ΚΥΡΙΑΚΗ Β´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (ΑΓ. ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ)

«Ἐάν γάρ μυρίους παιδαγωγούς ἔχητε ἐν Χριστῷ ἀλλ᾽ οὐ πολλούς πα­τέρας· ἐν γάρ Χριστῷ Ἰησοῦ διά τοῦ εὐαγγελίου ἐγώ ὑμᾶς ἐγέννη­σα» (1 Κορ. 4.15).

Στόν ἀπόηχο τῆς ἑορτῆς τῶν πρω­τοκορυφαίων ἀποστόλων ἡ Ἐκκλη­σία μας ἑορ­τάζει σήμερα τή Σύναξη τῶν ἁγίων ἀποστόλων. Τιμᾶ αὐτούς πού κήρυξαν τό εὐαγ­γέλιο σέ ὁλό­κληρο τόν κόσμο, ἀναγέννησαν τούς ἀνθρώπους διά τοῦ ἁγίου βα­πτί­σματος καί τούς ἔκαναν μετό­χους τῆς υἱοθεσίας τοῦ Θεοῦ.

Πα­τέρες πνευματικοί τῶν πιστῶν, λοιπόν, οἱ ἀπόστολοι, πατέρες πνευ­­­ματικοί τῆς Ἐκκλησίας, πατέ­ρες πνευματικοί τοῦ καθενός ἀπό ἐμᾶς πού εἴμαστε μέλη τῆς Ἐκκλη­σίας τοῦ Χριστοῦ, γιατί τό δικό τους ἔργο, τό ἔργο τῆς ἀναγεννήσεως τῶν ψυχῶν μας διά τοῦ εὐαγγελίου συνεχίζεται μέσα στήν Ἐκκλησία ἀπό τότε μέχρι σήμερα καί θά συνε­χί­ζεται μέχρι τῆς συντελείας τῶν αἰώνων.

Συνεχιστές τοῦ ἔργου τῶν ἁγίων ἀποστόλων ἦταν καί εἶναι οἱ πα­τέ­ρες τῆς Ἐκκλησίας, ἦταν καί εἶναι οἱ ἱερεῖς τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ἵστανται εἰς τύπον καί τόπον τῶν ἁγίων ἀποστόλων καί ἔχουν κατά ἀποστολική διαδοχή τή χάρη τοῦ παναγίου Πνεύ­ματος πού ἔλαβαν οἱ ἀπόστολοι τήν ἡμέρα τῆς Πεντη­κο­στῆς γιά νά μπορέσουν νά εὐαγ­γε­λι­σθοῦν στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ πάν­τα τά ἔθνη.

Συνεχιστές τοῦ ἔργου τῶν ἁγίων ἀποστόλων οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλη­σίας μας συνεχίζουν ὄχι μόνο νά μᾶς παιδαγωγοῦν ἐν Χριστῷ ἀλλά καί νά μᾶς ἀναγεννοῦν μέ τά ἔργα καί τῆς ζωῆς. Γιατί τά ἔργα καί ἡ ζωή τους ἀποδεικνύουν τήν ἀλή­θεια τῆς πίστεώς μας, ἀποδει­κνύ­ουν τή δύναμη τοῦ Χριστοῦ, ἀπο­δει­κνύουν τήν πραγμα­τικότητα τῆς θείας Χάριτος, τήν ὁποία ἐκεῖνοι βίω­­σαν, καί τῆς ὁποίας μποροῦμε καί ἐμεῖς μέσω τῆς δικῆς τους ἐμπειρίας νά γίνουμε μέτοχοι.

Καλό είναι που μιλάς γι' Αυτόν. Καλύτερο όμως είναι να μιλάς σ' Αυτόν.

