ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΖΑΚΧΑΙΟΥ: Προσεκτικοί στα λόγια μας που θα συμβαδίζουν με τις πράξεις μας.

 

«Μηδείς σου τῆς νεότητος καταφρονεί­τω, ἀλλά τύπος γίνου τῶν πιστῶν ἐν λόγῳ, ἐν ἀναστροφῇ, ἐν ἀγάπῃ» (1 Τιμ. 4.12).

Μέ αὐτά τά λόγια ἀπευθύνεται, ἀδελφοί μου, ὁ ἀπό­στολος Παῦλος στόν μαθητή του, ἐπίσκο­πο Ἐφέσου Τιμόθεο, στό ση­με­ρινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα καί τόν προ­τρέπει νά γίνει παράδειγμα καί πρότυπο ζωῆς γιά ὅλους τούς πιστούς μέ τά λόγια, τίς πράξεις καί τή συμπεριφορά του, ἀλλά κυρίως μέ τήν ἀγάπη του.

Συγχρόνως ὅμως προτείνει ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος ὡς ὑπόδειγμα ζωῆς στούς χρι­στι­α­­­νούς τῆς Ἐφέσου ὄχι ἕναν ἄνθρωπο ὥρι­μο στήν ἡλικία, μέ ἐμπειρία ζω­ῆς, ἀλλά ἕναν νέο ἄνθρωπο, θέλοντας νά δείξει τόσο στόν ἴδιο τόν μαθητή του Τι­μό­θεο, πού σέ νεαρή ἡλικία εἶχε ἀναλά­βει τό πολυεύθυνο καί βαρύ ἀξίωμα τοῦ ἐπι­σκό­που, ὅσο καί στά μέλη τῆς τοπικῆς Ἐκ­κλη­σίας ὅτι αὐτό πού ἔχει βαρύνουσα ση­μασία δέν εἶναι ἡ ἡλικία ἀλλά ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ζεῖ καί πολιτεύεται ἕνας ἄν­θρω­πος. Γι᾽ αὐτό καί ἔχει μεγάλο ἐνδιαφέρον νά προσέξουμε, ἀδελφοί μου, τούς τομεῖς στούς ὁποίους δίνει σημασία ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστο­λος.

Σαν πούπουλο...

 

Να'σαι απαλός με τους άλλους και γενικότερα στην ζωή σου.

Να προσπαθείς να μην γίνεσαι βάρος, να μην μεταδίδεις στους άλλους ταραχή και σύγχυση ακόμα κι όταν αυτά τα βιώνεις στην ζωή σου.

Είναι μεγάλη αρετή να παραμένεις γλυκός και ήρεμος στις σχέσεις σου με τους άλλους όταν στα προσωπικά σου υπάρχει ένταση και μπέρδεμα.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ´ ΛΟΥΚΑ: Ο τυφλός πίστευε κι ας μην γνώριζε.

 

 

«Τί σοι θέλεις ποιήσω; ὁ δέ εἶπεν· Κύριε, ἵνα ἀναβλέψω» (Λουκ. 18.41).

Μία συνάντηση περιγράφει, ἀδελ­φοί μου, ἡ σημερινή εὐαγγελική πε­ρικοπή, μιά τυχαία ἀλλά σωτη­ριώ­δη συνάντηση.

Ὁ Χριστός πλησίαζε στήν Ἱεριχώ καί στόν δρόμο πρός τήν πόλη κα­θόταν κάποιος ταλαίπωρος ἄνθρω­πος καί ζητοῦσε τήν ἐλεημοσύνη τῶν περαστικῶν. Ἦταν τυφλός καί δέν μποροῦσε νά διακρίνει ποιός περ­νοῦσε μπροστά του. Ἄκουσε ὅμως τόν θόρυβο τοῦ πλήθους πού συνόδευε τόν Ἰησοῦ καί θέλησε νά μάθει τί συμβαίνει. Καί ὅταν τοῦ εἶπαν πώς ὁ Χριστός εἶναι ἐκεῖνος πού περνᾶ, τότε ἄρχισε νά φωνάζει ζητῶντας νά τόν ἐλεήσει, παρότι πολλοί τόν ἐπέπλητταν καί τοῦ ζητοῦσαν νά σταματήσει.

Ἄν πρίν ἀπό λίγο οἱ φωνές τοῦ πλ­ήθους ἔκαναν τόν τυφλό νά ἀντι­ληφθεῖ τήν παρουσία τοῦ Χρι­στοῦ, τώρα οἱ φωνές τοῦ τυφλοῦ κάνουν τόν Χριστό νά τόν προσέξει. Ζητᾶ νά τόν φέρουν κοντά του καί τόν ρωτᾶ τί θέλει νά κάνει γι᾽ αὐ­τόν. «Τί σοι θέλεις ποιήσω;»

Ἀφε­λής ἐρώτηση θά σκέφθηκαν ἴσως πολλοί. Τί μπορεῖ νά θέλει ἕνας τυφλός; Ὅμως ἡ ἐρώτηση τοῦ Ἰησοῦ δέν εἶναι τυχαία, δέν εἶναι ἀφελής.

