Το να είσαι του Χριστού σημαίνει κυρίως ότι συμπάσχεις, συμπονάς, συσταυρώνεσαι με τον αδελφό σου.

Το να είσαι χριστιανός σημαίνει να συνειδητοποιείς την αλληλεξάρτηση που σε ενώνει με τους άλλους ανθρώπους μέσα στην πορεία προς την εν Χριστώ τελείωση αλλά και στην αποτυχία της αμαρτίας.
---------------------
Το να είσαι χριστιανός σημαίνει ότι συμπάσχεις. Συμπάσχεις την ώρα της θεοπτίας, συμπάσχεις την ώρα της θεοεγκατάλειψης, αποδέχεσαι να είσαι μέρος του παραδείσου αλλά και της κόλασης του άλλου, του κόσμου ολάκερου.

---------------------
Η μετοχή στο Σώμα του Χριστού δεν σημαίνει ότι μένεις αμέτοχος της αμαρτίας του κόσμου. Αντιθέτως μετέχεις βαθιά σ’αυτήν την πληγή του Σώματος. Δεν έχει σημασία ποιος είναι υπεύθυνος. Θεωρείς υπεύθυνο τον εαυτό σου. Γι’αυτό και μένεις στην μετάνοια αμετακίνητος, μα και αεικίνητος προς την ελπίδα. Είναι αυτό το τεντωμένο σχοινί που αναφέρει ο Άγιος Σιλουανός ότι είναι η χριστιανική ζωή. Ένα δίπολο πάνω στο οποίο καλείται ο χριστιανός να ακροβατεί όλη του την ζωή. « Η χριστιανική οδός είναι ένα τεντωμένο σκοινί ανάμεσα στην συνείδηση της αμαρτίας και στην ελπίδα στον Θεό. Όλη η πνευματική τέχνη στηρίζεται στο να κρατάς την ισορροπία και την ένταση ανάμεσα στους δύο πόλους. Να θυμάσαι τους εξής δύο λογισμούς και να τους φοβάσαι: «δεν θα σωθείς» και «είσαι άγιος». Αυτοί οι δύο λογισμοί προέρχονται από τον αιώνιο εχθρό μας (τον διάβολο) και δεν υπάρχει ίχνος αλήθειας μέσα τους».
---------------------
Γι’αυτό ο Κύριος καλεί τον Άγιο Σιλουανό να κρατά τον νου του στον Άδη αλλά να μην απελπιστεί ποτέ. Δηλαδή να συνθλίβεις την ύπαρξή σου, να γκερμίζεις το εγώ σου, να βιώνεις την αμαρτία σου, να κρατάς την καρδιά σου εκεί στην κόλαση της αποτυχίας σου διότι έτσι θα πάψεις να κινδυνεύεις να ζεις με αλαζονεία, φιλαυτία, υπερηφάνεια, εγωισμό. Χρειάζεται να αυτογκρεμιστείς για να μην γκερμιστείς στα βάραθρα της απελπισίας.
---------------------
Εκεί όμως στον γεμάτο σκοτάδι εαυτό σου καταλαβαίνεις την φιλανθρωπία του Κυρίου. Εκεί στον προσωπικό σου Άδη που έφτιαξε η ματαιοδοξία σου γεννιέται ο παράδεισος του Χριστού μας. Εκεί, στα βαθιά μας δάκρυα ανετέλλει μια γλυκιά θαλπωρή που μιλά στην καρδιά μας, «θάρσει, εγώ νενίκηκα τον κόσμο».
---------------------
Τότε είναι που καταλαβαίνεις ότι ο κόσμος δεν είναι εχθρός. Γι’αυτό και πλέον αγαπάς τον κόσμο όπως τον εαυτό σου. Όχι το κοσμικό φρόνημα αλλά τον κόσμο αγαπάς. Δεν φοβάσαι τους ανθρώπους. Δεν χωρίζεις τους ανθρώπους. Δεν βλέπεις πλέον εθνικότητες, θρησκείες, χρώμα. Βλέπεις τον άνθρωπο που ζει πεθαίνοντας να βρει την Ζωή. Αυτό είναι το δράμα που βιώνει η καρδιά του ανθρώπου που ζει εν Χριστώ. Γιατί τελικά το να γίνεις του Χριστού σημαίνει κυρίως ότι συμπάσχεις, συσταυρώνεσαι, πεθαίνεις, γίνεσαι στάχτη και χώμα για τον άλλο χωρίς να υπολογίζεις, χωρίς να σκέφτεσαι πλέον με τις ταμπέλες του κόσμου τούτου. Δίδεσαι. Δίδεσαι τόσο, όσο βαστά η σάρκα σου, οι φλέβες της καρδιάς οου. Γι’αυτό και φτάνεις να μην υπάρχεις, δηλαδή να αγαπάς γνήσια όπως μόνο ο Χριστός μπορεί να σε διδάξει. Κλαις. Και αυτό το κλάμα είναι θαρρείς η πιο αναστάσιμη πράξη. Είναι αυτά τα δάκρυα η ποίηση της ψυχής σου που αδυνατεί να εκφράσει το άγγιγμα του Θεού, το άγγιγμα της αμαρτίας. Παύεις να σκανδαλίζεσαι. Παύεις να ζεις ως άτομο. Χάνεσαι και βρίσκεσαι ως νότα εύηχη μέσα στην αιώνια αρμονία του σύμπαντος κόσμου.
Βιώνεις αυτό το Όλο που σε ξεπερνά, μα και που δίνει νόημα στην ύπαρξή σου, που σε αναγεννά και σε κάνει πεπληρωμένο αν και λιψός, άγιο αν και αμαρτωλός, θεό αν και άνθρωπος.
---------------------
Κι όλα αυτά μπορεί να γίνονται σε μια κάμαρα μικρή. Με ένα ευτελές καντηλάκι. Μπροστά σε μια ιερή εικόνα ξεβαμμένη από τον χρόνο.Χωρίς κανείς να το μάθει. Χωρίς κανείς να υποψιαστεί ότι σε τούτο τον τόπο η φθορά συναντά την αφθαρσία, ο σταυρός την ανάσταση, η αμαρτία την θέωση.
---------------------
Και οι άνθρωποι θα συνεχίζουν να αναπνεύουν μέσα στην άγνοιά τους. Και ίσως δεν μάθουν ποτέ ότι κάπου εκεί κάποιος ελάχιστος, άσημος, ανύπαρκτος που δεν συνάντησαν ποτέ τους, τους αγάπησε τόσο πολύ που έπαψε να ζει για χάρη τους. Μα και γι’αυτό Ζει πραγματικά. Ζει με μία έννοια, «Εξαφάνισέ με Χριστέ μου, κάνε με να μην υπάρχω. Να γίνω Εσύ χωρίς το εγώ μου, ώστε τα πάντα να γίνουν Εσύ, τα πάντα να γίνουν Χριστός. Γιατί μόνο τότε όλα κατανοούνται, μόνο τότε λογικεύουν τα πάντα, μόνο τότε οι πάντες συγχωρούνται, συνυπάρχουν, αλληλοπεριχωρούνται όπως το «Τριαδικό καθώς». Πάψε με λοιπόν Χριστέ, δεν με νοιάζει. Δεν φοβάμαι. Ούτε τον θάνατο φοβάμα· τον ποθό, όπως ποθεί το έμβρυο να γεννηθεί».
---------------------
Και όλα αυτά σε μια μικρή ασήμαντη κάμαρα...ή κάπου αλλού που ο νους μας ούτε πάει, από ανθρώπους που το μάτι μας δεν πιάνει.

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος 

πηγή:εδώ