ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ´ ΛΟΥΚΑ: Η τήρηση των εντολών του Θεού να γίνεται από αγάπη και όχι από καθήκον.

 (Λουκ. 18.18-27)

«Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωήν αἰώνιον κληρονομήσω;»

Μία ἐρώτηση ὑποβάλ­λεται σήμερα στόν Χρι­στό. Τό θέμα της εἶναι σο­βα­ρό καί ὁ ἄνθρωπος πού τήν ὑπο­βάλ­λει δέν εἶ­ναι τυχαῖος. Ἕνας ἄρ­χο­ντας εἶναι, ἕνας ἄν­θρωπος μέ πνευματικές ἀνησυχίες, πού πλησιά­ζει τόν Χριστό γιά νά τόν ρωτήσει πῶς θά κλη­ρονομήσει τήν αἰώ­νια ζωή.

Δέν τόν ἐνδιέφερε ἡ παροῦσα, γιατί εἶχε ἐξα­σφαλισμένα τά ἀγα­θά του. Δέν εἶχε ἀνά­γκες οὔτε προβλήματα. Ἔτσι πίστευε τουλά­χι­στον. Αὐτό πού τόν ἐν­διέφερε ἦταν τό μέλλον του. Αὐτό πού τόν ἀπα­σχολοῦσε ἦταν πῶς θά κληρονομήσει τήν αἰω­νι­ό­τητα. Ἡ συζήτηση ὅμως μέ τόν Χριστό ἀπο­δεικνύει σύντομα ποιά ἦταν τά πραγματικά προβλή­μα­τα αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώ­­που.

Μόλις ὁ Χριστός, ἀπα­ντώντας στήν ἐρώτησή του, προσδιορίζει ὡς προ­­ϋ­πόθεση ὑπό τήν ὁποία εἶναι δυνατόν νά κληρονο­μή­σει τήν αἰώ­νια ζωή τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, ἐκεῖνος δη­λώνει ὑπερο­πτι­κά ὅτι τίς τηρεῖ ἤδη ἀπό μικρό παιδί καί ζη­τᾶ κάτι πιό ὑψηλό καί κάτι πιό δύσκολο προ­κει­μένου νά τήν κερδί­σει ἐπάξια.

Άγιος Νικόδημος ο Βεροιεύς: Ο προστάτης των "κολασμένων".

Φανέρωσες την ευτέλεια της κούφιας ελευθερίας και εξυπνάδας μας.
Κανείς ευσεβοφανής δεν μπορεί να σταθεί κοντά σου, δεν μπορεί ν’αγγίξει την καρδιά και τον νου σου.
Οι κινήσεις σου, τα λόγια σου, η συμπεριφορά σου χωρίς λογική, χωρίς ντροπή, χωρίς προετοιμασία.
Ήταν η ζωή σου ένας πονοκέφαλος για τους εκκλησιαστικούς,, ένα αίνιγμα για τους απλούς, ένα χάδι για τους αμαρτωλούς.
Η Χάρις του Πνεύματος που σκήνωσε μέσα σου σε ωθεί. Εισπνεύεις και εκπνεύεις αυτή τη χαρά της παρουσίας Του. Δεν σε νοιάζει το σκάνδαλο. Πάντα θα υπάρχουν αυτοί που δεν αντέχουν την απλότητα, την συγχώρεση και την αγάπη.

Ο Άγιος Νικόδημος ο Βεροιεύς, ο δια Χριστόν σαλός

Ή φροντίδα για τον συνάνθρωπο οδήγησε πολλούς πιστούς να εφαρμόζουν στην πράξη το ευαγγελικό «ζητήσαι και σώσαι το απολωλός» (Λουκ. ΙΘ Γ 10). 

Ό άγιος Νικόδημος γεννήθηκε στη Βέροια από πλούσιους γονείς στα χρόνια της βασιλείας του Ανδρόνικου Β. Μετά από περιπλάνηση πολλών ετών πήγε στην Θεσσαλονίκη και έγινε μοναχός στην Μονή Φιλοκάλους, στην οποία ηγούμενος ήταν ό φιλόθεος, ό μετέπειτα μητροπολίτης Ήρακλείας και αργότερα Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως.

Τον μοναχό Νικόδημο απασχολούσε πολύ ή κατάσταση των παραστρατημένων γυναικών και είχε ως καθημερινή του αποστολή την ανόρθωση τους. Αψηφούσε τις κακολογίες και έβαζε σε κίνδυνο την υπόληψη και την ζωή του για να μπορώ να συζητά μαζί τους και να τις πείθει να επιστρέψουν στην ηθική ζωή. 

Ένας τρόπος υπάρχει να γνωρίσεις τον Χριστό. Ο τρόπος της Εκκλησίας.

Ο καλύτερος τρόπος για να γνωρίσουμε τον Θεό δεν είναι να αγαπήσουμε πολύ, διότι αυτό κρύβει την παγίδα μιας αφηρημένης έννοιας για την αγάπη. Τι σημαίνει αγαπώ; Τί αγαπώ; Πώς αγαπώ;
--------------------
Βέβαια δεν υπάρχει καλύτερος ή χειρότερος τρόπος αλλά ένας-μοναδικός τρόπος για να γνωρίσουμε τον Θεό. Και αυτός ο τρόπος είναι της Εκκλησίας. Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος που θέλει να γνωρίσει τον Θεό και να κοινωνεί μαζί Του καλείται να ζει τηρώντας τις εντολές Του με υπακοή και ταπεινό φρόνημα.
--------------------

Τα Εισόδια της Θεοτόκου

Ἦταν ἄτεκνοι καὶ αὐτὸ ἦταν ὄνειδος, μία ντροπὴ γιὰ τὸ ὑπερήλικο ζευγάρι· ὁ κόσμος τὸ θεωροῦσε ντροπή· ὁ νόμος τὸ θεωροῦσε ντροπή, γι’ αὐτὸ καὶ τὰ δῶρα τους δὲν γίνονταν δεκτὰ στὸ Ναό. Ἐκεῖνοι τὸ θεωροῦσαν θέλημα Θεοῦ, γιατὶ ἦταν καὶ εὐσεβεῖς· κι ὄχι ἁπλῶς εὐσεβεῖς, ἀλλὰ πανευσεβεῖς· τόσο, ποὺ ἡ στεῖρα ἔμεινε ἔγκυος! Θαῦμα μέγα! Μέσα στὴν κοιλιὰ τῆς ὀγδοντάχρονης γυναίκας συλλαμβάνεται ἕνα παιδί· ὄχι ἕνα ἁπλὸ παιδί, ἀλλὰ ἡ θεόπαις Μαριάμ, αὐτὴ ποὺ ἔμελλε νὰ φέρῃ ἀσπόρως μέσα στὴν δική της κοιλιὰ τὸν Χριστό.

Κυριακή Θ' Λουκά: Ο πραγματικός πλούτος μας είναι το έλεος και η αγάπη.

(Λουκ. 12.16-21)

«Οὕτως ὁ θησαυρίζων ἐν ἑαυτῷ καί μή εἰς θεόν πλουτῶν».

Μέ αὐτό τό συμπέρασμα ἔκλεισε, ἀδελφοί μου, ὁ Χριστός τή σημε­ρινή παραβολή, πού εἶναι γνωστή ὡς ἡ παραβολή τοῦ ἄφρονος πλου­σίου. 

Γιατί ὅμως ὁ πλούσιος τοῦ σημε­ρι­νοῦ εὐαγγελίου χαρακτηρίζεται ἄφρων καί κατακρίνεται ἀπό τόν Θεό; ρωτᾶ, μαζί ἴσως μέ πολλούς ἀπό ἐμᾶς, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Πα­λα­μᾶς. Γιατί ὀνομάζεται ἄφρων; Μή­πως ἀπέ­κτησε τόν πλοῦτο του μέ ἄδικες πράξεις ἤ μήπως ἔφταιγε ἐκεῖνος, ἐπειδή ἡ χώρα του εὐφό­ρησε καί τά κτήματά του ἔδωσαν πολλούς καρπούς; Ἀσφαλῶς, ἀδελ­φοί μου, οὔτε γιά τόν ἕνα οὔτε γιά τόν ἄλλο λόγο, συνε­χίζει ὁ ἱερός πατήρ. Χαρακτηρίζεται ἄφρων, για­τί δέν ἔκανε καλή διαχεί­ριση τοῦ πλούτου του. Χαρακτηρίζεται ἄ­φρων, γιατί φρόντισε νά διασφα­λί­σει τόν ἐπίγειο πλοῦτο του ἀλλά δέν ἐνδιαφέρθηκε νά συγκεντρώσει τόν πνευματικό καί οὐράνιο πλοῦ­το πού χρειαζόταν γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς του. Θησαύρισε «ἐν ἑαυ­τῷ», θησαύρισε γιά αὐτή τή ζωή, δέν πλούτισε ὅμως «εἰς Θεόν», δέν ἀπέ­κτη­σε, δηλαδή ὅσα θά χρειαζόταν γιά νά μπορέσει νά σταθεῖ ἐνώπιον τοῦ θρόνου τῆς κρίσεως τοῦ Θεοῦ πλούσιος καί ὄχι γυμνός καί ταλαί­πω­ρος.

