Ζω μακρυά

Ζω μακρυά από πρόσωπα οικεία

μα το κατώφλι της αιωνιότητας μας έλκει,

ξέφυγα απ’ όλα αυτά που θεωρώ γελοία

και ακροβατώ στην παγίδα που παραμονεύει.

Βλέπω ότι είμαι εγκλωβισμένος

μέσα στα συντρίμμια των επιλογών μου,

αλλοιωμένος χωρίς ενδείξεις για το τέλος

ελπίζω να δω, να αφουγκραστώ για το καλό μου.

Εύχομαι να μην κλάψω για τους άλλους

αλλά πρωτίστως για τον εαυτό μου.

Με πνίγει η εύηχη θάλασσα του Όρους

καθώς κείτομαι στο βούρκο των λαθών μου…

Πόνος με πλημύρισε  και πάλι

μέσα  στο καβούκι του εγώ μου,

δεν τολμώ να συμπληρώσω φράση

και θεωρούμε καταδυναστευόμενός μου.

Είναι αλήθεια ότι πέφτω

και ομολογώ όλ’ αυτά με φόβο,

σιωπώ μέσ’ τα ουρλιαχτά του πόνου

περιμένοντας τον τοκετό μου.

Αντίποινα για όλα αυτά θα λάβω

ελευθερία, αγάπη και στοργή,

αρκεί απλόχερα να παραδώσω

τις αμαρτίες μου στον Λυτρωτή.

Απορώ τότε με Αυτόνε

που ορμά για να με σώσει

και  κραυγάζω χωρίς άλλο

«Κύριε, ελέησόν με».

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος