Λάθη των γονέων στην αγωγή των παιδιών

Το πρώτο και σημαντικότερο λάθος, που διαπράττουν οι γονείς είναι το ότι ξεχνούν πάνω από όλα ότι είναι άνθρωποι με αδυναμίες, ελαττώματα, δεν είναι παντογνώστες και σίγουρα κανουν λάθη στην αγωγή των παιδιών τους, τα οποία όμως μπορούν να τα συνειδητοποιήσουν και να μην τα επαναλάβουν. Οι γονείς πρέπει να αποκτήσουν γνώσεις για την ανατροφή των παιδών, να προετοιμάζονται για τα ενδεχόμενα μελλοντικά προβληματα και να δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες και προϋποθέσεις για αρμονική συνεργασία, τόσο μεταξύ τους όσο και με τα παιδιά, Η συμπεριφορά τους προς τα παιδιά, επηρρεάζει όχι μόνο την σχέση που θα έχουν με τα παιδιά λλά και ολόκληρη των ανάπτυξη του χαρακτήρα των παιδιών. Ας δούμε όμως κάποια λάθη, τα οποία κάνουν οι γονείς, χωρίς να τα συνειδητοποιούν. α) Πολλοί γονείς στην προσπάθειά τους να καθοδηγήσουν, να συμβουλέψουν και να προστατέψουν τα παιδιά, με σκοπό να τα κάνουν ευτυχισμένα κι επιτυχημένα στη ζωή, τα καταπιέζουν, καταπνίγουν τις επιθυμίες τους και δεν τους δίνουν περιθώρια για πρωτοβουλίες και αυτονομία. Τα παιδιά, νιώθουν ανίκανα να κάνουν κάτι μόνα τους και πιστεύουν ότι είναι κλεισμένα σε χρυσό κλουβί. Πρέπει να δίνουν κάποιες ελευθερίες στα παιδιά, όχι όμως να καταλήγουν στην ασυδοσία.(78) β) Οι γονείς με την καταπιεστική και αποκλειστική αγάπη που δείχνουν στα παιδιά (και την ίδια αγάπη προσδοκούν να εισπράξουν) τα αποξενώνουν από τον έξω κόσμο, τα εμποδίζουν στο να κάνουν φιλίες και γνωριμίες και τέλος τα παιδιά αυτά γίνονται ενήλικες μοναχικοί, εσωστρεφείς, με προβλήματα κοινωνικής συμπεριφοράς και συναναστροφής. Το κάθε παιδί έχει ανάγκη από την απεριόριστη αγάπη των γονιών του, αλλά αυτή η αγάπη δεν πρέπει να τα κανει να εξαρτώνται από τους γονείς και να μην μπορούν να αποκολληθούν από αυτούς.(79) γ) Από την άλλη, οι εντελώς αδιάφοροι γονείς, οι γονείς δηλ. που δεν δίνουν σημασία στα προβλήματα και στις ανάγκες των παιδιών, δεν τους προσφέρουν αγάπη και φροντίδα, δημιουργούν ψυχολογικές διαταραχές και νοητική καθυστέρηση στα παιδιά, τα οποία νιώθουν μόνα, εγκατελειμένα και αποξενωμένα. Κι αυτό γιατί η ψυχολογική ανάγκη του παιδιού να αγαπά και να αγπιέται, να φροντίζεται, να νιώθει ασφαλές, δεν ικανοποιείται κι έτσι δημιουργούνται ανεπανόρθωτες ψυχικές βλάβες και τραύματα. Ο Nobel λέει: "Το παιδί που μεγαλώνει με επιδοκιμασία, μαθαίνει να αγαπά τον εαυτό του. Το παιδί που μεγαλώνει με ασφάλεια μαθαίνει να πιστεύει στον εαυτό του. Το παιδί που μεγαλώνει με αποδοχή και φιλία, μαθαίνει να αγαπά τον κόσμο."(80) δ) Οι γονείς ξεχνάνε να συμπεριφέρονται μερικές φορές σαν τα παιδιά, να παίζουν μαζί τους, να προσπαθούν να σκέπτονται όπως τα παιδιά, ώστε να καταλαβαίνουν τον τρόπο και την αιτία των πράξεών τους και απαιτούν από τα παιδιά να φέρονται, να σκέφτονται και να ενεργούν όπως οι μεγάλοι, κάτι που είναι αρκετά δύσκολο. Οι γονείς απαιτούν την τελειότητα από τα παιδιά στην συμπεριφορά τους και τυφλή υπακοή στο πρόσωπό τους, έχοντας βέβαια, τις περισσότερες φορές, καλό κίνητρο. Ο τρόπος όμως που εκφράζουν την απαίτηση αυτή είναι αυταρχικός και βίαιος.(81) ε) Πολλά λάθη γίνονται από τους γονείς ανάλογα με τη σειρά της γέννησης των παιδιών. Κυρίως στο πρωτότοκο παιδί, κάνουν οι γονείς τα περισσότερα λάθη, από άγνοια και από έλλειψη εμπειρίας. Οι γονείς φτάνουν σε υπερβολές και παραφέρονται, όσον αφορά την διαπαιδαγώγησή του. Με την γέννηση των άλλων παιδιών, οι γονείς κάνουν συγκρίσεις με το πρωτότοκο και ίσως να αδιαφορήσουν και να το παραμερίσουν με τον ερχομό του δεύτερου παιδιού, δίνοντας περισσότερη προσοχή στο νέο μέλος της οικογενείας. Στο τελευταίο παιδί, οι φροντίδες και η προσοχή που του δίνουν είναι μερικές φορές υπερβολικές και καταπιεστικές με αποτέλεσμα το παιδί να εξαρτάται αποκλειστικά από τους γονείς, να μην έχει δική του πρωτοβουλία και γνώμη, να μην είναι αυτόνομο και να νιώθει καταπίεση και ασφυκτική αγάπη. Τα μεγαλύτερα αδέλφια του, βλέποντας την ιδιαίτερη προσοχή και αγάπη που του δείχνουν οι γονείς, υπάρχει περίπτωση να ζηλέψουν και να του κρατήσουν κακία, μιας και συγκεντρώνει όλα τα προνόμια των γονιών του. Το μεσαίο παιδί, συγκεντρώνει τα λιγότερα προνόμια και τη λιγότερη προσοχή των γονιών και ίσως και κάποια αδιαφορία εκ μέρους τους μιας και αφιερώνουν την περισσότερη φροντίδα τους στο τελευταίο παιδί τους. Το μοναχοπαίδι, αν κι έχει την αποκλειστική φροντίδα και μέριμνα των γονιών του, μιας και μεγαλώνει σε κλίμα υπερπροστατευτικό και σε περιβάλλον μεγάλων, νιώθει ανασφάλεια στην επαφή του με τα άλλα παιδιά, γίνεται απαιτητικό, ανυπόμονο και επίμονο στις απαιτήσεις του, τις οποίες συνήθως τις πραγματοποιούν οι γονείς του και δυσκολεύεται στις σχέσεις του, μιας και έχει μάθει να τα έχει όλα δικά του και δεν γνωρίζει την άρνηση. Οι γονείς για να αποφύγουν την διαμόρφωση ενός δύστροπου χαρακτήρα και την προσκόλληση μαζί τους, πρέπει να το προτρέπουν να κάνει παρέα και με άλλα παιδιά, να μην είναι συνέχεια μαζί τους, να μην του δείχνουν υπερβολική αδυναμία και αφοσίωση και καλό θα ήταν να το πήγαιναν στο νηπιαγωγείο, για να έρθει σε επαφή φε άλλα παιδιά και να κοινωνικοποιηθεί σωστά.(82) στ) Τέλος, θα πρέπει να αναφερθούν συνοπτικά κάποια σημαντικά λάθη που κάνουν οι γονείς: Δεν σέβονται την προσωπικότητα του παιδιού και το θεωρούν ως κτήμα τους. Τρομοκράτηση με σωματικές ποινές και ψυχολογική βία Υπερβολική επίβλεψη και αφαίρεση δικαιωμάτων με αποτέλεσμα το παιδί να νιώθει ανίκανο να κάνει οτιδήποτε Συνεχής γκρίνια, μαλώματα και τιμωρίες για μη ουσιαστικά προβλήματα, με παράλληλη ταπείνωση του εγωισμού του παιδιού. Αδιαφορία και έλλειψη τρυφερότητας και αγάπης. Δημιουργία καταστάσεων που ευνοούν την ανισότητα των δύο φύλων.(83)

Βιβλιογραφία Κεφαλαίου

78) Ντράικωρς Ρ. "Η πρόκληση να είμαστε γονείς", εκδ. Γλάρος, σελ 10-16 79) Οπ.π. σελ.17 80) Μουδατσάκη Δ. "Οικογένεια και παιδί", Ηράκλειο, 1995, σελ 17 και 20 81) Χριστοδουλίδη Α. "Εμείς και τα παιδιά μας", Λευκωσία 1980, σελ. 133-136 82) Ηλιοπούλου Δ. "Για να γνωρίσουμε και να διαπαιδαγωγήσουμε σωστά το παιδί", Πάτρα, σελ. 25-29 83) Ντράικωρς Ρ. "Η πρόκληση να είμαστε γονείς", εκδ. Γλάρος, σελ 121/123/136/144

πηγή:εδώ