ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

«Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δέ οὐ­κέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός» (Γαλ. 2.18-20).

Κυριακή μετά τήν ἑορτή τῆς ὑψώ­σεως τοῦ τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυ­ροῦ, καί ἐνῶ τό εὐαγγελικό ἀνά­γνωσμα μᾶς ὑπενθύμισε τήν προ­τροπή τοῦ Ἰησοῦ πρός ὅποιον θέλει νά εἶναι πιστός μαθητής του νά σηκώσει τόν σταυρό του καί νά τόν ἀκολουθήσει, στό ἀποστολικό ἀνά­γνωσμα ὁ πρωτοκορυφαῖος τῶν ἀποστόλων προχωρεῖ ἕνα βῆμα πιό πέρα.

Ὁμολογεῖ ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὅτι δέν ἀρκεῖται ἁπλῶς στό νά ἄρει τόν σταυρό του καί νά ἀκολουθήσει τόν Χριστό, ἀλλά ὅτι ἡ ζωή του εἶ­ναι μία συνάντηση μέ τόν Χριστό ἐπί τοῦ σταυροῦ καί μία ταύτιση τῆς ζωῆς του μέ τή ζωή τοῦ Χρ­ι­στοῦ. «Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χρι­στός».

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

 

«Ἐμοί δέ μή γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μή ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Γαλ. 6.14).

Ἐπανειλημμένα ὁ πρωτοκορυ­φαῖ­ος ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέ­ρε­ται στόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ. Καί δέν τό κάνει χωρίς λόγο, γιατί ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ ἦταν μία πρόκληση γιά τήν ἐποχή του. Ἦταν μία πρόκληση ὄχι μόνο γιά τούς Ἰουδαίους ἀλλά γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους. Διότι ὁ σταυρός ἦταν τό πιό ἐπονείδιστο μέσο τι­μω­ρίας καί ὁ ἐσταυρωμένος ἦταν ὁ πιό ἀπαξιωτικός χαρακτηρισμός τόν ὁποῖο μποροῦσε νά δώσει κα­νείς σέ ἕναν ἄνθρωπο. Γι᾽ αὐτό ἐθνικοί καί Ἰουδαῖοι χλεύαζαν τούς χριστιανούς ὡς μαθητές καί πιστούς τοῦ Ἐσταυρωμένου, μή μπορώντας νά καταλάβουν πῶς μπορεῖ ἕνας Θεός νά σταυρώνεται καί πῶς ἕνας ἄνθρωπος μπορεῖ νά πιστεύει σέ ἕναν Ἐσταυρωμένο Θεό.

Ποιός ὅμως λέγει ὅτι ἡ ἀνθρώ­πινη λογική συμβαδίζει μέ τή θεία πραγματικότητα; Ποιός ἰσχυρί­ζε­ται ὅτι ἡ γνώμη τῶν ἀνθρώπων συμπορεύεται μέ τή θεία ἀγάπη; Ποιός νομίζει ὅτι αὐτό πού μπορεῖ στά μάτια τῶν ἀνθρώπων νά φαντάζει ὡς ἀδυναμία δέν μπορεῖ νά εἶναι ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ;

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: «Μακροθύμησον ἐπ’ ἐμοί, καί πάντα ἀποδώσω σοι» (Ματθ. 18.29).

Μιά εἰκόνα ἀπό τό μέλλον μᾶς παρουσιάζει ὁ Χριστός στή σημερι­νή εὐαγγελική περικοπή, μιά εἰκό­να τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, μία εἰκόνα τῆς μελλούσης κρίσεως.

Καί τό κάνει γιά νά μᾶς προετοιμάσει, τό κάνει γιά νά μή βρεθεῖ κανείς ἐκείνη τή φοβερή ἡμέρα καί πεῖ ὅτι δέν ἤξερα τί θά συνέβαινε, δέν ἤξερα τί ἀπαιτήσεις θά εἶχε ὁ Θεός ἀπό ἐμένα καί γι’ αὐτό δέν μπό­ρεσα νά προετοιμαστῶ κατάλ­λη­λα καί νά ἀνταποκριθῶ σέ αὐτές. Τό κάνει κινούμενος ἀπό με­γάλη ἀγάπη πρός ὅλους μας, ἀλλά καί θέλοντας νά μᾶς δείξει πώς ὁ δρό­μος τῆς σωτηρίας μας περνᾶ μέσα ἀπό τήν ἀγάπη μας γιά τόν ἀδελφό μας καί ὁ δρόμος τῆς συγχωρήσεως τῶν δικῶν μας ἁμαρτιῶν περνᾶ μέ­σα ἀπό τή διάθεση συγχωρήσεως τοῦ ἀδελφοῦ μας.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: ΑΠΟΤΟΜΗ ΤΗΣ ΤΙΜΙΑΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ

 

«Μνήμη δικαίου μετ᾽ ἐγκωμίων, σοί δέ ἀρκέ­σει ἡ μαρ­τυ­ρία τοῦ Κυ­ρίου, Πρόδρομε», ψάλ­λει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας ἐπί τῇ μνήμῃ τῆς ἀποτομῆς τῆς σεπτῆς κεφαλῆς τοῦ Προδρό­μου καί Βαπτιστοῦ τοῦ Κυ­ρίου.

Ἡ διατήρηση τῆς μνή­μης ἐκείνων πού ἀνε­δεί­χθη­σαν δίκαιοι καί ὅσιοι καί ἐνάρετοι, ἀπο­τελεῖ, ἀδελφοί μου, πα­ράδοση, πού συνοδεύ­εται ἀπό τά ἐγκώμια καί τούς ἐπαίνους τῶν ἔργων καί τῆς ζωῆς αὐ­τῶν τῶν ἀνθρώ­πων. Ὅμως ὁ ἑορτα­ζόμενος σήμερα τί­μι­ος Πρό­δρο­μος ὑπερ­βαί­νει τά ὅρια τῆς παραδό­σεως αὐτῆς, διότι δέν ἔχει ἀνά­γκη ἀπό τά ἐγ­κώμια τῶν ἀν­θρώ­πων, δέν ἔχει, θά τολ­μοῦ­σα νά πῶ, ἀνάγ­κη οὔτε ἀπό τά ἐγκώμια τῶν ἀγ­γέλων, γιατί ὑπε­­ρέβη καί τούς ἀν­θρώ­πους καί τούς ἀγ­γέλους. Για­τί ὡς ἄν­θρω­­­πος ὑπε­ρέ­βη τά ἀν­θρώ­πινα μέ­τρα, καί ὡς ἔνσαρκος ἄγ­γελος ὑπε­ρέβη καί αὐτά ἀκόμη τά ἀγ­γε­λικά.

Γιατί αγωνιζόμαστε; Γιατί βρισκόμαστε μέσα στην Εκκλησία;

 

"Εκείνος που εργάζεται την αρετή από κενοδοξία, είναι φανερό ότι και την γνώση για λόγους κενοδοξίας την επιδιώκει. Αυτός ούτε λέει, ούτε κάνει κάτι για πνευματική οικοδομή των άλλων, αλλά σε όλα κυνηγά την δόξα εκείνων που τον βλέπουν ή τον ακούνε. Το πάθος του ελέγχεται, όταν μερικοί από αυτούς τον κατηγορήσουν για τα έργα του ή για τα λόγια του. Τότε λυπάται υπερβολικά, όχι διότι δεν ωφελήθηκαν εκείνοι που τον άκουσαν, γιατί δεν ήταν αυτός ο σκοπός του, αλλά γιατί εξευτελίστηκε".

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής

 

Μεγάλη αλήθεια έχουν τα λόγια αυτά του Αγίου.

Και χρειάζεται να ελέγξουμε κι εμείς τα κίνητρά μας.

Μήπως κι εμείς επιδιώκουμε την κενοδοξία και την ματαιοδοξία μας και όχι την πραγματική ενάρετη ζωή;

Η καλή απομόνωση.

 

Η σιωπή και η απομόνωση είναι μια θεραπευτική κατάσταση.

Πολλές φορές οι συναναστροφές και οι συζητήσεις μας αδειάζουν ψυχικά.

Έρχεται μία κούραση που καταβάλει ψυχή και σώμα.

Η ανατροφοδότηση είναι απαραίτητη, γιατί αλλιώς θα στεγνώσουμε. Και όταν στεγνώνεις σκληραίνεις. Και όταν σκληραίνεις εύκολα με ένα χτύπημα σπας και γίνεσαι θρύψαλα.

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: «Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμί· μή φοβεῖσθε» (Ματθ. 14.27).

 

«Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμί· μή φοβεῖσθε» (Ματθ. 14.27).

Ἐλάχιστες εἶναι οἱ φορές πού τά ἱερά κεί­μενα τῶν Εὐαγγελίων περιγρά­φουν πε­ρι­­­στα­­τικά κατά τά ὁποῖα οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ βρίσκο­νται μόνοι τους. Καί μία ἀπό αὐτές τίς περιπτώσεις εἶναι καί αὐτή, τήν ὁποία μᾶς περιέγραψε τό σημερινό εὐαγγε­λικό ἀνάγνω­σμα.

Μετά τό θαῦμα τοῦ χορτασμοῦ τῶν πεν­τα­κισχιλίων ὁ Χριστός ἀναγκάζει τούς μα­­­θητές του νά μποῦν στό πλοῖο καί νά ἐπιστρέψουν πίσω, μέχρις ὅτου ἐκεῖνος «ἀπο­λύσει τούς ὄχλους». Τούς στέλνει γνωρίζοντας ἀσφαλῶς τί ἐπρόκειτο νά συμ­βεῖ μέσα στή νύκτα, ἀλλά καί αὐτό βρίσκεται μέσα στό σχέδιο τοῦ Χριστοῦ καί ἔχει σκοπό νά τούς διδάξει ὄχι μόνο τή σημασία τῆς πίστεως στόν Χριστό ἀλλά καί τή δύναμη τῆς ἐξουσίας του ἐπάνω στή φύση καί τά φυσικά φαινόμενα.

Πίστη, επιστήμη και εμπειρία στη ορθόδοξη θεολογική παράδοση

 

“Ἡ  κτίσις  σιωπῶσα βοᾶ τον ἑαυτῆς Κτίστην καί Κύριον”

        Αρχιμ. Θεοφίλου Λεμοντζή  Δρ. Θ.

 

Η απαρχή της Νεωτερικότητας και ο Διαφωτισμός (18ος αιώνας) σημαδεύτηκε από την ανάπτυξη της επιστήμης, την απόλυτη εμπιστοσύνη στον ορθό λόγο και την αισιόδοξη πεποίθηση ότι η επιστήμη και η τεχνολογία θα επιλύσουν όλα τα ανθρώπινα προβλήματα. Η ανάπτυξη των επιστημών κλόνισε την δυτική θεολογική σκέψη  η οποία μέχρι τότε είχε την πνευματική ηγεμονία σε όλους τους τομείς της πνευματικής  δραστηριότητας και απείλησε να την εκτοπίσει. Γι’ αυτό το λόγο οι δυτικοί θεολόγοι προσπάθησαν είτε να αντιπαρατεθούν στην αναδυόμενη επικράτηση των επιστημών, είτε να την αγνοήσουν επιδεικτικά είτε να προσπαθήσουν να επιτύχουν ένα συμβιβασμό ο οποίος θα ικανοποιούσε και τα δυο μέρη.

Αυτή η σύγκρουση, η οποία ήταν καθαρά ένα γέννημα της δυτικής μεταφυσικής, η οποία σημειωτέον είχε απεμπολήσει τις θεολογικές προϋποθέσεις της  ανατολικής Ορθόδοξης Θεολογίας έτσι όπως συνοψίζονται στο έργο του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, μεταφέρθηκε ακρίτως   περίπου στις αρχές του 20ου  αιώνα και στον ημέτερο χώρο της ελληνικής πνευματικής διανόησης, εξαιτίας των δυτικών επιρροών που υπέστη η Ορθόδοξη Θεολογία. Αν και μέσα στην Ορθόδοξη Θεολογία δεν υπάρχουν εκείνες οι θεολογικές προϋποθέσεις για να υποστηρίξουν μια  σύγκρουση πίστης και επιστήμης όμως εξαιτίας αυτής της άκριτης μεταφοράς υπάρχει διάχυτη αυτή η αμηχανία όταν τίθεται το συγκεκριμένο ερώτημα σε ιερείς και θεολόγους καθηγητές.

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ 2021

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

ΒΕΡΟΙΑΣ, ΝΑΟΥΣΗΣ ΚΑΙ ΚΑΜΠΑΝΙΑΣ

 

† ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ

ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καὶ Μητροπολίτης

τῆς Ἱερᾶς καὶ Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας

 ΠΡΟΣ

 τὸν ἱερὸν κλῆρον καὶ τὸν εὐσεβῆ λαὸν  τῆς καθ’ ἡμᾶς θεοσώστου Ἐπαρχίας.

 

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

«Ἐν τῇ Κοιμήσει τόν κόσμον οὐ κατέλιπες, Θεοτόκε», ψάλλουμε σήμερα, ἑορτή τῆς ἐνδόξου Κοιμήσεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας, ἐκφράζοντας καί ἐμεῖς μαζί μέ τόν ἱερό ὑμνογράφο τήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας μας ὅτι ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος δέν ἐγκατέλειψε μέ τήν Κοίμησή της τόν κόσμο.

Σέ τί ὅμως στηρίζεται αὐτή ἡ πίστη τῆς Ἐκκλησίας μας καί ποιά εἶναι ἡ σημασία της γιά μᾶς;

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Το χρέος μας...

 

«Ὀφείλομεν ἡμεῖς οἱ δυνατοί τά ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βα­στά­­ζειν» (Ρωμ. 15.1).

Μία προτροπή καί συγχρόνως ἕναn κανόνα ζωῆς μᾶς δίδει σήμερα μέ τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ὁ πρω­τοκορυφαῖος ἀπόστολος Παῦ­λος. Προτρέπει τούς δυνατούς νά βαστάζουν τίς ἀδυναμίες τῶν ἀδυ­νάτων. Προτρέπει μέ ἄλλα λόγια ὅσους ἔχουν δύναμη νά τήν μοι­ράζονται μέ τούς ἀδελφούς τους πού δέν διαθέτουν, δίδοντας μέ τήν προτροπή αὐτή καί ἕναν κα­νό­να χρήσιμο καί ἀναγκαῖο γιά τή ζωή μας, γιά τή ζωή ὅλων τῶν ἀν­θρώπων.

Οἱ ἄνθρωποι ἀνέκαθεν ἀγωνίζο­νται γιά μία δίκαιη κοινωνία. Ἀ­γω­νίζονται γιά τήν ἰσότητα με­τα­ξύ τῶν ἀνθρώπων καί τή δικαι­ο­σύνη. Ἀγωνίζονται γιά τήν ἐπι­κρά­τηση τῆς εἰρήνης καί τήν κα­τάπαυση τῶν πολέμων, τούς ὁποί­ους προκαλεῖ ἡ ἀνέχεια τῶν ἀδυ­νάτων καί ἡ πλεονεξία τῶν δυνα­τῶν. Ἀποροῦν ὅμως γιατί ἡ ἰσό­τητα, ἡ δικαιοσύνη καί ἡ εἰρήνη δέν ἐπικρατοῦν στόν κόσμο παρά τούς πολλούς ἀγῶνες, παρά τίς πολλές θυσίες καί τά αἵματα πού ἔχουν χυθεῖ γι᾽ αὐτές.

