Σάββατο 24 Αυγούστου 2013

Κυριακὴ Θ΄ Ματθαίου: Χωρίς πίστη στον Χριστό πνιγόμαστε στην άβυσσο των θλίψεων.



Μέσα στ θάλασσα κα τν τρικυμία τς ζως Χριστός μας, δελφοί μου, μς πλώνει τ χέρι, ζητώντας μας ν Τν μπιστευθομε. Καταποντιζόμαστε καθημερινς μέσα στ προβλήματα κα τ γχος τς καθημερινότητος, βουλιάζουμε στ χρέη τν μαρτιν κα πελπισία μς δηγε στν πάτο. βυσσος τν θλίψεων νοίγει τ πύθμενο στόμα της, γι ν καταπι τος λιγόπιστους κα ν πνίξ σους δν σκέφτονται ν ζητήσουν τν θεία βοήθεια.

       Πέτρος σήμερα βιώνει να προσωπικ θαμα. Περπατ πάνω στ κύμματα τς θάλασσας, ταν Κύριος το δίνει τ πρόσταγμα «λα κι σύ, Πέτρε, ν δς τι γ κυριαρχ πάνω στ στοιχεα τς φύσης κα τος φυσικος νόμους». μως πρς στιγμν π τν τολμηρ μαθητ περν λογισμς τι δν θ τ καταφέρ· ρχίζει ν βυθίζεται μέσα στ νερό. Δν λιγοπιστε γι τν θαυμαστ περίπατο πάνω στ κύμματα· λιγοπιστε γι τν κπηγάζουσα π τν Χριστ σωτηρία του. νεμος τν σμπρώχνει κα τ φυσικ ποτέλεσμα τς πτώσης εναι δεδομένο, ν κα καθόλου μεμπτό, φο τ θαμα βρίσκεται κόμη ν νεργεί. Ατ πο χάνει Πέτρος εναι μπιστοσύνη του πρς τν Σωτρα, πίστη τι κενος μλλον δυνατε ν τν διατηρ περιπατοντα, ρθιο πάνω στ κύμματα. Νομίζει Πέτρος τι, πειδ νεμος τν ίχνει, δύναμη το Χριστο εναι σθενέστερη το νέμου, τι τ στοιχεο τς φύσης εναι σχυρότερο το δημιουργο της. Δν μφιβάλλει τι κενος μπορε ν τν σώσ, γι’ ατ κα μέσως φωνάζει γι βοήθεια. «Κύριε, σσε με. Βυθίζομαι στ νερ κα χάνομαι. Θ πνιγ στ σίγουρα, ν δν μο πλώσς τ Πανάχραντο χέρι Σου, ν δν μ κρατήσς σύ, πο κρατς στν παλάμη Σου τ σύμπαντα».
       Τ τελευταα χρόνια χώρα μας χει θρηνήσει τν χαμ χιλιάδων πελπισμένων νθρώπων. λλ κα πόσοι λλοι φεύγουν π ατν τν ζω μέσα στν πελπισία, μέσα στν λιγοπιστία κόμη κα τν πιστία. νθρωπος μπιστεύεται περισσότερο ατ πο βλέπει κα προσπαθε ν κρατηθ π ατό, ετε εναι νας νθρωπος, ετε εναι τ χρμα, ετε ,τιδήποτε λλο μπορε ν το δώσ τν ασθηση τς σφάλειας. Κάποιοι δν τ καταφέρνουν. Στρέφονται κατ το αυτο τους κα ατοκτονον, γιατ δν πιστεύουν σ τίποτα, οτε κν στν διο τους τν αυτό. Γι’ ατος πάρχει μόνον σιγουρι το μηδν ς μοναδικ λύση στ ψυχολογικ κα λλα προβλήματά τους.
       Γι τος χριστιανούς, γι’ ατος πο μπιστεύονται τ ζωή τους στ χέρια το Χριστο, δν πάρχει τέτοια βάσανος. Σίγουρα τς θλίψεις το κόσμου τς βιώνουν ο χριστιανο μ τν διο τρόπο πο τς βιώνουν κα τ δισεκατομμύρια τν συνανθρώπων τους, μως γι’ ατος πάρχει να πλωμένο χέρι, χι συνηθισμένο, χι δύναμο ν σώσ, χι χέρι νίκανο ν τραβήξ κόμη κα π τν πυθμένα τς θαλάσσης τν πνιγόμενο κα ν τν βγάλ στν πιφάνεια, λλ χέρι Σωτρος Χριστο, χέρι πλαστουργο κα νακαινιστο.
       Στν Κύριό μας ς πρς τν Νο νθρωπο δόθη π τν Πατέρα Του «πσα ξουσία ν οραν κα π γς». Νέος νθρωπος, ησος Χριστός, κυριαρχε πάνω στ στοιχεα τς φύσης κα τ ξουσιάζει, κα ς Θες κα ς νθρωπος. Κα καθένας πο εναι νωμένος μ Ατν μπορε ν νεργ ς κύριος τς κτίσης κα χι μόνον ν περπατ πάνω στ κύμματα, χι μόνον ν μετακιν βουνά, λλ ν ξουσιάζ τ πάντα μέσα στν κτίση, ρκε ν μν ξουσιάζεται π τν μαρτία κα τ πάθη του. μαρτία στρεψε τν φύση κατ το βασιλέα της, τν δούλη κατ το κυρίου. ταν βασιλέας νθρωπος μως εναι «καιν κτίσις», ταν εναι νθρωπος νακαινισμένος μέσα στν θεία χάρη, τότε τίποτε δν εναι μπόδιο στ δύναμή του.
       κόμη κι ν εναι ναντίος νεμος τς μφιβολίας, κόμη κι ν θάλασσα τς ζως μας εναι φουρτουνιασμένη, κόμη κι ν λα τ στοιχεα τς φύσης πέσουν πάνω μας, γι ν μς πελπίσουν κα ν μς πνίξουν, ο χριστιανο φείλουμε ν ζητομε τν νωθεν πέμβαση το Κυρίου μας. Δν θ μς πογοητεύσ, οτε κι ν δειλιάσουμε. Θ εναι δίπλα μας στς νάγκες μας κα θ περιμέν ν πλώσουμε κι μες τ χέρι, νταποκρινόμενοι στ καλέσμα το δικο Του πλωμένου γι βοήθεια χεριο

π. Στυλιανός Μακρής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...