Το σκότος της πανδημίας και η ανατολή της ελπίδας.

 

                                                          Αρχιμανδρίτου  Θεοφίλου Λεμοντζή Δρ. Θ.

 

Εδώ και λίγο καιρό βιώνουμε  δυστυχώς μια νέα  έξαρση  της πανδημίας του κορωνοϊού (covid-19)  που ενέσκηψε στον πλανήτη μας κατά τους τελευταίους μήνες. Όπως  κατά τη διάρκεια του πρώτου κύματος, έτσι και τώρα, υπάρχει αναγκαστική απομόνωση  στις κατοικίες μας αλλά και μια απαγόρευση, από την πλευρά της Πολιτείας συμμετοχής στη Θεία Λατρεία, που εκτιμούμε ότι υπερβαίνει το αναγκαίο μέτρο που απαιτείται για την αποτροπή του κινδύνου. Ταυτόχρονα, η οικονομική ζωή του τόπου μας κατά ένα μεγάλο ποσοστό ανεστάλη, εμπορικά καταστήματα διέκοψαν τη λειτουργία τους έχοντας στον ορίζοντα ένα αβέβαιο μέλλον,  πολλοί υπάλληλοι και εργαζόμενοι  σταμάτησαν να εργάζονται λόγω ανωτέρας βίας και τα παιδιά μας, το μέλλον αυτού του τόπου, διδάσκονται εξ αποστάσεως τα σχολικά τους μαθήματα  στερούμενα τη ζωντανή επαφή με τους δασκάλους  και τους συμμαθητές τους. Η  ψυχική μας υγεία, λόγω της απαγόρευσης των κοινωνικών επαφών, πολλές φορές κλονίζεται. Και όλα αυτά τα υπομένουμε τόσο χάριν της υγείας των συνανθρώπων μας όσο και χάριν την δικής μας σωματικής υγείας.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ´ ΛΟΥΚΑ: Μην χάσουμε για τα πρόσκαιρα, τα αιώνια.

 

«Πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καί διάδος πτωχοῖς καί ἕξεις θησαυ­ρόν ἐν οὐρανοῖς» (Λουκ. 18.22).

Σέ μία ἐπιθυμία τῶν ἀνθρώπων κά­θε ἐποχῆς ἀναφέρθηκε ὁ Χρι­στός στό σημε­ρι­νό εὐαγγελικό ἀ­νά­­γνωσμα, στήν ἐπιθυμία νά ἀπο­κτήσουμε πλούτη καί νά ἀνακαλύ­ψουμε θησαυρούς.

Ὅμως οἱ ἄν­θρωποι ἀναζητοῦμε τόν πλοῦτο καί ἐπι­διώ­κουμε νά ἀνακαλύ­ψου­με θη­σαυρούς ἐδῶ στή γῆ, ξεχνῶ­ντας ὅτι ὁ ὑλικός πλοῦ­τος οὔτε ἀσφα­λής εἶναι οὔτε μό­νιμος εἶναι, γιατί διαρκεῖ ὅσο ἡ ζωή μας, λίγα δηλα­δή χρόνια, καί παράλληλα κινδυ­νεύει εὔ­κολα νά χαθεῖ, ὄχι μόνο ἀπό κλέ­φτες πού μᾶς τόν ἀφαιροῦν ἀλλά καί ἀπό ποι­κίλες συγκυρίες τῆς ζωῆς, ὅπως διδα­χθή­καμε ὅλοι μας ἀπό τήν κρίση πού πλήττει τά τελευ­ταῖα χρόνια καί τήν πατρίδα μας καί ὅλο τόν κόσμο.

Η κορυφή των αρετών είναι η αγάπη και ο πάτος των παθών είναι η αυτοδικαίωση.

Καρπός και τελειότητα των αρετών είναι η αγάπη.

Εάν η αρετή μας δεν στοχεύει στην αγάπη, εάν δεν εκφράζεται ως αγάπη, τότε δεν είναι γνήσια και θεάρεστη, αλλά είναι νοθευμένη με την φιλαυτία και την κενοδοξία μας.

Μέσα στον αγώνα της πνευματικής ζωής θα έρθουμε αντιμέτωποι με τον μεγάλο μας εχθρό, τον εαυτό μας. Αυτόν χρειάζεται να νικήσουμε.

Η νίκη είναι αναγκαία διότι χωρίς αυτήν εξωτερικά θα φαινόμαστε ευγενείς και πράοι, ηθικοί και καλοσυνάτοι ενώ εσωτερικά θα είμαστε δολωμένοι στους κακούς, πονηρούς και αισχρούς λογισμούς, θα παραμένουμε αιχμάλωτοι του μίσους, του φθόνου, της εμπάθειας, της κοσμικότητας, του εγωισμού. Και αυτό το καταλαβαίνουμε όταν με την παραμικρή αφορμή όλο αυτό το εσωτερικό σκοτάδι μας βγαίνει στην επιφάνεια με βίαιο και απότομο τρόπο.