Πότε γονάτισες τελευταία φορά μπροστά στον Κύριο;
Λες ότι έχεις δουλείες, πανεπιστήμιο, οικογένεια και δεν προλαβαίνεις.
Το ξέρω, (παρ' όλα αυτά) μιλάς γι' Αυτόν συχνά στην παρέα σου, σε γνωστούς και φίλους. Αλλά πόσο συχνά μιλάς σ' Αυτόν;
---------------------------------------
Έχουμε αφήσει την προσευχή αδελφοί και γι' αυτό έχουμε γεμίσει με λογισμούς. Πέφτουμε εύκολα στην αμαρτία, ενδίδουμε εύκολα στα πάθη μας. Διότι δεν παραδίδουμε την καρδιά και το νου μας στον Κύριο. Αντιστεκόμαστε με πείσμα.
---------------------------------------

Πριν, κατα την διάρκεια και μετά την εξομολόγηση.

Απέκτησε έναν σταθερό πνευματικό πατέρα.
Πήγαινε στον πνευματικό σου συναισθανόμενος που προσέρχεσαι, ποιον πάς να συναντήσεις. Δεν θα συναντήσεις απλά έναν άνθρωπο αλλά τον ίδιο τον Κύριο. Μην αφήσεις κανέναν να μπει ανάμεσα στον πνευματικό σου και εσένα, ειδικά τον μισόκαλο διάβολο που θέλει να καταστρέψει ή να διαστρέψει την σχέση σας.
--------------------------------------

ΚΥΡΙΑΚΗ Α´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (ΑΓ. ΠΑΝΤΩΝ)

«Πολλοί δέ ἔσονται πρῶτοι ἔσχα­τοι καί ἔσχατοι πρῶτοι» (Ματθ. 19.30).

Αὐτούς τούς λόγους τοῦ Κυρίου μᾶς ὑπενθύμισε ἡ σημερινή εὐαγ­γε­λική περικοπή τῆς Κυριακῆς τῶν Ἁγίων Πάντων, ἡ ζωή τῶν ὁποίων ἀποτελεῖ συγχρόνως τή πε­ριφανέ­στερη καί ἀσφαλέστερη ἐπιβεβαί­ω­σή τους.

Δέν εἶναι ὅμως ἡ μοναδική φο­ρά κατά τήν ὁποία ὁ Χριστός τονίζει στούς μαθητές του ὅτι ἡ ἱε­ράρ­χη­ση τῶν προτεραιο­τή­των καί τῶν ἐπι­λογῶν πού κάνουν οἱ ἄνθρω­ποι εἶναι ἐντελῶς διαφορετική ἀπό τή δική του. Εἶναι ἀπολύτως ἀντί­στρο­φη. Καί αὐ­τός ἀκριβῶς εἶ­ναι ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο ὁ Ἰη­σοῦς τό ἐπαναλαμ­βάνει, ἔτσι ὥστε νά μήν ὑπάρχουν πα­ρα­νοήσεις καί παρεξηγήσεις τῶν λόγων του.

Anthony Bloom: Μας σώζει η Αγάπη!

Μερικὲς φορὲς φοβούμαστε ν' ἀκούσουμε προσεκτικὰ κάποιο πρόσωπο, διότι τὸ ν' ἀκούσεις σημαίνει ν' ἀνταποκριθεῖς κι ὄχι μόνο γιὰ ἕνα λεπτὸ ὅσο ἡ καρδιὰ εἶναι συγκινημένη καὶ μὲ μιὰ περαστικὴ σκέψη ἀλλὰ γιὰ πάντα. Μὲ τὸν τρόπο ποὺ ὁ Χριστὸς ἀνταποκρίθηκε στὴν ἀνθρώπινη θλίψη καὶ τὴ φρίκη τῆς στέρησης τοῦ Θεοῦ κι ἔγινε γιὰ πάντα ἄνθρωπος.

Η ερμηνεία των γραμμάτων του Μεγάλου Αγγελικού Σχήματος.

Αυτό είναι το μοναχικό ή αγγελικό σχήμα. Όποιος γίνεται μεγαλόσχημος μοναχός, φορά­ει το σχήμα, που είναι το σύμβολο του δεύ­τερου βαπτίσματος του.

Έχει κεντημένο πάνω του, με κόκκινη κλωστή, το Σταυρό, πάνω στο Γολ­γοθά (που παριστάνεται σαν βάθρο), τη λόγχη και το σπόγγο – σύμβολα του Πάθους του Κυρίου μας. Στην φωτογραφία διακρίνεται και το "πολυσταύρι" το οποίο φοριέται πάνω από το "σχήμα".
Ας δούμε τι συμβολίζουν τα κεντημένα γράμματα πάνω στο μοναχικό σχήμα.

Ο διάβολος δεν μπορεί να αναγκάσει κανέναν από μας να αμαρτήσει.

Τι είναι οι ανθρώπινες νίκες; Τίποτε. Όλες οι ανθρώπινες νίκες, αν δεν νικούν τον θάνατο, είναι ήττες. Τι είναι όλες οι νίκες, τις οποίες πολλοί βασιλιάδες και ισχυροί αυτού του κόσμου, επέτυχαν και επιτυγχάνουν; Τι είναι οι ευρωπαϊκοί πόλεμοι: πρώτος, δεύτερος, τρίτος, δέκατος και πεντηκοστός; Τι είναι; Είναι ήττες, ήττα μετά την ήττα. Δεν είναι νίκες. Οι άνθρωποι σκοτώνουν, επενόησαν τον πόλεμο και τους φόνους σαν μέσο, για να νικήσουν το κακό σ’ αυτόν τον κόσμο.

Μόνο ὁ Θεός καί ἡ δύναμις τοῦ Θεοῦ μποροῦν νά νικήσουν τό κακό σέ αὐτόν τόν κόσμο. Μόνο ὁ Θεός καί ἡ δύναμις τοῦ Θεοῦ μποροῦν νά νικήσουν τόν δημιουργό κάθε κακοῦ καί κάθε ἁμαρτίας, τόν διάβολο. Ὁ Θεός ἔδωσε αὐτές τίς θεῖες δυνάμεις σέ κάθε ἕναν ἀπό ἐμᾶς, γιά νά νικᾶμε καί ἐμεῖς σάν λογικά ἀνθρώπινα ὄντα, σάν λογικά ὄντα τοῦ Θεοῦ, τό κακό· νά νικᾶμε τόν διάβολο μέ τήν δύναμι τοῦ Θεοῦ.

Ἰδού ἡ ἁγία νηστεία, ἰδού ἡ ἁγία προσευχή. Τί εἶναι αὐτές; Αὐτές εἶναι οἱ θεῖες δυνάμεις, τίς ὁποῖες ὁ Κύριος ἄφησε καί ἔδωσε στήν Ἐκκλησία Του, ὥστε ἐμεῖς, κάθε ἕνας ἀπό ἐμᾶς, νά νικοῦμε τόν διάβολο ἐπιγράφοντας σέ ἐμᾶς τούς ἴδιους τήν νίκη, νά νικοῦμε γιά ἐμᾶς τούς ἴδιους. Νά νικοῦμε τήν ἁμαρτία ὄχι χάριν τοῦ ἄλλου, ἀλλά χάριν ἡμῶν τῶν ἰδίων. Διότι, νά ξέρῃς, ἡ κάθε ἁμαρτία σου εἶναι πολεμιστής τοῦ διαβόλου. Κάθε ἁμαρτία πού ἐσύ ἀγαπᾶς, πού κρατᾶς μέσα σου –φανερά ἤ κρυφά, τό ἴδιο κάνει– εἶναι τό δόρυ τοῦ διαβόλου, ἀήττητο φοβερό ὅπλο. Ἀήττητο βέβαια ὅσο δέν ἀποτραβιέσαι ἀπό αὐτήν καί ὅσο δέν νοιώθεις ὅτι ἡ ἁμαρτία πού κάνεις, στήν πραγματικότητα σέ θανατώνει, σέ κάνει νά αὐτοκτονῇς, ὅποια καί ἄν εἶναι ἡ ἁμαρτία. Τό μίσος π.χ., σέ κάνει νά αὐτοκτονῇς. Ὁ θυμός, ἡ σκληροκαρδία, ἡ φιλαργυρία, ὅλα αὐτά εἶναι ὅπλα, φοβερά ὅπλα τοῦ διαβόλου, τά ὁποῖα σοῦ δίνει στά χέρια καί ἐσύ σκοτώνεις τόν ἑαυτό σου.

Η πραγματική ευτυχία υπάρχει μόνο όταν μοιράζεται.

Η ευτυχία είναι δώρο Θεού. Είναι ένα το αγαθό εκείνο το οποίο ο άνθρωπος με μανία προσπαθεί να αποκτήσει. Όμως κάνουμε ένα σημαντικό λάθος. Η ευτυχία δεν είναι κάτι το ατομικό. Δεν είναι κάτι το οποίο μπορώ να το νιώσω χωρίς να το μοιραστώ με τους άλλους.

Η πραγματική ευτυχία υπάρχει όταν την μοιράζεσαι…όταν κάνεις την χαρά σου, χαρά του άλλου. Την ευτυχία μπορούμε να την νιώσουμε όταν έχουμε νιώσει μεγάλα βάσανα και συμφορές, δυστυχώς μόνο τότε ίσως εκτιμήσουμε το αγαθό της ευτυχίας. Η αίσθηση της δυστυχία δίνει αξία στην ευτυχία μας!

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

«Καί ἐπλήσθησαν πάντες Πνεύ­μα­­­­τος ἁγίου καί ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθώς τό πνεῦ­μα ἐδίδου ἀποφθέγγεσθαι αὐτοῖς» (Πράξ. 2.4).

Στό ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλήμ δέ­χο­νται οἱ μαθητές τοῦ Κυρίου τήν ἐπιδημία τοῦ Παναγίου Πνεύ­μα­τος. Καί τήν ἀντιλαμβάνονται μέ τρεῖς τρόπους: ἀπό τόν ἦχο τῆς βιαί­ας πνοῆς πού πληροῖ τόν χῶρο ὅπου βρίσκονται, ἀπό τίς πύρινες γλῶσσες πού διαμερίζονται «ἐφ᾽ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν» καί ἀπό τήν ἀπροσδόκητη δυνατότητά τους νά μιλοῦν «ἑτέραις γλώσσαις» καί νά κηρύσσουν τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ.

Αὐτό τό κήρυγμα σέ ποικίλες γλῶσ­­σες πού ἀκούεται στήν Ἱε­ρου­σαλήμ ἐκείνη τή μεγάλη ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς εἶναι πού κάνει τούς ἀνθρώπους νά πιστεύσουν ὅτι κάτι πρωτοφανές καί σημα­ντι­κό συμβαίνει· πού τούς κάνει νά πι­στεύσουν, ἀκούοντας ὁ καθένας τό κήρυγμα τῶν ἀποστόλων στή δι­­κή του γλώσσα, ὅτι ὁ Χριστός πού κηρύττουν εἶναι ὄντως Θεός.

Εἶναι ἡ πρώτη φορά πού ἡ πο­λυ­γλωσσία δέν προκαλεῖ σύγχυση, δέν προκαλεῖ ἀναταραχή καί διά­σπαση, ἀλλά δημιουργεῖ ἑνότητα πίστεως καί ἀγάπης. Εἶναι ἡ πρώ­τη φορά πού ἡ πο­λυ­γλωσσία δέν εἶναι ἀποτέλεσμα πα­ρα­φρο­σύνης ἤ ψυχικῆς διαταρα­χῆς, ἀλλά εἰρήνης καί συνέσεως καί σο­φίας τῆς ἄνω­θεν. Εἶναι ἡ πρώτη φορά πού ἡ πολυ­γλωσσία δέν εἶναι ἀποτέ­λε­σμα ἀν­θρωπίνης ἐπεμβάσεως ἤ δι­δα­χῆς, ἀλλά καρπός θείας ἐπι­φοι­τήσεως καί ἐπισκέψεως, καρ­πός τοῦ Παρα­κλή­του Πνεύμα­τος. Εἶναι ἡ πρώτη φορά πού ἡ πολυ­γλωσ­σία δέν ἐξυπηρετεῖ ἀνθρώ­πι­νες ἀνάγκες καί ἰδιοτελεῖς σκο­πούς, ἀλλά ὑπηρετεῖ τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τῶν ἀν­θρώ­πων. Εἶναι ἡ πρώτη φορά πού ἡ πολυ­γλωσσία εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς πλη­­­­σμονῆς τῆς θείας χάριτος, ἡ ὁποία ἀλλοιώνει τόν ἄνθρωπο τήν «καλήν ἀλλοίωσιν» καί τόν κα­θιστᾶ «διδακτόν Θεοῦ».

Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: Περι ηδονής.

Ἤ φεύγων φεῦγε, ἤ ἐμπαίζων ἔμπαιζε
τόν μάταιον καί ἀπατεῶνα κόσμον.

Δὲν ὑπάρχουν ἰσχυρότεροι μαγνῆτες καὶ θελκτικότεροι ἐξουσιαστὲς καὶ ποθεινότερες ἁλυσίδες γιὰ τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου, ἀπὸ τὶς ἡδονὲς τῶν πέντε αἰσθήσεων. Πόσο ἀρεστὲς καὶ πόσο βλαβερὲς εἶναι! Καὶ ὁ καλύτερος ρήτορας δὲν θὰ μποροῦσε νὰ παρουσιάσει ποτὲ τὴν κακία τους καὶ τὴν βλάβη ποὺ προξενοῦν στὴν ψυχή. Ἂν ὁ διάβολος μᾶς ἔδινε τὸ φαρμάκι του μὲ κάποιο πικρὸ βότανο, δὲν θὰ τὸ πίναμε. Ἐπειδὴ ὅμως μᾶς τὸ δίνει μὲ τὸ μέλι τῶν ἡδονῶν, τὸ παίρνουμε εὐχάριστα.

Ἀπὸ τὶς ἡδονές, οἱ σαρκικὲς – δηλαδὴ ἡ πορνεία, ἡ μοιχεία καὶ ὅλα τὰ σχετικὰ πάθη – τυφλώνουν τὴν καρδιὰ καὶ κολλᾶνε τὴν καρδιά μας στὰ παρόντα πράγματα περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη ἁμαρτία, γι᾿ αὐτὸ εἶναι ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα ἐμπόδια της σωτηρίας μας. Καὶ ἀληθεύει ἐκεῖνο ποὺ εἶπε ἕνας ἅγιος, ὅτι, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ βρέφη, λίγοι μόνο φτάνουν στὸν παράδεισο, ἐξαιτίας τῶν σαρκικῶν ἁμαρτημάτων.

Ἄλλες μορφὲς ἡδονῶν εἶναι ὁ πολὺς ὕπνος, τὰ καλὰ φαγητά, τὰ ὡραῖα φορέματα, τὰ μαλακὰ στρώματα καὶ γενικὰ ὅλες οἱ ἱκανοποιήσεις τῶν αἰσθήσεων.

Τα Ψυχοσάββατα

Ποιὰ εἶναι, πότε καὶ γιατί τελοῦνται

Μέσα στὴν ἰδιαίτερη μέριμνά της γιὰ τοὺς κεκοιμημένους, ἡ ἁγία Ὀρθόδoξη Ἐκκλησία μας ἔχει καθορίσει ξεχωριστὴ ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος γι᾿ αὐτούς. Κάθε Σάββατο δηλαδή.

Ευχή υπέρ υγείας στον Άγιο Λουκά τον ιατρό, αρχιεπίσκοπο Συμφερουπόλεως

Άγιε Ιεράρχα, ομολογητά, διδάσκαλε της αληθείας και ανάργυρε ιατρέ Λουκά, σοι κλίνομεν τα γόνατα της ψυχής και του σώματος και προσπίπτοντες τοις τιμίοις και ιαματικοίς λειψάνοις σου, σε παρακαλούμεν, ως τα τέκνα τους πατέρας αυτών.

