Κυριακὴ Θ΄ Ματθαίου: Χωρίς πίστη στον Χριστό πνιγόμαστε στην άβυσσο των θλίψεων.

Μέσα στὴ θάλασσα καὶ τὴν τρικυμία τῆς ζωῆς ὁ Χριστός μας, ἀδελφοί μου, μᾶς ἁπλώνει τὸ χέρι, ζητώντας μας νὰ Τὸν ἐμπιστευθοῦμε. Καταποντιζόμαστε καθημερινῶς μέσα στὰ προβλήματα καὶ τὸ ἄγχος τῆς καθημερινότητος, βουλιάζουμε στὰ χρέη τῶν ἁμαρτιῶν καὶ ἡ ἀπελπισία μᾶς ὁδηγεῖ στὸν πάτο. Ἡ ἄβυσσος τῶν θλίψεων ἀνοίγει τὸ ἀπύθμενο στόμα της, γιὰ νὰ καταπιῇ τοὺς ὀλιγόπιστους καὶ νὰ πνίξῃ ὅσους δὲν σκέφτονται νὰ ζητήσουν τὴν θεία βοήθεια.

       Ὁ Πέτρος σήμερα βιώνει ἕνα προσωπικὸ θαῦμα. Περπατᾶ ἐπάνω στὰ κύμματα τῆς θάλασσας, ὅταν ὁ Κύριος τοῦ δίνει τὸ πρόσταγμα «Ἔλα κι ἐσύ, Πέτρε, νὰ δῇς ὅτι Ἐγὼ κυριαρχῶ ἐπάνω στὰ στοιχεῖα τῆς φύσης καὶ τοὺς φυσικοὺς νόμους». Ὅμως πρὸς στιγμὴν ἀπὸ τὸν τολμηρὸ μαθητὴ περνᾶ ὁ λογισμὸς ὅτι δὲν θὰ τὰ καταφέρῃ· ἀρχίζει νὰ βυθίζεται μέσα στὸ νερό. Δὲν ὀλιγοπιστεῖ γιὰ τὸν θαυμαστὸ περίπατο ἐπάνω στὰ κύμματα· ὀλιγοπιστεῖ γιὰ τὴν ἐκπηγάζουσα ἀπὸ τὸν Χριστὸ σωτηρία του. Ὁ ἄνεμος τὸν σμπρώχνει καὶ τὸ φυσικὸ ἀποτέλεσμα τῆς πτώσης εἶναι δεδομένο, ἂν καὶ καθόλου μεμπτό, ἀφοῦ τὸ θαῦμα βρίσκεται ἀκόμη ἐν ἐνεργείᾳ. Αὐτὸ ποὺ χάνει ὁ Πέτρος εἶναι ἡ ἐμπιστοσύνη του πρὸς τὸν Σωτῆρα, ἡ πίστη ὅτι Ἐκεῖνος μᾶλλον ἀδυνατεῖ νὰ τὸν διατηρῇ περιπατοῦντα, ὄρθιο ἐπάνω στὰ κύμματα. Νομίζει ὁ Πέτρος ὅτι, ἐπειδὴ ὁ ἄνεμος τὸν ῥίχνει, ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀσθενέστερη τοῦ ἀνέμου, ὅτι τὸ στοιχεῖο τῆς φύσης εἶναι ἰσχυρότερο τοῦ δημιουργοῦ της. Δὲν ἀμφιβάλλει ὅτι Ἐκεῖνος μπορεῖ νὰ τὸν σώσῃ, γι’ αὐτὸ καὶ ἀμέσως φωνάζει γιὰ βοήθεια. «Κύριε, σῶσε με. Βυθίζομαι στὸ νερὸ καὶ χάνομαι. Θὰ πνιγῶ στὰ σίγουρα, ἂν δὲν μοῦ ἁπλώσῃς τὸ Πανάχραντο χέρι Σου, ἂν δὲν μὲ κρατήσῃς Ἐσύ, ποὺ κρατᾶς στὴν παλάμη Σου τὰ σύμπαντα».

       Τὰ τελευταῖα χρόνια ἡ χώρα μας ἔχει θρηνήσει τὸν χαμὸ χιλιάδων ἀπελπισμένων ἀνθρώπων. Ἀλλὰ καὶ πόσοι ἄλλοι φεύγουν ἀπὸ αὐτὴν τὴν ζωὴ μέσα στὴν ἀπελπισία, μέσα στὴν ὀλιγοπιστία ἢ ἀκόμη καὶ τὴν ἀπιστία. Ὁ ἄνθρωπος ἐμπιστεύεται περισσότερο αὐτὸ ποὺ βλέπει καὶ προσπαθεῖ νὰ κρατηθῇ ἀπὸ αὐτό, εἴτε εἶναι ἕνας ἄνθρωπος, εἴτε εἶναι τὸ χρῆμα, εἴτε ὁ,τιδήποτε ἄλλο μπορεῖ νὰ τοῦ δώσῃ τὴν αἴσθηση τῆς ἀσφάλειας. Κάποιοι δὲν τὰ καταφέρνουν. Στρέφονται κατὰ τοῦ ἑαυτοῦ τους καὶ αὐτοκτονοῦν, γιατὶ δὲν πιστεύουν σὲ τίποτα, οὔτε κἂν στὸν ἴδιο τους τὸν ἑαυτό. Γι’ αὐτοὺς ὑπάρχει μόνον ἡ σιγουριὰ τοῦ μηδὲν ὡς μοναδικὴ λύση στὰ ψυχολογικὰ καὶ ἄλλα προβλήματά τους.

       Γιὰ τοὺς χριστιανούς, γι’ αὐτοὺς ποὺ ἐμπιστεύονται τὴ ζωή τους στὰ χέρια τοῦ Χριστοῦ, δὲν ὑπάρχει τέτοια βάσανος. Σίγουρα τὶς θλίψεις τοῦ κόσμου τὶς βιώνουν οἱ χριστιανοὶ μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ποὺ τὶς βιώνουν καὶ τὰ δισεκατομμύρια τῶν συνανθρώπων τους, ὅμως γι’ αὐτοὺς ὑπάρχει ἕνα ἁπλωμένο χέρι, ὄχι συνηθισμένο, ὄχι ἀδύναμο νὰ σώσῃ, ὄχι χέρι ἀνίκανο νὰ τραβήξῃ ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὸν πυθμένα τῆς θαλάσσης τὸν πνιγόμενο καὶ νὰ τὸν βγάλῃ στὴν ἐπιφάνεια, ἀλλὰ χέρι Σωτῆρος Χριστοῦ, χέρι πλαστουργοῦ καὶ ἀνακαινιστοῦ.

       Στὸν Κύριό μας ὡς πρὸς τὸν Νὲο Ἄνθρωπο ἐδόθη ἀπὸ τὸν Πατέρα Του «πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς». Ὁ Νέος Ἄνθρωπος, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, κυριαρχεῖ ἐπάνω στὰ στοιχεῖα τῆς φύσης καὶ τὰ ἐξουσιάζει, καὶ ὡς Θεὸς καὶ ὡς ἄνθρωπος. Καὶ καθένας ποὺ εἶναι ἑνωμένος μὲ Αὐτὸν μπορεῖ νὰ ἐνεργῇ ὡς κύριος τῆς κτίσης καὶ ὄχι μόνον νὰ περπατᾷ ἐπάνω στὰ κύμματα, ὄχι μόνον νὰ μετακινῇ βουνά, ἀλλὰ νὰ ἐξουσιάζῃ τὰ πάντα μέσα στὴν κτίση, ἀρκεῖ νὰ μὴν ἐξουσιάζεται ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὰ πάθη του. Ἡ ἁμαρτία ἔστρεψε τὴν φύση κατὰ τοὺ βασιλέα της, τὴν δούλη κατὰ τοῦ κυρίου. Ὅταν ὁ βασιλέας ἄνθρωπος ὅμως εἶναι «καινὴ κτίσις», ὅταν εἶναι ἄνθρωπος ἀνακαινισμένος μέσα στὴν θεία χάρη, τότε τίποτε δὲν εἶναι ἐμπόδιο στὴ δύναμή του.

       Ἀκόμη κι ἂν εἶναι ἐναντίος ὁ ἄνεμος τῆς ἀμφιβολίας, ἀκόμη κι ἂν ἡ θάλασσα τῆς ζωῆς μας εἶναι φουρτουνιασμένη, ἀκόμη κι ἂν ὅλα τὰ στοιχεῖα τῆς φύσης πέσουν ἐπάνω μας, γιὰ νὰ μᾶς ἀπελπίσουν καὶ νὰ μᾶς πνίξουν, οἱ χριστιανοὶ ὀφείλουμε νὰ ζητοῦμε τὴν ἄνωθεν ἐπέμβαση τοῦ Κυρίου μας. Δὲν θὰ μᾶς ἀπογοητεύσῃ, οὔτε κι ἂν δειλιάσουμε. Θὰ εἶναι δίπλα μας στὶς ἀνάγκες μας καὶ θὰ περιμένῃ νὰ ἁπλώσουμε κι ἐμεῖς τὸ χέρι, ἀνταποκρινόμενοι στὸ καλέσμα τοῦ δικοῦ Του ἁπλωμένου γιὰ βοήθεια χεριοῦ. 

π. Στυλιανός Μακρής