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ´ ΛΟΥΚΑ: Από εμάς εξαρτάται να οικειωθούμε τον Θεό.

 

 

«Οὐκέτι ἐστέ ξένοι καί πάροικοι ἀλλά συμπολῖται τῶν ἁγίων καί οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ» (Ἐφεσ. 2.19).

Εἰσήλθαμε πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες στήν περίοδο τῆς νηστείας τῶν Χριστουγέννων, στήν περίοδο τῆς προετοιμασίας γιά τή μεγάλη ἑορτή τῆς θείας ἐνανθρωπήσεως. Ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς προετοιμάζει μέ τή νηστεία, μέ τό μυστήριο τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως, ἀλλά καί μέ τήν ὑμνογραφία καί μέ πολλές ἄλλες εὐκαιρίες πού μᾶς δίδει, προκειμένου νά κατανοή­σουμε τό μέγα μυστήριο τῆς θείας οἰκονομίας, νά ὑποδεχθοῦμε καί ἐμεῖς στίς ψυχές μας τόν δι᾽ ἡμᾶς καί διά τήν ἡμετέρα σωτηρία ἐναν­θρωπήσαντα Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ καί νά ἀναγεννηθοῦμε στή νέα ζωή, τήν ἐν Χριστῷ ζωή, τήν ὁποία Ἐκεῖνος μᾶς προσφέρει.

Μια ατμίδα που μπορεί να γίνει τέκνο Θεού.

 

Όταν ζήσεις το άγγιγμα της Χάριτος όλα πλέον τα βλέπεις διαφορετικά.

Οι προτεραιότητες της ζωής σου αλλάζουν.

Συνήθειες παλιές εγκαταλείπονται.

Στόχοι ζωής αναθεωρούνται.

Όλα αλλάζουν, διότι εσύ άλλαξες.

Δεν είσαι πλέον ο ίδιος.

Είσαι αλλιώτικος.

Τα μάτια σου πλέον καθαρίστηκαν.

Ο νους σου φωτίστηκε.

Η ψυχή σου αναστήθηκε.

Πλέον κατάλαβες την σημασία της ζωή σου.

Πλέον συνειδητοποίησες την αξία της ύπαρξής σου.

 

ΚΥΡΙΑΚΗ H´ ΛΟΥΚΑ: Το πανδοχείο είναι η Εκκλησία.

 

«Ἐπιμελήθητι αὐτοῦ, καί ὅ,τι ἄν προσδαπα­νή­­σῃς ἐγώ ἐν τῷ ἐπα­ν­έρ­­χεσθαί με ἀποδώσω σοι» (Λουκ. 10.35).

Μία πολύ γνωστή πα­ρα­­­βολή μᾶς ὑπενθύμισε σήμερα τό εὐαγγελικό ἀνάγνω­σμα, τήν παρα­βο­λή τοῦ καλοῦ Σαμα­ρείτου. Ἡ παραβολή αὐ­τή ἀποτελεῖ τήν ἀπά­ν­τηση τοῦ Ἰησοῦ στήν ἐρώτηση ἑνός νομικοῦ, ὁ ὁποῖος θέλοντας νά τόν φέρει σέ δύσκολη, ὅπως νόμιζε, θέση, τόν ρώ­τη­σε γιά τίς προϋπο­θέ­σεις πού ἀπαιτοῦνται προκειμένου νά κληρο­νο­μήσει τήν αἰώ­νια ζωή.

Ἀσφαλῶς ὁ νομικός θά περίμενε νά τοῦ ἀ­παριθμήσει ὁ Χριστός τίς αὐ­στηρές ἐπιταγές τοῦ Μω­σαϊ­κοῦ νόμου καί τίς ἑρ­μηνεῖες πού εἶ­χαν δώ­σει οἱ Φαρι­σαῖοι γιά νά δυσκο­λεύ­ουν τή ζωή τῶν ἀνθρώ­πων, ὅλα ἐκεῖνα δη­λαδή, τά ὁποῖα ὁ ἴδιος ὁ Χρι­στός χαρακτήρισε «φορ­τία βαρέα καί δυσ­βά­στακτα». Ὅμως ὁ Χρι­­στός τοῦ ἀνέφερε μία καί μόνη ἐν­τολή, τήν ἐντολή τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεό καί τόν πλησίον ὡς τήν ἐντολή ἀπό τήν ὁποία κρίνεται τό αἰώνιο μέλ­λον τοῦ ἀνθρώπου.