Εισάκουσον ημών των αμαρτωλών, τίμιε πάτερ, και προσάγαγε την δέησιν ημών τω ελεήμονι και φιλανθρώπω Θεώ, ως εστώς ενώπιον αυτού μετά πάντων των αγίων.  

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ´ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ: Ο λόγος και η ζωή πρέπει να συμβαδίζουν.

«Ἐφανέρωσά σου τό ὄνομα τοῖς ἀν­θρώποις, οὕς δέδωκάς μοι ἐκ τοῦ κό­σμου» (Ἰωάν. 17.6).

Μόλις προχθές ἑόρ­τα­σε ἡ Ἐκκλησία μας τήν εἰς οὐρανούς Ἀνάληψη τοῦ Κυ­ρίου. Μόλις προ­χθές μᾶς ὑπενθύμισε τήν ἐντολή του πρός τούς μαθητές νά κη­ρύ­ξουν τό εὐαγγέλιό του σέ ὅλον τόν κόσμο.

Καί σήμερα, πρώτη Κυ­ριακή μετά τήν Ἀνά­ληψή του, τιμᾶ στά πρό­σωπα τῶν 318 Πα­τέρων τῆς Α´ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμε­νι­κῆς Συνόδου ἐκείνους πού ὄχι μόνο κήρυξαν τόν λόγο του καί διέδωσαν τό εὐαγ­γέλιό του στούς ἐγγύς καί τούς μα­κράν­, ἀλλά καί φύλαξαν τήν ἱερά πα­ρα­κα­ταθήκη τῆς δι­δα­σκαλίας του ἀπαρα­σάλευτη καί ἀνόθευτη ἀπό κάθε αἱρε­τική καί κακόδοξη κενοφωνία.

Η τελευταία εντολή...

«Καί ἔσεσθέ μοι μάρτυρες … ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς» (Πράξ. 1.8).

Μέ αὐτή τήν προτροπή πρός τούς μαθητές του κλείνει ὁ κύκλος τῆς ἐπιγείου παρουσίας τοῦ Κυρίου μας. Καί αὐτή ἀποτελεῖ τήν τε­λευ­ταία του ἐντολή, τήν τελευ­ταία του παρακαταθήκη, τήν τελευταία του ἐπιθυμία, πρίν νά ἀναληφθεῖ στούς οὐρανούς καί νά ἐπιστρέψει στόν Θεό-Πατέρα.

«Τό ἔργο ἐτελείωσα ὅ δέδωκάς μοι ἵνα ποιήσω», εἶχε πεῖ ὁ Χρι­στός στήν ἀρχιερατική του προ­σευ­­χή πρός τόν Θεό. Τό ἔργο του ἦταν νά ἀποκαλύψει τόν Θεό στούς ἀνθρώπους καί νά τούς κά­νει γνωστό τό θέλημά του· ἦταν νά καταλύσει τόν μεσότοιχο τῆς ἔχθρας μεταξύ Θεοῦ καί ἀν­θρώ­πων καί νά ἑνώσει τά διεστῶ­τα. Καί ὅλα αὐτά τά εἶχε κάνει ὁ Χριστός, ὥστε νά μπορεῖ νά ἐπι­στρέψει στούς οὐρανούς ἀφήνο­ντας τούς μαθητές του νά συνε­χί­σουν τό ἔργο του μέ τή στήριξη καί τή χάρη τοῦ Παρα­κλήτου, τοῦ Παναγίου Πνεύματος, πού ἐπρό­κειτο νά κατέλθει σέ λίγες ἡμέρες.

Ότι αφήνουμε…..μας αφήνει!

Αγαπητοί μου Αναγνώστες Χριστός Ανέστη!