Αυτός που δεν θέλει να κάνει υπακοή βρίσκει χίλιες δυο δικαιολογίες.

 

Ό,τι γίνεται χωρίς ευλογία, οδηγεί τον άνθρωπο στην οδύνη και τον πόνο. Ειδικά όταν η ανυπακοή γίνεται όχι απλά από αδυναμία αλλά από ισχυρογνωμοσύνη και πονηρία. Τότε ο άνθρωπος, ακόμα κι αν επιτελεί κάτι το "ενάρετο" εξωτερικά, καταστρέφεται πνευματικά.

Δεν είναι λοιπόν το θέμα μόνο εάν κάνουμε κάτι το "καλό", αλλά εάν αυτό το "καλό" που κάνουμε τελείται μέσα στο πλαίσιο της υπακοής μας και της ευλογίας που έχουμε από την Εκκλησία.

Μνήμη και προσδοκία στην ανατολή του νέου έτους.

 

Αρχιμ.  Θεοφίλου Λεμοντζή  Δρ.Θ.

Ο  ουρανοφάντωρ Μέγας Βασίλειος, του οποίου τη μνήμη εορτάζουμε  στην ανατολή του νέου έτους, μας διδάσκει  ότι ο χρόνος  συνυφαίνεται άμεσα με τη ζωή του ανθρώπου. Τον παρομοιάζει με τη ροή ενός ποταμού που τρέχει παραπλεύρως με την ανθρώπινη  ζωή. Όπως η κίνηση  του ποταμού είναι ασύλληπτη ακόμη και από το ανθρώπινο βλέμμα καθώς είναι αδιάκοπη,  κατά τον ίδιο τρόπο η κίνηση του χρόνου όντας αέναη και ατελεύτητη, παραμένει ασύλληπτη από τον νου καθώς  το παρελθόν είναι χαμένο, ενώ το μέλλον δεν βρίσκεται στη διάθεσή μας. Ταυτόχρονα το παρόν αποτελεί μία ασύλληπτη και φευγαλέα στιγμή. Αναφέρει χαρακτηριστικά: «Ἢ οὐχὶ τοιοῦτος ὁ χρόνος, οὗ τὸ μὲν παρελθὸν ἠφανίσθη, τὸ δὲ μέλλον οὔπω πάρεστι, τὸ δὲ παρὸν πρὶν γνωσθῆναι διαδιδράσκει τὴν αἴσθησιν;». 

Τα αμαρτήματά σου ποτέ δεν νικούν το μέγεθος της ευσπλαχνίας του Θεού.

 

Φοβερό κακό καί ἐπικίνδυνη ἀρρώστια τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ ἁμαρτία. Τήν ἀπονευρώνει μέ δολιότητα καί τήν παραδίνει παράλυτη στήν αἰώνια κόλαση. Εἶναι ὅμως κακό πού ἐξαρτᾶται ἀπό τή δική μας θέληση. Εἶναι καρπός τῆς δικῆς μας προαιρέσεως.

Φοβερό κακό εἶναι ἡ ἁμαρτία, ἀλλά ὄχι καί ἀθεράπευτο. Τό θεραπεύει εὔκολα ἡ μετάνοια. Ὅση ὥρα κρατάει κανείς στό χέρι του τή φωτιά, ὁπωσδήποτε καίγεται. Μόλις ὅμως τήν τινάξει, παύει νά καίγεται. Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τήν ἁμαρτία• γιατί εἶναι κι αὐτή μία φωτιά πού κατακαίει τόν ἄνθρωπο.

 

Ἡ ἁμαρτία δέν εἶναι κανένας ἐχθρός πού σέ πολεμάει ἀπ’ ἔξω, ἀλλά κακό πού φυτρώνει καί ἀναπτύσσεται μέσα σου.

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ 2021

 

† ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ 

ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καὶ Μητροπολίτης  

τῆς Ἱερᾶς καὶ Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας 

πρὸς τὸν ἱερὸν κλῆρον καὶ τὸν εὐσεβῆ λαὸν τῆς καθ’ ἡμᾶς θεοσώστου Ἐπαρχίας. 

 

«Ἰδού γάρ πάρεστι Χριστός, ἐκ φθορᾶς τόν κόσμον λυτρούμενος». 

 

Ἐάν πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες οἱ φωνές τῶν ἀγγέλων ἤχησαν στή Βηθλεέμ γιά νά κάνουν γνωστή τήν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ στή γῆ καί τό ἄστρο ἔδειξε τό ταπεινό σπήλαιο, στό ὁποῖο ἐγεννήθη τό Φῶς τοῦ κόσμου, σήμερα «ἡ φωνή τοῦ Λόγου, ὁ λύχνος τοῦ Φωτός», ὁ τίμιος Πρόδρομος, ἀκούεται στίς ὄχθες τοῦ Ἰορδάνου καί καλεῖ τούς ἀνθρώπους νά ὑποδεχθοῦν ἐν μετανοίᾳ τήν καινή βασιλεία, νά ὑποδεχθοῦν τόν Σωτήρα καί Λυτρωτή τοῦ κόσμου, τόν Χριστό.