ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2020

 

† ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ

ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καὶ Μητροπολίτης

τῆς Ἱερᾶς καὶ Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας

πρὸς τὸν ἱερὸν κλῆρον καὶ τὸν εὐσεβῆ λαὸν

τῆς καθ’ ἡμᾶς θεοσώστου Ἐπαρχίας.

 

 «Καί μή ἐκστάς τῆς φύσεως, μετέσχε τοῦ ἡμετέρου φυράματος.  

Διπλοῦς ἐτέχθη, Χριστός τόν ἄνω, κόσμον θέλων ἀναπληρῶσαι». 

 

Ἐκστατικοί ἐνώπιον τοῦ θαύματος τῆς θείας ἀγάπης γιά ἄλλη μία φορά ἑορτάζουμε σήμερα τή μεγάλη ἑορτή τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως. Ἑορτάζουμε τήν κατά σάρκα γέννηση τοῦ Θεοῦ-Λόγου, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος, ὅπως ψάλλει ὁ ἱερός ὑμνογράφος, «μή ἐκστάς τῆς φύσεως, μετέσχε τοῦ ἡμετέρου φυράματος». Χωρίς δηλαδή νά ἀπεκδυθεῖ τή θεία Του φύση, ἀνέλαβε καί τήν ἀνθρωπίνη καί ἐνεδύθη διά τῆς Παναγίας Παρθένου τήν ἀνθρώπινη σάρκα.Ἔγινε ἄνθρωπος χάριν τοῦ ἀνθρώπου. Ἔγινε ἄνθρωπος, «ἵνα θεόν τόν Ἀδάμ ἀπεργάσηται». Ἔγινε ἄνθρωπος, γιά νά κάνει καί ἐμᾶς κοινωνούς θείας φύσεως καί μετόχους τῆς οὐρανίου βασιλείας Του. 

Ἄν κατά τήν ἡμέρα τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου ὁ Θεός Πατήρ εἶχε ἐμφυσήσει στούς πρωτοπλάστους «πνοήν ζωῆς», φέρνοντάς τους ἀπό τήν ἀνυπαρξία στήν ὕπαρξη, σήμερα ὁ Υἱός καί Λόγος Του ἀναγεννᾶ μέ τήν κατά σάρκα γέννησή Του τόν πεπτωκότα καί ἁμαρτωλό ἄνθρωπο καίτοῦ χαρίζει αἰώνιο ζωή, ἀποκαθιστώντας καί πάλι τήν κοινωνία Θεοῦ καί ἀνθρώπου. 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

 

 

«Τοῦτο δέ γέγονεν ἵνα πληρωθῇ τό ρηθέν ὑπό τοῦ Κυρίου διά Ἡσαΐου τοῦ προφήτου» (Ματθ. 1.22).

Πλησιάζουμε πρός τή μεγάλη ἑορ­­τή τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, καί ἡ Ἐκ­­κλησία μας μᾶς ὑπεν­­θυ­­­­­μίζει μέ τό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τά γεγονότα πού ἀφο­­ροῦν στή θεία Γέννηση. Μᾶς ὑπενθυ­­μί­­ζει τίς προ­­φητεῖες καί τήν προσδοκία τῶν ἀνθρώ­­πων νά δοῦν τόν Μεσ­­σία καί νά ζή­­σουν τήν ἐκ­­πλήρωση τῆς ὑπο­­σχέ­­σεως τοῦ Θε­­οῦ.

Μᾶς τά ὑπενθυμίζει γιά νά μᾶς δείξει ὅτι ὁ Θεός δέν ξέχασε τούς ἀν­θρώπους, ἔστω καί ἄν ἐκεῖνοι ἀπομακρύν­­θη­καν ἀπό τήν ἀγάπη του καί ἀκολούθησαν ἕνα δρόμο διαφορετικό ἀπό τόν δρόμο τῶν ἐν­­τολῶν του, ἔστω καί ἐάν «ἐξέκκλινον ἅμα καί ἠχρειώθησαν» ἀπό τήν ἁμαρτία.

