ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ: Όλα μου επιτρέπονται αλλά όλα δεν με συμφέρουν.

«Πάντα μοι ἔξεστιν ἀλλ᾽ οὐ πάντα συμφέ­ρει· πάντα μοι ἔξεστιν ἀλλ᾽ οὐκ ἐγώ ἐξουσια­σθήσομαι ὑπό τινος» (1 Κορ. 6.12).

Tά ὅρια τῆς ἐλευ­θε­ρίας τοῦ ἀνθρώπου εἶ­ναι ἀπό τά πιό πολυ­συ­ζητημένα καί ἀμφι­λε­γό­μενα θέματα ὅλων τῶν ἐπο­χῶν. Mέχρι ποι­­­οῦ σημείου εἶναι ἐλεύθε­ρος ὁ ἄν­θρωπος καί κατά πόσο ἡ κοι­νω­νία καί ἡ θρησκεία πε­ριορίζουν τήν ἐλευθε­ρία του; Ἐρωτήσεις καί ἀπορίες συνηθισμένες, πού ἐπανέρχονται καί στίς ἡμέρες μας· καί δέν εἶναι λίγες οἱ φορές πού ἡ Ἐκκλησία κατη­γορεῖται καί συκοφα­ν­τεῖται ὅτι στερεῖ ἀπό τούς πι­στούς της τήν ἐλευθερία τους, ἐπι­βάλ­λοντάς τους τήν τήρη­ση τῶν εὐαγ­γελι­κῶν ἐντολῶν.

Ὅσοι ὅμως ὑποστηρί­ζουν αὐτές τίς ἀπόψεις καί διατυπώ­νουν αὐ­τές τίς κα­τηγορίες ἀγνοοῦν προ­­φανῶς τό ἀληθινό νόημα καί τό πραγμα­τι­κό περιε­χόμενο τῆς ἐ­λευ­θε­ρίας, τό ὁποῖο μέ μοναδικό τρόπο προσ­­­διορίζει ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος στό σημερι­νό ἀποστολικό ἀνάγνω­σμα. «Πάν­τα μοι ἔξε­στιν ἀλλ᾽ οὐ πάντα συμ­φέρει· πάντα μοι ἔξε­στιν ἀλλ᾽ οὐκ ἐγώ ἐξου­σιασθήσομαι ὑπό τι­νος».

Φαντασιώσεις: Ο αποπροσανατολισμός του νου.

Οι φαντασιώσεις έρχονται στο νου όταν χάνεται η ευγνωμοσύνη γι’ αυτά που έχουμε. Μας καταλαμβάνει το πνεύμα της αχαριστίας και της πλεονεξίας.

------------------------

Ο άνθρωπος που ειρηνεύει σ’αυτά που ο Κύριος επέτρεψε να έχει ή να μην έχει δεν μπαίνει στην διαδικασία να καλλιεργεί φαντασιώσεις.

------------------------

Επίσης οι φαντασιώσεις μας αποδεικνύουν ότι δεν τα έχουμε βρει με τον εαυτό μας, δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε, δεν έχουμε αποδεχτεί ποιοι είμαστε· γι'αυτό και καταναλώνουμε τους λογισμούς μας με φαντασίες ότι είμαστε κάποιοι σπουδαίοι, ότι είμαστε ωραίοι-ποθητοί, ότι είμαστε πλούσιοι κτλ.

Μην είναι η σχέση μας με τον Χριστό μια σχέση δεύτερης κατηγορίας.

"Ας αγαπήσωμε τον Κύριον, όπως αγαπούμε και σεβόμεθα τους φίλους μας. Είδα πολλές φορές ανθρώπους πού ελύπησαν τον Θεόν και δεν ανησύχησαν καθόλου γι΄αυτό. Όταν όμως συνέβη να πικράνουν αγαπητά τους πρόσωπα, έστω και σε κάτι μικρό, έκαναν το πάν, εχρησιμοποίησαν κάθε τέχνασμα, εσκέφθηκαν κάθε τρόπο, υπεβλήθησαν σε κάθε θλίψι, ωμολόγησαν το σφάλμα τους, και παρεκάλεσαν είτε αυτοπροσώπως είτε με φίλους είτε με δώρα, προκειμένου να αποκαταστήσουν την πρώτη αγάπη τους"· λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης.
---------------------------
Όντως πολλές φορές προσβάλουμε τον Θεό με την εγωιστική μας συμπεριφορά, πολλές φορές απατάμε τον Νυμφίο της ψυχής μας προνεύοντας με τις ηδονές και τα πάθη μας και δεν καταλαβαίνουμε το μέγεθος τις πτώσης μας, δεν συνειδητοποιούμε το βάθος της αμαρτίας μας και γι'αυτό δεν μετανοιώνουμε γνήσια, δεν αλλάζουμε ριζικά, δεν βάζουμε αρχή στην ζωή μας με κέντρο τον Χριστό μας. Τον αφήνουμε σε κάποια ακρούλα της ζωής μας, ως ένα χρηστικό αντικείμενο που θα το χρησιμοποιήσουμε όταν θα το έχουμε ανάγκη.
Ο Κύριος ξεκάθαρα μας λέγει: "Ο φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος· και ο φιλών υιόν η θυγατέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος...". Είδατε τί μας λέγει; Δεν λέγει να μην τους αγαπάτε, αλλά να μην τους αγαπάτε περισσότερο από εμένα.

Ο τρόπος ζωής της Εκκλησίας δεν αφανίζει τις δοκιμασίες αλλά μας κάνει να τις αντιμετωπίζουμε διαφορετικά.

Καθόμαστε και αναλύουμε τις δοκιμασίες που μας βρήκαν, το άδικο που ήρθε στην ζωή μας. Προσπαθούμε να βρούμε λύσεις. Ρωτάμε ίσως και κάποιους ανθρώπους που εμπιστευόμαστε, για να βρούμε απαντήσεις στα "γιατί" που μας στοιχειώνουν.
-------------------------------
Πολλές τέτοιες περιπτώσεις ανθρώπων που τους "πνίγει το άδικο", που τους συντρίβουν οι δοκιμασίες έρχονται και στον πνευματικό και ζητούν απαντήσεις, λύσεις, ακόμα και ευχές ώστε να σταματήσει αυτό το "άδικο κακό" που τους ταλαιπωρεί.
-------------------------------
Σίγουρα κανείς μας δεν θέλει να υποφέρει, κανείς δεν θέλει στην ζωή του ταλαιπωρίες, αδικίες, συκοφαντίες, δοκιμασίες, πόνο, προδοσίες, απάτες, απιστίες κ.α. Όμως μέσα στη ζωή κάποια απ' αυτά έρχονται. Είναι δεδομένο πως σε κάποια χρονική περίοδο της ζωής μας θα τα γευτούμε. Αυτήν όμως την πραγματικότητα δεν θέλουμε να την δεχθούμε. Θεωρούμε ότι δεν πρέπει τίποτα το "κακό" να μας βρει. Γι'αυτό φτάνουμε και στο σημείο -εάν κάποια δοκιμασία κτυπήσει την πόρτα του σπιτιού μας- να βλασφημούμε και κατά του Θεού, αποκαλώντας τον άδικο και άσπλαχνο.

Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος: Εγωισμός και Ταπείνωση.

Προσέχετε τὸν ἑαυτό σας. Ἡ πρόοδος στὴν πνευματικὴ ζωὴ διακρίνεται μὲ τὴν ὁλοένα καὶ περισσότερη συναίσθησι τῆς μηδαμινότητός μας. Ἐνῶ ὅσο αὐξάνει ἡ ἐκτίμησις τοῦ ἑαυτοῦ μας σὲ κάτι, τόσο βαδίζουμε στὴν καταστροφή. Ὁ ἐχθρὸς θὰ τὸ ἐκμεταλλευθῆ αὐτό. Θὰ πλησιάση καὶ θὰ ἐπιχειρήση νὰ πετάξη κανένα πετραδάκι στὸν δρόμο μας γιὰ νὰ σκοντάψουμε. Μία ψυχὴ ποὺ δίνει στὸν ἑαυτὸ της ἀξία, μοιάζει μὲ τὸν κόρακα τοῦ Αἰσώπου ποὺ ἀκούγοντας τὶς κολακεῖες τῆς ἀλεποῦς γιὰ τὴν «ὡραία» του φωνή, ἄνοιξε τὸ στόμα καὶ τοῦ ἔπεσε τὸ τυρί…».

