Κυριακή ΙΑ’ Ματθαίου: Περί σκληροκαρδίας (Αγ. Λουκάς Κριμαίας)

Ποιός άνθρωπος δεν θα θυμώσει και δεν θα δια­μαρτυρηθεί ακούγοντας την παραβολή του κακού δού­λου στον οποίο ο Κύριος του συγχώρεσε ένα μεγάλο χρέος ενώ αυτός δεν ήθελε να συγχωρέσει στον πλη­σίον του ένα μικρό;

Ταράζεται η καρδιά μας όταν βλέπουμε τις χειρό­τερες εκδηλώσεις των παθών και της αμαρτωλότητας των ανθρώπων. Σωστά είπε ο προφήτης Δαβίδ: «Και ερρύσατο την ψυχήν μου εκ μέσον σκύμνων, εκοιμήθην τεταραγμένος υιοί ανθρώπων, οι οδόντες αυτών όπλα και βέλη, και η γλώσσα αυτών μάχαιρα οξεία» (Ψαλ. 56, 5). Και δεν το λέει για τους φονιάδες και τους κακούργους αλλά για μας τους απλούς ανθρώ­πους. Εμάς μας αποκαλεί λιοντάρια και λέει ότι τα δόντια μας είναι όπλα και βέλη και η γλώσσα ακο­νισμένο σπαθί. Και το σπαθί είναι όργανο του φόνου.

Το μοναδικό ιερό κειμήλιο που σχετίζεται με την Θεοτόκο

Στις 31 Αυγούστου εορτάζουμε την Κατάθεση της Τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου. Αποτελεί το μοναδικό ιερό κειμήλιο που σχετίζεται με τον επίγειο βίο της Θεοτόκου, και διασώζεται μέχρι σήμερα στην Ιερά Μονή του Βατοπαιδίου στο Άγιο Όρος, στο Περιβόλι της Παναγίας. Η ίδια η Θεοτόκος την ύφανε από τρίχες καμήλας.

Χρειάζεται τόλμη η ζωή!

Χρειάζεται τόλμη η ζωή.
Όχι υπερβολές, ούτε όμως και ατολμία.
------------------------------------
Θέλει τόλμη. Να τολμάς να κάνεις πράγματα στην ζωή σου.
Πολλές φορές δεν τολμούμε να κάνουμε πράγματα, δεν παίρνουμε πρωτοβουλίες, δεν ριψοκινδυνεύουμε καθόλου και έτσι ναι μεν μένουμε στην ασφάλεια της απραξίας μας αλλά συγχρόνως γεμίζουμε απωθημένα.
------------------------------------
Μια ζωή με απωθημένα, είναι μια ζωή χωρίς τόλμη, χωρίς ρίσκο. Δεν σου φταίει κανείς και τίποτα για αυτήν την κατάσταση. Το μόνο που φταίει είναι οι φοβίες σου να ζήσεις, να χαρείς, να κάνεις αυτό που ποθεί η καρδούλα σου.
------------------------------------
Φοβόμαστε πολλές φορές να ζήσουμε, να ερωτευτούμε, να συγχωρέσουμε, να αγαπήσουμε, να αλλάξουμε εργασία, να φύγουμε από το πατρικό μας, να κάνουμε οικογένεια, να πάμε ένα ταξίδι, να χαμογελάσουμε, να αγκαλιάσουμε, να ξοδέψουμε τα χρήματά μας, να ξοδέψουμε την καλοσύνη που έχουμε μέσα μας, να πραγματώσουμε το όνειρό μας.

Το "εισιτήριο" για τον παράδεισο.

Απόκτησε ταπεινό φρόνημα και θα σωθείς. Ο παράδεισος είναι γεμάτο ταπεινούς ανθρώπους, όχι αναμάρτητους. Διότι την αναμαρτησία την κατέχει μόνο ο Κύριός μας. Οι υπόλοιποι αμαρτωλοί και ατελείς, ασθενείς και επιρρεπείς είμαστε σε πάθη και λάθη.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Πίστη στον Θεό.

«Ἐάν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως … οὐ­δέν ἀδυνατήσει ὑμῖν» (Ματθ. 17.20).

Ἕνα θαῦμα μᾶς περιέ­γρα­ψε ἡ ση­μερινή εὐαγγελική πε­ρι­κοπή, τό θαῦμα ἑνός δαιμονισμένου παιδιοῦ, τό ὁποῖο δέν μπόρεσαν νά θεραπεύσουν οἱ μα­θητές τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἀποτυχία αὐτή τῶν μαθητῶν γίνεται γιά μία ἀκόμη φορά ἀφορμή προκειμένου ὁ Χριστός νά ὑπο­γραμ­μίσει τή ση­μασία τῆς πίστεως στίς πράξεις καί τή ζωή τοῦ ἀνθρώπου.

Μπορεῖ, βεβαίως, τό παράδειγμα πού χρησι­μο­ποιεῖ ὁ Χριστός γιά νά καταδεί­ξει τή δύ­να­μη τῆς πίστεως νά μᾶς φαίνεται ἀκραῖο, διότι κανείς ἀσφαλῶς δέν θά περίμενε ἀπό ἕναν ἄν­θρω­πο νά με­τα­κι­­νήσει ἕνα ὁλόκληρο ὄρος, καί ἰδίως ἀπό ἕνα ἄν­θρω­­πο πού διαθέτει, ὅπως λέγει ὁ Χριστός, πί­στη σάν τόν κόκκο τοῦ σι­να­πιοῦ, πού εἶ­ναι ὁ μι­κρότερος ἀπό ὅλους τούς σπόρους, ἀλλά μέ τό παράδειγμα αὐτό ὁ Χριστός διδάσκει αὐτό πού θέλει νά μεταδώσει στούς μαθητές του ἀλ­λά καί σέ ὅλους ἐμᾶς.

Όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια!

Το να κατηγορείς τους άλλους είναι πολύ εύκολο και βολικό. Το ίδιο και να απαξιώνεις το έργο τους, την προσφορά τους ή να ερμηνεύεις όπως θέλεις τις κινήσεις τους και τις πράξεις τους.
Εύκολο διότι δεν σου στοιχίζει τίποτα. Βολικό διότι βγάζεις τους άλλους σκάρτους, τους βγάζεις κακούς και εμπαθείς· ενώ συγχρόνως αυτοαθωώνεσαι και αναγάγεις πολλές φορές την "αυθεντιά" σου σε μάρτυρα (μιας και νιώθεις ότι πάντα αδικείσαι και κατατρέχεσαι από τους άλλους).

Το να κατηγορείς τους άλλους δείχνει έναν φοβερό κομπλεξισμό.
Θα πρέπει να καταλάβουμε επιτέλους ότι το να κατηγορούμε τους άλλους δείχνει την δική μας ιδιοτροπία και εμπάθεια.

Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος: Εγωισμός και Ταπείνωση

Προσέχετε τὸν ἑαυτό σας. Ἡ πρόοδος στὴν πνευματικὴ ζωὴ διακρίνεται μὲ τὴν ὁλοένα καὶ περισσότερη συναίσθησι τῆς μηδαμινότητός μας. Ἐνῶ ὅσο αὐξάνει ἡ ἐκτίμησις τοῦ ἑαυτοῦ μας σὲ κάτι, τόσο βαδίζουμε στὴν καταστροφή. Ὁ ἐχθρὸς θὰ τὸ ἐκμεταλλευθῆ αὐτό. Θὰ πλησιάση καὶ θὰ ἐπιχειρήση νὰ πετάξη κανένα πετραδάκι στὸν δρόμο μας γιὰ νὰ σκοντάψουμε. Μία ψυχὴ ποὺ δίνει στὸν ἑαυτὸ της ἀξία, μοιάζει μὲ τὸν κόρακα τοῦ Αἰσώπου ποὺ ἀκούγοντας τὶς κολακεῖες τῆς ἀλεποῦς γιὰ τὴν «ὡραία» του φωνή, ἄνοιξε τὸ στόμα καὶ τοῦ ἔπεσε τὸ τυρί….

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Η αναγκαιότητα της προσευχής.

«Καί ἀπολύσας τούς ὄχλους ἀνέβη εἰς τό ὄρος κατ᾽ ἰδίαν προσεύξασθαι» (Ματθ. 14.23).

Μία ὁλόκληρη ἡμέρα εἶχε πε­ράσει ὁ Ἰησοῦς μαζί μέ τούς ἀνθρώπους πού τόν εἶ­χαν ἀκολουθήσει γιά νά ἀκού­σουν τόν λόγο του. Καί δέν ἦταν λίγοι ἐκεῖνοι πού εἶ­χαν συγκεντρωθεῖ. Πέντε χι­λιά­δες, σημειώνει ὁ ἱερός εὐ­αγγελιστής Ματθαῖος, ἦταν μόνο οἱ ἄνδρες πού εἶχαν παραμένει ὥς ἐκείνη τήν πε­ρασμένη ὥρα καί εἶχαν μοι­ρα­σθεῖ τόν ἄρτο καί τούς ἰχθῦς πού εἶχε πολλαπλα­σιά­σει ὁ Χριστός γιά νά χορτά­σουν. Ἀλλά οἱ ἄνθρωποι δέν ἤθε­λαν προφανῶς νά φύγουν, ἤθελαν νά ἀπολαύσουν καί ἄλλο τήν παρουσία του ἀνά­μεσά τους καί τή διδασκαλία του. Γι᾽ αὐτό καί ὁ Χριστός ζή­τησε ἀπό τούς μαθητές του νά ἀπομακρυνθοῦν μέ τό πλοῖο καί νά τόν ἀφήσουν μό­­νο του μέχρι νά διαλυθεῖ τό πλῆθος. Τούς τό ζητᾶ, γιατί θέλει νά μείνει μόνος, γιατί θέλει νά προσευχηθεῖ, ἀλλά καί γιατί θέλει νά δοκιμάσει τήν πίστη τῶν μαθητῶν του, στήν τρι­κυ­­μία πού ἐπρόκειτο νά ἀκο­λουθήσει.

Εσύ, Μάνα Παναγιά...

 
Μπροστά σου όλοι ακάθαρτοι,
μπροστά σου όλοι λειψοί,
μπροστά σου όλοι άσοφοι,
μπροστά σου όλοι παιδιά.
Μπροστά σου
Μάνα Παναγιά μας
όλοι σιωπούμε.
Σε κοιτούμε και απορούμε με το κάλλος σου.
Σε κοιτούμε και γονατίζουμε
μπροστά στην αγαθότητά σου.
Καθαρή και αγνή.
Αψεγάδιαστη και υπέροχη.
Ταπεινή και ήσυχη.
Σαν αύρα λεπτή, διακριτική.
Σταυρωμένη όπως ο Υιός σου.
Πονεμένη όσο κανείς...

Μια Μαρία κοιμήθηκε. Μια Παναγία γεννήθηκε.

 

Μέσα στον χωροχρόνο υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που στιγμάτισαν την ιστορία. Μερικοί απ’ αυτούς άφησαν πίσω έργα σκότους και καταστροφής, λόγους μίσους και εγωισμού, φέρανε δυστυχία, πείνα, θάνατο. Μερικοί άλλοι άφησαν πίσω έργα αγαθά και δημιουργικά, λόγους αγάπης και συγχώρεσης, φέρανε χαρά, ευημερία και ανάπτυξη.
----------------------------------
Μέσα στον χωροχρόνο μας ελάχιστοι άνθρωποι αναγνωρίζονται απ’ όλους. Ακόμα πιο λίγοι είναι αυτοί που αναγνωρίζονται ως άνθρωποι με φως, με πνευματική διαύγεια, με μεγαλείο ψυχής, με θεϊκή ταπείνωση που το άγγιγμά τους στον κόσμο τούτο άνθισε γαλήνη και ειρήνη.

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ 2019

† ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ

ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καὶ Μητροπολίτης 

τῆς Ἱερᾶς καὶ Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας

 ΠΡΟΣ

 τὸν ἱερὸν κλῆρον καὶ τὸν εὐσεβῆ λαὸν  τῆς καθ’ ἡμᾶς θεοσώστου Ἐπαρχίας.

«Ἐκ σοῦ ζωή ἀνατέταλκε, τάς κλεῖς τῆς παρθενίας μή λύσασα· πῶς οὖν τό ἄχραντον, ζωαρχικόν τε σου σκήνωμα, τῆς τοῦ θανάτου πείρας γέγονε μέτοχον;»

Μία πραγματικότητα καί μία ἀπορία διατυπώνει ὁ ἱερός ὑμνογράφος τοῦ Κανόνος στήν ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, στό τροπάριο πού προανέφερα. Πῶς εἶναι δυνατόν, λέγει, αὐτό τό σῶμα, ἀπό τό ὁποῖο ἐπήγασε ἡ ζωή, ἡ ζωή τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ της, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, αὐτό τό σῶμα πού δέν εἶχε καμία σχέση μέ τήν ἁμαρτία, ἡ ὁποία εἶναι ἡ αἰτία τῆς φθορᾶς, νά μετέσχε στήν ἐμπειρία τοῦ θανάτου; 

Δικαιολογημένη ἡ ἀπορία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, ὁ ὁποῖος ἐκφράζει καί τήν ἀπορία ὅλων μας, γιατί ἄραγε ὁ Θεός νά ἐπέτρεψε νά μετάσχει τοῦ θανάτου ἡ Παναγία, αὐτή τήν ὁποία Ἐκεῖνος ἐπέλεξε ἀπό ὅλες τίς γυναῖκες τοῦ κόσμου γιά νά τήν καταστήσει μητέρα τοῦ Υἱοῦ του, αὐτή ἡ ὁποία «εὗρε χάριν παρά τῷ Θεῷ» καί ἀπήλαυσε τόσο μεγάλης τιμῆς καί δόξης.

ΚΥΡΙΑΚΗ Η´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (αποστολικό ανάγνωσμα): Όπου υπάρχει διχόνοια δεν υπάρχει Χάρις Θεού.

«Παρακαλῶ δέ ὑμᾶς, ἀδελφοί, διά τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡ­μῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἵνα τό αὐτό λέ­γητε πάντες καί μή ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα» (1 Κορ. 1.10).

Μία παράκληση ἀπευθύνει ὁ ἀπό­στολος Παῦλος στό ἀποστο­λι­κό ἀνάγνωσμα πού ἀκούσαμε σή­μερα πρός τούς χριστιανούς τῆς Κορίν­θου. Μία παράκληση, τήν ὁποία ἀπευ­θύνει καί πρός ὅλους ἐμᾶς, οἱ ὁποῖοι εἴμεθα μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Καί δέν ζητᾶ ὁ ἀπόστολος κάτι γιά τόν ἑαυτό του. Δέν ζητᾶ οὔτε κάτι δύ­σκολο καί ἀκατόρθωτο. Ζη­τᾶ ὅμως κάτι ἀναγκαῖο καί ἀπα­ραίτη­το γιά ὅλους τούς πιστούς. Καί αὐτό δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν ἑνότητα καί τήν ὁμοψυχία. Ἑνό­τητα καί ὁμοψυχία πού στηρίζεται στήν κοι­νή πίστη καί στήν κοινή στάση ζωῆς πού πρέπει νά ἔχουμε ὡς χριστιανοί.

Κάνε αυτό που μπορείς...

Κάνε αυτό που μπορείς.
Επειδή δεν τα καταφέρνεις σε όλα μη τα παρατάς όλα.
Κάνε αυτό που μπορείς. Ο Θεός βλέπει τον αγώνα σου, βλέπει το φιλότιμό σου.

Ειδικά στα πνευματικά, η προαίρεση και το φιλότιμο παίζουν σημαντικό ρόλο. Μπορεί τελικά το αποτέλεσμα να μην είναι το ιδανικό, όμως η προσπάθειά σου δεν πάει χαμένη. Ο Θεός την βλέπει και την ευλογεί. Γι'αυτό και ποτέ σου μη παραδοθείς επειδή δεν τα καταφέρνεις κάπου.

Εμείς χρωστάμε στην Εκκλησία και όχι το αντίθετο.

Νιώθουμε αδικημένοι, και δι’ αυτού του τρόπου (χωρίς να το συνειδητοποιούμε) δηλώνουμε ότι κέντρο της ζωής μας είναι ο εαυτούλης μας.
-----------------------
Θέλουμε μέσω των άλλων να επιβεβαιώνεται συνεχώς η προσπάθειά μας για αρετή. Ειδικά μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας παρατηρείται το φαινόμενο οι άνθρωποι να ζούνε αυτοϊκανοποιούμενοι από την προσωπική τους θρησκευτικότητα, αυτοανακυρησσόμενοι «ενάρετοι και καλοί».
-----------------------
Όταν λοιπόν κάποιος δεν αναγνωρίσει την «αρετή» τους, τότε «φαρμακώνονται», νιώθουν ότι αδικούνται, λυπούνται, η καρδιά τους συνθλίβεται από τους «άδικους» ανθρώπους και φυσικά όπως λένε “σκανδαλίζονται” από την ανικανότητα των άλλων να δούνε την ενάρετη ζωή τους ή να εκτιμήσουν ορθά τις προσφορές τους!

Τι πρέπει να προσέχουμε όταν είμαστε μέσα στoν ναό;

Όταν αποφασίζουμε να πάμε στον ιερό Ναό[1] πρέπει προκαταβολικά να πιστεύουμε ότι μπαίνουμε σε χώρο ιερό, σε τόπο προσευχής και κατανύξεως, όπου ευρίσκεται και κατοικεί αόρατα ο Θεός, ο Βασιλεύς των Βασιλευό­ντων και ότι κάθε είσοδος μας σε Ναό μας προσθέτει αγια­σμό και Θεία ευλογία.  

Αυτό επιβάλλει να μπαίνουμε σιωπηλοί, το βάδισμα μας να γίνεται σεμνά και αθόρυβα, οι κινήσεις μας γενικά πρέπει να δεικνύουν ευλάβεια και ή διάθεση μας να μαρτυρεί διάθεση για λήψη ευλογίας και θείας Χάριτος.  

Η Μεταμόρφωση του Κυρίου

Στὸ τέλος σχεδὸν τοῦ λειτουργικοῦ ἔτους, τὸν Αὔγουστο, ἔχουμε τὴ γιορτὴ τῆς Μεταμόρφωσης τοῦ Χριστοῦ. Αὐτή, εἶναι ἀκόμα μία, ἀπὸ τὶς μεγάλες γιορτές. Δυστυχῶς, ὅμως, ἐπειδὴ συνήθως πέφτει καθημερινή, δὲν τὴ γιορτάζουν πολλοὶ ἄνθρωποι. Ὅμως γιὰ τὴν κατανόηση τῆς Ὀρθόδοξης πίστης ἔχει μία μοναδικὴ σημασία. Ὁ Χριστὸς πῆρε τοὺς μαθητές Του στὸ ὄρος καὶ ἐκεῖ τὸ πρόσωπό Του φάνηκε νὰ ἀστράφτει. Τὰ ἐνδύματά Του φάνηκαν λευκὰ σὰν τὸ χιόνι καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς μαθητὲς εἶπε: «Κύριε καλὰ εἶναι νὰ μείνουμε ἐδῶ».

Αὐτὴ ἦταν ἡ ἐκπλήρωση ὅλων τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιθυμιῶν, ἡ στιγμὴ τῆς ὑπέρτατης εὐτυχίας. Διότι τίποτε σ’ αὐτὸ τὸν κόσμο δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς ἱκανοποιήσει ἐκτὸς ἀπὸ τὸ Θεό, τὴ δόξα Του, τὸ φῶς Του, τὴν ἀλήθειά Του, τὴ Βασιλεία Του. Ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι γιὰ τὴ χαρὰ· αὐτὸ εἶναι τὸ νόημα τῆς Μεταμορφώσεως. Δὲν εἶναι ἕνα βιβλίο συνταγῶν: τὴ Δευτέρα κάνε αὐτό, τὴν Τρίτη ἐκεῖνο. Ὁ Θεὸς δὲν μᾶς ἔδωσε ἕνα σύνολο ἀπὸ συνταγὲς καὶ ὁδηγίες ἀλλὰ τὸν Ἑαυτό Του. Καὶ αὐτὸ σημαίνει Ζωή, Ἀγάπη καὶ Μεταμόρφωση. Μᾶς ἔδωσε τὴ δύναμη νὰ πᾶμε στὸ Ὄρος Θαβὼρ καὶ νὰ γευτοῦμε ἐκεῖ τὸ τί μᾶς ἔχει ἑτοιμάσει.

Η ιστορία των παρακλήσεων στην Υπεραγία Θεοτόκο

Η αγάπη, ο σεβασμός και η τιμή των πιστών για το πρόσωπο της Θεοτόκου Μαρίας εκδηλώθηκαν από πολύ νωρίς, από την αρχή της σωτηρίου οικονομίας, όπως λέγουν οι άγιοι θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας μας, και είναι τόσο μεγάλη, ώστε αδυνατεί ο ανθρώπινος λόγος να περιγράψει τα αισθήματα αυτά επαρκώς.

Από αυτήν την αγάπη, την τιμή και την ελπίδα στην μεσιτεία της προς τον μέγα και Μόνο Μεσίτη Χριστό και Υιό της, κατά το ανθρώπινον η Εκκλησία καθιέρωσε να τελείτε κατά την περίοδο της νηστείας του Δεκαπενταυγούστου, η ιερή Ακολουθία του Μικρού και του Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνος εναλλάξ, εκτός των εορτών της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

Έτσι επ’ ευκαιρίας του γεγονότος αυτού καλόν είναι να δούμε και να γνωρίσουμε μερικά πράγματα για το τι είναι κανόνας, και ποιος συνέθεσε τον Μικρό και τον Μεγάλο Παρακλητικό κανόνα στην Υπεραγία Θεοτόκο.