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 

Αρχιμανδρίτης Θεόφιλος Λεμοντζής, Δρ.Θ.

 

Από εκείνους που διανυκτερεύουν στα πανδοχεία, μερικοί βρίσκουν κρεβάτια, άλλοι δεν έχουν κρεβάτι κοιμούνται στο πάτωμα και εντούτοις ροχαλίζουν όπως κι εκείνοι που κοιμούνται σε κρεβάτι. Κι όταν περάσει η νύχτα, πρωί- πρωί αφήνουν το κρεβάτι τους και το πανδοχείο και φεύγουν όλοι μαζί, έχοντας μόνο τα πράγματά τους. Κατά τον ίδιο τρόπο και όλοι όσοι γεννιούνται σ’ αυτόν τον κόσμο, και οι φτωχοί και οι πλούσιοι και επίσημοι, βγαίνουν από την ζωή σαν από πανδοχείο, χωρίς να παίρνουν μαζί τους τίποτε από τις απολαύσεις του βίου και από τα πλούτη τους, παρά μόνον τα έργα τους, καλά ή κακά, όσα έκαναν στη ζωή τους». (Μέγας Αντώνιος)

   

    Ανώνυμος χριστιανός των πρώτων χριστιανικών χρόνων σε επιστολή του προς κάποιον Διόγνητο, με­ταξύ άλλων αναφέρει και τα εξής: «οι Χριστιανοί δεν διαφέρουν από τους άλλους ανθρώπους, ούτε ως προς τον τόπο που κατοικούν, ούτε ως προς τη γλώσσα, ούτε ως προς τον τρόπο ζωής. Γιατί δεν κατοικούν σε ξεχωριστές πόλεις, ούτε χρησιμοποιούν κάποια παραλλαγμένη διάλεκτο. Φέρουν σάρκα, αλλά δεν ζουν κατά τις επιθυμίες της σαρκός. Στη γη μένουν, αλλά είναι πολιτογραφημένοι στον ουρανό. Υπακούουν στους καθορισμένους νόμους και με τον δικό τους τρόπο υπερβαίνουν τους νόμους. Όλους τους αγαπούν, αλλά απ’ όλους διώκονται…με λίγα λόγια, ό,τι είναι η ψυχή για το σώμα, αυτό είναι και οι χριστιανοί για τον κόσμο». Το συγκεκριμένο κείμενο εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο τη θέση των χριστιανών μέσα στον κόσμο. Οι χριστιανοί ζώντας μέσα στον κόσμο, νιώθουν ότι βρίσκονται στον οίκο του Πατρός τους διότι ο κόσμος έχει δημιουργηθεί από το Θεό. Ταυτόχρονα νιώθουν ότι είναι πάροικοι και παρεπίδημοι (Α’ Πετρ. 2,11), διότι από τη μία ο τελικός προορισμός τους είναι η Βασιλεία του Θεού, και από την άλλη ο κόσμος έχει λησμονήσει τον προ­ορισμό του.

Μας λείπει σήμερα ο κοινός νους.

 

Η μεγαλύτερη επιτυχία είναι να έχεις ισορροπία στη ζωή σου.

Να υπάρχει δηλαδή η σωστή εκτίμηση κάθε προσώπου που έρχεσαι σε συναναστροφή, κάθε γεγονότος, κάθε αγαθού που έχεις.

Έτσι θα έρχεται η ειρήνη στο νου και στην καρδιά.

Χωρίς ισορροπία όλα μπερδεύονται. Δίνεται υπεραξία στα ευτελή και απαξιώνονται τα σημαντικά.

Ο ισορροπημένος άνθρωπος τα έχει βρει με τον εαυτό του, ξέρει ποιος είναι και τι μπορεί να κάνει. Γι’ αυτό και αφήνει τους άλλους στην ησυχία τους. Δεν προσπαθεί να επιβληθεί, δεν κουτσομπολεύει μικροαστικά τις ζωές των άλλων, δεν έχει κόμπλεξ κατωτερότητας ή σύνδρομο καταδίωξης, δεν απαιτεί μέσα στις σχέσεις του (με γκρίνιες και ζήλιες) «σεβασμό».

