ΚΥΡΙΑΚΗ ΒΑΙΩΝ

 «Ἦλθον οὐ διά τόν Ἰησοῦν μό­νον, ἀλλ᾽ ἵνα καί τόν Λάζαρον ἴδω­σιν ὅν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν» (Ἰωάν. 12.9).

Κυριακή τῶν Βαΐων σήμερα καί τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα μᾶς με­ταφέρει στά Ἱεροσόλυμα, ἐκεῖ πού εἰσέρχεται σήμερα ὁ Χριστός ἐπί πώλου ὄνου.

Χθές εἶχε ἀναστήσει στή Βηθανία τόν φίλο του Λάζαρο, ὁλοκληρώ­νο­ντας οὐσιαστικά μέ τό θαῦμα αὐτό τόν κύκλο τῆς δημόσιας ζωῆς του, καί τώρα βαδίζει πρός τό Πά­θος γιά νά ὁλοκληρώσει καί τό ἔργο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων πού τοῦ εἶχε ἀναθέσει ὁ οὐράνιος Πατέρας του.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ: Μέσα από τον πόνο και την θλίψη δοκιμάζεται η πίστη μας.

«Δύνασθε πιεῖν τό πο­τήριον ὅ ἐγώ πίνω καί τό βάπτισμα ὅ ἐγώ βα­πτί­ζομαι βαπτισθῆναι;» (Μαρκ. 10.38)

Πλησιάζουμε πρός τή Μεγάλη Ἑβδομάδα καί τό Πά­θος τοῦ Κυρίου μας καί ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς προε­τοιμάζει μέ τό σημερινό εὐαγγε­λικό ἀνάγνωσμα γιά τά μεγάλα καί κοσμοσωτήρια γεγονότα, τά ὁποῖα καλούμεθα νά ζήσουμε. Μᾶς προετοιμάζει μέ τρό­πο ἀνάλογο μέ αὐτόν, μέ τόν ὁποῖο προετοίμαζε καί ὁ Χριστός τούς μα­θητές του, πρίν ἀπό τό πάθος του, καί συγχρόνως ἐφιστᾶ τήν προσοχή μας, γιά νά μήν ὑποκύψουμε στόν πειρασμό, στόν ὁποῖο ὑπέπε­σαν οἱ δύο μαθητές του. Διότι, ἐνῶ ὁ Διδάσκαλός τους τούς ἔλεγε τί ἐπρόκειτο νά συμβεῖ καί τί ἐπρό­κειτο νά ὑπομείνει γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, ὁ Ἰάκωβος καί ὁ Ἰωάννης, δύο ἀπό τούς πιό στενούς του μαθητές, ζητοῦσαν νά τούς ὑποσχεθεῖ ὅτι, ὅταν θά ἔρθει στή δόξα του, αὐτοί θά καθίσουν δίπλα του.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ ΥΜΝΟΥ

«Ποῖόν σοι ἐγκώμιον προσαγάγω ἐπά­ξι­ον· τί δέ ὀνομάσω σε; ἀπορῶ καί ἐξί­στα­μαι».

Καί ἄν ὁ ἱερός καί θεόπνευστος ὑμνογράφος αἰσθάνεται ἀδυναμία νά βρεῖ ἕνα ἐγκώμιο ἀντάξιο τῆς ἁγιό­τητος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, εἶναι φυσικό ἐμεῖς νά αἰσθανόμεθα ἀκόμη μεγαλύτερη ἀδυναμία γιά νά τήν ὑμνήσουμε.

Γιατί πῶς νά ὑμνήσει κανείς τήν Παναγία Παρθένο; Πῶς νά ἐγκω­μιά­σει κανείς αὐτήν πού ἐπέλεξε ὁ ἴδιος ὁ Θεός γιά νά γίνει Μητέρα τοῦ Υἱοῦ του καί συνεργός στό μυστήριο τῆς θείας οἰκονομίας γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου;

Ἄν ὅμως ὁ Υἱός της καί Θεός μας δέχεται εὐχαρίστως «ἐκ στόματος νηπίων καί θηλαζόντων αἶνον», εἶναι βέβαιο ὅτι καί ἡ φιλόστοργη καρδία τῆς Παναγίας Μητέρας του δέχεται τόν τα­πεινό ὕμνο τῶν τέκνων της μέ πολλή ἀγάπη.

