Το σκότος της πανδημίας και η ανατολή της ελπίδας.

 

                                                          Αρχιμανδρίτου  Θεοφίλου Λεμοντζή Δρ. Θ.

 

Εδώ και λίγο καιρό βιώνουμε  δυστυχώς μια νέα  έξαρση  της πανδημίας του κορωνοϊού (covid-19)  που ενέσκηψε στον πλανήτη μας κατά τους τελευταίους μήνες. Όπως  κατά τη διάρκεια του πρώτου κύματος, έτσι και τώρα, υπάρχει αναγκαστική απομόνωση  στις κατοικίες μας αλλά και μια απαγόρευση, από την πλευρά της Πολιτείας συμμετοχής στη Θεία Λατρεία, που εκτιμούμε ότι υπερβαίνει το αναγκαίο μέτρο που απαιτείται για την αποτροπή του κινδύνου. Ταυτόχρονα, η οικονομική ζωή του τόπου μας κατά ένα μεγάλο ποσοστό ανεστάλη, εμπορικά καταστήματα διέκοψαν τη λειτουργία τους έχοντας στον ορίζοντα ένα αβέβαιο μέλλον,  πολλοί υπάλληλοι και εργαζόμενοι  σταμάτησαν να εργάζονται λόγω ανωτέρας βίας και τα παιδιά μας, το μέλλον αυτού του τόπου, διδάσκονται εξ αποστάσεως τα σχολικά τους μαθήματα  στερούμενα τη ζωντανή επαφή με τους δασκάλους  και τους συμμαθητές τους. Η  ψυχική μας υγεία, λόγω της απαγόρευσης των κοινωνικών επαφών, πολλές φορές κλονίζεται. Και όλα αυτά τα υπομένουμε τόσο χάριν της υγείας των συνανθρώπων μας όσο και χάριν την δικής μας σωματικής υγείας.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ´ ΛΟΥΚΑ: Μην χάσουμε για τα πρόσκαιρα, τα αιώνια.

 

«Πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καί διάδος πτωχοῖς καί ἕξεις θησαυ­ρόν ἐν οὐρανοῖς» (Λουκ. 18.22).

Σέ μία ἐπιθυμία τῶν ἀνθρώπων κά­θε ἐποχῆς ἀναφέρθηκε ὁ Χρι­στός στό σημε­ρι­νό εὐαγγελικό ἀ­νά­­γνωσμα, στήν ἐπιθυμία νά ἀπο­κτήσουμε πλούτη καί νά ἀνακαλύ­ψουμε θησαυρούς.

Ὅμως οἱ ἄν­θρωποι ἀναζητοῦμε τόν πλοῦτο καί ἐπι­διώ­κουμε νά ἀνακαλύ­ψου­με θη­σαυρούς ἐδῶ στή γῆ, ξεχνῶ­ντας ὅτι ὁ ὑλικός πλοῦ­τος οὔτε ἀσφα­λής εἶναι οὔτε μό­νιμος εἶναι, γιατί διαρκεῖ ὅσο ἡ ζωή μας, λίγα δηλα­δή χρόνια, καί παράλληλα κινδυ­νεύει εὔ­κολα νά χαθεῖ, ὄχι μόνο ἀπό κλέ­φτες πού μᾶς τόν ἀφαιροῦν ἀλλά καί ἀπό ποι­κίλες συγκυρίες τῆς ζωῆς, ὅπως διδα­χθή­καμε ὅλοι μας ἀπό τήν κρίση πού πλήττει τά τελευ­ταῖα χρόνια καί τήν πατρίδα μας καί ὅλο τόν κόσμο.

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ´ ΛΟΥΚΑ: Από εμάς εξαρτάται να οικειωθούμε τον Θεό.

 

 

«Οὐκέτι ἐστέ ξένοι καί πάροικοι ἀλλά συμπολῖται τῶν ἁγίων καί οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ» (Ἐφεσ. 2.19).

Εἰσήλθαμε πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες στήν περίοδο τῆς νηστείας τῶν Χριστουγέννων, στήν περίοδο τῆς προετοιμασίας γιά τή μεγάλη ἑορτή τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως. Ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς προετοιμάζει μέ τή νηστεία, μέ τό μυστήριο τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως, ἀλλά καί μέ τήν ὑμνογραφία καί μέ πολλές ἄλλες εὐκαιρίες πού μᾶς δίδει, προκειμένου νά κατανοή­σουμε τό μέγα μυστήριο τῆς θείας οἰκονομίας, νά ὑποδεχθοῦμε καί ἐμεῖς στίς ψυχές μας τόν δι᾽ ἡμᾶς καί διά τήν ἡμετέρα σωτηρία ἐναν­θρωπήσαντα Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ καί νά ἀναγεννηθοῦμε στή νέα ζωή, τήν ἐν Χριστῷ ζωή, τήν ὁποία Ἐκεῖνος μᾶς προσφέρει.

Μια ατμίδα που μπορεί να γίνει τέκνο Θεού.

 

Όταν ζήσεις το άγγιγμα της Χάριτος όλα πλέον τα βλέπεις διαφορετικά.

Οι προτεραιότητες της ζωής σου αλλάζουν.

Συνήθειες παλιές εγκαταλείπονται.

Στόχοι ζωής αναθεωρούνται.

Όλα αλλάζουν, διότι εσύ άλλαξες.

Δεν είσαι πλέον ο ίδιος.

Είσαι αλλιώτικος.

Τα μάτια σου πλέον καθαρίστηκαν.

Ο νους σου φωτίστηκε.

Η ψυχή σου αναστήθηκε.

Πλέον κατάλαβες την σημασία της ζωή σου.

Πλέον συνειδητοποίησες την αξία της ύπαρξής σου.

 

ΚΥΡΙΑΚΗ H´ ΛΟΥΚΑ: Το πανδοχείο είναι η Εκκλησία.

 

«Ἐπιμελήθητι αὐτοῦ, καί ὅ,τι ἄν προσδαπα­νή­­σῃς ἐγώ ἐν τῷ ἐπα­ν­έρ­­χεσθαί με ἀποδώσω σοι» (Λουκ. 10.35).

Μία πολύ γνωστή πα­ρα­­­βολή μᾶς ὑπενθύμισε σήμερα τό εὐαγγελικό ἀνάγνω­σμα, τήν παρα­βο­λή τοῦ καλοῦ Σαμα­ρείτου. Ἡ παραβολή αὐ­τή ἀποτελεῖ τήν ἀπά­ν­τηση τοῦ Ἰησοῦ στήν ἐρώτηση ἑνός νομικοῦ, ὁ ὁποῖος θέλοντας νά τόν φέρει σέ δύσκολη, ὅπως νόμιζε, θέση, τόν ρώ­τη­σε γιά τίς προϋπο­θέ­σεις πού ἀπαιτοῦνται προκειμένου νά κληρο­νο­μήσει τήν αἰώ­νια ζωή.

Ἀσφαλῶς ὁ νομικός θά περίμενε νά τοῦ ἀ­παριθμήσει ὁ Χριστός τίς αὐ­στηρές ἐπιταγές τοῦ Μω­σαϊ­κοῦ νόμου καί τίς ἑρ­μηνεῖες πού εἶ­χαν δώ­σει οἱ Φαρι­σαῖοι γιά νά δυσκο­λεύ­ουν τή ζωή τῶν ἀνθρώ­πων, ὅλα ἐκεῖνα δη­λαδή, τά ὁποῖα ὁ ἴδιος ὁ Χρι­στός χαρακτήρισε «φορ­τία βαρέα καί δυσ­βά­στακτα». Ὅμως ὁ Χρι­­στός τοῦ ἀνέφερε μία καί μόνη ἐν­τολή, τήν ἐντολή τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεό καί τόν πλησίον ὡς τήν ἐντολή ἀπό τήν ὁποία κρίνεται τό αἰώνιο μέλ­λον τοῦ ἀνθρώπου.

Ἀντιλαμβανόμενος, λοιπόν, ὁ νομικός ὅτι ἡ ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ ἔφε­ρε τόν ἴδιο σέ δύ­σκολη θέση, ἔθεσε ἕνα νέο ἐρώτημα: «Τίς ἐστίν μου πλη­σίον;». Αὐτό ἔ­δωσε στόν Χρι­στό ἀφορμή νά τοῦ ἀπαντή­σει μέ τήν ἀνεπανάληπτη πα­ρα­­βο­λή τοῦ καλοῦ Σα­μα­ρεί­του.

ΚΥΡΙΑΚΗ Z´ ΛΟΥΚΑ: «Μή φοβοῦ μόνον πίστευε, καί σω­θήσεται» (Λουκ. 8.50).

Δύο θαύματα περιγράφει ἡ σημε­ρινή εὐαγγελική περικοπή, δύο θαύ­ματα πού ἔχουν διαφο­ρε­τική ἀφετηρία, ἔχουν ὅμως τήν ἴδια εὐτυχῆ κατάληξη. Δύο θαύμα­τα πού ἔχουν μία κοινή συνιστα­μέ­νη, τήν πίστη, καί ἕνα κοινό ἀπο­τέλεσμα, τήν ἴαση. Στό ἕνα ὁ πατέ­ρας, ὁ ἄρχων τῆς συναγωγῆς Ἰάει­ρος, ζητᾶ ἀπό τόν Χριστό νά θερα­πεύσει τή θυγατέρα του. Στό δεύτε­ρο ἡ αἱμορροῦσα γυναίκα πλησιάζει τόν Χριστό καί ἀγγίζει τό κράσπεδο τοῦ ἱματίου του, χωρίς νά ζητήσει τί­πο­τε, χωρίς νά πεῖ τίποτε, χωρίς κἄν νά γίνει ἀντιληπτή, ἀκόμη καί ἀπό τούς μαθητές τοῦ Χριστοῦ πού βρι­σκόταν δίπλα του.

Καί ὁ Χριστός ἀνταποκρίνεται στά αἰτήματα καί τῶν δύο. Ἀνταποκρί­νε­ται στή συστολή καί τή διακριτι­κό­τητα τῆς γυναίκας, πού δέν τολ­μᾶ νά τοῦ ζητήσει τή χάρη, πού δέν τολμᾶ νά τόν παρακαλέσει γιά τή θε­ραπεία της. Ἀνταποκρίνεται ὅ­μως καί στό αἴτη­μα τοῦ πατέρα, τοῦ ἀρχισυνα­γώγου, πού τολμᾶ νά προστρέξει σ’ Αὐτόν, ἀδιαφο­ρώντας γιά τό ἀξίωμα καί τήν ὑψηλή κοι­νωνική του θέση, ἀδιαφορώντας γιά τό τί θά πεῖ ὁ κόσμος.