Μᾶς τά ὑπενθυμίζει γιά νά μᾶς δείξει ὅτι ὅλα ὅσα ἔγιναν, ὅλα ὅσα συνέβησαν στή ζωή τῆς Παναγίας καί στή ζωή τοῦ Ἰωσήφ, ὅλα ὅσα συνέβησαν τό βρά­δυ τῆς Γεννήσεως στή Βηθλεέμ, δέν συνέβη­σαν τυχαῖα, δέν ἦταν θέ­μα συμπτώ­σεως, ἀλ­λά ἦταν προ­κα­θορι­σμέ­να ἀπό τόν ἴδιο τόν Θεό καί ἐντασ­σόταν στό σχέ­διο τῆς θείας οἰκο­νομίας γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώ­που.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ´ ΛΟΥΚΑ: Η ζωή περνά μέσα από τον θάνατο.

 

«Ἀπεκδυσάμενοι τόν παλαιόν ἄνθρωπον σύν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ» (Κολoσ. 3.9).

Στό νόημα τῆς ἀλη­θι­νῆς ζωῆς ἀναφέρεται τό σημε­ρι­νό ἀποστολικό ἀνά­γνωσμα, λίγες μό­λις ἡ­μέ­­ρες πρίν ἀπό τή γέν­νηση τοῦ Χρι­στοῦ. Καί αὐτή τή ζωή μᾶς καλεῖ νά ζήσουμε καί ἐμᾶς ὁ ἀπόστολος, κα­λῶ­ντας μας συγχρόνως νά ζήσουμε τόν Χριστό καί μέ τόν Χριστό, κα­θώς δέν ὑπάρχει καί δέν νοεῖ­ται ἀληθινή ζωή χωρίς τόν Χριστό. Διότι ὅσοι ζοῦν χωρίς τόν Χριστό, ὄνο­μα ἔχουν ὅτι ζοῦν, κατά τήν Ἀποκά­λυψη, ἀλλά στήν πραγ­ματικότητα εἶ­­­ναι νεκροί.

Πῶς ὅμως μπορεῖ νά ζήσει ὁ ἄνθρωπος τήν ἀληθινή ζωή; Αὐτό εἶ­ναι τό εὔλογο ἐρώτημα τό ὁποῖο προκύπτει καί στό ὁποῖο ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ἀπαντᾶ σή­μερα μέ σαφήνεια: «ἀ­π­εκ­δυσάμενοι τόν πα­λαι­όν ἄνθρωπον σύν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ».

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι´ ΛΟΥΚΑ: Ο Θεός ζητά από εμάς μία σχέση (Εκκλησία) και όχι θρησκευτικότητα.

 

 

«Καί ἐπέθηκεν αὐτῇ τάς χεῖρας καί παρα­χρῆ­μα ἀνωρθώθη καί ἐδό­ξα­ζεν τόν Θεόν» (Λουκ. 13.13).

Ἕνα θαῦμα περιγρά­φει ἡ σημερινή εὐαγ­γε­λική περικοπή, τό θαῦ­μα τῆς συγκυπτούσης γυ­ναικός, ἡ ὁποία ἐπί δε­καοκτώ χρόνια δέν μπο­ροῦσε ἐξαιτίας μιᾶς ἀσθενείας νά σταθεῖ ὄρ­θια καί νά περπα­τή­σει. Καί ὅμως παρά τή δυ­σκολία πού εἶχε, παρά τή ντροπή πού πιθα­νόν αἰσθανόταν, δέν πα­ρέ­λειπε νά πηγαίνει στόν ναό τοῦ Θεοῦ.

Δε­κα­οκτώ χρόνια ἀσθε­νής, καί κανείς δέν εἶχε ἐν­διαφερθεῖ γιά τήν κα­τά­­στασή της· μέ­χρι πού συνάντησε τόν Χριστό. Εἴτε δέν τόν γνωρίζει εἴτε δέν θέλει νά τόν ἀ­πασχο­λήσει μέ τό προ­σω­πικό της πρό­βλημα, ἡ συγκύπτουσα γυ­ναίκα δέν πλησιάζει τόν Χρι­στό οὔτε τοῦ ἐκ­θέτει τόν πόνο της. Ἴ­σως καί δέν προλα­βαί­­νει νά τό κά­νει, για­τί ὁ Χριστός τήν πλη­σιάζει γιά νά τῆς προσ­φέρει αὐτό πού ἐπιθυ­μοῦσε, δηλαδή τήν ὑγεία της. «Ἐ­πέ­θη­κεν αὐτῇ τάς χεῖ­ρας καί παρα­χρῆ­μα ἀνωρ­θώ­θη».