ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ: Ο Χριστός γίνεται καθημερινά ορατός μέσα στο θαύμα της Εκκλησίας.

«Σύ πιστεύεις εἰς τόν υἱόν τοῦ Θεοῦ; ἀπε­κρίθη ἐκεῖνος καί εἶπεν· καί τίς ἐστιν, Κύριε, ἵνα πιστεύσω εἰς αὐτόν;» (Ἰωάν. 9.35-36)

Γιά ἕνα ἀκόμη θαῦμα τοῦ Χριστοῦ ἀκούσαμε σήμερα, γιά ἕνα θαῦμα πού χά­ρισε σέ ἕναν τυφλό ἄν­θρω­πο ὄχι μόνο τό φυ­σι­κό φῶς ἀλλά καί τό πνευματικό, πού τοῦ ἄ­νοιξε μαζί μέ τά μάτια τοῦ σώματος καί τά μά­τια τῆς ψυχῆς. Εἶναι τό θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ.

Πώς θα σωθούμε: Λόγοι παρηγοριάς στους θλιμμένους

α΄. Η καλύτερη παρηγοριά για τους θλιμμένους είναι η επίγνωση των αμαρτημάτων τους

Το πρώτο σου γιατρικό, το πρώτο παυσίπονο που θα πάρεις στον καιρό των θλίψεων, ας είναι τούτος ο καλός λογισμός, που αναφέραμε και πρίν, όται για τις πολλές σου αμαρτίες σου άξιζαν χειρότερα δεινά. Και μην τολμήσεις να πεις, όπως μερικοί ανόητοι, ότι δεν έχεις κάνει κανένα κακό. Όλοι έχουμε αμαρτήσει, με τον ένα τρόπο ή με τον άλλο. Όταν οι άγιοι Τρεις Παίδες μέσα στο καμίνι δόξαζαν το Θεό λέγοντας, “Ας είσαι δοξασμένος Κύριε, γιατί με ακρίβεια και δικαιοκρισία ξεσήκωσες όλα τούτα εναντίον μας, εξαιτίας των αμαρτιών μας” (Δαν., Προσ. Άζαρ.: 2, 4), τι να πούμε εμείς; Όταν ο μέγας Παύλος ομολογούσε ότι είναι ο πρώτος των αμαρτωλών (Α΄Τιμ. 1:15), δεν θα είμαστε αναίσθητοι και θρασύτατοι αν αρνηθούμε τη δική μας αμαρτωλότητα;

Όταν, λοιπόν, σε χτυπήσει μια συμφορά, αναλογίσου πόσες φορές παραβίασες τις θείες εντολές, πόσες φορές υπερηφανεύθηκες, θύμωσες, αδίκησες, έβρισες, υποκρίθηκες, συκοφάντησες ή μ΄οποιονδήποτε άλλο τρόπο έσφαλες ενώπιον του Κυρίου, από τον οποίο τόσο έχεις ευεργετηθεί, και απέναντι στους συνανθρώπους σου, τους οποίους οφείλεις ν΄αγαπάς σαν τον εαυτό σου. Και τότε θα παραδεχθείς και θα ομολογήσεις με ντροπή, ότι και αυτή και άλλη βαρύτερη παίδευση έπρεπε να σου στείλει η δικαιοκρισία του Θεού, πού, όπως δεν αφήνει αρετή αβράβευτη, έτσι δεν αφήνει και αμαρτία απαίδευτη.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

«Ἔρχεται ὥρα καί νῦν ἐστιν, ὅτε οἱ ἀλη­­θινοί προσκυνηταί προσκυνήσουσιν τῷ πα­τρί ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» (Ἰωάν. 4.23).

Παράξενα ἠχοῦν τά λόγια τοῦ Ἰησοῦ πρός τήν Σαμαρείτιδα τῆς σημερινῆς εὐ­­αγ­­γε­λικῆς περικοπῆς. Ἐκείνη τόν ρω­τᾶ ἄν πρέπει νά λατρεύουν τόν Θεό στόν ναό τοῦ Σο­λο­μῶντος καί Ἐκεῖνος τῆς μιλᾶ γιά προσκύνηση τοῦ Θεοῦ «ἐν πνεύματι καί ἀλη­θείᾳ».

Εἶναι βέβαιο ὅτι θά ἀπορεῖ τί τῆς λέγει αὐτός ὁ ἄγνω­στος Ἰσραηλίτης πού συνάντησε στό φρέ­αρ τοῦ Ἰακώβ καί τῆς ζήτησε νερό. Ὅμως τό ἀξιοπρόσεκτο σέ αὐτή τή συ­νάν­τηση δέν εἶναι τόσο τά λόγια τοῦ Ἰη­σοῦ γιά τήν «ἐν πνεύματι καί ἀλη­θείᾳ» προ­σκύνηση τοῦ Θεοῦ, ἀλλά κυ­ρίως ὁ λό­γος γιά τόν ὁποῖο ἐπιλέγει νά διδάξει μιά τόσο βαθειά θεολογική πραγ­ματικότητα στή Σαμα­ρεί­τιδα. Καί ὁ λόγος αὐτός μᾶς ἀποκαλύπτεται, ἄν ἐξετάσουμε προ­σε­κτικά τά δεδομένα.

Η λύσις της πανδημίας και η λύσις της αιχμαλωσίας.

Αρχιμ. Θεοφίλου Λεμοντζή Δρ. Θ.

Ένα από τα πλέον δραματικά γεγονότα στην ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης ήταν αναμφισβήτητα η βαβυλώνια αιχμαλωσία. Ο θάνατος του βασιλιά Σολομώντα σήμανε τη διάσπαση του ενιαίου βασιλείου (922 π.Χ.), σε βόρειο  και σε νότιο βασίλειο  με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ. Η ασύνετη πολιτική των περισσοτέρων βασιλέων ενεθάρρυνε επιθέσεις γειτονικών λαών και μαζί με την ηθική κατάπτωση οδήγησε γενικά σε αποσταθεροποίηση και αποδυνάμωση των βασιλείων. Έτσι το βόρειο βασίλειο καταλύθηκε από τους Ασσυρίους το 722 π.Χ. ενώ το 586 π.Χ. ο βασιλιάς της Βαβυλώνας Ναβουχοδονόσορ ήρθε με όλο το στρατό του στην Ιερουσαλήμ και την κατέλαβε. Οι Βαβυλώνιοι έκαψαν το Ναό του Θεού και γκρέμισαν το τείχος της Ιερουσαλήμ. Έβαλαν φωτιά σε όλα τα ανάκτορά της και κατέστρεψαν εντελώς όλα τα πολύτιμα αντικείμενα της πόλης. Εκείνους που σώθηκαν από τη σφαγή, τους μετέφεραν στη Βαβυλώνα, όπου έγιναν δούλοι στο βασιλιά και στους απογόνους του, μέχρις ότου κατέλαβαν την Βαβυλώνα οι Πέρσες οπότε και τους επιτράπηκε η επιστροφή στην Ιερουσαλήμ.

Κατά έναν παρόμοιο τρόπο, κατά τη διάρκεια τη πανδημίας του ιού Covid-19 που ενέσκηψε τους τελευταίους μήνες  και εμείς οι πιστοί βιώσαμε ένα  ιδιότυπο είδος αιχμαλωσίας, ένα είδος εξορίας  καθώς  εδώ και δύο μήνες, από τον Μάρτιο του 2020, οι Ιεροί μας Ναοί έκλεισαν και σφραγίστηκαν. Απαγορεύτηκε η παρουσία και η συμμετοχή των πιστών στη λατρεία. Αποξενωθήκαμε από την κοινή εκκλησιαστική λατρεία και ειδικότερα από την ευχαριστιακή σύναξη, την τέλεση της Θείας Ευχαριστίας. Στερηθήκαμε την πηγή της ζωής μας,  τη Θεία Κοινωνία. Θρηνήσαμε  αυτό το άδειασμα και την ερημία  των Ναών   όπως ο προφήτης Ιερεμίας θρήνησε για  την ερημία της Ιερουσαλήμ μετά την  καταστροφή της: «Αχ, αλίμονο, πώς έμεινε έρημη η πόλη που είχε άλλοτε τόσο πολύ λαό! Αυτή που ήταν ονομαστή στα έθνη ανάμεσα απόμεινε σαν χήρα. Των πόλεων η πριγκίπισσα υποδουλώθηκε» (Θρ. Ιερ.1,1).

Ο εχθρός είναι ένας, η φιλαυτία μας.

Μήπως τρελαινόμαστε χωρίς λόγο; Συνωμοσίες, αντιπαλότητες, προδοσίες, κι ένα σωρό βλακείες που δεν έχουν θέση στα μυαλά των Ορθοδόξων.

Μήπως τα πράγματα είναι πιο απλά στον τρόπο αντιμετώπισής τους;

Δεν είναι όλα είναι κάτω από την πρόνοια του Θεού; Αυτό δεν είναι το πρώτο και βασικό πράγμα που μαθαίνουμε ως χριστιανοί; Για όποιο λόγο κι αν γίνεται, ό,τι κι αν κρύβεται από πίσω ή από πάνω ή από κάτω ο Θεός έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο. Όταν ο Θεός προνοεί για τα πουλιά ή τα λουλούδια κι έχει ακόμα και τις τρίχες της κεφαλής μας αριθμημένες λέτε να μην ασχολείται με όλο αυτό που γίνεται και να μην το επιτρέπει για καλό;

Είναι δυνατόν το "κακό" να είναι πιο δυνατό από το καλό; Άλλωστε αυτό δεν μας μαθαίνει η Αποκάλυψη; Πώς ό,τι κι αν γίνει, όσο κι αν φαίνεται ότι το κακό θα κυριαρχήσει, στο τέλος νικητής θα είναι ο Χριστός κι όσοι είναι ενωμένοι μαζί του.

Άγιος Λουκάς ο ιατρός: Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε...

«Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε· εν ω γαρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε, και εν ω μέτρω μετρείτε μετρηθήσεται υμίν. τι δε βλέπεις το κάρφος το εν τω οφθαλμώ του αδελφού σου, την δε εν τω σω οφθαλμώ δοκόν ου κατανοείς; ή πως ερείς τω αδελφώ σου, άφες εκβάλω το κάρφος από του οφθαλμού σου, και ιδού η δοκός εν τω οφθαλμώ σου; υποκριτά, έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ του οφθαλμού σου, και τότε διαβλέψεις εκβαλείν το κάρφος εκ του οφθαλμού του αδελφού σου.» (Μτ. 7, 1-5).

Μεγάλη και φοβερή είναι αυτή η εντολή του Χριστού. Όλοι μας, αρχίζοντας από μένα, συνεχώς κρίνουμε και κατακρίνουμε ο ένας τον άλλον και γι' αυτό θα δώσουμε λόγο στη Φοβερά Κρίση του Κυρίου και Θεού μας Ιησού Χριστού. Θα μας κρίνει Αυτός διότι και εμείς κρίνουμε τους άλλους, ψάχνουμε να βρούμε στον πλησίον μας το παραμικρό σφάλμα ενώ τις δικές μας αμαρτίες δεν τις βλέπουμε και ούτε θέλουμε να τις σκεφτόμαστε.

Οσίου Πέτρου του Δαμασκηνού: Απόρριψη της απογνώσεως

Δεν πρέπει όμως ν’ απελπιζόμαστε, όταν δεν είμαστε όπως πρέπει να είμαστε. Κακό είναι βέβαια, άνθρωπε, που αμάρτησες.

Γιατί όμως αδικείς το Θεό και από άγνοιά σου τον νομίζεις αδύνατο; Μήπως δεν μπορεί να σώσει την ψυχή σου Εκείνος που έκανε για σένα αυτόν τον τόσο μεγάλο κόσμο που βλέπεις; Κι αν πεις ότι «αυτό μάλλον καταδίκη μου είναι, όπως και η συγκατάβασή Του», μετανόησε και δέχεται τη μετάνοιά σου, όπως του ασώτου και της πόρνης.

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: Γιατί ο Χριστός δεν άλλαξε τον Ιούδα;

«Τότε, ἀφοῦ πῆγε στοὺς ἀρχιερεῖς ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα, ὁ Ἰούδας ὁ Ἰσκαριώτης, εἶπε, τί θέλετε νὰ μοῦ δώσετε γιὰ νὰ σᾶς τὸν παραδώσω;»[…]

Καὶ ἀκριβῶς ὅταν ἡ πόρνη μετανοοῦσε, ὅταν καταφιλοῦσε τὰ πόδια τοῦ Κυρίου, τότε πρόδιδε τὸ Δάσκαλο ὁ μαθητής. Γι’ αὐτὸ εἶπε «τότε», γιὰ νὰ μὴν κατηγορήσεις γιὰ ἀδυναμία τὸ Δάσκαλο, ὅταν βλέπεις τὸν μαθητή του νὰ τὸν προδίδει. Γιατί τόσο μεγάλη ἦταν ἡ δύναμη τοῦ Δασκάλου, ὥστε νὰ πείθει νὰ Τὸν ἀκολουθοῦν ἀκόμη καὶ οἱ πόρνες.

Άγιου Ιωάννου του Χρυσοστόμου: Περί της σπουδαιότητος της ιερωσύνης και του προς τους ιερείς οφειλομένου σεβασμού

Διατί οφείλομεν να τιμώμεν τους ιερείς, να πειθαρχώμεν εις αυτούς και να μη τους κακολογώμεν.

(Εκ της 86ης ομιλίας του εις το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον)

Οφείλομεν να περιβάλλωμεν με πολλήν τιμήν τους λειτουργούς της χάριτος του αγίου Πνεύματος. Διότι μέγα είναι το αξίωμα των Ιερέων. Το φανερώνει και μόνος ο λόγος του Χριστού, αν τίνων αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται αυτοίς (Ιωάν. Κ' 23). Δια αυτό και ο Παύλος λέγει: πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε (Εβρ. ΙΕ' 17). Εννοεί με αυτό ότι η τιμή μας προς τους ιερείς πρέπει να είναι πλήρης, ότι οφείλομεν προς αυτούς όχι σεβασμόν μόνον, αλλά και πειθαρχίαν και ύπακοήν.

Εδώ, στο ακρωτήρι της Χάριτος.

Μέσα στο ιλαρό φως, ανάμεσα σε Αγγέλους και Αγίους που στέκουν πάνω στους τοίχους, ραντισμένος με θυμίαμα ευώδες, νιώθω πραγματικά ευλογημένος.
Εδώ, εκατοντάδες χρόνια, ιερείς λειτουργούν, δακρύζουν, προσεύχονται, ζητούν έλεος, δοξολογούν.
Εδώ, στο ακρωτήρι της Χάριτος, όπου ο Ουρανός ενώνεται με τη γη και η αφθαρσία εισβάλει στην φθορά.
Εδώ, στο Άγιο Βήμα της Ζωής.
Εδώ, όλα παίρνουνε νόημα βαθύ, χωρίς τους εκφυλισμούς της εμπάθειας.
Γιατί εδώ, σε ετούτο τον τόπο δεν χωράει τίποτα άλλο παρά μόνο μια συγνώμη κι ένα «σ’ αγαπώ».

Τόλμη, συγχώρεση, ανάσταση.

Είναι εκείνες οι στιγμές που συνειδητοποιείς ποιος είσαι, τι έχεις κάνει, το βάθος των επιλογών σου. Είναι εκείνες οι στιγμές που καλείσαι να πάρεις κι άλλες αποφάσεις. Αποφάσεις που ίσως κρίνουν το μέλλον σου για χρόνια πολλά. Θέλει τόλμη να πάρεις αποφάσεις που θα αλλάξουν ριζικά τη ζωή σου, που θα σε βγάλουν από τις όποιες ασφάλειες είχες μέχρι τώρα. Θέλει τόλμη να αφήσεις τον φόβο και να κάνεις την έξοδό σου στην ζωή. Σε μια ζωή που εσύ και μόνο εσύ επέλεξες να ζήσεις. Θέλει τόλμη να σηκώσεις το βάρος των αποφάσεών σου, να πάρεις πάνω σου όλη την ευθύνη της ζωής σου χωρίς να κρύβεσαι πίσω από περιστάσεις και συνθήκες οι οποίες δήθεν δεν σε άφησαν να πράξεις αυτό που η καρδιά σου έλεγε...

---------------------------

 Σου λέει ο άλλος συγνώμη, μα εσύ δεν τον συγχωρείς.

Περνάνε οι ημέρες...

Τώρα εσύ θέλεις να του ζητήσεις συγνώμη,
για την συγνώμη του, την οποία δεν είχες δεχθεί.

Τώρα καλείται ο άλλος να την αποδεχθεί...

Όλοι την ομόνοια αναζητούμε.
Μακάριοι αυτοί που την βρήκανε εύκολα και γρήγορα χωρίς τις ενδιάμεσες στάσεις των μικροτήτων και του εγωισμού.

---------------------------

Θα ανοίξουν οι Εκκλησίες, θα ανοίξουν και οι καρδιές;

Μήπως τελικά στις ενορίες είχαμε πάντα τις θύρες κλειστές; Μήπως τελικά οι κλειστές θύρες των εκκλησιών έδειξαν ότι τόσα χρόνια είχαμε κλειστές και τις καρδιές μας;Υπάρχει ενοριακή ενότητα και αγκαλιά ή απλά μια ατομική θρησκευτικότητα και τίποτε άλλο; Μήπως αυτό που βιώναμε μέσα στην εκκλησία τόσα χρόνια ήταν ένας ατομισμός που απλά φέτος κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες το νιώσαμε σπίτι μας;

Σε πολλές ενορίες οι άνθρωποι εκκλησιάζονται αλλά πολλοί δεν μιλάνε μεταξύ τους. Άλλοι θα έρθουν μόνο το Πάσχα για ικανοποίηση μιας καθαρά ιδιωτικής θρησκευτικότητας: Να βάλω ένα λουλουδάκι στον επιτάφιο, να δώσω ένα πρόσφορο αλλά να μην μιλάω με κανέναν μέσα στον Ναό. Αν μας πει ο Ιερέας να συμμετέχουμε κάπου η απάντηση είναι : “Εγώ δεν ανακατεύομαι , είμαι στο σπίτι και δεν μιλάω και δεν ενοχλώ κανέναν”. Μήπως σας θυμίζει το “μένουμε σπίτι” αλλά στην ουσία μένω με τον εγωϊσμό μου ;

Κάλλιστος Γουέαρ (Ἐπίσκοπος Διοκλείας): Η Πασχάλια Χαρά.

Τό Πάσχα, ἡ γιορτή τῆς Ἀνάστασης τοῦ Σωτῆρος, εἶναι, πάνω ἀπ’ ὅλα μιὰ γιορτή μεγάλης χαρᾶς. Ὅταν ὁ ἀναστημένος Χριστός συναντᾶ τίς μυροφόρες καθώς φεύγουν ἀπό τό μνῆμα, τό πρῶτο πράγμα πού τούς λέει εἶναι ἡ λέξη «Χαίρετε». Ὅσον ἀφορᾶ σ’ αὐτή τήν πασχάλια χαρά, τρία σημεῖα ἔχουν ἰδιαίτερη ἀξία: εἶναι χαρά προσωπική, εἶναι χαρά συμπαντική καί εἶναι χαρά εὐχαριστιακή.

Τό Πάσχα εἶναι μιὰ χαρά προσωπική. Ἔτσι καταπῶς τό βεβαιώνουμε στόν πασχάλιο κανόνα τῆς ἀναστάσιμης ἀκολουθίας: «Χθές συνεθαπτόμην σοι, Χριστέ, συνεγείρομαι σήμερον ἀναστάντι σοι». Ὁ θάνατος τοῦ Σωτῆρος, ἡ Ταφή καί ἡ Τριήμερος Ἀνάστασή Του, δέν ὑπάρχουν γιά νά τά ἀτενίζουμε ἁπλά ὡς συμβάντα τοῦ ἀπώτερου παρελθόντος, ἀλλά γιά νά τά βιώνει ὁ καθένας μας ὡς τεκταινόμενα μέσα στήν ἴδια του τή ζωή. Ὑπάρχουν γιά νά εἶναι ἄμεσα καί προσωπικά. Ἐγώ σταυρώνομαι μέ τό Χριστό, ἐγώ θάβομαι μαζί Του καί εἶμαι ἐγώ πού ἀνασταίνομαι ἐκ νεκρῶν μαζί μέ Ἐκεῖνον. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ταυτόχρονα καί ἡ ἀνακαίνιση ἡ δική μου, ἡ ἐπαναδημιουργία μου. Εἶναι εὐλογημένοι ὅσοι τό αἰσθάνονται αὐτό στήν καρδιά τους τή νύχτα τῆς Ἀναστάσεως!

Αυτός είναι ο Θεός, Θεός Ανάστασης!

Ο Άδης νικήθηκε.
Ο Θάνατος γεύτηκε ζωή.
Η φθορά αφθαρτοποιήθηκε.
Το κακό ντροπιάστηκε.

Τα πάντα γίνονται καινά.
Η γη ενώνεται με τον ουρανό.
Το σκοτάδι καταργείται.
Δεν υπάρχουν πλέον αδιέξοδα.
Θανατώνεται η απόγνωση.
Μπολιάζεται η θεανθρωπία στον άνθρωπο.

Αποκαθήλωση και Ενταφιασμός: Μια χούφτα ανθρώπων...

Μπαίνει μέσα στο μνήμα.
Θρήνος, φόβος, ταραχή επάνω στη γη.
Αυτός πλέον στον Άδη αρπάζει ψυχές δίκαιες και αγαθές.
Μια χούφτα ανθρώπων νοιάζονται για το λείψανό Του.
Άλλοι δείχνουν την δειλία τους.
Άλλοι δείχνουν την ανδρεία της αγάπης τους.
Μια χούφτα ανθρώπων είναι αυτοί που παραμένουν κοντά Του.
Δεν περιμένουν «κάτι» από Αυτόν.
Και αυτό είναι το μεγαλείο τους.
Ενώ δεν προσμένουν «κάτι», αυτοί παραμένουν μαζί Του.
Αυτό είναι αγάπη πραγματική και άδολη.

Λαός μου, τι εποίησά σοι ή τι σοι παρηνώχλησα;

Πού είναι ο λαός σου; Πού είναι οι μαθητές σου; Πού είναι όλοι όσοι ευεργετήθηκαν από τα θαύματα σου; Πού είναι όλοι όσοι εθεράπευσες; Μόνο σε άφησαν - επί ξύλου κρεμάμενον - ως τον χειρότερο εγκληματία, επικατάρατος και ταπεινωμένος. Μόνο μονότατο θα σε προκαλούν περιγελώντας σε οι σταυρωτές σου κάτω από το Σταυρό να κατέβεις και να σώσεις τον εαυτό σου. Οι μωροί κι ανόητοι ποτέ δεν κατάλαβαν τι είναι αυτό που προσφέρεις. Πότε δεν κατάλαβαν ότι η Βασιλεία σου δεν είναι εκ του κόσμου τούτου. 

Μεγάλη Παρασκευή...σιωπά η Κτίση.

Σιωπά η Κτίση.
Σκοτεινιάζει ο ουρανός.
Σείεται η γη.
Ο Παντοδύναμος δείχνει αδύναμος.
Ο Αθώος στέκει σταυρωμένος ως κακούργος.
Η Ζωή στέκει χωρίς πνοή.
Γεύεται σκοτάδι και θάνατο,
Αυτός που έφερε το Φως και την Ζωή.
Άπνους. Νεκρός.

Ξημερώνει Μεγάλη Παρασκευή

Μόνος.
Μόνος με τον Πατέρα Του.
Μόνος στέκει και θωρεί την αχαριστία των ανθρώπων.
Μόνος πονά βουβά. Άνθρωπο δεν έχει.
Μόνος πίνει αυτό το πικρό ποτήρι της προδοσίας.
Το σώμα Του ήδη έχει γεμίσει πληγές,
μα θα έρθουν κι άλλες.
Οι πληγές του Σταυρού.
Μα οι πληγές στο σώμα Του είναι μικρές
μπροστά στις πληγές της καρδιάς Του.

Μεγάλη Εβδομάδα κι εσύ δεν θα είσαι στο Ναό, μα θα έχεις τον Χριστό.

Δεν θα είσαι σήμερα στο Ναό.
Δεν θα είσαι καθόλου αυτή την εβδομάδα.
Αυτή την Μεγάλη Εβδομάδα.
Φέτος αυτός είναι ο σταυρός σου.
Να τον σηκώσεις.
Να τον υπομείνεις.

Τί εορτάζουμε κάθε ημέρα της Μ. Εβδομάδας.

Τι είναι Μεγάλη Εβδομάδα;

Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι η εβδομάδα πριν το Πάσχα (από την Κυριακή των Βαϊων το βράδυ μέχρι το Μ. Σάββατο) και ονομάζεται «Μεγάλη», όχι γιατί έχει περισσότερες μέρες ή ώρες από τις άλλες εβδομάδες, αλλά γιατί τα γεγονότα όπου τελούνται και βιώνονται στους Ιερούς Ναούς είναι κοσμοσωτήρια για τον άνθρωπο!

Πώς βιώνεται ο λειτουργικός χρόνος τη Μεγάλη εβδομάδα;

Η Εκκλησία από την μεγάλη της φιλανθρωπία, για να μπορέσουν όσο είναι δυνατόν περισσότεροι πιστοί να συμμετέχουν στις Ακολουθίες, επέτρεψε από την αρχή της Μ. Εβδομάδας, να ψάλλεται ο Όρθρος της επόμενης ημέρας. (π.χ. την Κυριακή των Βαϊων το βράδυ ψάλλεται ο Όρθρος της Μεγάλης Δευτέρας).