ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΣΩΤΟΥ

«Ἰδού τοσαῦτα ἔτη δουλεύω σοι καί οὐδέποτε ἐντολήν σου παρῆλθον, καί ἐμοί οὐδέποτε ἔδωκας ἔριφον ἵνα μετά τῶν φίλων μου εὐφρανθῶ» (Λουκ. 15.29).

Δεύτερη Κυριακή τοῦ Τριωδίου καί τό πρόσωπο πού πρωταγωνιστεῖ, θά λέγαμε, στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα εἶναι ὁ νεώτερος υἱός ἑνός ἀγαθοῦ πατέρα, ὁ ὁποῖος μέ τήν ἄσωτη ζωή του ὀνοματίζει τόσο τήν εὐαγγελική παραβολή πού ἀκούσαμε ὅσο καί τή σημερινή Κυριακή τοῦ Ἀσώτου.

Ἄν ὅμως ὁ ἄσωτος υἱός εἶναι πρωταγωνιστής τῆς σημερινῆς παραβολῆς, δέν εἶναι ἀσφαλῶς ὁ μόνος. Ὑπάρχει καί ἕνας τουλάχιστον ἀκόμη. Καί αὐτός εἶναι ὁ μεγαλύτερος ἀδελφός του. Ὁ δεύτερος πρωταγωνιστής εἶναι ὁ πρεσβύτερος υἱός, ὁ εὐπειθής, ὁ ὑπάκουος, αὐτός πού τηρεῖ τίς ἐντολές τοῦ πατέρα του, χωρίς νά ἔχει ἀπαιτήσεις. Θά μποροῦσε νά πεῖ κανείς ὅτι τό δικό του παράδειγμα εἶναι αὐτό πού θά πρέπει νά ἀκολουθήσουμε. Ἀρκεῖ ὅμως ἡ ἐπιστροφή τοῦ ἀσώτου ἀδελφοῦ του, γιά νά δείξει ὁ πρεσβύτερος ἀδελφός ποιός πραγματικά εἶναι. 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ

«Κατέβη οὗτος δε­δι­και­­ω­μέ­­νος εἰς τόν οἶ­κον αὐτοῦ ἤ γάρ ἐκεῖ­νος» (Λουκ. 18.14).

Κυριακή τοῦ Τελώνου καί Φαρισαίου ἡ σημε­ρι­νή Κυ­ρι­ακή καί ἡ Ἐκ­κλησία μας μᾶς παρου­σιάζει μέ τό ση­με­ρινό εὐ­αγγελικό ἀνά­­γνω­σμα δύο πρό­σω­πα ἐξαι­ρετικά οἰκεῖα σέ ὅλους μας.

Ἡ οἰκειότητα αὐτή δέν ὀφείλεται στό γεγονός ὅτι ἡ εὐαγ­γε­λι­­κή πε­ρι­κο­πή εἶναι πο­λύ γνω­στή σέ ὅλους μας. Ὀφείλεται κυρίως στό γε­γο­νός ὅτι ὁ καθένας ἀπό ἐμᾶς μπορεῖ νά ἀναγνω­ρί­σει στή συμ­πε­ρι­φορά τῶν δύο πρω­ταγωνιστικῶν προ­­­­σώ­­­πων τοῦ εὐαγ­γελι­κοῦ ἀνα­γνώ­σμα­τος στοιχεῖα τῆς δικῆς του συμπερι­φο­ρᾶς καί τοῦ δικοῦ του χαρακτήρα.

Η Υπαπαντή του Κυρίου

 

«Καί εὐλόγησεν αὐ­τούς ὁ Συμεών» (Λουκ. 2.34).

Ἑορτή τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Κυρίου σήμερα καί ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τό γεγονός ὡς τό πρῶτο δη­μόσιο γεγονός τῆς ἐπι­γείου ζω­ῆς τοῦ Χρι­στοῦ μετά τή γέννησή του. Ἡ Παναγία καί ὁ Ἰωσήφ πηγαίνουν στόν ναό τοῦ Σολομῶντος γιά νά προσφέρουν τήν ὁρισμένη ἀπό τόν Μω­σαϊκό νόμο θυσία γιά τό τεσσαρακονθήμερο βρέ­φος. Πηγαίνουν ἀπό σε­βασμό πρός τόν νόμο, χωρίς νά σκεφθοῦν καί νά συνειδητοποιή­σουν ὅτι τό βρέφος πού κρα­τοῦν στήν ἀγκάλη του εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός.

Ὁδηγοῦν, λοιπόν, τόν ἐνανθρωπήσαντα Θεό στόν οἶκο τοῦ Πα­τρός του, ὄχι γιά νά εὐλο­γη­θεῖ ἀπό τόν Θεό, ἀλ­λά γιά νά λάβουν οἱ ἴδιοι τήν εὐλογία.

Ὁδη­γοῦν τό βρέφος Ἰη­σοῦ στόν ναό τοῦ Θεοῦ γιά νά ἀκούσουν τόν Συ­με­ών νά εὐλογεῖ τόν Θεό «ὅτι εἶδον οἱ ὀ­φθαλ­μοί» του «τό σω­τή­ριον» τοῦ Θε­οῦ, καί γιά νά ἀντι­λη­φθοῦν πό­­σο μεγάλη εἶ­ναι ἡ εὐ­λογία πού ἔλα­βαν οἱ ἴδιοι ἀπό τόν Θεό νά ἀξι­ωθοῦν νά κρατή­σουν στά χέρια τους τόν Υἱό του καί σω­τῆρα τοῦ κόσμου, ἀλλά καί γιά νά δεχθοῦν τήν εὐ­λο­γία τοῦ δι­καίου Συ­μεών.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙE´ ΛΟΥΚΑ

«Σήμερον σωτηρία τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο» (Λουκ. 19.9).

Τό θέμα τῆς σωτηρίας, ἕνα θέμα πού ἀπασχο­λοῦσε καί ἀπασχολεῖ ὅλους τούς ἀνθρώπους τίθεται σήμερα τόσο ἀπό τό ἀποστολικό ὅσο καί ἀπό τό εὐαγγελικό ἀνάγνω­σμα.

Στήν ἐπιστολή του πρός τόν μαθητή του Τιμόθεο ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἀφοῦ τόν προ­τρέπει στούς πνευμα­τι­κούς ἀγῶνες, τόν δια­βε­βαιώνει ὅτι αὐτοί ἔ­χουν σημασία καί ἀξία, διότι στηρίζονται στήν ἐλ­­πίδα τῆς σωτηρίας τήν ὁποία προσφέρει ὁ Χριστός.

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής: Τα χαρακτηριστικά και η δύναμη της αγάπης.

Ένα θέμα, που πάντα συγκινεί την ανθρώπινη ψυχή. Ασκεί μία μυστική γοητεία επάνω μας. Γιατί έτσι είναι πλασμένος ο άνθρωπος για να αγαπάει και να αγαπάται. Ότι είναι ο αέρας για τα πουλιά και ο ήλιος για τα λουλούδια, είναι και η αγάπη για την ζωή του ανθρώπου. Εάν η αγάπη λείψει από τις καρδιές των ανθρώπων, δεν μας σώζει τίποτε από το χάος, που απλώνεται μπροστά μας. Και όμως εδώ βρίσκεται το παράδοξο! Ενώ όλοι αισθανόμαστε την ανάγκη της, ενώ όλοι ποθούμε να την αποκτήσουμε, εν τούτοις τόσο λίγο ενδιαφερόμαστε να την γνωρίσουμε και ακόμη λιγότερο να την εφαρμόσουμε στην καθημερινή μας ζωή.

Στην συνέχεια θα παραθέσουμε εν συντομία λόγους του αγίου Μαξίμου του Ομολογητού περί του θέματος της αγάπης.

Η Θαυματουργική εικόνα της Παναγίας της Παραμυθίας (21 Ιανουαρίου)

Ανεβαίνοντας την σκάλα που βρίσκεται στα αριστερά της κεντρικής εισόδου του καθολικού (κυρίως ναού) της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου, στο Άγιο Όρος, συναντούμε το παρεκκλήσιο του Αγίου Νικολάου. Μέσα σε αυτό μεταφέρθηκε μια εικόνα της Παναγίας, που βρισκόταν άλλοτε στη δεξιά άκρη του τοίχου του εξωνάρθηκα. Η εικόνα αυτή σχετίζεται με ένα θαυμαστό γεγονός που έλαβε χώρα στην Μονή, κατά τη βυζαντινή περίοδο.

Τον Ιανουάριο του 1320, ο αλγερίνος πειρατής Βαρδουχάν αποφάσισε να επιτεθεί στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου και να λελατήσει τους ανεκτίμητους θησαυρούς της. Ετοίμασε δέκα πλοία με περίπου διακόσους πειρατές του και έβαλε πλώρη από τη βάση του, το νησί της  Μήλου, για τη Μονή.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ´ ΛΟΥΚΑ (Αποστολικό Ανάγνωσμα)

 

«Νεκρώσατε οὖν τά μέ­λη ὑμῶν τά ἐπί τῆς γῆς» (Κολ. 3.5).

Μέ ἀφετηρία τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ ὅτι ὁ ἴδιος εἶ­ναι ἡ ζωή τῶν ἀν­θρώ­­πων, ἐξηγεῖ ὁ ἀπό­στολος Παῦλος στούς χρι­στιανούς τῆς Ἐκ­κλη­­­σίας τῶν Κολοσσῶν καί δι᾽ αὐτῶν στούς χρι­στια­νούς ὅλων τῶν ἐ­πο­χῶν, πῶς μποροῦν νά γίνουν μέτοχοι τῆς ζω­­ῆς τοῦ Χριστοῦ.

«Νεκρώσατε τά μέλη ὑμῶν τά ἐπί τῆς γῆς». Αὐτός εἶναι ὁ τρόπος πού μᾶς ὑποδει­κνύει ὁ ἀπόστολος. «Νε­κρῶστε», λέ­ει, «τά μέ­λη σας τά ἐπίγεια». Αὐτή εἶναι ἡ προ­ϋπόθεση γιά νά μᾶς δώ­σει ὁ Χριστός τή ζωή του. Μπορεῖ νά φαί­νε­ται πα­ράδοξη, ἀλλά αὐ­τή εἶναι ἡ ἀλήθεια πού κη­ρύσσει ὁ Χριστός καί ὁ ἀπόστολός του.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ

«Ἑνί ἑκάστῳ ἡμῶν ἐ­δό­θη ἡ χάρις κατά τό μέ­τρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ» (Ἐφεσ. 4.7).

Στόν καθένα ἀπό ἐμᾶς, γράφει πρός τούς χρι­στιανούς τῆς Ἐφέ­σου ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος, δό­θη­κε ἡ χάρη κατά τό μέ­­τρο τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ τοποθέτηση τοῦ Ἀποστόλου ἐντυπωσιά­ζει· γιατί αὐτός πού ἀρ­νεῖται νά ἀποδεχθεῖ τίς διαφορές μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, ὑπο­στη­ρί­ζο­ντας ὅτι ὅλοι εἶ­ναι τό ἴδιο ἐνώ­πιον τοῦ Θεοῦ, ὡς τέ­κνα Θεοῦ, δέν ἀρ­νεῖται νά παρα­δε­χθεῖ καί τή μεταξύ τους δια­φορε­τι­κότητα πού ἐ­ξαρ­τᾶται καί βασί­ζεται στήν πα­ρου­σία τῆς θεί­ας Χάρι­τος.

Μεταξύ τῶν λεγομέ­νων τοῦ ἀποστόλου δέν ὑπάρχει φυσικά καμία ἀντίφαση. Γιατί πράγ­μα­­­­τι ὁ Θεός δημιουρ­γών­­τας τόν ἄνθρωπο «κατ᾽ εἰκόνα καί καθ᾽ ὁ­μοίωσίν του» δέν τόν ἔπλασε ὅμοιο μέ τούς συνανθρώπους του. Ἔ­πλα­σε ὅλους τούς ἀν­θρώπους μέ τίς ἴδιες δυ­­­νατότητες καί προοπτικές, ὥστε νά ἔχουν ὅλοι τίς ἴδιες εὐ­καιρίες νά φθάσουν στόν κοινό τους στόχο, πού εἶναι ὁ Θεός. Καί αὐτές οἱ κοινές δυνα­τότητες καί προοπτικές πηγάζουν ἀπό τό «κατ᾽ εἰκόνα», ἀπό τήν κοινή καταγωγή τῶν ἀνθρώ­πων ἀπό τόν Θεό.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ

 

«Φωνή βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ· ἑτοιμάσατε τήν ὁδόν τοῦ Κυρίου» (Μαρκ. 1.3).

Παραμονή τῆς με­γά­λης καί Δεσποτικῆς ἑορ­τῆς τῶν Θεοφανείων, τῆς ἑορτῆς ὄχι μόνο τῆς θείας ἐπιφανείας ἀλλά καί τῆς ἐν Ἰορδάνῃ βα­πτίσεως τοῦ Κυρίου, καί στήν Ἐκκλησία μας ἀκούεται καί πάλι ἡ φω­νή τοῦ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ προφήτου καί προδρόμου Ἰωάννου νά μᾶς καλεῖ νά ἑτοιμά­σου­με τήν ὁδόν τοῦ Κυ­ρίου.

Καί παρότι ἡ φω­νή του δέν ἀκούεται πλέ­­­­ον στήν ἔρημο ἀλλά τίς πυ­κνοκατοικημένες πό­λεις τοῦ σύγχρονου κό­σμου μας, καί παρότι ἡ ὁδός τοῦ Κυρίου εἶναι πλέον γνωστή σέ ὅλους μας, γιατί μᾶς τήν ἀπο­κάλυψε ὁ ἴδιος ὁ Χρι­στός διά τοῦ εὐαγγε­λί­ου του, ἡ φωνή καί ἡ πρόσ­­κληση τοῦ τιμίου Προ­δρόμου συνεχίζει νά διατηρεῖ καί σή­μερα τήν ἐπικαι­ρό­­τη­τά της. Γιατί ἔρη­μος εἶ­ναι πολ­λές φορές ἡ κοι­νωνία μας, στήν ὁποία οἱ ἄν­θρω­ποι ζοῦν χωρίς νά ἐπικοινωνοῦν ὁ ἕ­νας μέ τόν ἄλλο· για­τί πολλές φορές ἔ­ρη­­μος γίνεται ἡ ψυ­χή μας καί ἡ ζωή μας ἀπό τά πάθη καί τίς ἀδυ­­ναμίες μας καί ἀπό τήν ἀπουσία τῆς χάρι­τος τοῦ Θεοῦ.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

 

«Αὐτός γάρ σώσει τόν λαόν αὐτοῦ ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν αὐτοῦ» (Ματθ. 1.21).

Κυριακή πρό τῆς Χρι­στοῦ Γεννήσεως, Κυρια­κή πρίν ἀπό τό χαρμό­συνο γεγονός τῆς ἐλεύ­σεως στόν κόσμο τοῦ Μεσ­σίου καί λυτρωτοῦ του, ὁ ἱερός εὐ­αγ­γελιστής Μα­τθαῖος πε­ρι­γράφει ὅλη τήν ἁλυ­σίδα τῶν ἀν­θρώ­­πων ἀπό Ἀδάμ μέ­χρι τόν Ἰωσήφ πού πε­ρί­με­ναν τή γέννησή του. Πε­ριγράφει ὅλη αὐ­τή τήν ἁλυσίδα, ἡ ὁποία συνέ­δε­ε τόν πα­λαιό Ἀδάμ μέ τόν νέο, τό πλά­­σμα μέ τόν Δημι­ουρ­γό του. Καί δέν περιορίζεται μό­­νο σ᾽ αὐτήν, ἀλλά πε­ριγράφει μέ σαφήνεια τήν κατά τούς προφῆ­τες ἀποστολή τοῦ Χρι­στοῦ στόν κόσμο.

Δέν ἔρχεται ὁ Χριστός, ὅπως πε­ρί­μεναν κάποιοι, γιά νά ἀναλάβει κοσμι­κή ἐ­ξου­­σία. Δέν ἔρχεται γιά νά ἐλευ­θε­ρώσει τούς Ἰουδαίους ἀπό τήν κυ­ριαρχία τῶν Ρω­μαί­ων. Ἀποστολή του εἶναι ἡ ἐκπλήρωση τοῦ σχε­δίου τῆς θείας οἰκονο­μίας καί ὄχι ἡ ἐξυ­πη­ρέτηση τῶν ἐθνικῶν συμ­φε­ρό­ντων ἤ τῶν προσ­­δο­κιῶν ἑνός καί μό­νο λαοῦ, ἔστω καί ἄν αὐ­τός εἶναι ὁ ἠγαπη­μένος του. Ὁ Χριστός ἔρ­χεται ὡς ἄνθρωπος στή γῆ γιά νά σώσει «τόν λαόν αὐ­τοῦ ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν αὐτοῦ». Καί λαός αὐτοῦ εἶναι ὅλο τό ἀνθρώπινο γένος. Εἶναι ὅλοι ἐκεῖ­νοι πού θά θελήσουν νά τόν δεχθοῦν ὡς σωτήρα καί λυτρωτή τους καί θά ἀπολαύσουν τήν λύ­τρωση ἀπό τίς ἁμαρτίες πού τούς προσφέρει.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ´ ΛΟΥΚΑ (ΑΓ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ)

 

«Πολλοί γάρ εἰσίν οἱ κλητοί, ὀλίγοι δέ ἐκλε­κτοί» (Λουκ. 14.24).

Δέκα μόλις ἡμέρες μᾶς χωρίζουν, ἀδελφοί μου, ἀπό τή μεγάλη ἑορτή τῶν Γεννήσεως τοῦ Χρι­στοῦ, ἀπό τήν ἑορτή τῆς μεγάλης καί διαρ­κοῦς προσκλήσεως τοῦ ἀνθρώπου νά οἰκειωθεῖ τόν Θεό διά τῆς πίστε­ως.

Γι᾽ αὐτή τήν πρόσκλη­ση, τήν πρόσκληση τῆς προ­σωπικῆς μας σωτη­ρί­ας πού θά ἀνανεώσει πρός ὅλους μας καί τά φετινά Χριστούγεννα ὁ Θεός, μᾶς προετοιμάζει μέ τό σημερινό εὐαγγε­λικό ἀνάγνωσμα τῆς πα­­­ραβολῆς τοῦ Με­γά­λου Δείπνου.

ΚΥΡΙΑΚΗ I´ ΛΟΥΚΑ (Αποστολικό Ανάγνωσμα)

 

«Οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρός αἷμα καί σάρκα ἀλλά πρός τάς ἀρχάς, πρός τάς ἐξουσίας, πρός τούς κο­σμο­κράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου» (Ἐφεσ. 6.12).

Γιά ἕναν πόλεμο κάνει λόγο ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφοντας πρός τούς χριστιανούς τῆς Ἐφέσου. Γιά ἕναν πόλεμο πού δέν εἶναι ἐναντίον ἀνθρώπων ἤ ὑλικῶν πραγμάτων, ἀλλά εἶναι ἐναντίον αὐτῶν πού κυριαρχοῦν καί ἐξου­σιάζουν τά πάντα στήν ἐποχή μας, εἶναι «πρός τάς ἀρχάς, πρός τάς ἐξουσίας, πρός τούς κοσμοκρά­το­ρας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τού­του».

Ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου στή γῆ εἶναι ἕνας πόλεμος, μία πάλη, μία ἀντι­παράθεση τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν ἄνθρωπο. Τέτοιους πολέμους παρακολουθοῦμε καθημερινά ἀπό τά μέσα μαζικῆς ἐνημερώσεως, ἄλ­λοτε μακριά μας καί ἄλλοτε πιό κοντά μας. Πολλοί πιστεύουμε πώς εἶναι οἱ μόνοι πόλεμοι πού ὑπάρχουν στόν κόσμο μας καί οἱ περισσότεροι ἀδια­φοροῦμε γιατί νομίζουμε ὅτι δέν μᾶς ἐνδιαφέρουν.

Ὅμως αὐτό δέν ἰσχύει. Γιατί ἐκτός ἀπό αὐτούς τούς πολέμους πού βλέ­πουμε καί ἀκοῦμε νά συμβαί­νουν γύρω μας, ὑπάρχει καί ἕνας πόλεμος τόν ὁποῖο οὔτε βλέπουμε οὔτε ἀκοῦμε, γιατί σοβεῖ μέσα μας, μέσα στήν ψυχή μας, καί μᾶς ἐν­διαφέρει ὅλους ἀνεξαιρέτως. Αὐτός εἶναι ὁ πνευματικός πόλε­μος, τόν ὁποῖο μᾶς περιγράφει σή­με­ρα ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστο­λος Παῦλος καί μᾶς συμβουλεύει συγχρόνως πῶς νά τόν ἀντιμετωπίσουμε.

Άγιος Πορφύριος: Εμπιστοσύνη στο Θεό.

Η ελευθερία δεν κερδίζεται, αν δεν ελευθερώσουμε το εσωτερικό μας απ’ τα μπερδέματα και τα πάθη.

Ο γέροντας Πορφύριος συμβουλεύει να έχουμε εμπιστοσύνη στον Θεό. Να βασιζόμαστε σε Αυτόν για τα άγχη και τα προβλήματά μας. Αυτό είναι η Εκκλησία μας, αυτή είναι η χαρά μας, αυτό είναι το παν για μας. Και ο άνθρωπος σήμερα αυτό ζητάει. Κάτι αισθάνεται εκείνη τη στιγμή και αύριο είναι τσακισμένος. Το ένα τον τρίβει, τον τρώει, τον τσακίζει, τον ψήνει. Ενώ το άλλο, δηλαδή το δόσιμο στον Χριστό, τον ζωογονεί, του δίνει χαρά, τον κάνει να χαίρεται τη ζωή, να νιώθει δύναμη, μεγαλείο.

Είναι μεγάλη τέχνη να τα καταφέρετε να αγιασθεί η ψυχή σας. Παντού μπορεί ν’ αγιάσει κανείς. Και στην Ομόνοια μπορεί ν’ αγιάσει, αν το θέλει. Στην εργασία σας, όποια και να είναι, μπορείτε να γίνετε άγιοι. Με την πραότητα, την υπομονή, την αγάπη. Να βάζετε κάθε μέρα νέα σειρά, νέα διάθεση, με ενθουσιασμό και αγάπη, προσευχή και σιωπή. Όχι να έχετε άγχος και να σας πονάει το στήθος.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ´ ΛΟΥΚΑ

 

«Καἰ ἠκολούθησεν αὐτῷ δοξάζων τόν Θεόν» (Λουκ. 18.43).

Μέ αὐτή τή φράση ὁλοκληρώνει ὁ ἱερός εὐαγγελιστής Λουκᾶς τήν πε­ριγραφή τῆς θεραπείας τοῦ τυφλοῦ τῆς Ἰεριχοῦς. Ἕνας τυφλός ἐπαιτεῖ καθισμένος ἔξω ἀπό τήν εἴσοδο τῆς πόλεως. Καί ὅταν ὁ Χριστός περνᾶ καί ὁ τυφλός πληροφορεῖται ποιός εἶναι, ζητᾶ τό ἔλεός του, ζητᾶ ἀπό Αὐτόν πού εἶναι τό φῶς τοῦ κόσμου νά τοῦ χαρίσει τό φῶς τῶν ὀφθαλμῶν. Ὁ Χριστός, ὅπως πά­ντα, ἀνταποκρίνεται στό αἴτημά του, ἀφοῦ τόν ρωτήσει ἄν πιστεύει. Καί τό θαῦμα γίνεται καί ὁ τυφλός ἀναβλέπει. Καί δέν ἀναβλέπει μό­νο σωματικά ἀλλά καί ψυχικά. Γι᾽ αὐτό καί μόλις θεραπεύεται, ἀκο­λου­θεῖ τόν Ἰησοῦ καί δοξάζει τόν Θεό.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ´ ΛΟΥΚΑ

 

«Τά ἀδύνατα παρ᾽ ἀν­θρώποις δυνα­τά παρά τῷ Θεῷ ἐστι» (Λουκ. 18.27).

Τό θέμα τῆς δυνάμεως τοῦ ἀν­θρώ­που καί τοῦ Θεοῦ θέτει ὁ Χρι­στός στή σημερινή εὐαγγε­λι­κή περικοπή. Ἡ συζή­τη­ση ξεκινᾶ ἀπό τήν ἀποτυχία τοῦ εὐσεβοῦς ἐκεί­νου πλουσίου, ὁ ὁ­ποῖος πλησίασε τόν Χρι­­στό γιά νά τόν ρω­τή­­σει πῶς μπορεῖ νά κλη­ρονομήσει τήν αἰώ­νια ζωή. Καί ἐνῶ τόν δια­βε­βαίωσε ὅτι τηρεῖ σέ ὅλη του τή ζωή τίς ἐντολές τοῦ θείου νό­μου, δυσκο­λεύ­θηκε νά συμ­μορφωθεῖ μέ τήν τε­λευταία πού τοῦ ὑπέ­δει­ξε ὁ Χρι­στός, νά πω­λήσει δηλαδή τά ὑπάρ­χοντά του καί νά τόν ἀκολουθήσει, καί «ἀ­πῆλ­θε λυπούμενος».

Ἡ περίπτωση τοῦ πλουσίου τοῦ ση­με­ρινοῦ εὐαγγελίου, ἑνός ἀν­θρώ­που ὁ ὁποῖος θά εἶχε ὑποβληθεῖ καί σέ πολλές θυ­σίες προκειμένου νά ἐφαρμόσει στή ζωή του τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, μᾶς δείχνει πόσο δύ­σκο­λο τε­λικά εἶναι νά ἐπιτύχει ὁ ἄν­θρω­πος τή σωτηρία του· τόσο δύ­σκο­λο, ὥστε νά φαίνεται εὐκο­λό­τερο, ὅπως λέγει ὁ Χρι­στός, νά πε­ράσει ἕνα χονδρό σχοινί ἀπό τήν τρύπα μιᾶς βελόνας, πα­­ρά νά εἰσέλ­θει ἕνας πλούσιος στή βασι­λεία τοῦ Θεοῦ.

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης: ο κανόνας του πνευματικού δεν λύνεται από κανέναν!

 Ο Άγιος γέροντας 'Ιάκωβος Τσαλίκης (1991) εξομολόγησε κάποτε μία γερόντισσα και της έβαλε κανόνα νά μην κοινωνήσει για τρία χρόνια.

Γιατί δεν κοινωνάς; τη ρώτησε μία μέρα ο ιερέας της ενορίας της. Μου έβαλε κανόνα ο π. 'Ιάκωβος, απάντησε

Εκείνη, και του είπε την αιτία. Όχι γιαγιά, μη στενοχωριέσαι. Αυτός είναι αγράμματος καλόγερος.

Εγώ είμαι μορφωμένος και σόι λύνω τον κανόνα. Νά έρθεις την Κυριακή νά σε κοινωνήσω.

Καθώς όμως πλησίασε ή γιαγιά νά μεταλάβει, ένιωσε στο στόμα της την άγία λαβίδα άδεια και κρύα, δεν κατάλαβε τη γεύση της-θείας Κοινωνίας.

Το θαυμαστό γεγονός επαναλήφθηκε άλλες δύο Κυριακές, όπότε ή γυναίκα ανησύχησε και ξαναπήγε στο γέροντα 'Ιάκωβο.

ΕΙΣΟΔΙΑ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

 

«Μετά δέ τό δεύτερον καταπέ­τα­σμα σκηνή ἡ λεγομένη Ἅγια Ἁγί­ων, χρυσοῦν ἔχουσα θυμιατή­ριον καί τήν κιβωτόν τῆς διαθήκης» (Ἑβρ. 9.3).

Ἑορτή τῶν Εἰσοδίων τῆς Ὑπερα­γίας Θεοτόκου, τῆς εἰσόδου δηλα­δή τῆς Παναγίας Παρθένου στά Ἅγια τῶν Ἁγίων τοῦ ναοῦ τοῦ Σολομῶντος.

Δέν εἶναι ἀσφαλῶς οὔτε τυχαῖο οὔτε συμπτωματικό ὅτι κατά τή σημερινή ἡμέρα ἀκοῦμε στό ἀπο­στο­λικό ἀνάγνωσμα τόν οὐρανο­βά­μονα ἀπόστολο Παῦλο νά μᾶς περιγράφει τίς δύο σκηνές τοῦ ναοῦ τοῦ Σολομῶντος.

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ´ ΛΟΥΚΑ

 «Τί ποιήσω, ὅτι οὐκ ἔχω ποῦ συνάξαι τούς καρπούς μου;» (Λουκ. 12.17)

Ἕνα ἀσυνήθιστο ἐρώτημα ἀκού­σαμε στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα. Ἕνα ἐρώτημα πού ἐκφράζει τήν ἀπορία καί τήν ἀπόγνωση ἑνός ἀνθρώπου ὁ ὁποῖος, σύμφωνα μέ τήν περιγραφή τοῦ ἱεροῦ εὐαγγε­λιστοῦ, κάθε ἄλλο παρά προβλήμα­τα θά ἔπρεπε νά ἀντιμετωπίζει, κάθε ἄλλο παρά σέ δύσκολη θέση θά ἔπρεπε νά εὑρίσκεται. Γιατί ὁ ἄνθρωπος τῆς σημερινῆς εὐαγγε­λικῆς περικοπῆς δέν εἶναι μόνο πλούσιος, ἀλλά ἔχει καί τήν εὐλο­γία νά ἀποδώσουν τά κτήματά του πολλούς καρπούς.

Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Μηνάς ο Θαυματουργός (Βίος-Θαύματα)

Ο Άγιoς Μηνάς γεννήθηκε στην Αίγυπτo στα μέσα περίπoυ τoυ 3oυ αιώνα μ.Χ. από γoνείς ειδωλoλάτρες. Ωστόσo, τo ειδωλoλατρικό περιβάλλoν στo oπoίo μεγάλωνε, δεν κατάφερε να σκληρύνει την καρδιά τoυ η oπoία, όταν ήλθε η στιγμή, σκίρτησε ακoύγoντας την φωνή τoυ «ετάζoντoς καρδίας και νεφρoύς» (Ψλμ.7,10) Θεoύ και έτσι o, έφηβoς ακόμη, Μηνάς έγινε χριστιανός.

Μεγαλώνoντας, επέλεξε να σταδιoδρoμήσει στoν Ρωμαϊκό στρατό, στo ιππικό τάγμα των Ρoυταλικών, υπό την διoίκηση τoυ Αργυρίσκoυ. Η έδρα της μoνάδας τoυ ήταν στo Κoτυάειoν (σημερινή Κιoυτάχεια) της Μικράς Ασίας. Εκεί o Μηνάς διακρίθηκε και για την φρόνησή τoυ αλλά και για τo ανδρείo τoυ φρόνημα και γι’ αυτό έχαιρε εκτιμήσεως στo κύκλo των στρατιωτικών.

Δυστυχώς όμως, τρεις αιώνες μετά την έλευση τoυ Χριστoύ και o παλαιός κόσμoς ακόμη δεν ήθελε να δεχθεί τo λυτρωτικό μήνυμα της Αναστάσεως, παραμένoντας αυτάρεσκα, εγωιστικά και αυτoκαταστρoφικά πρoσκoλλημένoς στη φθoρά και τo σκoτάδι. Οι αυτoκράτoρες της Ρώμης άρχισαν και πάλι «πρoς κέντρα λακτίζειν» (Πράξεις 26,14). Ο Διoκλητιανός και o Μαξιμιανός διέταξαν διωγμό εναντίoν των λoγικών πρoβάτων τoυ Χριστoύ, διωγμό o oπoίoς κράτησε από τo 303 έως τo 311 μ.Χ. Έτσι, oι Ρωμαίoι στρατιώτες διατάχθηκαν να συλλαμβάνoυν και να τυραννoύν τoυς χριστιανoύς πρoσπαθώντας να τoυς κάνoυν να αλλαξoπιστήσoυν. Αυτή ήταν και η πρώτη κρίσιμη στιγμή κατά την oπoία ό Μηνάς κλήθηκε να πει «τo μεγάλo ναι ή τo μεγάλo όχι». Η πίστη τoυ στoν Χριστό νίκησε την κoσμική «σύνεση» και λoγική.

ΚΥΡΙΑΚΗ Η´ ΛΟΥΚΑ

 

«Ὁ δέ θέλων δικαιοῦν ἑαυτόν εἶπεν πρός τόν Ἰησοῦν· καί τίς ἐστίν μου πλησίον;» (Λουκ. 10.29)

Δέν εἶναι σπάνιες οἱ περιπτώσεις κατά τίς ὁποῖες οἱ ἱεροί εὐαγγε­λιστές μᾶς διασώζουν συνομιλίες τοῦ Χριστοῦ μέ ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι πλησίασαν τόν Κύριό μας γιά νά τοῦ θέσουν τά ἐρωτήματά τους. Καί ὁ λόγος εἶναι διττός: ἀφε­νός, γιατί οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ἐκφρά­ζουν ἀπορίες καί ἐρωτήματα τά ὁποῖα θά μποροῦσε νά θέσει ὁ καθένας μας, καί ἀφετέρου, γιατί οἱ ἐρωτήσεις αὐτές δίδουν ἀφορμή στόν Χριστό νά μᾶς ἀποκαλύψει καί νά μᾶς διδάξει τήν ἀλήθειά του, ἀκόμη καί ὅταν ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι εἰλικρινής καί ἡ ἐρώτησή του δέν εἶναι ἀνυστερόβουλη.

Μία τέτοια συνομιλία μᾶς παρου­σίασε στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ὁ ἱερός εὐαγγελιστής Λουκᾶς. Ἕνας νομικός, ἕνας ἄν­θρωπος δηλαδή πού γνώριζε καλά τόν Μωσαϊκό νόμο καί τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, θέτει ἕνα καίριο ἐρώτη­μα στόν Χριστό: «τί ποιήσας ζωήν αἰώνιον κληρονομήσω;» Τί πρέπει νά κάνω γιά νά κερδίσω τήν αἰώ­νιο ζωή; ρωτᾶ ὁ νομικός.