Είναι αλήθεια, ότι πολλές φορές μας συνεπαίρνει ο πλούτος και το βάθος της Ορθόδοξης Θεολογίας μας και σε πολλά άρθρα μας, προσπαθούμε με τις πενιχρές μας δυνάμεις και ατέλειες, να την μεταδώσουμε,  όσο το δυνατόν με απλό και άμεσο τρόπο. Όμως καμιά φορά δεν πρέπει να ξεκινήσεις από ψηλά προς τα κάτω, αλλά από κάτω προς τα πάνω, επειδή δυστυχώς ο λαός μας «πιστός» κατά το φρόνημα, αγνοεί όμως βασικά θέματα πίστεως, αλλά και πρακτικά θέματα για τι τελούνται εκείνη την ώρα στο Ναό και ποια πρέπει να είναι η δική του ανάλογη στάση στις Ιερές αυτές στιγμές.
Επειδή όμως πρόσφατα περάσαμε από άλλη μια Μεγάλη Εβδομάδα, όπου έχει το προνόμιο οι Ιεροί Ναοί μας να κατακλύζονται από ανθρώπους, που συνήθως δεν συμμετέχουν στη λατρεία της Εκκλησίας στις υπόλοιπες Κυριακές και εβδομάδες του χρόνου, διαπιστώσαμε κάποια πράγματα, που για τους συνειδητούς και μυημένους Χριστιανούς είναι αυτονόητα και γνωστά, αλλά για τους αδελφούς μας που έχουν χλιαρή ως ανύπαρκτη σχέση με τα εκκλησιαστικά πράγματα, να παρατηρούνται πολλές παραλήψεις που αγγίζουν τα όρια της ασέβειας, ακόμη και κίνδυνο να γίνονται «ζημιές».
Ας γίνουμε όμως πιο συγκεκριμένοι και ξεκάθαροι, για να μην υπάρχει κάποια σκιά παρανοήσεως ή απορίας από εσάς που διαβάζεται αυτές τις γραμμές αυτή την στιγμή.

Σπασμένη πυξίδα...

Φοβερές καταστάσεις ταλανίζουν τον σημερινό άνθρωπο. Από τη μία η άνεση με τη διαχείριση της ύλης και της τεχνολογίας και από την άλλη πνευματική φτώχεια και άρρωστες καταστάσεις.

 Κατάθλιψη, ανορεξίες, bulling, βία, τρέλα.... Όλα αυτά τα αποτελέσματα έχουν το αίτιό τους. Είναι οι αδιέξοδοι δρόμοι στους 

οποίους μας οδήγησε η σπασμένη πυξίδα. Σπάσαμε την πυξίδα του υπαρξιακού προσανατολισμού και αντί να απευθυνθούμε στον Κύριο απευθυνόμαστε στο είδωλο του άρρωστου εαυτού μας, με αποτέλεσμα να μην βρίσκουμε λύσεις αλλά αδιέξοδα.

Πνευματικές προτροπές και σοφά λόγια Αγίων.

 Οι άνθρωποι που σε παρεξήγησαν και σε πλήγωσαν δεν γνωρίζουν ούτε εκείνο τον παλιό μύθο, για τον άνεμο και τον ήλιο, που μάλωναν, ποιος είναι ο δυνατότερος κι έβαλαν στοίχημα, ότι όποιος βγάλει την κάπα του βοσκού, που εκείνη την ώρα ανηφόριζε το βουνό, θα είναι ο πιο δυνατός. Φύσηξε, ξαναφύσηξε ο άνεμος, αλλά ο βοσκός κρύωσε και τυλίχθηκε πιο σφιχτά στην κάπα του. Βγήκε τότε ο ήλιος απ’ τα σύννεφα, σκόρπισε γύρω καλοσύνη και θερμότητα, ζεστάθηκε ο βοσκός κι έβγαλε την κάπα του. Τότε ο ήλιος φώναξε στον άνεμο: «Είδες, ποιος απ’ τους δυο μας είναι ο δυνατότερος;» Δεν κερδίζεις τον άνθρωπο με το άγριο, αλλά μόνο με την καλοσύνη.

Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

Ο σωματικός κόπος και η μελέτη των θείων Γραφών φυλάσσει την καθαρότητα του νου. Τον κόσμο πάλι, τον ενισχύει η ελπίδα και ο φόβος του Θεού. Την ελπίδα και το φόβο στηρίζουν μέσα μας η φυγή από τους κοσμικούς ανθρώπους και η αδιάλειπτη προσευχή.

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ´ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ: Πνευματική τύφλωση και θεραπεία.

«Ταῦτα εἰπών ἔπτυσεν χαμαί καί ἐποίη­σεν πηλόν ἐκ τοῦ πτύσματος καί ἐπέθηκεν αὐτοῦ τόν πηλόν ἐπί τούς ὀφθαλμούς» (Ἰωάν. 9.6).

Ἕνα θαῦμα περιγράφει ἡ σημερινή εὐ­αγ­γελική περικοπή, ἀδελφοί μου, τή θε­ρα­πεία ἑνός ἐκ γενετῆς τυφλοῦ. Ὁ Χρι­στός δέν ἀνοίγει μόνο τά μάτια τοῦ τυ­φλοῦ γιά νά βλέ­πει τό φῶς τοῦ ἥλιου καί τά πρόσωπα τῶν ἀνθρώπων γύρω του, ἀλ­λά ἀνοίγει μαζί μέ αὐτά καί τά μάτια τῆς ψυχῆς του γιά νά κατανοήσει τήν ἀπε­ρί­γραπτη καί ἀκατανόητη δύναμη τοῦ Θεοῦ.

Καί ὅπως ὁ Χριστός, γράφει ὁ ἅγιος Θεό­ληπτος Φιλαδελφείας, ἀπάλλαξε τόν ἐκ γε­νετῆς τυφλό τόσο ἀπό τή σωματική τύ­φλω­ση ὅσο καί ἀπό τήν ψυχική καί τοῦ ἔδωσε τή δυνατότητα νά δεῖ τόν κόσμο καί νά ἀναγνωρίσει τόν δημιουργό τοῦ κό­σμου καί Θεό καί νά πιστεύσει σ’ αὐτόν, ἔτσι ὁδηγεῖ καί μᾶς μέ τό θαῦμα τῆς ἰά­σε­ως τοῦ τυφλοῦ στή θεραπεία τῆς ψυχικῆς μας τυφλώσεως, καί μᾶς κάνει βλέποντάς τον νά ἀντιλη­φθοῦ­με καί νά κατανοήσου­με πόσο μᾶς ἔχει εὐεργετήσει ὁ Θεός δί­νο­ντάς μας τή δυνατότητα νά βλέπουμε τόν κόσμο.

Ποιά εἶναι ὄμως ἡ τύφλωση τῆς ψυχῆς ἀπό τήν ὁποία πάσχουμε ἤ τήν ὁποία κινδυνεύουμε νά πάθουμε; Εἶναι ἡ τύ­φλω­­ση ἡ ὁποία προ­έρχεται ἀπό τήν προ­σκόλ­ληση τῆς ψυχῆς στά ὑλικά καί φθαρ­τά πράγματα, τήν προσκόλληση στά ἐφήμε­ρα καί τά καθημερινά πού τῆς στερεῖ τή δυνατότητα νά στραφεῖ πρός τήν ἀπό­κτη­ση τῶν ἀρετῶν, νά στραφεῖ πρός τή με­λέτη τῶν ἔργων καί τοῦ λόγου τοῦ Χρι­στοῦ, τά ὁποῖα εἶναι γιά τήν ψυχή τοῦ ἀν­θρώπου ὅ,τι εἶναι γιά τό σῶμα μας ὁ ἥλι­ος. Διότι, ὅπως ὁ ἥλιος βοηθᾶ τόν ἄνθρω­πο νά δεῖ τά ὑλικά πράγματα καί τοῦ πα­ρέ­­χει τή γνώση τοῦ κόσμου, ἔτσι καί ἡ με­λέτη τῶν ἔργων καί τῶν λόγων τοῦ Χρι­­­στοῦ ἀνοίγει τά μάτια τῆς ψυχῆς μας καί τή χειραγωγεῖ πρός τήν ἀληθινή γνώση.