Το να είσαι του Χριστού σημαίνει κυρίως ότι συμπάσχεις, συμπονάς, συσταυρώνεσαι με τον αδελφό σου.

Το να είσαι χριστιανός σημαίνει να συνειδητοποιείς την αλληλεξάρτηση που σε ενώνει με τους άλλους ανθρώπους μέσα στην πορεία προς την εν Χριστώ τελείωση αλλά και στην αποτυχία της αμαρτίας.
---------------------
Το να είσαι χριστιανός σημαίνει ότι συμπάσχεις. Συμπάσχεις την ώρα της θεοπτίας, συμπάσχεις την ώρα της θεοεγκατάλειψης, αποδέχεσαι να είσαι μέρος του παραδείσου αλλά και της κόλασης του άλλου, του κόσμου ολάκερου.

ΝΗΣΤΕΙΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ : Όχι ως ο ιερεύς και ο λευίτης...

Στην παραβολή του καλού σαμαρείτη έχουμε δύο θρησκευτικούς ανθρώπους. Ο ιερέας είδε και προσπέρασε τον πληγωμένο γιατί πήγαινε να προσφέρει θυσία στον Ναό και όφειλε να είναι καθαρός από επαφή με αίματα και πληγές, σύμφωνα με τον Νόμο. Ο λευίτης προσπέρασε και αυτός γιατί ίσως σκέφτηκε πώς δεν ήταν δική του δουλειά η περίθαλψη ενός πληγωμένου, αλλά και επειδή ίσως φοβήθηκε μην είναι ακόμα εκεί κοντά οι ληστές και τον κακοποιήσουν κι αυτόν.

Η Μετάνοια κατά τον Άγιον Γρηγόριο τον Παλαμά

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς είναι, όπως γνωρίζουμε όλοι, ένας μεγάλος φωστήρ της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ο οποίος επέτυχε με την όλην θεολογίαν του, πού είναι καρπός της εν Χριστώ βιοτής του, να αναβιώση στην εποχήν του η Ορθόδοξος θεολογία εις όλον το βάθος της. Λέγεται εις το Άγιον Όρος ότι η θεολογία του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά εκάλυψε όλα τα κενά και του παρελθόντος και του μέλλοντος. Ο Αγιορείτης Άγιος αρχίζει την αθωνική βιοτή του από την μονή της μετανοίας μας, την Μεγίστην Μονή του Βατοπαιδίου, διδαχθείς την νοερά εργασία και ασκητική ζωή από τον Βατοπαιδινό Άγιο Νικόδημο τον Ησυχαστή. Πεφωτισμένος ο Άγιος Γρηγόριος από τις άκτιστες ενέργειες του Αγίου Πνεύματος, απέκτησε πνευματικήν σοφία και έγινε τέλειος διδάσκαλος των αρετών και της κατά Θεόν ζωής.

Ακολουθώντας την γνησίαν πατερική παράδοσι δεν αποδέχτηκε την ηθικιστική θεώρησι της πνευματικής ζωής, πού προσπάθησαν μερικοί να φέρουν από την Δύσι και να προβάλουν στον χώρο των Ορθοδόξων.

Η ελευθερία του ανθρώπου

 Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΡΗΓΟΡΙΟ ΤΟΝ ΠΑΛΑΜΑ

Η ελευθερία είναι ένα από τα σπουδαιότερα θέματα που αφορούν την ύπαρξη του ανθρώπου. Κάθε ενέργεια του ανθρώπου, που τον χαρακτηρίζει ως πρόσωπο, συνδέεται άρρηκτα με την ελευθερία του. Έτσι μπορεί να γίνεται λόγος για μια μεγάλη ποικιλία, με την οποία φανερώνεται αυτή η ελευθερία, όπως είναι λόγου χάρη η ελευθερία της σκέψεως, η ελευθερία του λόγου, η ελευθερία της συνειδήσεως, η ηθική ελευθερία, η θρησκευτική ελευθερία, κλπ.

Εμείς δεν θα ασχοληθούμε με τις παραπάνω πλευρές της ελευθερίας, αλλά θα επιχειρήσουμε να παρουσιάσουμε με κάθε δυνατή συντομία, πώς ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς βλέπει την ελευθερία του ανθρώπου καθεαυτήν. Στη συνέχεια, αφού αναφερθούμε στην οντολογική υποδούλωση και απελευθέρωση του άνθρώπου, θα παρουσιάσουμε πως ο άνθρωπος αναπτύσσει και φανερώνει την ελευθερία του ως μέτοχος της πνευματικής εμπειρίας της Εκκλησίας και ποιος είναι ο ιδιάζων χαρακτήρας αυτής της ελευθερίας.

Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς (Σύντομος Βίος)

Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς εἶναι ἕνας ἀπό τούς μεγαλύτερους Πατέρες καί διδασκάλους τῆς μυστικῆς καί νηπτικῆς θεολογίας καί τῆς δογματικῆς ἀλήθειας τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.

Καταγόταν ἀπό ἀριστοκρατική καί πλούσια γενιά. Οἱ γονεῖς του προέρχονταν ἀπό τήν Μ. Ἀσία. Μέ τήν προσπέλαση ὅμως τῶν Τούρκων στά Βυζαντινά ἐδάφη, ἀναγκάστηκαν νά ἐγκαταλείψουν τήν πατρίδα τους καί νά ἐγκατασταθοῦν στήν Κωνσταντινούπολη. Ἐκεῖ ὁ πατέρας τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου ἔφτασε σέ μεγάλα ἀξιώματα καί ἔγινε Συγκλητικός. Ἀλλά ἡ πίστη του καί ἡ ἀγάπη του γιά τό Θεό, δέν τόν ἄφηναν νά προσφερθεῖ ὁλοκληρωτικά στά κοσμικά ἀξιώματα καί στίς τιμές. Ἀντίθετα πολλές φορές λειτουργοῦσαν εἰς βάρος τῶν πολιτειακῶν του ὑποχρεώσεων. Διηγοῦνται χαρακτηριστικά οἱ βιογράφοι ὅτι κάποτε, σέ μιά συνεδρίαση τῆς Συγκλήτου, ἦταν βυθισμένος σέ βαθιά προσευχή, ἐνῶ τό θέμα ἦταν πολύ σοβαρό καί ἡ συζήτηση ὀξεία. Ὁ αὐτοκράτορας, πού ἰδιαίτερα ὑπολόγιζε τή γνώμη του, στράφηκε πρός τό μέρος του γιά νά ζητήσει τή γνώμη του. Ὁ Συγκλητικός ὅμως προσευχόταν καί βρισκόταν σέ ἄλλους κόσμους. Ὁ αὐτοκράτορας συγκινήθηκε ἀπό τό θέαμα καί δέν τόλμησε «νά τόν κατεβάσει ἀπό τόν οὐρανό».

ΚΥΡΙΑΚΗ H´ ΛΟΥΚΑ: Παραβολή του καλού Σαμαρείτη (ο ρόλος το πανδοχέως).

(Λουκ. 10.25-37)

«Ἐπιμελήθητι αὐτοῦ, καί ὅ,τι ἄν προσδαπα­νή­­σῃς ἐγώ ἐν τῷ ἐπα­ν­έρ­­χεσθαί με ἀποδώσω σοι».

Μία πολύ γνωστή πα­ρα­­­βολή μᾶς ὑπενθύμισε σήμερα τό εὐαγγελικό ἀνάγνω­σμα, τήν παρα­βο­λή τοῦ καλοῦ Σαμα­ρείτου. Ἡ παραβολή αὐ­τή ἀποτελεῖ τήν ἀπά­ν­τηση τοῦ Ἰησοῦ στήν ἐρώτηση ἑνός νομικοῦ, ὁ ὁποῖος θέλοντας νά τόν φέρει σέ δύσκολη, ὅπως νόμιζε, θέση, τόν ρώ­τη­σε γιά τίς προϋπο­θέ­σεις πού ἀπαιτοῦνται προκειμένου νά κληρο­νο­μήσει τήν αἰώ­νια ζωή.

