ΚΥΡΙΑΚΗ Η´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (αποστολικό ανάγνωσμα): Όπου υπάρχει διχόνοια δεν υπάρχει Χάρις Θεού.

«Παρακαλῶ δέ ὑμᾶς, ἀδελφοί, διά τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡ­μῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἵνα τό αὐτό λέ­γητε πάντες καί μή ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα» (1 Κορ. 1.10).

Μία παράκληση ἀπευθύνει ὁ ἀπό­στολος Παῦλος στό ἀποστο­λι­κό ἀνάγνωσμα πού ἀκούσαμε σή­μερα πρός τούς χριστιανούς τῆς Κορίν­θου. Μία παράκληση, τήν ὁποία ἀπευ­θύνει καί πρός ὅλους ἐμᾶς, οἱ ὁποῖοι εἴμεθα μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Καί δέν ζητᾶ ὁ ἀπόστολος κάτι γιά τόν ἑαυτό του. Δέν ζητᾶ οὔτε κάτι δύ­σκολο καί ἀκατόρθωτο. Ζη­τᾶ ὅμως κάτι ἀναγκαῖο καί ἀπα­ραίτη­το γιά ὅλους τούς πιστούς. Καί αὐτό δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν ἑνότητα καί τήν ὁμοψυχία. Ἑνό­τητα καί ὁμοψυχία πού στηρίζεται στήν κοι­νή πίστη καί στήν κοινή στάση ζωῆς πού πρέπει νά ἔχουμε ὡς χριστιανοί.

Σᾶς παρακαλῶ, λέγει ὁ ἀπό­στο­λος Παῦλος, στό ὄνομα τοῦ Χρι­στοῦ, νά λέτε ὅλοι τό ἴδιο καί νά μήν ὑπάρχουν ἀνάμεσά σας σχί­σμα­­τα, διαιρέσεις καί διασπάσεις. Καί τούς παρακαλεῖ, γιατί οἱ χρι­στιανοί τῆς Κορίνθου εἶχαν χω­ρι­σθεῖ σέ ὁμάδες καί ἄλλοι ἔλε­γαν ὅτι εἶναι μαθητές τοῦ Παύλου, ἄλ­λοι ὅτι εἶναι τοῦ Ἀπολλώ καί ἄλ­λοι τοῦ Κηφᾶ.

Πόσο εὔκολα, ἀδελφοί μου, μπο­ρεῖ νά συμβεῖ αὐτό καί σέ μᾶς, ἤ μᾶλλον πόσο συχνά, δυστυχῶς, συμ­βαίνει γύρω μας.

Ὅμως οἱ διαιρέσεις καί οἱ δια­σπά­­σεις μεταξύ τῶν πιστῶν δέν εἶναι δυνατόν νά ὑφίστανται, για­τί δέν μπορεῖ νά πιστεύει κα­νείς στόν Χριστό, ὁ ὁποῖος ἦρθε στή γῆ γιά νά ἑνώσει τά διεστῶτα, γιά νά ἑνώσει τούς ἀνθρώπους με­ταξύ τους καί μέ τόν Θεό, καί νά δη­μι­ουρ­γεῖ διχόνοιες καί σχίσμα­τα.  Δέν μπορεῖ αὐτός ὁ ἄνθρωπος νά εἶναι μαθητής τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁ­ποῖ­ος ζη­τοῦσε λί­γο πρίν ἀπό τή σταυ­ρική του θυσία ἀπό τόν Θεό-Πα­τέρα του νά εἶναι ὅλοι οἱ ἄν­θρω­­ποι ἑνω­μένοι, καί προ­σευχό­ταν «ἵνα πάντες ἕν ὦσι». Δέν μπορεῖ νά εἶναι μέλος τοῦ μυ­στικοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ αὐ­τός, ὁ ὁποῖος δέν ἀγωνίζεται γιά τήν ἑνότητα καί τήν ὁμόνοια με­ταξύ τῶν ἀνθρώπων.

Καί εἶναι φυσικό νά ζητᾶ τήν ἑνότητα ἀπό τούς χριστιανούς τῆς Κορίν­θου ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἀλλά καί ἀπό ἐμᾶς, γιατί ὅλοι εἴ­μεθα μέλη τοῦ ἴδιου σώματος, τοῦ σώ­ματος τοῦ Χριστοῦ, εἴμεθα μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ἔχουμε τήν ἴδια πί­στη καί τόν ἴδιο στόχο στή ζωή μας, κάνουμε τήν ἴδια προ­σπά­θεια καί τόν ἴδιο ἀγώνα γιά νά ζήσουμε τήν ἐν Χριστῷ ζωή, καί ὅλα αὐτά μᾶς ἑνώνουν καί πρέπει νά μᾶς ἑνώνουν.

