ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ: Η συνάντηση με τον Χριστό.

«Τολμήσας εἰσῆλθε πρός Πιλᾶτον καί ᾐτήσατο τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ» (Μαρκ. 15.43).

Τρίτη Κυριακή μετά τήν Κυριακή τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου καί ἡ ἑορτή τῶν ἁγίων μυροφόρων γυναι­κῶν καί τῶν εὐσχημόνων βουλευτῶν Ἰω­σήφ καί Νικο­δήμου, τήν ὁποία ὅρισε ἡ Ἐκκλησία μας νά ἑορτά­ζεται αὐτή τήν Κυριακή, μᾶς ξαναφέρνει στή μνήμη τίς συγκλονι­στι­κές στιγμές ἐκείνης τῆς ἡμέ­ρας, «τῆς μιᾶς τῶν σαββά­των». Καί μαζί μέ αὐτές μᾶς φέρνει στή μνήμη τίς συγκλο­νι­στικές πρά­ξεις ἐκεί­νων τῶν ἀνθρώπων, γυναι­κῶν καί ἀνδρῶν, πού περιέβαλλαν μέ ὑπέρ­­τατο σεβασμό καί ἀνυπόκριτη ἀγάπη τόν διδάσκαλό τους.

Κυριακή Μυροφόρων: Η αφοσίωση των Μυροφόρων γυναικών νίκησε την απιστία τους!

Σήμερα η εκκλησία μας προβάλει τους ανθρώπους που έγιναν μάρτυρες του θανάτου αλλά και της αναστάσεως του Χριστού.

Οι Μυροφόρες γυναίκες ξεκινούν να πάνε να αποδώσουν κατά το έθος τις διάφορες νεκρικές τιμές…. σε ποιον όμως πάνε;… στον νεκρό τους διδάσκαλο. Οι Μυροφόρες γυναίκες ΔΕΝ πιστεύουν στην Ανάσταση του Κυρίου τους. Δεν τους περνά από το μυαλό ότι αυτά που έλεγε ο διδάσκαλός τους θα γίνουν…ίσως δεν τα είχαν εννοήσει, το σίγουρο όμως είναι ότι πάνε στον τάφο για να συναντήσουν έναν νεκρό, τον ηγαπημένο τους Ιησού.

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης: Τί είναι η άσκησις.

Τι είναι η άσκησις; Στην πραγματικότητα είναι η καθημερινότητα του πνευματικού ανθρώπου, η αναπνοή του. Ότι είναι η είσπνοη και η εκπνοή για τον φυσικό άνθρωπο, το ίδιο ακριβώς είναι και η άσκησις για τον πνευματικό. Βγάζε ότι γήινο, ότι σωματικό, ότι ανθρώπινο υπάρχει μέσα του, και βάζειν Θεόν. Δια της ασκήσεως ο άνθρωπος εκφράζει τον πόθο του προς τον Θεόν και την αναγνώρισι της οικείας ασθένειας. Ο μόχθος μας, η άσκησις μας, δείχνει οχι την αξία μας αλλα την θέλησί μας.

Στην Εκκλησία έρχεσαι όπως είσαι αλλά για να μην μείνεις όπως είσαι!

Δεν υπάρχει ένα φάρμακο για όλες τις παθήσεις, ούτε ή ίδια ποσότητα. Κάθε πάθηση θέλει τον δικό της τρόπο θεραπείας. Ο τρόπος θεραπείας είναι ανάλογος όμως και από το ιστορικό που έχει ο κάθε ασθενής. Πόλλα παίζουνε ρόλο για τον τελικό τρόπο θεραπείας.
------------------------------
Το πρώτιστο όμως και το μείζον της υπόθεσης είναι ο ασθενής να θέλει να θεραπευτεί. Εάν ο ασθενής δεν θέλει κανείς δεν μπορεί να τον βοηθήσει.
------------------------------

Άγιος Εφραίμ ο Σύρος: Να έχεις πάντοτε μπροστά στα μάτια σου το θάνατο.

Αγαπητοί, ποια ωφέλεια βρήκαμε σ' αυτή τη μάταια ζωή; Αλίμονο! Είναι μακάριος αυτός που βρήκε παρρησία κατά την ώρα του χωρισμού, όταν χωρίζεται η ψυχή από το σώμα της˙ διότι έρ­χονται οι Άγγελοι να πάρουν την ψυχή και να την χωρίσουν από το σώμα, για να την παρουσιάσουν στο φοβερό βήμα και στο φρικτό δι­καστήριο.

