ΚΥΡΙΑΚΗ B´ ΛΟΥΚΑ: Ο Χριστός δεν μας ζητά κάτι παράλογο.

 

«Καί ἔσται ὁ μισθός ὑμῶν πολύς, καί ἔσεσθε υἱοί Ὑψίστου» (Λουκ. 6.35).

Ἕναν κανόνα γιά τήν καθημε­ρι­νή μας ζωή καί τή συμπεριφορά μας πρός τούς συνανθρώπους μας ἀκούσαμε στό σημερινό εὐαγγε­λι­κό ἀνάγνωσμα. Ἕναν κανόνα πού δέν μᾶς ὁρίζει κάποιος ἄνθρωπος ἀλλά ὁ Χριστός. Καλούμεθα νά τόν ἐφαρμό­σουμε στή γῆ, ἀλλά ὁ μισθός τῆς ἐφαρμογῆς του θά μᾶς ἀποδοθεῖ στόν οὐρανό. Καλούμεθα νά τόν ἐφαρμόσουμε γιά λίγα χρόνια, ὅσο διαρκεῖ αὐτή ἡ ζωή μας, ἡ ἀμοιβή μας ὅμως θά εἶναι αἰώνια. Καί ὁ κανό­νας αὐτός εἶναι ἡ ἀγάπη πρός τούς ἀνθρώπους.

Ὁ Χριστός δέν μᾶς ζητᾶ τίποτε ὑπερβολικό ἤ παράλογο. Μᾶς ζητᾶ νά κάνουμε αὐτό τό ὁποῖο θέλουμε νά κάνουν καί σέ μᾶς οἱ ἄλλοι. Ὅπως θέλετε, λέγει, νά σᾶς φέρονται οἱ ἄνθρωποι, νά φέρεσθε καί ἐσεῖς σέ αὐτούς.

Τί πιό ἁπλό, τί πιό φυσικό; Καί ὅμως ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τόν «παλαιό» ἄνθρωπο πού ἔχουμε μέσα μας, μέ τόν ἐγωιστή, τόν σκλη­ρό, αὐτόν πού θέλει νά ἀντα­ποδώσει αὐτό πού τοῦ ἔκαμε ὁ συνάνθρωπός του.

Woke culture: Οι θρησκευτικές της ρίζες και οι φιλοσοφικές παρανοήσεις της.

 

του Αρχιμ. Θεοφίλου Λεμοντζή Δρ.Θ

Εάν ζούσε στην εποχή μας ο κοινωνιολόγος Μαξ Βέμπερ ίσως να μην του κέντριζε τόσο πολύ το ενδιαφέρον  για το  πώς μέσα από τις θρησκευτικές προϋποθέσεις του Προτεσταντισμού αναδύθηκε το καπιταλιστικό σύστημα, ώστε να γράψει το περίφημο έργο «Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού»[1]. Είναι  βέβαιο όμως ότι θα εντυπωσιαζόταν από το πώς οι   πουριτανικές  τάσεις  μιας ιδιάζουσας καλβινιστικής  ηθικής η οποία κατατείνει να ορίζει την ομοιομορφία στην σκέψη και την συμπεριφορά, να καταρτίζει λίστα απαγορεύσεων, να λογοκρίνει, να απαιτεί συμμόρφωση, να διεκδικεί την αυθεντία, να παρουσιάζεται ως ο χωροφύλακας της παγκόσμιας ηθικής συνείδησης και να αναγορεύει τη διαφορετική άποψη ως «βέβηλο»,  έχουν οδηγήσει στην εμφάνιση ενός ιδιότυπου κοινωνικού φαινομένου,  με το όνομα «Woke culture», που φθάνει στα όρια του θρησκευτικού,  ώστε ο  φιλόσοφος Jean-François Braunstein  στο δοκίμιό του «La Religion Woke»[2], να συγκρίνει το κίνημα αυτό με την αναβίωση του προτεσταντικού ευσεβισμού πριν από 200 χρόνια[3].

