Η αναγκαιότητα της πνευματικής μελέτης στην εποχή της πληροφορίας και του διαδικτύου.

Αρχιμανδρίτου Θεοφίλου Λεμοντζή Δρ.Θ

  Η εποχή μας έχει μια ιδιαιτερότητα σε σχέση με τις προηγούμενες: οι άνθρωποι ενδιαφέρονται περισσότερο για την πληροφορία παρά για την γνώση. Η ανάπτυξη του διαδικτύου έχει ως αποτέλεσμα να βομβαρδίζεται καθημερινά ο άνθρωπος με πληροφορίες  και ειδήσεις και να μην ενδιαφέρεται στον ίδιο βαθμό για τη μελέτη πνευματικών κειμένων, είτε αγιογραφικών, είτε  πατερικών και θεολογικών ψυχοφελών συγγραμμάτων. Μάλιστα, πολλές φορές γινόμαστε υπέρμαχοι της πατερικής και ασκητικής θεολογίας, και καλά πράττουμε, χωρίς όμως την ίδια στιγμή να επιδεικνύουμε το ίδιο ζήλο για την μελέτη των πατερικών κειμένων τη στιγμή μάλιστα όπου μπορούμε να βρούμε μέγα πλήθος αυτών αναρτημένα σε ιστολόγια. Με αυτόν τον τρόπο όμως η ασκητική και πατερική θεολογία από βίωμα εκπίπτει απλώς σε ιδεολογία.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ´ ΛΟΥΚΑ: Πίστη και Σωτηρία

  

(Λουκ. 8.41-56)

«Μή φοβοῦ μόνον πίστευε καί σω­θήσεται».

Δύο θαύματα περιγράφει ἡ σημε­ρινή εὐαγγελική περικοπή. Δύο θαύ­ματα πού ἔχουν διαφο­ρε­τική ἀφετηρία, ἔχουν ὅμως τήν ἴδια εὐτυχῆ κατάληξη. Δύο θαύμα­τα πού ἔχουν μία κοινή συνιστα­μέ­νη, τήν πίστη, καί ἕνα κοινό ἀπο­τέλεσμα, τήν ἴαση. Στό ἕνα ὁ πατέ­ρας, ὁ ἄρχων τῆς συναγωγῆς Ἰάει­ρος, ζητᾶ ἀπό τόν Χριστό νά θερα­πεύσει τή θυγατέρα του. Στό δεύτε­ρο ἡ αἱμορροῦσα γυναίκα πλησιάζει τόν Χριστό καί ἀγγίζει τό κράσπεδο τοῦ ἱματίου του, χωρίς νά ζητήσει τί­πο­τε, χωρίς νά πεῖ τίποτε, χωρίς κἄν νά γίνει ἀντιληπτή, ἀκόμη καί ἀπό τούς μαθητές τοῦ Χριστοῦ πού βρι­σκόταν δίπλα του.

Άγιος Δημήτριος, ο Μυροβλήτης, ο Μεγαλομάρτυρας.

«Τοῖς τῶν αἱμάτων σου ρεί­θροις, Δημήτριε, τήν Ἐκ­κλησίαν ὁ Θεός ἐπορ­φύ­ρω­σε».

Χαίρει καί εὐφραίνε­ται ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χρι­στοῦ ἑορτάζοντας τή μνήμη τοῦ μεγαλομάρ­τυ­ρος καί ἀθλοφόρου ἁγίου Δημητρίου τοῦ μυροβλύτου. Χαίρει καί καυ­χᾶται, καί περιβάλλεται ὡς πολύτιμο ἔνδυμα τά αἵματα τοῦ καλλι­νί­κου μάρτυρος τοῦ Χρι­στοῦ καί γενναίου ὁπλί­του τοῦ Κυρίου, πού ἐπορ­φύ­­ρωσαν τήν Ἐκκλη­σία του.

Καί δέν ἐπορφύρωσε μό­νο μέ τό δικό του αἷ­μα τήν Ἐκκλησία ὁ τι­μώ­μενος μεγα­λο­­μάρ­τυς Δημήτριος, δέν τήν ἐπορφύ­ρω­σε μόνο μέ τό αἷμα τῆς λογχευθείσης, κατά μί­μη­ση τοῦ Χριστοῦ, πλευ­­ρᾶς του καί τή γεν­ναία ὁμολογία τῆς πί­στε­ώς του, ἀλ­λά καί μέ τήν ὁμο­λογία καί τό μαρτύριο τοῦ νεα­ροῦ μαθητοῦ του τοῦ ἁγίου Νέ­­στορος, ὁ ὁποῖος ἐπι­καλούμενος τή βοή­θεια τοῦ Θεοῦ τοῦ Δημη­τρί­ου κατόρθωσε νά νι­κή­σει τόν Λυ­αῖο, τόν προσφιλῆ μο­νο­μάχο τοῦ αὐ­το­κράτο­ρος Μα­ξι­μιανοῦ, καί νά κα­τα­τρο­πώ­σει τούς εἰδωλο­λά­­τρες, οἱ ὁ­ποῖοι ἐκαυ­χῶ­ντο γιά τή δύ­ναμη τῶν σω­μά­των τους καί τή βοή­θεια τῶν ἀνυ­πάρ­κτων θεο­τή­των τους.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ´ ΛΟΥΚΑ: Ο Θεός θαυματουργεί όχι για να μας εντυπωσιάσει, αλλά επειδή μας αγαπά.

 (Λουκ. 8.27-39)

«Ὑπόστρεφε εἰς τόν οἶκόν σου καί διηγοῦ ὅσα σοι ἐποίησεν ὁ Θεός».

Ἕνα θαῦμα μᾶς περιγράφει ἡ σημερινή εὐαγγελική πε­ρικοπή, ἕνα θαῦμα ὄχι ἰδιαίτερα συνηθισμένο καί θά ἔλεγα ὄχι ἰδι­αίτερα ἁπλό, τό ὁποῖο ὅμως ἀποκαλύπτει τό μεγαλεῖο τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ.

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ´ ΛΟΥΚΑ: Η Εκκλησία συνεχίζει να σπέρνει τον λόγο του Θεού κι ας πολεμείται.

(Λουκ. 8.5-15)

«Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τόν σπόρον αὐτοῦ».

Μία εἰκόνα τῆς ἀνθρωπίνης ζω­ῆς μᾶς παρου­σιά­ζει τό σημερινό εὐ­αγ­γελικό ἀνά­­γνωσμα. Μία εἰκό­να πού μπορεῖ οἱ περισσότεροι ἀπό ἐμᾶς, οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς μας, νά τήν ἔχουμε ξε­χάσει ἤ νά τήν ἔχουμε ἀπωθήσει, δέν παύει ὅμως νά ἐκφράζει μία χρήσιμη καί ἀναγκαία πραγματι­κό­τητα τῆς ζωῆς μας.

«Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τόν σπόρον αὐτοῦ».

Ἡ ζωή καί ἡ ἐπιβίωση τοῦ ἀν­θρώ­που ἐξαρτᾶται ἄμεσα ἀπό τούς καρ­πούς τῆς γῆς. Προϋπόθεση ὅ­μως γι᾽ αὐτούς τούς καρπούς εἶ­ναι ἡ σπορά. Δέν μπορεῖ νά ὑπάρ­ξει καρποφορία, ἐάν δέν προη­γη­θεῖ ἡ σπορά. Δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει καρ­­πός, ἐάν δέν ὑπάρξει σπόρος, ἐάν δέν ὑπάρξει σπορέας.

Εἴτε βλέπουμε τόν σπορέα νά σπεί­­ρει τόν σπόρο του, εἴτε δέν τόν βλέπουμε, γιατί ὁ σύγχρονος τρόπος τῆς ζωῆς μας μᾶς ἔχει ἀπο­μα­κρύνει ἀπό τή φύση ἤ ἔχει με­τα­­βάλλει τόν τρόπο τῆς σπορᾶς, ἡ σπορά καί ὁ σπόρος εἶναι ἀπα­ραί­τητα γιά νά δώσει ἡ γῆ τούς καρ­πούς πού θρέφουν τόν ἄν­θρω­πο καί τόν συντηροῦν στή ζωή. Δέν μποροῦμε νά ἀγνοοῦμε τή σπορά. Δέν μποροῦμε νά ἀμφισβητήσουμε τήν ἀξία καί τήν χρησιμότητά της. Δέν μποροῦμε νά ἀρνηθοῦμε τήν προσ­φορά τοῦ σπορέως καί τή ση­μα­σία τοῦ σπόρου. Καί αὐτό δέν ἰσχύει μόνο γιά τή σπορά τῶν φυ­σι­­κῶν σπόρων καί τόν σπορέα τους, ἀλλά ἰσχύει καί γιά τή σπορά τοῦ πνευματικοῦ σπόρου καί τούς πνευματικούς σπορεῖς του.

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ´ ΛΟΥΚΑ: Ο πνευματικός θάνατος είναι χειρότερος από τον σωματικό.

 (Λουκ. 7.11-16)

«Καί προσελθών ἥψα­το τῆς σοροῦ, οἱ δέ βα­στάζοντες ἔστησαν, καί εἶ­πεν· νεανίσκε, σοί λέ­γω ἐγέρθητι».

Μία νεκρική πομπή ἐ­ξέρ­χεται ἀπό τήν πόλη τῆς Ναΐν τήν ὥρα πού ὁ Χρι­στός μέ τούς μαθη­τές του περνᾶ τήν πύλη τῆς πόλεως.

Ὁ θρῆνος καί ὁ ὀδυρ­μός τῶν ἀνθρώπων πού συνο­δεύουν τόν νεκρό κάνει τόν Χριστό νά πλη­­σιά­σει. Γνωρίζει, ἄλ­­λωστε, τί συμβαίνει: μία χήρα μητέρα ἔχει χάσει τόν μονογενῆ υἱό της, τό μονάκριβο παιδί της, τήν ἐλπίδα καί τό στή­ριγμά της.