ΑΡΧΗ ΙΝΔΙΚΤΟΥ

 

«Παρακαλῶ οὖν πρῶ­τον πάντων ποιεῖσθαι δεήσεις, προσευχάς, ἐν­τεύ­ξεις, εὐχαριστίας ὑπέρ πάντων ἀνθρώ­πων» (1 Τιμ. 2.1).

Ἀρχή τῆς Ἰνδίκτου, ἀρ­­χή τοῦ νέου ἐκ­κλη­σια­στικοῦ ἔτους, καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀ­πευ­θύνει μία παρά­κλη­ση πρός ὅλους μας μέσα ἀπό τήν ἐπιστολή του πρός τόν μαθητή του, ἐπίσκοπο Ἐφέσου Τιμό­θεο.

Δέν ζητᾶ ὁ ἀπό­στο­λος κάτι ἀπό ἐμᾶς, δέν θέ­λει κάτι γιά τόν ἑαυ­τό του. Μᾶς ζητᾶ νά προσευχόμεθα καί νά πα­ρα­καλοῦμε καί νά δεό­μεθα στόν Θεό γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους.

Ἡ παράκληση φαίνε­ται ­ἴσως περίεργη ἤ καί ἁπλοϊκή, γιατί ὁ ἀπό­στο­λος Παῦλος δέν μᾶς ζητᾶ φαινομενικά κάτι δύσκολο καί ἐπί­πο­νο. Δέν ζητᾶ οὔτε ἀγρυ­πνία, οὔτε νη­στεία, οὔ­τε ἀσκη­τικά πα­­­λαί­σμα­τα καί κό­πους. Ζητᾶ ἀπό ἐμᾶς μόνο προσευ­χή, ἀλλά προσευχή ὄχι μόνο γιά τόν ἑαυτό μας καί τούς οἰκείους μας. Ζητᾶ νά προσευχόμεθα γιά ὅλους τούς ἀνθρώ­πους χωρίς καμία ἐξαί­ρεση.

Καί τό ἐρώτημα πού γεν­νᾶται εἶναι: Εἶναι τό­­σο σπουδαῖο θέμα ἡ προσευχή, ὥστε ὁ ἀπό­στολος Παῦλος νά τό θέτει ὡς πρῶτο αἴτημα του; Καί γιά ποιόν ἄραγε λό­γο;

Ἡ ἐπιλογή τοῦ ἀπο­στόλου δέν εἶναι, ἀσφαλῶς, τυ­χαία. Γιατί ἡ προσευχή εἶναι γιά ἐ­μᾶς τούς χριστιανούς ὁ χριστοδίδακτος τρόπος τῆς ἐπικοινωνίας μας μέ τόν Θεό-Πατέρα. Εἶ­ναι ὁ τρόπος μέ τόν ὁ­ποῖο ἐκφράζουμε τήν πί­στη καί τήν ἐμπιστο­σύνη μας σ᾽ Αὐτόν. Εἶ­ναι ὁ τρό­­πος μέ τόν ὁποῖο τοῦ ἐκφράζουμε τήν εὐ­γνω­­­μοσύνη καί τήν εὐ­χαριστία μας γιά ὅ,τι μᾶς χάρισε, ἀλλά καί τήν ἐπιθυμία μας νά βρι­σκόμαστε σέ διαρ­κῆ ἐπι­κοι­νω­νία μα­ζί του.

Καί ἐάν ὑπό αὐτή τήν προ­οπτική ἡ προσευχή εἶ­ναι κάτι πολύ ὑψη­λό καί πολύ ση­μαν­τι­κό γιά τή ζωή τοῦ πι­στοῦ, ἡ προσευχή πού ζητᾶ ἀπό ἐμᾶς ὁ ἀπό­στο­λος Παῦλος εἶναι κάτι ἀκό­μη ὑ­ψη­λότερο καί τελει­ώ­τερο. Διότι ὁ ἀπό­­στολος δέν ζητᾶ νά προσευχόμαστε μόνο γιά τόν ἑαυτό μας ἀλλά γιά ὅλους τούς ἀνθρώ­πους. Μᾶς ζητᾶ νά ὑπερβοῦμε τόν ἑαυτό μας καί τίς ἀνάγ­κες μας καί νά προ­σευ­χηθοῦμε «ὑπέρ πάντων ἀνθρώ­πων». Γιά ὅσους γνωρί­ζουμε καί γιά ὅ­σους δέν γνωρίζουμε, γιά ὅσους ἀγαποῦμε ἀλ­λά καί γιά ὅσους δέν ἀγαποῦμε, γιά τούς φί­λους καί τούς ἐ­χθρούς μας. Καί αὐτό ὄχι τυ­πικά ἀλλά οὐσια­στικά.