Άλλωστε, το όραμα των Καλβινιστών του 16ου αιώνα για την πόλη της Γενεύης[4] συμπίπτει με αυτό της Woke ιδεολογίας,  το χτίσιμο δηλαδή μιας κοινωνίας επάνω σε μια ομοιόμορφη ηθική, σκέψη και συμπεριφορά, με ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά. Και για να το επιτύχουν αυτό οι θρησκευτικοί άρχοντες  της Γενεύης είχαν ως κύριο καθήκον  την επίβλεψη των δημοσίων και ιδιωτικών ηθών, αλλά και την επίμονη και αδιάκριτη παρακολούθηση της ιδιωτικής ζωής κάθε ατόμου[5]. Επισκέπτονταν χωρίς προειδοποίηση όλα τα σπίτια για να ερευνήσουν τις συνήθειες των μελών της κάθε οικογένειας και οι ελαφρότερες μορφές παρέκκλισης από τους κανόνες της πόλης τιμωρούνταν[6]. 

ΚΥΡΙΑΚΗ A´ ΛΟΥΚΑ

 

«Ἰδών δέ Σίμων Πέτρος προσέ­πε­σεν τοῖς γόνασιν τοῦ Ἰησοῦ λέγων· ἔξελθε ἀπ᾽ ἐμοῦ, ὅτι ἀνήρ ἁμαρτω­λός εἰμι, Κύριε» (Λουκ. 5.8).

Στήν ὄχθη τῆς λίμνης Γεννησα­ρέτ ὁ Χρι­στός συναντᾶ ἕνα πλῆθος ἀνθρώ­πων πού ἤθελε νά τόν ἀκούσει, ἀλλά καί δύο πλοῖα, οἱ ἁλιεῖς τῶν ὁποίων ἔπλυναν τά δίκτυα τους μετά ἀπό μία κοπιαστική νύκτα. Ὁ Χριστός πλησίασε τό ἕνα καί παρακάλεσε τόν ἰδιοκτήτη του, τόν Πέτρο, νά ἀπομακρύνει τό πλοῖο του λίγο ἀπό τήν ξηρά, ὥστε νά μποροῦν οἱ ἄνθρωποι πού στεκόταν στήν ἀκτή νά τόν βλέ­πουν καί νά τόν ἀκοῦν καλύτερα, καθώς θά κήρυττε.

Ἦταν κόπος αὐτός γιά τόν Πέτρο, γιατί δέν μποροῦσε νά ὁλο­κληρώσει τή δουλειά του καί νά ἐπιστρέψει στό σπίτι μου. Ὅμως τόν ἀνέλαβε, ἱκανοποιώντας τήν πα­ράκληση τοῦ Ἰησοῦ καί διευκο­λύ­νοντας τό κήρυγμά του.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

 

«Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησά­σθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκο­λου­θεί­τω μοι» (Μαρκ. 8.34).

Χθές, ἀδελφοί μου, ἡ Ἐκκλησία μας ἑόρτασε τήν παγκόσμιο ὕψωση τοῦ τιμίου καί ζωο­ποι­οῦ Σταυ­ροῦ· καί σήμε­ρα, Κυ­ριακή μετά τήν Ὕ­ψω­ση, μᾶς ὑπενθυ­μί­ζει μέ τό εὐαγγελικό ἀνά­γνωσμα τή σημασία τοῦ σταυροῦ στή ζωή μας. Διότι μπορεῖ ὁ Χριστός νά ἀνῆλθε στόν Σταυρό γιά τή σωτηρία μας, μπορεῖ ὁ Σταυρός του νά ἀποτελεῖ σύμβολο δυ­νάμεως καί ἐλπίδος γιά ὅσους πιστεύουν σ᾽ Αὐτόν, ὅμως δέν ἀρκεῖ μό­νο ἡ θεωρητική πί­στη, χρειάζεται καί ἡ πρακτική ἀπόδειξή της. Καί αὐτή γίνεται μέ τόν τρόπο πού μᾶς ὑποδει­κνύει ὁ Χριστός στό ση­με­ρινό εὐαγγελικό ἀνά­γνω­σμα, λέγοντας «Ὅ­στις θέλει ὀπί­σω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνη­σά­σθω ἑαυ­τόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκο­λου­θεί­τω μοι».

ΥΨΩΣΗ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

«Δεῦτε, πιστοί, τό ζωοποιόν ξύλον προ­­σ­κυνήσωμεν».

Αὐτή τήν πρόσκληση ἀπηύ­θυ­νε καί σέ μᾶς σήμερα, ἑορ­τή τῆς παγ­κο­σμίου ὑψώ­σεως τοῦ τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυ­­­­ροῦ, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία καλώντας μας νά προσκυνήσουμε τόν Σταυρό τοῦ Κυρίου μας, τόν Σταυρό πού ἀπό ξύλο κατάρας καί τιμωρίας, μεταβλήθηκε χάρη στή θυσία τοῦ Χριστοῦ σέ ξύλο ἀπό τό ὁποῖο ἐπήγασε ἡ ζωή γιά τόν κάθε ἄνθρωπο πού θά πιστεύσει στόν Χρι­στό.

Ποιός εἶναι ὅμως ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο ὁ Χριστός ἐπέ­λεξε νά μᾶς χαρίσει τή σω­τηρία μέ αὐ­τόν τόν ὀδυνηρό καί ἐξευτελιστικό τρό­­­­πο;

Θά μποροῦσε, ἀ­σφα­­λῶς, νά μᾶς χαρίσει τήν ἄφε­ση καί τή λύτρωση χω­ρίς νά χρει­­α­σθεῖ ἡ δική του θυσία, ὅμως δέν ἐπέ­λεξε αὐτή τήν εὔκολη λύ­ση. Θά μποροῦσε νά πεῖ στόν καθένα μας, ὅπως εἶχε πεῖ καί στόν παραλυτικό «τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου».

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ - ΓΕΝΕΣΙΟ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

 

«Οὕτως ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κό­σμον, ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν μο­νογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πι­στεύων εἰς αὐτόν … ἔχῃ ζωήν αἰώ­νιον» (Ἰωάν. 3.16).

Κυριακή πρό τῆς Ὑψώσεως τοῦ τι­μίου Σταυροῦ καί ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τήν πρώτη Θεομητορική ἑορτή τοῦ ἐκκλησια­στικοῦ ἔτους. Τιμᾶ τό Γενέσιο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.

Τί εἶναι ὅμως ἡ σημερινή ἑορτή; Τί εἶναι τό Γενέσιο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου; Εἶναι ἕνα χειροπιαστό δεῖγμα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο. Ἕνα δεῖγμα τῆς ἀγά­πης, στήν ὁποία ἀναφέρθηκε ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης στό σημε­ρινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, λέγοντας: «Οὕ­τως ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν». Τόσο ἀγάπησε ὁ Θεός τόν κόσμο, ὥστε προσέφερε τόν μονογενῆ του Υἱό χάρη τῶν ἀν­θρώπων. Καί πῶς τόν προσέφε­ρε; Τόν προ­σέφερε ἐνανθρωπή­σα­ντα διά τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.

Σήμερα γίνεται τό πρῶτο θαῦμα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἁμαρτωλό  ἄνθρωπο. Γεννᾶται ὡς καρπός τῆς προσευχῆς τῶν ἁγίων καί εὐσεβῶν γονέων της, τοῦ Ἰω­α­κείμ καί τῆς Ἄννης, ἡ Παναγία μας, αὐτή διά τῆς ὁποίας ἐπρό­κειτο νά γίνει ὁ Θεός ἄνθρωπος, γιά νά σώσει τόν ἄνθρωπο.

ΑΡΧΗ ΙΝΔΙΚΤΟΥ

 

«Παρακαλῶ οὖν πρῶ­τον πάντων ποιεῖσθαι δεήσεις, προσευχάς, ἐν­τεύ­ξεις, εὐχαριστίας ὑπέρ πάντων ἀνθρώ­πων» (1 Τιμ. 2.1).

Ἀρχή τῆς Ἰνδίκτου, ἀρ­­χή τοῦ νέου ἐκ­κλη­σια­στικοῦ ἔτους, καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀ­πευ­θύνει μία παρά­κλη­ση πρός ὅλους μας μέσα ἀπό τήν ἐπιστολή του πρός τόν μαθητή του, ἐπίσκοπο Ἐφέσου Τιμό­θεο.

Δέν ζητᾶ ὁ ἀπό­στο­λος κάτι ἀπό ἐμᾶς, δέν θέ­λει κάτι γιά τόν ἑαυ­τό του. Μᾶς ζητᾶ νά προσευχόμεθα καί νά πα­ρα­καλοῦμε καί νά δεό­μεθα στόν Θεό γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους.