ΚΥΡΙΑΚΗ A´ ΛΟΥΚΑ: Η ανταμοιβή της προθυμίας και της υπακοής.

 

«Ἰδών δέ Σίμων Πέτρος προσέ­πε­σεν τοῖς γόνασιν τοῦ Ἰησοῦ λέγων· ἔξελθε ἀπ᾽ ἐμοῦ, ὅτι ἀνήρ ἁμαρτω­λός εἰμι, κύριε» (Λουκ. 5.8).

Στή λίμνη τῆς Γεννησαρέτ οἱ ἁλιεῖς δύο πλοίων ἔπλυναν τά δίκτυα τους μετά ἀπό μία κοπιαστική νύκτα. Ὁ Χριστός πλησίασε τό ἕνα ἀπό αὐτά καί παρακάλεσε τόν ἰδιοκτήτη του, τόν Πέτρο, νά ἀπομακρύνει τό πλοῖο του λίγο ἀπό τήν ξηρά, ὥστε νά μιλήσει στούς ἀνθρώπους πού εἶχαν συγκεντρωθεῖ γιά νά τόν ἀκούσουν. Ἦταν ἕνας κόπος αὐτός γιά τόν Πέτρο, γιατί δέν μποροῦσε νά ὁλο­κληρώσει τή δουλειά του καί νά ἐπιστρέψει στό σπίτι μου. Ὅμως τόν ἀνέλαβε, ἱκανοποιώντας τήν πα­ράκληση τοῦ Ἰησοῦ καί διευκο­λύ­νοντας τό κήρυγμά του.

Η ΑΠΑΤΗ ΤΟΥ ΨΕΥΔΟΥΣ: ΤΟ ΠΕΠΕΡΑΣΜΕΝΟ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ

 

του Αρχιμ. Θεοφίλου Λεμοντζή Δρ. Θ.

Αρχιερατικού Επιτρόπου Καμπανίας, Ι.Μ. Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας

 

   Ενώ ο οπαδοί και οι θιασώτες των σύγχρονων θρησκευ­τικών κινήσεων που υπόσχονται τη γνώση του μέλλοντος και των ανωτέρω δήθεν πνευματικών δυνάμεων μέσω της μαγείας ή της μαντείας υποστηρίζουν ότι έχουν αποκτήσει μια ανώτερη πνευματική γνώση, η πραγματικότητα του κτι­στού κόσμου στον οποίο ζουν όλοι οι άνθρωποι, τους διαψεύδει. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να γνωρίσει το μέλ­λον, κανένα ον πνευματικό και νοητό δεν έχει τη φυσική δύναμη να γνωρίσει ή να προκαθορίσει τα μέλλοντα γεγο­νότα.

Όλα τα όντα έχουν δημιουργηθεί από το Θεό «εκ του μη όντος». Είναι όντα τα οποία δηλαδή δεν δημιουργήθη­καν δεν είναι μέρος της Θείας ουσίας και κατά συνέπεια δεν είναι κατά φύση Θεοί. Είναι κτιστά όντα τα οποία έ­χουν χρονική αρχή ύπαρξης και είναι πεπερασμένα.157

Σε ερώτηση των μαθητών του πότε θα έρθει η Βασιλεία του Θεού ο Ιησούς απάντησε «περί δε της ημέρας εκείνης ή της ώρας, ουδείς οίδεν, ουδέ οι άγγελοι εν ουρανώ, ουδέ ο υιός, ει μη ο Πατήρ» (Μαρκ. 13,32). Η αποκλειστική γνώ­ση του μέλλοντος ανήκει μόνο στον Πατέρα Θεό.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ

 

«Εἰδότες ὅτι οὐ δικαιοῦται ἄν­θρω­­πος ἐξ ἔργων νόμου … καί ἡ­μεῖς εἰς Χριστόν ἐπιστεύσαμεν» (Γαλ. 2.16).

Νόμος, ἔργα καί πίστη εἶναι τό τρί­πτυχο πού παρουσιάζει στό ση­μερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστολος Παῦ­λος, κάνοντας συγχρόνως μία προ­­σωπική ἀπο­κάλυψη, μία προ­σω­πική ἐξο­μο­λόγηση.

Γνωρίζοντας, λέει, ὅτι ὁ ἄνθρω­πος δέν μπορεῖ νά δικαι­ω­θεῖ ἀπό τά ἔργα τοῦ νόμου, πι­στεύ­σαμε στόν Χριστό γιά νά δικαιω­θοῦμε διά τῆς πίστεως.

Ὁ ἀπόστολος πού μᾶς ὁμιλεῖ δέν εἶναι ἕνα τυχαῖο πρόσωπο. Εἶναι ἕνας ἄνθρωπος πού, ὅπως ὁ ἴδιος ὁμολογεῖ, ὑπῆρξε «ζηλωτής τῶν πα­­τρικῶν παραδόσεων»· ὑπῆρξε ἀκριβής με­­­λε­τητής καί πιστός τη­ρη­τής τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ. Ἔ­κανε ὅ,τι ἐπέτασσε ὁ Μωσαϊκός νό­μος μέ τή βεβαιότητα ὅτι εὐα­ρε­στεῖ στόν Θεό. Τί συ­νέβη, λοιπόν, ξα­φνι­κά καί ἄλλαξε γνώμη σχε­τι­κά μέ τά ἔργα τοῦ νόμου καί τή χρ­η­σιμότητά τους;

Γνώρισε τόν Χριστό καί κατενόη­σε ὅτι ὁ νόμος ἦταν «παιδαγωγός εἰς Χριστόν», δέν ἦταν ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.

Άγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ (Έσσεξ): Λογισμοί και πλάνη.

 

Όποιος θέλει να προσεύχεται με καθαρό νου, πρέπει να μη μαθαίνει τα νέα των εφημερίδων, να μη διαβάζει βιβλία άσχετα προς την πνευματική μας ζωή, και κυρίως όσα διεγείρουν τα πάθη, και να μη μαθαίνει από περιέργεια όσα σχετίζονται με τη ζωή των άλλων. Όλα αυτά φέρνουν στο νου αλλότριες σκέψεις, και όταν ο άνθρωπος προσπαθεί να τις διευκρινίσει, αυτές ακόμη περισσότερο συγχύζουν και επιβαρύνουν την ψυχή.

Όταν η ψυχή διδαχθεί την αγάπη από τον Κύριο, τότε θλίβεται για όλη την οικουμένη, για όλη την κτίση του Θεού και προσεύχεται, ώστε όλοι να μετανοήσουν και δεχθούν τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Αν, όμως, η ψυχή χάσει τη χάρη, φεύγει η αγάπη από αυτήν, γιατί χωρίς χάρη Θεού είναι αδύνατον να αγαπά κάποιος τους εχθρούς, και τότε βγαίνουν από την καρδιά διαλογισμοί πονηροί, όπως λέει ο Κύριος (Ματθ. ιε΄19· Μαρκ. ζ΄ 21-22).

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ

 

«Οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τόν υἱόν τοῦ ἀν­θρώ­που, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύ­ων εἰς αὐτόν μή ἀπό­ληται ἀλλ᾽ ἔχει ζωὴν αἰώνιον» (Ἰωάν. 3.14-15).

Κυριακή πρὸ τῆς Ὑψώ­σεως τοῦ Τιμίου Σταυ­ροῦ καί ἡ Ἐκκλη­σία μας ὅρισε νά ἀνα­γι­νώσκεται ὡς εὐ­αγ­γε­λι­κό ἀνάγνωσμα ἡ συνο­μιλία τοῦ Χριστοῦ μέ τόν Νικόδημο, τόν ἄρ­χοντα ἐκεῖνον τῶν Ἰου­δαίων, πού πλησίασε τόν Ἰησοῦ μέ εἰλικρινῆ διάθεση καί στή συνέ­χεια ἔγινε ἕνας ἀπό μα­θη­τές του.