Είναι μεγάλο κατόρθωμα του σύγχρονου ανθρώπου να αντισταθεί στις ακρότητες, είτε είναι ιδεολογίες και απόψεις, είτε συμπεριφορές και ενέργειες.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Αποστολικό Ανάγνωσμα)

 

«Ἔχοντες χαρίσμα­τα κατά τήν χάριν τήν δο­θεῖσαν ἡμῖν διάφορα …» (Ρωμ. 12.6).

Μέ αὐτά τά λόγια προ­σ­παθεῖ νά διδάξει ὁ πρω­­­τοκορυφαῖος ἀπό­στο­λος Παῦλος τούς χρι­στιανούς τῆς Ρώμης δύο μεγάλες ἀλήθειες. Ἡ μία εἶναι ὅτι κάθε ἄν­θρωπος ἔχει διαφο­ρε­τικές ἱκανότητες καί διαφορετικά χαρίσματα ἀπό τόν συνάνθρωπό του, κανένας δέν εἶναι ὅμως χωρίς χαρίσματα καί χωρίς ἱκανότητες. Ἡ δεύτερη ἀλήθεια εἶ­ναι ὅτι τό ὅ,τι ἔχουμε δέν εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς δικῆς μας προσπα­θεί­ας ἤ τοῦ δικοῦ μας μόχθου, ἀλλά εἶναι χά­ρι­σμα τοῦ Θεοῦ, εἶναι δωρεά τοῦ Θεοῦ πού δέν μᾶς δόθηκε τυχαῖα, ἀλλά μᾶς δόθηκε ἀφε­νός ἀνάλογα μέ τίς δυ­νά­μεις πού ἔχουμε γιά νά τήν καλλιεργήσουμε καί ἀφετέρου προκειμέ­νου μέσω αὐ­τῆς τῆς δω­­ρεᾶς νά ἐπιτύχουμε τόν στόχο καί τόν σκο­πό τῆς ζωῆς μας, νά φθάσουμε δηλαδή στόν Θεό.

Ησύχασε…

Αλήθεια σου λέω, δεν αξίζει την ταραχή.

Καμία σύγκρουση με τους άλλους δεν αξίζει.

Απομακρύνσου όταν δεις ότι μέσα σου να φουντώνει ο θυμός, η οργή, μια εχθρότητα, μια σύγχυση.

Προσευχήσου να ειρηνεύσεις. Στην προσευχή σου μην σκέφτεσαι τι έγινε, ποιος έχει δίκαιο. Προσευχήσου για έλεος και φώτιση δική σου. Προσευχήσου με ταπείνωση και μετάνοια, άσε πίσω τον εγωισμό σου που ζητά δικαίωση και αποκατάσταση.

Ερμηνευτική και θεολογική προσέγγιση του Απολυτικίου της Αγίας Παρασκευής

 

Αρχιμανδρίτου Θεοφίλου Λεμοντζή Δρ. Θ.

 

     Οι βίοι των Αγίων μας  αποτελούν την αληθή βίωση και ερμηνεία του Ευαγγελίου διότι το άγιο Πνεύμα που ενέπνευσε και καθοδήγησε τους συγγραφείς των ιερών κειμένων το αυτό άγιο Πνεύμα παρείχε το φωτισμό, την καθοδήγηση και τον αγιασμό αυτών των εκλεκτών μελών της Εκκλησίας, για να γίνουν  κοινωνοί των μυστηρίων του Χριστού και ν’ ακολουθήσουν τα ίχνη Του. Κατά συνέπεια, είναι εκ των ων ουκ άνευ αναγκαία η μελέτη τους,  όχι μόνο διότι μάς καθοδηγούν στην πνευματική  ζωή αλλά και διότι  μας παρέχουν  την ορθή ερμηνεία των νοημάτων των ευαγγελικών κειμένων  καθώς το Ευαγγέλιο επαναλαμβάνεται μέσα στη ζωή τους και γινόμεθα και εμείς μέτοχοι της  Θείας Χάρης. Άλλωστε  κατά τη διάρκεια των σκοτεινών χρόνων της σκλαβιάς το γένος μας αντλούσε δύναμη και ελπίδα από τα νικηφόρα κατορθώματα των Αγίων. Το συναξάρι  ήταν το θεολογικό του εντρύφημα.

Οι πνευματικοί Πατέρες επισημαίνουν την ωφέλεια που λαμβάνουν οι πιστοί από αυτή τη μελέτη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό του αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου ο οποίος αναφέρει ότι κατά τη διάρκεια των παιδικών του χρόνων  διάβαζε συλλαβιστά  το βίο του αγίου Ιωάννου του Καλυβίτου  και θέλοντας να τον μιμηθεί έφυγε  από τους γονείς του κρυφά και πήγε να μονάσει  στα Καυσοκαλύβια του αγίου Όρους. Αλλά και ο άγιος Παΐσιος ο αγιορείτης μας διηγείται ότι όταν ήταν μικρό παιδί οι γονείς του αντί για παραμύθια και ιστορίες του μιλούσαν για το βίο και τα θαύματα του οσίου Αρσενίου του Καππαδόκη και ο θαυμασμός  για τον  Όσιο άναψε εντός του τον πόθο της μοναστικής ζωής.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Μην διώχνουμε τον Χριστό από την ζωή μας.

 

«Καί ἰδόντες αὐτόν παρεκάλεσαν ὅπως μεταβῇ ἀπό τόν ὁρίων αὐ­τῶν» (Ματθ. 8.34).

Ἕνα πολύ γνωστό θαῦμα, τό θαῦ­μα τῆς θεραπείας τῶν δύο δαι­μο­νιζομένων στή χώρα τῶν Γερ­γε­σηνῶν, ἀκούσαμε στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνω­σμα. Δέν θά σταθοῦμε ὅμως σέ αὐ­τό, γιατί δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά κατά τήν ὁποία ὁ Χριστός ἐκβάλ­λει δαιμόνια καί θεραπεύει ταλαί­πω­ρους ἀνθρώπους πού βα­σα­νί­ζονται ἀπό ἀκάθαρτα πνεύ­μα­τα.

Θά σταθοῦμε στήν ἀντίδραση τῶν κατοίκων τῆς πόλεως, ὅταν εἶ­­­δαν τούς χοίρους τους, στούς ὁ­ποίους κατά παραχώρηση τοῦ Χρι­στοῦ εἶχαν εἰσέλθει τά δαι­μό­νια, νά πέφτουν στόν γκρεμό καί νά πνί­γονται στή θάλασσα. Ἐνῶ θά περίμενε κανείς νά τόν εὐ­χα­ρι­στήσουν γιά τή θεραπεία τῶν δύο συμπολιτῶν τους καί νά τόν πα­ρα­καλέσουν νά μείνει στήν πό­λη τους, αὐτοί τοῦ ζητοῦν νά φύ­γει καί μάλιστα ὅσο τό δυνατόν μακρύτερα.

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΑΓ. ΠΑΤΕΡΩΝ Δ´ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

 

«Μανθανέτωσαν δέ καί οἱ ἡμέτε­ροι καλῶν ἔργων προ­­­ΐ­στασθαι εἰς τάς ἀνα­γ­καίας χρείας, ἵνα μή ὦσιν ἄκαρποι» (Τίτ. 3.14).

Τήν περασμένη Κυριακή ἡ Ἐκκλησία μας ἑόρτασε τήν ἁγία μεγαλομάρτυρα Εὐφημία, ἡ ὁποία μέ θαυμαστό τρόπο ἐπεκύρωσε τόν Τόμο τῆς Δ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Καί σήμερα τιμᾶ τή μνήμη τῶν 680 ἁγίων Πατέρων αὐτῆς τῆς Συνό­δου πού συνεκλήθη στήν Χαλ­κη­δό­να, προκειμένου νά ἀντιμε­τω­πίσει τήν αἵρε­ση τοῦ μο­νο­φυσιτισμοῦ, οἱ ὁποῖοι θείῳ πνεύ­ματι κι­νούμενοι ἐδογμάτι­σαν ὀρ­θο­δόξως καί τεκ­μη­ρίωσαν σαφῶς τό δόγμα τῆς ἀχω­­ρίστου θείας καί ἀν­θρω­πίνης φύ­σεως τοῦ Χρι­στοῦ, προ­­­φυλάσσοντας τούς πιστούς ἀπό τήν πλά­νη τῶν αἱρετι­κῶν κακοδο­ξιῶν.

Μην τα σκέφτεσαι όλα υπερβολικά.

 

Το ελεύθερο χρόνο σου μην τον σπαταλάς σε κουτσομπολιά και εμμονικές αναλύσεις περιστατικών της ζωής σου.

Σταματά την γκρίνια και εστίασε στο φως, στο καλό, στο ωραίο.

Τον ελεύθερο χρόνο σου να τον περνάς με αγάπη και ειρήνη, με ομόνοια και όμορφες συζητήσεις με τους ανθρώπους σου.

Μην απελπιστείς ποτέ, γιατί έχεις Θεό ζώντα και αγαπώντα.

 

Ο καθένας μας έχει τον σταυρό του.

Μην περιμένεις να σε καταλάβουν οι γύρω σου. Δεν βιώνουν αυτό που βιώνεις εσύ.

Μη απαιτείς να σου συμπαρασταθούν γιατί θα νιώσεις πολλά «χαστούκια» απογοήτευσης.

Μόνος σου καλείσαι να σηκώσεις τον πειρασμό σου, την δοκιμασία σου, τον πόνο σου, την αποτυχία σου.

Όσιος Ισαάκ ο Σύρος: Δίψησον δια τον Χριστόν, ίνα σε μεθύση εκ της αγάπης Του.

 

Τοῦ Ἀββᾶ Ἰσαὰκ τοῦ Σύρου

Καὶ ἐὰν δὲν μπορεῖς νὰ νηστεύσεις δυὸ ἡμέρας νήστευσον τουλάχιστον ἕως τὸ ἑσπέρας, καὶ ἐὰν δὲν ἠμπορεῖς πάλιν ἕως τὸ ἑσπέρας φυλάττου τουλάχιστον ἐκ τοῦ χορτασμοῦ τῆς κοιλίας, καὶ ἐὰν δὲν ὑπάρχεις ἅγιος κατὰ τὴν καρδίαν, γίνε καθαρὸς κατὰ τὸ σῶμα. Καὶ ἐὰν δὲν πενθεῖ ἡ καρδία σου ἂς πενθεῖ τὸ πρόσωπόν σου, καὶ ἐὰν δὲν ἠμπορεῖς νὰ ἐλεήσεις ὁμίλει τουλάχιστον ὡς ἁμαρτωλός. Καὶ ἐὰν δὲν ὑπάρχεις εἰρηνοποιὸς μὴ γίνου τουλάχιστον φιλοτάραχος. Καὶ ἐὰν δὲν ὑπάρχεις ἱκανὸς καὶ ἔμπειρος γίνου ἄοκνος κατὰ τὸ φρόνημα. Καὶ ἐὰν δὲν ὑπάρχεις νικητὴς μὴ ὑψηλοφρόνει κατὰ τῶν πταιόντων καὶ ὑπευθύνων. Καὶ ἐὰν δὲν δύνασαι νὰ φράξεις τὸ στόμα τοῦ καταλαλοῦντος κατὰ τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ, φύλαξον τουλάχιστον τὸ σὸν καὶ μὴ συμφωνήσεις μετ᾿ αὐτοῦ.