ΚΥΡΙΑΚΗ ΙE´ ΛΟΥΚΑ (ΖΑΚΧΑΙΟΥ): Ελπίζουμε γι'αυτό και δεν σταματάμε τον αγώνα μας.

«Σήμερον σωτηρία τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο».

Τό θέμα τῆς σωτηρίας, ἕνα θέμα πού ἀπασχο­λοῦσε καί ἀπασχολεῖ ὅλους τούς ἀνθρώπους τίθεται σήμερα τόσο ἀπό τό ἀποστολικό ὅσο καί ἀπό τό εὐαγγελικό ἀνάγνω­σμα.

Στήν ἐπιστολή του πρός τόν μαθητή του Τιμόθεο ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἀφοῦ τόν προ­τρέπει στούς πνευμα­τι­κούς ἀγῶνες, τόν δια­βε­βαιώνει ὅτι αὐτοί ἔ­χουν σημασία καί ἀξία, διότι στηρίζονται στήν ἐλ­­πίδα τῆς σωτηρίας τήν ὁποία προσφέρει ὁ Χριστός.

Ὁ ρόλος τῆς ἐλπίδος τῆς σωτηρίας εἶναι, ἀ­δελ­φοί μου, καταλυ­τι­κός, στή ζωή μας, γιατί κανείς δέν ἐ­πι­θυμεῖ νά κοπιάζει μά­­ταια καί χω­ρίς νά προσ­βλέπει σέ κάποιο ἀπο­τέ­­λεσμα. Καί ὁ ἀπό­στο­λος Παῦ­λος οὔτε τρέ­φει οὔτε δη­μιουργεῖ ψευ­δαι­σθή­σεις στόν μα­θη­τή του Τιμόθεο. Γνω­ρί­ζει ὅτι ὁ πνευ­μα­τικός ἀγώνας τόν ὁποῖο κα­λεῖ­ται νά κάνει κάθε ἄν­­θρωπος πού πιστεύει στόν Χρι­στό δέν εἶναι μία εὔ­κο­λη καί ἀνώ­δυ­νη ὑπό­θεση. Θέλει κόπο καί προσπάθεια, διότι πνευ­ματικός ἀγώνας ση­­­μαί­νει νέκρωση τοῦ πα­λαιοῦ ἀνθρώπου, ση­μαί­­νει προσπάθεια νά βαδίσουμε ἀντίθετα ἀπό τό θέλημά μας, γιά νά ἐκριζώσουμε τόν ἐγωισμό μας, τά πάθη καί τίς ἀδυναμίες μας. Ὅμως ὁ ἀγώνας αὐτός δέν εἶναι χωρίς ἀντί­κρι­­σμα. Τόν κάνει ὁ χρι­­­­στιανός γιατί πι­στεύ­­ει στόν Θεό καί για­τί ἐλπίζει στή σω­τη­ρία του.

Αποστολικό Ανάγνωσμα: ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ´ ΛΟΥΚΑ (10 ΛΕΠΡΩΝ)

 

«Νεκρώσατε οὖν τά μέ­λη ὑμῶν τά ἐπί τῆς γῆς».

Περί θανάτου καί ζω­ῆς ὁ λόγος στό σημε­ρι­νό ἀποστολικό ἀνά­γνω­­σμα. Ὄχι γιά τή ζωή καί τόν θάνατο κά­ποιου ἀνθρώπου, ἀλλά γιά τή ζωή τοῦ Χριστοῦ καί τόν θάνατο τοῦ πα­λαιοῦ ἀνθρώπου.

Μέ ἀφετηρία τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ ὅτι ὁ ἴδιος εἶ­ναι ἡ ζωή τῶν ἀν­θρώ­­πων, ἐξηγεῖ ὁ ἀπό­στολος Παῦλος στούς χρι­στιανούς τῆς Ἐκ­κλη­­­σίας τῶν Κολοσσῶν καί δι᾽ αὐτῶν στούς χρι­στια­νούς ὅλων τῶν ἐ­πο­χῶν, πῶς μποροῦν νά γίνουν μέτοχοι τῆς ζω­­ῆς τοῦ Χριστοῦ, πῶς μποροῦν νά λάβουν τή ζωή τοῦ Χριστοῦ. «Νεκρώσατε τά μέλη ὑμῶν τά ἐπί τῆς γῆς». Ἰδού ὁ τρόπος, ἀδελφοί μου, πού μᾶς ὑποδει­κνύει ὁ ἀπόστολος. «Νε­κρῶστε», λέ­ει, «τά μέ­λη σας τά ἐπίγεια».