Στή συνομιλία αὐτή ὁ Χριστός σκιαγραφεῖ τήν πορεία του στόν κόσμο προλέγοντας τή σταυρι­κή θυσία καί τή χάρη πού θά προκύψει ἀπό αὐτή γιά τόν ἄνθρωπο, συγκρίνοντάς την μέ τήν ὕψωση ἀπό τόν Μω­­ϋ­σῆ τοῦ χαλκίνου ὄφε­ως ὁ ὁποῖος θερά­πευε ὅσους ἀπό τούς Ἰσραηλίτες ὑφίστα­ντο τό δάγκωμα τῶν δηλη­τη­ριωδῶν ὄφεων καὶ κιν­­δύνευαν νά πεθά­νουν.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: «Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ἀγαθόν ποι­ή­σω ἵνα ἔχω ζωήν αἰώνιον;» (Ματθ. 19.16)

 

Ἕναν ἄνθρωπο μᾶς παρουσιάζει τό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνω­σμα, πού πλησιάζει τόν Χριστό καί τοῦ ἀπευ­θύνει μιά εὐ­λαβή κατά τά φαινόμενα ἐρώτη­ση: «Δι­δά­σκαλε ἀγαθέ, τί ἀγαθόν ποιήσω ἵνα ἔχω ζωήν αἰώνιον;». Τί νά κάνω, δηλαδή, προκειμένου νά κερ­δίσω τήν οὐρά­νια ζωή;

Ὁ Χριστός δέν φαίνεται νά ἐντυπω­σιάζεται ἀπό αὐτήν τήν ἐξω­­τερική του εὐσέβεια, γιατί στήν ἐρώτησή του ἤδη ἔχει διακρίνει, ὅτι δέν τόν πλη­σιάζει ὡς Θεάνθρωπο ἀλλά ὡς ἕναν ἁπλό διδάσκαλο τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου. Γι᾿ αὐτό καί ἀντί νά τοῦ ἀπαντήσει τόν ρωτᾶ: «γιατί μέ ὀνο­μάζεις ἀγα­θό; κα­νένας ἄνθρωπος δέν εἶναι ἀγα­θός παρά μόνον ὁ Θεός». Ἄν, δηλαδή, δέν μέ ἀναγνω­ρί­ζεις ὡς Θεό, μή μοῦ ἀποδίδεις ἕναν χαρα­κτη­ρισμό πού ἀνήκει στόν Θεό, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ μόνος καί πραγμα­τι­κά ἀγαθός, ἀφοῦ σ᾿ αὐ­τόν συγκεν­τρώ­νονται σέ ἀπόλυτο βαθμό ὅλες οἱ ἀρετές.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: «Μακροθύμησον ἐπ’ ἐμοί, καί πάντα ἀποδώσω σοι» (Ματθ. 18.26).

 

Μιά εἰκόνα ἀπό τό μέλ­λον μᾶς παρουσιάζει ὁ Χρι­στός στή σημερι­νή εὐαγγε­λική περικοπή· μιά εἰκό­να τῆς βασιλείας τῶν οὐρα­νῶν· μία εἰκόνα τῆς μελ­λούσης κρίσεως.

Καί τό κάνει ὁ Χριστός γιά νά μᾶς προετοιμάσει. Τό κά­­νει γιά νά μή βρεθεῖ κα­νείς ἀπό ἐμᾶς ἐκείνη τή φοβερή ἡμέρα καί πεῖ ὅτι δέν ἤξερα τί θά συνέβαινε, δέν ἤξερα τί ἀπαιτήσεις θά εἶχε ὁ Θεός ἀπό ἐμένα καί γι’ αὐτό δέν μπό­ρεσα νά προ­ετοιμαστῶ κατάλ­λη­λα. Τό κάνει κινούμενος ἀπό με­­γάλη ἀγάπη πρός τό πλάσμα του, ἀλλά καί θέ­λοντας νά μᾶς δείξει πώς ὁ δρό­μος τῆς σωτηρίας μας περ­νᾶ μέσα ἀπό τήν ἀγάπη μας γιά τόν ἀδελφό μας καί ὁ δρόμος τῆς συγχωρήσεως τῶν δικῶν μας ἁμαρτιῶν περνᾶ μέ­σα ἀπό τή διάθεση συγχωρήσεως τοῦ ἀδελφοῦ μας.

Διάκριση Ηγουμένου-Γέροντος και Πνευματικού εξομολόγου.

Αρχιμ. Θεοφίλου Λεμοντζή Δρ.Θ.

Όταν ο άγιος Εφραίμ  Κατουνακιώτης, νέος όντας μοναχός, επισκέφθηκε για πρώτη φορά με τον Γέροντα του Νικηφόρο, τον άγιο Ιωσήφ τον Ησυχαστή, για τον οποίο έτρεφε ιδιαίτερη εκτίμηση, ο άγιος Ιωσήφ ρώτησε το Γέροντά του: “Κάνει, παπά Νικηφόρε, ο Εφραίμ υπακοή”;

Ο άγιος Εφραίμ, όπως  έλεγε ο ίδιος μετέπειτα, του προκάλεσε συγκίνηση και θαυμασμό η ερώτηση του Γέροντος Ιωσήφ προς τον Γέροντά του, που έγινε κατά την πρώτη συνάντησή τους. Δεν αναφερόταν στο εργόχειρο ή την ικανότητα του υποτακτικού στις διάφορες εργασίες της καλύβης αλλά στο αν τηρεί την υπακοή. Αναφέρει χαρακτηριστικά: “Αυτό με συγκλόνισε. Αισθάνθηκα ότι μέσα σε αυτόν τον Γέροντα υπάρχει ζωή και Χάρις, γιατί αυτή την ερώτηση από κανένα άλλον δεν την είχα ακούσει. Ευτυχώς που ο παπα-Νικηφόρος δεν με εμπόδιζε να επισκέπτομαι και να διδάσκομαι από αυτόν την Πατερική παράδοση”1.

Η ερώτηση αυτή του αγίου Ιωσήφ δεν ήταν τυχαία, διότι έχοντας πείρα του πνευματικού αγώνος κατανοούσε απόλυτα ότι η αδιάκριτος υπακοή στον Γέροντα, τον πνευματικό, τον εξομολόγο αποτελεί θεμέλιο και πυλώνα της πνευματικής προόδου. Η υπακοή αποτελεί σύνοψη των υπολοίπων αρετών. Άλλωστε όντας πρότυπον υπακοής  “ο γλυκύς ημών Ιησούς πρώτος τον δρόμον εχάραξε και τύπος εγένετο εις ημάς πόσο μάλλον ημείς χρεωστούμεν οπίσω Του να βαδίσωμεν”, έλεγε χαρακτηριστικά ο άγιος Ιωσήφ ο ησυχαστής2.

 Ο Ιησούς Χριστός έθεσε τα θεμέλια της πνευματικής πατρότητας, “ἐταπείνωσεν ἑαυτόν” και έγινε άνθρωπος (Φιλιπ. 2,8) υπακούοντας στο Θεό Πατέρα(Εβρ. 5,8-9) και  έδειξε τον δρόμο που πρέπει να βαδίσουμε  ώστε να τον μιμηθούμε. Όπως ο Ιησούς  υπάκουσε στο Θεό Πατέρα, “οὐ ζητῶ τὸ θέλημα τὸ ἐμόν, ἀλλὰ τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με Πατρός”(Ιωαν.5,30) και επίσης “πάτερ μου ….οὐχ ὡς ἐγώ θέλω, ἀλλ᾿ ὡς σύ”(Ματθ.26,39)3,  και εμείς οφείλουμε υπακοή στους πνευματικούς μας Πατέρες και προϊσταμένους, στους Επισκόπους, στους Ηγουμένους των μοναστικών  κοινοτήτων, στους πνευματικούς-εξομολόγους,  διότι όπως έχουμε διδαχθεί από τα παραδείγματα των προ ημών, άνευ της υπακοής είναι αδύνατος η σωτηρία. Δια της υπακοής ο άνθρωπος καταδικάζει τη μητέρα των παθών που είναι η φιλαυτία και ο εγωισμός και έτσι οδηγείται στην αυταπάρνηση (Ιω.15,12-13) η οποία είναι η βάσις της ανιδιοτελούς αγάπης δια της οποίας ο άνθρωπος ομοιάζει τον Θεό  διότι “ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν”(Α΄Ιω.4,7-8)4. Δια της παρακοής εξήλθε ο άνθρωπος του Παραδείσου και δια της υπακοής εισέρχεται και πάλιν.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Εάν έχητε πίστιν ως κόκκον συνάπεως...

 

«Ἐάν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σι­νά­πεως, ἐρεῖ­τε τῷ ὄρει τούτῳ μετά­βηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ καί μεταβήσε­ται» (Ματθ. 17.20).

