ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Ελπίδα, υπομονή και προσευχή.

«Τῇ ἐλπίδι χαίροντες, τῇ θλίψει ὑπομέ­νοντες, τῇ προσευχῇ προσκαρτεροῦντες» (Ρωμ. 6.12).

Ἕνα θαῦμα μᾶς περιέγραψε ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή, τό θαῦμα τῆς θερ­απείας ἑνός παραλυτικοῦ, τόν ὁποῖο ὁ Κύ­ριος εὐσπλαγχνίσθη καί τόν ἀπέδωσε ὑγιῆ στούς οἰκείους.

Ἡ περίπτωση τοῦ παραλυτικοῦ ἔρχεται νά μᾶς ὑπενθυμίσει κάτι πού ὅλοι γνωρίζουμε πολύ καλά ἐκ πεί­ρας, ὅτι δηλαδή ἡ ζωή μας δέν εἶναι πάν­τοτε ἄνετη καί ξεκούραστη, δέν εἶναι πάν­το­τε χωρίς θλίψεις καί χωρίς δυσκολίες, χωρίς ταλαιπωρίες καί προβλήματα. Πολ­λές φορές ἀναγκαζόμαστε νά βρεθοῦμε ἀντι­μέτωποι μέ καταστάσεις ἀντίξοοες, μέ πειρασμούς ἀνυπέρβλητους, μέ ἀσθένειες ὀδυ­νηρές ἤ καί μέ τόν ἴδιο τόν θάνατο. Ἄλλοτε πάλι ἀντιμετωπίζουμε ἴσως μι­κρό­τερα προβλήματα καί ἀπογοητεύσεις πού ἐπηρεάζουν ὅμως τή ζωή μας καθο­ριστικά καί μᾶς προσφέρουν ἀπογοήτευση καί στενοχωρία. Στίς περιστάσεις αὐτές συχνά δέν γνωρίζουμε τί πρέπει νά κά­νουμε, δέν ξέρουμε πῶς νά ἀντιδράσουμε. Ὅμως γιά ὁτι­δήποτε συμβαίνει στή ζωή μας, ὅσο σκληρό καί ὀδυνηρό καί ἄν εἶναι, ἡ ἀπελ­πισία καί ἡ ἀπόγνωση δέν εἶναι ἡ λύση, ὅσο καί ἄν σέ ὁρισμένες περιπτώσεις μᾶς φαίνονται ὡς μοναδική καί ἀναπόφευκτη διέξοδος.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Μην διώχνουμε τον Χριστό από την ζωή μας.

«Καί ἰδόντες αὐτόν παρεκάλεσαν ὅπως μεταβῇ ἀπό τῶν ὁρίων αὐτῶν» (Ματθ. 8.34).

Τό θαῦμα τῆς θερα­πείας δύο δυστυχισμένων ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι βρισκόταν κάτω ἀπό τήν ἐπήρεια τοῦ πο­νηροῦ πνεύματος, περιγράφει ἡ σημερινή εὐ­αγ­γελική περικοπή. Δύο δυστυχισμέ­νων ἀνθρώπων τούς ὁποίους οἱ συνάνθρωποί τους τούς εἶχαν ἐγκαταλείψει ἄσπλαγχνα μό­νους ἔξω ἀπό τήν πόλη τους, στό νε­κρο­τα­φεῖο, καί οἱ ὁποῖοι κατέφυγαν στό ἔ­λεος τοῦ φιλανθρώπου Ἰησοῦ πού διήρ­χετο ἀπό τά μέρη τους.

Καί ἐνῶ ὁ Ἰησοῦς τούς θεράπευσε ἐκ­βά­λοντας ἀπό μέσα τους τό δαιμόνιο πού τούς ταλαιπωροῦσε καί τούς ἀπέδωσε ὑγι­εῖς στίς οἰκογένειές τους καί τούς συν­αν­θρώ­πους τους, ἀντί νά δεχθεῖ τήν εὐχα­ριστία καί τήν εὐγνωμοσύνη τῶν ἀνθρώ­πων, βρέθηκε ἀντιμέτωπος μέ τήν ἀγνω­μο­σύνη καί τήν ἀχαριστία τῶν κατοίκων τῆς πόλεως.

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (ΑΓ. ΠΑΤΕΡΩΝ Δ´ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ)

«Μανθανέτωσαν δέ καί οἱ ἡμέ­τε­ροι καλῶν ἔργων προΐσθασθαι εἰς τάς ἀναγκαίας χρείας, ἵνα μή ὦσιν ἄκαρποι» (Τιτ. 3.8).

Δύο φορές τονίζει ὁ πρωτοκορυ­φαῖ­ος ἀπόστολος Παῦλος στό ση­με­­ρινό ἀνάγνωσμα ἀπό τήν ἐπι­στο­λή του πρός τόν μαθητή του, ἐπί­σκοπο Κρήτης Τίτο, τήν ἀνα­γκαι­ότητα τῶν καλῶν ἔργων γιά ὅσους πιστεύουν στόν Θεό. Καί αἰ­τιολογεῖ τήν ἐπιμονή του στό θέ­μα αὐτό λέγοντας ἀφενός ὅτι τά κα­λά ἔργα εἶναι «καλά καί ὠφέ­λιμα τοῖς ἀνθρώποις» καί ἀφετέ­ρου ἐξυπηρετοῦν «τάς ἀναγκαίας χρείας» καί κάνουν τούς ἀνθρώ­πους νά μήν εἶναι ἄκαρποι ἀλλά νά ἔχουν καρπούς καλούς καί ἀγα­θούς.

Η φιλαυτία είναι τελικά μίσος προς τον εαυτό μας.

«Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως εαυτόν» (Ματθ.19,19/22.39. Λουκ.10,27), η οποία συνίσταται στην προς εαυτόν αγάπη ως δημιουργήματος κατ’ εικόνα του Θεού και επομένως σημαίνει ν’ αγαπάς τον εαυτό σου «εν τω Θεώ» και το Θεό εν εαυτώ. Η φιλαυτία-πάθος συνιστά διαστροφή της ενάρετης φιλαυτίας, αποτελεί στροφή στην «ιδίαν» (εμπαθή) αγάπη, δηλαδή στην εγωιστική αγάπη του εαυτού, την αγάπη του πεπτωκότος εγώ, που αποστράφηκε το Θεό και στράφηκε προς τον αισθητό κόσμο, ζώντας από τότε βίο σαρκικό και καθόλου πνευματικό. Για τον τελευταίο λόγο, γενικά η φιλαυτία ορίζεται ως αγάπη ή πάθος για το σώμα και «τας εμπαθείς ροπάς» του.
-------------------------------------------------
Κάτα βάση η φιλαυτία είναι προφανώς συνδεμένη με την ηδονή: είναι αναζήτηση της αισθητής, σαρκικής ηδονής, που αποβαίνει καθοριστική στη διαδικασία της πτώσης του ανθρώπου. Μάλιστα η φιλαυτία συνδέεται με την άγνοια του Θεού η οποία την ενισχύει και αντίστροφα κι η φιλαυτία ενισχύει την άγνοια του Θεού.

Οι Όσιοι Διονύσιος και Μητροφάνης οι Αθωνίτες

Στο Άγιο Όρος, στη σκήτη της Μικρής Αγίας Άννας η γνωστότερη ως Μικραγιάννα, περί τα τέλη του 15ου, αρχές 16ου αιώνα μ.Χ., ζήσανε δυο μεγάλοι φωστήρες και πνευματικοί Πατέρες, Ο Άγιος Διονύσιος «ο Ρήτωρ» και ο υποτακτικός του Άγιος Μητροφάνης ο πνευματικός.

Η Μικραγιάννα, αποτελεί εξάρτημα της Μεγάλης Σκήτης της Αγίας Άννας και βρίσκετε μεταξύ Αγίας Άννας και Κατουνακίων σε βραχώδη κατωφέρεια και με λίγη πράσινη επιφάνεια λόγω του πετρώδους εδάφους. Αποτελείται από δέκα «Καλύβες», κατα την Αγιορείτικη ορολογία, από τις οποίες οι δύο δεν έχουν Ναό.

Σαν αυτή την ακρούλα του Αγίου Όρους κάνε το δωμάτιό σου...

Η ζέστη να ψήνει τον τόπο. Τα τζιτζίκια να "σκάνε". Ελάχιστο νερό, καθόλου φαγητό, ίσως μερικά παξιμάδια. Τόπος απαράκλητος. Κι όμως κάποιες φιγούρες ανθρώπινες κινούνται εκεί στον τόπο. Το μικρό εκκλησάκι του Τιμίου Προδρόμου καθημερινά λειτουργεί. Το βράδυ, τα μικρά φιτιλάκια από τα καντήλια χορεύουν στους ρυθμούς της νήψης, της προσευχής, της χαρμολύπης. Τα ράσα ιδρωμένα από τις μετάνοιες. Τα μάτια κουρασμένα από την αγρυπνία. Τα σώματα σκελετωμένα από την νηστεία. Κι όμως βασιλεύει ειρήνη κι ανάπαυση. Εκεί που η λογική διαλαλεί παράνοια, εκεί έρχεται η Χάρις και κάνει το αφύσικο/το παράλογο/το δύσκολο, φυσικό και λογικό και εύκολο.

Γέροντας Ιωσήφ Ησυχαστής: Χρειάζεται να γνωρίσεις τον εαυτό σου.

Πρώτα απ’ όλα χρειάζεται το «γνώθι σαυτόν». Δηλαδή να γνωρίσεις τον εαυτό σου, ποιος είσαι. Ποιός είσαι στ’ αλήθεια, όχι ποιός νομίζεις εσύ ότι είσαι. Με τη γνώση αυτή γίνεσαι ο σοφότερος των ανθρώπων. Με τέτοια επίγνωση έρχεσαι σε ταπείνωση και παίρνεις χάρη από τον Κύριο. Διαφορετικά αν δεν αποκτήσεις αυτογνωσία, αλλ’ υπολογίζεις μόνο τον κόπο σου, γνώριζε ότι πάντοτε θα βρίσκεσαι μακριά από το δρόμο. Διότι δεν λέει ο Προφήτης· «ίδε, Κύριε, τον κόπον μου», αλλά «ίδε, λέγει, την ταπείνωσίν μου και τον κόπον μου». Ο κόπος είναι για το σώμα, η ταπείνωση για τη ψυχή και πάλι τα δύο μαζί, κόπος και ταπείνωση, για όλον τον άνθρωπο.

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Μέριμνες και απαιτήσεις.

«Ζητεῖτε πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην αὐ­τοῦ καί ταῦτα πάντα προστεθή­σεται ὑμῖν» (Ματθ. 6.33).

Σέ δύο βασικά θέματα, τά ὁποῖα ἐπηρεάζουν σημαντικά τή ζωή τοῦ ἀνθρώπου, ἀνεξάρτητα ἀπό τήν ἡλι­κία καί τήν κοινωνική θέση, ἀνεξάρτητα ἀκόμη καί ἀπό τόν τόπο καί τόν χρόνο στόν ὁποῖο ζεῖ, ἀναφέρεται στό σημερινό εὐαγγε­λι­κό ἀνάγνωσμα ὁ Χριστός. Τό ἕνα εἶναι οἱ μέριμνες καί τό ἄλλο οἱ ἀπαιτήσεις.

Ὁ ἄνθρωπος κατακλύζεται ἀπό μέριμνες, ἀπό σκέψεις πού τόν ἀπα­σχολοῦν πῶς θά κάνει τό ἕνα ἤ τό ἄλλο, πῶς θά ἀντιμετωπίσει τή μία ἤ τήν ἄλλη κατάσταση τῆς καθημερινότητάς του, πῶς θά λύ­σει τά προβλήματά του, πῶς θά ἐξασφαλίσει ὅ,τι τοῦ χρειάζεται γιά τή ζωή του, πῶς θά ἀποκτήσει ἀκόμη περισσότερα.

ΒΙΝΤΕΟ: Οδοιπορικό στα ασκητήρια του γέροντα Ιωσήφ του ησυχαστή

Ένα υπέροχο βίντεο με την πνευματική πορεία του γέροντα Ιωσήφ του Ησυχαστή και της συνοδείας του.

Στο βίντεο φαίνονται οι τόποι στους οποίους ασκήτευσε αυτός ο μεγάλος μοναχός ασκητής δίπλα στον οποίο μαθήτευσαν μεγάλοι γέροντες οι οποίοι με την σειρά τους μεταλαμπάδευσαν το ασκητικό φρόνημα του γέροντα Ιωσήφ.

Σημειώνει ο Λ.Α. που δημιούργησε αυτό το βίντεο: Ήταν απλοί άνθρωποι που έδωσαν έναν σκληρό και αδιάκοπο, εκούσιο αγώνα από αγάπη για το Θεό. Ακολούθησαν όλοι τους τη στενή οδό της Αρετής με πίστη, ζήλο και αυταπάρνηση. Έτσι αξιώθηκαν να γευτούν τους γλυκούς καρπούς της επίσκεψεις της Θείας Χάριτος.

Ο γέροντας Ιωσήφ έλεγε: “Οι βίοι των Αγίων είναι σαν καθρέφτης όπου ο καθένας μπορεί να δει τις αδυναμίες του”. Οι βίοι των ασκητών είναι αλάνθαστοι δείκτες που δείχνουν σε όλους εμάς την ορθή πορεία. Η πορεία αυτή όμως έχει δύσκολες ανηφοριές και χρειάζεται θέληση και αγώνας για να τις ανεβείς. Και αγώνας (το λέω αυτό κυρίως για μένα, που βρίσκομαι να λέω πολλά αντί να σιωπώ ταπεινά) είναι οι γενναίες πράξεις που θέλουν αυταπάρνηση και κόπο, κι όχι τα λόγια που λέγονται εύκολα. Γιατί όπως απλά αλλά σοφά έλεγε ο γέροντας Ιωσήφ: “Το να κηρύττεις είναι εύκολο σα να πετάς πέτρες από ένα ψηλό καμπαναριό προς τα κάτω. Το να πράττεις τα κηρυττόμενα είναι τόσο δύσκολο σαν να κουβαλάς τις πέτρες με τα χέρια εκεί πάνω”.

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ

Η αρετή θέλει κόπο

Ανηφορίζοντας από τη Γεσθημανή στο όρος των Ελαιών, συναντά κανείς το μοναστήρι του αββά Αβραμίου. Σ’ αυτό το μοναστήρι ηγούμενος ήταν ο αββάς Ιωάννης ο Κυζικηνός. Τον ρωτήσαμε λοιπόν μία μέρα: «Αββά, πώς μπορεί να αποκτήσει κανείς αρετή;»

Και ο Γέροντας απάντησε: «Αν θέλει κανείς να αποκτήσει μία αρετή, δεν μπορεί να την κάνει κτήμα του, αν δεν μισήσει την κακία που είναι ο αντίποδάς της.

Το Προσωπείο μας, δίχως αυτό ποιοί είμαστε;

Δύσκολη η αυτογνωσία. Μας αρέσει η ωραιολογία γύρω από τον εαυτό μας. Θέλουμε να περνάμε για σπουδαίοι. Να φαντάζουμε μεγάλοι. Να είμαστε το κέντρο του κόσμου. προσπαθούμε να ξεγελάσουμε τους άλλους με τα καμώματα του εαυτού μας. Μας αρέσει τελικά να ζούμε μέσα στο ψέμα.

Η διαστροφή μας, έχει κάνει τι φυσιολογικές ανάγκες μας πάθη, γιατί τις εκπληρώνουμε χωρίς ελευθερία...

Ο Πόνος στην Ζωή μας

 Αν φιλοσοφήσουμε λίγο την επίγεια πορεία μας μέσα στην ιστορία θα διαπιστώσουμε ότι κανένας μας δεν μπορεί να αποφύγει σε αυτήν την ζωή τον πόνο.

Μας κατέχει σωματικά αλλά και ψυχικά. Με πόνο μας γεννά η μητέρα μας και συνήθως με πόνο αφήνουμε αυτήν την ζωή. Ο πόνος δεν κάνει καμία διάκριση σε κανέναν, όσο εύκολα μπαίνει στο σπιτάκι, στην ζωή του πτωχού, τόσο εύκολα μπαίνει και στο αρχοντικό του πλουσίου.

Αρρώστιες, φτώχειες, αποτυχίες, δυστυχίες, πειρασμοί, κατατρεγμοί, όλα αυτά κουβαλάνε μέσα τους τον πόνο. Και θα ρωτούσε κανείς αναλογιζόμενος όλα αυτά…

Τελικά τί θέλουμε;

Δύο άντρες πολύ σοβαρά άρρωστοι, ήταν στο ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Στον έναν επιτρέπονταν να μένει καθιστός μία ώρα το απόγευμα γιατί τον βοηθούσε να φύγουν τα υγρά από τους πνεύμονες. Το κρεβάτι του βρισκόταν ακριβώς δίπλα στο παράθυρο του δωματίου. Ο άλλος άντρας έπρεπε να βρίσκεται συνέχεια ξαπλωμένος σε ακινησία
και ένας μεσότοιχος που βρισκόταν μεταξύ των κρεβατιών δεν του επέτρεπε να κοιτάει έξω από το παράθυρο.