Αὐτός εἶναι ὁ τρόπος γιά τόν ἀπό­στο­λο Παῦ­λος. Αὐτή εἶναι ἡ προ­ϋπόθεση γιά νά μᾶς δώ­σει ὁ Χριστός τή ζωή του. Μπορεῖ νά φαί­νε­ται πα­ράδοξο, ἀλλά αὐ­τή εἶναι ἡ ἀλήθεια πού κη­ρύσσει ὁ Χριστός καί ὁ ἀπόστολός του.

Ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι ἡ ζωή πού δί­νει ὁ Θεός στόν ἄνθρω­πο, ὅταν ἔρχεται στόν κόσμο. Ἡ ζωή αὐτή εἶ­ναι ἕνα ἀπειροελά­χι­στο τμῆμα τῆς ζωῆς γιά τήν ὁποία ἔπλασε ὁ Θεός τόν ἄνθρωπο, τῆς αἰω­νίου δηλαδή ζωῆς, τῆς ζωῆς πού στερηθήκαμε, ὅταν οἱ πρωτόπλαστοι παρή­κου­σαν τήν ἐντο­λή τοῦ Θεοῦ καί ὁ Θεός ἐπέ­τρε­ψε νά εἰσέλθει στή ζωή μας ὁ θάνατος γιά νά μήν μένει αἰώ­νια τό κακό. Ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ εἶναι αὐτή πού μᾶς δίνει τή δυνα­τό­τη­τα νά γίνουμε μέ­το­χοι τῆς αἰωνίου ζω­ῆς, ἐφό­σον τή ζήσουμε κα­τά τήν ἐπίγεια ζωή μας. Καί καθώς, ἀδελφοί μου, δέν μποροῦμε νά ζοῦμε συγχρόνως δύο ζωές, τή δική μας ζωή καί τή ζωή τοῦ Χριστοῦ, ὁ ἀπόστολος μᾶς καλεῖ νά ἀρνηθοῦμε μέ τή θέ­λησή μας τή δική μας ζωή προκειμένου νά ζή­­­σουμε τή ζωή τοῦ Χρι­στοῦ.

Η πνευματική πραγματικότητα του μοναχισμού.

Ὁ Ὀρθόδοξος Μοναχισμός, πολυδιάστατη πνευματικὴ ἑνότητα στὴ μακραίωνη ἱστορικὴ πορεία του, ἀπετέλεσε μεγάλης σημασίας πραγματικότητα, ἀνέδειξε τὰ καλύτερα πνευματικὰ ἐπιτεύγματα, παρουσίασε τὰ εὐγενέστερα πολιτιστικὰ δημιουργήματα τῆς ἀνθρώπινης σοφίας καὶ γενικὰ ὑπῆρξε φορέας πνευματικότητος, παράγων πολιτισμοῦ καὶ κοινωνικῆς προσφορᾶς. Ὡς ἐκ τούτου ἐπέσυρε τὴν προβολὴ πολλῶν καὶ προκάλεσε τὸ ἐνδιαφέρον γενικότερα ὁλοκλήρου τοῦ πνευματικοῦ καὶ μὴ κόσμου.

Παράλληλα ὅμως εἶχε καὶ ἀρνητικὲς κριτικὲς ἀξιολογήσεις μὲ συχνὰ ὑποκειμενικές, προσωπικὲς καὶ ἐνίοτε προκατειλημμένες ἐκτιμήσεις, ἀναφερόμενες σὲ κάποιες σκιερὲς πλευρὲς καὶ μεμονωμένες ἀτομικὲς παρεκκλίσεις τῆς κυρίας ἀποστολῆς του· φαινόμενα τὰ ὁποῖα εἶναι λογικὸ νὰ διαπιστώνονται σὲ κάθε ἀνθρώπινη κοινωνικὴ ὁμάδα.

Οκνηρία και πολυπραγμοσύνη: Δύο παγίδες του διαβόλου.

Ὅσο εἶναι ἡμέρα καὶ βλέπουμε καὶ μποροῦμε νὰ ἐργασθοῦμε ἂς μὴν χάνουμε χρόνο, μᾶς προτρέπει ὁ Κύριός μας. Ἡ νύχτα μὲ τὸ σκοτάδι ἔρχεται σύντομα, ὁπότε καὶ νὰ θέλουμε δὲν θὰ μποροῦμε νὰ ἐργασθοῦμε. Τὰ νιάτα εἶναι ἡ ἡμέρα ποὺ μποροῦμε νὰ ἀποδώσουμε παραγωγικὰ καὶ νὰ ἀποταμιεύσουμε γιὰ τὴν ἐπερχόμενη νύχτα ποὺ εἶναι τὰ γηρατειά, ἂν αὐτὰ τὰ ἐπιτρέψει ὁ Κύριός μας, ὁ Κύριος της ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου. Ἡ ζωὴ μας ὅλη ἀπὸ ἄλλη ὀπτικὴ γωνία εἶναι μιὰ ἡμέρα, ἐνῶ ὁ θάνατος ποὺ ἀναπόφευκτα ἀκολουθεῖ εἶναι ἡ νύχτα. «Ἕως ἡμέρα ἐστὶν ἐργάζεσθαι· ἔρχεται νὺξ ὄτε οὐδεὶς δύναται ἐργάζεσθαι» (Ἰωάν. θ΄ 4) εἶπε ὁ Χριστός μας στοὺς μαθητές Του. Μὴν ἀμελεῖτε τὴν ἐργασία ὅσο βλέπετε, ὅσο ἔχετε χρόνο καὶ μάλιστα ὄχι ὁποιαδήποτε ἐργασία συμπεριλαμβανομένης τῆς ἁμαρτίας, ἀλλὰ μόνο «τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ».

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΦΩΤΑ: Όλοι μας έχουμε χαριτωθεί.

«Ἑνί ἑκάστῳ ἡμῶν ἐ­δό­θη ἡ χάρις κατά τό μέ­τρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ».

Στόν καθένα ἀπό ἐμᾶς, γράφει πρός τούς χρι­στιανούς τῆς Ἐφέ­σου ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος, δό­θη­κε ἡ χάρη κατά τό μέ­­τρο τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ τοποθέτηση τοῦ ἀποστόλου ἐντυπωσιά­ζει, γιατί αὐτός πού ἀρ­νεῖται νά ἀποδεχθεῖ τίς διαφορές μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, ὑπο­στη­ρί­ζο­ντας ὅτι ὅλοι εἶ­ναι τό ἴδιο ἐνώ­πιον τοῦ Θεοῦ, ὡς τέ­κνα Θεοῦ, δέν ἀρ­νεῖται νά παρα­δε­χθεῖ καί τή μεταξύ τους δια­φορε­τι­κότητα πού ἐ­ξαρ­τᾶται καί βασί­ζεται στήν πα­ρου­σία τῆς θεί­ας Χάρι­τος.

Μεταξύ τῶν λεγομέ­νων τοῦ ἀποστόλου δέν ὑπάρχει φυσικά καμία ἀντίφαση. Γιατί πράγ­μα­­­­τι ὁ Θεός δημιουρ­γῶ­ν­­τας τόν ἄνθρωπο «κατ᾽ εἰκόνα καί καθ᾽ ὁ­μοίωσίν του» δέν τόν ἔπλασε ὅμοιο μέ τούς συνανθρώπους του. Ἔ­πλα­σε ὅλους τούς ἀν­θρώπους μέ τίς ἴδιες δυ­­­νατότητες καί τίς ἴδι­ες προοπτικές, ὥστε νά ἔχουν ὅλοι τίς ἴδιες εὐ­καιρίες νά φθάσουν στόν κοινό τους στόχο, πού εἶναι ὁ Θεός. Καί αὐτές οἱ κοινές δυνα­τότητες καί προοπτικές πηγάζουν ἀπό τό «κατ᾽ εἰκόνα», ἀπό τήν κοινή καταγωγή τῶν ἀνθρώ­πων ἀπό τόν Θεό.

Συγχρόνως ὅμως ὁ Θε­ός ἔπλασε τόν ἄν­θρω­πο καί «καθ᾽ ὁμοί­ω­σίν» του, μέ τή δυνα­τό­τη­τα νά γίνει  ὅμοιος μέ αὐ­τόν. Καί γιά τόν λόγο αὐτό σέ κάθε ἕνα ἔδωσε τή χάρη του «κατά τό μέ­τρον τῆς δωρεᾶς». Καί αὐτή ἡ χάρη κάνει τόν ἕναν ἄνθρωπο δια­φορετικό ἀπό τόν ἄλλο, γιατί ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι ἕνα βιομηχα­νι­κό προϊόν, ἀλλά εἰκό­να τοῦ Θεοῦ. Καί ὅπως τά τρία πρόσωπα τῆς Ἁ­γί­ας Τριάδος διαφέ­ρουν με­ταξύ τους, ἔτσι καί ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι δια­­φορετικός· δια­­φο­ρε­τικός, γιατί ἔχει λάβει διαφορετική χάρη ἀπό τόν Θεό, ἀνάλογα μέ τό μέτρο τῆς δωρεᾶς.

Ποιον να ακολουθήσουμε;

O απ. Ματθαίος μας παρουσιάζει με χαρακτηριστικό τρόπο πόσο απλά και ξεκάθαρα ο Χριστός καλεί τους μαθητές του [ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ. δ΄ 18-23)].

Λέγει ο ευαγγελιστής ότι ο Ιησούς είδε τους μαθητές στην αρχή τον απ. Ανδρέα με τον Πέτρο να ψαρεύουν και τους καλεί να τον ακολουθήσουν και αυτοί αμέσως  λέγει το ευαγγέλιο τα παρατάνε όλα και τον ακολουθούν. Και έπειτα φυσικά οι υιού του Ζεβεδαίου ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης οι οποίοι κατά παρόμοιο τρόπο ανταποκρίνονται θετικά και άμεσα στην πρόσκληση πρόκληση του Ιησού να τον ακολουθήσουν.

Ο ανεξίκακος Ιωάννης, ο Άγιος, ο Βαπτιστής, ο Πρόδρομος...

Γεννήθηκε μέγας άνδρας από γυναίκα.
Κανείς δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί του.
Περπάτησε ανάμεσα στον κόσμο.
Έζησε ανάμεσα στον ουρανό και την γη,
μέσα στην έρημο, στην σιωπή, στην προσευχή, την νηστεία.
Μέγας ασκητής, μέγας προφήτης.
Τρυφερός, απλός, αγνός. Σκληρός με τους αμετανόητους, επιεικής με τους μετανοουμένους.
Και όταν ήρθε η στιγμή φανερώθηκε στους λοιπούς των ανθρώπων.
Φανερώθηκε για να ετοιμάσει τον δρόμο Του, για να κηρύξει μετάνοια, δηλαδή ελπίδα.
Η μορφή του, η χρειά της φωνής του, η σιωπή του, οι κινήσεις του σώματός του, η οσμή της παρουσίας του, τα πάντα μιλούσαν για τον Θεό, κήρυτταν την Βασιλεία Του.
Προφήτης που ζει αυτά που προφήτευσε.
Ο ανεξίκακος Ιωάννης βαπτίζει στα ρείθρα του Ιορδάνου τον Ιησού.
Τον βλέπει να έρχεται, μα δεν Τον αναγνωρίζει ως τον γλυκύ Ιησού μια ρομαντικής ιστορίας, αλλά ως τον Μεσσία που στέκει στο μέσο του ποταμού και ζητά από το πλάσμα του να Τον ευλογήσει.
Τί φοβερό, να βλέπεις δίπλα δίπλα, τον Μέγα Προφήτη και τον Μεσσία Χριστό να συζητούν, να στέκουν μπροστά στο πλήθος μα κανείς να μην καταλαβαίνει τί γίνεται, ποιοι είναι.
Και κάπου εκεί στην αρχή της δημόσιας δράσης του Ιησού Χριστού ο Ερημίτης σφαγιάζεται.
Ο Παρθένος μαρτυρεί υπερασπιζόμενος την έννομη συζυγία.
Η Τιμία του Κεφαλή επί πίνακι.
Μα αυτός πλέον είναι Αλλού. Είναι εκεί που ήταν πάντα.

Ένα αγριολούλουλο που ομορφαίνει τον κόσμο

Πίσω από τον Προφήτη δες τον ασκητή.
Πίσω από τον Βαπτιστή δες τον παρθένο.
Πίσω από τον Μέγα δες τον ταπεινό.
Πίσω από τον Άγιο δες τον Ιωάννη.

Ο Χριστός σου λέγει "αγάπη της ζωής μου, είμαι εδώ για σένα".

Ό,τι κι αν έχεις κάνει στην ζωή σου,
ό,τι λάθος απόφαση κι αν πήρες,
όσο κατεστραμμένος κι αν νιώθεις,
όσο αμαρτωλός κι αν λογαριάζεσαι,
όσο κι αν σε απαξιώνουν οι γύρω σου,
εγώ σου λέγω ότι αξίζες.
------------------
Ποτέ δεν έπαψες να αξίζεις,
ακόμα και τότε που έκανες λάθη μεγάλα,
ακόμα και τότε που έβλεπες το ψέμα για αλήθεια,
ακόμα και τότε που ζούσες ανάξια της αξίας σου.

Εσύ είσαι το πάν μου, κι ας το αρνούμαι.

Κέρδος μου δεν είναι ότι παίρνω κάτι από Εσένα. Κέρδος μου είσαι Εσύ· το ότι υπάρχεις στην ζωή μου, ότι θέλεις να είσαι παρών στην ζωή μου.

Ακόμα και τότε που φεύγω μακρυά Σου, εσύ με κυνηγάς, με παρακαλείς να σταματήσω, να πάψω να απομακρύνομαι από την αγκαλιά Σου.

Αυτός ο μανικώς Σου έρωτας για μένα είναι καθηλωτικός, ιερός και άγιος.

Αυτή η αποδοχή Σου για μένα είναι αδιαπραγμάτευτη.

Δεν με έχεις ανάγκη και όμως με αγαπάς, δεν θέλεις δώρα, ανταλάγματα για να παραμείνεις κοντά μου, γιατί δεν θέλεις κάτι από μένα, αλλά θέλεις εμένα. Και αυτό είναι το φοβερό. Αυτό είναι το μεγαλείο της αγάπης Σου, η οποία δεν απαιτεί ανταπόκριση, δεν βιάζει την ζωή μου, δεν επιζητεί την κατάργηση του προσώπου μου.

Όταν δεν μπορώ να αποφύγω την αμαρτία, ούτε να μετανοήσω αληθινά, υπάρχει σωτηρία;

Πολύ συχνά, θέτουμε στον εαυτό μας και μεταξύ μας ένα πολύ βασανιστικό ερώτημα. Πως μπορώ να αντιμετωπίσω την αμαρτωλή μου κατάσταση; Τι μπορώ να κάνω; Δεν μπορώ να αποφύγω την διάπραξη αμαρτημάτων, μόνο ο Χριστός άλλωστε ήταν αναμάρτητος. Και δεν μπορώ και εξακολουθώ να διαπράττω αμαρτήματα, εξαιτίας της έλλειψης αποφασιστικότητας, θάρρους, ικανότητας για αληθινή μετάνοια ή εξαιτίας της γενικότερης αμαρτωλής κατάστασης η οποία κυριαρχεί στον εσωτερικό μου κόσμο. Τι απομένει λοιπόν σε μένα; Βασανίζομαι, παλεύω απεγνωσμένα όπως ένας άνθρωπος την ώρα που πνίγεται και δεν βλέπω λύση.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ 2020

 

«Φωνή βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ· ἑτοιμάσατε τήν ὁδόν τοῦ Κυρίου».

Παραμονή τῆς με­γά­λης καί δεσποτικῆς ἑορ­τῆς τῶν Θεοφανείων, τῆς ἑορτῆς ὄχι μόνο τῆς θείας ἐπιφανείας ἀλλά καί τῆς ἐν Ἰορδάνῃ βα­πτίσεως τοῦ Κυρίου, καί στήν Ἐκκλησία μας ἀκούεται καί πάλι ἡ φω­νή τοῦ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ προφήτου καί προδρόμου Ἰωάννου νά μᾶς καλεῖ νά ἑτοιμά­σου­με τήν ὁδόν τοῦ Κυ­ρίου.

Καί παρότι ἡ φω­νή του δέν ἀκούεται πλέ­­­­ον στήν ἔρημο ἀλλά τίς πυ­κνοκατοικημένες πό­λεις τοῦ σύγχρονου κό­σμου μας, καί παρότι ἡ ὁδός τοῦ Κυρίου εἶναι πλέον γνωστή σέ ὅλους μας, γιατί μᾶς τήν ἀπο­κάλυψε ὁ ἴδιος ὁ Χρι­στός διά τοῦ εὐαγγε­λί­ου του, ἡ φωνή καί ἡ πρόσ­­κληση τοῦ τιμίου Προ­δρόμου συνεχίζει νά διατηρεῖ καί σή­μερα τήν ἐπικαι­ρό­­τη­τά της. Γιατί ἔρη­μος εἶ­ναι πολ­λές φορές ἡ κοι­νωνία μας, στήν ὁποία οἱ ἄν­θρω­ποι ζοῦν χωρίς νά ἐπικοινωνοῦν ὁ ἕ­νας μέ τόν ἄλλο· για­τί πολλές φορές ἔ­ρη­­μος γίνεται ἡ ψυ­χή μας καί ἡ ζωή μας ἀπό τά πάθη καί τίς ἀδυ­­ναμίες μας καί ἀπό τήν ἀπουσία τῆς χάρι­τος τοῦ Θεοῦ.

Γι᾽ αὐτό καί ἡ Ἐκ­κλη­σία μας δέν ἔπαυσε νά μᾶς ἐπαναλαμβάνει τήν πρόσκληση τοῦ τιμίου Προδρόμου καί νά μᾶς καλεῖ νά ἑτοιμάσουμε τήν ὁδόν τοῦ Κυρίου, ὄχι κάπου ἄλλου, ἔξω ἀπό ἐμᾶς, ἀλλά μέσα στήν ψυχή μας καί στή ζωή μας. Γιατί ὁ Χρι­στός εἶναι ἐδῶ, διέρ­χε­ται ἀνά τάς ὁδούς καί τάς ρύμας τῶν πόλεών μας, στέκεται καί χτυπᾶ τήν πόρτα τῆς ψυχῆς μας, ἀλλά σεβόμενος τήν ἐλευθερία πού μᾶς χάρισε δέν μπαίνει, ἐάν δέν τόν προσκαλέ­σου­με, ἐάν δέν θελήσουμε μό­νοι μας νά ἑτοι­μά­σου­με τήν ὁδό του στήν ψυχή μας καί στή ζωή μας.

"Ό,τι διαβάζεις να το κάνεις πράξη και θα σωθείς".

