Όταν βλέπη κανείς τον εαυτό του και τα χρόνια
να περνούν, όταν βλέπη τις αποτυχίες του, τα τραύματά του, τις αμαρτίες του,
τις εσωτερικές του πληγές, τις απιστίες του, τα συντρίμμια της υπάρξεώς του, τα
πτώματα του λογισμού του, της καρδιάς του, με τα οποία γέμισε την ζωή του, όταν
βλέπη πόσες φορές μετενόησε και τίποτε δεν έκανε, τον κυριεύει μία λύπη.
Αυτή η λύπη μπορεί να προέλθη ακόμη και από
τον ενστικτώδη εαυτό μας, δηλαδή από τον εγωισμό μας, από την υπερηφάνεια μας,
διότι θα θέλαμε να είμαστε μεγάλοι, να μην είχαμε λογισμούς, να μην
αποτυγχάναμε. Άπειρες ανεκπλήρωτες επιθυμίες μας λυπούν.
Καλύτερα να πέσης στα χέρια πονηρών δαιμονίων,
λεγεώνων δαιμονίων, παρά να πέσης στο χέρι της λύπης, διότι δυσκολα κατορθώνης
να την ξεπεράσης. Τον λογισμό τον ξεπερνάς, την αμαρτία την νικάς, τον διάβολο
ομοίως, αλλά η λύπη δεν ξεπερνιέται. Γι'αυτό "νήφε", να αγρυπνείς να
μη σε κυριεύση η λύπη. Διαφορετικά γίνεται προβληματική η επιτυχία σου.