Τόν δεχόταν ὅλες αὐτές τίς ἑβδο­μάδες τῆς Μεγάλης Τεσσαρακο­στῆς, κατά τίς ὁποῖες προστρέχαμε κάθε Παρασκευή στούς ναούς μας γιά νά ψάλουμε τούς Χαιρετι­σμούς της, ἀλλά καί γιά νά τῆς ἐμπιστευθοῦμε τά αἰτήματα τῶν καρδιῶν μας, ὅ,τι μᾶς ἀπασχο­λοῦ­σε, ὅ,τι μᾶς ἀνησυχοῦσε, ὅ,τι μᾶς ἔθλιβε, καί νά τήν παρακαλέσουμε νά τά μεταφέρει στόν Υἱό της καί Κύριό μας.

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ: Τα ισχυρά θεμέλια της πνευματικής κλίμακος.

 

«Δεῦτε ἐργασώμεθα ἐν τῷ μυστι­κῷ ἀμπελῶνι καρπούς μετανοίας … ἐν προσευχαῖς καί νηστείαις τάς ἀρετάς κατορθοῦντες».

Κυριακή Δ´ τῶν Νηστειῶν καί οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας ὅρισαν νά προβάλλεται καί νά τι­μᾶ­ται μία μεγάλη ἀσκητική μορ­φή τῆς Ἐκ­κλησίας, ὁ ἅγιος Ἰωάν­νης, ὁ Σι­ναΐ­της, πού εἶναι περισ­σότερο γνω­­­στός ὡς ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλί­­μα­κος, ἀπό τόν τίτλο τοῦ περί­φη­μου ἀσκητικοῦ ἔργου τό ὁποῖο συνέ­γραψε καί ὀνόμασε «Κλίμα­κα».

Ἡ ἐπιλογή αὐτή τοῦ ἁγίου Ἰωάν­νου, ἑνός ἁγίου πού ἔζησε στό τέ­λος τοῦ 6ου καί στό πρῶτο ἥμισυ τοῦ 7ου αἰῶνος, γιά νά τιμᾶται τήν τετάρτη Κυριακή τῶν Νηστειῶν, δέν σχετίζεται μόνο μέ τό γεγονός ὅτι οἱ ἅγιοι Πατέρες ἤθελαν νά προ­­βάλουν στούς πιστούς κατά τή διάρκεια τοῦ πνευματικοῦ στα­δίου τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσ­σα­ρα­κο­­στῆς τό πρότυπο ἑνός ἀσκη­τοῦ, ὁ ὁποῖος ἀγωνίσθηκε διά βίου στίς δύσκολες συνθῆκες τοῦ ὄρους Σινᾶ νά ἀντιπαλαίσει τούς πειρα­σμούς καί νά φθάσει στήν ἁγιότη­τα, ἀλλά ἤθελαν νά μᾶς διδάξουν μέ­σα ἀπό τό ἔργο αὐτοῦ τοῦ ὁσίου καί θεοφόρου πατρός ὅτι ἡ ἁγιό­τη­τα δέν εἶναι κάτι πού μποροῦμε νά ἐπιτύχουμε ἄμεσα ἤ αὐτόματα ἤ ἔστω μέσα σέ μικρό χρονικό διά­στη­­μα, ὅπως εἶναι οἱ ἕξι ἑβδομάδες τῆς Μεγάλης Τεσσα­ρακοστῆς.

Δ´ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ (Ομιλία)

 

«Χαῖρέ σοι Παρθένε κραυγάζον­τες, τό φυλακτήριον πάντων καί χα­ρά­κωμα καί κραταίωμα καί ἱε­ρόν καταφύγιον».

Δεκατέσσερις αἰῶνες ἔχουν πε­ρά­σει ἀπό τότε πού οἱ πατέρες μας ἔψαλαν γιά πρώτη φορά τόν Ἀκά­θι­στο Ὕμνο εὐχαριστώντας τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, ἡ ὁποία μέ τή χάρη της εἶχε διασώσει τή βασι­λί­δα τῶν πόλεων ἀπό τούς ἐχθρούς πού τήν ἀπειλοῦσαν.