Ἀντιλαμβανόμενος, λοιπόν, ὁ νομικός ὅτι ἡ ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ ἔφε­ρε τόν ἴδιο σέ δύ­σκολη θέση, ἔθεσε ἕνα νέο ἐρώτημα: «Τίς ἐστίν μου πλη­σίον;». Αὐτό ἔ­δωσε στόν Χρι­στό ἀφορμή νά τοῦ ἀπαντή­σει μέ τήν ἀνεπανάληπτη πα­ρα­­βο­λή τοῦ καλοῦ Σα­μα­ρεί­του.

ΚΥΡΙΑΚΗ Z´ ΛΟΥΚΑ: «Μή φοβοῦ μόνον πίστευε, καί σω­θήσεται» (Λουκ. 8.50).

Δύο θαύματα περιγράφει ἡ σημε­ρινή εὐαγγελική περικοπή, δύο θαύ­ματα πού ἔχουν διαφο­ρε­τική ἀφετηρία, ἔχουν ὅμως τήν ἴδια εὐτυχῆ κατάληξη. Δύο θαύμα­τα πού ἔχουν μία κοινή συνιστα­μέ­νη, τήν πίστη, καί ἕνα κοινό ἀπο­τέλεσμα, τήν ἴαση. Στό ἕνα ὁ πατέ­ρας, ὁ ἄρχων τῆς συναγωγῆς Ἰάει­ρος, ζητᾶ ἀπό τόν Χριστό νά θερα­πεύσει τή θυγατέρα του. Στό δεύτε­ρο ἡ αἱμορροῦσα γυναίκα πλησιάζει τόν Χριστό καί ἀγγίζει τό κράσπεδο τοῦ ἱματίου του, χωρίς νά ζητήσει τί­πο­τε, χωρίς νά πεῖ τίποτε, χωρίς κἄν νά γίνει ἀντιληπτή, ἀκόμη καί ἀπό τούς μαθητές τοῦ Χριστοῦ πού βρι­σκόταν δίπλα του.

Καί ὁ Χριστός ἀνταποκρίνεται στά αἰτήματα καί τῶν δύο. Ἀνταποκρί­νε­ται στή συστολή καί τή διακριτι­κό­τητα τῆς γυναίκας, πού δέν τολ­μᾶ νά τοῦ ζητήσει τή χάρη, πού δέν τολμᾶ νά τόν παρακαλέσει γιά τή θε­ραπεία της. Ἀνταποκρίνεται ὅ­μως καί στό αἴτη­μα τοῦ πατέρα, τοῦ ἀρχισυνα­γώγου, πού τολμᾶ νά προστρέξει σ’ Αὐτόν, ἀδιαφο­ρώντας γιά τό ἀξίωμα καί τήν ὑψηλή κοι­νωνική του θέση, ἀδιαφορώντας γιά τό τί θά πεῖ ὁ κόσμος.

ΚΥΡΙΑΚΗ E´ ΛΟΥΚΑ: Η αγάπη είναι το βασικό κριτήριο με το οποίο θα κριθούμε.

 

«Ἔχουσι Μωϋσέα καί τούς προφήτας· ἀκου­σά­­τωσαν αὐτόν» (Λουκ. 16.29).

Μία ἀπό τίς παραβο­λές τοῦ Χριστοῦ μᾶς ὑπενθύμισε τό σημερινό εὐαγ­γε­λικό ἀνάγνωσμα. Τήν παραβολή τοῦ πλου­σί­ου καί τοῦ πτωχοῦ Λα­ζάρου. Ὁ ἕνας, πλού­σι­ος σέ χρήματα ἀλλά πτωχός σέ αἰσθήματα καί ἀρετές, ζοῦσε μιά πολυτελῆ ζωή καί ἀδι­α­φοροῦσε γιά τόν τα­λαί­πωρο Λάζαρο, πού πε­ρί­μενε στήν εἴσοδο τοῦ ἀρχοντικοῦ του ὑπομο­νε­τικά γιά νά χορτάσει ἀπό τά ψί­χου­λα πού ἔπεφταν ἀπό τό τραπέζι τοῦ πλουσίου ἰδιοκτή­του. Πτωχός ὡς πρός τά ὑλικά ἀγαθά ὁ Λάζαρος ἀλλά πλούσιος ὡς πρός τά πνευματικά, γιατί ἡ ἔλ­λειψη τῶν ὑλικῶν ἀγα­θῶν τόν ἔκανε νά ἀσκηθεῖ στήν ταπεί­νω­ση καί τήν ὑπακοή, ἀρε­­­­τές πού τοῦ χάρισαν μετά τόν θάνατό του μία θέση «ἐν τοῖς κόλ­ποις τοῦ Ἀβραάμ», σέ ἀντίθεση μέ τή σκλη­ρό­τητα καί τήν ἀκαρδία τοῦ πλουσίου πού μετά τόν θάνατό του βρέθη­κε στόν «τό­πον τῆς βα­σάνου».

