Αββάς Δωρόθεος: Η πιο εύκολη αμαρτία.

 

Ξέρεις πόσο μεγάλη αμαρτία είναι να κρίνεις τον πλησίον; Πραγματικά, τί μπορεί να είναι βαρύτερο απ’ αυτό; Τί άλλο μισεί τόσο πολύ και αποστρέφεται ο Θεός σαν την κατάκριση; Όπως ακριβώς είπαν οι Πατέρες, δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απ’ αυτήν.

Και όμως λένε ότι από αυτά τα μικροπράγματα φτάνει κανείς σ’ αυτό το τόσο μεγάλο κακό. Από το να δεχτεί μιά μικρή υποψία για τον πλησίον, από το να λέει: «Τί σημασία έχει αν ακούσω τι λέει αυτός ο αδελφός; Τί σημασία έχει αν πω και εγώ αυτόν τον λόγο; Τί σημασία έχει αν δω που πάει αυτός ο αδελφός ή τι πάει να κάνει αυτός ο ξένος»; Αρχίζει… ο νους να αφήνει τις δικές του αμαρτίες και ν’ απασχολείται με τη ζωή του πλησίον. Από εκεί φτάνει κανείς στην κατάκριση, στην καταλαλιά, στην εξουθένωση. Από εκεί πέφτει σ’ όσα κατακρίνει. Επειδή δεν φροντίζει για τις δικές του κακίες, επειδή δεν κλαίει, όπως είπαν οι Πατέρες, τον πεθαμένο εαυτόν του, δεν μπορεί σε τίποτα απολύτως να διορθώσει τον εαυτόν του, αλλά πάντοτε απασχολείται με τον πλησίον. Και τίποτα δεν παροργίζει τόσο το Θεό, τίποτα δεν ξεγυμνώνει τόσο τον άνθρωπο και δεν τον οδηγεί στην εγκατάλειψη, όσο η καταλαλιά, η κατάκριση και η εξουθένωση του πλησίον.

Γιατί άλλο πράγμα είναι η καταλαλιά και άλλο η κατάκριση και άλλο η εξουθένωση.

Από την αλήθεια του εαυτού μας στην Αλήθεια της ζωής μας.

 

Θέλουμε να είμαστε αληθινοί και ειλικρινείς με τους άλλους, αλλά από την άλλη η αλήθεια του καθενός κρύβεται βαθιά πίσω από τα προσωπεία μας. Είμαστε ψεύτες προς τον εαυτό μας.

Στρουθοκαμηλίζουμε μπροστά στην αλήθεια μας. Φοβόμαστε τι θα ανακαλύψουμε κι έτσι δεν μπαίνουμε στην διαδικασία μιας εσώτερης αυτοκριτικής.

Κυριακή της Πεντηκοστής: Χωρίς Άγιο Πνεύμα δεν μπορούμε να ελευθερωθούμε από την σύγχυση και τον σημερινό παραλογισμό.

Ο πρώτος λόγος, ευλογημένοι μας Χριστιανοί, για το Άγιον Πνεύμα γίνεται στην Παλαιά Διαθήκη. Εκτός του ότι ενεφυσήθη στο πρόσωπο του Αδάμ και μετεποίησε το χώμα σε ζωντανή πνευματική ύπαρξη, μεγάλες προφητικές φυσιογνωμίες από την έμπνευσή του, προείπαν τόσα για την γέννηση του Κυρίου. Η δωρεά όμως του Αγίου Πνεύματος με όλη την πληρότητα του πλούτου των χαρισμάτων του αποκαλύπτεται στη νέα εποχή της χάριτος. Η δωρεά αυτή είναι μία από τις μεγαλύτερες επαγγελίες της Καινής Διαθήκης. Και η μεγάλη αυτή υπόσχεση του Κυρίου δεν άργησε να εκπληρωθεί. Ηταν η ημέρα της Πεντηκοστής.

Γιατί γονατίζουμε την Πεντηκοστή;

«Θεέ μου…Είμαι πεσμένος… Σήκωσέ με. Ανάστησέ με. Σώσε με!…»

Κατά την «έσχατη» και «μεγάλη» και «σωτήρια» ημέρα της Πεντηκοστής, κατά την οποία μας αποκαλύφθηκε και προσκυνούμε και δοξάζουμε το μέγα μυστήριο της Αγίας και Ομοουσίου και Ζωοποιού και Αδιαιρέτου και Ασυγχύτου Τριάδας, του Ενός και Μοναδικού Θεού. του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, αμέσως μετά την πανηγυρική Θεία Λειτουργία, τελούμε τον «Εσπερινό της Γονυκλισίας», κατά τον οποίο ψάλλουμε ύμνους αφιερωμένους κατ’ εξοχήν στο Πανάγιο Πνεύμα, το τρίτο Πρόσωπο της Τρισηλίου Θεότητας, που είναι «φως και ζωή και ζώσα πηγή νοερά. Πνεύμα σοφίας, Πνεύμα συνέσεως, αγαθόν, ευθές, νοερόν, ηγεμονεύον, καθαίρον τα πταίσματα, Θεός και θεοποιούν, πυρ εκ πυρός προϊόν, λαλούν, ενεργούν, διαιρούν τα χαρίσματα».

Γέροντας Βασίλειος Γοντικάκης: Μόνο στην Θεία Λειτουργία ο άνθρωπος σώζεται.

Είναι μεγάλο πρόβλημα ο άνθρωπος. Σου γίνεται βάσανο και σταυρός ανανεούμενος, αν θέλης να σεβαστής τη φύσι του, να μην τον ακρωτηριάσεις, αλλά να τον δεχθής όπως είναι.

Γι’αυτό όλα τα συστήματα, για ν’ αποφύγουν το βάσανο αυτό που δημιουργεί ο άνθρωπος, με προκρούστεια μέθοδο τον φέρνουν στα μέτρα τους, κάνοντάς τον άτομο, μονάδα παραγωγής. Και οι ιδεαλισμοί τον εμπαίζουν με ανυπόστατους ρομαντισμούς, αφήνοντάς πεινασμένο, αμεταμόρφωτο και νεκρούμενο το σώμα της υπάρξεώς του.

Τί να γνωρίζουμε για την Ανάληψη του Κυρίου.

Ἡ Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ 

(δέκα τοποθετήσεις σὲ δέκα ἐρωτήσεις)

 
1. Γιατί ἔγινε ἡ Ἀνάληψη μετὰ ἀπὸ 40 μέρες καὶ ὄχι ἀμέσως μετὰ τὴν Ἀνάσταση;

Ὁ ἀρχηγὸς τῆς ζωῆς, ποὺ ἔλυσε τὰ δεσμὰ τοῦ θανάτου μὲ τὴν Ἀνάστασή του, συναναστράφηκε μὲ τοὺς μαθητὲς του ἐπὶ σαράντα ἡμέρες καὶ ἐπιβεβαίωσε σ’ αὐτοὺς τὴν Ἀνάστασή του μὲ πολλὲς ἀποδείξεις. Δὲν ἀνέβηκε στοὺς οὐρανοὺς τὴν ἴδια ἡμέρα ποὺ ἀναστήθηκε, γιατί κάτι τέτοιο θὰ δημιουργοῦσε ἀμφιβολίες καὶ ἐρωτηματικά. Διαφορετικά, πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἄπιστους θὰ μποροῦσαν νὰ προβάλλουν τὸ ἐπιχείρημα ὅτι ἡ Ἀνάσταση δὲν ἦταν παρὰ ἕνα ἀκόμη ἀπὸ τὰ ὄνειρα εὐσεβῶν πόθων ποὺ γρήγορα ἔρχονται καὶ πιὸ γρήγορα παρέρχονται. Γιὰ αὐτὸ ἀκριβῶς ἔμεινε ὁ Χριστὸς σαράντα ὁλόκληρες ἡμέρες στὴ γῆ, καὶ ἐμφανίστηκε ἐπανειλημμένα στοὺς μαθητές του, καὶ τοὺς ἔδειξε τὶς οὐλὲς ἀπὸ τὰ πληγές του, τοὺς μίλησε γιὰ τὶς προφητεῖες ποὺ ἐκπλήρωσε μὲ τὴν ζωὴ καὶ τὰ πάθη του ὡς ἄνθρωπος, καὶ μάλιστα συνέφαγε μαζί τους.

Πρέπει να μάθουμε απ'την αρχή την ζωή.

 

Να μάθουμε να ζούμε -πραγματικά- μέσα στην Εκκλησία.

Με τον ήχο των καμπάνων, με λιβάνι και κερί, με γονυκλυσίες και αγρυπνίες, με νηστείες και εορτές, με χαρμολύπη και μετάνοια, με ωδές πνευματικές και σιωπηλές προσευχές.