Δεκατέσσερις αἰῶνες ἔχουν περά­σει. Καί ἀπό τότε μέχρι σήμερα ἄπει­ρες εἶναι οἱ φορές πού εἴτε ὡς ἄτομα εἴτε ὡς ἔθνος σταθήκαμε ἐνώ­πιον τῆς ἱερῆς εἰκόνος τῆς Πα­να­γίας Παρθένου γιά νά ζητήσουμε τή βοήθεια καί τήν προστασία της καί νά τήν εὐχαριστήσουμε γιά τίς σωτήριες ἐπεμβάσεις της.

Ἡ ζωή μας, ἡ ζωή τοῦ κάθε ἀν­θρώπου, εἶναι μία πορεία «ἐν μέσῳ παγίδων πολλῶν». Εἶναι μία πο­ρεία στήν ὁποία πολλοί εἶναι οἱ ὁρατοί καί ἀόρατοι ἐχθροί οἱ ὁποῖοι μᾶς ἀπειλοῦν. Πολλές φορές μάλιστα αἰσθανό­με­θα ὅτι ὑπερβαίνουν τίς δυνάμεις καί τίς ἀντοχές μας καί κανείς δέν μπορεῖ νά μᾶς βοηθήσει.

Δεν θα σωθούμε γιατί είμαστε άξιοι, αλλά γιατί είχαμε καρδιά.

Για να βρεις ειρήνη χρειάζεται να πολεμήσεις.

Είναι όλες αυτές οι θυσίες που θα κάνεις για να δώσεις χώρο στην καρδιά σου να μεγαλώσει.
Είναι όλες αυτές οι στερήσεις που θα υπομείνεις για να γυμναστεί οι ψυχή σου.

Δεν είναι εύκολη η πνευματική χριστιανική ζωή.
Θέλει τόλμη, αγώνα, ανδρεία, αποφασιστικότητα· θέλει ταπείνωση, υπομονή, υπακοή, εγκράτεια, προσευχή, νηστεία, φιλοπονία, αυταπάρνηση και μετάνοια.
Για να προοδεύσουμε πνευματικά, για να γίνουμε και να παραμείνουμε του Χριστού χρειάζεται σταθερό και συνεχή αγώνα. Δεν μπορούμε να κρατήσουμε και να αναπτύξουμε σχέση με τον Χριστό μας, με άτακτες, μεμονωμένες πνευματικές "εκρήξεις" που μοιάζουν σαν πυροτεχνήματα που έρχονται και φεύγουν.

Η κορυφή των αρετών είναι η αγάπη και ο πάτος των παθών είναι η αυτοδικαίωση.

Καρπός και τελειότητα των αρετών είναι η αγάπη.

Εάν η αρετή μας δεν στοχεύει στην αγάπη, εάν δεν εκφράζεται ως αγάπη, τότε δεν είναι γνήσια και θεάρεστη, αλλά είναι νοθευμένη με την φιλαυτία και την κενοδοξία μας.

Μέσα στον αγώνα της πνευματικής ζωής θα έρθουμε αντιμέτωποι με τον μεγάλο μας εχθρό, τον εαυτό μας. Αυτόν χρειάζεται να νικήσουμε.

Η νίκη είναι αναγκαία διότι χωρίς αυτήν εξωτερικά θα φαινόμαστε ευγενείς και πράοι, ηθικοί και καλοσυνάτοι ενώ εσωτερικά θα είμαστε δολωμένοι στους κακούς, πονηρούς και αισχρούς λογισμούς, θα παραμένουμε αιχμάλωτοι του μίσους, του φθόνου, της εμπάθειας, της κοσμικότητας, του εγωισμού. Και αυτό το καταλαβαίνουμε όταν με την παραμικρή αφορμή όλο αυτό το εσωτερικό σκοτάδι μας βγαίνει στην επιφάνεια με βίαιο και απότομο τρόπο.

Μας λείπει σήμερα ο κοινός νους.

 

Η μεγαλύτερη επιτυχία είναι να έχεις ισορροπία στη ζωή σου.

Να υπάρχει δηλαδή η σωστή εκτίμηση κάθε προσώπου που έρχεσαι σε συναναστροφή, κάθε γεγονότος, κάθε αγαθού που έχεις.