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ´ ΛΟΥΚΑ: Ο Χριστός κάποιους τους χαροποιεί και κάποιους τους φοβίζει.

«Καί ἠρώτησεν αὐτόν ἅπαν τό πλῆθος τῆς περιχώρου τῶν Γα­δαρηνῶν ἀπελθεῖν ἀπ᾽ αὐτῶν … αὐ­τός δέ ἐμβάς εἰς τό πλοῖον ὑπέ­στρεψεν» (Λουκ. 8.37).

Μία ἀσυνήθιστη παράκληση δια­τυπώνουν στό σημερινό εὐαγγε­λικό ἀνάγνωσμα οἱ κάτοικοι τῶν Γαδάρων πρός τόν Ἰησοῦ. Τί τοῦ ζητοῦν; Τοῦ ζητοῦν νά μήν εἰσέλ­θει στήν πόλη τους, διότι «φόβῳ μεγάλῳ συνείχοντο», γιατί φο­βό­ταν πάρα πολύ.

Καί ποιά ἦταν ἡ αἰτία τοῦ φόβου τους; Ἦταν τό θαῦμα πού εἶχε κά­νει ὁ Χριστός λίγο νωρίτερα. Τό θαῦμα τῆς θεραπείας ἑνός δυστυχοῦς καί τα­λαιπώρου ἀνθρώπου, ἑνός δαιμο­νισμένου, τόν ὁποῖο ἀπελευθέ­ρω­σε ἀπό τή λεγεώνα τῶν δαιμό­νων πού τόν εἶχε κατακυ­ριεύ­σει.

Ἕνα θαῦμα, λοιπόν, τό ὁποῖο θά ἔπρεπε νά τούς χαροποιήσει καί νά τούς γε­μίσει μέ εὐγνωμοσύνη, ὥστε νά τόν παρακαλοῦν νά μεί­νει κοντά τους, ὅπως συνέβαι­νε καί μέ τά ἄλλα θαύματα τοῦ Χρι­στοῦ, τούς δημιουργεῖ φόβο.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΘ´ ΛΟΥΚΑ: Η υπακοή στην Εκκλησία είναι υπακοή στον Χριστό.

 

«Ὁ ἀκούων ὑμῶν ἐμοῦ ἀκούει, καί ὁ ἀθετῶν ὑμᾶς ἐμέ ἀθετεῖ» (Λουκ. 10.16).

Αὐτός πού ὑπακούει ἐσᾶς, ὑπα­κούει ἐμένα καί αὐτός πού ἀθε­τεῖ τόν λόγο σας, ἀθετεῖ τόν δικό μου λόγο, ἀκούσαμε νά μᾶς λέγει ὁ Χριστός στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα.

Ἐπανειλημμένα ὁ Χρι­στός ταυ­­τίζει τόν ἑαυτό του μέ τούς μα­θητές του. Καί δέν τό κά­νει γιατί δέν ἀντιλαμβάνεται τή διαφορά πού ὑπάρχει μεταξύ τους, oὔτε τό κάνει μόνο  γιατί τούς ἐπέλεξε νά συνεχίσουν τό ἔργο του καί νά δια­δώσουν τόν λόγο του. Τό κάνει γιατί γνωρίζει τήν ἀνθρώπινη ἀδυ­­να­μία πού δέν μᾶς βοηθᾶ νά ἑστιάσουμε στό ἀφη­ρη­μένο, τό νοερό καί πνευματικό, σέ αὐτό πού δ­έν ἔχουμε ἐνώπιόν μας. Τό κάνει γιατί γνωρίζει ὅτι ἐάν δέν ταύτιζε τόν ἑαυτό του μέ τούς μαθητές του, θά ἦταν πολλοί ἐκεῖ­νοι οἱ ἄνθρωποι πού θά δυ­σκο­λευόταν νά ὑπακούσουν στίς ἐν­το­λές του, καθώς δέν θά εἶχαν ἐνώ­πιόν του τόν ἴδιο τόν Χριστό πού τίς ἔδωσε· θά δυσκολευόταν νά ὑπακούσουν στόν θεῖο λόγο του, καθώς δέν θά ἦταν Ἐκεῖνος παρών, γιά νά ἔχουν ἕνα σημεῖο ἀναφορᾶς στήν ὑπα­κοή τους.

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ´ΛΟΥΚΑ: Σπορά υπάρχει...καρποί υπάρχουν;

 

«Τό δέ ἐν τῇ καλῇ γῇ, οὗτοί εἰσιν οἵτινες ἐν καρδίᾳ καλῇ καί ἀγαθῇ ἀκούσαντες τόν λόγον τοῦ Θεοῦ κα­τέ­χουσιν καί καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ» (Λουκ. 8.15).

Κυριακή τοῦ Σπορέως ἡ σημερινή Κυριακή καί ὁ Χρι­στός ἐμφανίζεται στήν εὐαγ­γελική περικοπή πού ἀκούσαμε νά πα­ρο­μοιάζει τόν λόγο του μέ σπόρο, τόν ἑαυτό του ὡς τόν σπορέα πού σπέρ­­νει τόν σπόρο, καί τούς ἀν­θρώπους ὡς τή γῆ πού δέχεται τόν σπό­ρο τοῦ θείου λόγου του.

Καί ὅπως ἡ γῆ, ἀνά­λογα μέ τήν ποι­ό­τητα τοῦ ἐδάφους της καί τίς συν­θῆκες πού ἐπικρα­τοῦν, ἄλλοτε δί­νει πο­λύ καρπό καί ἄλλοτε ὁ σπό­ρος κα­ταστρέφε­ται, σαπίζει, συμ­πνί­­­γε­ται ἀπό τά παράσιτα καί τά ἀγκάθια καί χάνεται, ἔτσι συμ­βαί­νει καί μέ τόν σπόρο τοῦ Θεοῦ.

Η έννοια της κατάρας στις διαπροσωπικές σχέσεις και την πνευματική ζωή

Του Πανοσιολ. Αρχιμ. Θεοφίλου Λεμοντζή, Δρ. Θεολογίας

 

Κατάρα ή αλλιώς αρά ή ανάθεμα είναι η εκπεφρασμένη επιθυμία με λόγια και σκέψεις πρόκλησης ατυχίας και αντιξοοτήτων σε ένα πρόσωπο όπως κακοτυχία, αρρώστια ακόμα και θάνατος. Η κατάρα φανερώνει μανία αντεκδίκησης και μίσος. Μπορεί να έχει άμεσα αποτελέσματα ή να παραμένει σε αδράνεια για χρόνια…

Ο άγιος Παΐσιος ο αγιορείτης μάς λέγει ότι πολλές αρρώστιες που δεν βρίσκουν οι γιατροί μπορεί να είναι από κατάρα. Αναφέρει χαρακτηριστικά: «Τί να βρουν οι γιατροί, την κατάρα;… Πόσα από αυτά που συμβαίνουν σήμερα είναι από κατάρα, από αγανάκτηση. Και όταν εξοντώνονται ολόκληρες οικογένειες ή πεθαίνουν πολλά άτομα από μία οικογένεια, να ξέρετε, είναι ή από αδικία ή από μάγια ή από κατάρα» (Βλ. αγίου Παϊσίου αγιορείτου, Λόγοι Α΄. Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο, Ιερόν Ησυχαστήριον Ευαγγελιστής Ιωάννης Θεολόγος 1998, σελ.56). Μάλιστα, αναφέρει την περίπτωση παιδιού που επειδή γύριζε πολύ έξω με παρέες, ο πατέρας του το καταράστηκε λέγοντας αγανακτισμένος: «Να έλθης μία και καλή». Το παιδί εκείνο το βράδυ, καθώς ερχόταν στο σπίτι, ακριβώς έξω από την πόρτα, το χτύπησε ένα αυτοκίνητο και σκοτώθηκε. Η συμβουλή του αγίου Παϊσίου προς τον πατέρα που τον επισκέφτηκε για να απαλύνει τον πόνο του ήταν η εξής: «Κοίταξε να μετανοήσεις και να εξομολογηθείς» (Βλ. αγίου Παϊσίου αγιορείτου, Λόγοι Α΄. Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο, Ιερόν Ησυχαστήριον Ευαγγελιστής Ιωάννης Θεολόγος 1998,σελ.57).

ΚΥΡΙΑΚΗ B´ ΛΟΥΚΑ: Το σώμα μας είναι Ναός του Θεού.

«Ὑμεῖς ἐστε ναός Θε­οῦ ζῶντος» (2 Κορ. 6.16).

Μέ αὐτά τά λόγια ἀπευθύνεται πρός τούς χρι­στια­νούς τῆς Κορίνθου ὁ ἀπόστολος Παῦλος, θέ­λο­ντας ὄχι μόνο νά κα­τα­δείξει τή διαφορά πού ὑπάρχει μεταξύ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καί τῶν εἰδώλων, ἀλλά καί νά τούς διδάξει τήν πραγ­μα­τική σημασία καί τόν ἀληθινό ρόλο τοῦ ἀν­θρω­πίνου σώματος.

Ναό τοῦ Θεοῦ ὀνο­μά­ζει ὁ ἀπόστολος τό ἀν­θρώπινο σῶμα, δημι­ούρ­γημα, δηλαδή, πού εἶναι ἀφιερωμένο στόν Θεό. Καί τό δη­μι­ούργημα αὐ­τό δέν εἶναι ἀπο­κλει­στι­κά ἔρ­γο ἀν­θρώ­πων, ὅπως εἶναι οἱ χειρο­ποί­η­­­τοι ναοί πού οἰκο­δο­μοῦμε καί ἀφι­ε­ρώ­νουμε στή λατρεία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά εἶναι δημι­ούρ­γημα τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἔπλα­σε τόν ἄνθρωπο κατ᾽ εἰκό­να καί καθ᾽ ὁμοί­ωσίν του, καί στή συνέχεια προσέ­λα­βε τόν ἄνθρω­πο ὡς συνδημιουρ­γό του γιά τή συνέχιση αὐ­τοῦ τοῦ ἔργου τῆς δη­μι­ουργίας.

Νά, λοιπόν, τό πρῶτο στοιχεῖο πού χαρακτη­ρί­ζει τόν ναό τοῦ σώ­μα­τός μας καί τόν κάνει νά διαφέρει ἀπό τούς κτιστούς καί χειροποίη­τους ναούς πού ἀνε­γεί­ρουμε ἐμεῖς οἱ ἄνθρω­ποι.

ΚΥΡΙΑΚΗ Α´ ΛΟΥΚΑ: Η σημασία της υπακοής στις εντολές του Χριστού.

 «Ἐπανάγαγε εἰς τό βάθος καί χα­λάσατε τά δίκτυα ἡμῶν εἰς ἄγραν» (Λουκ. 5.4).

 

Στή λίμνη τῆς Γενησαρέτ μᾶς με­τέφερε ἡ σημερινή εὐαγγελική πε­ρικοπή. Ἐκεῖ ὅπου πήγαινε συχνά ὁ Χριστός καί δίδασκε τούς ἀν­θρώ­πους καί θαυματουργοῦσε. Αὐτό κάνει καί σήμερα. Ἀλλά ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς δέν μᾶς λέει τί ἔλεγε ὁ Χριστός οὔτε μᾶς πε­ρι­γράφει κάποια θαυμα­τουρ­γική θε­ραπεία του. Ἀφήνει τόν Χριστό νά μᾶς διδάξει μέ τό θαῦμα του καί συγχρόνως μᾶς δείχνει ποιός εἶναι ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο πρέπει νά ἀντιμετωπίζουμε καί ἐμεῖς τόν λόγο καί τή διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ: Οι τρεις προϋποθέσεις της Σωτηρίας μας.

«Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν ἀπαρνησά­σθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκο­λου­θεί­τω μοι» (Μαρκ. 8.34).

Πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες ἡ Ἐκκλησία μας ἑόρτασε τήν παγκόσμιο ὕψωση τοῦ τιμίου καί ζωο­ποι­οῦ Σταυ­ροῦ· καί σήμε­ρα, Κυ­ριακή μετά τήν Ὕ­ψω­ση, μᾶς ὑπενθυ­μί­ζει μέ τό εὐαγγελικό ἀνά­γνωσμα τή σημασία τοῦ Σταυροῦ στή ζωή μας. Διότι μπορεῖ ὁ Χριστός νά ἀνῆλθε στόν σταυρό γιά τή σωτηρία μας, μπορεῖ ὁ Σταυρός του νά ἀποτελεῖ σύμβολο δυ­νάμεως καί ἐλπίδος γιά ὅσους πιστεύουν σ᾽ Αὐτόν, ὅμως δέν ἀρκεῖ μό­νο ἡ θεωρητική πί­στη, χρειάζεται καί ἡ πρακτική ἀπόδειξή της. Καί αὐτή γίνεται μέ τόν τρόπο πού μᾶς ὑποδει­κνύει ὁ Χριστός στό ση­με­ρινό εὐαγγελικό ἀνά­γνω­σμα, λέγοντας: «Ὅ­στις θέλει ὀπί­σω μου ἐλθεῖν ἀπαρνη­σά­σθω ἑαυ­τόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκο­λου­θεί­τω μοι».

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

 

«Οὕτω γάρ ἠγάπη­σεν ὁ Θεός τόν κό­σμον, ὥστε τόν υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πι­στεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται ἀλλ᾽ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. 3.16).

Παραμονή τῆς με­γά­λης ἑορτῆς τῆς παγ­κοσμίου ὑψώ­σε­ως τοῦ τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ καί ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς ὑπενθυ­μίζει μέ τό εὐαγγελικό ἀνά­­­γνω­σμα τόν λόγο γιά τόν ὁποῖο ὁ Χριστός ἀνέβηκε στόν Σταυρό καί ὑπέστη αὐτόν τόν φοβερό καί ἐπονεί­δι­στο θάνατο. Καί ὁ λόγος αὐτός δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τήν ἀπέ­­­­ραντη ἀγά­πη τοῦ ἐπουρανίου Θε­οῦ καί Πατρός πρός τό χοϊκό πλά­σμα του, τόν ἄν­θρω­πο, πού πραγματώ­νεται μέ τή θυσία τοῦ Υἱοῦ του.

Τόσο πολύ ἀγά­πη­σε, γράφει ὁ εὐ­αγ­γελιστής τῆς ἀγά­πης, ὁ ἅγιος Ἰω­άν­νης ὁ θεολόγος, ὁ Θεός τόν κό­σμο, ὥστε πρόσφερε τόν μονογενῆ του Υἱό, προκειμένου κάθε ἕνας πού πιστεύει σ᾽ αὐτόν νά μήν χάνε­ται, ἀλλά νά ἔχει αἰώνια ζωή. Καί αὐτή τήν ἀπέ­ρα­ντη ἀγάπη τοῦ Θε­­οῦ γιά τόν ἄν­θρω­­πο, αὐτή τή γεμάτη ἀγά­πη θυσία τοῦ Χρι­στοῦ γιά τόν ἁμαρ­τωλό, συμβολί­ζει καί ὑποστασιάζει ὁ Σταυρός, τόν ὁ­ποῖ­ο θά ὑψώσει αὔ­ριο ἡ Ἐκκλησία μας ὡς σύμβολο τῆς θυ­σίας, ἀλλά καί ὡς ση­­μεῖο τῆς νίκης καί τοῦ θριάμβου τῆς ἀγάπης τοῦ Θε­αν­θρώπου.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: «Γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζε­σθε, κρα­ται­οῦσθε».

«Γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρί­ζε­σθε, κρα­ται­­οῦσθε» (1 Κορ. 16.13).

Σαφής καί κατηγορη­μα­­τικός ὁ λόγος τοῦ ἀπο­στόλου Παύλου πρός τούς χριστιανούς τῆς Κορίνθου. Τέσσερις προστακτικές, τέσσερις προτροπές, πού δέν ἀ­πευθύνονται μόνο πρός τούς Κορινθίους, ἀπευ­­θύνονται καί πρός τούς χρι­στιανούς ὅλων τῶν ἐπο­χῶν καί ἰσχύ­ουν καί γιά ὅλους ἐμᾶς.

Καί δέν εἶναι μόνο ἡ διαχρονική ἰσχύς τῶν λόγων τῆς ἁγίας Γρα­φῆς πού κάνει τούς λό­γους τοῦ πρωτοκορυ­φαί­ου ἀποστόλου ἐπί­καιρους, ἀλλά εἶναι καί οἱ συν­θῆκες τίς κρίσεως πού βιώνει γιά πολλές καί ποικίλες αἰτίες ὁ κό­­σμος καί ὁ ἄνθρωπος στίς ἡμέρες μας, γε­γονός πού ἀποδει­κνύ­ει τίς προ­τρο­­πές τοῦ ἀπο­στό­λου ζωτικῆς ση­μα­σίας γιά ὅλους μας.

«Γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζε­σθε, κρα­ται­οῦσθε».

Τέσσερις προτροπές πού μποροῦν νά ἀποτε­λέσουν κατευθυντήριες γραμμές γιά τήν πορεία τῆς ζωῆς μας.

Αββάς Δωρόθεος: Για την ταπεινοφροσύνη

 «Ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες, ὅτι Θεοῦ μαθηταί ἐσμέν, οὐχ ὅτι τά δαιμόνια ἡμῖν ὑπακούουσιν, ἀλλ᾿ ὅτι τά ὀνόματα ἡμῶν γέγραπται ἐν τῷ οὐρανῷ τῆς ταπεινώσεως».

Ἰωάν. Κλίμ. P.G. 88, 1000A

Ὑπάρχει δέ καί κοσμική ὑπερηφάνεια καί καλογερική. Κοσμική ὑπερηφάνεια ἔχει κανείς ὅταν ὑπερηφανεύεται εἰς βάρος τοῦ ἀδελφοῦ του ὅτι εἶναι πιό πλούσιος ἤ πιό ὄμορφος ἤ πιό καλοντυμένος ἤ πιό γενναῖος ἀπ᾿ αὐτόν. Ὅταν λοιπόν βλέπουμε ὅτι κενοδοξοῦμε μ᾿ αὐτά ἤ ὅτι τό μοναστήρι μας εἶναι πιό μεγάλο ἤ πιό πλούσιο ἤ ὅτι ἔχουμε πολλούς ἀδελφούς, πρέπει νά ξέρουμε ὅτι βρισκόμαστε ἀκόμα στό στάδιο τῆς κοσμικῆς ὑπερηφάνειας. Συμβαίνει ὅμως πολλές φορές νά κενοδοξεῖ κανείς καί γιά μερικά φυσικά χαρίσματα. Νά τί ἐννοῶ. Κενοδοξεῖ ὅτι ἔχει καλή φωνή καί ψάλλει ὡραῖα, ἤ ὅτι εἶναι ἐπιτήδειος καί ἐργάζεται μέ ἐπιμέλεια καί ἀκρίβεια καί ὑπηρετεῖ ἄδολα. Αὐτά εἶναι πιό ἐξευγενισμένα ἀπό τά πρῶτα, ὅμως καί αὐτά ἀνήκουν στό χῶρο τῆς κοσμικῆς ὑπερηφάνειας.

Συμβουλές Αγίων και Γερόντων

Η ορθοδοξία είναι άσκηση και ζωή γι' αυτό και μονάχα διά της ασκήσεως και της ζωής επιτελείται το κήρυγμα και η ιεραποστολή. Η ανάπτυξη της ασκητικότητας -προσωπικά και καθολικά- αυτή πρέπει να γίνει η εσωτερική αποστολή της Εκκλησίας μας μέσα στον λαό. Οι ενορίες πρέπει να μεταβληθούν σε ασκητικά κέντρα, αλλά αυτό μπορεί να το επιτύχει μονάχα ένας εφημέριος - ασκητής. Πρέπει να ενισχύσουμε την προσευχή και την νηστεία, να αναπτύξουμε την εκκλησιαστική ευταξία η οποία είναι από τα κύρια μέσα της Ορθοδοξίας με το οποίο εκείνη επιδρά αναγεννητικά στον άνθρωπο. Όλα αυτά όμως απαιτούν ως προϋπόθεση: οι ιερείς και οι μοναχοί μας να γίνουν οι ίδιοι ασκητές. (Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς)

Επειδή πρακτικά αμαρτήσαμε, πρακτικά αρνηθήκαμε τον Ιησού μας, πρακτικά τον προσβάλαμε και τον προδώσαμε, πρακτικά τώρα να επιστρέψουμε πίσω και ν’ αποδείξουμε ότι πλέον δεν θα ξανακάμψουμε τα γόνατα μας μπροστά σε κάθε είδωλο της αμαρτίας. (Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Η δουλεία στον πλούτο.

«Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ἀγαθόν ποι­ή­σω ἵνα ἔχω ζωήν αἰώνιον;» (Ματθ. 19.16)

Ἕναν ἄνθρωπο μᾶς παρουσιάζει τό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνω­σμα, πού πλησιάζει τόν Χριστό καί τοῦ ἀπευ­θύνει μιά εὐ­λαβή κατά τά φαινόμενα ἐρώτη­ση: «Δι­δά­σκαλε ἀγαθέ, τί ἀγαθόν ποιήσω ἵνα ἔχω ζωήν αἰώνιον;». Τί νά κάνω, δηλαδή, προκειμένου νά κερ­δίσω τήν οὐρά­νια ζωή;

Ὁ Χριστός ὅμως δέν φαίνεται νά ἐντυπω­σιάζεται ἀπό αὐτήν τήν ἐξω­­τερική του εὐσέβεια, γιατί στήν ἐρώτησή του ἤδη ἔχει διακρίνει ὅτι δέν τόν πλη­σιάζει ὡς Θεάνθρωπο ἀλλά ὡς ἕναν ἁπλό διδάσκαλο τοῦ Μωσαϊ­κοῦ νόμου. Γι᾿ αὐτό καί ἀρ­χί­ζει τήν ἀπάντησή του μέ μιά ἐρώτη­ση: «γιατί μέ ὀνο­μάζεις ἀγα­θό; Κα­νένας ἄνθρωπος δέν εἶναι ἀγα­θός παρά μόνον ὁ Θεός». Ἄν, δηλαδή, δέν μέ ἀναγνω­ρί­ζεις ὡς Θεό, μή μοῦ ἀποδίδεις ἕναν χαρα­κτη­ρισμό πού ἀνήκει στόν Θεό, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ μόνος καί πραγμα­τι­κά ἀγαθός, ἀφοῦ σ᾿ αὐ­τόν συγκεν­τρώ­νονται σέ ἀπόλυτο βαθμό ὅλες οἱ ἀρετές.