«Πόσο χρήσιμο θὰ ‘ταν νὰ βρισκόταν κάποιος νὰ σᾶς κατηγορῆ. Νὰ χαίρεσθε, ἂν ποτὲ συμβῆ αὐτό. Εἶναι πολὺ ἐπικίνδυνο νὰ σᾶς ἐπαινοῦν ὅλοι καὶ κανεὶς νὰ μὴν σᾶς λέει τὴν ἀλήθεια. Εἶναι νομίζετε δύσκολο νὰ πλανηθῆ ἢ νὰ σκοντάψη κανείς; Ἀπέχετε πολὺ ἀπὸ τὸ νὰ θεωρῆτε τὸν ἑαυτὸ σας ἅγιο καὶ ἄξιο νὰ συμβουλεύη τοὺς ἄλλους;».

«Στὸ Κίεβο ἀσκήτευε κάποτε κάποιος μὲ πολλὴ νηστεία καὶ μόνωσι. Τὸν πολέμησε ὅμως ὁ ἐγωισμὸς καὶ ἄλλα πάθη. Πῆγε λοιπὸν καὶ ἐξωμολογήθηκε τοὺς λογισμούς του στὸν μακαριστὸ στάρετς Παρθένιο. Ἐκεῖνος τοῦ ἔδωσε χρήματα καὶ τὸν ἔστειλε στὴν ἀγορὰ λέγοντας: «Ἀγόρασε κρέας καὶ φάγε το μπροστὰ στοὺς ἄλλους». Ὁ ἀσκητὴς ἀκολούθησε τὴν συμβουλὴ τοῦ στάρετς καὶ ὅλοι οἱ πειρασμοὶ τοῦ φύγανε. Νὰ πῶς οἱ Πατέρες πολεμοῦσαν τὴν ὑπερηφάνεια.

Ζήσε σοφά, δηλαδή ζήσε με αγάπη.

"Τον αδελφό που τον είχες μέχρι χθες πνευματικό και ενάρετο, μην τον κρίνεις σήμερα, επειδή ο πονηρός σ’ έβαλε να τον μισήσεις, ως κακό και φαύλο. Αλλά με την αγάπη που μακροθυμεί, έχοντας στο νου σου τα χθεσινά καλά, διώξε το σημερινό μίσος της ψυχής.

Εκείνον που ως χθες τον επαινούσες ως καλό και τον εγκωμίαζες ως ενάρετο, μην τον κακολογήσεις σήμερα ως κακό και φαύλο, επειδή μετέβαλλες την αγάπη σου σε μίσος, προβάλλοντας τον κακό λόγο του αδελφού ως πρόσχημα του δικού σου μίσους. Αλλά εξακολούθησε τους επαίνους σου, έστω και αν ακόμη κυριαρχείσαι από τη λύπη, και με τον τρόπο αυτόν επανέρχεσαι στην ίδια σωτηριώδη αγάπη.

Όταν συνομιλείς με άλλους, πρόσεχε μήπως εξαιτίας της λύπης που διατηρείς ακόμα κρυμμένη, νοθεύσεις το συνηθισμένο έπαινο του αδελφού, ανακατώνοντας ασυναίσθητα στους λόγους σου την κατηγορία. Στη συνάντηση με τους άλλους να χρησιμοποιήσεις αγνό έπαινο του αδελφού και να προσεύχεσαι γι’ αυτόν ειλικρινά σαν να προσεύχεσαι για τον εαυτό σου. έτσι θα ελευθερωθείς πολύ σύντομα από το ολέθριο μίσος.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ (Αποστολικό Ανάγνωσμα)

 

«Σύ δέ μένε ἐν οἷς ἔμαθες καί ἐπι­στώθης εἰδώς παρά τίνος ἔμαθες» (2 Τιμ. 3.14).

Τά λόγια αὐτά πού ἀκούσαμε πρό ὀλί­γου στό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα δέν τά ἀπηύθυνε ὁ ἀπόστολος Παῦλος μόνο πρός τόν μαθητή του, ἐπί­σκοπο Ἐφέσου Τι­μόθεο, ἀλλά τά ἀπηύθυνε καί πρός ὅλους τούς ἀνθρώ­πους πού μέ τό κή­ρυγ­μα τῶν ἀποστόλων καί τῶν ἀνά τούς αἰῶνες δια­δόχων τους θά πίστευ­αν στόν ἐσταυρωμένο καί ἀναστάντα Χριστό πού καί ὁ ἴδιος ἐδίδασκε.

Άγιος Βασίλειος ο Μέγας:Τον χριστιανό τον δοκιμάζει και τον φανερώνει ο πειρασμός με την υπομονή που θα δείξει!

Πολλές φορές συμβαίνουν ατυχίες και θλίψεις στη ζωή του ανθρώπου, ώστε και μ' αυτές να απο­δειχθεί ποιοί, πλούσιοι ή φτωχοί, είναι στερεωμένοι στην πίστη και δυνατοί. Γιατί και οι δυο αυτές κατηγορίες των ανθρώπων δοκιμάζονται στην υπο­μονή. Στον καιρό μάλιστα των πειρασμών και των θλίψεων, μπορεί να γίνει φανερό κατά πόσο, ο πλούσιος συμπάσχει με τους άλλους. Κατά πόσο δηλαδή ελεεί και αγαπά τους αδελφούς.

Ο φτωχός επίσης κατά πόσο δέχεται τις θλίψεις, ευχαριστώντας τον Θεό και όχι βλασφη­μώντας και αλλάζοντας εύκολα, ανάλογα με τις περιστάσεις, τα φρονήματά του. Ο κυβερνήτης φαίνεται το χειμώνα στις δυσκολίες που συναντά μέσα στα κύματα. Ο αθλητής δείχνει την αντοχή και την τέχνη του στο στάδιο. Ο στρατηγός φαίνε­ται στον πόλεμο. Και ο μεγαλόψυχος φαίνεται στη συμφορά.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΧΑΝΑΝΑΙΑΣ: Στις δοκιμασίες δοκιμάζεται η πίστη μας.

 

«Ὁ δέ ἀποκριθείς εἶ­πεν· οὐκ ἀπεστάλην εἰ μή εἰς τά πρόβατα τά ἀ­πο­λωλότα οἴκου Ἰσρα­­­ήλ» (Ματθ. 15.24).

Μία ταλαίπωρη μη­τέ­ρα παρουσιάζει σήμερα ὁ ἱερός εὐαγγελιστής Ματθαῖος. Μία μητέρα, ἡ θυγατέρα τῆς ὁποίας βρίσκεται ὑπό τήν ἐπή­ρεια τοῦ δαίμονος, πλη­σιά­ζει τόν Χριστό καί ζη­τᾶ τή βοήθειά του.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΤΑΛΑΝΤΩΝ

 

«Ἐπί ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπί πολλῶν σέ καταστήσω» (Ματθ. 25.21 καί 23).

Ἀκούοντας σήμερα τή γνωστή σέ ὅλους μας παραβολή τῶν ταλάντων, πολλοί ἴσως διερωτήθηκαν γιατί ὁ ἄνθρωπος τόν ὁποῖο μᾶς παρουσιάζει ἡ παραβολή ἔδωσε στούς δούλους του διαφορετικό ἀριθμό ταλάντων. Πολλοί διερωτήθηκαν ἄν ὁ κύριος τῶν δούλων ἦταν ἄδικος ἀπέναντί τους, ἄν ἄλλους τούς εὐνόησε, δίδοντάς τους περισσότερα τάλαντα, καί ἄλλους τούς ἀδίκησε, δίδοντας λιγότερα. Καί ἄλλοι πάλι ἴσως βιάζονται νά χαρακτηρίσουν καί τόν Θεό ἄδικο, γιατί καί Ἐκεῖνος δέν ἔχει δώσει τά ἴδια χαρίσματα σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, δέν τούς ἔχει δώσει τά ἴδια τάλαντα.

