ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ: Η Ανάσταση φέρνει χαρά και ειρήνη στις καρδιές μας.

 

 

«Οὔσης ὀψίας τῇ ἡ­μέ­ρᾳ ἐκείνῃ τῇ μιᾷ τῶν Σαββάτων καί τῶν θυ­ρῶν κεκλεισμένων διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαί­ων ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς καί ἔστη εἰς τό μέσον καί λέγει αὐτοῖς· εἰρήνη ὑ­μῖν» (Ἰωάν. 20.19).

Κυριακή τοῦ Θωμᾶ σή­μερα, Κυριακή πρώτη ἀπό τοῦ Πάσχα καί τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα μᾶς ὑπενθυμίζει τίς ὁ­μοι­­ότητες αὐτῆς τῆς Κυ­­­­ριακῆς μέ τήν Κυ­ρι­α­κή τῆς Ἀναστάσεως.

Ἕνας κλειστός τάφος τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων πού δέν μπορεῖ νά ἐμ­πο­δίσει τόν ἀναστη­μέ­νο Χριστό νά βγεῖ ἀπό μέσα καί νά συναντήσει τίς μυροφόρες γυναῖκες καί τούς μαθητές του.

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ: Το μεγαλύτερο κέρδος μας είναι η ωφέλεια της ψυχής μας.

 

«Τί γάρ ὠφελήσει ἄν­θρωπον ἐάν κερδίσῃ τόν κόσμον ὅλον καί ζη­­μιωθῇ τήν ψυχήν αὐ­τοῦ;» (Μαρκ. 8.36)

Μιά ἀπό τίς πολλές ἐρωτήσεις πού ἀπευ­θύ­νει μέ τό σημερινό εὐ­αγγελικό ἀνάγνωσμα ὁ Χριστός εἶ­ναι καί ἡ ἐρώτηση πού προανέφερα. Τί θά ὠφελήσει τόν ἄνθρωπο ἄν κερδίσει ὅλον τόν κό­σμο καί χάσει τήν ψυ­χή του;

Τό ἐρώτημα αὐτό περί κέρδους καί ζημίας μπορεῖ νά φαντάζει ἀσυνήθιστο γιά τόν Χρι­στό, ἔχει ὅμως ἰδιαί­τερη σημασία, καθώς ἀνα­φέρεται στό κέρδος τοῦ ἀνθρώπου καί στή ζημία τῆς ψυχῆς. Καί ἔχει ἀκόμη μεγαλύτερη σημασία, καθώς τό ἀ­κοῦ­με νά ἀπευθύνεται πρός ὅ­λους μας, βλέ­πο­ντας τόν Χριστό μέ ἐκ­τετα­μένες παλάμες ἐπί τοῦ Σταυροῦ γιά τή δι­κή μας σωτηρία.

ΚΥΡΙΑΚΗ Β´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ: Τα τέσσερα στάδια προς την θέωση.

 

 

«Ἔρχονται φέ­ρον­τες πρός αὐ­τόν παραλυτικόν αἰρόμενον ὑπό τεσσάρων» (Μαρκ. 2.3).

Δευτέρα Κυριακή τῶν Νηστειῶν καί ἡ Ἐκ­κλη­σία μας προβάλλει  δύο θαύματα. Τό πρῶτο εἶ­ναι τό θαῦμα τῆς θε­ρα­πείας τοῦ πα­ρα­­λυ­τικοῦ, πού μᾶς πα­ρουσίασε ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή. Τῆς θεραπεί­ας ἑνός τα­λαι­πώ­ρου ἀν­θρώπου, πού ἀφοῦ, προφανῶς, εἶ­χε δο­κι­μά­σει νά θερα­πευ­­θεῖ μέ τά ἀνθρώπι­να μέσα χωρίς ἀποτέλεσμα, ἔσπευσε νά ζη­τή­σει τήν ἴαση ἀπό τόν Ἰησοῦ.