Το χιόνι είχε καλύψει τα πάντα. Όλα είχανε σκεπαστεί με το λευκό πέπλο του χιονιά. Είχε καιρό να χιονίσει έτσι. Το μοναστήρι έμοιαζε αλλιώτικο. Λευκό. Σιωπηλό. Ένας μοναχός μονάχα –κι αυτός αθόρυβα- διέσχιζε την αυλή χωρίς ίχνος αίσθησης του κρύου.

Η άκρη από το ρασάκι του χάιδευε απαλά το απλωμένο χιόνι. Το κουκούλι του γεμάτο κι αυτό με νιφάδες, όπως και τα γένια του, μαρτυρούσαν ότι για ώρα βρισκόταν εκτεθειμένος στον χιονιά.
Τελικά έφτασε στην πόρτα που οδηγεί στα κελλιά των πατέρων. Ακούστηκε ο χαρακτηριστικός θόρυβος των κλειδιών του. Η πόρτα έκλεισε και μετά σιωπή. Μια σιωπή που δεν σε φόβιζε αλλά σε ειρήνευε, σου δημιουργούσε μια αίσθηση χαράς μέσα σου.

Όλα αυτά τα έβλεπε από το παραθύρι του κελλιού του ο αρχάριος μοναχός. Είχε περίπου δύο χρόνια στο μοναστήρι. Ανέπνεε τον κρύο αέρα με ευχαρίστηση. Έμεινε εκεί για μερικά ακόμα λεπτά. Το πρόσωπό του άρχισε να κρυώνει. Τότε ήταν που έκλεισε το παράθυρο. Τακτοποίησε και την κουρτίνα. Πήγε κάθισε στο γραφειάκι που είχε.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2019

Κυριακή μετά τή γέν­νηση τοῦ Χριστοῦ σή­μερα, καί ἡ Ἐκκλησία μας μνη­μονεύει πρόσωπα ἱερά πού συνδέονται μέ τό θε­αν­δρικό πρόσωπο τοῦ δι᾽ ἡμᾶς νηπιάσα­ν­τος Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ καί μέ τό μέγα θαῦ­μα τῆς θείας ἀγά­πης καί τῆς θείας οἰκο­νομίας τό ὁποῖο ἑορτά­σαμε πρό ὀλίγων ἡμε­ρῶν. Καί ἔχοντας ἤδη μνημονεύσει κατά τή Δευτέρα ἡμέρα τῶν Χρι­­­στουγέννων τό κατ᾽ ἐξοχήν πρόσωπο πού συνδέεται μέ τή γέν­νη­ση τοῦ Θεανθρώπου, τήν Ὑπεραγία Θεοτό­κο, ἡ Ἐκκλησία μας μνη­μονεύει σήμερα με­τα­ξύ ἄλλων καί τοῦ τοῦ μνήστορος Ἰωσήφ, γιά νά μᾶς ὑπενθυμίσει τή ση­μασία καί τή συμ­με­το­­χή του στή σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτη­ρία μας καί γιά νά μᾶς δεί­­­ξει πόσο μεγάλη εἶ­ναι ἡ ἀγάπη καί ἡ μα­κρο­θυμία τοῦ Θεοῦ, ὥστε καί σέ αὐτό ἀκό­μη τό σχέδιο πού ἑτοί­μασε ὁ ἴδιος ἀπό αἰώ­νων, γιά νά μᾶς ἀπο­κα­ταστήσει στή θέση πού εἴχαμε κοντά του καί ἀπό τήν ὁποία ἐκπέσα­με λόγω τῆς παρακοῆς μας, μᾶς θέλει συνερ­γούς καί συμμετόχους του.

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2019

† ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ

ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καὶ Μητροπολίτης 

τῆς Ἱερᾶς καὶ Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας

πρὸς τὸν ἱερὸν κλῆρον καὶ τὸν εὐσεβῆ λαὸν 

τῆς καθ’ ἡμᾶς θεοσώστου Ἐπαρχίας.

«Ὁ Πατήρ εὐδόκησεν, ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο, 

καί ἡ Παρθένος ἔτεκε, Θεόν ἐνανθρωπήσαντα».

Παγκόσμιος συναγερμός σήμερα, σύμπραξη καί συνεργασία οὐρανίων καί ἐπιγείων καί τό θαῦμα συντελεῖται. Ὁ Θεός γίνεται ἄνθρωπος καί γεννᾶται ἐκ παρθένου. Ὁ ἄχρονος ἐν χρόνῳ, ὁ ἀχώρητος ἐν τόπῳ, ὁ ἀπερίγραπτος ἐν δούλου μορφῇ. Ὁ Θεός γίνεται ἄνθρωπος γιά νά σώσει τόν ἄνθρωπο. Γίνεται ἄνθρωπος γιά τόν ἀποκαταστήσει ἐκεῖ ἀπό ὅπου ἐξέπεσε, ἀπό τή σχέση του μέ τόν Θεό καί τήν αἰώνια βασιλεία του. Γίνεται ἄνθρωπος γιά νά χαρίσει στόν ἄνθρωπο αὐτά πού στερήθηκε μέ τήν παρακοή του, ὅλα τά ἀγαθά πού δημιούργησε γι᾽ αὐτόν. Ταπεινώνεται γιά χάρη τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος μέ ἐγωιστική ὑπεροψία πίστευσε πώς μπορεῖ νά γίνει ὅμοιος μέ τόν δημιουργό του χωρίς τή βοήθειά του καί κατεπάτησε τήν ἐντολή του. 

Τό θαῦμα συντελεῖται στό φτωχικό σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ, γιατί ὁ Θεός-Πατήρ εὐδοκεῖ καί συγκατατίθεται, ὁ Υἱός καί Λόγος δέχεται νά κενωθεῖ καί νά γεννηθεῖ ὡς ἄνθρωπος, καί ἡ Παρθένος Μαρία ὑπακούει μέ προθυμία καί ἀξιώνεται νά γίνει ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

«Αὐτός γάρ σώσει τόν λαόν αὐτοῦ ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν αὐτοῦ».

Κυριακή πρό τῆς Χρι­στοῦ Γεννήσεως, Κυρια­κή πρίν ἀπό τό χαρμό­συνο γεγονός τῆς ἐλεύ­σεως στόν κόσμο τοῦ Μεσ­σίου καί Λυτρωτοῦ του, καί ὁ ἱερός εὐ­αγ­γελιστής Μα­τθαῖος πε­ρι­γράφει ὅλη τήν ἁλυ­σίδα τῶν ἀν­θρώ­­πων ἀπό τόν Ἀδάμ μέ­χρι τόν Ἰωσήφ πού πε­ρί­με­ναν τή γέννησή του. Πε­ριγράφει ὅλη αὐ­τή τήν ἁλυσίδα ἡ ὁποία συνέ­δε­ε τόν πα­λαιό Ἀδάμ μέ τόν νέο, τό πλά­­σμα μέ τόν Δημι­ουρ­γό του, αὐ­τόν πού ἐξέπεσε διά τῆς παρα­κοῆς καί αὐτόν πού θά τόν ἐπανέφερε ἐκεῖ ἀπό ὅπου ἐξέπεσε, τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ πού θά ἀπο­καταστοῦσε τόν πεπτω­κό­τα Ἀδάμ στή θέση τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί κληρονόμου τῆς βασι­λεί­ας του.

Ο Χριστός και το "Πνεύμα των Χριστουγέννων"

Κάτω από έναν έναστρο ουρανό ήρθε το θείο βρέφος στην γη… μέσα στην σιωπή, μέσα στην αφάνεια, την ταπείνωση και την απλότητα.

Ο Χριστός έρχεται κάθε χρόνο να γεννηθεί σιωπηλά μέσα στην βοή των Χριστουγέννων, έρχεται να γεννηθεί χωρίς να απαιτεί την προσοχή μας, ζητώντας  από τον κόσμο μόνο μία μικρή ακρούλα ώστε εκεί από την γωνιά της ταπείνωσης να μεταμορφώσει τον κόσμο…

Η γέννηση του Ιησού, είναι η Γέννηση του Χριστού.

Τι σημαίνει ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός;
Η σωτηρία του ανθρώπου δεν ήταν θέμα διδασκαλίας και καθοδήγησης.
Εάν ήταν τέτοιο ζήτημα, ο Θεός θα μπορούσε να διδάξει με διάφορους τρόπους τον άνθρωπο και να τον οδηγήσει στην σωτηρία.
Το θέμα όμως αυτό ήταν οντολογικό, πολύ πιο βαθύ από μία απλή τήρηση κάποιων εντολών. Ο άνθρωπος δεν μπορούσε να νικήσει τον θάνατο και την φθορά. Ακόμα και ως δίκαιος -μετα θάνατον- κατέληγε στον Άδη.
Ο Θεός λοιπόν για να σώσει τον άνθρωπο γίνεται Άνθρωπος. Η Ζωή γίνεται ένας θνητός για να νικήσει δια του θανάτου τον Θάνατο.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ´ ΛΟΥΚΑ (ΑΓ. ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ): Μην αδιαφορούμε στην πρόσκληση του Χριστού.

«Πολλοί γάρ εἰσίν οἱ κλητοί, ὀλίγοι δέ ἐκλε­κτοί».

Δέκα μόλις ἡμέρες μᾶς χωρίζουν, ἀδελφοί μου, ἀπό τή μεγάλη ἑορτή τῶν γεννήσεως τοῦ Χρι­στοῦ, ἀπό τήν ἑορτή τῆς μεγάλης καί διαρ­κοῦς προσκλήσεως τοῦ ἀνθρώπου νά οἰκειωθεῖ τόν Θεό διά τῆς πίστε­ως, ὅπως καί ὁ Χριστός οἰκειώθηκε τήν ἀνθρώ­πι­νη φύση διά τῆς ἀγά­πης.

Γι᾽ αὐτή τήν πρόσκλη­ση, τήν πρόσκληση τῆς προ­σωπικῆς μας σωτη­ρί­ας πού θά ἀνανεώσει πρός ὅλους μας καί τά φετινά Χριστούγεννα ὁ Θεός, μᾶς προετοιμάζει μέ τό σημερινό εὐαγγε­λικό ἀνάγνωσμα τῆς πα­­­ραβολῆς τοῦ Με­γά­λου Δείπνου.

Ὁ οἰκοδεσπότης καλεῖ τούς ἀνθρώπους πού ἀρ­χικά ἐπέλεξε, ἀλλά αὐτοί ἀντί νά σπεύ­σουν, εὐγνώμονες γιά τήν πρόσ­κληση, μερι­μνοῦν καί τυρβάζουν περί πολ­λά, ἀδιαφο­ρῶ­ν­τας γιά τή μεγάλη τι­μή καί τή σπουδαία εὐ­καιρία πού χάνουν νά παρα­κα­θίσουν σ᾽ αὐτό τό δεῖ­πνο. Προφασί­ζο­νται ἀσχολίες καί ὑποχρεώσεις, γιατί δέν ἀντιλαμβάνονται ποι­ός εἶναι αὐτός πού τούς καλεῖ καί ποιά θά μπο­ροῦσε νά εἶναι ἡ συνέ­πεια τῆς ἀρνήσεως, καί ἀποδεικνύονται ἀνά­­ξιοι τῆς προσκλή­σε­ως καί τῆς τιμῆς. Ἴσως νο­­μίζουν ὅτι ὁ οἰ­κο­δε­σπό­της πού τούς κα­λεῖ θά ἐπανέλθει μέ μία νέα πρόσκληση, ἀγνο­ῶν­τας ὅτι στή ζωή τοῦ ἀν­θρώ­που ὑπάρχουν εὐ­­και­ρί­ες μοναδικές πού, ἐάν δέν τίς ἀξιο­ποι­ήσει, τίς χάνει ὁρι­στι­κά.

Μην αναγάγουμε τα θέματα της σωτηρίας μας, σε μόδα.

"'Οστις αγαπά τας αφορμάς και τας αιτίας των παθών, αυτός άκων και μη βουλόμενος υπάρχει υποχείριος και δεδουλωμένος εις τα πάθη· και όστις μισεί τας ιδίας αυτού αμαρτίας, εξομολογείται αυτάς, και συγχωρείται.

Είναι αδύνατον ν' αφήση τις άλλως την συνήθειαν της αμαρτίας, ειμή εάν αποκτήση έχθραν προς αυτήν· και αδύνατον να επιτύχη της αφέσεως των αμαρτιών αυτού, εάν δεν εξμολογηθή αυτάς· διότι η μεν έχθρα της αμαρτίας είναι ένδειξις αληθούς ταπεινώσεως, η δε εξομολόγησις έδειξις αληθούς κατανύξεως, ήτις προκύπτει εις την καρδίαν από αισχύνην.

Εάν δεν μισήσωμεν τα μέμψεως άξια έργα, δεν δυνάμεθα να αισθανθώμεν την δυσωδίαν της ενεργείας αυτών. Έως ότου δεν απορρίψεις εκ της ψυχής σου τα άτοπα πάθη, δεν θέλεις γνωρίσει πόση και οποία αισχύνη και εντροπή σε περικαλύπτει..."

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος, "Ασκητικά"

Ο Άγιος μιλά ξεκάθαρα, μιλά την γλώσσα της Αλήθειας. Οι καιροί μας είναι καιροί παραλογισμού, παρερμηνειών, σκοταδισμού, αμετανοησίας. Προβάλεται η Αλήθεια ως οπισθοδρομικιά και πεπερασμένη.Προβάλεται το σκότος ως φως· η παραφύσιν ζωή ως προοδευτική, "cool", ανθρώπινη, φυσιολογική. Κυριαρχεί η νοοτροπία του όχλου παντού. Μόδα στα ρούχα, στα φαγητά, στα μαλλιά, στα σπορ, στον τρόπου που μιλάμε· παντού το ζητούμενο είναι όχι το όμορφο, το ορθό, το γνήσιο, το αληθές αλλά αυτό έχει μεγαλύτερη αποδοχή.