ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓ. ΠΑΤΕΡΩΝ Δ´ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

 

«Μανθανέτωσαν δέ καί οἱ ἡμέτε­ροι καλῶν ἔργων προ­­­ΐ­στασθαι εἰς τάς ἀνα­γ­καίας χρείας, ἵνα μή ὦσιν ἄκαρποι» (Τίτ. 3.14).

Τιμᾶ καί πα­νηγυρίζει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας τή μνήμη τῶν 680 ἁγίων Πατέρων τῆς Δ´ Οἰκου­μενι­κῆς Συνό­δου, οἱ ὁποῖοι θείῳ πνεύ­ματι κινούμε­νοι διατύπωσαν καί τεκ­μη­ρίωσαν τό δόγμα τῆς διπλῆς καί ἀχω­­ρίστου θείας καί ἀν­θρω­πίνης φύ­σεως τοῦ Χρι­στοῦ, τό ὁποῖο ἀμφισβη­τοῦ­σε ὁ Εὐτυχής καί οἱ ὁμό­­­φρονές του.

Ὑποστήριξαν οἱ ἅγιοι Πα­τέ­ρες τήν ἀλήθεια μέ ἐπι­μονή καί θυσίες καί δί­δα­ξαν τούς πιστούς τό μέγα μυστήριο τῆς θεανθρω­πί­νης φύσεως τοῦ Θεοῦ Λό­γου, προ­­­φυλάσσοντάς τους ἀπό τήν πλά­νη τῶν αἱρετι­κῶν κακοδο­ξιῶν τῶν μο­νο­φυ­σιτῶν. Καί ἔτσι ἀπεδείχθησαν «προϊστά­με­νοι καλῶν ἔργων» στήν Ἐκ­κλη­σία τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἀκριβῶς προ­τρέπει ὁ ἀπό­στολος Παῦλος τούς χριστιανούς, ἀπευθυ­νόμε­νος στό σημερινό ἀποστο­λι­κό ἀνά­γνωσμα στόν μα­θη­τή του, ἐπίσκοπο Κρήτης Τίτο.

Γιά τήν Ἐκκλησία τῆς ἐπο­χῆς τῶν ἁγίων Πατέ­ρων τῆς Δ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἡ προάσπιση τῆς ἀληθείας καί ἡ ὑποστήριξη τῶν δύο φύσεων τοῦ Χρι­στοῦ, τῆς θείας δηλαδή καί τῆς ἀνθρωπίνης, ἦταν ὄν­τως «ἀναγκαία χρεία». Διότι ἡ ἀμφισβήτηση τῆς διπλῆς φύσεως τοῦ Χριστοῦ, θά κατέληγε στήν ἄρνηση τῆς θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου, καί κατά συνέπεια τῆς δυ­να­τότητος σωτηρίας του.

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Ο Χριστός βλέπει την καρδιά μας και αντίστοιχα ανταποκρίνεται.

 

«Καί λέγει αὐτῷ· ἐγώ ἐλθών θε­ρα­πεύσω αὐτόν» (Ματθ. 8.7).

Ἀνάμεσα στά πολλά θαύματα καί τίς θεραπεῖες πού ἐπιτέλεσε ὁ Χρι­στός κατά τή διάρκεια τῆς ἐπι­γείου ζωῆς συγκαταλέγεται καί τό θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ δού­λου τοῦ ἑκατοντάρχου πού μᾶς παρουσίασε τό σημερινό εὐαγ­γε­λι­κό ἀνάγνω­σμα.

Στήν Καπερναούμ συνάντησε ὁ Χριστός ἕνα Ρω­μαῖο ἀξιωματικό, ἕνα ἑκατόνταρχο, ὁ ὁποῖος τόν πλη­σίασε καί τοῦ εἶπε γιά τό πρό­βλημα πού ταλαιπωροῦσε τόν δοῦ­λο του. «Κύριε, ὁ παῖς μου βέ­βληται ἐν τῇ οἰκίᾳ παραλυτικός, δεινῶς βασανιζόμενος».

Ἕνας ἄγνωστος ἄνθρωπος εἶναι αὐτός πού ὁμιλεῖ, ἕνας εἰδωλο­λά­τρης, καί τό πρόσωπο πού βασα­νί­ζεται ἀπό τήν παραλυσία δέν εἶ­ναι ὁ ἴδιος, δέν εἶναι τό παι­δί του. Εἶ­ναι ὁ δοῦλος του, ἕνα πρό­σω­πο δη­λαδή πού σύμφωνα μέ τή ρω­μαϊ­­­κή νομοθεσία ἦταν πράγ­μα καί ἰδιοκτησία τοῦ κυ­ρίου του.

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Ο Χριστός δεν μας λέγει να αδιαφορούμε για τα επίγεια, αλλά να ενδιαφερόμαστε πρωτίστως για την σωτηρία μας.

 

 

«Ζητεῖτε πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην αὐ­τοῦ καί ταῦτα πάντα προστεθή­σεται ὑμῖν» (Ματθ. 6.33).

Σέ δύο βασικά θέματα, τά ὁποῖα ἐπηρεάζουν σημαντικά τή ζωή τοῦ ἀνθρώπου, ἀνεξάρτητα ἀπό τήν ἡλι­κία καί τήν κοινωνική του θέση, ἀνεξάρτητα ἀκόμη καί ἀπό τόν τόπο καί τόν χρόνο στόν ὁποῖο ζεῖ, ἀναφέρεται στό σημερινό εὐαγγε­λι­κό ἀνάγνωσμα ὁ Χριστός. Τό ἕνα εἶναι οἱ μέριμνες καί τό ἄλλο οἱ ἀπαιτήσεις.

Ὁ ἄνθρωπος κατακλύζεται ἀπό μέριμνες, ἀπό σκέψεις πού τόν ἀπα­σχολοῦν πῶς θά κάνει τό ἕνα ἤ τό ἄλλο, πῶς θά ἀντιμετωπίσει τή μία ἤ τήν ἄλλη κατάσταση τῆς καθημερινότητάς του, πῶς θά λύ­σει τά προβλήματά του, πῶς θά ἐξασφαλίσει ὅ,τι τοῦ χρειάζεται γιά τή ζωή του, πῶς θά ἀποκτήσει ἀκόμη περισσότερα.

Μέριμνες εἶναι ὅλα ὅσα δέν τόν ἀφή­νουν νά ἡσυχάσει, νά ἀναπαυθεῖ, νά συγκεντρώσει τήν προσοχή του σέ αὐτά πού κάνει· ὅλα ὅσα ἀπασχολοῦν τόν νοῦ καί τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, καί δέν τόν ἀφήνουν συχνά οὔτε ἀκόμη καί νά προσευχηθεῖ.

Εἶναι μέριμνες, διότι μᾶς ἀπασχολοῦν, παρότι δέν μποροῦμε νά ἀλ­λά­ξουμε ἤ νά τροποποιήσουμε τίποτε ἀπό αὐτά, γιά τά ὁποῖα μεριμνοῦμε καί ἀνη­συχοῦμε. Τό ἀκούσαμε νά μᾶς τό λέει σήμερα καθαρά ὁ Χρι­στός: «τίς ἐξ ὑμῶν μεριμνῶν δύνα­ται προσθεῖναι ἐπί τήν ἡλικίαν αὐτοῦ πῆχυν ἕνα;» Ποιός ἀπό ἐμᾶς μπορεῖ μέ τή δική του φροντίδα καί μέριμνα νά προσθέσει στό ὕψος του ἕναν πῆχυ; Ἀναμφισβή­τητα κανείς, καί ὅμως συνε­χίζουμε νά μεριμνοῦμε, σάν νά μήν ἀντι­λαμβανόμεθα τήν ἀδυναμία μας.

Στίς μέριμνες ὅμως προστίθενται καί ἀπαιτήσεις. Θέλουμε, ζητοῦμε, ἐπιδιώκουμε διάφορα πράγματα στή ζωή μας. Χρήσιμα καί λιγό­τε­ρο χρήσιμα, ἐφικτά καί ἀνέφικτα, ὠφέλιμα ἤ καί ἐνδεχομένως βλα­πτικά γιά τόν ἑαυτό μας, γιά τούς γύρω μας, γιά τήν ψυχή μας. Τά θέλουμε ὅμως. Θέλουμε τιμή, δόξα, χρήματα, ἀπολαύσεις, εὐκο­λίες, ἀνέσεις καί πολλά ἄλλα, καί ἀγωνιοῦμε γιά τήν ἀπόκτησή τους.

Τί μποροῦμε, λοιπόν, νά κάνου­με; Μποροῦμε νά ἀκούσουμε τή φωνή τοῦ Χριστοῦ πού μᾶς δίνει σήμερα τή λύση τοῦ προβλήματός μας: «Ζητεῖτε πρῶτον τήν βασι­λεί­αν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην αὐτοῦ καί ταῦτα πάντα προστεθή­σεται ὑμῖν».

Ὁ Χριστός δέν μᾶς λέγει νά ἀδιαφοροῦμε γιά τά ἐγκόσμια καί τά ὑλικά. Δέν μᾶς λέγει νά μήν ἐνδιαφερόμεθα γιά ὅ,τι συμβαίνει γύρω μας, νά μήν μᾶς ἀπασχολεῖ ἡ ἀπόκτηση τῶν ἀναγκαίων γιά τή ζωή μας. Μᾶς λέγει ὅμως ἀφενός ὅτι πρέ­πει νά γνωρίζουμε καί νά ἀντι­λαμ­βανόμεθα τά ὅρια τῶν δυνα­το­τήτων μας καί νά μήν ζητοῦμε ὑπερβολικά πράγματα ἤ πράγματα πού δέν μποροῦμε νά ἀποκτή­σου­με ἤ νά μεταβάλλουμε, καί ἀφε­τέρου ὅτι πρέπει νά ἱεραρχοῦμε τίς ἀνάγκες τῆς ζωῆς μας καί νά ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στόν Θεό.

«Ζητεῖτε πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ». Αὐτό εἶναι τό πρῶτο γιά τό ὁποῖο πρέπει νά μεριμνοῦμε καί νά ἀγωνιοῦμε, γιά τό ὁποῖο πρέπει νά προ­σευχόμεθα καί νά ζητοῦμε ἐπί­μο­να ἀπό τόν Θεό. Διότι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἕνα ἀγαθό πού ἔχει θέσει στή διάθεσή μας ὁ Θεός καί τό ὁποῖο δέν εἶναι προσωρινό καί πρόσκαιρο ἀλλά αἰώνιο. Εἶναι ἕνα ἀγαθό πού ἀρχίζει ἀπό αὐτή τή ζωή καί συνεχίζεται μέχρι τήν ἄλλη ζωή, ὁπότε καί ὁλοκλη­ρώνεται. Εἶναι ἕνα ἀγαθό, τό ὁποῖο ὅταν τό ἔχεις, ὅταν τό ζεῖς, ἤ ἔστω ὅταν τό ἐπδιώκεις, τότε βλέπεις ὅλα τά ὑπόλοιπα πράγ­μα­τα σέ αὐτόν τόν κόσμο ὑπό διαφο­ρε­τικό πρίσμα. Τότε τά βλέπεις στίς ἀληθινές τους διαστάσεις καί τά ἀντιλαμβάνεσαι μέ τήν πραγ­μα­τική τους ἀξία.

Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι τό ἕνα καί μοναδικό ἀγαθό, ἡ μία καί μο­ναδική πραγματικότητα, τήν ὁποία ἔχει ἀνάγκη ὁ καθένας μας. Εἶναι τό μόνο πού ἔχει ἀνάγκη ὁ ἄνθρωπος καί θέλει ὁ Θεός νά τοῦ τό ζητᾶ, ἐπίμονα, συνεχῶς καί ἐπανειλημ­μέ­να. Ὁ Θεός δέν ἐνοχλεῖται ἀπό τήν ὑπερβολική ἐπιμονή μας, οὔτε ἀπό τήν ἐπίμονη ἀπαίτησή μας, ἀλλά χαίρεται καί ἀνταποκρίνεται στό αἴτημά μας καί μαζί μέ αὐτό ἱκα­νοποιεῖ καί ὅσα ἄλλα αἰτήματά μας κρίνει Ἐκεῖνος μέ τήν πατρική του ἀγάπη ὅτι μᾶς εἶναι ἀναγκαῖα.

Ἄς ζητοῦμε, λοιπόν, καί ἐμεῖς, καθημε­ρι­νά καί ἐπίμονα, τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀναθέτοντας σέ Ἐκεῖνον μέ πίστη καί ἐμπιστοσύνη ὅλες τίς μέ­ρι­μνές μας. Καί νά εἴμεθα βέ­βαιοι ὅτι ὁ Θεός θά μᾶς τή χαρίσει καί θά μᾶς δώσει καί ὅ,τι ἄλλο ἔχουμε ἀνάγκη. Ἀμήν.

 

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων