ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ: Οι Άγιοι αποτελούν την έμπρακτη απόδειξη της παρουσίας της Χάριτος στην Εκκλησία

«Καί οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διά τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τήν ἐπαγγελίαν … ἵνα μή χωρίς ἡμῶν τελειωθῶσιν» (Ἑβρ. 11.39).

Στόν ἀπόηχο τῆς μεγάλης ἑορτῆς καί γενεθλίου ἡμέρας τῆς Ἐκκλη­σίας τοῦ Χρι­στοῦ, τῆς Πεντηκοστῆς, ὅρισαν οἱ θειότατοι Πατέρες νά τι­μῶνται αὐτήν τήν Κυριακή, τήν πρώ­τη μετά τήν ἑορτή τῆς καθόδου καί ἐπιφοιτήσεως τοῦ Παναγίου Πνεύ­ματος, οἱ ἅγιοι Πάντες, ὅλα δη­λαδή ἐκεῖνα τά πιστά τῆς Ἐκ­κλη­σίας τά ὁποῖα διά τοῦ ἁγίου Πνεύ­ματος «κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγε­λιῶν, ἔφραξαν στόματα λε­όν­των, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυ­να­μώθησαν ἀπό ἀσθενείας, ἐγενή­θη­σαν ἰσχυροί ἐν πολέμῳ» δίνον­τας μέ τούς τρόπους αὐτούς τή μαρ­τυρία τῆς πίστεως στόν Χριστό· ὅλα ἐκεῖνα τά πιστά τέκνα τῆς Ἐκκλη­σίας τά ὁποῖα ἔζησαν «ἐν ὄρεσι καί σπηλαίοις καί ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς» καί ἀγω­νίσθηκαν γιά νά ἀποφύ­γουν «τά πεπυρωμένα βέλη τοῦ πο­νηροῦ τά κατ᾽ αὐτῶν δο­λίως» κινούμενα καί νά ἀνέλθουν τήν οὐρα­νο­δρόμο κλίμακα τῆς ἀσκήσεως καί τῆς ἐγκρα­τείας· ὅλα ἐκεῖνα τά πιστά τέκνα τῆς Ἐκκλησίας τά ὁποῖα ζῶν­τας μέσα στόν κόσμο καλλιέργησαν τόν σπόρο τοῦ θείου Λόγου καί τόν πολλαπλασίασαν ἀπο­κτῶ­ντας τούς καρπούς τοῦ Παναγίου Πνεύματος.

Ο Άγιος Λουκάς ο Ιατρός και Θαυματουργός (Σύντομος Βίος)

Άγιος Λουκάς

Αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως και Κριμαίας

Καθηγητής χειρουργικής

1877 - 1961

Ο σταυρός ο διωγμός η θλίψη ο πειρασμός είναι ο κλήρος της Εκκλησίας και του αληθινού Χριστιανού. Δεν υπάρχει ορθόδοξη Εκκλησία που να μην έζησε τον δικό της διωγμό. Αλλά ούτε και υπήρξε άγιος που να μην πέρασε από το δικό του καμίνι των θλίψεων, των διωγμών, των πειρασμών.

Μια συγκλονιστική σταυρική μαρτυρία είναι και αυτής της μορφής του οσίου Λουκά αρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως και Κριμαίας του ιατρού καθηγητού τοπογραφικής ανατομίας και χειρουργικής. Άνθρωπος με σπάνια ταλέντα και πνευματικά χαρίσματα, με εκπληκτική επιστημονική κατάρτιση, διακόνησε τον άνθρωπο ως ποιμένας και γιατρός, με αξιοθαύμαστη αυταπάρνηση και αγάπη.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

                                                                                                      Αρχιμ. Θεοφίλο Λεμοντζή Ιεροκήρυκος

 

        Η Πεντηκοστή αποτελεί την αφετηρία αυτής της συνεχούς παρουσίας του Αγίου Πνεύματος στη ζωή του κόσμου και των ανθρώπων, στην δική μας προσωπική ζωή. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η αφήγηση στις Πράξεις των Αποστόλων  σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο το Άγιο Πνεύμα φανερώνεται στους Αποστόλους: «εκάθισέ τε εφ ένα έκαστον αυτόν» (Πράξ. 2, 3).

Η παρουσία Του υπήρξε προσωπική επάνω στον καθέναν από τους μαθητές. Δεν ήταν μόνο μία γενική δωρεά προς όλο τον κόσμο και τους ανθρώπους, αλλά και μία ειδική εγκαθίδρυση στον καθέναν μαθητή, ο οποίος Το προσδοκούσε. Αυτή ακριβώς η προσδοκία, καρπός της αγάπης προς το Χριστό, ο Οποίος προετοίμασε τόσο πριν την Ανάσταση όσο και μετά από αυτήν τους αποστόλους για τον ερχομό του Αγίου Πνεύματος, αποτελεί το χαρακτηριστικό σημείο, το οποίο συνήθως λείπει από την δική μας ζωή. Σημεία της προσδοκίας ήταν η συγκέντρωση των Αποστόλων στον ίδιο τόπο. Ήταν η ομοψυχία τους. Ήταν η ετοιμότητά τους να μοιραστούν τη χαρά και τον θησαυρό των αγαθών. Ήξεραν πως ό,τι επρόκειτο να τους δοθεί δεν θα ήταν για την προσωπική τους καταξίωση, αλλά για την διακονία του Ευαγγελίου σε όλη την κτίση.  

Τί να γνωρίζουμε για την Ανάληψη του Κυρίου.

Ἡ Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ 

(δέκα τοποθετήσεις σὲ δέκα ἐρωτήσεις)

 
1. Γιατί ἔγινε ἡ Ἀνάληψη μετὰ ἀπὸ 40 μέρες καὶ ὄχι ἀμέσως μετὰ τὴν Ἀνάσταση;

Ὁ ἀρχηγὸς τῆς ζωῆς, ποὺ ἔλυσε τὰ δεσμὰ τοῦ θανάτου μὲ τὴν Ἀνάστασή του, συναναστράφηκε μὲ τοὺς μαθητὲς του ἐπὶ σαράντα ἡμέρες καὶ ἐπιβεβαίωσε σ’ αὐτοὺς τὴν Ἀνάστασή του μὲ πολλὲς ἀποδείξεις. Δὲν ἀνέβηκε στοὺς οὐρανοὺς τὴν ἴδια ἡμέρα ποὺ ἀναστήθηκε, γιατί κάτι τέτοιο θὰ δημιουργοῦσε ἀμφιβολίες καὶ ἐρωτηματικά. Διαφορετικά, πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἄπιστους θὰ μποροῦσαν νὰ προβάλλουν τὸ ἐπιχείρημα ὅτι ἡ Ἀνάσταση δὲν ἦταν παρὰ ἕνα ἀκόμη ἀπὸ τὰ ὄνειρα εὐσεβῶν πόθων ποὺ γρήγορα ἔρχονται καὶ πιὸ γρήγορα παρέρχονται. Γιὰ αὐτὸ ἀκριβῶς ἔμεινε ὁ Χριστὸς σαράντα ὁλόκληρες ἡμέρες στὴ γῆ, καὶ ἐμφανίστηκε ἐπανειλημμένα στοὺς μαθητές του, καὶ τοὺς ἔδειξε τὶς οὐλὲς ἀπὸ τὰ πληγές του, τοὺς μίλησε γιὰ τὶς προφητεῖες ποὺ ἐκπλήρωσε μὲ τὴν ζωὴ καὶ τὰ πάθη του ὡς ἄνθρωπος, καὶ μάλιστα συνέφαγε μαζί τους.

Πνευματικά Αποφθέγματα

Ο ελεήμων άνθρωπος μοιάζει με τον Θεό. Ο Θεός είναι ελεήμων. Τί λέμε στη Θεία Λειτουργία; «Ότι ελεήμων και φιλάνθρωπος Θεός υπάρχεις». Αυτός που είναι ελεήμων μοιάζει με τον Θεό και ο Θεός δεν μπορεί να αρνηθεί σ’ αυτόν τη χάρη Του.

Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος

Η τύχη του κόσμου μας δεν εξαρτάται από κάποια ισχυρά κράτη ή από κάποιους κοσμικούς που έχουν εξουσία, αλλά από τους ταπεινούς εκείνους, που αγρυπνούν, που νηστεύουν, που προσεύχονται και εν γένει αγωνίζονται υπέρ όλου του κόσμου.

Γέροντας Εφραίμ Βατοπαιδινός

Άσε τον Θεό να σε συγχωρέσει.

Είναι αυτή η απογοήτευση που έρχεται μετά την επιτέλεση της αμαρτίας. Είναι αυτή η ενοχή της πτώσης, της αποστασίας από τον Θεό, της παράβασης της εντολής Του.

Όλοι το έχουμε βιώσει αυτό, διότι όλοι μας έχουμε αμαρτήσει και όλοι μας αμαρτάνουμε.Ένα περισσότερο, μεγαλώνει η απογοήτευσή μας λόγω της επανάληψης των ίδιων αμαρτημάτων. Και μετά την απογοήτευση έρχεται η παραίτηση. Παραιτούμαστε από κάθε πνευματική προσπάθεια. Παραιτούμαστε από τον αγώνα μας. Πέφτουμε αλλά πλέον δεν σηκωνόμαστε. Κι αυτό είναι το ολέθριο.

Δεν είναι τόσο η αμαρτία μας, όσο η παραίτησή μας από τον αγώνα μας. Διότι η παραίτηση δείχνει ότι πλέον δεν ελπίζουμε, ότι πλέον δεν ζητούμε το έλεος του Θεού.

Γι'αυτό και πάντα, μα πάντα, όσο μεγάλη κι αν είναι η πτώση μας, όσο συχνή κι αν είναι η αμαρτία μας, ποτέ να μην παραιτηθούμε από την ελπίδα προς τον Θεό. Ο Θεός ποτέ, μα ποτέ, δεν μας παρατά· γιατί εμείς λοιπόν να Τον αφήσουμε;

Κυριακή των Μυροφόρων: Η θέση της γυναίκας στον Χριστιανισμό και στον κόσμο.

 

Αρχιμ. Θεοφίλου Λεμοντζή Ιεροκήρυκος

 

Είχε και αυτή τη συνέπεια η Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού,ευσεβείς Χριστιανοί. Συνέπεια πού φαίνεται στη σημερινή ευαγγελική περικοπή. Να δώσει τιμητική θέση στη γυναίκα. Να την ανασύρει από το περιθώριο της ζωής και να την αναδείξει προσωπικότητα άξια για πρότυπο και στους άνδρες. Να τονίσει πως σάν « εικόνα Θεού» και αυτή, έχει τη θέση της μέσα στήν κοινωνία και είναι δυνατόν να παίξει σημαίνοντα ρόλο μέσα στο χώρο της πνευματικής ζωής και δραστηριότητας. Την αφορμή την έδωσαν οι Μυροφόρες. Με την φλόγα της καρδιάς τους που έδιωξε τη φυσική τους δειλία και απομάκρυνε κάθε φόβο,κέρδισαν για τον εαυτό τους και για κάθε γυναίκα αυτή τη μεγάλη τιμή: Να πορευθούν πρώτες στο σφαλισμένο και φρουρούμενο τάφο του Διδασκάλου, να διατυπώσουν πρώτες το εκπληκτικό γεγονός της Αναστάσεως, να συναντήσουν πρώτες τον Αναστάντα Κύριο,να δεχθούν της χαράς την ευλογία από το θριαμβευτή του θανάτου,να γίνουν πρώτες αυτές μάρτυρες και κήρυκες του Αναστημένου Χριστού. Από την ώρα αυτή μέσα στο ξεκίνημα της βασιλείας του Θεού, η γυναίκα παίρνει τη θέση που της ανήκει στην ιστορική πορεία. 

Τα χαρίσματα που δόθηκαν στην γυναίκα δεν συγκρίνονται με αυτά του άνδρα. Βέβαια άλλη η θέση του άνδρα στην δημιουργία και άλλη η θέση της γυναίκας. Μέσα στα σχέδια της θείας Πρόνοιας υπάρχει η αλληλοσυμπλήρωση και η αλληλοπεριχώρηση. Δηλαδή, ο ένας συμπληρώνει τον άλλον και ο ένας βοηθεί τον άλλον. Αν όλα τα χαρίσματα δόθηκαν σε κάθε γυναίκα, από την ίδια εξαρτάται η αξιοποίησή τους, πιο έντονα υπάρχουν στην Ελληνίδα Χριστιανή γυναίκα, και τούτο διότι είναι προικισμένη με μία αιωνόβια προίκα που λέγεται Παράδοση, που λέγεται Ιστορία, που λέγεται Πολιτισμός. Η Μεγάλη μας Μητέρα, η Εκκλησία και η Ρωμιοσύνη είναι σφραγίδες ανεξίτηλες του κάλλους και της πνευματικής ομορφιάς της Ελληνίδας.

Κυριακή του Θωμά: Ο Θωμάς είχε μεγάλο πόθο να δει τον Κύριο.

Ἐὰν εἴχαμε τὴν δυνατότητα νὰ μεταφερθοῦμε ἐν Πνεύματι στὸν ᾅδη τὴ στιγμὴ ποὺ τὸν ἐπισκεπτόταν ὁ Βασιλιᾶς τῆς Δόξης καὶ παρακολουθούσαμε σὰν σὲ κινηματογραφικὴ ταινία τὰ ὅσα συνέβησαν, ἴσως νὰ ἀναθεωρούσαμε τὸν τρόπο σκέψης καὶ ζωῆς καὶ τὸ εἶδος τῆς πίστεώς μας καὶ θὰ ἐπιστρέφαμε στὴν παροῦσα πραγματικότητα συγκλονισμένοι καὶ ἐκστατικοί.

Θὰ ἀκούγαμε τὸν Πρόδρομο Ἰωάννη, κορυφαῖο τοῦ χοροῦ τῶν προφητῶν, νὰ ἀνοίγῃ τὸν δρόμο καὶ νὰ ἑτοιμάζῃ τὴν ὁδὸ τοῦ Κυρίου, κάνοντας «εὐθείας τὰς τρίβους Αὐτοῦ». Θὰ βλέπαμε τὴ χαρὰ καὶ τὴν ἐλπίδα ζωγραφισμένη στὰ πρόσωπα ὅλων τῶν δικαίων. Θὰ ἀκούγαμε γνώριμα στὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔα πόδια νὰ περπατοῦν, θὰ ἀκούγαμε τὰ βήματα ποὺ κάποτε τοὺς τρόμαξαν καὶ κρύφτηκαν ἀπὸ ντροπὴ ἐκεῖνο τὸ δειλινό, ὅταν εἶχαν γίνει περίγελος τοῦ πονηροῦ ὄφεως. Θὰ τοὺς ἀκούγαμε νὰ λένε: «Τότε ἀπὸ φόβο κρυφτήκαμε, τώρα φόβος κυριεύει τὸν ᾅδη· τότε κρυφτήκαμε ἀπὸ τὸ πρόσωπό Του, τώρα ἀναζητοῦμε τὸ λυτρωτικὸ φῶς τοῦ προσώπου Του». Θὰ βλέπαμε τοὺς δαίμονες νὰ τρέχουν πανικόβλητοι πρὸς τὶς πύλες τοῦ ᾅδη, γιὰ νὰ τὶς ἀσφαλίσουν γερά, ὥστε νὰ μὴν εἰσέλθῃ ὁ Χριστός. Θὰ ἀκούγαμε τὶς φωνὲς τῶν ἀγγέλων ἀπὸ ἔξω νὰ φωνάζουν: «Ἄρατε πύλας οἱ ἄρχοντες ὑμῶν καὶ ἐπάρθητε πύλαι αἰώνιοι καὶ εἰσελεύσεται ὁ Βασιλεὺς τῆς Δόξης».

Η Διακαινήσιμος Εβδομάδα

Με την ονομασία Διακαινήσιμος ή Διακαινήσιμος εβδομάδα, ή Εβδομάδα Διακαινησίμου (επίσημα: Διακαινήσιμος εβδομάς), ονομάζεται κατά τη χριστιανικό εορτολόγιο η εβδομάδα που αρχίζει από την Κυριακή του Πάσχα και λήγει την αμέσως επόμενη, την Κυριακή του Θωμά.

Η ονομασία της οφείλεται πιθανότατα στο γεγονός ότι κατά τη νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου προς Κυριακή του Πάσχα βαπτιζόταν ομαδικά οι κατηχούμενοι οπότε και άρχιζε η πνευματική ανακαίνιση τους. Σε ένδειξη αυτής της ανακαίνισης και ταυτόχρονα αναγέννησης και "πνευματικής καθαρότητας οι νεοβαπτισμένοι έφεραν καθ΄ όλην αυτή την εβδομάδα λευκά ενδύματα, εξ ου και αποκαλούμενη "λευκή εβδομάδα". Ο Αυγουστίνος χαρακτηρίζει επίσης την ίδια εβδομάδα ως "οκτώ ημέρες των νεοφύτων" (ή νεοβαπτισθέντων ή και νεοφωτίστων).

Αυτός είναι ο Θεός, Θεός Ανάστασης!

Ο Άδης νικήθηκε.
Ο Θάνατος γεύτηκε ζωή.
Η φθορά αφθαρτοποιήθηκε.
Το κακό ντροπιάστηκε.

Τα πάντα γίνονται καινά.
Η γη ενώνεται με τον ουρανό.
Το σκοτάδι καταργείται.
Δεν υπάρχουν πλέον αδιέξοδα.
Θανατώνεται η απόγνωση.
Μπολιάζεται η θεανθρωπία στον άνθρωπο.

Τί εορτάζουμε κάθε ημέρα της Μ. Εβδομάδας.

Τι είναι Μεγάλη Εβδομάδα;

Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι η εβδομάδα πριν το Πάσχα (από την Κυριακή των Βαϊων το βράδυ μέχρι το Μ. Σάββατο) και ονομάζεται «Μεγάλη», όχι γιατί έχει περισσότερες μέρες ή ώρες από τις άλλες εβδομάδες, αλλά γιατί τα γεγονότα όπου τελούνται και βιώνονται στους Ιερούς Ναούς είναι κοσμοσωτήρια για τον άνθρωπο!

Πώς βιώνεται ο λειτουργικός χρόνος τη Μεγάλη εβδομάδα;

Η Εκκλησία από την μεγάλη της φιλανθρωπία, για να μπορέσουν όσο είναι δυνατόν περισσότεροι πιστοί να συμμετέχουν στις Ακολουθίες, επέτρεψε από την αρχή της Μ. Εβδομάδας, να ψάλλεται ο Όρθρος της επόμενης ημέρας. (π.χ. την Κυριακή των Βαϊων το βράδυ ψάλλεται ο Όρθρος της Μεγάλης Δευτέρας).

Κυριακή Βαΐων: Η χαρά εν Κυρίω και η χαρά του κόσμου.

Το αποστολικό ανάγνωσμα της σημερινής μεγάλης ημέρας κινείται σε κλίμα χαράς και ευφροσύνης. Κυριακή των Βαΐων σήμερα. Ο Χριστός «καθήμενος επί πώλον όνου» εισέρχεται μετά βαΐων και κλάδων στην αγία πόλη της Ιερουσαλήμ. Άνθρωποι μικροί και μεγάλοι των υποδέχονται ζητωκραυγάζοντας: «Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο βασιλεύς του Ισραήλ».

Όπως είπαμε λοιπόν σε παρόμοιο κλίμα κινείται και το αποστολικό ανάγνωσμα. «Ἀδελφοί, χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε· πάλιν ἐρῶ, χαίρετε», μας λέει ο απόστολος Παύλος. Να χαίρεστε μας λέγει ο απόστολος όμως πώς να χαιρόμαστε;

Η σημερινή ημέρα αγαπητοί μου μας δείχνει πως θα πρέπει να χαιρόμαστε εν Κυρίω. Το γεγονός που διαδραματίζεται σήμερα, δηλαδή η είσοδος του Ιησού στην πόλη της Ιερουσαλήμ μας διδάσκει πολλά. Γιατί; Διότι η ιστορία θα μας δείξει ότι η χαρά εκείνης της ημέρας δεν ήταν εν Κυρίω, δεν ήταν γνήσια, δεν ήταν καθαρή αλλά ήταν μία χαρά που περιείχε δόλο και εμπάθεια.

Η Ανάσταση του Αγίου Λαζάρου

Το Σάββατο του Λαζάρου κατέχει ξεχωριστή θέση στο λειτουργικό ημερολόγιο. Δεν ανήκει στις σαράντα ημέρες της μετάνοιας της Μ. Τεσσαρακοστής ούτε και στις οδυνηρές ημέρες της Μ. Εβδομάδας, αυτές που αρχίζουν από τη Μ. Δευτέρα και τελειώνουν τη Μ. Παρασκευή. Μαζί με την Κυριακή των Βαΐων συνθέτουν ένα σύντομο χαρούμενο πρελούδιο των γεμάτων πόνο ημερών που ακολουθούν. Δύο σημαντικά περιστατικά συνδέονται με τη Βηθανία: εκεί ανέστησε τον Λάζαρο και από εκεί ξεκίνησε ο Ιησούς την πορεία και άνοδο Του προς τα Ιεροσόλυμα.

Η ανάσταση του Λαζάρου είναι ένα γεγονός που, όπως θα δούμε, έχει εξαιρετικά μεγάλη σημασία. Συνδέεται μυστηριωδώς με την Ανάσταση του Κυρίου μας και παίζει, ως προς αυτή, το ρόλο μιας έμπρακτης προφητείας. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Λάζαρος μας παρουσιάζεται στο κατώφλι της Μ. Εβδομάδας αναστημένος, ως προάγγελος της νίκης του Χριστού επί του θανάτου, όπως ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, παραμονές των Θεοφανείων, προανήγγειλε τον Επιφανέντα Χριστό. Πέρα όμως από τον πρωταρχικό αυτό χαρακτήρα της, η ανάσταση του Λαζάρου έχει και κάποιες δευτερεύουσες πτυχές τις οποίες είναι χρήσιμο να εξετάσουμε.

Η ερμηνεία των γραμμάτων του Μεγάλου Αγγελικού Σχήματος.

Αυτό είναι το μοναχικό ή αγγελικό σχήμα. Όποιος γίνεται μεγαλόσχημος μοναχός, φορά­ει το σχήμα, που είναι το σύμβολο του δεύ­τερου βαπτίσματος του.

Έχει κεντημένο πάνω του, με κόκκινη κλωστή, το Σταυρό, πάνω στο Γολ­γοθά (που παριστάνεται σαν βάθρο), τη λόγχη και το σπόγγο – σύμβολα του Πάθους του Κυρίου μας. Στην φωτογραφία διακρίνεται και το "πολυσταύρι" το οποίο φοριέται πάνω από το "σχήμα".
Ας δούμε τι συμβολίζουν τα κεντημένα γράμματα πάνω στο μοναχικό σχήμα.

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

 

 

«Ἵνα … ἰσχυράν πα­ρά­κλησιν ἔχωμεν οἱ κατα­φυγόντες κρατῆσαι τῆς προκειμένης ἐλπίδος» (Ἑβρ. 6.18).

Στίς ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ πρός τούς Ἰσραη­λιτικό λαό ἀναφέρθηκε στό σημερινό ἀποστο­λι­κό ἀνάγνωσμα ἀπό τήν Ἑβραίους ἐπιστολή ὁ ἀπόστολος Παῦλος γιά νά πείσει τούς συμπα­τρι­­ῶτες του ὅτι μπο­ροῦν νά ἐμπιστεύονται στόν Θεό, διότι πραγμα­τοποιεῖ τίς ὑποσχέσεις του καί ἀποτελεῖ τή σταθερή καί ἀκαταίσχυ­ντη ἐλπίδα ὅσων προσ­φεύγουν σ᾽ αὐτόν καί τοῦ ἀνα­θέτουν τή ζωή καί τό μέλλον τους.

Δ´ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ (Ομιλία)

 

«Ὦ πανύμνητε Μῆτερ, ἡ τεκοῦσα τῶν πάντων Ἁγίων ἁγιώτατον Λό­γον, δεξαμένη τήν νῦν προσφο­ράν, ἀπό πάσης ρῦσαι συμφορᾶς ἅπαν­τας καί τῆς μελλούσης λύ­τρω­σαι κολάσεως τούς σοί βοῶν­τας. Ἀλληλούια».

Πρός τήν πανύμνητο Μητέρα τοῦ Κυρίου μας, τήν Παναγία Παρ­θέ­νο, τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο ἀπευ­θυν­θή­κα­με ἀπόψε καί πάλι, Παρα­σκευή τῆς τετάρτης ἑβδομά­δος τῶν Νηστειῶν, γιά νά τῆς ψάλλουμε τόν ὡραιότερο Ὕ­μνο πού ἔχει γραφεῖ γιά τή Χά­ρη της, γιά νά τῆς προσφέρουμε τά ἀνα­ρί­θμη­τα «χαῖ­ρε» τοῦ Ἀκαθί­στου Ὕ­μνου, ὡς τα­πεινό δῶρο εὐ­λα­­βεί­ας καί σεβα­σμοῦ γιά τήν ἀνύ­στα­κτη μέριμνά της καί τή διαρκῆ με­σιτεία της.

Καί τήν παρ­α­κα­­λέσαμε νά δεχθεῖ τήν προσ­­φορά μας καί νά μᾶς δώ­σει τό ἀντίδωρο τῆς χάριτός της.

Τί τῆς ζητήσαμε ὅμως, ἀδελφοί μου;

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

«Εἰσί τινες τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μή γεύσωνται θανάτου ἕως ἄν ἴδωσι τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ  ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει» (Μαρκ. 9.1).

Μέ αὐτή τή διαβεβαίωση πρός τούς ἀκροατές του ὁλοκλήρωσε ὁ Χριστός τήν ὁμι­λία, τήν ὁποία ἀκούσαμε στό σημερινό εὐ­αγγελικό ἀνάγνωσμα.

Εἶναι κάποιοι ἀνάμεσά σας, τούς εἶπε, οἱ ὁποῖοι δέν θά γνωρίσουν τόν θάνατο, πρίν νά δοῦν τή βασι­λεία τοῦ Θεοῦ μέ ὅλη τή δύναμή της. Δέν προσδιόρισε ὁ Χριστός οὔτε ποιοί εἶναι αὐτοί πού θά δοῦν τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ πρίν νά πεθά­νουν οὔτε ποιόν θάνατο ἐννοῦσε. Ὅμως οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καί οἱ ἱεροί ἑρμηνευτές θεωροῦν ὅτι ὁ Χριστός ἀναφέρεται κυρίως στούς τρεῖς μαθητές του, τόν Πέ­τρο, τόν Ἰάκωβο καί τόν Ἰωάννη, τούς ὁποίους θά ἔπαιρνε μαζί του σέ λίγες ἡμέρες στό ὄρος Θαβώρ καί ἐκεῖ θά εἶχαν τή δυνατότητα νά δοῦν κατά τή Μεταμόρφωσή του, ἔστω καί κατ᾽ ἐλάχιστο, τή δόξα πού θά ἔχει ὁ Χριστός στή βασιλεία του.

Γ´ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ

 

«Χαῖρε στοργή πάντα πόθον νικῶσα».

Μέ αὐτόν τόν χαιρε­τι­σμό πρός τήν Παναγία Μητέρα τοῦ Κυρίου μας καί Μητέρα τῶν ἀν­θρώ­­πων κλείνει ὁ δέ­κα­­τος τρίτος οἶκος τοῦ Ἀκαθίστου ὕμνου πού ψάλαμε ἀπόψε. «Χαῖρε στοργή πάντα πόθον νικῶσα».

Κάθε ἄνθρωπος, ἀδελ­φοί μου, ἔχει ἀνάγκη ἀπό τή στοργή καί τήν ἀγάπη τοῦ συνανθρώ­που του. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι δημιούργημα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί ὡς τέτοιο εἶναι πλα­σμέ­νος γιά νά προσφέρει ἀλλά καί γιά νά ἀνα­παύεται στήν ἀγάπη.

ΚΥΡΙΑΚΗ Β´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

 

«Τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;» (Μαρκ. 2.8)

Δίπλα στούς πρωταγωνιστές τοῦ θαύματος τῆς θεραπείας τοῦ παρα­λυτικοῦ, πού ἀκούσαμε στό σημε­ρινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, στόν Χριστό δηλαδή πού θεραπεύει καί τόν παραλυτικό πού θεραπεύεται καί λαμβάνει καί τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν του, ἐμφανίζονται καί κά­ποια ἀκόμη πρόσωπα. Πρόσωπα βουβά, πού παρατηροῦν καί διαλο­γίζονται, πού δέν ὁμιλοῦν ἀλλά βγάζουν συμπεράσματα, πού δέν θέλουν νά πιστεύσουν καί παρα­νοοῦν τό νόημα τῶν λόγων τοῦ Χρι­στοῦ καί τόν συκοφαντοῦν. Εἶναι οἱ γραμματεῖς οἱ ὁποῖοι, ἐνῶ βλέ­πουν τό θαῦμα, ἀμφισβητοῦν Aὐτόν πού τό ἐπιτελεῖ· οἱ ὁποῖοι, ἐνῶ δέν διατυπώνουν τίς ἀπορίες τους, κα­τη­γοροῦν τόν Χριστό.

Σέ αὐτούς τούς σιωπηλούς πρω­τα­γωνιστές ἀπευθύνεται ὁ Χριστός καί ἀποκαλύπτει τίς σκέψεις τους καί τήν πονηρία τους. Καί τούς ρω­τᾶ: «Τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;» Γιατί κάνετε τέτοι­ες σκέψεις μέσα στήν ψυχή σας; Γιατί ὄχι μόνο δέν πιστεύετε, ἀλλά καί ἀποδίδετε ἄδικες κατη­γο­ρίες;

Ἡ ἐρώτηση τοῦ Χριστοῦ τούς ἐλέγ­χει, ἔστω καί ἄν δέν θέλουν νά τό παραδεχθοῦν. Ἐκεῖνοι τόν κα­τη­­γοροῦσαν ὡς βλάσφημο, γιατί εἶπε στόν παραλυτικό ὅτι συγχωρεῖ τίς ἁμαρτίες του. Τώρα ὅμως δια­πιστώνουν ὅτι ὁ Χριστός δέν γνω­ρίζει μόνο τίς ἁμαρτίες τοῦ παρα­λυτικοῦ, τίς ὁποῖες καί συγχωρεῖ, ἀλλά γνωρίζει καί τούς δικούς τους λογισμούς, τούς ὁποίους ἐκεῖ­νοι ἀρνοῦνται νά ἀποκαλύψουν, καί ἔτσι ὄχι μόνο στεροῦνται τῆς ἀφέσεως ἀλλά καί γίνονται αἰτία κατακρίσεως γι᾽ αὐτούς.

B´ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ

 

«Χαῖρε τῆς Τριάδος τούς μύστας φωτίζου­σα».

Ἔχοντας ἑορτάσει, ἀ­δελφοί μου, τήν προη­γούμενη πρώτη Κυρια­κή τῶν Νηστειῶν τόν θρίαμβο τῆς Ὀρ­θο­δοξίας ἡ Ἐκκλησία μας ἔναντι τῶν αἱρετικῶν Εἰκονομάχων, ἐγγίζουμε ἤ­δη τήν δεύτερη Κυ­ρια­κή τῆς Ἁγίας καί Με­γά­λης Τεσ­­σαρακοστῆς, Κυ­­­ρια­κή τήν ὁποία ἡ Ἐκκλη­σία μας ἔχει ἀφι­ε­­ρώσει σέ ἕνα ἄλλο με­γάλο ἀγωνιστή καί ὑπέρ­­μαχο τῆς ὀρθο­δό­ξου πίστεως, στόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ, καί στόν θρί­αμ­βό του ἐναντίον ἐ­κεί­νων πού δέν μπο­ροῦ­σαν νά κα­τα­νοή­σουν ὅτι ὁ Θεός ἀξιώνει τούς καθαρούς τῇ καρ­δίᾳ νά δοῦν τό ἄκτιστο φῶς τῆς χάρι­τός του, καί μέ τούς σωματι­κούς ὀ­φθαλ­μούς τους, καί γι᾽ αὐτό τούς συκοφαν­τοῦ­σαν.