Κυριακή Θ' Ματθαίου: Πιστεύω στον Θεό σημαίνει εμπιστεύομαι τον Θεό.

Η ικανότητά μας να εμπιστευόμαστε τον Θεό σχετίζεται άμεσα με την πίστη μας στην αγάπη του και στην Πρόνοιά Του. Η εμπιστοσύνη του ανθρώπου είναι το βασικό στοιχείο που καθορίζει και την ποιότητα της πίστης του στον Θεό.

Στην ευαγγελική περικοπή (Κυριακή Θ' Ματθαίου), διαβάζουμε εκείνο το γεγονός κατά το οποίο ο Ιησούς περπατά πάνω στην φουρτουνιασμένη θάλασσα και έπειτα κατά την διήγηση του ευαγγελιστή το πάθημα του αποστόλου Πέτρου πάνω στο οποίο θα κάνουμε και κάποιες σκέψεις.

  Μετά από μια μέρα διδαχής του λαού, οι μαθητές του Χριστού μπαίνουν στο πλοίο για να διαβούν την Τιβεριάδα θάλασσα. Ο Ιησούς, μετά την αποχώρηση του πλήθους, ανέβηκε στο βουνό για να προσευχηθεί. Κατά τα ξημερώματα, και ενώ στη λιμνοθάλασσα επικρατούσε ταραχή, είδαν οι μαθητές τον Χριστό να έρχεται προς το μέρος τους, περπατώντας πάνω στο νερό.

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Η αναγκαιότητα της προσευχής.

«Καί ἀπολύσας τούς ὄχλους ἀνέβη εἰς τό ὄρος κατ᾽ ἰδίαν προσεύξασθαι» (Ματθ. 14.23).

Μία ὁλόκληρη ἡμέρα εἶχε πε­ράσει ὁ Ἰησοῦς μαζί μέ τούς ἀνθρώπους πού τόν εἶ­χαν ἀκολουθήσει γιά νά ἀκού­σουν τόν λόγο του. Καί δέν ἦταν λίγοι ἐκεῖνοι πού εἶ­χαν συγκεντρωθεῖ. Πέντε χι­λιά­δες, σημειώνει ὁ ἱερός εὐ­αγγελιστής Ματθαῖος, ἦταν μόνο οἱ ἄνδρες πού εἶχαν παραμένει ὥς ἐκείνη τήν πε­ρασμένη ὥρα καί εἶχαν μοι­ρα­σθεῖ τόν ἄρτο καί τούς ἰχθῦς πού εἶχε πολλαπλα­σιά­σει ὁ Χριστός γιά νά χορτά­σουν. Ἀλλά οἱ ἄνθρωποι δέν ἤθε­λαν προφανῶς νά φύγουν, ἤθελαν νά ἀπολαύσουν καί ἄλλο τήν παρουσία του ἀνά­μεσά τους καί τή διδασκαλία του. Γι᾽ αὐτό καί ὁ Χριστός ζή­τησε ἀπό τούς μαθητές του νά ἀπομακρυνθοῦν μέ τό πλοῖο καί νά τόν ἀφήσουν μό­­νο του μέχρι νά διαλυθεῖ τό πλῆθος. Τούς τό ζητᾶ, γιατί θέλει νά μείνει μόνος, γιατί θέλει νά προσευχηθεῖ, ἀλλά καί γιατί θέλει νά δοκιμάσει τήν πίστη τῶν μαθητῶν του, στήν τρι­κυ­­μία πού ἐπρόκειτο νά ἀκο­λουθήσει.

Εσύ, Μάνα Παναγιά...

 
Μπροστά σου όλοι ακάθαρτοι,
μπροστά σου όλοι λειψοί,
μπροστά σου όλοι άσοφοι,
μπροστά σου όλοι παιδιά.
Μπροστά σου
Μάνα Παναγιά μας
όλοι σιωπούμε.
Σε κοιτούμε και απορούμε με το κάλλος σου.
Σε κοιτούμε και γονατίζουμε
μπροστά στην αγαθότητά σου.
Καθαρή και αγνή.
Αψεγάδιαστη και υπέροχη.
Ταπεινή και ήσυχη.
Σαν αύρα λεπτή, διακριτική.
Σταυρωμένη όπως ο Υιός σου.
Πονεμένη όσο κανείς...

Μια Μαρία κοιμήθηκε. Μια Παναγία γεννήθηκε.

 

Μέσα στον χωροχρόνο υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που στιγμάτισαν την ιστορία. Μερικοί απ’ αυτούς άφησαν πίσω έργα σκότους και καταστροφής, λόγους μίσους και εγωισμού, φέρανε δυστυχία, πείνα, θάνατο. Μερικοί άλλοι άφησαν πίσω έργα αγαθά και δημιουργικά, λόγους αγάπης και συγχώρεσης, φέρανε χαρά, ευημερία και ανάπτυξη.
----------------------------------
Μέσα στον χωροχρόνο μας ελάχιστοι άνθρωποι αναγνωρίζονται απ’ όλους. Ακόμα πιο λίγοι είναι αυτοί που αναγνωρίζονται ως άνθρωποι με φως, με πνευματική διαύγεια, με μεγαλείο ψυχής, με θεϊκή ταπείνωση που το άγγιγμά τους στον κόσμο τούτο άνθισε γαλήνη και ειρήνη.

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ 2019

† ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ

ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καὶ Μητροπολίτης 

τῆς Ἱερᾶς καὶ Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας

 ΠΡΟΣ

 τὸν ἱερὸν κλῆρον καὶ τὸν εὐσεβῆ λαὸν  τῆς καθ’ ἡμᾶς θεοσώστου Ἐπαρχίας.

«Ἐκ σοῦ ζωή ἀνατέταλκε, τάς κλεῖς τῆς παρθενίας μή λύσασα· πῶς οὖν τό ἄχραντον, ζωαρχικόν τε σου σκήνωμα, τῆς τοῦ θανάτου πείρας γέγονε μέτοχον;»

Μία πραγματικότητα καί μία ἀπορία διατυπώνει ὁ ἱερός ὑμνογράφος τοῦ Κανόνος στήν ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, στό τροπάριο πού προανέφερα. Πῶς εἶναι δυνατόν, λέγει, αὐτό τό σῶμα, ἀπό τό ὁποῖο ἐπήγασε ἡ ζωή, ἡ ζωή τοῦ μονογενοῦς Υἱοῦ της, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, αὐτό τό σῶμα πού δέν εἶχε καμία σχέση μέ τήν ἁμαρτία, ἡ ὁποία εἶναι ἡ αἰτία τῆς φθορᾶς, νά μετέσχε στήν ἐμπειρία τοῦ θανάτου; 

Δικαιολογημένη ἡ ἀπορία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, ὁ ὁποῖος ἐκφράζει καί τήν ἀπορία ὅλων μας, γιατί ἄραγε ὁ Θεός νά ἐπέτρεψε νά μετάσχει τοῦ θανάτου ἡ Παναγία, αὐτή τήν ὁποία Ἐκεῖνος ἐπέλεξε ἀπό ὅλες τίς γυναῖκες τοῦ κόσμου γιά νά τήν καταστήσει μητέρα τοῦ Υἱοῦ του, αὐτή ἡ ὁποία «εὗρε χάριν παρά τῷ Θεῷ» καί ἀπήλαυσε τόσο μεγάλης τιμῆς καί δόξης.

ΚΥΡΙΑΚΗ Η´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (αποστολικό ανάγνωσμα): Όπου υπάρχει διχόνοια δεν υπάρχει Χάρις Θεού.

«Παρακαλῶ δέ ὑμᾶς, ἀδελφοί, διά τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡ­μῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἵνα τό αὐτό λέ­γητε πάντες καί μή ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα» (1 Κορ. 1.10).

Μία παράκληση ἀπευθύνει ὁ ἀπό­στολος Παῦλος στό ἀποστο­λι­κό ἀνάγνωσμα πού ἀκούσαμε σή­μερα πρός τούς χριστιανούς τῆς Κορίν­θου. Μία παράκληση, τήν ὁποία ἀπευ­θύνει καί πρός ὅλους ἐμᾶς, οἱ ὁποῖοι εἴμεθα μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Καί δέν ζητᾶ ὁ ἀπόστολος κάτι γιά τόν ἑαυτό του. Δέν ζητᾶ οὔτε κάτι δύ­σκολο καί ἀκατόρθωτο. Ζη­τᾶ ὅμως κάτι ἀναγκαῖο καί ἀπα­ραίτη­το γιά ὅλους τούς πιστούς. Καί αὐτό δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν ἑνότητα καί τήν ὁμοψυχία. Ἑνό­τητα καί ὁμοψυχία πού στηρίζεται στήν κοι­νή πίστη καί στήν κοινή στάση ζωῆς πού πρέπει νά ἔχουμε ὡς χριστιανοί.

Κάνε αυτό που μπορείς...

Κάνε αυτό που μπορείς.
Επειδή δεν τα καταφέρνεις σε όλα μη τα παρατάς όλα.
Κάνε αυτό που μπορείς. Ο Θεός βλέπει τον αγώνα σου, βλέπει το φιλότιμό σου.

Ειδικά στα πνευματικά, η προαίρεση και το φιλότιμο παίζουν σημαντικό ρόλο. Μπορεί τελικά το αποτέλεσμα να μην είναι το ιδανικό, όμως η προσπάθειά σου δεν πάει χαμένη. Ο Θεός την βλέπει και την ευλογεί. Γι'αυτό και ποτέ σου μη παραδοθείς επειδή δεν τα καταφέρνεις κάπου.

Εμείς χρωστάμε στην Εκκλησία και όχι το αντίθετο.

Νιώθουμε αδικημένοι, και δι’ αυτού του τρόπου (χωρίς να το συνειδητοποιούμε) δηλώνουμε ότι κέντρο της ζωής μας είναι ο εαυτούλης μας.
-----------------------
Θέλουμε μέσω των άλλων να επιβεβαιώνεται συνεχώς η προσπάθειά μας για αρετή. Ειδικά μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας παρατηρείται το φαινόμενο οι άνθρωποι να ζούνε αυτοϊκανοποιούμενοι από την προσωπική τους θρησκευτικότητα, αυτοανακυρησσόμενοι «ενάρετοι και καλοί».
-----------------------
Όταν λοιπόν κάποιος δεν αναγνωρίσει την «αρετή» τους, τότε «φαρμακώνονται», νιώθουν ότι αδικούνται, λυπούνται, η καρδιά τους συνθλίβεται από τους «άδικους» ανθρώπους και φυσικά όπως λένε “σκανδαλίζονται” από την ανικανότητα των άλλων να δούνε την ενάρετη ζωή τους ή να εκτιμήσουν ορθά τις προσφορές τους!

Τι πρέπει να προσέχουμε όταν είμαστε μέσα στoν ναό;

Όταν αποφασίζουμε να πάμε στον ιερό Ναό[1] πρέπει προκαταβολικά να πιστεύουμε ότι μπαίνουμε σε χώρο ιερό, σε τόπο προσευχής και κατανύξεως, όπου ευρίσκεται και κατοικεί αόρατα ο Θεός, ο Βασιλεύς των Βασιλευό­ντων και ότι κάθε είσοδος μας σε Ναό μας προσθέτει αγια­σμό και Θεία ευλογία.  

Αυτό επιβάλλει να μπαίνουμε σιωπηλοί, το βάδισμα μας να γίνεται σεμνά και αθόρυβα, οι κινήσεις μας γενικά πρέπει να δεικνύουν ευλάβεια και ή διάθεση μας να μαρτυρεί διάθεση για λήψη ευλογίας και θείας Χάριτος.  

Η Μεταμόρφωση του Κυρίου

Στὸ τέλος σχεδὸν τοῦ λειτουργικοῦ ἔτους, τὸν Αὔγουστο, ἔχουμε τὴ γιορτὴ τῆς Μεταμόρφωσης τοῦ Χριστοῦ. Αὐτή, εἶναι ἀκόμα μία, ἀπὸ τὶς μεγάλες γιορτές. Δυστυχῶς, ὅμως, ἐπειδὴ συνήθως πέφτει καθημερινή, δὲν τὴ γιορτάζουν πολλοὶ ἄνθρωποι. Ὅμως γιὰ τὴν κατανόηση τῆς Ὀρθόδοξης πίστης ἔχει μία μοναδικὴ σημασία. Ὁ Χριστὸς πῆρε τοὺς μαθητές Του στὸ ὄρος καὶ ἐκεῖ τὸ πρόσωπό Του φάνηκε νὰ ἀστράφτει. Τὰ ἐνδύματά Του φάνηκαν λευκὰ σὰν τὸ χιόνι καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς μαθητὲς εἶπε: «Κύριε καλὰ εἶναι νὰ μείνουμε ἐδῶ».

Αὐτὴ ἦταν ἡ ἐκπλήρωση ὅλων τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιθυμιῶν, ἡ στιγμὴ τῆς ὑπέρτατης εὐτυχίας. Διότι τίποτε σ’ αὐτὸ τὸν κόσμο δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς ἱκανοποιήσει ἐκτὸς ἀπὸ τὸ Θεό, τὴ δόξα Του, τὸ φῶς Του, τὴν ἀλήθειά Του, τὴ Βασιλεία Του. Ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι γιὰ τὴ χαρὰ· αὐτὸ εἶναι τὸ νόημα τῆς Μεταμορφώσεως. Δὲν εἶναι ἕνα βιβλίο συνταγῶν: τὴ Δευτέρα κάνε αὐτό, τὴν Τρίτη ἐκεῖνο. Ὁ Θεὸς δὲν μᾶς ἔδωσε ἕνα σύνολο ἀπὸ συνταγὲς καὶ ὁδηγίες ἀλλὰ τὸν Ἑαυτό Του. Καὶ αὐτὸ σημαίνει Ζωή, Ἀγάπη καὶ Μεταμόρφωση. Μᾶς ἔδωσε τὴ δύναμη νὰ πᾶμε στὸ Ὄρος Θαβὼρ καὶ νὰ γευτοῦμε ἐκεῖ τὸ τί μᾶς ἔχει ἑτοιμάσει.

Η ιστορία των παρακλήσεων στην Υπεραγία Θεοτόκο

Η αγάπη, ο σεβασμός και η τιμή των πιστών για το πρόσωπο της Θεοτόκου Μαρίας εκδηλώθηκαν από πολύ νωρίς, από την αρχή της σωτηρίου οικονομίας, όπως λέγουν οι άγιοι θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας μας, και είναι τόσο μεγάλη, ώστε αδυνατεί ο ανθρώπινος λόγος να περιγράψει τα αισθήματα αυτά επαρκώς.

Από αυτήν την αγάπη, την τιμή και την ελπίδα στην μεσιτεία της προς τον μέγα και Μόνο Μεσίτη Χριστό και Υιό της, κατά το ανθρώπινον η Εκκλησία καθιέρωσε να τελείτε κατά την περίοδο της νηστείας του Δεκαπενταυγούστου, η ιερή Ακολουθία του Μικρού και του Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνος εναλλάξ, εκτός των εορτών της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

Έτσι επ’ ευκαιρίας του γεγονότος αυτού καλόν είναι να δούμε και να γνωρίσουμε μερικά πράγματα για το τι είναι κανόνας, και ποιος συνέθεσε τον Μικρό και τον Μεγάλο Παρακλητικό κανόνα στην Υπεραγία Θεοτόκο.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Ελπίδα, υπομονή και προσευχή.

«Τῇ ἐλπίδι χαίροντες, τῇ θλίψει ὑπομέ­νοντες, τῇ προσευχῇ προσκαρτεροῦντες» (Ρωμ. 6.12).

Ἕνα θαῦμα μᾶς περιέγραψε ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή, τό θαῦμα τῆς θερ­απείας ἑνός παραλυτικοῦ, τόν ὁποῖο ὁ Κύ­ριος εὐσπλαγχνίσθη καί τόν ἀπέδωσε ὑγιῆ στούς οἰκείους.

Ἡ περίπτωση τοῦ παραλυτικοῦ ἔρχεται νά μᾶς ὑπενθυμίσει κάτι πού ὅλοι γνωρίζουμε πολύ καλά ἐκ πεί­ρας, ὅτι δηλαδή ἡ ζωή μας δέν εἶναι πάν­τοτε ἄνετη καί ξεκούραστη, δέν εἶναι πάν­το­τε χωρίς θλίψεις καί χωρίς δυσκολίες, χωρίς ταλαιπωρίες καί προβλήματα. Πολ­λές φορές ἀναγκαζόμαστε νά βρεθοῦμε ἀντι­μέτωποι μέ καταστάσεις ἀντίξοοες, μέ πειρασμούς ἀνυπέρβλητους, μέ ἀσθένειες ὀδυ­νηρές ἤ καί μέ τόν ἴδιο τόν θάνατο. Ἄλλοτε πάλι ἀντιμετωπίζουμε ἴσως μι­κρό­τερα προβλήματα καί ἀπογοητεύσεις πού ἐπηρεάζουν ὅμως τή ζωή μας καθο­ριστικά καί μᾶς προσφέρουν ἀπογοήτευση καί στενοχωρία. Στίς περιστάσεις αὐτές συχνά δέν γνωρίζουμε τί πρέπει νά κά­νουμε, δέν ξέρουμε πῶς νά ἀντιδράσουμε. Ὅμως γιά ὁτι­δήποτε συμβαίνει στή ζωή μας, ὅσο σκληρό καί ὀδυνηρό καί ἄν εἶναι, ἡ ἀπελ­πισία καί ἡ ἀπόγνωση δέν εἶναι ἡ λύση, ὅσο καί ἄν σέ ὁρισμένες περιπτώσεις μᾶς φαίνονται ὡς μοναδική καί ἀναπόφευκτη διέξοδος.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Μην διώχνουμε τον Χριστό από την ζωή μας.

«Καί ἰδόντες αὐτόν παρεκάλεσαν ὅπως μεταβῇ ἀπό τῶν ὁρίων αὐτῶν» (Ματθ. 8.34).

Τό θαῦμα τῆς θερα­πείας δύο δυστυχισμένων ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι βρισκόταν κάτω ἀπό τήν ἐπήρεια τοῦ πο­νηροῦ πνεύματος, περιγράφει ἡ σημερινή εὐ­αγ­γελική περικοπή. Δύο δυστυχισμέ­νων ἀνθρώπων τούς ὁποίους οἱ συνάνθρωποί τους τούς εἶχαν ἐγκαταλείψει ἄσπλαγχνα μό­νους ἔξω ἀπό τήν πόλη τους, στό νε­κρο­τα­φεῖο, καί οἱ ὁποῖοι κατέφυγαν στό ἔ­λεος τοῦ φιλανθρώπου Ἰησοῦ πού διήρ­χετο ἀπό τά μέρη τους.

Καί ἐνῶ ὁ Ἰησοῦς τούς θεράπευσε ἐκ­βά­λοντας ἀπό μέσα τους τό δαιμόνιο πού τούς ταλαιπωροῦσε καί τούς ἀπέδωσε ὑγι­εῖς στίς οἰκογένειές τους καί τούς συν­αν­θρώ­πους τους, ἀντί νά δεχθεῖ τήν εὐχα­ριστία καί τήν εὐγνωμοσύνη τῶν ἀνθρώ­πων, βρέθηκε ἀντιμέτωπος μέ τήν ἀγνω­μο­σύνη καί τήν ἀχαριστία τῶν κατοίκων τῆς πόλεως.

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (ΑΓ. ΠΑΤΕΡΩΝ Δ´ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ)

«Μανθανέτωσαν δέ καί οἱ ἡμέ­τε­ροι καλῶν ἔργων προΐσθασθαι εἰς τάς ἀναγκαίας χρείας, ἵνα μή ὦσιν ἄκαρποι» (Τιτ. 3.8).

Δύο φορές τονίζει ὁ πρωτοκορυ­φαῖ­ος ἀπόστολος Παῦλος στό ση­με­­ρινό ἀνάγνωσμα ἀπό τήν ἐπι­στο­λή του πρός τόν μαθητή του, ἐπί­σκοπο Κρήτης Τίτο, τήν ἀνα­γκαι­ότητα τῶν καλῶν ἔργων γιά ὅσους πιστεύουν στόν Θεό. Καί αἰ­τιολογεῖ τήν ἐπιμονή του στό θέ­μα αὐτό λέγοντας ἀφενός ὅτι τά κα­λά ἔργα εἶναι «καλά καί ὠφέ­λιμα τοῖς ἀνθρώποις» καί ἀφετέ­ρου ἐξυπηρετοῦν «τάς ἀναγκαίας χρείας» καί κάνουν τούς ἀνθρώ­πους νά μήν εἶναι ἄκαρποι ἀλλά νά ἔχουν καρπούς καλούς καί ἀγα­θούς.

Η φιλαυτία είναι τελικά μίσος προς τον εαυτό μας.

«Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως εαυτόν» (Ματθ.19,19/22.39. Λουκ.10,27), η οποία συνίσταται στην προς εαυτόν αγάπη ως δημιουργήματος κατ’ εικόνα του Θεού και επομένως σημαίνει ν’ αγαπάς τον εαυτό σου «εν τω Θεώ» και το Θεό εν εαυτώ. Η φιλαυτία-πάθος συνιστά διαστροφή της ενάρετης φιλαυτίας, αποτελεί στροφή στην «ιδίαν» (εμπαθή) αγάπη, δηλαδή στην εγωιστική αγάπη του εαυτού, την αγάπη του πεπτωκότος εγώ, που αποστράφηκε το Θεό και στράφηκε προς τον αισθητό κόσμο, ζώντας από τότε βίο σαρκικό και καθόλου πνευματικό. Για τον τελευταίο λόγο, γενικά η φιλαυτία ορίζεται ως αγάπη ή πάθος για το σώμα και «τας εμπαθείς ροπάς» του.
-------------------------------------------------
Κάτα βάση η φιλαυτία είναι προφανώς συνδεμένη με την ηδονή: είναι αναζήτηση της αισθητής, σαρκικής ηδονής, που αποβαίνει καθοριστική στη διαδικασία της πτώσης του ανθρώπου. Μάλιστα η φιλαυτία συνδέεται με την άγνοια του Θεού η οποία την ενισχύει και αντίστροφα κι η φιλαυτία ενισχύει την άγνοια του Θεού.

Οι Όσιοι Διονύσιος και Μητροφάνης οι Αθωνίτες

Στο Άγιο Όρος, στη σκήτη της Μικρής Αγίας Άννας η γνωστότερη ως Μικραγιάννα, περί τα τέλη του 15ου, αρχές 16ου αιώνα μ.Χ., ζήσανε δυο μεγάλοι φωστήρες και πνευματικοί Πατέρες, Ο Άγιος Διονύσιος «ο Ρήτωρ» και ο υποτακτικός του Άγιος Μητροφάνης ο πνευματικός.

Η Μικραγιάννα, αποτελεί εξάρτημα της Μεγάλης Σκήτης της Αγίας Άννας και βρίσκετε μεταξύ Αγίας Άννας και Κατουνακίων σε βραχώδη κατωφέρεια και με λίγη πράσινη επιφάνεια λόγω του πετρώδους εδάφους. Αποτελείται από δέκα «Καλύβες», κατα την Αγιορείτικη ορολογία, από τις οποίες οι δύο δεν έχουν Ναό.

Σαν αυτή την ακρούλα του Αγίου Όρους κάνε το δωμάτιό σου...

Η ζέστη να ψήνει τον τόπο. Τα τζιτζίκια να "σκάνε". Ελάχιστο νερό, καθόλου φαγητό, ίσως μερικά παξιμάδια. Τόπος απαράκλητος. Κι όμως κάποιες φιγούρες ανθρώπινες κινούνται εκεί στον τόπο. Το μικρό εκκλησάκι του Τιμίου Προδρόμου καθημερινά λειτουργεί. Το βράδυ, τα μικρά φιτιλάκια από τα καντήλια χορεύουν στους ρυθμούς της νήψης, της προσευχής, της χαρμολύπης. Τα ράσα ιδρωμένα από τις μετάνοιες. Τα μάτια κουρασμένα από την αγρυπνία. Τα σώματα σκελετωμένα από την νηστεία. Κι όμως βασιλεύει ειρήνη κι ανάπαυση. Εκεί που η λογική διαλαλεί παράνοια, εκεί έρχεται η Χάρις και κάνει το αφύσικο/το παράλογο/το δύσκολο, φυσικό και λογικό και εύκολο.

Γέροντας Ιωσήφ Ησυχαστής: Χρειάζεται να γνωρίσεις τον εαυτό σου.

Πρώτα απ’ όλα χρειάζεται το «γνώθι σαυτόν». Δηλαδή να γνωρίσεις τον εαυτό σου, ποιος είσαι. Ποιός είσαι στ’ αλήθεια, όχι ποιός νομίζεις εσύ ότι είσαι. Με τη γνώση αυτή γίνεσαι ο σοφότερος των ανθρώπων. Με τέτοια επίγνωση έρχεσαι σε ταπείνωση και παίρνεις χάρη από τον Κύριο. Διαφορετικά αν δεν αποκτήσεις αυτογνωσία, αλλ’ υπολογίζεις μόνο τον κόπο σου, γνώριζε ότι πάντοτε θα βρίσκεσαι μακριά από το δρόμο. Διότι δεν λέει ο Προφήτης· «ίδε, Κύριε, τον κόπον μου», αλλά «ίδε, λέγει, την ταπείνωσίν μου και τον κόπον μου». Ο κόπος είναι για το σώμα, η ταπείνωση για τη ψυχή και πάλι τα δύο μαζί, κόπος και ταπείνωση, για όλον τον άνθρωπο.

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: Μέριμνες και απαιτήσεις.

«Ζητεῖτε πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην αὐ­τοῦ καί ταῦτα πάντα προστεθή­σεται ὑμῖν» (Ματθ. 6.33).

Σέ δύο βασικά θέματα, τά ὁποῖα ἐπηρεάζουν σημαντικά τή ζωή τοῦ ἀνθρώπου, ἀνεξάρτητα ἀπό τήν ἡλι­κία καί τήν κοινωνική θέση, ἀνεξάρτητα ἀκόμη καί ἀπό τόν τόπο καί τόν χρόνο στόν ὁποῖο ζεῖ, ἀναφέρεται στό σημερινό εὐαγγε­λι­κό ἀνάγνωσμα ὁ Χριστός. Τό ἕνα εἶναι οἱ μέριμνες καί τό ἄλλο οἱ ἀπαιτήσεις.

Ὁ ἄνθρωπος κατακλύζεται ἀπό μέριμνες, ἀπό σκέψεις πού τόν ἀπα­σχολοῦν πῶς θά κάνει τό ἕνα ἤ τό ἄλλο, πῶς θά ἀντιμετωπίσει τή μία ἤ τήν ἄλλη κατάσταση τῆς καθημερινότητάς του, πῶς θά λύ­σει τά προβλήματά του, πῶς θά ἐξασφαλίσει ὅ,τι τοῦ χρειάζεται γιά τή ζωή του, πῶς θά ἀποκτήσει ἀκόμη περισσότερα.

ΒΙΝΤΕΟ: Οδοιπορικό στα ασκητήρια του γέροντα Ιωσήφ του ησυχαστή

Ένα υπέροχο βίντεο με την πνευματική πορεία του γέροντα Ιωσήφ του Ησυχαστή και της συνοδείας του.

Στο βίντεο φαίνονται οι τόποι στους οποίους ασκήτευσε αυτός ο μεγάλος μοναχός ασκητής δίπλα στον οποίο μαθήτευσαν μεγάλοι γέροντες οι οποίοι με την σειρά τους μεταλαμπάδευσαν το ασκητικό φρόνημα του γέροντα Ιωσήφ.

Σημειώνει ο Λ.Α. που δημιούργησε αυτό το βίντεο: Ήταν απλοί άνθρωποι που έδωσαν έναν σκληρό και αδιάκοπο, εκούσιο αγώνα από αγάπη για το Θεό. Ακολούθησαν όλοι τους τη στενή οδό της Αρετής με πίστη, ζήλο και αυταπάρνηση. Έτσι αξιώθηκαν να γευτούν τους γλυκούς καρπούς της επίσκεψεις της Θείας Χάριτος.

Ο γέροντας Ιωσήφ έλεγε: “Οι βίοι των Αγίων είναι σαν καθρέφτης όπου ο καθένας μπορεί να δει τις αδυναμίες του”. Οι βίοι των ασκητών είναι αλάνθαστοι δείκτες που δείχνουν σε όλους εμάς την ορθή πορεία. Η πορεία αυτή όμως έχει δύσκολες ανηφοριές και χρειάζεται θέληση και αγώνας για να τις ανεβείς. Και αγώνας (το λέω αυτό κυρίως για μένα, που βρίσκομαι να λέω πολλά αντί να σιωπώ ταπεινά) είναι οι γενναίες πράξεις που θέλουν αυταπάρνηση και κόπο, κι όχι τα λόγια που λέγονται εύκολα. Γιατί όπως απλά αλλά σοφά έλεγε ο γέροντας Ιωσήφ: “Το να κηρύττεις είναι εύκολο σα να πετάς πέτρες από ένα ψηλό καμπαναριό προς τα κάτω. Το να πράττεις τα κηρυττόμενα είναι τόσο δύσκολο σαν να κουβαλάς τις πέτρες με τα χέρια εκεί πάνω”.

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