Έτσι θα έρχεται η ειρήνη στο νου και στην καρδιά.

Χωρίς ισορροπία όλα μπερδεύονται. Δίνεται υπεραξία στα ευτελή και απαξιώνονται τα σημαντικά.

Ο ισορροπημένος άνθρωπος τα έχει βρει με τον εαυτό του, ξέρει ποιος είναι και τι μπορεί να κάνει. Γι’ αυτό και αφήνει τους άλλους στην ησυχία τους. Δεν προσπαθεί να επιβληθεί, δεν κουτσομπολεύει μικροαστικά τις ζωές των άλλων, δεν έχει κόμπλεξ κατωτερότητας ή σύνδρομο καταδίωξης, δεν απαιτεί μέσα στις σχέσεις του (με γκρίνιες και ζήλιες) «σεβασμό».

Είναι μεγάλο κατόρθωμα του σύγχρονου ανθρώπου να αντισταθεί στις ακρότητες, είτε είναι ιδεολογίες και απόψεις, είτε συμπεριφορές και ενέργειες.

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ)

 

«Τί γάρ ὠφελήσει ἄν­θρωπον ἐάν κερδήσῃ τόν κόσμον ὅλον καί ζη­­μιωθῇ τήν ψυχήν αὐ­τοῦ;» (Μαρκ. 8.36)

Μιά ἀπό τίς πολλές ἐρωτήσεις πού ἀπευ­θύ­νει μέ τό σημερινό εὐ­αγγελικό ἀνάγνωσμα ὁ Χριστός εἶ­ναι καί ἡ ἐρώτηση πού προανέφερα. Τί θά ὠφελήσει τόν ἄνθρωπο ἄν κερδίσει ὅλον τόν κό­σμο καί χάσει τήν ψυ­χή του;

Τό ἐρώτημα αὐτό σχετικά μέ τό κέρδος ἤ τή ζημία ἔχει ἰδιαί­τερη σημασία, καθώς ἀναφέρεται στό κέρδος τοῦ ἀνθρώπου καί στή ζημία τῆς ψυχῆς του. Καί ἔχει ἀκόμη μεγαλύτερη σημασία, καθώς τό ἀ­κοῦ­με νά ἀπευθύνεται πρός ὅ­λους μας, βλέ­πο­ντας τόν Χριστό ἐπί τοῦ Σταυροῦ γιά τή δι­κή μας σωτηρία.

Καί μπορεῖ σέ ἄλλες πε­ριπτώσεις τό κέρδος καί ἡ ζημία νά εἶναι ὅροι, τούς ὁ­ποί­ους μπο­ρεῖ νά ἑρ­μη­νεύσει ὁ καθένας μέ δια­φο­ρετι­κό τρόπο, στήν περί­πτω­ση ὅμως τῆς ψυχῆς ἡ ση­μασία τοῦ κέρδους καί τῆς ζημίας δέν ἐπι­τρέ­πει διαφορετικές προ­σεγγίσεις.

Γ´ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ (Ομιλία)

«Χαῖρε κυοφοροῦσα ὁδηγόν πλα­νωμένοις, χαῖρε ἀπογεννῶσα λυ­τρω­τήν αἰχμαλώτοις».

Τρίτη Παρασκευή τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, τρίτη Πα­ρασκευή τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, καί στό «χαῖρε» τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβριήλ στήν Παναγία Παρθένο, προσθέ­τουμε ἀπόψε καί τά δικά μας ταπεινά «χαῖρε». Ὑμνοῦμε καί δοξάζουμε  τήν Κυρία Θεοτόκο, ἡ ὁποία μέ τήν ὑπακοή της στό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἀξιώθηκε νά βαστάσει στά σπλάγ­χνα της τόν Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ, αὐτόν ὁ ὁποῖος ἔγινε μέ τήν ἐναν­θρώπησή του καί τό Εὐαγγέλιό του, «ὁδηγός πλα­­νωμένοις» καί «λυτρωτής αἰ­χμα­λώ­τοις».

Πόσο μεγάλη εἶναι ἡ προσφορά τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου στό ἀν­θρώ­πι­νο γένος! Πόσο μοναδική ἡ συμβολή της στή σωτηρία μας!