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος δέν ἀγνοεῖ φυσικά ὅτι ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει τόν δικό του χαρακτήρα, τή δική του προ­σωπικότητα, τίς δικές του ἀπό­ψεις, καί δέν ἐπιδιώκει οὔτε νά τά ἐξαλείψει οὔτε νά τά ἰσοπε­δώσει. Αὐτό πού ζητᾶ ἀπό τούς πι­στούς εἶναι νά μήν ὑπάρχουν δια­σπάσεις καί δι­χό­νοιες μέσα στήν Ἐκκλησία, οἱ ὁποῖες ὀφεί­λονται στόν ἐγωισμό τῶν ἀν­θρώ­πων, στήν ἐμμονή στό θέλημά τους, στή διάθεσή τους νά δείξουν ὅτι αὐτοί εἶναι κα­λύτεροι ἀπό τούς ἄλλους ἤ νά θέλουν νά δημιουργήσουν τή δική τους ὁμάδα, διότι ὅλα αὐτά ἀντίκεινται στό πνεῦμα τῆς Ἐκ­κλη­σίας, στό πνεῦ­μα τοῦ Χριστοῦ καί ὄχι μόνο δέν βοη­θοῦν καί δέν ὠφελοῦν οὔτε ἐκεί­νους πού τά προκαλοῦν οὔτε ἐκείνους πού τά βλέπουν, ἀλλά καί τούς βλά­πτουν.

Διότι, ὅπου ὑπάρχει διχό­νοια, ὅπου ὑπάρχουν σχίσματα, ὅπου ὑπάρχουν ἐγωισμοί πού ὑπο­κρύ­πτο­νται καί τά προκαλοῦν, ἐκεῖ δέν ὑπάρχει ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ. Γιατί ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ ἀποστρέ­φεται τούς ὑπερηφάνους, ἀπο­στρέ­­φεται αὐτούς πού ἐμμένουν στήν ἄποψή τους καί τραυμα­τί­ζουν τήν ἑνότητα καί τήν ὁμό­νοια, καί πολύ περισσότερο αὐ­τούς πού τό κάνουν μέσα στήν Ἐκ­κλησία του, μέσα στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, σκανδαλίζοντας τούς ἀν­θρώπους καί δυσφημώντας καί τόν ἴδιο τόν Θεό.

Καί ὅπου δέν ὑπάρχει ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, δέν εἶ­ναι δυνατόν νά ὑπάρ­χει πρόο­δος, δέν εἶναι δυνατόν νά ὑπάρχει χα­ρά, δέν εἶναι δυνατόν νά ὑπάρχει εἰρήνη.

Ἄς μήν ξεχνοῦμε ὅτι αὐτός πού ὑποκινεῖ τίς διχό­νοιες, αὐτός πού ὑποκινεῖ τά σχί­σματα, αὐτός πού ὑποκινεῖ τούς ἐγωισμούς πού ὁδη­γοῦν σέ αὐτά, εἶναι ὁ ἀντίδικος, εἶναι ὁ ἐχθρός τοῦ Θεοῦ καί τῆς ψυχῆς μας, γιατί ἡ διάσπαση τόν εὐνοεῖ, καθώς ἀπο­μακρύνει τούς ἀνθρώ­πους ἀπό τόν Θεό καί τούς καθι­στᾶ εὐά­λω­τους στίς ἐπιθέσεις του.

Γι᾽ αὐτό, ἀδελφοί μου, ἄς ἀκού­σου­με σήμερα τήν παράκληση τοῦ πρωτοκορυφαίου ἀποστόλου Παύ­λου, καί ἄς προσπαθοῦμε νά μήν παρασυρόμεθα ἀπό ἐγωιστικά καί ἰδιοτελῆ κίνητρα τά ὁποῖα μᾶς ὁδηγοῦν σέ διχόνοιες καί διαι­ρέ­σεις, πού ἀποτελοῦν τίς αἰτίες ὅλων τῶν κα­κῶν, ἀλλά ἄς ἀγω­νιζόμεθα πά­ντο­τε οἱ ἐπιλογές μας, τά λόγια μας, ὁ τρόπος μας, ἡ συμ­περιφορά μας νά συμβάλλουν στήν ἑνότητα τόσο μέσα στήν Ἐκ­κλησία ὅσο καί μέσα στήν κοινω­νία πού ζοῦμε, ὥστε νά ἔχουμε τή χάρη καί τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, γιά νά προ­ο­δεύουμε στή ζωή μας καί ὡς ἄτο­μα καί ὡς κοινωνία καί ὡς Ἔθνος.

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων