Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

Ο πιο μεγάλος κίνδυνος...η ασφάλεια!



Η ιστορία του χριστιανικού πολιτισμού δεν ήταν καθόλου ειδυλλιακή. Καθιερώθηκε με αγώνες και διαλεκτικές διαμάχες. Από τον τέταρτο ακόμη αιώνα άρχισαν τραγικές διαλογικές φιλονικίες.
Η αυτοκρατορία (η Βυζαντινή) έγινε χριστιανική. Η ευκαιρία της μεταμορφώσεως της όλης ανθρώπινης δημιουργικότητας εδόθηκε. Και παρά ταύτα, ακριβώς από στην εκχριστιανισμένη αυτοκρατορία αρχίζει η φυγή στην έρημο.

Γέρων Θεοδόσιος τῆς Βηθανίας


 
Ὁ εἰρηνοποιός Ἀκροφύλακας τῆς Σιωνίτιδος Ἐκκλησίας

          Ἡ ἱστορία τοῦ Μικρασιατικοῦ ἑλληνισμοῦ μοιάζει μέ τά παθήματα τοῦ Προμηθέα Δεσμώτη. Πάντα ἐκεῖ ἀσάλευτη καί ἀλυσοδεμένη στούς θρυλικούς βράχους τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολῆς ὑπομένει τό φριχτό μαρτύριο τῆς πρόσκαιρης σιωπῆς ἐνωτιζόμενη τήν φωνή τῶν Προφητῶν τῆς Ρωμηοσύνης τῶν αἰώνων τῶν ἀλλοτινῶν γιά τά ἐπινίκια τῶν ἐπερχομένων ἡμερῶν. Οἱ χιλιετίες τοῦ ἑλληνισμοῦ, οἱ αἰῶνες τοῦ Χριστιανισμοῦ, τά μεγαλειώδη θέατρα καί τά μεγαλοπρεπῆ στάδια τοῦ ἀρχαίου κόσμου, τά σεβάσματα τῶν θεῶν τοῦ καιροῦ τῆς ἀγνωσίας, οἱ ναοί τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ στούς χρόνους τῆς Ἀποκαλύψεως καί τῆς Χάριτος, τά μοναστικά καθιδρύματα τῆς Ὀρθόδοξης πνευματικότητος καί τοῦ ὑψηλοῦ πολιτισμοῦ τῆς ὑπερχιλιετοῦς αὐτοκρατορίας τῆς Ρωμανίας, ἡ ἀξιοθαύμαστη ἀπαντοχή τοῦ εὐσεβοῦς Γένους μας στούς σκοτεινούς χρόνους τῆς σκλαβιᾶς, ἡ βίαιη καί ἀπάνθρωπη ἐκδίωξη τῶν ἑλλήνων ἀπό τίς πανάρχαιες ἐστίες τους ἀπό τόν Ἀνατολίτη κατακτητή μέ τήν καταφανή συνενοχή τῶν Χριστιανῶν συμμάχων μας τῆς Εὐρώπης ἀποτελοῦν ἀνδιαμφισβήτητες μαρτυρίες καί μεμαρτυρημένα μαρτύρια γιά τόν Προμηθέα Δεσμώτη ἑλληνισμό τῆς Μικρασίας. Γόνος τούτης τῆς πονεμένης γῆς τῆς Ἰωνίας ἦταν καί ὁ μικρός Γιαννάκης, ὁ μετέπειτα γνωστός στήν ὑπ’ οὐρανόν Γέροντας Θεοδόσιος τῆς Βηθανίας, ὁ ὁποῖος μετά παρησσίας πολλῆς, θά ‘λεγε σέ ὁρισμένους σύγχρονους βλάσφημους μινίστρους καί ἀδίστακτους παραχαράκτες τῆς ἱστορίας τοῦ Μικρασιατικοῦ ἑλληνισμοῦ γιά τήν ἠγαπημένη του Σμύρνη χρησιμοποιώντας τά λόγια τοῦ ποιητοῦ: « Ἤθελα, πρίν μές στ’ ἄπειρο σιωπήσω στό αἰώνιο φῶς δύο στίχων νά σέ κλείσω. Κί ὅταν οἱ αἰῶνες πού ἔρχονται ἀλλοιοῦν καί μηδενίζουν τά ὅσα βλέπεις μπρός σου, φύλακες μπρός στόν ἥλιο νά φρουροῦν δύο στίχοι μου τόν τάφο τό δικό σου». Τόν Αὔγουστο τοῦ 1922 τό ὅμορφο λιμάνι τῆς ἑλληνίδος Σμύρνης ἀπό πύλη ἐμπορίου καί ἀναψυχῆς τῆς Μικρασίας μεταποιήθηκε σέ θύρα θανάτου φοβεροῦ τῶν ἑλλήνων Μικρασιατῶν. Πορφύρωσαν τά ὕδατα τοῦ ἔνδοξου λιμένα καί ἔγιναν σάβανο ἐρυθρό γιά τά ματωμένα σώματα τῶν ἑλλήνων χριστιανῶν πού προσμένουν ἀπό τότε τήν κοινή ἀνάσταση.

Θεέ μου, Γιατί σε εγκατέλειψα ;




Μπροστά στο φάσμα της γενικευμένης κρίσης που διερχόμαστε πνευματικής, οικονομικής, οικογενειακής, προσωπικών σχέσεων, έχουμε και την σοβαρότητα του φαινομένου στον άλλοτε πιστό άνθρωπο και την απομάκρυνσή του από το Θεό, σε μία υφιστάμενη πλέον κρίση σχέσεως του ανθρώπου με το Θεό Πατέρα και Δημιουργό μας.
Σωστά μας είπαν, πως η ουσία της πνευματικής κρίσης είναι η απουσία νοήματος ζωής και ο εγκλωβισμός του ανθρώπου στο ευθύγραμμο παρόν, δηλαδή ο εγκλωβισμός του στο εγωκρατούμενο ένστικτο. Ένα παρόν δίχως μέλλον, χωρίς όραμα, καταδικασμένο στο ανιαρό και μονότονο. Επόμενο είναι μία απουσία νοήματος της ζωής να την οδηγεί σε κυνήγι ευδαιμονίας, σε αναζήτηση εγωιστικής απόλαυσης. Αυτή η απουσία συνιστά την πιο ριζική προσωπική ανθρώπινη κρίση. Σηματοδοτεί την υπαρξιακή του απουσία με όλες τις τραγικές συνέπειες, την ανικανότητά του να αντισταθεί σε ό,τι τον ευτελίζει.

Ορθοδοξία και Σύγχρονος Κόσμος


Ο Επίσκοπος Διοκλείας Κάλλιστος Ware είναι μία εξέχουσα φυσιογνωμία της ορθόδοξης θεολογίας στην Ευρώπη.Ως Λέκτωρας του Πανεπιστήμιου της Οξφόρδης συνέβαλε στην διεύρυνση των επιστημονικών ερευνών για τον ορθόδοξο κόσμο, ενώ συνέγραψε πλήθος μελετών (πολλές εκ των οποίων μεταφράστηκαν στα ελληνικά) εξοικειώνοντας τον Ευρωπαίο αναγνώστη με τον ορθόδοξο λόγο.

Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

Θυμός και Οργή



Ο θυμός διαφέρει από την οργή. Θυμός μεν είναι η οργή σε κατάσταση εκρηκτική, ενώ η οργή είναι η διάθεση να προκαλέσεις λύπη σε εκείνον που σε λύπησε.
Μέγας Αθανάσιος

Ο θυμός (όταν σωστά τον χειρίζεται ο άνθρωπος) είναι το νεύρο της ψυχής, διότι τονώνει στην προσπάθεια των καλών έργων.
Ο θυμός που εκδηλώνεται όταν πρέπει και όπως πρέπει, ισχυροποιεί την υπομονή και την εγκράτεια. Όταν όμως ενεργεί αντίθετα προς τον ορθό λόγο, γίνεται τρέλα.
Θυμός είναι έξαψη και απότομο ξέσπασμα του πάθους, ενώ οργή είναι μόνιμη λύπη και διαρκή ορμή για την ανταπόδοση αυτών που προκάλεσαν τη λύπη (δηλαδή εν θερμό εκδίκηση).
Κανείς να μη επιτιμά με εμπάθεια τους αμαρτάνοντες. Διότι το να ελέγχει κανείς με θυμό και οργή τον συνάνθρωπό του δεν σημαίνει ότι τον ελευθερώνει από την αμαρτία, αλλ’ ότι πέφτει ο ίδιος σε σφάλματα.
Μπορεί να κατορθώσει κάποιος να μη οργίζεται, όταν πιστεύει ότι βλέπει πάντοτε με τη σκέψη του τον Θεό και τον πάντοτε παρόντα Κύριο. Διότι ποιος υπήκοος μπροστά στον άρχοντα τολμά ποτέ να κάνει κάτι που τον δυσαρεστεί;
Μέγας Βασίλειος


Έμπειρος και όχι έξυπνος!


Αν πη έναν καλό λογισμό του ο άνθρωπος κάπου, μπορεί ο διάβολος να τον ακούση και να τον πειράξη μετά;
- Πώς να τον ακούση, αφού δεν έχει “διάβολο”; Άμα όμως τον πη, για να υπερηφανευθή, θα μπη στην μέση ο πειρασμός. Αν δηλαδή υπάρχη μια προδιάθεση υπερηφανείας και λέη υπερήφανα κανείς: “Θα πάω να τον σώσω αυτόν”, μπαίνει ο διάβολος ενδιάμεσος και τότε αυτό το ξέρει. Ενώ, αν κινήται ταπεινά, από αγάπη, δεν το ξέρει. Χρειάζεται προσοχή. Είναι πολύ λεπτά τα πράματα. Γι’ αυτό λένε οι Πατέρες ότι η πνευματική ζωή είναι “επιστήμη επιστημών”.

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

Ο γέροντας που σωφρονίστηκε!



Κάποιος από τους γέροντες διηγήθηκε για ένα μέθυσο γέροντα το εξής:
Αυτός ο γέροντας εργαζόταν όλη την ημέρα φτιάχνοντας ψάθες. Το βράδυ πήγαινε στο χωριό, τις πουλούσε και με τα χρήματα αυτά αγόραζε κρασί και έπινε. Ύστερα από καιρό ήρθε κοντά του σαν υποτακτικός ένας αδελφός και έμεινε μαζί του.
Ο υποτακτικός έπλεκε κι αυτός όλη μέρα ψάθες, τις οποίες πουλούσε ο γέροντας. Με τα χρήματα που εισέπρατε κι από τα δύο εργόχειρα, ο γέροντας αγόραζε κρασί και έπινε, φέρνοντας στον υποτακτικό του αργά το βράδυ μόνο λίγο ψωμί. Επί τρία χρόνια συνέβαινε αυτό, χωρίς να διαμαρτυρηθεί ο υποτακτικός.

Υπομονή και ταπείνωση

Κάποιος νέος, που ήταν παιδί ενδόξων γονέων , σπουδαίος κατά κόσμον, πλούσιος και πολύ μορφωμένος, αφού εγκατέλειψε τους γονείς του κι όλη την κοσμική δόξα, αφοσιώθηκε στη μοναχική ζωή.
Μία μέρα, για να δοκιμαστή η πίστη και η ταπεινοφροσύνη του, ο γέροντάς του τον προστάζει, να σηκώσει στον ώμο του δέκα ζεμπίλια και να πάει να τα πουλήσει στη δική του πόλη. Μάλιστα όχι όλα μαζί, αλλά ένα-ένα ξεχωριστά.
Πράγματι, εκείνος με όλη την υπομονή και την ταπείνωση, έκανε ότι τον πρόσταξε ο γέροντάς του. Πήρε στον ώμο τα ζεμπίλια και τα πούλησε ένα-ένα, χωρίς καθόλου να λογαριάσει την ένδοξη καταγωγή του, ούτε την προσβολή που θα του γινόταν από την ταπεινωτική αυτή εργασία. Γιατί φρόντιζε να κάνει τον εαυτό του μιμητή της ταπεινώσεως του Χριστού.

Νέα Εποχή



Τα τελευταία χρόνια έχει καταβάλει τους χριστιανούς μια φοβερή ανησυχία. Διάφορα δημοσιεύματα στον κοσμικό και εκκλησιαστικό τύπο μιλάνε για τα χρόνια του Αντιχρίστου και της "ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ". Γίνονται υπολογισμοί, δίνονται διάφορες ερμηνείες του 666, ασκείται μια πνευματική τρομοκρατία και πολύ βρίσκονται σε μεγάλη αγωνία για το μέλλον τους. Αν τα συνδυάσουμε αυτά και με την έκδοση των νέων ταυτοτήτων, τις τραπεζικές πιστωτικές κάρτες, τους κωδικούς αριθμούς των τροφίμων και των διαφόρων προϊόντων, η κατάσταση γίνεται ακόμη πιο τραγελαφική.

Καιρός Εμπορίου


 
Αυτό που συμβαίνει με το χρυσάφι, που δοκιμάζεται πολλές φορές από την φωτιά, το ίδιο συνήθως γίνεται και στις χρυσές ψυχές από τις δοκιμασίες.
Διότι εκείνη η ύλη( του χρυσαφιού) τη εμφανίζει πιο λαμπερή και καθαρή η ιδιοσυστασία της φλόγας, όταν έρχεται σε επαφή με αυτήν τόσο χρονικό διάστημα, όσο επιβάλλει ο νόμος της τέχνης. Και τους ανθρώπους που ως προς την διάνοια μοιάζουν με το χρυσάφι, το καμίνι των αλλεπάλληλων δοκιμασιών τους κάνει σε πολύ μεγάλο βαθμό πιο λαμπερούς και πολυτελείς από οποιοδήποτε χρυσάφι.

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

Η προσευχή του Αγίου Εφραίμ του Σύρου



Ανάμεσα σ’ όλες τις προσευχές και τους ύμνους της Μεγάλης Σαρακοστής μια σύντομη προσευχή μπορεί να ονομαστεί η προσευχή της Μεγάλης Σαρακοστής. Η Παράδοση την αποδδει σε έναν από τους μεγάλους δασκάλους της πνευματικής ζωής, τον Άγιο Εφραίμ το Σύρο. Να το κείμενο της προσευχής:
“Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου, πνεύμα αργίας, περιεργίας, φιλαρχίας και αργολογίας μη μοι δώς. Πνευμα δε σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, υπομονής και αγάπης χάρισέ μοι τω σω δούλω. Ναι Κύριε Βασιλεύ, δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα, και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου· ότι ευλογητς ει εις τους αιώνας των αιώνων.Αμήν”.
Τούτη η προσευχή λέγεται δύο φορές στο τέλος κάθε ακολουθίας της Μ. Τεσσαρακοστής από τη Δευτέρα ως την Παρασκευή (δεν τη λέμε το Σάββατο και την Κυριακή, όπως θα δούμε και πιο κάτω, γιατί οι ακολουθίες αυτές τις δύο μέρες δεν έχουν το τυπικό της Σαρακοστής). Την πρώτη φορά λέγοντας την προσευχή κάνουμε μια μετάνοια σε κάθε αίτηση. Έπειτα κάνουμε δώδεκα μετάνοιες λέγοντας: «ελέησόν με τον αμαρτωλόν». Ολόκληρη η προσευχή επαναλαμβάνεται με μια τελική μετάνοια στο τέλος της προσευχής.

Γέροντας Αιμιλιανός: Στάχτη είμαι και πηλός...


Τίποτε δεν είναι τυχαίον εις τον κόσμο.Την ζωή μας και όλα τα της ζωής μας τα διοικεί ο Δεσπότης Χριστός.Εις τον πόνον και τας πικρίας μας έρχεται εις συνάντησιν το Άγιο Πνεύμα και εξάγει χαράν θεοδώρητον.Δεν αντιλαμβανόμεθα πολλάκις την παρουσίαν του,διότι είμεθα απερροφημένοι από την καθημερινότητα των μεριμνών μας.

" Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν..."


 
Είναι δύσκολο και οδυνηρό να περπατάς ξυπόλητος ανάμεσα στ’ αγκάθια. Όταν όμως ο ξυπόλητος άνθρωπος πεθαίνει της δίψας κι η πηγή με το νερό είναι μετά τα’ αγκάθια, δε θ’ αποφασίσει γρήγορα να βαδίσει πάνω σ’ αυτά, μ’ όλο που τα πόδια του θα πληγωθούν, για να πλησιάσει στο νερό; Ή μήπως θα προτιμήσει να καθίσει πάνω στο χλωρό γρασίδι που είναι πριν από τα’ αγκάθια και να πεθάνει της δίψας;

Η αδιακρισία του ασκητού


Κάποτε σε ένα κοινόβιο ένας αδελφός έπεσε σε σφάλμα. Εκεί κοντά ζούσε κάποιος ασκητής, που είχε πολλά χρόνια να βγη έξω από το κελλί του. Ο ηγούμενος του κοινοβίου επισκέφθηκε τον ασκητή και του ανέφερε την περίπτωση του αδελφού που έσφαλε. Ο ασκητής τον συμβούλεψε να τον διώξη. Έτσι κι έγινε.
Διωγμένος ο αδελφός από το κοινόβιο βρήκε μία χαράδρα, στάθηκε σ’ αυτήν και παρέμεινε εκεί κλαίγοντας. Συμπτωματικά εκείνες τις ημέρες μερικοί αδελφοί του ιδίου κοινοβίου πήγαιναν να συναντήσουν τον αββά Ποιμένα.
Περνώντας από τη χαράδρα άκουσαν κλάμα. Σπλαχνίστηκαν και κατέβηκαν κάτω, να δουν ποιος κλαίει. Βρήκαν τον αδελφό τους συντετριμμένο από τον πόνο και την θλίψη. Τον παρακάλεσαν να έρθει μαζί τους και να τον φέρουν στο γέροντα. Εκείνος όμως δεν ήθελε, αλλά κλαίγοντας  έλεγε:
-Αφήστε με να πεθάνω εδώ!

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Οι δοκιμασίες


 
Μεριμνώντας ο Θεός των όλων για τη δική μας αδυναμία, ούτε μας αφήνει να ζούμε συνεχώς με τις θλίψεις, για να μην αποδεικνύεται η ασθένεια της φύσης μας, αλλά μας βοηθά αμέσως, ενισχύοντας την προθυμία μας και ενθαρρύνοντας τη σκέψη μας.
Ούτε όμως μας αφήνει να ζούμε διαρκώς με ανέσεις, για να μην παρασυρθούμε προς την κακία, με το να γινόμαστε ραθυμότεροι. Γιατί η ανθρώπινη φύση, όταν ζει με πολλές ανέσεις, λησμονεί την ευγενική της καταγωγή και δεν παραμένει στα πλαίσια που της αρμόζουν.
Γι’  αυτό ο Κύριος, σαν φιλόστοργος πατέρας, άλλοτε με μας χαρίζει άνεση, άλλοτε δε μας σωφρονίζει, ώστε με τον τρόπο αυτό να ρυθμίζουμε την υγεία της ψυχής μας. 
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

Δεν είναι περίεργο;


 
Δεν είναι περίεργο το ότι εύκολα πιστεύουμε αυτά που γράφονται στα περιοδικά και στις εφημερίδες, αλλά από την άλλη αμφιβάλλουμε για τα λόγια της Αγίας γραφής;
Δεν είναι περίεργο που 2 ώρες μας φαίνονται πολλές όταν είμαστε στην εκκλησία, ενώ μας φαίνονται λίγες όταν παρακολουθούμε μία καλή ταινία;
 Δεν είναι περίεργο πως ο καθένας μας θέλει μία θέση στον ουρανό, αλλά δεν θέλει να πιστέψει, να κάνει ή να πει κάτι για να φθάσει εκεί;
Δεν είναι περίεργο το πόσο εύκολα στέλνουμε ανέκδοτα σε emails τα οποία προωθούνται δεξιά κι αριστερά, ενώ το σκεφτόμαστε διπλά όταν πρόκειται να στείλουμε ένα μήνυμα για τον Θεό;

Θεανθρωπία


Με το προπατορικό αμάρτημα, ο Αδάμ εξετράπη από το δρόμο, που ο Θεός τον είχε τοποθετήσει κατά τη δημιουργία του. Ο άνθρωπος απόλεσε το στόχο, που η ίδια η φύση του όριζε. Η ύπαρξή του σταμάτησε να τείνει «εν παντί» προς το Θεό, όλες οι δυνάμεις του έπαψαν να ανοίγονται στην άκτιστη χάρη του Θεού, ο καθρέπτης της ψυχής του σκοτίστηκε και δεν αντανακλούσε πια το Δημιουργό Του.
Καθώς ο Αδάμ διέκοψε την κοινωνία με την Πηγή τη κάθε τελειότητας, οι αρετές του μαράθηκαν και έχασε την ομοίωση προς το Θεό, που είχε αρχίσει να πργματώνει από τη στιγμή της δημιουργίας του.

Οι καλοί και οι κακοί λογισμοί



-Γέροντα,πως γίνεται το ίδιο πράγμα να το βλέπουν  διαφορετικά δύο άνθρωποι;
-Όλα τα μάτια βλέπουν το ίδιο καθαρά;Για να δη κανείς καθαρά,πρέπει να έχη τα μάτια της ψυχής του υγιέστατα,γιατί τότε έχειτηην εσωτερική καθαρότητα.
-Γιατί,Γέροντα,μερικές φορές,το ίδιο περιστατικό ένας το θεωρεί ευλογία και άλλος δυστυχία;
-Καθένας το ερμηνεύει ανάλογα με τον λογισμό του.Το κάθε πράγμα μπορείς να το δείς απο την καλή του πλευρά ή απο την κακή του πλευρά.Είχα ακούσει το έξης περιστατικό:Σε ένα μοναστήρι που βρισκόταν σε κατικοιμένη περιοχή είχαν τυπικό να κάνουν εσπερνό και όρθρο τα μεσάνυχτα και πήγαιναν και κοσμιοί,γιατί το μοναστήρι ήταν περιτρυγιριμένο απο σπίτια που σιγά-σιγά είχαν χτισθή εκεί κοντά.
Μια φορά ένας αρχάριος νέος μοναχός ξέχασε το κελλί του ανοιχτό και μπήκε μέσα μιαι γυναίκα.Όταν το έμαθε ,στεναχώρια,κακό!Ω μολύνθηκε το κελλί!Τρομερό χάθηκε ο κόσμος!

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

Ανιδιοτελής Αγάπη


 
Ένας γέροντας έστειλε τον υποτακτικό του στην Αίγυπτο για να φέρει μία καμήλα και μ’ αυτή να μεταφέρουν τα εργόχειρά τους από την σκήτη τους στην Αίγυπτο.
Όταν ο αδελφός έφερε την καμήλα, τον συναντά ένας άλλος γέροντας ασκητής και του λέε:
-Αν ήξερα ότι θα πήγαινες στην Αίγυπτο θα σου έλεγα να φέρεις και για μένα μία καμήλα.
Ο υποτακτικός πηγαίνει στο γέροντά του και λέει τι του είπε ο ασκητής. Ο γέροντας αφού τον άκουσε του είπε:
-Πάρε την καμήλα, πήγαινέ την στον ασκητή και πες του: «Εμείς τακτοποιήσαμε τα πράγματά μας. Πάρε την καμήλα και κάνε και εσύ τη δουλεία σου». Κι ακολούθησέ του  στην Αίγυπτο. Κατόπιν πάρε την καμήλα και φέρε την πάλι πίσω, για να στείλουμε κ’ εμείς στην Αίγυπτο τα δικά μας πράγματα.
Ο υποτακτικός πράγματι έκανε ότι του είπε ο γέροντάς του. Αφού φόρτωσε την καμήλα με τα εργόχειρα του ασκητού, ξεκίνησε μαζί του για την Αίγυπτο. Φτάνοντας στον προορισμό τους ξεφόρτωσαν το ζώο και αφού η αποστολή ολοκληρώθηκε λέει ο υποτακτικός στον ασκητή:
-Εύξαι υπέρ εμού, πάτερ.
-Που πηγαίνεις; τον ρωτάει ο ασκητής.
-Στη σκήτη, για να μεταφέρω και τα δικά μας εργόχειρα, απαντά με ειλικρίνεια ο υποτακτικός.
Τότε ο ασκητής, όταν άκουσε αυτά, κατανύχθηκε και με δάκρυα στα μάτια έβαλε μετάνοια στον υποτακτικό λέγοντας:
-Να με συγχωρέσετε, γιατί η πολύ σας αγάπη έλαβε τον καρπό μου.

Η ατέλεστος τελειότης




Πολλές φορές χρησιμοποιείτε η λέξη «απάθεια» μέσα στα πατερικά κείμενα και συνήθως παρερμηνεύεται. Έτσι λοιπόν λέμε ότι ο Θεός είναι απαθής και ότι η τελείωση του ανθρώπου είναι να φτάσει στην απάθεια. Τι εννοούμε όμως με αυτόν τον χαρακτηρισμό;
Η λέξη «απάθεια» έχει φτάσει στις μέρες μας να σημαίνει αδιαφορία, αδυναμία συγκίνησης.

Κυριακή 20 Μαρτίου 2011

Χωρίς αγώνα τίποτα δεν κατορθώνεται



Κάποτε κάποιος δόκιμος μοναχός έφυγε από τη σκήτη και πήγε στο κοινόβιο των Ταβεννησιωτών. Εκεί όμως όλοι οι πατέρες ήταν σχεδόν άγιοι άνθρωποι και πραγματικοί ασκητές.
Ύστερα από 30 ημέρες ο δόκιμος μοναχός ήρθε στον αρχιμανδρίτη του κοινοβίου και του λέγει:
-Αββά, ευλόγησέ με και άφησέ με να φύγω, γιατί εδώ δεν μπορώ πλέον να παραμείνω.
-Γιατί παιδί μου; τον ρωτάει ο γέροντας.
-Γιατί εδώ δεν υπάρχει ούτε κόπος, ούτε μισθός. Εδώ όλοι οι πατέρες είναι αγωνιστές, ενώ εγώ είναι άνθρωπος αμαρτωλός. Θα προτιμήσω να πάω εκεί που θα βρω ανθρώπου να με βρίζουν και να με εξευτελίζουν. Γιατί αυτά είναι που σώζουν έναν αμαρτωλό και θα γεννήσουν την ταπείνωση μέσα μου.
Όταν άκουσε αυτό ο γέροντας θαύμασε και επειδή γνώριζε ότι είναι πραγματικός εργάτης των εντολών του Θεού τον απέλυσε λέγοντας:
-Πήγαινε παιδί μου, να ενδυναμώνεσαι, να ισχυροποιείται η καρδιά σου και να υπομένεις τον Κύριο.

Σκήτης Βεροίας το καύχημα : Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς



Η καταγωγή του Αγίου Γρηγορίου ήταν η Κωνσταντινούπολις. Γεννήθηκε το 1296 από γονείς εναρέτους και ενδόξους, τον Κωνσταντίνον και την Καλλονήν. Ο πατέρας του ήταν συγκλητικός, και έγινε κατόπιν και μοναχός.

Η εξιστόρηση της θαυμαστής θεραπείας ενός καρκινοπαθούς.


Κ
ατά την περίοδο της εγκυμοσύνης μου, μου παρουσιάστηκε ένας όγκος στο κάτω δεξί μέρος του λαιμού, ο οποίος μεγάλωνε ταχύτατα. Ο γιατρός μου έλεγε να περιμένω πράγμα που επιδείνωσε την κατάσταση. Εκείνες τις μέρες τρέχαμε από γιατρούς σε γιατρούς. Όλοι μου λέγανε ότι δεν είναι κάτι ανησυχητικό και κάτι κακό. Σε κανέναν δεν πήγε τότε στο μυαλό. Έπρεπε, βέβαια, να κάνω εξετάσεις, αλλά λόγο της εγκυμοσύνης εγώ δεν έκανα και το άφηνα. Δεν έπρεπε, όμως, όπως φάνηκε στην πορεία. Άρχιζα να έχω προβλήματα με τον όγκο αυτό. Με δυσκόλευε στην αναπνοή, στο φαγητό και στον ύπνο. Έτσι, μπήκαμε στη διαδικασία να το ψάξουμε. Εμένα, βέβαια, από την πρώτη στιγμή που το είδα στον καθρέφτη και το έπιασα δεν μου άρεσε καθόλου και η αλήθεια είναι ότι φοβήθηκα πολύ. Ο όγκος μεγάλωσε υπερβολικά, είχε φτάσει τα 13,5 cm. και εκεί ήταν που έπρεπε να κάνω κάποια εξέταση για να δούμε τι γίνεται.

Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

Ευτυχία- Δυστυχία- Θάνατος



Αυτή η ζωή δεν θα μπορούσαμε να την φανταστούμε χωρίς τρία πράγματα: την ευτυχία, τη δυστυχία και το θάνατο. Κάτι από την ευτυχία, λίγο από τη δυστυχία και ο θάνατος καταστούν δυνατή αυτή την ζωή.
Η ηθική χημεία αυτού του κόσμου είναι ακόμα πιο παράξενη από τη φυσική χημεία.
Η ευτυχία είναι δώρο Θεού, η δυστυχία επιτρέπεται με την άδεια του Θεού, ενώ ο θάνατος είναι η νίκη του Θεού.
Η συνεχής ευτυχία χωρίς την προσθήκη της δυστυχίας, θα γινόταν βαρετή και άχρωμη.
Η συνεχής δυστυχία χωρίς θάνατο θα έκανε αυτή την ζωή κόλαση χωρίς έξοδο.
Στην ευτυχία οι άνθρωποι δεν θέλουν ή θέλουν να θυμηθούν τον Θεό.
Στην δυστυχία οι άνθρωποι θέλουν ή δεν θέλουν να θυμηθούν τον Θεό.
Ενώ στον θάνατο αναγκάζονται να θυμηθούν τον Θεό.

Η αγάπη του γέροντα

 
Ένας υποτακτικός επολεμείτο από λογισμούς πορνείας. Ο γέροντάς του προσπάθησε να τον παρηγορήση λέγοντας:
-Παιδί μου, κάνε υπομονή. Ο πόλεμος αυτός προέρχεται από τον εχθρό μας το διάβολο. Θα περάσει με προσευχή και νηστεία.
-Δεν μπορώ άλλο αββά να υποφέρω τον πόλεμο, απαντά ο υποτακτικός. Γι’ αυτό θα εκπληρώσω την επιθυμία μου.
Βλέποντας ο γέροντας τον υποτακτικό τους να μην υποχωρή, προσποιείται ότι πολεμείται κι ο ίδιος από λογισμούς πορνείας. Και λέει στον υποτακτικό:
- Και εγώ παιδί μου πολεμούμαι από τέτοιους λογισμούς. Ας πάμε λοιπόν μαζί να εκπληρώσουμε την επιθυμία μας, και κατόπιν ξαναγυρίζουμε στο κελλί μας!
Ο γέροντας πήρε μαζί του και ένα νόμισμα που είχε. Όταν έφθασαν στην πόλη και βρήκαν το σπίτι της αμαρτίας, λέει ο γέροντας στον υποτακτικό:
-Εσύ μείνε έξω, κι άφησε να μπω εγώ πρώτος, και μετά μπαίνεις και εσύ.
Μόλις μπήκε ο γέροντας, δίνει το νόμισμα στην πόρνη και της λέγει:
-Σε παρακαλώ, μην μολύνεις τον αδελφό που θα έλθει τώρα κοντά σου.
Η πόρνη όντως έδωσε τον λόγο της στον γέροντα, ότι δεν θα μολύνει τον αδελφό.
Μόλις βγήκε ο γέροντας, λέει στον υποτακτικό του να περάση. Όταν μπήκε ο υποτακτικός του μέσα στο δωμάτιο, του λέει η πόρνη:
-Αδελφέ, περίμενέ με λιγάκι, γιατί αν και είμαι αμαρτωλή, εν τούτοις τηρώ στη ζωή μου κάποιο κανόνα που πρέπει αυτή τη στιγμή να τον εφαρμόσουμε και οι δυο μαζί.
Τον παρακάλεσε να σταθή σε μία γωνιά του δωματίου και να κάμουν από πενήντα μετάνοιες.
Αφού λοιπόν άρχισαν να κάνουν τις μετάνοιες και είχαν φθάσει τις τριάντα, ο αδελφός ήλθε σε κατάνυξη από την χάρι του Θεούκαι είπε μέσα του: «Πώς τολμώ να προσεύχομαι στο Θεό και να κάνω μετάνοιες τη στιγμή που ετοιμάζομαι να διαπράξω μία τέτοια μεγάλη αμαρτία;». Και αμέσως τότε ο υποτακτικός βγήκε από το σπίτι της αμαρτίας χωρίς να μολυνθεί.
Έτσι ο Θεός, βλέποντας την καλή προσπάθεια και τον κόπο του αββά, ελευθέρωσε τον υποτακτικό από τον πόλεμο της πορνείας. Και γύρισαν και οι δύο στο κελλί τους δοξάζοντας τον Θεό για το μέγα έλεός του.

Από αγάπη...


Κάποτε ο αββάς Σιλουανός με τον υποτακτικό του Ζαχαρία έφθασαν σε ένα μοναστήρι. Οι αδελφοί του μοναστηριού, πριν οι δύο επισκέπτες συνεχίσουν το δρόμο τους, από αγάπη και μόνο θέλησαν να τους προσφέρουν λίγο φαγητό.
Αφού έφαγαν, ξεκίνησαν πάλι για τον προορισμό τους. Βαδίζοντας μέσα στην έρημο, ο υποτακτικό είδε μία πηγή με νερό και ρωτάει τον γέροντά του:
-Γέροντα, είναι ευλογημένο να πιω λίγο νερό;
-Παιδί μου Ζαχαρία, σήμερα νηστεύουμε, του απαντά ο γέροντας.
Ο υποτακτικός, σαστισμένος κάπως από την απάντηση του γέροντας , ξαναρωτάει:
-Μα, γέροντα, πριν λίγο δεν φάγαμε στο μοναστήρι;
-Ναι, φάγαμε. Αλλ’ εκεί φάγαμε από αγάπη για τους αδελφούς. Τώρα εμείς θα συνεχίσουμε την νηστεία μας.

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

Aγιος Aλέξιος, ο άνθρωπος του Θεού...



Tη μνήμη του εορτάζει κάθε 17 Mαρτίου η Eκκλησία της Eλλάδος και η ιστορία του δεν παύει να συγκινεί... O ευγενής Pωμαίος που εγκατέλειψε τη σύζυγό του τη νύχτα του γάμου του και τα πλούτη του αρχοντικού του για να φύγει για τους Aγίους Tόπους, να ασκητέψει στην Eδεσσα της Συρίας, απ’ όπου επέστρεψε στη Pώμη κι έζησε σαν ζητιάνος, δεκαεπτά χρόνια, στα σκαλοπάτια του πατρικού του σπιτιού. Oταν ήλθε το τέλος του, τον επισκέφθηκε ο ίδιος ο πάπας και ο αυτοκράτωρ Oνώριος και τότε μόνο, από γράμμα που βρέθηκε επάνω του, αποκαλύφθηκε ποιος ήταν – για να περάσει στην ιστορία της Oρθόδοξης Eκκλησίας ως «ο Aγιος Aλέξιος, ο Aνθρωπος του Θεού».

«Ἀποκάλυψις Ἰησοῦ Χριστοῦ»




«Κρίμας, κρίμας κόσμε, σέ ἐξουσιάζουν μέλλοντες νεκροί˙ καί κανείς, κανείς δέν ἔλαχε, δέν ἔλαχε ν’ ἀκούσει ἀκόμη κάν φωνή ἀγγέλων, κάν ὑδάτων πολλῶν, κάν ἐκεῖνο τό «ἔρχου» πού σέ νύχτες ἀϋπνίας μεγάλης ὀνειρεύτηκα. Ἐκεῖ, ἐκεῖ νά πάω σ’ ἕνα νησί πετραδερό πού ὁ ἤλιος τό λοξοπατάει σαν κάβουρας κι ὅλος τρεμάμενος ὁ πόντος ἀκούει καί ἀνταποκρίνεται». Μ’ αὐτά τά ὑπέροχα λόγια ὁ ποιητής Ὀδυσσέας Ἐλύτης, διαζωγραφίζει τό δράμα τῆς ἀνθρωπότητος, τό  ὄραμα τοῦ Ἰωάννου , τόν οὐράνιο κόσμο, τόν Παλαιό τῶν Ἡμερῶν καί ἐν τέλει τήν προσδοκία τῆς Ἐκκλησίας. Καί  ὁ λόγος τοῦ ποιητοῦ γίνεται ἐπίκαιρος σήμερα, παρά ποτέ ἄλλοτε, ἀφού ἐπληρώθη ἡ γῆ ἀνομιῶν καί οἱ μέν ψευδοπροφήτες τερατουργοῦν, οἱ δέ ψευδόχριστοι μεγαλουργοῦν. Εἶναι ὅλοι αὐτοί οἱ «διάκονοι» τοῦ ψεύδους καί τῆς  πλάνης οἱ ὁποίοι ὁδηγοῦν τούς ἀνθρώπους, εἴτε στόν εὐφησυχασμό, εὐαγγελιζόμενοι μία ἐπίγεια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, εἴτε στην ἀπόγνωση, τρομοκρατώντας για τά ἐπερχόμενα δεινά τοῦ Ἀντιχρίστου. Ὅμως «οὐχ  οὕτως ἔστε ἐν ἡμῖν».

Ιδρώτας



 Ένας υποτακτικός, νέος στην ηλικία και καταγόμενος από πλούσια οικογένεια, ανέβαζε από την θάλασσα μέχρι την καλύβα τους το φορτίο στην πλάτη.
Από τον πολύ κόπο σαν να δυσανασχέτησε. Παρακάλεσε λοιπόν τον γέροντά του να του επιτρέψει να χρησιμοποιεί υποζύγιο, για να ανεβοκατεβαίνει ο ίδιος και να μεταφέρει τα απαραίτητα.
Ο γέροντας, γνωρίζοντας την αδυναμία του, του επέτρεψε να πάρει ένα για τον σκοπό αυτό.
Μία μέρα, καθώς ανέβαζε με το γαϊδουράκι  το φορτίο του, σε μία στροφή, εκεί που είναι το δυσκολότερο σημείο του δρόμου (στο μονοπάτι προς μικρή Αγία Άννα στο Άγιο Όρος) , εκεί ακριβώς βλέπει ένα λαμπροφορεμένο νέο να βαστάει στα χέρια του ένα σφουγγάρι, με το οποίο σκούπιζε τον ιδρώτα από το μέτωπο των διερχομένων πατέρων, και του θυμίαζε.

Για να αγαπήσεις πρέπει να μισήσεις




Είπε κάποιος απ’ τους πατέρες: «Εάν δεν μισήσεις πρώτα, δεν μπορείς να αγαπήσεις. Εάν δηλαδή δεν μισήσεις την αμαρτία, δεν μπορείς να κάνεις το θέλημα του Θεού, όπως αναφέρεται στην Αγία Γραφή: «Απόφυγε το κακό και πράξε το καλό». Όμως και σ’ αυτή την περίπτωση η ψυχική διάθεση είναι εκείνη που μετράει πάντοτε.
Γιατί ο Αδάμ αν και ήταν μέσα στον παράδεισο, παρέβη την εντολή του Θεού, ενώ ο Ιώβ αν και ήταν καθισμένος πάνω στην κοπριά, κράτησε την αυτοκυριαρχία του. Λοιπόν το μόνο που ζητάει ο Θεός απ’ τον άνθρωπο είναι η καλή του διάθεση και να έχει πάντοτε τον φόβο του Θεού μέσα του».



Προαίρεση



Η προαίρεση του ανθρώπου αποτελεί την αρχή της σωτηρίας του.
Αυτό σημαίνει να εγκαταλείψει ο άνθρωπος τα δικά του θελήματα και νοήματα και να κάμει τα νοήματα και τα θελήματα του Θεού, κι αν μπορέσει να τα κάνει αυτό, δεν βρίσκεται σε όλη την κτίση πράγμα ή εγχείρημα ή τόπος, που να μπορεί να τον εμποδίσει να γίνει, όπως ο Θεός από την αρχή θέλησε να είναι, δηλαδή  «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή Αυτού». Απαθής, δίκαιος, αγαθός και σοφός, είτε σε πλούτο είτε σε φτώχεια, είτε σε παρθενική είτε σε συζυγική ζωή, είτε σε εξουσία και ελευθερία είτε σε υποταγή και δουλεία, και γενικά σε κάθε περίσταση και τόπο και πράγμα.
Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός

Εμπόδιο ο Γάμος;




Αν μερικοί εμποδίστηκαν από το γάμο και δεν τηρούν το νόμο του Θεού, ας προσέξουν και θα δουν ότι δεν είναι εμπόδιο ο γάμος, αλλά η προαίρεσή τους, που μεταχειρίστηκαν κακώς το γάμο. Γιατί ούτε το κρασί προκαλεί τη μέθη, αλά η κακή προαίρεση και η χρήση του πέρα από το μέτρο.
Χρησιμοποίησε το γάμο σύμφωνα με το μέτρο και βάλε μέσα του την άσκηση και θα γίνει αρεστός στον Κύριο.
«Είδα τον Κύριο να κάθεται πάνω σε θρόνο ψηλό και μετέωρο».
Πώς Τον είδε, δεν γνωρίζω. Θέλεις να μάθεις πώς είδε τον Θεό (ο προφήτης Ησαΐας); Γίνε και εσύ σαν και αυτόν. Και πώς είναι δυνατόν αυτό, θα πεις, αφού έχω σύζυγο και παιδιά; Κι όμως είναι δυνατόν, αν το θέλεις πραγματικά. Γιατί και ο Ησαΐας είχε γυναίκα και ήταν πατέρας δύο παιδιών, αλλά τίποτε από αυτά δεν τον εμπόδισε. Γιατί ο γάμος δεν είναι εμπόδιο, για να ανέβει κανείς στον Ουρανό.
Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011

Τί φταίει τελικά;




Ενώ όλα πάνε καλά στην ζωή μας, στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους και με τον Θεό, έρχεται μία μέρα όπου χάνουμε αυτή την χάρη, ξαφνικά ή σταδιακά.
Τις περισσότερες φορές δεν καταλαβαίνουμε αυτό που μας συμβαίνει.

Αυτό... είναι αγάπη!

  

Η αγάπη δεν πληρώνεται με άλλο, παρά με την αγάπη!

Η δύναμη της προσευχής

"Η Προσευχή βλαστάνει την πραότητα και την αοργησία, προβάλει την χαρά και την ευχαριστία και προφυλάσσε από την λύπη και την κακοκεφιά".
Όσιος Νείλος ο Ασκητής

Επίθεση στον Θεό;




Τελικά κάθε αμαρτία είναι μία επίθεση προς τον Θεό, ένα βέλος που εκτοξεύουμε για να πληγώσουμε τον Θεό.
Όλα τα βέλη που κατευθύνουμε προς τις ζωές των άλλων πέφτουν πάνω στον Θεό.
Όπως το βέλος περνά μέσα από την ομίχλη και σταματά στο δένδρο έτσι όλα τα βέλη μας περνούν μέσα απ’ όλα τα σώματα, μέσα απ’ όλες τις ψυχές, μέσα απ’ όλη την οικουμένη, σαν μέσα από την ομίχλη και σταματούν στο Δένδρο της Ζωής. Στον Θεό.
Το βέλος παραμένει στον Θεό, ενώ η πληγή στην καρδιά σου. Και ώσπου το βέλος να βγει, η πληγή στην καρδιά δεν μπορεί να θρέψει. Εκείνος που μπορεί να βγάλει το βέλος από τον Θεό μπορεί και την πληγή στην καρδιά να γιατρέψει. Όμως ποιος μπορεί;
Ιδού, εσύ δεν μπορείς ούτε να σκεφτείς να το πράξεις μόνος σου, αφού το βέλος ήδη πέταξε, δεν βρίσκεται πλέον στο βεληνεκές σου. Εκείνο βρίσκεται βαθιά καρφωμένο στην άβυσσο του Είναι του Θεού. Ούτε εκατοντάδες χρόνια μετανοίας σου και άσκησης δεν μπορούν να τραβήξουν το βέλος από την πληγή και να θεραπεύσουν την πληγή.
Τέτοια είναι η απίστευτη ενέργεια της αμαρτίας.
Όντως, πιο μακριά περνά η ανθρώπινη αμαρτία παρά η ανθρώπινη σκέψη.

Ένας «επικίνδυνος» αββάς



Μία γυναίκα που έπασχε από μία ανίατη ασθένεια, έχοντας ακούσει για τον αββά Λογγίνο, ζήτησε να τον συναντήσει. Ενώ λοιπόν τον αναζητούσε, εκείνος μάζευε ξύλα σε ένα παραθαλάσσιο μέρος, κοντά στην Αλεξάνδρεια. Τον συνήντησε τότε η γυναίκα και. Χωρίς να ξέρη ποιος ήταν του είπε:
-Γέροντα, που βρίσκεται ο αββάς Λογγίνος, ο δούλος του Θεού;
Και αυτός της αποκρίθηκε:
-Τί τον θέλεις αυτόν τον απατεώνα; Μην κοπιάζεις να τον συναντήσεις. Είναι ψεύτης! Επιτίθεται μάλιστα στους ανθρώπους. Αλλά γιατί τον γυρεύεις;
Η άρρωστη γυναίκα του φανέρωσε την πάθησή της. Και εκείνος την σταύρωσε και της είπε:
-Πήγαινε και ο Θεός να σου χαρίσει την υγεία, γιατί ο άθλιος Λογγίνος σε τίποτα δεν μπορεί να σε βοηθήσει.
Η γυναίκα έφυγε πιστεύοντας ότι μάταια αναζητούσε τον αββά. Έγινε όμως γρήγορα καλά, θεραπεύτηκε! Και όταν διηγήθηκε σε μερικούς το γεγονός και περιέγραψε τα χαρακτηριστικά του γέροντα που είχε συναντήσει, έμαθε ότι εκείνος ήταν τελικά ο αββάς Λογγίνος.

Τρίτη 15 Μαρτίου 2011

Η Θέια Λειτουργία των Προηγιασμένων



Η Εκκλησία μας καθόρισε όλες τις Τετάρτες και Παρασκευές της Μεγάλης Τεσσαρακοστής να τελείται μία άλλη Λειτουργία, η Λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων.
Κατά τη Λειτουργία αυτή δεν τελείται Θυσία, δε γίνεται δηλαδή μεταβολή του άρτου και του οίνου σε Σώμα και Αίμα Χριστού. Τα Τίμια Δώρα, ο Άρτος και ο Οίνος είναι έτοιμα, έχουν προαγιασθή (γι' αυτό και λέγεται Λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων) κατά την προηγηθείσα θεία Λειτουργία της Κυριακής, είναι πλέον Σώμα και Αίμα Χριστού, και απλώς προσφέρονται προς μετάληψη στους πιστούς.

Ο Όσιος Χριστόδουλος ο εν Πάτμω


Ο ιδρυτής της Μονής της Πάτμου γεννήθηκε το 1021 στη Νίκαια της Βιθυνίας, στην Μικρά Ασία και το όνομα του ήταν Ιωάννης. Οι γονείς του Θεόδωρος και Άννα ήταν ευσεβείς χριστιανοί και ο μικρός Ιωάννης ανατράφηκε με τα ιδανικά του χριστιανισμού. Γρήγορα τον τράβηξε ο μοναχικός βίος και ασκήτεψε στον Όλυμπο της Βιθυνίας με το όνομα Χριστόδουλος. Αργότερα ταξίδεψε σε πολλά μέρη, στη Ρώμη, την Παλαιστίνη και τη βόρειο Αφρική. Έγινε ηγούμενος στην περίφημη Λαύρα του Στύλου στο μοναστηριακό κέντρο στο βουνό Λάτρος κοντά στη Μίλητο. Από τότε απόκτησε το προσωνύμιο "Λατρηνός". Εκείνα τα χρόνια οι Τούρκοι κυριεύουν τη Μικρά Ασία και έτσι αναγκάζεται να φύγει. Περιπλανιέται και ιδρύει 
μονές στην Αλικαρνασσό και στη Κώ.
Το 1088 ζητάει την παραχώρηση της Πάτμου από τον βυζαντινό αυτοκράτορα Αλέξιο Α' τον Κομνηνό για να ζωντανέψει ένα από τα πιο σπουδαία προσκυνήματα της χριστιανοσύνης. Φτάνει με την αδερφότητα του στο νησί τον Αύγουστο του 1088 και αρχίζουν αμέσως την ανοικοδόμηση της Μονής. Οι δυσκολίες είναι πολλές και λόγω των συχνών πειρατικών επιδρομών και λόγω των διχογνωμιών ανάμεσα στους μοναχούς. Έτσι για μια ακόμη φορά ο Χριστόδουλος φεύγει για την Εύβοια όπου και πέθανε το 1093. Το λειψανό του μεταφερθεί αργότερα στην Μονή της Πάτμου. Ο Χριστόδουλος ενέπνευσε με τη ζωή και το έργο του άξιους μοναχούς που έδωσαν στη Μονή της Πάτμου τη σημερινή της Παγκόσμια αίγλη. Η Μνήμη του γιορτάζεται στις 21 Οκτωβρίου και στις 16 Μαρτίου.

Το μένος της φύσης

Μέγας ο καρπό της υπακοής!



Για τον αββά Ιωάννη τον Κολοβό διηγούνται το εξής περιστατικό.
Κάποτε επισκέφθηκε ένα γέροντα, που εμόναζε σε μία σκήτη της Θηβαΐδος και κάθισε και αυτός εκεί στην έρημο. Ο αββάς αυτού του γέροντα πήρε μία μέρα ένα ξερό ξύλο και το έμπηξε στην γη και είπε στο γέροντα:
-Θα το ποτίζεις κάθε μέρα με μία στάμνα νερό, μέχρι να καρποφορήσει.
Το νερό βρισκόταν πολύ μακριά από το κελλί τους. Για να το μεταφέρει, έπρεπε να ξεκινήσει από βραδύς, για να επιστρέψει το πρωί. Ο γέροντας αν και ηλικιωμένος, αδύναμος από την άσκηση και την νηστεία δεν έφερε καμία αντίρρηση και πρόθυμα υπάκουσε στον γέροντά του, στον πνευματικό του καθοδηγητή.
 Και ο του θαύματος, μετά από τρία χρόνια το ξερό ξύλο φύτρωσε και έδωσε καρπούς, καρύδια. Ο αββάς του γέροντα πήρε τους καρπούς και τους έφερε στην εκκλησία λέγοντας στους αδελφούς:
-Πάρτε και φάτε από τον καρπό της Υπακοής.
  

Εγκράτεια αναγκαία και στα ασήμαντα




Ο όσιος Σάββας, όταν ακόμα ήταν νέος και ζούσε στο μοναστήρι Φλαβιανών, ασκούσε το εαυτό του και στην εγκράτεια. Εγκράτεια σε όλα. Έτσι επεδίωκε και την εγκράτεια που είχε σχέση με τις ηδονές του λάρυγγος, την περιποίηση και καλοπέραση της κοιλιάς.
Μία μέρα λοιπόν, που εργαζόταν στον κήπο του μοναστηριού, τα μήλα που κρέμονταν από τα δένδρα του κήπου του κεντούσαν την όρεξη και τον παρακινούσαν να φάει πριν της ώρας.
Από την θέα των μήλων ο όσιος νικήθηκε, γιατί πραγματικά ήταν ωραία να τα βλέπεις. Σαν άνθρωπος και αυτός παρασύρθηκε από τις ανθρώπινες επιθυμίες. Αλλά τόσο μόνο νικήθηκε, όσο να πάρει το μήλο στο χέρι του.
Ύστερα όμως σκέφθηκε, πως αυτό είναι επιβουλή του εχθρού και πω συνηθίζει ο πονηρός χρησιμοποιώντας ως δόλωμα την ηδονή να μας εξαπατά. Ακόμα θυμήθηκε τον όφι, που κρυβόταν μέσα στον καρπό και ότι με την ηδονή και τη βρώση έδιωξε του προπάτορες από τον παράδεισο και έπεσαν σε πλήθος κακών.
Τα σκέφτηκε όλα αυτά καλά ο όσιος Σάββας, και αμέσως ρίχνει κάτω το μήλο και καταπατώντας το με τα πόδια πάτησε μαζί μ’ αυτό και την επιθυμία. Αυτήν την επιθυμία που του νίκησε τα μάτια την ταπεινώνει με τα πόδια, βάζοντας στον εαυτό του κανόνα να μην φάει ποτέ όσο ζει μήλο, ούτε να χαριστεί ποτέ πια στην επιθυμία της κοιλίας.

Όχι αυστηροί με τους άλλους και επιεικείς στους εαυτούς μας.




Ένα μοναχός, που τον λέγανε Τιμόθεο, εμόναζε σε κάποιο κοινόβιο. Διαδόθηκε τότε εις βάρος ενός άλλου μοναχού του κοινοβίου μία κακή φήμη, ότι δηλαδή έπεσε σε αμαρτία.
Ο ηγούμενος κάλεσε τον Τιμόθεο και ζήτησε τη γνώμη του για τον αδελφό εκείνο. Ο Τιμόθεος του συνέστησε, να μη τον κρατήσει πλέον εκεί στο μοναστήρι αλλά να τον διώξει. Και πράγματι ο ηγούμενος απομάκρυνε τον αμαρτήσαντα από το κοινόβιο.
Μόλις όμως έδιωξαν τον αδελφό, αμέσως ο πειρασμός, που πολεμούσε εκείνον, έφυγε και ήρθε στον Τιμόθεο. Κλονίστηκε δε τόσο πολύ, ώστε κινδύνεψε να πέση στο ίδιο αμάρτημα. Ο Τιμόθεος συναισθάνθηκε τί είχε πει στον ηγούμενο για τον αδελφό. Άρχισε να κλαίει και να παρακαλεί λέγοντας:
- Θεέ μου, αμάρτησα, συγχώρεσέ με.
Τότε άκουσε μία φωνή να του λέγει:
-Τιμόθεε, όλα αυτά τα παθαίνεις, όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά γιατί περιφρόνησες και εγκατέλειψες τον αδελφό σου την ώρα του πειρασμού.

Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011

Ένας άγιος αναρωτιέται: Πού είναι ο Θεός;

Τί αξία έχει αδελφοί μου, εάν μιλώ αιώνια για τον Θεό και ο Θεός αιώνια σιωπά; Μπορώ άραγε να υπερασπιστώ το δίκαιο του Θεού, εάν ο Θεός δεν το θέσει υπό την προστασία Του; Μπορώ να αποδείξω τον Θεό στους άθεους εάν ο Θεός κρύβεται;

Κυριακή της Ορθοδοξίας( δείτε το Βίντεο)

Την Κυριακή της Ορθοδοξίας ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας,Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε στον ιερό ναό αγίου Δημητρίου Ναούσης, κήρυξε το θείο λόγο και στη συνέχεια τέλεσε την λιτάνευση ων ιερών εικόνων.

Ο Σεβασμιώτατος χοροστάτησε στην Α΄στάση των Χαιρετισμών στη Νάουσα (ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ)

 


Την Παρασκευή 11 Μαρτίου το απόγευμα ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στην Α΄στάση των Χαιρετισμών στον ιερό ναό Παναγίας Ναούσης.

Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

Προηγιασμένη στο Λιανοβέργι (ομιλία του Σεβασμιωτάτου)


" Μην κρίνετε είναι μη κριθείτε"





Να μην κατακρίνουμε διότι:
«εν ω κρίματι κρίνετε, κριθήσεσθε»
 
Δύο αδελφοί μεγάλωσαν μαζί σε ένα κοινόβιο. Αυτούς ο Θεός τους αξίωσε ώστε ο ένας να βλέπει στο πρόσωπο του άλλου κάποιο εξωτερικό σημείο της χάριτος του Θεού. Κάποτε λοιπόν, ο ένας από αυτούς βγήκε από το κοινόβιο για κάποιο διακόνημα. Ήταν ημέρα Παρασκευή.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...