Τό δεύτερο θαῦμα εἶ­ναι τό θαῦμα τῆς θεώ­σεως τοῦ ἀνθρώπου, τό ὁποῖο προβάλλει τιμώ­ν­τας αὐτή τήν Κυριακή τή μνήμη τοῦ ἁγίου Γρηγο­ρίου τοῦ Παλαμᾶ, ἀρ­χι­ε­πισκόπου Θεσσαλο­νί­κης τοῦ θαυματουρ­γοῦ.

Καί παρότι τά δύο θαύ­­ματα δέν φαίνεται νά συνδέονται μεταξύ τους, διότι σέ μία ἐπι­πό­λαιη προσέγγιση τό πρῶτο ἀφορᾶ τό σῶμα καί τό δεύτερο τήν ψυ­χή τοῦ ἀνθρώπου, στήν πραγματικότητα συνδέ­ον­ται στενά. Διότι ἡ θε­ραπεία τοῦ παραλύτου πραγ­μα­­τώνεται μέ τούς λό­γους τοῦ Ἰησοῦ: «Τέ­κνον ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου». Καί ἡ προσ­φώνηση αὐτή τοῦ Χρι­στοῦ πρός τόν παρά­λυ­το δείχνει ὅτι καί αὐ­τός ἀπολαμβάνει τήν ἰδι­ό­τητα τοῦ τέκνου τοῦ Θεοῦ, ὅπως καί ἐκεῖ­νος ὁ ὁποῖος ἀγω­νί­ζεται διά τῆς προσευ­χῆς καί τῆς καθάρσεως τοῦ νοός νά δεχθεῖ τήν ἔλλαμψη τοῦ θείου φω­τός.

Kι ἄν τό πρῶτο θαῦμα ἔγινε ἐφικτό, γιατί τέσ­σερις ἄνθρωποι σήκω­σαν στά χέρια τό φο­ρεῖο τοῦ παραλυτικοῦ καί ἄνοιξαν τή στέγη τοῦ σπιτιοῦ μέσα στό ὁποῖο βρισκόταν ὁ Χρι­στός γιά  νά τόν φέρουν ἐνώπιόν του, κα­ταβά­λο­­ν­τας ὑπεράν­θρωπη δη­­λαδή προσπάθεια, ἀνά­­λογη προσπάθεια ἀπαιτεῖ καί τό δεύτερο θαῦμα, τό θαῦμα τῆς θε­ώσεως τοῦ ἀνθρώ­που.

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Περί συγχωρήσεως.

 

– Γέροντα, δὲν μπορῶ νὰ συγχωρήσω εὔκολα τοὺς ἄλλους.

– Ἐσὺ δὲν θέλεις νὰ σὲ συγχωρῆ ὁ Χριστός;

– Πῶς δὲν θέλω, Γέροντα;

– Τότε, γιατί κι ἐσὺ δὲν συγχωρεῖς τοὺς ἄλλους; Αὐτὸ πρόσεξέ το πολύ, γιατί στενοχωρεῖ τὸν Χριστό. Εἶναι σὰν νὰ σοῦ χάρισε δέκα χιλιάδες τάλαντα κι ἐσὺ νὰ μὴ θέλεις νὰ χαρίσης στὸν ἄλλον ἑκατὸ δηνάρια. Νὰ λὲς μὲ τὸν λογισμό σου: «Πῶς ὁ Χριστὸς ποὺ εἶναι ἀναμάρτητος μὲ ἀνέχεται συνέχεια, καὶ ἀνέχεται καὶ συγχωρεῖ δισεκατομμύρια ἀνθρώπους, κι ἐγὼ δὲν συγχωρῶ μία ἀδελφή;».

Ομιλία στην Β' Κυριακή των Νηστειών

 

(Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς)

 

Ἡ (νηστεία εἶναι) ὁδός, μέ τήν ὁποία ἐσύ καί ἐγώ βαδίζουμε πρός τήν Ἀνάστασι. Τήν ἀνάστασι τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς. Ναί. Καί ἐσύ καί ἐγώ. Γι’ αὐτό ἡ νηστεία εἶναι θαυμαστή. Γιατί εἶναι ἕνας δρόμος. Γιά ποῦ; Γιά τήν Ἀνάστασι. Καί λοιπόν, αὐτό τί σημαίνει; Σημαίνει Ἀνάστασι – νίκη κατά τοῦ θανάτου· Ἀνάστασι – νίκη κατά τῆς ἁμαρτίας· Ἀνάστασι – νίκη κατά τοῦ διαβόλου. Αὐτό εἶναι ἡ νηστεία!

 

Σέ ἕνα θαυμάσιο στιχηρό αὐτῶν τῶν ἡμερῶν ψάλλαμε καί προσευχηθήκαμε: «Ἀκολουθήσωμεν τῷ διά νηστείας ἡμῖν, τήν κατά τοῦ διαβόλου νίκην ὑποδείξαντι, Σωτῆρι, τῶν ψυχῶν ἡμῶν» (Πέμπτη Α΄ Ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν, Ἀπόστιχα Ἑσπερινοῦ).

 

Νηστεία – νίκη κατά τοῦ διαβόλου. Νά ἡ καλή εἴδησι, πού ὁ Κύριος μᾶς ἔφερε. Θέλεις νίκη κατά τῆς ἁμαρτίας; Θέλεις νίκη κατά τοῦ ἐφευρέτου τῆς ἁμαρτίας, κατά τοῦ ἰδίου τοῦ διαβόλου; Ὁρίστε, ἡ νηστεία –λέγει ὁ Σωτήρ.

 

Ναί, μέ τήν νηστεία ἐσύ γίνεσαι ὁ μεγαλύτερος νικητής σέ αὐτόν τόν κόσμο. Ποιός νίκησε τόν διάβολο, ποιός, ἐκτός ἀπό τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό; Κανένας ἄλλος. Γι’ αὐτό, Αὐτός εἶναι ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου, διότι μόνο Αὐτός εἶναι Θεός, πιό ἰσχυρός ἀπό τόν διάβολο. Ὅλα τά ἄλλα εἶναι πιό ἀνίσχυρα ἀπό αὐτόν. Καί ἐμεῖς, ἀκολουθώντας Τον, στήν πραγματικότητα ἀκολουθοῦμε τόν Νικητή πού μᾶς δίνει πάντοτε τήν νίκη κατά τοῦ διαβόλου, κατά τοῦ κάθε διαβόλου πού μᾶς ἐπιτίθεται γιά νά μᾶς νικήσῃ καί νά μᾶς ρίξῃ στήν ἁμαρτία. Σέ τί, δηλαδή; Στόν θάνατο.

ΚΥΡΙΑΚΗ Α´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ): Καθαρότητα καρδιάς και ορθότητα πίστης.

 

 

«Ἀπεκρίθη ὁ Ἰησοῦς καί εἶπεν αὐτῷ· ὅτι εἶπόν σοι, εἶδόν σε ὑποκάτω τῆς συ­κῆς πιστεύεις; μείζω τούτων ὄψει» (Ἰωάν. 1.50).

Μία συνάντηση περιγράφει σήμερα τό ἱερό εὐαγγέλιο, μία συνάντηση τοῦ Ἰη­σοῦ μέ ἕναν ἄγνωστό του ἄνθρωπο, τόν Ναθαναήλ, τόν φίλο τοῦ Φιλίππου ἀπό Βηθσαϊδά τῆς Γαλιλαίας.

Ἡ συνάντηση αὐτή εἶναι μία ἀπό τίς πρῶτες τοῦ Ἰησοῦ στήν ἀρχή τοῦ δημο­σίου βίου του, κατά τήν ὁποία ὅμως προαναγγέλει ἤδη τό μεγαλεῖο τῆς πί­στεως. Ὁ Ναθαναήλ πλησιάζει τόν Ἰη­σοῦ μαζί μέ τόν Φίλιππο, πού ἐντυπω­σια­­σμένος ἀπό τή συνάντησή του μέ τόν Χριστό, θέλει νά τόν γνωρίσει καί στόν φίλο του. Καί ἐνῶ δέν εἶχαν ἀκό­μη συστηθεῖ, ὁ Ἰησοῦς τόν προσφωνεῖ ὡς «ἀληθῶς Ἰσραηλίτη ἐν ᾧ δό­λος οὐκ ἔστιν», προκαλώντας τήν ἀπορία τοῦ Ναθαναήλ, πού μέ τή σει­ρά του δέν δι­στάζει μπροστά στά ἀποκαλυπτικά λό­για τοῦ Χριστοῦ νά ὁμολογήσει ἀμέ­σως τήν πίστη του στή θεότητά του. «Σύ εἶ ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ, σύ εἶ ὁ βασιλεύς τοῦ Ἰσρα­ήλ».