Ἀσφαλῶς ὁ νομικός θά περίμενε νά τοῦ ἀ­παριθμήσει ὁ Χριστός τίς αὐ­στηρές ἐπιταγές τοῦ Μω­σαϊ­κοῦ νόμου καί τίς ἑρ­μηνεῖες πού εἶ­χαν δώ­σει οἱ Φαρι­σαῖοι γιά νά δυσκο­λεύ­ουν τή ζωή τῶν ἀνθρώ­πων, ὅλα ἐκεῖνα δη­λαδή, τά ὁποῖα ὁ ἴδιος ὁ Χρι­στός χαρακτήρισε «φορ­τία βαρέα καί δυσ­βά­στακτα». Ὅμως ὁ Χρι­­στός τοῦ ἀνέφερε μία καί μόνη ἐν­τολή, τήν ἐντολή τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεό καί τόν πλησίον ὡς τήν ἐντολή ἀπό τήν ὁποία κρίνεται τό αἰώνιο μέλ­λον τοῦ ἀνθρώπου.

Ἀντιλαμβανόμενος, λοιπόν, ὁ νομικός ὅτι ἡ ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ ἔφε­ρε τόν ἴδιο σέ δύ­σκολη θέση, ἔθεσε ἕνα νέο ἐρώτημα: «τίς ἐστιν μου πλη­σίον;». Αὐτό ἔ­δωσε ἀφορμή στόν Χρι­στό νά ἀπαντή­σει μέ τήν ἐξαιρετική πα­ρα­­βο­λή τοῦ καλοῦ Σα­μα­ρεί­του.

Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης (Σύντομος Βίος-Βίντεο)

Ο Άγιος Αρσένιος ευλογών τον Γέροντα Παϊσίου

Ὁ Ὁσιότατος Ἀρσένιος ὁ Καππαδόκης γεννήθηκε γύρω στὰ 1840 στὰ Φάρασα ἢ Βαρασιό, στὸ Κεφαλοχώρι τῶν ἕξι Χριστιανικῶν χωριῶν τῆς περιφερείας Φαράσων τῆς Καππαδοκίας. Οἱ γονεῖς του ἦταν πλούσιοι σὲ ἀρετὲς καὶ μέτριοι σὲ ἀγαθά.

Εἶχαν ἀποκτήσει δύο ἀγόρια, τὸν Βλάσιο καὶ τὸν Θεόδωρο (τὸν Ἅγιο Ἀρσένιο).

Ἀπὸ μικρὴ ἡλικία ἔμειναν ὀρφανὰ καὶ τὰ προστάτεψε ἡ θεία τους, ἀδελφή της μητέρας τους. Ἕνα θαυμαστὸ γεγονὸς ποὺ συνέβηκε στὰ παιδιὰ καὶ τὴν θαυματουργικὴ διάσωση τοῦ μικροῦ τότε, Θεόδωρου, ἀπὸ τὸν Ἅγιο Γεώργιο ποὺ τὸν ἔσωσε ἀπὸ βέβαιο πνιγμό, εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα, γιὰ τὸν μὲν Βλάσιο νὰ δοθεῖ μὲ τὸν δικό του τρόπο στὸν Θεό, νὰ τὸν δοξολογεῖ ὡς δάσκαλος τῆς Βυζαντινῆς Μουσικῆς καὶ κατέληξε ἀργότερα στὴν Κωνσταντινούπολη, γιὰ τὸν Θεόδωρο δὲ νὰ θέλει νὰ γίνει καλόγερος.

Στὴ συνέχεια μεγαλώνοντας, στάλθηκε στὴ Νίγδη καὶ μετὰ στὴ Σμύρνη ὅπου τέλειωσε τὶς σπουδές του.

Οι συκοφαντίες που υπέμεινε ο Άγιος Νεκτάριος

Άγιος Νεκτάριος: «Ει εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσιν»

Βρωμερές συκοφαντίες

         Πολλά όμως διεσπείροντο από τους κακούς ανθρώπους στην Αθήνα περί του Πενταπόλεως και της ανέγερσης της Μονής [δηλαδή της γυναικείας Μονής της Αγίας Τριάδος στην Αίγινα, της οποίας κατόπιν διετέλεσε εφημέριος και πνευματικός]. Πολύ εδοκιμάσθη από τους διεστραμμένους, τους μοχθηρούς και τους συκοφάντες. Διέδιδαν συκοφαντίες ανηθικότητος ανηκούστους. Ησχολήθη με αυτές και η Ιερά Σύνοδος. Ο δέ τότε Πρόεδρος αυτής, ο Αθηνών Θεόκλητος μετέβη αυτοπροσώπως επιτοπίως το 1908, διά να εξετάση. Φεύγοντας όμως από εκεί αναγκάσθηκε να ομολογήση ότι «ήτο όντως Θείον έργον».
       Πολύ τον κατέτρεξε και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Μελέτιος Μεταξάκης.

Για την πνευματική μας πρόοδο χρειάζεται διατροφή και όχι δίαιτα.

Δεν μπορεί να υπάρξει πρόοδος πνευματική ζώντας άτακτα και επιλεκτά κάποιες πνευματικές στιγμές. Δηλάδή δεν γίνεται να εμβαθύνουμε στην σχέση μας με τον Χριστό χωρίς ένα συνεχές πρόγραμμα.
-------------------------
Δεν γίνεται να νηστεύουμε μόνο για να κοινωνήσουμε, ή να προσευχόμαστε μόνο εάν μας συμβεί κάτι ή να εκκλησιαζόμαστε όποτε εμείς επιλέγουμε.
-------------------------
Η πνευματική ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας, χωρίς διακοπές. Μην απορούμε που μένουμε πάντα στα ίδια πάθη, χωρίς καμία πρόοδο. Αυτό γίνεται διότι κάνουμε έναν αγώνα διακεκομμένο και το κυριότερο έναν αγώνα με εγωισμό.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε´ ΛΟΥΚΑ: Ο Θεός βλέπει την διάθεσή μας και όχι την ποσότητα της προσφοράς μας.

 

(Λουκ. 16.19-31)

«Ἔχουσι Μωϋσέα καί τούς προφήτας· ἀκου­σά­­τωσαν αὐτόν».

Μία ἀπό τίς παραβο­λές τοῦ Χριστοῦ μᾶς ὑπενθύμισε, ἀδελφοί μου, τό σημερινό εὐαγ­γε­λικό ἀνάγνωσμα. Τήν παραβολή τοῦ πλου­σί­ου καί τοῦ πτωχοῦ Λα­ζάρου. Ὁ  ἕνας, πλού­σι­ος σέ χρήματα ἀλλά πτωχός σέ αἰσθήμα­τα καί ἀρετές, ζοῦσε μιά πολυτελῆ ζωή καί ἀδι­α­φοροῦσε γιά τόν ἄλλο, τόν τα­λαί­πωρο Λάζαρο, πού πε­ρί­μενε στήν εἴσοδο τοῦ ἀρχοντικοῦ του ὑπομο­νε­τικά γιά νά χορτάσει ἀπό τά ψί­χου­λα πού ἔπεφταν ἀπό τό τραπέζι τοῦ πλουσίου ἰδιοκτή­του. Πτωχός ὡς πρός τά ὑλικά ἀγαθά ὁ Λάζαρος ἀλλά πλούσιος ὡς πρός τά πνευματικά· γιατί ἡ ἔλ­λειψη τῶν ὑλικῶν ἀγα­θῶν τόν ἔκανε νά ἀσκηθεῖ στήν ταπεί­νω­ση καί τήν ὑπακοή, ἀρε­­­­τές πού τοῦ χάρισαν μετά τόν θάνατό του μία θέση «ἐν τοῖς κόλ­ποις τοῦ Ἀβραάμ», σέ ἀντίθεση μέ τή σκλη­ρό­τητα καί τήν ἀκαρδία τοῦ πλουσίου πού μετά τόν θάνατό του βρέθη­κε στόν «τό­πον τῆς βα­σάνου».

Καλύτερα να δρας, παρά να αντιδράς.

Είναι κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι ό,τι και να πεις θα αντιδράσουν, θα σε διορθώσουν, θα το σχολιάσουν, θα σου προτείνουν (πάντα) κάτι καλύτερο.
Ποτέ τους όμως δεν θα κάνουνε κάτι. Αυτό είναι το τραγικό της υπόθεσης.
Ποτέ δεν θα γράψουνε κάτι για κάποιο θέμα, αλλά θα περιμένουν να γράψεις εσύ για να το σχολιάσουν.
Ποτέ δεν θα κάνουνε κάτι, αλλά θα περιμένουν να κάνεις εσύ ώστε να σε διορθώσουν. Να σου πούνε πώς θα το κάνανε αυτοί...θα, θα, θα....
--------------------
Και είναι λυπηρό να βλέπεις τέτοιους ανθρώπους.
Ανθρώπους που δεν έχουνε τίποτα να πούνε και να κάνουνε παρα μόνο ν' ασχολούνται με την ζωή των άλλων.
Είναι λυπηρό να υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι είναι άδειοι και οι οποίοι προσπαθούν να γεμίσουν την ζωή τους με την ζωή των άλλων.
--------------------