Πλούσιοι και φτωχοί: Αδέλφια και όχι Εχθροί!

Οι άνθρωποι έχουν χάσει την αίσθηση της λογικής. Άνθρωποι δεν έχουν να φάνε, δεν έχουν σπίτι, δεν έχουν θέρμανση και άλλοι μανιωδώς καταναλώνουν προϊόντα για να ικανοποιήσουν την ματαιοδοξία τους.

Πλούσιοι και φτωχοί γίνονται εχθροί και όχι αδελφοί. Κάποιος θα βοηθήσει κάποιον άλλο μόνο από λύπηση, ή για να τον ξεφορτωθεί και όχι από αγάπη. Οι φτωχοί βλέπουν τους πλούσιους σαν τους μισητούς δυνάστες τους και οι πλούσιοι τους φτωχούς σας σαν ενοχλητικούς υπανθρώπους που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. 

Και δυστυχώς τα πράγματα στις ημέρες μας παίρνουν μεγαλύτερες και σοβαρότερες διαστάσεις.

Το κοσμικό φρόνημα, βασανίζει τους πλούσιους, αλλά θα έλεγα, και τους φτωχούς. Οι πλούσιοι έχουν χρήματα και καταναλώνουν «αγαθά», οι φτωχοί δεν έχουν χρήματα και δεν καταναλώνουν, όμως όχι γιατί δεν θέλουν αλλά επειδή δεν μπορούν!

Είπε ο Κύριος: «Μακάριοι οι φτωχοί, ότι υμετέρα εστίν η βασιλεία του Θεού….».

Σε ποιους όμως αναφερόταν; Σε αυτούς που θέλουν -δεν θέλουν είναι φτωχοί; Όχι. Ο Κύριος αναφέρεται σε αυτούς που την φτώχεια τους την αντιμετωπίζουν σαν ευλογία και όχι σαν κατάρα, ο Χριστός αναφέρεται σε όλους αυτούς που ενώ είχαν χρήματα, που ενώ μπορούσαν να ζήσουν μία ζωή μέσα στις ανέσεις και στις ηδονές, προτίμησαν συνειδητά την φτωχεία ώστε να ζήσουν ελεύθεροι με τον Χριστό.

Ούτε η φτώχεια ούτε ο πλούτος από μόνα τους δεν είναι κάτι το καλό ή κακό. Το θέμα είναι εμείς πως θα αντιμετωπίσουμε την φτώχεια μας ή τον πλούτο μας.

Ο κόσμος θεωρεί κατάρα την φτώχεια και ευλογία τον πλούτο. Όμως τις περισσότερες φορές τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά.

Για τον φτωχό υπάρχει Σωτηρία αλλά το ίδιο ισχύει και για τον πλούσιο. Ο κάθε άνθρωπος ανάλογα με αυτά που έχει, ανάλογα με αυτά που του έχει εμπιστευτεί ο Θεός μπορεί είτε να οδηγηθεί στην Απώλεια ή στην Σωτηρία.

Ο χριστιανός ας προσπαθεί να δείχνει την αγάπη του στους άλλους, είτε είναι πλούσιος είτε φτωχός, διότι η αγάπη τελικά θα μας ειρηνεύση. Ο άνθρωπος που έχει χρήματα αλλά δεν έχει αγάπη δεν είναι ειρηνικός. Ο άνθρωπος που δεν έχει χρήματα αλλά δεν έχει αγάπη πάλι δεν είναι ειρηνικός. Άρα λοιπόν ο πλούτος και η φτώχεια ενώ έχουν σχέση με την πνευματική μας κατάσταση από μόνα τους δεν έχουν καμία σημασία. Το θέμα είναι το πώς ο άνθρωπος θα αντιμετωπίσει την κατάσταση που βιώνει.

Το να είσαι πλούσιος δεν σημαίνει ότι είσαι κακός, το ότι είσαι φτωχός δεν σημαίνει ότι είσαι καλός και το αντίστροφο. Τα πάντα στην ειδικά στην πνευματική ζωή είναι σχετικά.

Ας έχουμε όμως πάντοτε μέσα στο νού μας τα εξής σοφά λόγια ότι:"Το να προσπαθώ να αποκτήσω ψωμί μόνο για τον εαυτό μου είναι μία υλική επιδίωξη...ενώ για τον πλησίον μου, μία πνευματική επιδίωξη."

Η ανησυχία μας για την σημερινή οικονομική κατάσταση ας μην είναι εγωιστική αλλά φιλάνθρωπη. Ας μην σκεφτόμαστε δηλαδή μόνο τον εαυτό μας, πώς θα επιζήσουμε της κρίσης και τίποτα παραπάνω. Ας μην παρακαλούμε τον Θεό να βοηθήσει μόνο εμάς, διαστρέφοντας την προσευχή μας σε ένα φίλαυτο αίτημα προστασίας.

Ας προσευχόμαστε για όλο τον κόσμο, ας ζούμε απλά και λιτά δοξάζοντας τον πανάγαθο Κύριο για όσα έχουμε , εάν μας περισσεύουν ας κάνουμε ελεημοσύνες….

Ο Φιλάνθρωπος Θεός όλα τα βλέπει και τα γνωρίζει και εάν επιτρέπει να δοκιμαστούμε από οτιδήποτε ας αρπάξουμε αυτήν την ευκαιρία και ας την εκμεταλλευτούμε για την πνευματική μας πρόοδο.

Ας αφεθούμε λοιπόν στην Θεία Του Πρόνοια και ας αγωνιστούμε, σε όποια οικονομική κατάσταση και αν βρισκόμαστε… να δείξουμε ότι τιμούμε το όνομα του χριστιανού, ότι τιμούμε με την ζωή μας τον Κύριό μας, ότι είμαστε Χριστιανοί όχι μόνο στα λόγια, όχι μόνο για 2 ώρες την Κυριακή το πρώι….αλλά συνεχώς και πάντοτε. Και αυτό θα τα αποδείξουμε με την αγάπη μας προς τους άλλους, προς τους πάσχοντας αδελφούς μας που στο πρόσωπό τους βλέπουμε τον ίδιο τον Χριστό.

Ας θυμηθούμε τα λόγια του Ιερού Χρυσοστόμου, ο οποίος έλεγε ότι: «Η χριστιανική ελεημοσύνη στην πραγματικότητα δεν είναι μόνο στοργική συγκίνηση.

Οι Χριστιανοί δεν θα έπρεπε να υποκινούνται απλώς από τη δυστυχία, την ανάγκη και την αθλιότητα των άλλων ανθρώπων. Πρέπει να κατανοούν πως η κοινωνική αθλιότητα είναι η συνεχιζόμενη αγωνία του Χριστού, που υποφέρει ακόμη στο πρόσωπο των μελών του».

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος