Κυριακὴ Ζ΄ Ματθαίου: ο Χριστός, η πηγή του Φωτός.

Δύο θαύματα μᾶς διηγήθηκε σήμερα ὁ Εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος. Τὸ ἕνα ἀφοροῦσε στὴ θεραπεία δύο τυφλῶν, τὸ ἄλλο στὴ θεραπεία ἑνὸς δαιμονισμένου.

Ὁ Χριστὸς «φῶς εἰς τὸν κόσμον ἐλήλυθεν», ἦρθε ὡς φῶς στὸν κόσμο μας, φῶς ἐκ φωτὸς ἀληθινό, ποὺ φωτίζει καὶ ἁγιάζει τὸν κάθε ἄνθρωπο. Μέσα στὸ φῶς ἀνακαλύπτεται ἡ φύση τῶν ὄντων. Τὸ σκοτάδι κρύβει τὰ ὄντα καὶ ὅποιος ἀγαπᾶ τὸ σκοτάδι χάνει τὴν λάμψη τοῦ προσώπου του.

Αὐτὸ ἔκανε ὁ Ἑωσφόρος, ὁ πρῶτος ποὺ δαιμονίστηκε κι ἔγινε διάβολος, ἐνῷ ἦταν ὁ ὁμορφότερος καὶ ἁγιώτερος ἄγγελος. Πρῶτος στὴν τιμή, πρῶτος στὸν φωτισμό, πρῶτος στὴ θέα τοῦ Θεοῦ· ἦταν αὐτὸς ποὺ χαιρόταν νὰ μεταδίδῃ τὸ φῶς τῆς θείας γνώσεως στοὺς λοιποὺς ἀγγέλους, ἀλλ’ ὑπερηφανεύθηκε καὶ ἐγκατέλειψε τὸ φῶς. Μέσα στὸ σκοτάδι τῆς ὑπερηφανείας του ἀλλοιώθηκε, ὑπέστη τὴν κακὴ ἀλλοίωση, ξέπεσε τοῦ φωτὸς αὐτοβούλως, γι’ αὐτὸ καὶ ἀμέτρητα χρόνια τὸ μισεῖ καὶ τὸ πολεμᾶ. Μισεῖ τὸ φῶς καὶ τὰ ἔργα τοῦ φωτός. Μισεῖ τὰ ὑποστατικὰ φῶτα, τὸν Τριαδικὸ Θεό, μισεῖ καὶ τὸ φῶς ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴν κοινὴ οὐσία Του, τὴν ἄκτιστη ἐνέργειά Του, μέσα στὴν ὁποία κολυμποῦσε, προτοῦ ἐκπέσει. Μισεῖ ὅμως καὶ τὰ ἀποτελέσματα τῆς θείας ἐνεργείας, τὴν κτίση ὁλάκερη καὶ ἰδιαιτέρως τὸν ἄνθρωπο, γιατὶ ὁ ἄνθρωπος καλεῖται νὰ γνωρίσῃ καὶ νὰ ἀγαπήσῃ τὰ ὑποστατικὰ φῶτα, τὸν Πατέρα, τὸν Υἱὸ καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, διὰ τοῦ φωτὸς τῆς θείας ἐνεργείας. Τρελαίνεται καὶ ἀφηνιάζει κάθε φορὰ ποὺ ἀκούει νὰ ψάλλουμε «Δόξα Σοι, τῷ δείξαντι τὸ φῶς» καὶ «Ἔν τῷ φωτί Σου ὀψόμεθα φῶς». Ἡ λέξη σκότος εἶναι ὁμόῤῥιζη τοῦ ῥήματος σκοτώνω. Καὶ ὁ διάβολος εἶναι ὁ ἄρχων τοῦ σκότους, γιατὶ ὁ ἴδιος αὐτοκτόνησε, σκοτώνοντας μέσα του τὴν χαρὰ τῆς θεοπτίας.

Τὸ φῶς, ἀδελφοί μου, σὲ κάθε του μορφὴ εἶναι χαρά. Τί χαρὰ μᾶς δίνει μιὰ ἡλιόλουστη μέρα! Πόσο μᾶς μελαγχολεῖ ἡ σκοτοδίνη, ἡ συννεφιά, ὅταν τὰ μαῦρα σύννεφα σκιάσουν τὸν οὐρανό! Πόση χαρὰ νιώθει ἕνας τυφλός, ὅταν τοῦ χαρίζουν τὸ φῶς του, ἢ ἕνας δαιμονισμένος, ὅταν τὸν ἀπαλλάσουν ἀπὸ τὴν κηδεμονία καὶ τὸν ἔλεγχο τοῦ ἀλάστορος! Σκεφτεῖτε ὅμως καὶ πόση χαρὰ ἀνείπωτη καὶ μεγάλη νιώθει ἕνας θεόπτης, ἕνας ἅγιος ποὺ ἀξιώνεται νὰ δῇ τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, φῶς σαφῶς ἄνώτερο καὶ λαμπρότερο καὶ καθαρότερο ἀπὸ τὸ ἡλιακὸ φῶς!

Τυφλοὶ καὶ συσκοτισμένοι οἱ φαρισαῖοι ἀδυνατοῦν νὰ δοῦν τὸ φῶς τῆς ἀληθείας μέσα στὰ θαύματα τοῦ Χριστοῦ. Τὸν λοιδοροῦν ὅτι στὸ ὄνομα τοῦ ἄρχοντα τῶν δαιμόνων ἐκβάλλει δαιμόνια! Οἱ πονηροὶ κατηγοροῦν τὸν Ἀγαθὸ ἐπὶ πονηρίᾳ! Οἱ ὄφεις κατηγοροῦν τὸ Ἀρνίον ἐπὶ φαρμακείᾳ! Καὶ σήμερα πολλοὶ φαρισαῖοι ἀνάμεσά μας, τέκνα τοῦ αἵματος καὶ τῆς...χάρης ἐκείνων, κατευθύνουν τὸν παγκόσμιο πληθυσμὸ νὰ πιστέψῃ πὼς ὁ Χριστὸς ἦταν ἕνας θαυματοποιός, ἕνας διδάσκαλος μὲ ξεχωριστὲς δυνάμεις, κι ὅτι ὅλα, ὅσα Ἐκεῖνος ἔκανε, ἦταν ἕνα καλοστημένο σχέδιο, ὥστε νὰ ἐντυπωσιάσῃ τὸν κόσμο καὶ νὰ Τὸν πιστέψῃ ὡς Θεό. Οἱ ἄνθρωποι τοῦ σκότους καὶ τῶν σκοτεινῶν ἔργων, αὐτοὶ ποὺ κατηγοροῦν τὴν Ἐκκλησία γιὰ σκοταδισμό, οἱ ἀπατεῶνες δῆθεν φωταδιστὲς τῆς ἐποχῆς μας, εἶναι αὐτοὶ ποὺ σήμερα μὲ δολιότητα φυτεύουν τοὺς σάπιους σπόρους τῆς ἀμφισβήτησης τοῦ Χριστοῦ στὶς καρδιὲς τῶν ἀδαῶν, γιὰ νὰ φυτρώσουν τὰ ζιζάνια τῆς ἀπιστίας καὶ νὰ δρέψουν ψυχὲς στὶς σκοτεινὲς ἀποθῆκες τῆς κολάσεως· εἶναι αὐτοὶ ποὺ θὰ κυνηγήσουν τοὺς χριστιανοὺς καὶ θὰ τοὺς ἐξαναγκάσουν νὰ γίνουν ἀρνητὲς τῶν φωτεινῶν ἔργων, ἔτσι ὥστε νὰ μὴν λάμψῃ τὸ φῶς ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους καὶ δοξασθῇ ὀ Ἐπουράνιος Πατέρας καὶ Θεός μας.

Ὅσοι ἔχουν πατέρα τους τὸν διάβολο, τὸν ὁμοιάζουν καὶ τὸν μιμοῦνται στὰ σκοτεινὰ ἔργα. Καὶ τὰ ἔργα αὐτὰ δὲν χρειάζονται πιστοποιητικὸ ποὺ νὰ ἀποδεικνύει τὸ ποιόν τους. Ἀλλὰ ποιό εἶναι τὸ ποιὸν τῶν ἔργων τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας; Εἶναι σκότος τὸ νὰ χαρίζῃς τὸ φῶς σὲ τυφλούς; εἶναι σκότος ἡ θεραπεία τοῦ δαιμονισμένου; εἶναι σκότος τὸ νὰ ἀνασταίνῃς νεκρό, νὰ χορτάζῃς πεινασμένους, νὰ ἀνοίγῃς ὦτα καὶ στόματα κωφαλάλων, νὰ θεραπεύῃς παραλύτους, νὰ ὁδηγῇς σὲ μετάνοια τοὺς ἁμαρτωλούς; Ἦταν ἀπὸ κοντὰ οἱ φαρισαῖοι σχεδὸν σὲ ὅλα τὰ θαύματα τοῦ Χριστοῦ, αὐτόπτες μάρτυρες κι ὅμως μὲ σκοτισμένο νοῦ.

Καμία σχέση, ἀδελφοί μου, δὲν ἔχει τὸ φῶς μὲ τὸ σκοτάδι. Τὸ ἕνα ἀναιρεῖ τὸ ἄλλο. Μᾶλλον δὲ τὸ φῶς εἶναι παρουσία, τὸ σκότος ἀπουσία. Δὲν συμβιβάζονται αὐτὰ τὰ δύο. Κι ἐμεῖς πρέπει νὰ κάνουμε τὴν ἐπιλογὴ τοῦ ἑνός, βάσει τῆς ὁποίας θὰ καθορίσουμε τὸ εἶδος τῆς ζωῆς μας, τὸ ποιὸν τῶν δικῶν μας ἔργων. Καὶ μακάρι νὰ εἶναι τὰ ἔργα μας φωτεινά, γιὰ νὰ μὴν μείνουμε «ἐν τῇ σκοτίᾳ», ἀλλὰ νὰ ἔχουμε «τὸ φῶς τῆς ζωῆς». 

π. Στυλιανός Μακρής