100 χρόνια Ελεύθερη Μακεδονία

Γράφει ο Αλέξανδρος Τρομπούκης

Ο Μακεδονικός Αγώνας έφερε την εθνική ανάταση, την αναπτέρωση του φρονήματος και την επανάκτηση της αυτοπεποίθησης για τους Έλληνες. Η Ελλάδα, ευθύς αμέσως πέρασε, χάρη στην Επανάσταση του 1909 – στην οποία πήραν μέρος πολλοί Μακεδονομάχοι αξιωματικοί – σε μια νέα εποχή, με νέα ηγεσία, αφήνοντας πίσω μια κατάσταση πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής αποτελμάτωσης. Έτσι κατέστη δυνατό το μεγάλο επίτευγμα του Έπους των Βαλκανικών πολέμων του 1912-13, οι οποίοι οδήγησαν στον διπλασιασμό του Ελληνικού Κράτους.

Ακριβώς πριν από έναν αιώνα, στις 5 Οκτωβρίου του 1912, ο Ελληνικός Στρατός περνούσε τα σύνορα στην περιοχή της Ελασσόνας. Την ίδια ημέρα ο Στόλος απέπλεε από το Φάληρο με προορισμό το Βόρειο Αιγαίο. Ακολούθησαν η περίφημη Μάχη του Σαρανταπόρου, και η σημαντικότατη Μάχη των Γιαννιτσών που υπήρξαν η αρχή μιας νικηφόρας πορείας, η πρώτη φάση της οποίας ολοκληρώθηκε λίγες μέρες αργότερα, με την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης.

Παράλληλα, ο Ελληνικός Στόλος, κυρίαρχος στο Αιγαίο, απαγόρευε την μεταφορά τουρκικών ενισχύσεων από τη Μέση Ανατολή και τη Μικρά Ασία προς τη Μακεδονία, ενώ ταυτόχρονα απελευθέρωνε τα νησιά του Βορείου και Ανατολικού Αιγαίου.

Οι εθνικές επέτειοι δεν θα πρέπει να μένουν απλά στο επίπεδο του εορτασμού αλλά να αποτελούν ταυτόχρονα ευκαιρίες για εθνικό φρονηματισμό και εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων. Το έπος των Βαλκανικών Πολέμων επιτεύχθηκε επειδή η χώρα απέκτησε ικανή ηγεσία η οποία πέτυχε να τη βγάλει από το πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό τέλμα, να αναδιοργανώσει το κράτος, να ανορθώσει το φρόνημα, να ανασυγκροτήσει και να προετοιμάσει κατάλληλα τις ένοπλες δυνάμεις.

Σήμερα δεν έχουμε ως «Μεγάλη Ιδέα» την απελευθέρωση κάποιων εδαφών ή υποδούλων αδελφών. Έχουμε όμως ανάγκη ικανής πολιτικής ηγεσίας σε συνδυασμό με ισχυρές ένοπλες δυνάμεις, όχι απλώς για την εξασφάλιση της άμυνας της χώρας αλλά για να μπορεί η Ελλάδα να είναι παρούσα, ως παράγων ειρήνης και σταθερότητας, στις ραγδαίες εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα στο εγγύς και το ευρύτερο στρατηγικό περιβάλλον της.  Σ’ έναν κόσμο που αλλάζει με ταχείς ρυθμούς, με ανακατατάξεις δυνάμεων, συμμαχιών, συμφερόντων και επιδιώξεων.

Εις ότι αφορά τη Μακεδονία μας, παρά το πέρασμα του χρόνου, επιχειρείται η νεκρανάσταση ενός νέου «μακεδονικού» ζητήματος. Άσχετα αν αυτή τη φορά παίρνει, εξωτερικά τουλάχιστον, άλλη μορφή. Μέσα από την πλαστογράφηση της ιστορίας επιδιώκεται η  δημιουργία ενός τεχνητού κρατιδίου. Οι μεγάλοι πιέζουν. Έχουν τους λόγους τους. Διότι χωρίς αμφιβολία, πρόκειται για λόγους πολιτικών σκοπιμοτήτων και γεωπολιτικών επιδιώξεων. Δυστυχώς οι ελληνικές κυβερνήσεις, εδώ και χρόνια, έχουν υποχωρήσει στην πίεση, παραχωρώντας το όνομα της Μακεδονίας με επιθετικό προσδιορισμό.

Οι Μακεδόνες από όλες τις γωνιές του Ελληνισμού, απαντούν και απαιτούν: καμία παραχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας. Είναι απαίτηση των ψυχών των Μακεδονομάχων. Δεν πρόκειται απλά για μια λέξη. Πρόκειται για παραχώρηση ιστορίας, παράδοσης, πολιτισμού, αλλά και των κυριαρχικών δικαιωμάτων των οποίων φορέας είναι το όνομα.

Έναν αιώνα από την απελευθέρωση της Μακεδονίας, αξίζει να θυμόμαστε και να τιμούμε όλους εκείνους, που συστρατεύθηκαν στον πανελλήνιο αγώνα για τη σωτηρία της:  Μακεδόνες και νοτιοελλαδίτες, στρατιωτικούς και εθελοντές, δασκάλους και ιερείς, ενόπλους ή αμάχους. Ο Μακεδονικός Αγώνας και το Έπος του 1912 που ακολούθησε, ήταν αποτέλεσμα συντονισμένων προσπαθειών όλων των δυνάμεων του Έθνους. Ήταν από τις μεγάλες εποποιίες του Νεώτερου Ελληνισμού.