Ο Ιησούς Χριστός
καταδίκασε κάθε μορφή κακίας και αμαρτίας χρησιμοποιώντας παραβολές ή διάφορους
άλλους τρόπους, ποτέ όμως δεν καταδίκασε τον συγκεκριμένο αμαρτωλό που
βρισκόταν μπροστά Του έστω και αν δεν έδειχνε διάθεση μετανοίας. Αντίθετα
μάλιστα, όταν έχει μπροστά Του ο Χριστός τον συγκεκριμένο αμαρτωλό τον
αντιμετωπίζει με συμπάθεια, επιείκεια και πολύ συχνά με τρυφερότητα. Έτσι
αντιμετωπίζει το Ζακχαίο, την αμαρτωλή γυναίκα, τη Σαμαρείτιδα που δεν έκανε
καμιά δήλωση μετανοίας, αλλά ακόμη και τον πλούσιο νέο που δεν θέλησε να
αποχωρισθεί τα πλούτη του, ο Χριστός• "εμβλέψας αυτώ ηγάπησεν αυτόν"
(Μαρκ. 10, 21) κατά τον Ευαγγελιστή Μάρκο.
Δευτέρα 29 Απριλίου 2013
Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς: Πότε αγαπούμε πραγματικά τον συνάνθρωπο;
Τὸ χειρότερο πρᾶγμα γιὰ τοὺς ἀνθρώπους
εἶναι ὁ θάνατος: τὸ νὰ γίνω λάσπη, νὰ μεταβληθῶ σὲ
σκουλήκια, σὲ
πηλό! Ἀξίζει τάχα νὰ εἶναι κανεὶς ἄνθρωπος;
Γιατὶ νὰ σὲ
ἀγαπήσω, Θεέ μου, ἀφοῦ αὔριο
θὰ μεταβληθῶ σὲ σκουλήκια καὶ πηλό;
Νά, ὅμως, ποὺ ὁ Κύριος Ἰησοὺς Χριστὸς σὲ σώζει ἀπὸ
τὸν θάνατο διὰ τῆς Ἀναστάσεώς
Του, ἐξασφαλίζει τὴν αἰώνιο ζωὴ γιὰ τὴν
ψυχή σου καὶ
τὸ σῶμα, ὅταν ἐκεῖνο
θὰ ἀναστηθεῖ λαμπερό καὶ θά ἐνωθεῖ μὲ
τὴν ψυχή.
Γι' αὐτὸ καὶ ὁ
Κύριος Ἰησοὺς ἔχει
τὸ δικαίωμα νὰ ἀποκαλεῖται ὁ Μόνος Φιλάνθρωπος, ὁ μόνος ἀπὸ
κατασκευῆς κόσμου μέχρι τῆς Φοβερᾶς Κρίσεως.
Μονάχα ἐκεῖνος ποὺ νίκησε τὸν θάνατο εἶναι ὁ Μόνος Φιλάνθρωπος καὶ ὅλα τὰ ἄλλα
εἶναι ἁπλὲς φλυαρίες.
Καὶ οἱ κουλτούρες, οἱ πολιτισμοί, οἱ ἐπιστῆμες καὶ οἱ τέχνες; - Τὶ ἀστεῖα πράγματα! Μὰ τὶ νὰ
τὴν κάνω τὴν τεχνολογία καὶ τὴν ἐπιστήμη
ὅταν μὲ μεταβάλουν σὲ σκουλήκια καὶ λάσπη;
Μεγάλη Δευτέρα: Η ευλογημένη γυμνότητα.
H πορεία προς τη
συνάντηση με τον αναστημένο Xριστό πλησιάζει στο αποκορύφωμα της με τη M.
Eβδομάδα και "τη Aγία και Mεγάλη Δευτέρα μνείαν ποιούμεθα του μακαρίου
Iωσήφ του Παγκάλου και της υπό του Kυρίου καταρασθείσης και ξηρανθείσης
συκής".
H γυναίκα του Φαραώ
προσπάθησε να εκμαυλίσει τον Iωσήφ και εκείνος για μια στιγμή αντιμετώπισε το
δίλημμα ή να φύγει γυμνός αφήνοντας πίσω τα ρούχα του ή για να μη χάσει τα
ρούχα του, να υποστεί τον εκμαυλισμό.
Tώρα που πρέπει να
ακολουθήσουμε βήμα προς βήμα το Xριστό στο πάθος, για να βρεθούμε κοντά του τη
μεγάλη στιγμή, θα αντιμετωπίσουμε και εμείς το δίλημμα ή να προχωρήσουμε μαζί
Tου γυμνοί αφήνοντας πίσω μας πολλά από τα πράγματα με τα οποία ο κόσμος
προσπαθεί να μας διαφθείρει και να μας αφομοιώσει ή να τον εγκαταλείψουμε για
να μη χάσουμε μια βολική, εύκολη και άνετη ζωή.
Σάββατο 27 Απριλίου 2013
Κυριακὴ των Βαΐων: «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος» και μετά τὰ «Σταυρωθήτω».
Μὲ
ἐνθουσιασμὸ καὶ
ζητοκραυγὲς ἕνα πλῆθος ἑβραίων ὑποδέχονται
σήμερα τὸν Κύριο· κρατοῦν στὰ
χέρια κλαδιὰ ἀπὸ φοίνικες· στρώνουν τὰ ἱμάτιά
τους, γιὰ νὰ περάσῃ ὁ
ἐποχούμενος στὸ ταπεινὸ
ὑποζύγιο Μεσσίας. Τὸ δάκρυ
τοῦ Ναζωραίου Διδασκάλου γιὰ τὸν
λαὸ ποὺ δίδασκε τρισήμισυ χρόνια φαντάζει δάκρυ συγκίνησης. Ἡ
σιωπή Του φοβίζει τοὺς φαρισαίους ποὺ
παρακολουθοῦν συγκρατημένοι ἀπὸ
ἀπόσταση, τοὺς δίνει
τὴν ἐντύπωση ὅτι εἶναι
δόλια σιωπή, ποὺ θὰ ξεσπάσῃ ὡς
ὀργὴ σφαγιάζουσα. Τὸ ὑποζύγιο
δὲν εἶναι αὐτὸ ποὺ περίμεναν. Οἱ
βασιλιάδες ἔρχονται ἐπάνω σὲ
ἄλογα, σύμβολα ἰσχύος, ἱππεύοντας,
ὄχι καθήμενοι, μὲ τὰ
πόδια τους ἑκατέρωθεν τῆς ῥάχης
τῶν ἀλόγων. Οἱ φαρισαῖοι
μπερδεύονται. Ὁ λαὸς ἀλαλάζει, γιὰ νὰ
καθυποβάλῃ ἑαυτὸν στὴν ἰδέα τοῦ ἀπελευθερωτικοῦ
ἀγώνα ποὺ εἶναι
κοντά. Ἰαχὲς καὶ εὐλογίες κάνουν τὴν ἀτμόσφαιρα
ἐνθουσιώδη. Ὁ Ἰούδας
ἐτοίμασε καλὴ
φιέστα. Οἱ διασυνδέσεις του ἀποδείχθηκαν
ἱκανὲς νὰ προετοιμάσουν τὴν
μεγάλη συγκέντρωση γιὰ τὴν ὑποδοχὴ τοῦ πολλὰ ὑποσχόμενου ἡγέτη.
Σὲ
λίγες μέρες οἱ ἐντυπωσεις θὰ κατάῤῥεύσουν. «Ὁ
Μεσσίας αὐτὸς δὲν μᾶς κάνει», θὰ ποῦν
ὅσοι ἀνίδεοι περίμεναν ἕνα
Χριστὸ σφαγέα τῶν ῥωμαίων,
ὅσοι λάθεψαν στὶς ἐκτιμήσεις
τους γιὰ τὸ ταπεινὸ
πρόσωπο τοῦ πράου Ἰησοῦ.
Κυριακὴ τῶν Βαΐων - Οἱ ζητωκραυγές
Εἰκόνα ἐντυπωσιακή. Καθαρὸ πρωινό. Στὴν μεγάλη πόλη ὅλοι ἔχουν βγεῖ νὰ ἀπολαύσουν
τὴ λιακάδα τῆς ἄνοιξης. Ἄλλοι ἀμέριμνοι περπατοῦν, ἄλλοι συζητοῦν γιὰ τὰ
τρέχοντα καὶ
τὰ αἰώνια, μητέρες χαίρονται τὴν ὀμορφιὰ τῆς
φύσης, παιδιὰ
παίζουν εὐχαριστημένα.
Τίποτε δὲν φαίνεται ἱκανὸ νὰ
διαταράξει τὴν
ἀμεριμνησία τοῦ κόσμου. Ὅμως, σὰν ἀπὸ
κάπου μακριά, μὰ
καὶ ταυτόχρονα τόσο κοντά, ἀρχίζει νὰ ἀκούγεται μία ὑπόκωφη βοή. Στὴν ἀρχὴ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ
διακρίνει τί λέγεται, ὅμως
ὅταν οἱ ἦχοι πλησιάζουν, μαζὶ καὶ οἱ
πρῶτοι δρομεῖς, τότε τὰ λόγια ἀκούγονται πιὰ ξεκάθαρα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)