ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ: Ο θρίαμβος της Αλήθειας

«Ἡμέρα χαρμόσυνος καί εὐ­φρο­­σύ­νης ἀνά­πλεως πεφανέρω­ται σή­μερον· φαιδρό­της δογμά­των γάρ τῶν ἀληθεστάτων, ἀστρά­πτει καί λά­μπει ἡ Ἐκκλη­σία τοῦ Χριστοῦ».

Τούς πένθιμους καί κατανυ­κτι­­κούς τόνους τῆς πρώτης ἑβδο­μάδος τῶν νη­στειῶν διαδέ­χονται σήμερα οἱ χαρμόσυνοι καί θριαμβευτικοί τόνοι τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθο­δοξίας.

Τι είναι οι Χαιρετισμοί της Παναγίας;

Ο Ακάθιστος Ύμνος (Χαιρετισμοί) είναι ένα μεγάλο και σπουδαίο ποίημα, γραμμένο τον 6ο αιώνα μ.Χ., που μιλάει στην Παναγία και της λέει επαίνους, ευχαριστίες και προσευχές.
Μέσα υπάρχουν σε ποιητική μορφή, με πανέμορφα λόγια, όλες οι βασικές διδασκαλίες της Ορθοδοξίας για το Χριστό, την ενανθρώπισή του, το ρόλο της Παναγίας για τη σωτηρία του ανθρώπου, την αγνότητα και την αγιότητά Της κ.λ.π., αλλά και για τον αγώνα του ανθρώπου για ένωση με το Θεό και τη βοήθεια που ζητάει από το Χριστό και την Παναγία γι' αυτό τον αγώνα.

Μέσα στην "πνευματική σου επιτυχία", μην ξεχνάς τον Χριστό!

Εάν θεοποιήσουμε κάτι από εκείνα που πετύχαμε, αμέσως σκληραίνει η καρδιά μας. Πάμε στην Θεία Λειτουργία και δεν μας αγγίζει τίποτα. Προσευχόμαστε, ζητάμε από κάποιον άγιο κάτι, όμως ο άγιος δεν λέει τίποτε στην καρδιά μας. Πάμε σε μοναστήρια, σε αγυπνίες μα η καρδιά μας μένει αμέτοχη, αναίσθητη.
----------------------------
Ζούμε μια τέλεια απομόνωση, ζούμε την μοναξιά μας, την απογοήτευσή μας, το μεγαθήριο του εγώ μας.Και ψάχνουμε τι φταίει, που υπάρχει το πρόβλημα αυτής της πνευματικής ξηρότητας.
Αθέατος μένει ο Θεός, αθέατοι οι άγιοι, αθέατη η Χάρις.
Ζούμε μία απάτη, διότι η καρδιά μας απατήθηκε από την επιτυχία μας.

Δεν είναι κακός ο σταυρός, το κακό είναι η άρνησή του.

Έρχεται ο πόνος, η δοκιμασία, η θλίψη στην ζωή μας και μας καταβάλουν διότι τα θεωρούμε κάτι το κακό. Κι όμως όλα τα παραπάνω δεν είναι το κακό, αλλά η θεραπεία του κακού.
-------------------------------
Είναι πολύ σημαντικό να βλέπουμε όλα εκείνα που έρχονται και μας βγάζουν από την προγραμματισμένη ζωή μας ότι είναι ευκαιρίες αναθεώρησης των προτεραιοτήτων μας.
-------------------------------
Θεωρούμε καλή ζωή εκείνη την ζωή κατα την οποία δεν υπάρχουν προβλήματα, δεν υπάρχουν ασθένειες, δεν υπάρχουν δοκιμασίες, κι όμως αν δούμε βαθύτερα θα διαπιστώσουμε ότι μέσα σ'αυτές τις ζωές στις οποίες “όλα πηγαίνουν καλά” τελικά πραγματώνονται οι μεγαλύτερες υπαρξιακές αποτυχίες.

Το άγιο τριήμερο

Τα χείλη του μουδιασμένα ζητούσαν νερό. Είχε τρεις μέρες να φάει και να πιει κάτι. Ακολουθίες πολύωρες, μετάνοιες, μελέτη, ο κανόνας στο κελί του, η κατα μόνας αγρυπνία. Όλα μαζί του δίνανε μια μικρή γεύση από την άσκηση των μεγάλων ασκητών της ερήμου που ζούσανε έτσι όχι για μερικές ημέρες αλλά σχεδόν όλη τους την ζωή.
--------------------
Ήταν τυπικό του μοναστηριού του να κρατούνε τριήμερη -απόλυτη- νηστεία οι πατέρες μέχρι την πρώτη Προηγιασμένη. Ήταν παράδοση να κάνουνε ένα γερό ξεκίνημα στην Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή.

Η "ζαλάδα" της πνευματικής ζωής

“Δεύτε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς”.
Ο Χριστός είπε ότι μπορεί να μας αναπαύσει. Επομένως εάν κάποιος δεν αναπαύεται με την πνευματική ζωή, εάν κάποιος δεν αρκείται στον Χριστό, αυτό που ζει είναι μία μεγάλη συκοφαντία για τον Χριστό, διότι αυτός ο άνθρωπος νομίζει ότι ζει πνευματικά, μα δεν ζει· νομίζει ότι έχει τον Χριστό μας δεν Τον έχει.

Οι Ακολουθίες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής

γράφει ο Μητροπολίτης Κίτρους και Κατερίνης 

κ. Γεώργιος  Χρυστοστόμου

Ὁ σύγχρονος τρόπος ζωῆς, ἡ ἐκκοσμίκευση καί ὁ καταναλωτισμός συχνά ἀποπροσανατολίζουν τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν σκοπό τῆς ὕπαρξής του. Τά ἐπί μέρους ζητούμενα τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης, ὁπωσδήποτε, δέν συνιστοῦν τόν ἀπώτερο σκοπό τῆς ζωῆς μας.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ: Η Θεία συγχώρεση εξαρτάται από την ανθρώπινη!

 «Ἐάν ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τά παρα­πτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καί ὑμῖν ὁ πατήρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος».

Ἁπλός καί ξεκάθαρος ὁ λόγος τοῦ Χρι­στοῦ ὅπως διατυ­πώ­νεται στή σημερινή εὐ­­αγ­γελική περικοπή. Ὁ Χριστός, ἄλλω­στε, δέν συνήθιζε ποτέ νά περιπλέκει τήν ἀλή­θεια τοῦ λόγου του μέσα σέ ἀνθρώπινες σο­φιστεῖες καί ρητορικά σχή­ματα, ἀλλά συνήθιζε πά­ντοτε νά τήν ἐκφράζει μέ σα­φή­νεια καί καθαρότητα, ὥστε νά γίνεται κατανοητή ἀπό ὅλους τούς ἀκροα­τές του. Καί τό ἴδιο κάνει καί σήμερα. «Ἐάν συγ­χω­ρήσετε», λέγει στούς μαθητές του, «τά σφάλματα τῶν ἀνθρώπων, τότε θά συγ­χω­ρήσει καί ὁ Θεός τά δικά σας. Ἐάν δέν τά συγχωρήσετε, τότε οὔτε ὁ Θεός θά συγ­χωρήσει τά δικά σας».

Οι αμαρτίες μας είναι η κοπριά μας.

Οι αμαρτίες μας είναι η κοπριά μας.

Μερικές φορές προσπαθούμε να τις αποστειρώσουμε με την ψευτοευλάβεια και να τις αρωματίσουμε με μια κοσμική λύπη.

Το μόνο όμως που καταφέρνουμε είναι να βρωμάμε κοπριά, και να συνηθίζουμε μέσα στην βρωμιά της.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ: Η αγάπη προς τον συνάνθρωπο εκπηγάζει από την αγάπη προς τον Θεό.

 «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τήν ἡτοιμα­σμένην ὑμῖν βα­σιλείαν ἀπό καταβολῆς κόσμου».

Μέ τό σύμβολο τῆς Πίστεως ὁμολο­γοῦ­με καθημερινά τήν πίστη μας στόν «πάλιν ἐρχόμενον κρῖναι ζῶ­ντας καί νεκρούς» Χριστό, «οὗ τῆς βασι­λείας οὐκ ἔσται τέλος». Καί παρότι καθη­με­ρινά ἐπαναλαμβάνουμε στίς κατ’ ἰδίαν προσευχές μας ἤ ἀκοῦμε στίς ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας μας αὐτή τήν ὁμολογία καί τήν ἔκφραση  τῆς ἐλπίδος τῆς μελλού­σης ζωῆς, παρ’ ὅλα αὐτά δέν συνειδητο­ποιοῦ­με πολλές φορές ὅτι ἡ δευτέρα ἔν­δοξη ἔλευ­ση τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο εἶ­ναι μία πραγματικότητα ἐνώπιον τῆς ὁποί­ας θά βρεθοῦμε κάποτε ὅλοι.

Τα κόλλυβα στην Ορθόδοξη λατρεία μας και τα Μνημόσυνα.

Κόλλυβα ετοιμάζουμε τα Ψυχοσάββατα (δηλ. τά Σάββατα πρίν τις Κυριακές της Απόκρεω, της Τυρινής και της Α΄ Νηστειών της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και το Σάββατο πριν την Κυριακή της Πεντηκοστής) καθώς και κάθε φορά που θέλουμε να τελέσουμε στο Ναό επιμνημόσυνη δέηση για την ανάπαυση των αγαπημένων κεκοιμημένων μας προσώπων. Τα κόλλυβα συμβολίζουν την κοινή ανάσταση των ανθρώπων. Δηλ. όπως ο σπόρος του σιταριού πέφτει στη γη, θάβεται και χωνεύεται και σαπίζει χωρίς όμως να φθαρεί και στη συνέχεια φυτρώνει καλύτερος και ωραιότερος, έτσι και το νεκρό σώμα του ανθρώπου θάβεται στη γη και σαπίζει, για να αναστηθεί και πάλι άφθαρτο και ένδοξο και αιώνιο. Την ωραία αυτή εικόνα μας δίδει ο απόστολος Παύλος στην Α΄ προς Κορινθίους Επιστολή (κεφ. 12, στίχοι 35-44). Την ίδια εικόνα για την Ανάστασή Του χρησιμοποίησε και ο Χριστός (ευαγγέλιο Ιωάννη, κεφ. 12, στίχ. 24).

Ας είναι η απάντησή μας στο μίσος των άλλων, η αγάπη.

Οὐ καθὼς Κάϊν ἐκ τοῦ πονηροῦ ἦν καὶ ἔσφαξε τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ· καὶ χάριν τίνος ἔσφαξεν αὐτόν; ὅτι τὰ ἔργα αὐτοῦ πονηρὰ ἦν, τὰ δὲ τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ δίκαια.
Μὴ θαυμάζετε, ἀδελφοί μου, εἰ μισεῖ ὑμᾶς ὁ κόσμος. ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι μεταβεβήκαμεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν, ὅτι ἀγαπῶμεν τοὺς ἀδελφούς· ὁ μὴ ἀγαπῶν τὸν ἀδελφὸν μένει ἐν τῷ θανάτῳ.πᾶς ὁ μισῶν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ ἀνθρωποκτόνος ἐστί, καὶ οἴδατε ὅτι πᾶς ἀνθρωποκτόνος οὐκ ἔχει ζωὴν αἰώνιον ἐν ἑαυτῷ μένουσαν. ἐν τούτῳ ἐγνώκαμεν τὴν ἀγάπην ὅτι ἐκεῖνος ὑπὲρ ἡμῶν τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἔθηκε· καὶ ἡμεῖς ὀφείλομεν ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν τὰς ψυχὰς τιθέναι.
(Α' επιστολή Ιωάννου 3, 12-16)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ´ ΛΟΥΚΑ (ΑΣΩΤΟΥ): Η επιστροφή προς τον Θεό αρχίζει με την μετάνοια.

 

«Καί εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί· πάτερ, δός μοι τό ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας».

Μία ἀπό τίς πιό γνω­στές καί προσφιλεῖς εὐ­αγ­γελικές παραβολές ἀ­κού­σαμε σήμερα. Τήν παρα­βολή τοῦ ἀσώτου υἱοῦ. Καί παρότι ὁ χαρακτη­ρι­σμός «παραβολή τοῦ ἀσώ­του» προοιωνίζεται ὡς πρωταγωνιστή τόν νε­ώ­τερο υἱό, ἡ προσοχή μας στρέφεται συνήθως στήν εὐπλαγχνία τοῦ πα­­τέρα ἤ στήν σκληρό­τητα τοῦ πρεσβυτέρου ἀδελφοῦ πού προτίμησε νά μήν πα­ρίσταται στή χαρά γιά τήν ἐπιστροφή τοῦ ἀσώτου ἀδελφοῦ του, μή μπο­ρῶντας νά ἀποδεχθεῖ τήν ἀγάπη καί τή συγχωρητικό­τη­τα τοῦ πατέρα του.

Καί τά δύο αὐτά πρό­σωπα ἔχουν, ἀ­σφαλῶς, βαρύνουσα σημασία στή σημερινή παραβο­λή, ἀφενός γιατί στό πρό­σωπο τοῦ πατέρα ὁ Χριστός διαζωγραφεῖ τήν ἀγάπη καί τήν εὐ­σπλαγχνία τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἁμαρ­τωλό καί ἀποστάτη ἄνθρωπο, καί ἀφετέρου γιατί μέ τό πα­ρά­δειγμα τῆς σκλη­ρο­­καρ­δίας τοῦ πρεσβυ­τέ­ρου ἀδελφοῦ προει­δο­­ποιεῖ καί διδάσκει ὅτι δέν ἀρκεῖ νά εἶναι κα­νείς ἐνάρετος, ἀλλά εἶ­ναι ἀναγκαῖο νά συν­δυ­άζει τήν ἀρετή μέ τήν ἀγάπη πρός τόν ἀδελφό του ἀποφεύγοντας τή σκλη­ρότητα.

ΠΙΝΑΚΑΣ με τις νηστείες και τις καταλύσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.

Νηστεία είναι η λήψη «ξηράς τροφής» (ξηροφαγία), χωρίς λάδι ή κρασί, μια φορά την ημέρα, και μάλιστα την ενάτη ώρα (γύρω στις 3 μ.μ.). Λήψη τροφής, έστω και μόνο ψωμιού, περισσότερο από μια φορά την ημέρα λέγεται λύση νηστείας. Αν φάμε και λάδι ή πιούμε κρασί, τότε κάνουμε κατάλυση νηστείας. 

Οι κατηγορίες καταλύσεως της νηστείας είναι τέσσερις: α) Κατάλυση «εις πάντα», β) κατάλυση αυγών και γαλακτοκομικών προϊόντων, γ) κατάλυση «ιχθύος» και δ) κατάλυση «οίνου και ελαίου».

Πρέπει να σημειωθεί, πάντως, ότι, παρά τη θέσπιση συγκεκριμένων ημερών και περιόδων νηστείας από την Εκκλησία μας («ακρίβεια»), η ρύθμιση του θέματος για κάθε χριστιανό ξεχωριστά αφήνεται στη διάκριση των πνευματικών πατέρων, που ενεργούν κάποτε με συγκατάβαση («οικονομία») στην αδυναμία του ανθρώπου, και με γνώμονα πάντα το συμφέρον κάθε ψυχής.

Η Υπαπαντή του Κυρίου

Σήμερα ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία πανηγυρίζει τὴν Ὑπαπαντὴ τοῦ Χριστοῦ, τὴν ὑποδοχή Του δηλαδὴ στὸ ναὸ τοῦ Σολομῶντα ἀπὸ τὸν πρεσβύτη Συμεών. Ὅπως μᾶς διηγεῖται ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς, ὅταν συμπληρώθηκαν οἱ σαράντα μέρες καθαρισμοῦ τῆς Παναγίας μετὰ τὴν γέννηση τοῦ Κυρίου, προσῆλθαν στὸ ναό, γιὰ νὰ ἀφιερώσουνν τὸν Ἰησοῦ στὸν Θεὸ καὶ νὰ ἐφαρμόσουν τὶς τυπικὲς διατάξεις ποὺ προέβλεπε ὁ μωσαϊκὸς νόμος.