Ἕνα πολύ σημαντικό θέ­μα θίγει, ἀδελφοί μου, τό σημερινό εὐαγ­γε­λι­κό ἀνάγνωσμα· τό θέμα τῆς πίστεως. Στό θαῦμα πού ἱστορεῖ ὁ ἱε­ρός εὐαγγε­λιστής Ματ­θαῖ­ος τό θέμα θίγεται μέ διπλό τρόπο, ἀφενός μέ τό παράδειγμα τοῦ πατέρα, πού παρότι ἡ παράκλησή του πρός τούς μαθητές τοῦ Χρι­στοῦ νά θεραπεύσουν τόν σεληνιαζόμενο υἱό του ἀπέτυχε, ὁ ἴδιος ἐπιμένει καί πλησιάζει τόν Ἰησοῦ ζητώντας τή σωτηρία του, καί ἀφε­τέ­ρου μέ τήν παρα­τή­ρη­ση τοῦ Χριστοῦ πρός τούς μαθητές του γιά τήν ὀλιγοπιστία τους, ἐξαιτίας τῆς ὁποίας δέν μπόρεσαν νά θερα­πεύ­σουν τόν ἀσθενοῦντα νεανία.

«Ἐάν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σι­νά­πεως, ἐρεῖ­τε τῷ ὄρει τούτῳ μετά­βηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ καί μεταβήσε­ται».

ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓ. ΠΑΤΕΡΩΝ Δ´ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

 

«Μανθανέτωσαν δέ καί οἱ ἡμέτε­ροι καλῶν ἔργων προ­­­ΐ­στασθαι εἰς τάς ἀνα­γ­καίας χρείας, ἵνα μή ὦσιν ἄκαρποι» (Τίτ. 3.14).

Τιμᾶ καί πα­νηγυρίζει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας τή μνήμη τῶν 680 ἁγίων Πατέρων τῆς Δ´ Οἰκου­μενι­κῆς Συνό­δου, οἱ ὁποῖοι θείῳ πνεύ­ματι κινούμε­νοι διατύπωσαν καί τεκ­μη­ρίωσαν τό δόγμα τῆς διπλῆς καί ἀχω­­ρίστου θείας καί ἀν­θρω­πίνης φύ­σεως τοῦ Χρι­στοῦ, τό ὁποῖο ἀμφισβη­τοῦ­σε ὁ Εὐτυχής καί οἱ ὁμό­­­φρονές του.

Ὑποστήριξαν οἱ ἅγιοι Πα­τέ­ρες τήν ἀλήθεια μέ ἐπι­μονή καί θυσίες καί δί­δα­ξαν τούς πιστούς τό μέγα μυστήριο τῆς θεανθρω­πί­νης φύσεως τοῦ Θεοῦ Λό­γου, προ­­­φυλάσσοντάς τους ἀπό τήν πλά­νη τῶν αἱρετι­κῶν κακοδο­ξιῶν τῶν μο­νο­φυ­σιτῶν. Καί ἔτσι ἀπεδείχθησαν «προϊστά­με­νοι καλῶν ἔργων» στήν Ἐκ­κλη­σία τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἀκριβῶς προ­τρέπει ὁ ἀπό­στολος Παῦλος τούς χριστιανούς, ἀπευθυ­νόμε­νος στό σημερινό ἀποστο­λι­κό ἀνά­γνωσμα στόν μα­θη­τή του, ἐπίσκοπο Κρήτης Τίτο.

Γιά τήν Ἐκκλησία τῆς ἐπο­χῆς τῶν ἁγίων Πατέ­ρων τῆς Δ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἡ προάσπιση τῆς ἀληθείας καί ἡ ὑποστήριξη τῶν δύο φύσεων τοῦ Χρι­στοῦ, τῆς θείας δηλαδή καί τῆς ἀνθρωπίνης, ἦταν ὄν­τως «ἀναγκαία χρεία». Διότι ἡ ἀμφισβήτηση τῆς διπλῆς φύσεως τοῦ Χριστοῦ, θά κατέληγε στήν ἄρνηση τῆς θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου, καί κατά συνέπεια τῆς δυ­να­τότητος σωτηρίας του.

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Ο Χριστός βλέπει την καρδιά μας και αντίστοιχα ανταποκρίνεται.

 

«Καί λέγει αὐτῷ· ἐγώ ἐλθών θε­ρα­πεύσω αὐτόν» (Ματθ. 8.7).

Ἀνάμεσα στά πολλά θαύματα καί τίς θεραπεῖες πού ἐπιτέλεσε ὁ Χρι­στός κατά τή διάρκεια τῆς ἐπι­γείου ζωῆς συγκαταλέγεται καί τό θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ δού­λου τοῦ ἑκατοντάρχου πού μᾶς παρουσίασε τό σημερινό εὐαγ­γε­λι­κό ἀνάγνω­σμα.

Στήν Καπερναούμ συνάντησε ὁ Χριστός ἕνα Ρω­μαῖο ἀξιωματικό, ἕνα ἑκατόνταρχο, ὁ ὁποῖος τόν πλη­σίασε καί τοῦ εἶπε γιά τό πρό­βλημα πού ταλαιπωροῦσε τόν δοῦ­λο του. «Κύριε, ὁ παῖς μου βέ­βληται ἐν τῇ οἰκίᾳ παραλυτικός, δεινῶς βασανιζόμενος».

Ἕνας ἄγνωστος ἄνθρωπος εἶναι αὐτός πού ὁμιλεῖ, ἕνας εἰδωλο­λά­τρης, καί τό πρόσωπο πού βασα­νί­ζεται ἀπό τήν παραλυσία δέν εἶ­ναι ὁ ἴδιος, δέν εἶναι τό παι­δί του. Εἶ­ναι ὁ δοῦλος του, ἕνα πρό­σω­πο δη­λαδή πού σύμφωνα μέ τή ρω­μαϊ­­­κή νομοθεσία ἦταν πράγ­μα καί ἰδιοκτησία τοῦ κυ­ρίου του.

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Ο Χριστός δεν μας λέγει να αδιαφορούμε για τα επίγεια, αλλά να ενδιαφερόμαστε πρωτίστως για την σωτηρία μας.

 

 

«Ζητεῖτε πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην αὐ­τοῦ καί ταῦτα πάντα προστεθή­σεται ὑμῖν» (Ματθ. 6.33).

Σέ δύο βασικά θέματα, τά ὁποῖα ἐπηρεάζουν σημαντικά τή ζωή τοῦ ἀνθρώπου, ἀνεξάρτητα ἀπό τήν ἡλι­κία καί τήν κοινωνική του θέση, ἀνεξάρτητα ἀκόμη καί ἀπό τόν τόπο καί τόν χρόνο στόν ὁποῖο ζεῖ, ἀναφέρεται στό σημερινό εὐαγγε­λι­κό ἀνάγνωσμα ὁ Χριστός. Τό ἕνα εἶναι οἱ μέριμνες καί τό ἄλλο οἱ ἀπαιτήσεις.

Ὁ ἄνθρωπος κατακλύζεται ἀπό μέριμνες, ἀπό σκέψεις πού τόν ἀπα­σχολοῦν πῶς θά κάνει τό ἕνα ἤ τό ἄλλο, πῶς θά ἀντιμετωπίσει τή μία ἤ τήν ἄλλη κατάσταση τῆς καθημερινότητάς του, πῶς θά λύ­σει τά προβλήματά του, πῶς θά ἐξασφαλίσει ὅ,τι τοῦ χρειάζεται γιά τή ζωή του, πῶς θά ἀποκτήσει ἀκόμη περισσότερα.

Μέριμνες εἶναι ὅλα ὅσα δέν τόν ἀφή­νουν νά ἡσυχάσει, νά ἀναπαυθεῖ, νά συγκεντρώσει τήν προσοχή του σέ αὐτά πού κάνει· ὅλα ὅσα ἀπασχολοῦν τόν νοῦ καί τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, καί δέν τόν ἀφήνουν συχνά οὔτε ἀκόμη καί νά προσευχηθεῖ.

Εἶναι μέριμνες, διότι μᾶς ἀπασχολοῦν, παρότι δέν μποροῦμε νά ἀλ­λά­ξουμε ἤ νά τροποποιήσουμε τίποτε ἀπό αὐτά, γιά τά ὁποῖα μεριμνοῦμε καί ἀνη­συχοῦμε. Τό ἀκούσαμε νά μᾶς τό λέει σήμερα καθαρά ὁ Χρι­στός: «τίς ἐξ ὑμῶν μεριμνῶν δύνα­ται προσθεῖναι ἐπί τήν ἡλικίαν αὐτοῦ πῆχυν ἕνα;» Ποιός ἀπό ἐμᾶς μπορεῖ μέ τή δική του φροντίδα καί μέριμνα νά προσθέσει στό ὕψος του ἕναν πῆχυ; Ἀναμφισβή­τητα κανείς, καί ὅμως συνε­χίζουμε νά μεριμνοῦμε, σάν νά μήν ἀντι­λαμβανόμεθα τήν ἀδυναμία μας.

Στίς μέριμνες ὅμως προστίθενται καί ἀπαιτήσεις. Θέλουμε, ζητοῦμε, ἐπιδιώκουμε διάφορα πράγματα στή ζωή μας. Χρήσιμα καί λιγό­τε­ρο χρήσιμα, ἐφικτά καί ἀνέφικτα, ὠφέλιμα ἤ καί ἐνδεχομένως βλα­πτικά γιά τόν ἑαυτό μας, γιά τούς γύρω μας, γιά τήν ψυχή μας. Τά θέλουμε ὅμως. Θέλουμε τιμή, δόξα, χρήματα, ἀπολαύσεις, εὐκο­λίες, ἀνέσεις καί πολλά ἄλλα, καί ἀγωνιοῦμε γιά τήν ἀπόκτησή τους.

Τί μποροῦμε, λοιπόν, νά κάνου­με; Μποροῦμε νά ἀκούσουμε τή φωνή τοῦ Χριστοῦ πού μᾶς δίνει σήμερα τή λύση τοῦ προβλήματός μας: «Ζητεῖτε πρῶτον τήν βασι­λεί­αν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην αὐτοῦ καί ταῦτα πάντα προστεθή­σεται ὑμῖν».

Ὁ Χριστός δέν μᾶς λέγει νά ἀδιαφοροῦμε γιά τά ἐγκόσμια καί τά ὑλικά. Δέν μᾶς λέγει νά μήν ἐνδιαφερόμεθα γιά ὅ,τι συμβαίνει γύρω μας, νά μήν μᾶς ἀπασχολεῖ ἡ ἀπόκτηση τῶν ἀναγκαίων γιά τή ζωή μας. Μᾶς λέγει ὅμως ἀφενός ὅτι πρέ­πει νά γνωρίζουμε καί νά ἀντι­λαμ­βανόμεθα τά ὅρια τῶν δυνα­το­τήτων μας καί νά μήν ζητοῦμε ὑπερβολικά πράγματα ἤ πράγματα πού δέν μποροῦμε νά ἀποκτή­σου­με ἤ νά μεταβάλλουμε, καί ἀφε­τέρου ὅτι πρέπει νά ἱεραρχοῦμε τίς ἀνάγκες τῆς ζωῆς μας καί νά ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στόν Θεό.

«Ζητεῖτε πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ». Αὐτό εἶναι τό πρῶτο γιά τό ὁποῖο πρέπει νά μεριμνοῦμε καί νά ἀγωνιοῦμε, γιά τό ὁποῖο πρέπει νά προ­σευχόμεθα καί νά ζητοῦμε ἐπί­μο­να ἀπό τόν Θεό. Διότι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἕνα ἀγαθό πού ἔχει θέσει στή διάθεσή μας ὁ Θεός καί τό ὁποῖο δέν εἶναι προσωρινό καί πρόσκαιρο ἀλλά αἰώνιο. Εἶναι ἕνα ἀγαθό πού ἀρχίζει ἀπό αὐτή τή ζωή καί συνεχίζεται μέχρι τήν ἄλλη ζωή, ὁπότε καί ὁλοκλη­ρώνεται. Εἶναι ἕνα ἀγαθό, τό ὁποῖο ὅταν τό ἔχεις, ὅταν τό ζεῖς, ἤ ἔστω ὅταν τό ἐπδιώκεις, τότε βλέπεις ὅλα τά ὑπόλοιπα πράγ­μα­τα σέ αὐτόν τόν κόσμο ὑπό διαφο­ρε­τικό πρίσμα. Τότε τά βλέπεις στίς ἀληθινές τους διαστάσεις καί τά ἀντιλαμβάνεσαι μέ τήν πραγ­μα­τική τους ἀξία.

Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι τό ἕνα καί μοναδικό ἀγαθό, ἡ μία καί μο­ναδική πραγματικότητα, τήν ὁποία ἔχει ἀνάγκη ὁ καθένας μας. Εἶναι τό μόνο πού ἔχει ἀνάγκη ὁ ἄνθρωπος καί θέλει ὁ Θεός νά τοῦ τό ζητᾶ, ἐπίμονα, συνεχῶς καί ἐπανειλημ­μέ­να. Ὁ Θεός δέν ἐνοχλεῖται ἀπό τήν ὑπερβολική ἐπιμονή μας, οὔτε ἀπό τήν ἐπίμονη ἀπαίτησή μας, ἀλλά χαίρεται καί ἀνταποκρίνεται στό αἴτημά μας καί μαζί μέ αὐτό ἱκα­νοποιεῖ καί ὅσα ἄλλα αἰτήματά μας κρίνει Ἐκεῖνος μέ τήν πατρική του ἀγάπη ὅτι μᾶς εἶναι ἀναγκαῖα.

Ἄς ζητοῦμε, λοιπόν, καί ἐμεῖς, καθημε­ρι­νά καί ἐπίμονα, τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀναθέτοντας σέ Ἐκεῖνον μέ πίστη καί ἐμπιστοσύνη ὅλες τίς μέ­ρι­μνές μας. Καί νά εἴμεθα βέ­βαιοι ὅτι ὁ Θεός θά μᾶς τή χαρίσει καί θά μᾶς δώσει καί ὅ,τι ἄλλο ἔχουμε ἀνάγκη. Ἀμήν.

 

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων

ΚΥΡΙΑΚΗ B´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: «Εὐθέως ἀφέντες ἅπαντα ἠκο­λού­θησαν αὐτῷ».

 

«Οἱ δέ εὐθέως ἀφέντες τό πλοῖον καί τόν πατέρα αὐτῶν ἠκολού­θη­σαν αὐτόν» (Ματθ. 4.22).

Tήν περασμένη Κυριακή ἡ Ἐκ­κλη­σία μας ἑόρτασε πάντας τούς Ἁγίους της. Ἑόρτασε τά ἀνά τούς αἰῶνες πι­στά καί εὐσεβῆ τέκνα της, τά ὁποῖα ἔζησαν τήν ἐν Χριστῷ ζωή καί ἔλαβαν τόν στέφανο τῆς δικαιο­σύ­νης. Οἱ Ἅγιοι Πάντες εἶναι οἱ καρ­ποί τῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα στήν Ἐκκλησία, τό ὁποῖο, ἀπό τήν ἡμέρα τῆς Πε­ντη­­κοστῆς πού κατῆλθε, παραμέ­νει στήν Ἐκκλησία καί ἁγιάζει τούς πιστούς, γι᾽ αὐτό καί ἑορ­τά­ζονται τήν πρώτη Κυριακή μετά τήν Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

«Πολλοί δέ ἔσονται πρῶ­τοι ἔσχατοι καί ἔσχατοι πρῶτοι» (Ματθ. 19.30).

Μέ αὐτή τή φράση ἀπαντᾶ ὁ Χριστός στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνω­σμα στόν ἀπό­στο­λο Πέτρο πού ἀγω­νιᾶ τί θά γίνει μέ αὐ­τούς πού ἐγκατέ­λειψαν τά πάντα γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ καί τόν ἀκο­λού­θησαν. Καί, ἀφοῦ τόν διαβεβαιώσει ὅτι θά λάβουν «μισθόν ἑκα­το­νταπλασίονα» στή βα­σι­­λεία τῶν οὐρανῶν, δέν παραλείπει νά προσ­θέσει καί μία φρά­ση πού δημι­ουρ­γεῖ ἀπο­ρίες καί ἐρωτη­ματικά γιά τή σημασία της. «Πολλοί δέ ἔσονται πρῶτοι ἔσχατοι καί ἔσχατοι πρῶτοι».

Τί ἐννοεῖ ὅμως ὁ Χρι­στός  μέ τή φράση αὐτή; Ἐννοεῖ ὅτι τά κρι­τήρια τοῦ Θεοῦ γιά τήν ἀξιο­λόγηση τῶν ἀν­θρώ­πων δέν ταυτίζο­ν­ται μέ τά κριτήρια τῶν ἀν­θρώ­πων. Καί τό το­νί­ζει αὐ­τό προ­ει­δοποιώντας μας γιά νά μήν ἐκ­πλα­γοῦμε κα­τά τήν ἡμέρα τῆς κρί­σεως, ἀλλά καί γιά νά μήν ἐκπλητ­τό­με­θα καί γιά πράγ­ματα πού βλέ­πουμε νά συμ­βαί­­­νουν γύρω μας.

Κυριακή της Πεντηκοστής: Χωρίς Άγιο Πνεύμα δεν μπορούμε να ελευθερωθούμε από την σύγχυση και τον σημερινό παραλογισμό.

Ο πρώτος λόγος, ευλογημένοι μας Χριστιανοί, για το Άγιον Πνεύμα γίνεται στην Παλαιά Διαθήκη. Εκτός του ότι ενεφυσήθη στο πρόσωπο του Αδάμ και μετεποίησε το χώμα σε ζωντανή πνευματική ύπαρξη, μεγάλες προφητικές φυσιογνωμίες από την έμπνευσή του, προείπαν τόσα για την γέννηση του Κυρίου. Η δωρεά όμως του Αγίου Πνεύματος με όλη την πληρότητα του πλούτου των χαρισμάτων του αποκαλύπτεται στη νέα εποχή της χάριτος. Η δωρεά αυτή είναι μία από τις μεγαλύτερες επαγγελίες της Καινής Διαθήκης. Και η μεγάλη αυτή υπόσχεση του Κυρίου δεν άργησε να εκπληρωθεί. Ηταν η ημέρα της Πεντηκοστής.

Ο Άγιος Λουκάς ο Ιατρός και Θαυματουργός (Σύντομος Βίος)

Άγιος Λουκάς

Αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως και Κριμαίας

Καθηγητής χειρουργικής

1877 - 1961

Ο σταυρός ο διωγμός η θλίψη ο πειρασμός είναι ο κλήρος της Εκκλησίας και του αληθινού Χριστιανού. Δεν υπάρχει ορθόδοξη Εκκλησία που να μην έζησε τον δικό της διωγμό. Αλλά ούτε και υπήρξε άγιος που να μην πέρασε από το δικό του καμίνι των θλίψεων, των διωγμών, των πειρασμών.

Μια συγκλονιστική σταυρική μαρτυρία είναι και αυτής της μορφής του οσίου Λουκά αρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως και Κριμαίας του ιατρού καθηγητού τοπογραφικής ανατομίας και χειρουργικής. Άνθρωπος με σπάνια ταλέντα και πνευματικά χαρίσματα, με εκπληκτική επιστημονική κατάρτιση, διακόνησε τον άνθρωπο ως ποιμένας και γιατρός, με αξιοθαύμαστη αυταπάρνηση και αγάπη.

Κάνε κάτι ανατρεπτικό. Ασχολήσου μ'εσένα.

Αντί να ασχολείσαι με την ζωή των άλλων, ασχολήσου με την ζωή σου.

Όταν ασχολείσαι με την ζωή των άλλων, ουσιαστικά παραδέχεσαι ότι έχεις μια βαρετή και αδιάφορη ζωή. Ο άνθρωπος που κάνει «πράγματα» στην ζωή του δεν εξετάζει, δεν κουτσομπολεύει, ούτε ασχολείται με τις ζωές των άλλων.

Το κενό της ζωής σου λοιπόν μη το γεμίζεις με κατακρίσεις και κουτσομπολιά. Αδικείς και τους άλλους αλλά και τον εαυτό σου.

Να θυμάσαι ότι δεν θα ευτυχίσεις μέσα από τις ζωές των άλλων. Καλείσαι να ευτυχίσεις μέσα από την δίκη σου ζωή. Ζήσε λοιπόν την ζωή σου κι άσε τις ζωές των άλλων. Για την δική σου ζωή θα δώσεις λόγο στον Θεό, όχι για των άλλων.

Δεν σου φταίνε οι άλλοι. Κυρίως φταίει η αδράνειά σου, η ατολμία σου και ο κομπλεξισμός σου.

Μην ζορίζεις κανέναν και για τίποτα.

"Ούτε ο ίδιος ο Θεός δεν μπαίνει στο ιερό της ψυχής μας με τη βία. Ζητά πρώτα ταπεινά την άδειά μας".

Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος  

 Η ελευθερία είναι το ιδίωμα της αγάπης του Θεού.
Γι' αυτό και ο Θεός δεν πιέζει, δεν καταδυναστεύει την θέλησή μας, δεν επιβάλει την γνώμη Του, δεν προσπαθεί να εισβάλει στην ζωή μας με τρόπο βίαιο και απόλυτο.

Ο Θεός λέγει "όστις θέλει...". Όποιος θέλει ας με ακολουθήσει, όποιος θέλει ας με αφήσει να μπω στη ζωή του· όποιος θέλει ας με πιστέψει, ας με αγαπήσει.
Όπως λοιπόν ο Θεός μας αγαπά χωρίς κτητικότητα, χωρίς απαιτήσεις, χωρίς να μας καταδυναστεύει, έτσι κι εμείς καλό είναι ν' αγαπούμε τους άλλους θεοπρεπώς.

Δεν είναι το θέμα πως θα ανταποκριθεί ο άλλος στην αγάπη μας. Το θέμα είναι εάν εμείς τον αγαπούμε.

Εμείς όμως πιο πολύ μας ενδιαφέρει πώς ο άλλος ανταποκρίνεται στην αγάπη μας, παρά εάν η αγάπη μας αυτή είναι γνήσια και βαθιά, ανόθευτη από ιδιοτέλεια, θυσιαστική και χριστομίμητη.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ´ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

 

 

«Ἐφανέρωσά σου τό ὄνομα τοῖς ἀν­θρώποις, οὕς δέδωκάς μοι ἐκ τοῦ κό­σμου» (Ἰωάν. 17.6).

Μόλις προχθές ἑόρ­τα­σε ἡ Ἐκκλησία μας τήν εἰς οὐρανούς Ἀνάληψη τοῦ Κυ­ρίου. Μόλις προ­χθές μᾶς ὑπενθύμισε τήν ἐντολή του πρός τούς μαθητές νά κη­ρύ­ξουν τό εὐαγγέλιό του σέ ὅλον τόν κόσμο.

Καί σήμερα, πρώτη Κυ­ριακή μετά τήν Ἀνά­ληψή του, τιμᾶ στά πρό­σωπα τῶν 318 Πα­τέρων τῆς Α´ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμε­νι­κῆς Συνόδου ἐκείνους πού ὄχι μόνο κήρυξαν τόν λόγο του καί διέδωσαν τό εὐαγ­γέλιό του­, ἀλλά καί φύλαξαν τήν ἱερά πα­ρα­κα­ταθήκη τῆς δι­δα­σκαλίας του ἀπαρα­σάλευτη καί ἀνόθευτη ἀπό κάθε αἱρε­τική καί κακόδοξη κενοφωνία.

Ζῶντας, ἀδελφοί μου, εἴκοσι αἰῶνες μετά ἀπό τήν ἐπί γῆς παρουσία τοῦ Χριστοῦ σέ μία κοι­νω­νία, ἡ ὁποία παρ᾽ ὅ­λες τίς ἐξωτερικές ἐπι­δράσεις καί τήν  ἐκ­κο­σμίκευση, εἶναι χριστιανική στήν οὐσία τῆς ὑπάρξεώς της, καί ὄντας μέλη μιᾶς Ἐκ­κλη­σίας πού δέν ἀντι­με­­τω­πίζει τά προβλή­μα­τα τά ὁποῖα ἀντι­μετώπιζε ἡ Ἐκκλησία τῶν πρώτων αἰώ­νων, ἴσως ἀδυνατοῦμε νά συνειδητο­ποι­ή­­σου­με τό μέγεθος τῶν δυσκο­λιῶν πού εἶχε νά ἀντι­μετωπίσει οἱ πρῶτοι χριστιανοί, ἴσως δυσκολευόμαστε νά συλ­λά­βουμε τό μέ­γε­θος τῆς προσφορᾶς τό­σο τῶν ἁγίων μαρ­τύ­ρων, οἱ ὁποῖοι μέ τή θυ­σία τῆς ζωῆς τους ἀπέ­δει­ξαν τήν ἀλή­­θεια τῆς πίστεως, ὅσο καί τῶν ἁγί­ων Πατέρων, οἱ ὁ­ποῖοι μέ τήν καθα­ρό­τη­τα τῆς ψυχῆς τους ἀξιώθηκαν νά γί­νουν δοχεῖα τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, σάλπιγγες εὔηχοι τοῦ Παναγίου Πνεύ­μα­τος, γνήσιοι καί ἀκρι­βεῖς ἑρμηνευτές τοῦ θείου λόγου καί συνεχι­στές τοῦ ἐπί γῆς ἔργου τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ

 

«Οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὔτε οἱ γο­νεῖς αὐτοῦ, ἀλλ᾽ ἵνα φανερωθῇ τά ἔργα τοῦ Θεοῦ» (Ἰωάν. 9.3).

Στήν ἐρώτηση τῶν μαθητῶν τοῦ Κυρίου γιά ποιόν λόγο ὁ τυφλός πού συνάντησαν στόν δρόμο τους γεννήθηκε τυφλός, ὁ Χριστός δίδει στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα μιά ἀπροσδόκητη ἀπάντηση, ἀρνούμενος καί τίς δύο ἐναλλα­κτι­κές προτάσεις τῶν μαθητῶν του. Δέν γεννήθηκε τυφλός, λέει, οὔτε ἐπειδή ὁ ἴδιος ἁμάρτησε, οὔτε ἐπει­δή ἁμάρτησαν οἱ γονεῖς του, ἀλλά γιά νά γίνουν φανερά τά ἔργα τοῦ Θεοῦ.

KΥΡΙΑΚΗ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

 

 

«Ἐμόν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τό θέλημα τοῦ πέμψαντός με καί τε­λειώσω αὐτοῦ τό ἔργο» (Ἰωάν. 4.34).

Τό φρέαρ τοῦ Ἰακώβ γίνεται ὁ τόπος ἑνός ἀπό τούς σημαντικό­τε­ρους θεολογικούς διαλόγους πού καταγράφουν οἱ ἱεροί εὐαγ­γε­λι­στές. Ἕνας διάλογος γιά τόν πνευ­μα­τικό τρόπο τῆς λατρείας τοῦ Θε­οῦ καί τόν ρόλο τῆς θείας χά­ριτος, πού ἀδυνατεῖ τή στιγμή ἐκείνη νά κατανοήσει ὄχι μόνο ἡ Σαμαρεί­τι­δα ἡ ὁποία συνομιλεῖ μέ τόν Ἰησοῦ ἀλλά καί οἱ ἴδιοι οἱ μαθητές τοῦ Κυρίου. Ὅμως ὁ Χριστός δέν διστάζει νά μιλήσει σέ μία γυναίκα καί μάλιστα ἁμαρ­τω­λή γιά τήν ἀναγκαιότητα τῆς «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» λα­τρεί­­­ας τοῦ Θεοῦ, μιᾶς λατρείας πού δέν περιορίζεται ἀπό τόν τόπο καί τόν χρόνο, ἀλλά βασίζεται στήν εἰλικρινῆ σχέση τοῦ ἀνθρώ­που μέ τόν Θεό.

KΥΡΙΑΚΗ Δ´ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ: "Άνθρωπον ουκ έχω".

«Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω ἵνα ὅταν τα­ρα­χθῇ τό ὕδωρ βάλῃ με εἰς τήν κολυμ­βήθραν» (Ἰωάν. 5.7).

Μετά τό μεγάλο θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖο μᾶς ὑπενθύμισε ἡ Ἐκκλησία μας τήν προηγούμενη Κυριακή μέ τήν ἑορτή τῶν Μυροφόρων, μᾶς ὑπεν­θυ­μίζει σήμερα ἕνα ἄλλο θαῦμα, ἐντελῶς διαφορετικό, ἀλλά ἀπόλυτα συνδεόμενο μέ τό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως. Καί ἡ σύν­δεσή τους ὀφείλεται στό γεγονός ὅτι τόσο ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ὅσο καί τά θαύ­μα­τα πού ἐπιτελοῦσε καί ἐπιτελεῖ ὁ Ἰησοῦς εἶναι ἀπόρροια καί ἀποτέλεσμα τῆς Θεότητός του καί τῆς θείας του φύ­σεως. Αὐτή εἶναι πού ἀνα­δεικνύει τόν Χρι­στό κύριο τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου, ἐξουσιαστή ὅλων ὅσων σχετί­ζονται καί ἀφο­ροῦν τόν ἄνθρωπο καί τόν κόσμο.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ: "Η αγάπη έξω βάλλει τον φόβον".

«Τολμήσας εἰσῆλθεν πρός Πιλᾶτον καί ᾐτήσατο τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ» (Μαρκ. 15.43).

Ἄν ἡ πρώτη Κυριακή μετά τήν Κυ­ρια­κή τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας εἶναι ἀφιερωμένη στήν ἀπι­στία τοῦ Θωμᾶ, ἡ δεύτερη Κυριακή εἶ­ναι ἀφιερωμένη στήν πίστη τῶν κε­κρυμ­μένων μαθητῶν τοῦ Κυρίου, τοῦ Ἰω­σήφ καί τοῦ Νικοδήμου καί τῶν μυρο­φό­ρων γυναικῶν.

Ὁ πρῶτος, ὁ Θωμᾶς, ἔχει πληροφο­ρη­θεῖ τό χαρμόσυνο μήνυμα τῆς Ἀναστά­σεως, ἔχει λάβει τίς διαβεβαιώσεις τῶν συμμαθητῶν του, τοῦ Πέτρου, τοῦ Ἰω­άν­νη καί τῶν ἄλλων ὅτι «ἑωράκα­μεν τόν Κύριον», ἀλλά ἀμφιβάλλει γιά τήν ἀλήθεια τοῦ γεγονότος καί διστάζει νά τό πιστεύσει.

Οἱ δεύτεροι, ὁ Ἰωσήφ, ὁ Νικόδημος, ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή, ἡ Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου καί ἡ Σαλώμη, δέν γνωρίζουν ἀκόμη τίποτε, δέν γνωρίζουν παρά μό­νο ὅτι ὁ διδάσκαλός τους καταδικάστη­κε καί πέθανε ὡς κακοῦργος ἐπί τοῦ Σταυροῦ.

Η πόντια Αγία Σοφία

Η ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΣΟΦΙΑ – ΒΙΟΣ – ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ – ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ

Το 1883 γεννιέται σε χωριό της Τραπεζούντας του Πόντου η Σοφία Χορτοκορίδου, η «ασκήτισσα της Παναγιάς».Παντρεμένη στον Πόντο με ένα σύζυγο που εξαφανίστηκε (μάλλον όχι με δική του ευθύνη) μετά από επτά χρόνια γάμου και μητέρα ενός παιδιού που, νεογέννητο, φαγώθηκε από χοίρους, ήρθε στην Ελλάδα παρασυρμένη από τη λαίλαπα του πολέμου και ολοκλήρωσε τη ζωή της στο μοναστήρι του Γενέθλιου της Θεοτόκου στην Κλεισούρα Καστοριάς.

Τί εορτάζουμε κάθε ημέρα της Μ. Εβδομάδας.

Τι είναι Μεγάλη Εβδομάδα;

Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι η εβδομάδα πριν το Πάσχα (από την Κυριακή των Βαϊων το βράδυ μέχρι το Μ. Σάββατο) και ονομάζεται «Μεγάλη», όχι γιατί έχει περισσότερες μέρες ή ώρες από τις άλλες εβδομάδες, αλλά γιατί τα γεγονότα όπου τελούνται και βιώνονται στους Ιερούς Ναούς είναι κοσμοσωτήρια για τον άνθρωπο!

Πώς βιώνεται ο λειτουργικός χρόνος τη Μεγάλη εβδομάδα;

Η Εκκλησία από την μεγάλη της φιλανθρωπία, για να μπορέσουν όσο είναι δυνατόν περισσότεροι πιστοί να συμμετέχουν στις Ακολουθίες, επέτρεψε από την αρχή της Μ. Εβδομάδας, να ψάλλεται ο Όρθρος της επόμενης ημέρας. (π.χ. την Κυριακή των Βαϊων το βράδυ ψάλλεται ο Όρθρος της Μεγάλης Δευτέρας).

Η Ανάσταση του Αγίου Λαζάρου

Το Σάββατο του Λαζάρου κατέχει ξεχωριστή θέση στο λειτουργικό ημερολόγιο. Δεν ανήκει στις σαράντα ημέρες της μετάνοιας της Μ. Τεσσαρακοστής ούτε και στις οδυνηρές ημέρες της Μ. Εβδομάδας, αυτές που αρχίζουν από τη Μ. Δευτέρα και τελειώνουν τη Μ. Παρασκευή. Μαζί με την Κυριακή των Βαΐων συνθέτουν ένα σύντομο χαρούμενο πρελούδιο των γεμάτων πόνο ημερών που ακολουθούν. Δύο σημαντικά περιστατικά συνδέονται με τη Βηθανία: εκεί ανέστησε τον Λάζαρο και από εκεί ξεκίνησε ο Ιησούς την πορεία και άνοδο Του προς τα Ιεροσόλυμα.

Η ανάσταση του Λαζάρου είναι ένα γεγονός που, όπως θα δούμε, έχει εξαιρετικά μεγάλη σημασία. Συνδέεται μυστηριωδώς με την Ανάσταση του Κυρίου μας και παίζει, ως προς αυτή, το ρόλο μιας έμπρακτης προφητείας. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Λάζαρος μας παρουσιάζεται στο κατώφλι της Μ. Εβδομάδας αναστημένος, ως προάγγελος της νίκης του Χριστού επί του θανάτου, όπως ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, παραμονές των Θεοφανείων, προανήγγειλε τον Επιφανέντα Χριστό. Πέρα όμως από τον πρωταρχικό αυτό χαρακτήρα της, η ανάσταση του Λαζάρου έχει και κάποιες δευτερεύουσες πτυχές τις οποίες είναι χρήσιμο να εξετάσουμε.

Το νόημα της νηστείας.

 

Ποιὰ εἶναι ἡ ἔννοια τῆς λέξης «νηστεία»; Ἐδῶ χρειάζεται ἀπόλυτη προ­σοχὴ, ἔτσι ὥστε νὰ διατηρηθεῖ μία κανονικὴ ἰσορροπία μεταξὺ τοῦ ἐξωτερικοῦ καὶ τοῦ ἐσωτερικοῦ. Στὸ ἐξωτερικὸ ἐπίπεδο, ἡ νηστεία περιέχει φυσικὴ ἀποχὴ ἀπὸ φαγητὰ καὶ ποτὰ καὶ, χωρὶς τέτοιαν ἐξωτε­ρικὴ ἀποχὴ, δὲν μπορεῖ νὰ τηρηθεῖ μία ὁλοκληρωμένη καὶ ἀληθινὴ νηστεία: Ὅμως οἱ κανονισμοὶ γιὰ τὸ φαγητὸ καὶ τὸ ποτὸ δὲν πρέπει ποτὲ νὰ ἀντιμετωπίζονται ὡς αὐτοσκοπὸς, γιατί ἡ ἀσκητικὴ νηστεία ἔχει πάντα ἕναν ἐσωτερικὸ καὶ ἀφανῆ σκοπό. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι μία ἑνότητα σώματος καὶ ψυχῆς, «ἐξ ἀοράτου τὲ καὶ ὁρατῆς μὲ ζῶον συμπῆξαι φύσεως» μὲ τὰ λόγια του Τριωδίου, καὶ ἡ ἀσκητική μας νηστεία θὰ ἔπρεπε νὰ περιλαμβάνει ταυτό­χρονα καὶ τὶς δυὸ αὐτὲς φύσεις.

Ἡ τάση νὰ δίνεται ὑπερβολικὴ ἔμφαση σὲ ἐσωτερικοὺς κανονισμοὺς σχετικὰ μὲ τὴν τροφὴ, μὲ ἕνα νομικίστικο τρόπο, καὶ ἡ ἀντίθετη τάση νὰ περιφρονοῦνται αὐτοὶ οἱ κανονισμοὶ σὰν ἀπαρχαιωμένοι καὶ ἄχρηστοι, εἶναι καὶ οἱ δυὸ ἀξιοθρήνητες σὰν προδοσία τῆς πραγματικῆς Ὀρθοδοξίας. Καὶ στὶς δυὸ περιπτώσεις, διαταράσσεται ἡ κανονικὴ ἰσορροπία μεταξὺ ἐξωτερικοῦ καὶ ἐσωτερι­κού.

Το όραμα της παγκόσμιας ειρήνης και το χρέος των χριστιανών.

 

Αρχιμ. Θεοφίλου Λεμοντζή  Δρ.Θ.

 

“Θα έρθουν μέρες που ο Κύριος θα κρίνει πολλούς λαούς και θα ελέγξει δυνατά έθνη ως τα πέρατα της γης. Τότε τα ξίφη τους θα τα κάνουν άροτρα και τις λόγχες  τους θα τις κάνουν δρεπάνια. Ξίφος δεν θα σηκώνει το ένα έθνος ενάντια στο άλλο και δεν θα ξαναμάθουν πια να πολεμούν. Τότε ο καθένας θα ξεκουράζεται κάτω απ’ την κληματαριά του και κάτω από τη συκιά του, χωρίς κανείς να τον τρομάζει” (Μιχ. 4, 3-4. πρβλ. Ησ.2,4). Με  τις παραπάνω εικόνες ο προφήτης Μιχαίας οραματίζεται και προσδοκά την επικράτηση μιας παγκόσμιας ειρήνης, κατάσταση που υποδηλώνεται από το γεγονός ότι οι λαοί θα μετατρέψουν τα ξίφη τους  σε άροτρα και τα μαχαίρια τους σε δρεπάνια καθώς θα σταματήσουν τις πολεμικές επιχειρήσεις και θα ασχολούνται μόνο με ειρηνικά έργα.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ: Οσία Μαρία η Αιγυπτία, ένα παράδειγμα έμπρακτης μετάνοιας.

«Ἐν σοί, Μῆτερ, ἀκριβῶς διε­σώ­θη τό κατ᾽ εἰκόνα», ψάλλει, ἀδελ­φοί μου, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία πρός τιμήν μιᾶς ὁσιακῆς μορφῆς στήν ὁποία εἶναι ἀφιερωμένη ἡ ση­μερινή πέμπτη Κυριακή τῶν Νηστειῶν.

Στό δικό σου πρόσωπο, ψάλλει ὁ ἱερός ὑμνογράφος, ἀπευθυνόμε­νος πρός τήν ὁσία Μαρία τήν Αἰ­γυπτία, διεσώθη «τό κατ᾽ εἰκό­να», μεταφέροντάς μας στό πα­ρελθόν, στήν ἡμέρα τῆς δημιουρ­γίας τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Θεό, τότε πού ὁ ἴδιος εἶχε πεῖ «ποιή­σωμεν ἄνθρω­πον κατ᾽ εἰκόνα ἡμετέραν καί καθ᾽ ὁμοίωσιν».

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος: Περί Παθών

 

Τὰ ὀνόματα τῶν παθῶν

Ὅταν ἡ ζωή σου περάσει ἀπὸ τὴν ἀρετὴ στὴν ἀμέλεια, τὰ πάθη θὰ σὲ ἐνοχλοῦν καὶ δὲ θὰ βρίσκεις εἰρήνη στὴν ψυχή σου. Ἀλλὰ μὴν ἀπορήσεις γι’ αὐτό. Κοίταξε τί συμβαίνει μὲ τὸ ἔδαφος. Ἐὰν οἱ ἀκτίνες τοῦ ἥλιου πέσουν βαθιὰ μέσα στὴ γῆ, μετὰ ἀπὸ πολλὴ ὥρα διατηρεῖται ἀκόμη ἡ θερμότητά της. Τὸ ἴδιο καὶ μὲ τὰ φάρμακα καὶ μὲ τὸ μύρο. Ἡ ὀσμὴ τῶν φαρμάκων καὶ ἡ εὐωδία τοῦ μύρου, ποὺ διαχέεται στὸν ἀέρα, παραμένει πολλὴ ὥρα, μέχρι νὰ σκορπίσει καὶ νὰ ἐξαφανισθεῖ. Πόσο μᾶλλον τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὰ πάθη! Γιατί αὐτὰ εἶναι σὰν τὰ σκυλιά, ποὺ συνήθισαν νὰ γλύφουν τὸ αἷμα τῶν ζώων στὸ σφαγεῖο καί, ὅταν δὲν ὑπάρχει πιὰ αἷμα, συνεχίζουν καὶ γαβγίζουν μπροστὰ στὶς εἰσόδους τοῦ σφαγείου, μέχρι νὰ σβήσει ἡ δύναμη τῆς συνήθειάς τους.

Δὲ θέλομε τὰ πάθη, ἀλλά… ἀγαπᾶμε τὶς ἀφορμές τους· τί γλυκὲς ποὺ εἶναι οἱ αἰτίες καὶ οἱ ἀφορμὲς τῶν παθῶν! Γιατί ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ κάποτε νὰ κόψει τὰ πάθη, ὁπότε, μακριὰ ἀπ’ αὐτά, αἰσθάνεται γαλήνη καὶ εὐφροσύνη, ὅμως δὲν μπορεῖ νὰ ἀφήσει τὶς αἰτίες. Γι’ αὐτὸ καί, χωρὶς νὰ τὸ θέλουμε, ὑφιστάμεθα πειρασμούς. Καὶ ἐνῶ λυπούμαστε γιὰ τὰ πάθη, ποὺ μᾶς τυραννοῦν, μᾶς ἀρέσει νὰ εἶναι μέσα μας οἱ ἀφορμές! Τὶς ἁμαρτίες δὲν τὶς θέλουμε, ὅμως τὰ αἴτια καὶ τὶς ἀφορμὲς τους τὰ δεχόμαστε μὲ μεγάλη εὐχαρίστηση. Γι’ αὐτὸ τὸ λόγο οἱ ἀφορμές, ποὺ τὶς θέλουμε, μᾶς σπρώχνουν νὰ ἁμαρτήσουμε. Αὐτός, λοιπόν, ποὺ ἀγαπᾶ τὶς ἀφορμὲς τῶν παθῶν, εἶναι, χωρὶς νὰ τὸ θέλει, ὑποχείριος καὶ ὑπόδουλος στὰ πάθη.

 

Κυριακή Δ' Νηστειών: Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος (Άσκηση και Αγάπη).

Σήμερα Δ’ Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και η Εκκλησία, μας προβάλει έναν άγιο, έναν ασκητή και μεγάλο συγγραφέα ασκητικών συγγραμμάτων.  Το Άγιο Ιωάννης τον Σιναϊτη ή αλλιώς άγιο Ιωάννης της Κλίμακος. Σιναϊτης διότι ασκήτευσε στο όρος Σινά, της Κλίμακος διότι έγραψε το εξαιρετικό ασκητικό βιβλίο Κλίμαξ που εκεί μέσα περιγράφει την κλίμακα των αρετών.

Ο άγιος Ιωάννης γεννήθηκε στην Παλαιστίνη γύρω στα 523. Μόνασε από νεαρή ηλικία (16 ετών). Παρακολούθησε ανώτερο κύκλο μορφώσεως. Στην ζωή της ερήμου Σινά αξιοποίησε την σοφία του και ανέβηκε σε υψηλές κορυφές αγιότητας. Είχε και το χάρισμα της θαυματουργίας. Σε μεγάλη ηλικία έγινε ηγούμενος της μονής του Σινά.

Ο άγιος Ιωάννης με την ζωή αλλά και το συγγραφικό του έργο αποδεικνύει περίτρανα ότι ο άνθρωπος εάν δεν βιάσει τον εαυτό του δεν μπορεί να προκόψει πνευματικά. Εάν δηλαδή ο άνθρωπος δεν ζορίσει τον εαυτό του, δεν παλέψει με τις κακές του συνήθειες και δεν προσπαθήσει να ξυπνήσει μέσα τους τις πνευματικές αρετές δεν πρόκειται να αποκτήσει κοινωνία μετα του Θεού.

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (αποστολικό ανάγνωσμα)

 

 

«Προσερχώμεθα οὖν μετά παρρησίας τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος, ἵνα λάβω­μεν ἔλε­ον, καί χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν» (Ἑβρ. 4.16).

Τρίτη Κυριακή τῶν Νη­στειῶν καί ἐνῶ βρισκό­μα­στε, ἀδελφοί μου, στό μέ­σον σχεδόν τοῦ πνευ­μα­τι­κοῦ πελάγους τό ὁποῖο ἀρ­χίσαμε νά διαπλέουμε ἀπό τήν Κυριακή τῆς Τυρινῆς, ἡ Ἐκκλη­σία μας ἐκπέμπει ἤδη χαρ­μόσυνα μηνύματα. «Προ­σερ­χώμεθα οὖν μετά παρ­ρησίας τῷ θρόνῳ τῆς χάρι­τος».

Πρίν ἀπό τρεῖς ἑβδομάδες βρισκόμασταν καί ἐμεῖς μα­ζί μέ τόν Ἀδάμ καί τήν Εὔα ἔξω ἀπό τόν Παράδεισο, μα­­κριά ἀπό τόν Θεό ἐξαι­τίας τῆς παρακοῆς. Βρισκό­μα­σταν μόνοι, χωρίς δυνα­τό­τητα ἐπικοι­νω­νίας μαζί του, καί θρη­νού­σαμε γοερά γιά τήν ἐκδίωξή μας. Καί σήμερα ἀκοῦ­με τόν ἀπό­στολο νά μᾶς προτρέπει: «προ­­σερ­χώ­μεθα μετά παρ­ρη­σίας τῷ θρό­νῳ τῆς χά­ριτος».

ΚΥΡΙΑΚΗ Β´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

 

 

«Καί μή δυνάμενοι προ­σεγγίσαι αὐτῷ διά τόν ὄχλον ἀπεστέγασαν τήν στέγην ὅπου ἦν» (Μαρκ. 2.4).

Δεύτερη Κυριακή τῆς Μεγάλης Τεσσαρακο­στῆς καί οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλη­σίας μας ὅρισαν νά διαβάζεται ὡς εὐαγ­γε­λικό ἀνάγνωσμα τό θαῦμα τῆς θεραπείας ἑνός παραλυτικοῦ.

Ἄν συγκρίνει κανείς τό θαῦμα αὐτό μέ ἄλλα θαύματα τοῦ Χριστοῦ, θά μποροῦσε νά τό χα­ρακτηρίσει ὄχι μόνο ὡς θαῦμα τῆς θείας ἀγάπης καί εὐσπλαγ­χνί­­ας ἀλλά καί ὡς θαῦ­μα τῆς ἀν­θρω­πίνης ἀ­γά­πης καί ἀπο­φασι­στι­κό­τη­τος. Διό­τι τό θαῦμα αὐτό δέν θά μποροῦσε ἴσως ποτέ νά γίνει, ἐάν τέσ­σερις ἄνθρωποι δέν τολ­­μοῦσαν νά κάνουν τήν πιό παράξενη πρά­ξη πού θά μποροῦσε νά εἶχε σκεφθεῖ κανείς.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

 

 

«Οἱ προφῆται ὡς εἶ­δον, οἱ ἀπόστολοι ὡς ἐδί­­δα­ξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς πα­ρέ­λαβεν, οἱ διδά­σκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν … ἡ χά­ρις ὡς ἔλαμψεν, οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λα­λοῦ­­μεν, οὕτω κη­ρύσ­σο­­μεν».

Κυριακή τῆς Ὀρθοδο­ξίας σήμερα, ἀδελφοί μου, Κυριακή τοῦ θρι­άμ­βου τῆς πίστεως ἐπί τῆς ἀπιστίας, τῆς ἀμφι­βολίας καί τῆς ἀμφι­σβη­τήσεως, καί ἡ Ἐκ­κλη­­σία μας μνημονεύει ὅλους ὅσους «διά πί­στεως κατηγωνί­σαν­το»· μνημονεύει καί προ­βάλ­λει ὅλους ἐκείνους πού μέ τή ζωή καί τή διδασκαλία τους, μέ τούς ἀγῶνες καί τό μαρτύριό τους, μετέδω­σαν καί σέ μᾶς ἀκαι­νο­τόμητη καί ἀπαραχά­ρα­κτη τήν πίστη στόν Ἰη­σοῦ Χριστό.

Αὐτή τήν ἑνότητα τῆς πίστεως ἐκφράζει τό Συ­νοδικό τῆς Κυρια­κῆς τῆς Ὀρθοδοξίας πού θά διαβάσουμε σέ λίγο κατά τήν περι­φο­ρά τῶν ἁγίων εἰκόνων, ἑνό­τη­τα πού ξεκινᾶ ἀπό τούς προφῆτες, οἱ ὁ­ποῖοι ἐκή­ρυξαν τήν ἔ­λευση τοῦ Χριστοῦ, καί κατα­λή­γει στή ζωή τῆς Ἐκ­κλησίας πού βιώνει καί κηρύσσει αὐτή τήν πί­στη στηριζόμενη στήν ἐμ­­πειρία τῶν ἁγίων της.