Ησύχασε…

Αλήθεια σου λέω, δεν αξίζει την ταραχή.

Καμία σύγκρουση με τους άλλους δεν αξίζει.

Απομακρύνσου όταν δεις ότι μέσα σου να φουντώνει ο θυμός, η οργή, μια εχθρότητα, μια σύγχυση.

Προσευχήσου να ειρηνεύσεις. Στην προσευχή σου μην σκέφτεσαι τι έγινε, ποιος έχει δίκαιο. Προσευχήσου για έλεος και φώτιση δική σου. Προσευχήσου με ταπείνωση και μετάνοια, άσε πίσω τον εγωισμό σου που ζητά δικαίωση και αποκατάσταση.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς:Ο άδικος θα τρώει και δεν θα χορταίνει, θα αρπάζει και δεν θα του φτάνουν...

Γιατί οι άδικοι προοδεύουν;

Μέχρι πότε προοδεύουν; Και τί συμβαίνει στο τέλος σ΄ αυτούς και στους απογόνους τους; Αναρωτήθηκες ποτέ; Να μη σκοντάφτουν οι σκέψεις σου όταν βλέπεις ότι κάποιος καυχιέται με τη δύναμη και ξεχνά το Δωρητή της δύναμης. Θυμήσου πως ο υπερήφανος και καυχόμενος Γολιάθ σκοτώθηκε από τη σφεντόνα ενός αγοριού, του Δαβίδ.

Ζωοδόχος Πηγή

Μὲ τὸ ὄνομα Ζωοδόχος Πηγὴ τοῦ Μπαλουκλὶ ἢ Παναγία ἡ Μπαλουκλιώτισσα φέρεται ἱερὸ χριστιανικὸ ἁγίασμα ποὺ βρίσκεται στὴ Κωνσταντινούπολη ἔξω ἀπὸ τὴ δυτικὴ πύλη τῆς Σηλυβρίας, ὅπου ὑπῆρχαν τὰ λεγόμενα «παλάτια τῶν πηγῶν» στὰ ὁποῖα οἱ Βυζαντινοὶ αὐτοκράτορες παραθέριζαν τὴν Ἄνοιξη. Πῆρε τὴν ὀνομασία του ἀπὸ τὸ τουρκικὸ ὄνομα Balik (=ψάρι) καὶ περιλαμβάνει τὸ μοναστήρι, τὴν ἐκκλησία καὶ τὸ ἁγίασμα. 

Γιὰ τὴν ἀποκάλυψη τοῦ Ἁγιάσματος ὑπάρχουν δύο ἐκδοχές:

Ανέστη Χριστός και πλέον όλα έχουν νόημα!

Ανάσταση. Μία λέξη που περιέχει μέσα της τόσα πολλά για εμάς τους Έλληνες.

Η Ανάσταση με παραπέμπει αμέσως στο πρόσωπο του Θεανθρώπου Χριστού, στην χαρμόσυνη περίοδο του Πάσχα. Ανάσταση σημαίνει συγχώρεση, εκκλησιασμός, κόκκινα αυγά, αντάμωμα με τους οικείους μας, πασχαλινό τραπέζι, ευθυμία, χαρά, ελπίδα.

Ανάσταση όμως πάνω απ’ όλα σημαίνει Σωτηρία. Η Ανάσταση του Χριστού είναι το καθοριστικό γεγονός που σημάδεψε την ανθρώπινη φύση μας, φυσικά όμως έρχεται και η Ανάληψη που ολοκληρώνει το Σωτήριο έργο του Χριστού μας. 

Η Ανάσταση είναι το γεγονός που μας δίνει την δυνατότητα όχι μόνο να ελπίζουμε αλλά να γνωρίζουμε ότι μπορούμε να σωθούμε. Ο Χριστός αναστήθηκε, νίκησε τον Θάνατο, έσπασε τις πόρτες του Άδη και μας τράβηξε όλους στο Φως, στην Αλήθεια, στην Θέωση.

Όλες αυτές τις ημέρες αντί για άλλους χαιρετισμούς οι Έλληνες Ορθόδοξοι χρησιμοποιούν το «Χριστός Ανέστη» και απαντούν «Αληθώς Ανέστη». Επιβεβαιώνουν συνεχώς ότι η πίστη τους είναι αληθινή, δεν είναι μία θεωρία, δεν είναι μία ιδέα, δεν είναι κάτι έξω από την καθημερινότητά τους.

Κυριακή Βαΐων: Η χαρά εν Κυρίω και η χαρά του κόσμου.

Το αποστολικό ανάγνωσμα της σημερινής μεγάλης ημέρας κινείται σε κλίμα χαράς και ευφροσύνης. Κυριακή των Βαΐων σήμερα. Ο Χριστός «καθήμενος επί πώλον όνου» εισέρχεται μετά βαΐων και κλάδων στην αγία πόλη της Ιερουσαλήμ. Άνθρωποι μικροί και μεγάλοι των υποδέχονται ζητωκραυγάζοντας: «Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο βασιλεύς του Ισραήλ».

Όπως είπαμε λοιπόν σε παρόμοιο κλίμα κινείται και το αποστολικό ανάγνωσμα. «Ἀδελφοί, χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε· πάλιν ἐρῶ, χαίρετε», μας λέει ο απόστολος Παύλος. Να χαίρεστε μας λέγει ο απόστολος όμως πώς να χαιρόμαστε;

Η σημερινή ημέρα αγαπητοί μου μας δείχνει πως θα πρέπει να χαιρόμαστε εν Κυρίω. Το γεγονός που διαδραματίζεται σήμερα, δηλαδή η είσοδος του Ιησού στην πόλη της Ιερουσαλήμ μας διδάσκει πολλά. Γιατί; Διότι η ιστορία θα μας δείξει ότι η χαρά εκείνης της ημέρας δεν ήταν εν Κυρίω, δεν ήταν γνήσια, δεν ήταν καθαρή αλλά ήταν μία χαρά που περιείχε δόλο και εμπάθεια.

Σάββατο του Λαζάρου

 

 π. Αλέξανδρος Σμέμαν

Τὴν ψυχωφελῆ, πληρώσαντες Τεσσαρακοστήν, καὶ τὴν Ἁγίαν Ἑβδομάδα τοῦ πάθους σου, αἰτοῦμεν κατιδεῖν Φιλάνθρωπε… Μὲ αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ στιχηροῦ στὸν ἑσπερινό τῆς Παρασκευῆς, πρὶν τὴν Κυριακὴ τῶν Βαΐων, τελειώνει ἡ Μεγάλη Σαρακοστή. Μπαίνουμε πιὰ στὴν «Ἁγία Ἑβδομάδα», στὴν περίοδο τοῦ ἑορτασμοῦ τῶν παθῶν τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Θανάτου καὶ τῆς Ἀναστάσεώς Του. Περίοδος, ποὺ ἀρχίζει ἀπὸ τὸ Σάββατο τοῦ Λαζάρου.

Τὰ γεγονότα τῆς διπλῆς γιορτῆς, ἡ ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου καὶ ἡ εἴσοδος τοῦ Κυρίου στὰ Ἱεροσόλυμα, ἀναφέρονται στὰ λειτουργικὰ κείμενα, σὰν «προοίμιο τοῦ Σταυροῦ». Ἔτσι, γιὰ νὰ καταλάβουμε καλύτερα αὐτὰ τὰ γεγονότα, θὰ πρέπει νὰ τὰ δοῦμε μέσα στὰ πλαίσια τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

 

«Δύνασθε πιεῖν τό πο­τήριον ὅ ἐγώ πίνω καί τό βάπτισμα ὅ ἐγώ βαπτίζομαι βαπτισθῆναι;» (Μαρκ. 10.38).

Λίγο πρίν ἀπό τό πά­θος τοῦ Κυρίου μᾶς με­τα­­φέρει τό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνω­σμα. Καί ἐνῶ ὁ Χριστός προ­ετοιμάζει τούς μα­θητές του γιά τό τί ἐ­πρό­­κειτο νά τοῦ συμβεῖ, δύο ἀπό τούς πρώτους μαθητές του, ὁ Ἰάκω­βος καί ὁ Ἰωάν­νης, προ­­σπαθοῦν νά ἐξα­σφα­λί­σουν τήν ὑπό­σχε­σή του ὅτι θά κα­θή­σουν δίπλα του, ὅταν θά ἔρ­θει ἡ ὥρα τῆς μελ­λού­σης βα­σιλείας του.