτωχεύσαντα Κύριον εὐχέτης

† Ὁ Βεροίας, Ναούσης καί Καμπανίας Παντελεήμων