Μέσα στην Εκκλησία συνυπάρχουμε πόρνοι και παρθένοι, μέθυσοι και εγκρατείς, πολυλογάδες και σιωπηλοί, γαστρίμαργοι και νηστευτές, φιλάργυροι και ελεήμονες, οικογενειάρχες, μοναχοί, πλούσιοι, φτωχοί, μορφωμένοι, αγράμματοι, διάσημοι και άσημοι· όλοι με πάθη και αρετές, με αδυναμίες και δυνάμεις, με πτώσεις και αναστάσεις, όλοι όμως ατελείς, όλοι ζητιάνοι της Χάριτος.

Μην επαναφέρεις αυτά που πρέπει να αφήσεις.

Ποια είναι άραγε η ευθύνη του καθενός μας για την ταραχή της ζωής μας για την οποία παραπονιόμαστε;

Χρειάζεται να παρατηρήσουμε ότι πολλές φορές εμείς οι ίδιοι δραματοποιούμε την κατάσταση την οποία βιώνουμε. Μεγαλοποιούμε τα δυσάρεστα γεγονότα. Εστιάζουμε στο σκοτάδι. Καλλιεργούμε την απαισιοδοξία. Εμμένουμε στο δράμα.

Άγιος Νικόλαος Αχρίδος: Κυριακή της Σαμαρείτιδος

Ο Κύριος Ιησούς είπε κάποτε στους μαθητές Του: «Πολλοί προφήται και δίκαιοι επεθύμησαν ιδείν α βλέ­πετε, και ουκ είδον» (Ματθ. ιγ’, 17). Οι σποριάδες δε βλέπουν εκείνα που βλέπουν οι θεριστές: τον καρπό και το θερισμό. Κι οι δυό τους όμως θα λάβουν μισθό για τον κόπο τους, γιατί κι οι δυό τους είναι εργάτες στον αγρό του Θεού, ίνα και ο σπείρων ομού χαίρη και ο θερίζων.

Αποφθέγματα Αγίων και γερόντων.

Δαιμόνιο είναι επίσης και η ταπεινολογία. Το λένε και αίσθημα κατωτερότητος. Η αληθινή ταπείνωση δεν μιλάει, δεν λέει ταπεινολογίες, δηλαδή, «είμαι αμαρτωλός, ανάξιος, ελάχιστος πάντων…». Φοβάται ο ταπεινός μήπως με τις ταπεινολογίες πέσει στην κενοδοξία. Η χάρις του Θεού δεν πλησιάζει εδώ. (Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης)

Οι τρεις μεγάλοι γίγαντες των παθών, όπως τους αποκαλούν οι Πατέρες μας, είναι η φιληδονία, η φιλαργυρία και η φιλοδοξία. Αν αυτοί επικρατήσουν γεννούν άλλους τρεις τυράννους αντάξιούς τους: την αμέλεια, τη λήθη και την άγνοια, που συντρίβουν τις ψυχικές δυνάμεις και το νου. (Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός)

Μακάριος είναι αυτός που αναγκάζει τον εαυτό του να υπομένει τα βάσανα, γιατί μέσω της οδού του θρήνου θα εισέλθει στη Βασιλεία των Ουρανών. (Άγιος Εφραίμ ο Σύρος)

Εξομολόγηση, το Λουτρό τής Ψυχής (Σύντομες και περιεκτικές συμβουλές και εξηγήσεις)

 Ίσως όμως να είσαι από εκείνους, που δεν γνώρισαν ως τώρα την γαλήνη και την χαρά που χαρίζει η Εξομολόγηση. Δεν σού εδόθη η κατάλληλη ευκαιρία. Δεν γνωρίζεις την αναγκαιότητα τής Εξομολογήσεως. Δεν γνωρίζεις πως πρέπει να εξομολογηθείς. Θα ήθελες όμως να πληροφορηθείς, να μάθεις...

Το βιβλιαράκι αυτό, μέσα στις λίγες γραμμές του, αυτό ακριβώς σκοπεύει. Να δώσει, σε όσους έχουν την δίψα να μάθουν, την ευκαιρία, να γνωρίσουν τα βασικά γύρω από το μεγάλο Μυστήριο τής Εξομολογήσεως, να βοηθήσει στο να κάνουν καλή Εξομολόγηση, να αισθανθούν την ανακούφιση και την χαρά που φέρνει η Εξομολόγηση, χαρά η οποία είναι ο αντίλαλος τής χαράς τού ουρανού, διότι όπως είπε ο Χριστός: «Χαρά γίνεται εν ουρανώ επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι».

Πρώτα - πρώτα θα απαντήσουμε στην πρωταρχική απορία σου:

1. Γιατί πρέπει να εξομολογηθώ;

Θα εξομολογηθείς για να βρεις την γαλήνη και την χαρά σου. Είσαι στενοχωρημένος και λυπημένος. Πολλές σκέψεις και αγωνίες βασανίζουν την ψυχή σου. Νομίζεις ότι αιτία τής αγωνίας σου είναι η ανέχεια, η αρρώστια, οι δυσκολίες που συναντάς... Πραγματικά όμως η ουσιαστική αφορμή ευρίσκεται αλλού. Η χαρά και η λύπη τού ανθρώπου έχει την πηγή της στην συνείδησή του. Όταν αυτή ειρηνεύει και δεν διαμαρτύρεται, τότε όση συννεφιά και αν είναι απ' έξω, ο άνθρωπος χαίρεται την ζωή του. Όταν όμως η συνείδηση φωνάζει πως είσαι ένοχος, τότε και μέσα στην πιο ζηλευτή υγεία και στα μεγαλύτερα πλούτη και στις ζωηρότερες απολαύσεις, θα είσαι ο δυστυχής. Θα είσαι ένας άλλος Δαμοκλής, που θα βλέπεις επάνω από το κεφάλι σου να κρέμεται το ξίφος τής θείας δικαιοσύνης. Από την κατάσταση αυτή μόνο η Εξομολόγηση έχει την δύναμη να σε λυτρώσει, διότι μόνο με αυτήν επιτυγχάνεται η συγχώρηση τών αμαρτιών σου και άρα η γαλήνη τής συνειδήσεώς σου.

Τα κόμπλεξ δεν είναι αρετές!

Παρατηρείται το φαινόμενο πολλές φορές μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας οι χριστιανοί να βαπτίζουν τον κομπλεξισμό τους αρετή. Ντύνουν δηλαδή τα κόμπλεξ τους με τον μανδύα της ηθικής, της καθαρότητας, του ασκητικού πνεύματος, της ήσυχης ζωής. Και αυτό είναι επικίνδυνο. Θα τολμούσα να πω ότι είναι πιο επικίνδυνο από την αμαρτία διότι οδηγεί τον άνθρωπο στην πλάνη. Ο άνθρωπος δεν καταλαβαίνει ότι δεν ζει θεάρεστα, αντιθέτως, θεωρεί ότι ζει μία ανώτερη πνευματική ζωή (σε σχέση με τους άλλους).

Για να το καταλάβουμε ας πούμε μερικά παραδείγματα.
Ο κομπλεξικός άνθρωπος δεν έχει δική του ζωή. Δεν τα έχει βρει με τον εαυτό του. Και ακριβώς γι’αυτόν τον λόγο ασχολείται με τις ζωές των άλλων. Συνήθως ζει ήσυχα, όχι όμως από επιλογή, όχι επειδή θέλει να προσεύχεται, να μελετά και να ασκείται στην αφάνεια, αλλά διότι είναι γεμάτος ανασφάλειες και φοβίες.

Τί σημαίνει να ανήκω στην Εκκλησία;

 

 Συζήτηση με το μακαριστό Μητροπολίτη Γόρτυνος και Μεγαλουπόλεως 

κ. Ιερεμία Φούντα

– Ἐρ.: Ἂν κανεὶς πιστεύει στὸν Χριστό, διαβάζει τὸ Εὐαγγέλιο, ἀλλὰ δὲν θέλει νὰ ἀνήκει στὴν Ἐκκλησία, δὲν εἶναι καλὸς χριστιανός;

Ἀπ.: Ὄχι! Χριστιανισμὸς δὲν σημαίνει νὰ πιστεύουμε θεωρητικὰ μερικὰ πράγματα, ἀλλὰ νὰ ζοῦμε μέσα στὴν Ἐκκλησία. Παραθέτουμε ὅσα πολὺ ὡραῖα γράφει σχετικὰ ὁ Φλορόφσκυ: «Ὁ Χριστιανισμὸς ἐξ ἀρχῆς ὑπῆρχεν ὡς συγκεκροτημένη πραγματικότης, ὡς κοινότης. Τὸ νὰ εἶναι κανεὶς Χριστιανὸς ἐσήμαινεν ἀκριβῶς τὸ νὰ ἀνήκῃ εἰς τὴν κοινότητα. Κανεὶς δὲν ἠμποροῦσε νὰ εἶναι Χριστιανὸς ἀπὸ μόνος του, ὡς ἀπομονωμένον ἄτομον, ἀλλὰ μόνον μαζὶ μὲ τοὺς “ἀδελφούς”, εἰς συνάφειαν μὲ αὐτούς. Unus Christianus – nullus Chtistianus. Ἡ προσωπικὴ πεποίθηση ἤ ἀκόμη ἕνας κανὼν ζωῆς δὲν καθιστοῦν τὸ ἄτομον Χριστιανόν. Ἡ χριστιανικὴ ὕπαρξις προϋποθέτει ἐν-σωμάτωσιν, συμμετοχὴν εἰς τὴν κοινότητα.

Κυριακή του Παραλύτου

Το θαύμα αυτό ορίστηκε να εορτάζεται τώρα μέσα στην Πεντηκοστή, γιατί ο Χριστός το έκανε κατά την περίοδο της Πεντηκοστής των Εβραίων. Ανέβηκε δηλαδή, κάποτε στα Ιεροσόλυμα για την εορτή της Πεντηκοστής και πήγε στην κολυμπήθρα (δεξαμενή) με τις πέντε στοές, που την είχε φτιάξει ο Σολομών και ονομαζόταν Προβατική.

Είχε αυτό το όνομα είτε επειδή εκεί γινόταν το πλύσιμο των εντοσθίων των ζώων που θυσιάζονταν, είτε γιατί εκεί γινόταν υγιής όποιος έμπαινε μέσα πρώτος (πρό+βαίνω=προβατική) μετά την αναταραχή του νερού από άγγελο Κυρίου, πράγμα που συνέβαινε μόνο μία φορά το χρόνο.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: Συχνή εξομολόγηση και συχνότερη Μετάληψη.

Θα ήθελες να μάθης αν η Εξομολόγηση είναι τόσο απαραίτητη;

Παλαιότερα πήγαινες πιο συχνά στην εξομολόγηση μα σταμάτησες επειδή κάποιος σε ειρωνεύτηκε γι’ αυτό. Δεν έπρεπε να διακόψεις. Ποιον δεν ειρωνεύτηκαν οι άνθρωποι; Ξέρεις τι είπε ο διορατικότερος όλων: « ουαί υμίν οι γελώντες νυν, ότι πενθήσετε και κλαύσετε…» (Λουκ.6,25). Μου γράφεις ότι εκτός από την τέχνη σου έχεις και ένα αμπέλι, που σου δίνει καλή παραγωγή, επειδή το καλλιεργείς πολύ. Αν κάποιος εγκατέλειπε το αμπέλι του και ειρωνευόταν εσένα που φροντίζεις με επιμέλεια το σικό σου, μήπως θα σήκωνες τα χέρια σου από το αμπέλι και θα σταματούσες να το καλιεργείς; Σίγουρα, δεν θα το έκανες αυτό.

Πως μπορείς λοιπόν να ταλαντεύεσαι αναφορικά με την καλλιέργεια της ψυχής σου η οποία είναι σημαντικότερη απ’ όλα τα αμπέλια του κόσμου; Επειδή όταν πεθάνεις, την ψυχή σου θα την πάρεις ενώ το αμπέλι θα το αφήσεις. Απ’ όλες τις καλλιέργειες, η σημαντικότερη είναι η καλλιέργεια της ψυχής. Και απ’ όλους τους κόπους που ο άνθρωπος καταβάλλει πάνω στη γη, ο κόπος για την ψυχή είναι ο πιο συνετός. Για τούτο, γύρνα στην προηγούμενη προσπάθειά σου γύρω από τη ψυχή σου και ξεκίνα πάλι να εξομολογήσαι. Λέει ο απ. Ιάκωβος: « εξομολογείσθε αλλήλοις τα παραπτώματα…» (Ιακ.5,16).

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: Είναι αδύνατον να ευτυχήσεις πραγματικά μακρυά από τον Θεό!

Βλέπεις τον εαυτό σου ευτυχισμένο και ακόμα βεβαιώνεις πως την ευτυχία σου την έφτιαξες μόνος σου , χωρίς τον Θεό και τους ανθρώπους. Γι’ αυτό απωθείς την άποψη που πρεσβεύουμε, ότι δηλαδή κάθε άνθρωπος χρωστά προσευχή στον Θεό και ελεημοσύνη στον πλησίον του. «Ούτε προσευχές στον Θεό ούτε ελεημοσύνη στον πλησίον», λες και μ’ αυτό τείνεις να θεωρείς τον εαυτό σου ευτυχισμένο.

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης: Ας πηγαίνουμε στον πνευματικό για να βρούμε τον Θεό.

Η αορασία του Θεού είναι η προάσπισίς μας, η ασφάλειά μας, η προϋπόθεσις για να καλλιεργίσωμε τα πνευματικά οπτικά μας αισθητήρια, ώστε να μάθουν να βλέπουν τον αόρατον Θεόν ως ορατόν και ορώμενον.

Ας μην μπερδευόμαστε. Μόνον καρδιές που δεν αγαπούν, αλλά σκέπτονται τον εαυτό τους, ζητούν να δουν τον Θεόν, να επιβεβαιώσουν την παρουσία Του. Η επιβεβαίωσις όμως της παρουσίας του Θεού έγινε με τον θάνατο και την ανάστασι του Χριστού, με το σημείο του Ιωνά. Πίστευσε λοιπόν και συ στον θάνατο του εγώ σου, για να ζήσης την ανάστασι.

Ο θάνατός σου θα σου δώση την απόδειξι της παρουσίας του Θεού, την δυνατότητα να βλέπης τον Θεόν.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ: Η συνάντηση με τον Χριστό.

«Τολμήσας εἰσῆλθε πρός Πιλᾶτον καί ᾐτήσατο τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ» (Μαρκ. 15.43).

Τρίτη Κυριακή μετά τήν Κυριακή τῆς λαμπροφόρου Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου καί ἡ ἑορτή τῶν ἁγίων μυροφόρων γυναι­κῶν καί τῶν εὐσχημόνων βουλευτῶν Ἰω­σήφ καί Νικο­δήμου, τήν ὁποία ὅρισε ἡ Ἐκκλησία μας νά ἑορτά­ζεται αὐτή τήν Κυριακή, μᾶς ξαναφέρνει στή μνήμη τίς συγκλονι­στι­κές στιγμές ἐκείνης τῆς ἡμέ­ρας, «τῆς μιᾶς τῶν σαββά­των». Καί μαζί μέ αὐτές μᾶς φέρνει στή μνήμη τίς συγκλο­νι­στικές πρά­ξεις ἐκεί­νων τῶν ἀνθρώπων, γυναι­κῶν καί ἀνδρῶν, πού περιέβαλλαν μέ ὑπέρ­­τατο σεβασμό καί ἀνυπόκριτη ἀγάπη τόν διδάσκαλό τους.

Κυριακή Μυροφόρων: Η αφοσίωση των Μυροφόρων γυναικών νίκησε την απιστία τους!

Σήμερα η εκκλησία μας προβάλει τους ανθρώπους που έγιναν μάρτυρες του θανάτου αλλά και της αναστάσεως του Χριστού.

Οι Μυροφόρες γυναίκες ξεκινούν να πάνε να αποδώσουν κατά το έθος τις διάφορες νεκρικές τιμές…. σε ποιον όμως πάνε;… στον νεκρό τους διδάσκαλο. Οι Μυροφόρες γυναίκες ΔΕΝ πιστεύουν στην Ανάσταση του Κυρίου τους. Δεν τους περνά από το μυαλό ότι αυτά που έλεγε ο διδάσκαλός τους θα γίνουν…ίσως δεν τα είχαν εννοήσει, το σίγουρο όμως είναι ότι πάνε στον τάφο για να συναντήσουν έναν νεκρό, τον ηγαπημένο τους Ιησού.

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης: Τί είναι η άσκησις.

Τι είναι η άσκησις; Στην πραγματικότητα είναι η καθημερινότητα του πνευματικού ανθρώπου, η αναπνοή του. Ότι είναι η είσπνοη και η εκπνοή για τον φυσικό άνθρωπο, το ίδιο ακριβώς είναι και η άσκησις για τον πνευματικό. Βγάζε ότι γήινο, ότι σωματικό, ότι ανθρώπινο υπάρχει μέσα του, και βάζειν Θεόν. Δια της ασκήσεως ο άνθρωπος εκφράζει τον πόθο του προς τον Θεόν και την αναγνώρισι της οικείας ασθένειας. Ο μόχθος μας, η άσκησις μας, δείχνει οχι την αξία μας αλλα την θέλησί μας.