Μᾶς ζητᾶ, λοιπόν, νά κάνουμε μιά ὑπέρβαση ἀγάπης ἀπο­δεικνύοντας τήν ἀ­γά­πη μας πρός τούς ἀν­θρώ­πους μέσω τῆς προ­σευ­χῆς. Μᾶς ζητᾶ νά φθά­σουμε στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μέσω τῆς ἀγά­πης πρός τούς ἀνθρώ­πους. Καί ὅταν, ἀδελφοί μου, φθάσουμε στό σημεῖο νά στεκό­με­θα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί νά προ­σευχόμεθα γιά ὅλους τούς ἀνθρώ­πους εἰλι­κρι­νά, μέ δά­κρυα στά μάτια, ὅπως θά τόν πα­ρα­καλούσαμε γιά τήν πιό σοβαρή προ­­­σωπική μας ὑπό­θε­ση, ὅταν τόν παρα­κα­λοῦ­με γιά τόν κόσμο καί τά προβλή­ματά του σάν νά ἐπρό­κειτο γιά δικά μας προ­βλήματα καί ἀνάγκες, τότε, ἀ­δελ­φοί μου, νι­κοῦμε τόν ἐγωισμό μας, τότε ξεπερνοῦμε τόν ἀτο­­μισμό μας, τότε ἀνε­βαί­νουμε στήν κλίμακα τῆς ἀγάπης, καί ἡ προ­σευχή μας γίνεται ἀπό συνομιλία, ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό, γίνεται συ­νάν­τηση μέ τόν Θεό, γί­νεται δω­ρεά τοῦ Θεοῦ, πού μέσω αὐτῆς διοχε­τεύει τή χάρη του στήν ψυχή μας καί τή ζωή μας.

Μέ αὐτή τήν προσευχή πού συστήνει ὁ ἀπό­στο­λος Παῦλος ἀνῆλθαν καί οἱ ἅ­γιοι τῆς Ἐκκλησίας μας τήν οὐρανοδρόμο κλί­μα­­κα τῆς ἁγιότητος. «Ὑπέρ πάντων ἀνθρώ­πων» προσηύχετο διά βίου καί ὁ ἑορταζό­με­νος σήμερα ὅσιος Συμε­ών ὁ Στυλίτης.

Γι᾽ αὐτό, ἀδελφοί μου, ἄς ἀκούσουμε καί ἐμεῖς σήμερα τήν προτροπή τοῦ ἀποστόλου Παύ­λου, καί, καθώς εὑρισκό­μεθα στήν ἀρχή τοῦ νέου ἐκκλησιαστικοῦ ἔ­τους, ἄς θέσουμε τήν προσευχή «ὑπέρ πάν­των ἀνθρώπων» ὡς προ­­­τεραιότητα τῆς ζω­ῆς καί τοῦ πνευ­μα­τικοῦ μας ἀγῶνος, καί ἄς παρακαλοῦμε τόν Θεό γιά τόν κόσμο καί τούς ἀνθρώπους, ἀλλά καί γιά τούς «ἐν ὑπε­ρο­χῇ ὄντες» κατά τή συμ­βου­λή τοῦ ἀπο­στό­λου, ὥστε νά ἐπικρατεῖ ἡ εἰ­ρή­νη καί ἡ ἀσφά­λεια στόν κόσμο, «ἵνα ἤρε­μον καί ἡσύχιον βί­ον διάγωμεν ἐν πάσῃ εὐ­σε­βείᾳ καί σεμνό­τη­τι».

 Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων