Πρέπει να μάθουμε απ'την αρχή την ζωή.

 

Να μάθουμε να ζούμε -πραγματικά- μέσα στην Εκκλησία.

Με τον ήχο των καμπάνων, με λιβάνι και κερί, με γονυκλυσίες και αγρυπνίες, με νηστείες και εορτές, με χαρμολύπη και μετάνοια, με ωδές πνευματικές και σιωπηλές προσευχές.

Μέσα στην Εκκλησία συνυπάρχουμε πόρνοι και παρθένοι, μέθυσοι και εγκρατείς, πολυλογάδες και σιωπηλοί, γαστρίμαργοι και νηστευτές, φιλάργυροι και ελεήμονες, οικογενειάρχες, μοναχοί, πλούσιοι, φτωχοί, μορφωμένοι, αγράμματοι, διάσημοι και άσημοι· όλοι με πάθη και αρετές, με αδυναμίες και δυνάμεις, με πτώσεις και αναστάσεις, όλοι όμως ατελείς, όλοι ζητιάνοι της Χάριτος.

Άγιος Νικόλαος Αχρίδος: Κυριακή της Σαμαρείτιδος

Ο Κύριος Ιησούς είπε κάποτε στους μαθητές Του: «Πολλοί προφήται και δίκαιοι επεθύμησαν ιδείν α βλέ­πετε, και ουκ είδον» (Ματθ. ιγ’, 17). Οι σποριάδες δε βλέπουν εκείνα που βλέπουν οι θεριστές: τον καρπό και το θερισμό. Κι οι δυό τους όμως θα λάβουν μισθό για τον κόπο τους, γιατί κι οι δυό τους είναι εργάτες στον αγρό του Θεού, ίνα και ο σπείρων ομού χαίρη και ο θερίζων.

Αποφθέγματα Αγίων και γερόντων.

Δαιμόνιο είναι επίσης και η ταπεινολογία. Το λένε και αίσθημα κατωτερότητος. Η αληθινή ταπείνωση δεν μιλάει, δεν λέει ταπεινολογίες, δηλαδή, «είμαι αμαρτωλός, ανάξιος, ελάχιστος πάντων…». Φοβάται ο ταπεινός μήπως με τις ταπεινολογίες πέσει στην κενοδοξία. Η χάρις του Θεού δεν πλησιάζει εδώ. (Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης)

Οι τρεις μεγάλοι γίγαντες των παθών, όπως τους αποκαλούν οι Πατέρες μας, είναι η φιληδονία, η φιλαργυρία και η φιλοδοξία. Αν αυτοί επικρατήσουν γεννούν άλλους τρεις τυράννους αντάξιούς τους: την αμέλεια, τη λήθη και την άγνοια, που συντρίβουν τις ψυχικές δυνάμεις και το νου. (Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός)

Μακάριος είναι αυτός που αναγκάζει τον εαυτό του να υπομένει τα βάσανα, γιατί μέσω της οδού του θρήνου θα εισέλθει στη Βασιλεία των Ουρανών. (Άγιος Εφραίμ ο Σύρος)

Εξομολόγηση, το Λουτρό τής Ψυχής (Σύντομες και περιεκτικές συμβουλές και εξηγήσεις)

 Ίσως όμως να είσαι από εκείνους, που δεν γνώρισαν ως τώρα την γαλήνη και την χαρά που χαρίζει η Εξομολόγηση. Δεν σού εδόθη η κατάλληλη ευκαιρία. Δεν γνωρίζεις την αναγκαιότητα τής Εξομολογήσεως. Δεν γνωρίζεις πως πρέπει να εξομολογηθείς. Θα ήθελες όμως να πληροφορηθείς, να μάθεις...

Το βιβλιαράκι αυτό, μέσα στις λίγες γραμμές του, αυτό ακριβώς σκοπεύει. Να δώσει, σε όσους έχουν την δίψα να μάθουν, την ευκαιρία, να γνωρίσουν τα βασικά γύρω από το μεγάλο Μυστήριο τής Εξομολογήσεως, να βοηθήσει στο να κάνουν καλή Εξομολόγηση, να αισθανθούν την ανακούφιση και την χαρά που φέρνει η Εξομολόγηση, χαρά η οποία είναι ο αντίλαλος τής χαράς τού ουρανού, διότι όπως είπε ο Χριστός: «Χαρά γίνεται εν ουρανώ επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι».

Πρώτα - πρώτα θα απαντήσουμε στην πρωταρχική απορία σου:

1. Γιατί πρέπει να εξομολογηθώ;

Θα εξομολογηθείς για να βρεις την γαλήνη και την χαρά σου. Είσαι στενοχωρημένος και λυπημένος. Πολλές σκέψεις και αγωνίες βασανίζουν την ψυχή σου. Νομίζεις ότι αιτία τής αγωνίας σου είναι η ανέχεια, η αρρώστια, οι δυσκολίες που συναντάς... Πραγματικά όμως η ουσιαστική αφορμή ευρίσκεται αλλού. Η χαρά και η λύπη τού ανθρώπου έχει την πηγή της στην συνείδησή του. Όταν αυτή ειρηνεύει και δεν διαμαρτύρεται, τότε όση συννεφιά και αν είναι απ' έξω, ο άνθρωπος χαίρεται την ζωή του. Όταν όμως η συνείδηση φωνάζει πως είσαι ένοχος, τότε και μέσα στην πιο ζηλευτή υγεία και στα μεγαλύτερα πλούτη και στις ζωηρότερες απολαύσεις, θα είσαι ο δυστυχής. Θα είσαι ένας άλλος Δαμοκλής, που θα βλέπεις επάνω από το κεφάλι σου να κρέμεται το ξίφος τής θείας δικαιοσύνης. Από την κατάσταση αυτή μόνο η Εξομολόγηση έχει την δύναμη να σε λυτρώσει, διότι μόνο με αυτήν επιτυγχάνεται η συγχώρηση τών αμαρτιών σου και άρα η γαλήνη τής συνειδήσεώς σου.

Τα κόμπλεξ δεν είναι αρετές!

Παρατηρείται το φαινόμενο πολλές φορές μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας οι χριστιανοί να βαπτίζουν τον κομπλεξισμό τους αρετή. Ντύνουν δηλαδή τα κόμπλεξ τους με τον μανδύα της ηθικής, της καθαρότητας, του ασκητικού πνεύματος, της ήσυχης ζωής. Και αυτό είναι επικίνδυνο. Θα τολμούσα να πω ότι είναι πιο επικίνδυνο από την αμαρτία διότι οδηγεί τον άνθρωπο στην πλάνη. Ο άνθρωπος δεν καταλαβαίνει ότι δεν ζει θεάρεστα, αντιθέτως, θεωρεί ότι ζει μία ανώτερη πνευματική ζωή (σε σχέση με τους άλλους).

Για να το καταλάβουμε ας πούμε μερικά παραδείγματα.
Ο κομπλεξικός άνθρωπος δεν έχει δική του ζωή. Δεν τα έχει βρει με τον εαυτό του. Και ακριβώς γι’αυτόν τον λόγο ασχολείται με τις ζωές των άλλων. Συνήθως ζει ήσυχα, όχι όμως από επιλογή, όχι επειδή θέλει να προσεύχεται, να μελετά και να ασκείται στην αφάνεια, αλλά διότι είναι γεμάτος ανασφάλειες και φοβίες.

Τί σημαίνει να ανήκω στην Εκκλησία;

 

 Συζήτηση με το μακαριστό Μητροπολίτη Γόρτυνος και Μεγαλουπόλεως 

κ. Ιερεμία Φούντα

– Ἐρ.: Ἂν κανεὶς πιστεύει στὸν Χριστό, διαβάζει τὸ Εὐαγγέλιο, ἀλλὰ δὲν θέλει νὰ ἀνήκει στὴν Ἐκκλησία, δὲν εἶναι καλὸς χριστιανός;

Ἀπ.: Ὄχι! Χριστιανισμὸς δὲν σημαίνει νὰ πιστεύουμε θεωρητικὰ μερικὰ πράγματα, ἀλλὰ νὰ ζοῦμε μέσα στὴν Ἐκκλησία. Παραθέτουμε ὅσα πολὺ ὡραῖα γράφει σχετικὰ ὁ Φλορόφσκυ: «Ὁ Χριστιανισμὸς ἐξ ἀρχῆς ὑπῆρχεν ὡς συγκεκροτημένη πραγματικότης, ὡς κοινότης. Τὸ νὰ εἶναι κανεὶς Χριστιανὸς ἐσήμαινεν ἀκριβῶς τὸ νὰ ἀνήκῃ εἰς τὴν κοινότητα. Κανεὶς δὲν ἠμποροῦσε νὰ εἶναι Χριστιανὸς ἀπὸ μόνος του, ὡς ἀπομονωμένον ἄτομον, ἀλλὰ μόνον μαζὶ μὲ τοὺς “ἀδελφούς”, εἰς συνάφειαν μὲ αὐτούς. Unus Christianus – nullus Chtistianus. Ἡ προσωπικὴ πεποίθηση ἤ ἀκόμη ἕνας κανὼν ζωῆς δὲν καθιστοῦν τὸ ἄτομον Χριστιανόν. Ἡ χριστιανικὴ ὕπαρξις προϋποθέτει ἐν-σωμάτωσιν, συμμετοχὴν εἰς τὴν κοινότητα.

Κυριακή του Παραλύτου

Το θαύμα αυτό ορίστηκε να εορτάζεται τώρα μέσα στην Πεντηκοστή, γιατί ο Χριστός το έκανε κατά την περίοδο της Πεντηκοστής των Εβραίων. Ανέβηκε δηλαδή, κάποτε στα Ιεροσόλυμα για την εορτή της Πεντηκοστής και πήγε στην κολυμπήθρα (δεξαμενή) με τις πέντε στοές, που την είχε φτιάξει ο Σολομών και ονομαζόταν Προβατική.

Είχε αυτό το όνομα είτε επειδή εκεί γινόταν το πλύσιμο των εντοσθίων των ζώων που θυσιάζονταν, είτε γιατί εκεί γινόταν υγιής όποιος έμπαινε μέσα πρώτος (πρό+βαίνω=προβατική) μετά την αναταραχή του νερού από άγγελο Κυρίου, πράγμα που συνέβαινε μόνο μία φορά το χρόνο.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: Συχνή εξομολόγηση και συχνότερη Μετάληψη.

Θα ήθελες να μάθης αν η Εξομολόγηση είναι τόσο απαραίτητη;

Παλαιότερα πήγαινες πιο συχνά στην εξομολόγηση μα σταμάτησες επειδή κάποιος σε ειρωνεύτηκε γι’ αυτό. Δεν έπρεπε να διακόψεις. Ποιον δεν ειρωνεύτηκαν οι άνθρωποι; Ξέρεις τι είπε ο διορατικότερος όλων: « ουαί υμίν οι γελώντες νυν, ότι πενθήσετε και κλαύσετε…» (Λουκ.6,25). Μου γράφεις ότι εκτός από την τέχνη σου έχεις και ένα αμπέλι, που σου δίνει καλή παραγωγή, επειδή το καλλιεργείς πολύ. Αν κάποιος εγκατέλειπε το αμπέλι του και ειρωνευόταν εσένα που φροντίζεις με επιμέλεια το σικό σου, μήπως θα σήκωνες τα χέρια σου από το αμπέλι και θα σταματούσες να το καλιεργείς; Σίγουρα, δεν θα το έκανες αυτό.

Πως μπορείς λοιπόν να ταλαντεύεσαι αναφορικά με την καλλιέργεια της ψυχής σου η οποία είναι σημαντικότερη απ’ όλα τα αμπέλια του κόσμου; Επειδή όταν πεθάνεις, την ψυχή σου θα την πάρεις ενώ το αμπέλι θα το αφήσεις. Απ’ όλες τις καλλιέργειες, η σημαντικότερη είναι η καλλιέργεια της ψυχής. Και απ’ όλους τους κόπους που ο άνθρωπος καταβάλλει πάνω στη γη, ο κόπος για την ψυχή είναι ο πιο συνετός. Για τούτο, γύρνα στην προηγούμενη προσπάθειά σου γύρω από τη ψυχή σου και ξεκίνα πάλι να εξομολογήσαι. Λέει ο απ. Ιάκωβος: « εξομολογείσθε αλλήλοις τα παραπτώματα…» (Ιακ.5,16).

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: Είναι αδύνατον να ευτυχήσεις πραγματικά μακρυά από τον Θεό!

Βλέπεις τον εαυτό σου ευτυχισμένο και ακόμα βεβαιώνεις πως την ευτυχία σου την έφτιαξες μόνος σου , χωρίς τον Θεό και τους ανθρώπους. Γι’ αυτό απωθείς την άποψη που πρεσβεύουμε, ότι δηλαδή κάθε άνθρωπος χρωστά προσευχή στον Θεό και ελεημοσύνη στον πλησίον του. «Ούτε προσευχές στον Θεό ούτε ελεημοσύνη στον πλησίον», λες και μ’ αυτό τείνεις να θεωρείς τον εαυτό σου ευτυχισμένο.

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης: Ας πηγαίνουμε στον πνευματικό για να βρούμε τον Θεό.

Η αορασία του Θεού είναι η προάσπισίς μας, η ασφάλειά μας, η προϋπόθεσις για να καλλιεργίσωμε τα πνευματικά οπτικά μας αισθητήρια, ώστε να μάθουν να βλέπουν τον αόρατον Θεόν ως ορατόν και ορώμενον.

Ας μην μπερδευόμαστε. Μόνον καρδιές που δεν αγαπούν, αλλά σκέπτονται τον εαυτό τους, ζητούν να δουν τον Θεόν, να επιβεβαιώσουν την παρουσία Του. Η επιβεβαίωσις όμως της παρουσίας του Θεού έγινε με τον θάνατο και την ανάστασι του Χριστού, με το σημείο του Ιωνά. Πίστευσε λοιπόν και συ στον θάνατο του εγώ σου, για να ζήσης την ανάστασι.

Ο θάνατός σου θα σου δώση την απόδειξι της παρουσίας του Θεού, την δυνατότητα να βλέπης τον Θεόν.