ΕΟΡΤΗ ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ: Χαρά και οδύνη.

 

«Σοῦ δέ αὐτῆς τήν ψυχήν διελεύ­σεται ρομφαία» (Λουκ. 2.35).

Συνάντηση οὐρανοῦ καί γῆς· συ­νάν­τηση παρόντος καί μέλ­λοντος σήμερα, ἀδελφοί μου, στόν ναό τοῦ Θεοῦ, καί ἐμεῖς θεαταί καί ἀκροαταί τῶν θείων μυστηρίων.

Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, τόν ὁποῖο ὁ Πα­τήρ προσέφερε γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου, προσφέρεται ἀπό τήν κατά σάρκα μητέρα του στόν ναό τοῦ Θε­οῦ.

Εἰσέρχεται ὁ Χριστός ὡς βρέ­φος τεσσαρακονθήμερο στόν χειρο­ποίη­το ναό τοῦ Θεοῦ γιά νά εἰσο­δεύ­­σει ἐν τῷ προσώπῳ του τή φθαρ­­­τή ἀν­θρώπινη φύση στόν ἀχει­­ροποίη­το ναό τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΖΑΚΧΑΙΟΥ: Προσεκτικοί στα λόγια μας που θα συμβαδίζουν με τις πράξεις μας.

 

«Μηδείς σου τῆς νεότητος καταφρονεί­τω, ἀλλά τύπος γίνου τῶν πιστῶν ἐν λόγῳ, ἐν ἀναστροφῇ, ἐν ἀγάπῃ» (1 Τιμ. 4.12).

Μέ αὐτά τά λόγια ἀπευθύνεται, ἀδελφοί μου, ὁ ἀπό­στολος Παῦλος στόν μαθητή του, ἐπίσκο­πο Ἐφέσου Τιμόθεο, στό ση­με­ρινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα καί τόν προ­τρέπει νά γίνει παράδειγμα καί πρότυπο ζωῆς γιά ὅλους τούς πιστούς μέ τά λόγια, τίς πράξεις καί τή συμπεριφορά του, ἀλλά κυρίως μέ τήν ἀγάπη του.

Συγχρόνως ὅμως προτείνει ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος ὡς ὑπόδειγμα ζωῆς στούς χρι­στι­α­­­νούς τῆς Ἐφέσου ὄχι ἕναν ἄνθρωπο ὥρι­μο στήν ἡλικία, μέ ἐμπειρία ζω­ῆς, ἀλλά ἕναν νέο ἄνθρωπο, θέλοντας νά δείξει τόσο στόν ἴδιο τόν μαθητή του Τι­μό­θεο, πού σέ νεαρή ἡλικία εἶχε ἀναλά­βει τό πολυεύθυνο καί βαρύ ἀξίωμα τοῦ ἐπι­σκό­που, ὅσο καί στά μέλη τῆς τοπικῆς Ἐκ­κλη­σίας ὅτι αὐτό πού ἔχει βαρύνουσα ση­μασία δέν εἶναι ἡ ἡλικία ἀλλά ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ζεῖ καί πολιτεύεται ἕνας ἄν­θρω­πος. Γι᾽ αὐτό καί ἔχει μεγάλο ἐνδιαφέρον νά προσέξουμε, ἀδελφοί μου, τούς τομεῖς στούς ὁποίους δίνει σημασία ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστο­λος.

Σαν πούπουλο...

 

Να'σαι απαλός με τους άλλους και γενικότερα στην ζωή σου.

Να προσπαθείς να μην γίνεσαι βάρος, να μην μεταδίδεις στους άλλους ταραχή και σύγχυση ακόμα κι όταν αυτά τα βιώνεις στην ζωή σου.

Είναι μεγάλη αρετή να παραμένεις γλυκός και ήρεμος στις σχέσεις σου με τους άλλους όταν στα προσωπικά σου υπάρχει ένταση και μπέρδεμα.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ´ ΛΟΥΚΑ: Ο τυφλός πίστευε κι ας μην γνώριζε.

 

 

«Τί σοι θέλεις ποιήσω; ὁ δέ εἶπεν· Κύριε, ἵνα ἀναβλέψω» (Λουκ. 18.41).

Μία συνάντηση περιγράφει, ἀδελ­φοί μου, ἡ σημερινή εὐαγγελική πε­ρικοπή, μιά τυχαία ἀλλά σωτη­ριώ­δη συνάντηση.

Ὁ Χριστός πλησίαζε στήν Ἱεριχώ καί στόν δρόμο πρός τήν πόλη κα­θόταν κάποιος ταλαίπωρος ἄνθρω­πος καί ζητοῦσε τήν ἐλεημοσύνη τῶν περαστικῶν. Ἦταν τυφλός καί δέν μποροῦσε νά διακρίνει ποιός περ­νοῦσε μπροστά του. Ἄκουσε ὅμως τόν θόρυβο τοῦ πλήθους πού συνόδευε τόν Ἰησοῦ καί θέλησε νά μάθει τί συμβαίνει. Καί ὅταν τοῦ εἶπαν πώς ὁ Χριστός εἶναι ἐκεῖνος πού περνᾶ, τότε ἄρχισε νά φωνάζει ζητῶντας νά τόν ἐλεήσει, παρότι πολλοί τόν ἐπέπλητταν καί τοῦ ζητοῦσαν νά σταματήσει.

Ἄν πρίν ἀπό λίγο οἱ φωνές τοῦ πλ­ήθους ἔκαναν τόν τυφλό νά ἀντι­ληφθεῖ τήν παρουσία τοῦ Χρι­στοῦ, τώρα οἱ φωνές τοῦ τυφλοῦ κάνουν τόν Χριστό νά τόν προσέξει. Ζητᾶ νά τόν φέρουν κοντά του καί τόν ρωτᾶ τί θέλει νά κάνει γι᾽ αὐ­τόν. «Τί σοι θέλεις ποιήσω;»

Ἀφε­λής ἐρώτηση θά σκέφθηκαν ἴσως πολλοί. Τί μπορεῖ νά θέλει ἕνας τυφλός; Ὅμως ἡ ἐρώτηση τοῦ Ἰησοῦ δέν εἶναι τυχαία, δέν εἶναι ἀφελής.

Αυτός που δεν θέλει να κάνει υπακοή βρίσκει χίλιες δυο δικαιολογίες.

 

Ό,τι γίνεται χωρίς ευλογία, οδηγεί τον άνθρωπο στην οδύνη και τον πόνο. Ειδικά όταν η ανυπακοή γίνεται όχι απλά από αδυναμία αλλά από ισχυρογνωμοσύνη και πονηρία. Τότε ο άνθρωπος, ακόμα κι αν επιτελεί κάτι το "ενάρετο" εξωτερικά, καταστρέφεται πνευματικά.

Δεν είναι λοιπόν το θέμα μόνο εάν κάνουμε κάτι το "καλό", αλλά εάν αυτό το "καλό" που κάνουμε τελείται μέσα στο πλαίσιο της υπακοής μας και της ευλογίας που έχουμε από την Εκκλησία.

Μνήμη και προσδοκία στην ανατολή του νέου έτους.

 

Αρχιμ.  Θεοφίλου Λεμοντζή  Δρ.Θ.

Ο  ουρανοφάντωρ Μέγας Βασίλειος, του οποίου τη μνήμη εορτάζουμε  στην ανατολή του νέου έτους, μας διδάσκει  ότι ο χρόνος  συνυφαίνεται άμεσα με τη ζωή του ανθρώπου. Τον παρομοιάζει με τη ροή ενός ποταμού που τρέχει παραπλεύρως με την ανθρώπινη  ζωή. Όπως η κίνηση  του ποταμού είναι ασύλληπτη ακόμη και από το ανθρώπινο βλέμμα καθώς είναι αδιάκοπη,  κατά τον ίδιο τρόπο η κίνηση του χρόνου όντας αέναη και ατελεύτητη, παραμένει ασύλληπτη από τον νου καθώς  το παρελθόν είναι χαμένο, ενώ το μέλλον δεν βρίσκεται στη διάθεσή μας. Ταυτόχρονα το παρόν αποτελεί μία ασύλληπτη και φευγαλέα στιγμή. Αναφέρει χαρακτηριστικά: «Ἢ οὐχὶ τοιοῦτος ὁ χρόνος, οὗ τὸ μὲν παρελθὸν ἠφανίσθη, τὸ δὲ μέλλον οὔπω πάρεστι, τὸ δὲ παρὸν πρὶν γνωσθῆναι διαδιδράσκει τὴν αἴσθησιν;». 

Τα αμαρτήματά σου ποτέ δεν νικούν το μέγεθος της ευσπλαχνίας του Θεού.

 

Φοβερό κακό καί ἐπικίνδυνη ἀρρώστια τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ ἁμαρτία. Τήν ἀπονευρώνει μέ δολιότητα καί τήν παραδίνει παράλυτη στήν αἰώνια κόλαση. Εἶναι ὅμως κακό πού ἐξαρτᾶται ἀπό τή δική μας θέληση. Εἶναι καρπός τῆς δικῆς μας προαιρέσεως.

Φοβερό κακό εἶναι ἡ ἁμαρτία, ἀλλά ὄχι καί ἀθεράπευτο. Τό θεραπεύει εὔκολα ἡ μετάνοια. Ὅση ὥρα κρατάει κανείς στό χέρι του τή φωτιά, ὁπωσδήποτε καίγεται. Μόλις ὅμως τήν τινάξει, παύει νά καίγεται. Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τήν ἁμαρτία• γιατί εἶναι κι αὐτή μία φωτιά πού κατακαίει τόν ἄνθρωπο.

 

Ἡ ἁμαρτία δέν εἶναι κανένας ἐχθρός πού σέ πολεμάει ἀπ’ ἔξω, ἀλλά κακό πού φυτρώνει καί ἀναπτύσσεται μέσα σου.

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ 2021

 

† ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ 

ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καὶ Μητροπολίτης  

τῆς Ἱερᾶς καὶ Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας 

πρὸς τὸν ἱερὸν κλῆρον καὶ τὸν εὐσεβῆ λαὸν τῆς καθ’ ἡμᾶς θεοσώστου Ἐπαρχίας. 

 

«Ἰδού γάρ πάρεστι Χριστός, ἐκ φθορᾶς τόν κόσμον λυτρούμενος». 

 

Ἐάν πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες οἱ φωνές τῶν ἀγγέλων ἤχησαν στή Βηθλεέμ γιά νά κάνουν γνωστή τήν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ στή γῆ καί τό ἄστρο ἔδειξε τό ταπεινό σπήλαιο, στό ὁποῖο ἐγεννήθη τό Φῶς τοῦ κόσμου, σήμερα «ἡ φωνή τοῦ Λόγου, ὁ λύχνος τοῦ Φωτός», ὁ τίμιος Πρόδρομος, ἀκούεται στίς ὄχθες τοῦ Ἰορδάνου καί καλεῖ τούς ἀνθρώπους νά ὑποδεχθοῦν ἐν μετανοίᾳ τήν καινή βασιλεία, νά ὑποδεχθοῦν τόν Σωτήρα καί Λυτρωτή τοῦ κόσμου, τόν Χριστό. 

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2020

 

† ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ

ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καὶ Μητροπολίτης

τῆς Ἱερᾶς καὶ Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας

πρὸς τὸν ἱερὸν κλῆρον καὶ τὸν εὐσεβῆ λαὸν

τῆς καθ’ ἡμᾶς θεοσώστου Ἐπαρχίας.

 

 «Καί μή ἐκστάς τῆς φύσεως, μετέσχε τοῦ ἡμετέρου φυράματος.  

Διπλοῦς ἐτέχθη, Χριστός τόν ἄνω, κόσμον θέλων ἀναπληρῶσαι». 

 

Ἐκστατικοί ἐνώπιον τοῦ θαύματος τῆς θείας ἀγάπης γιά ἄλλη μία φορά ἑορτάζουμε σήμερα τή μεγάλη ἑορτή τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως. Ἑορτάζουμε τήν κατά σάρκα γέννηση τοῦ Θεοῦ-Λόγου, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος, ὅπως ψάλλει ὁ ἱερός ὑμνογράφος, «μή ἐκστάς τῆς φύσεως, μετέσχε τοῦ ἡμετέρου φυράματος». Χωρίς δηλαδή νά ἀπεκδυθεῖ τή θεία Του φύση, ἀνέλαβε καί τήν ἀνθρωπίνη καί ἐνεδύθη διά τῆς Παναγίας Παρθένου τήν ἀνθρώπινη σάρκα.Ἔγινε ἄνθρωπος χάριν τοῦ ἀνθρώπου. Ἔγινε ἄνθρωπος, «ἵνα θεόν τόν Ἀδάμ ἀπεργάσηται». Ἔγινε ἄνθρωπος, γιά νά κάνει καί ἐμᾶς κοινωνούς θείας φύσεως καί μετόχους τῆς οὐρανίου βασιλείας Του. 

Ἄν κατά τήν ἡμέρα τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου ὁ Θεός Πατήρ εἶχε ἐμφυσήσει στούς πρωτοπλάστους «πνοήν ζωῆς», φέρνοντάς τους ἀπό τήν ἀνυπαρξία στήν ὕπαρξη, σήμερα ὁ Υἱός καί Λόγος Του ἀναγεννᾶ μέ τήν κατά σάρκα γέννησή Του τόν πεπτωκότα καί ἁμαρτωλό ἄνθρωπο καίτοῦ χαρίζει αἰώνιο ζωή, ἀποκαθιστώντας καί πάλι τήν κοινωνία Θεοῦ καί ἀνθρώπου. 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

 

 

«Τοῦτο δέ γέγονεν ἵνα πληρωθῇ τό ρηθέν ὑπό τοῦ Κυρίου διά Ἡσαΐου τοῦ προφήτου» (Ματθ. 1.22).

Πλησιάζουμε πρός τή μεγάλη ἑορ­­τή τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, καί ἡ Ἐκ­­κλησία μας μᾶς ὑπεν­­θυ­­­­­μίζει μέ τό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τά γεγονότα πού ἀφο­­ροῦν στή θεία Γέννηση. Μᾶς ὑπενθυ­­μί­­ζει τίς προ­­φητεῖες καί τήν προσδοκία τῶν ἀνθρώ­­πων νά δοῦν τόν Μεσ­­σία καί νά ζή­­σουν τήν ἐκ­­πλήρωση τῆς ὑπο­­σχέ­­σεως τοῦ Θε­­οῦ.

Μᾶς τά ὑπενθυμίζει γιά νά μᾶς δείξει ὅτι ὁ Θεός δέν ξέχασε τούς ἀν­θρώπους, ἔστω καί ἄν ἐκεῖνοι ἀπομακρύν­­θη­καν ἀπό τήν ἀγάπη του καί ἀκολούθησαν ἕνα δρόμο διαφορετικό ἀπό τόν δρόμο τῶν ἐν­­τολῶν του, ἔστω καί ἐάν «ἐξέκκλινον ἅμα καί ἠχρειώθησαν» ἀπό τήν ἁμαρτία.

Μᾶς τά ὑπενθυμίζει γιά νά μᾶς δείξει ὅτι ὅλα ὅσα ἔγιναν, ὅλα ὅσα συνέβησαν στή ζωή τῆς Παναγίας καί στή ζωή τοῦ Ἰωσήφ, ὅλα ὅσα συνέβησαν τό βρά­δυ τῆς Γεννήσεως στή Βηθλεέμ, δέν συνέβη­σαν τυχαῖα, δέν ἦταν θέ­μα συμπτώ­σεως, ἀλ­λά ἦταν προ­κα­θορι­σμέ­να ἀπό τόν ἴδιο τόν Θεό καί ἐντασ­σόταν στό σχέ­διο τῆς θείας οἰκο­νομίας γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώ­που.