KΥΡΙΑΚΗ ΤΥΡΙΝΗΣ: Η Σωτηρία μας είναι κοντά στον Χριστό.

 

«Νῦν ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἤ ὅτε ἐπιστεύσαμεν» (Ρωμ. 13.11).

Μέ μία διαπίστωση ἄρχισε, ἀδελφοί μου, τό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, μέ μία διαπίστωση, στήν ὁποία δέν χωρᾶ γιά τόν ἀπόστολο Παῦλο πού τήν κάνει καμία ἀπολύτως ἀμφιβολία. «Νῦν», τώρα, αὐτή τή χρονική στιγμή πού μιλᾶμε, γρά­φει ὁ ἀπόστολος Παῦλος πρός τούς Χρι­στια­νούς τῆς Ρώμης, εἶναι ἡ σωτηρία πιό κοντά ἀπό κάθε ἄλλη φορά, ἀπό κάθε τι πού νομίζαμε ποτέ καί πιστεύαμε. Καί αὐ­τό τό «νῦν», αὐτό τό τώρα, δέν εἶναι μία χρονική στιγμή στό παρελθόν πού ἔχει ἤδη περάσει καί τήν ἔχουμε χάσει, ἀλλά εἶναι ἕνα διαρκές παρόν, εἶναι ἡ κάθε στιγμή τῆς ζωῆς μας καί τοῦ χρόνου πού ὁ Θεός μᾶς χαρίζει.

῾Ο λόγος, λοιπόν, σήμερα γιά τή σω­τη­ρία καί γιά τό πόσο κατανοοῦμε καί συμ­με­ριζό­μαστε καί ἐμεῖς, οἱ πιστοί τοῦ 21ου αἰώνα, τήν ἄποψη τοῦ πρωτοκορυφαίου ἀποστόλου ὅτι ἡ ἡ σωτηρία εἶναι κοντά μας.

Ἡ λέξη σωτηρία εἶναι μία λέξη πού ἐπανέρχεται συχνά στό ἐκκλησιαστικό μας λεξιλόγιο, ὅμως οἱ περισσότεροι ἀπό ἐμᾶς νομίζουμε πώς εἶναι κάτι μακρυνό, κά­τι μελλοντικό, κάτι πού δέν ἐξαρτᾶται ἀπό ἐμᾶς ἀλλά ὀφείλουμε νά ἀγωνισθοῦ­με γιά νά τό ἀποκτήσουμε.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΠΟΚΡΕΩ: Το κριτήριο της διαίρεσης των ανθρώπων.

 

 

«Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πα­τρός μου, κλη­ρο­νομήσατε τήν ἡτοι­μα­­­σμένην ὑμῖν βασι­λεί­αν ἀπό κα­τα­βολῆς κό­σμου» (Ματθ. 25.34).

 Ἐνώπιον μιᾶς μελ­λο­ν­­τικῆς πραγματικό­τη­τος μᾶς μεταφέρει τό σημερινό εὐαγγέλιο· μιᾶς πραγματικότητος κοι­νῆς γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους. Συγχρόνως ὅμως μᾶς προϊδεάζει γιά τό τί θά συμβεῖ ἐκείνη τή φο­βερή ἡμέρα ἀλλά καί τό τί θά πρέπει νά προσέ­ξουμε, ἐάν θέλου­με νά ἀκούσουμε καί ἐ­μεῖς τό «δεῦτε οἱ εὐλο­γημένοι τοῦ Πα­τρός μου, κληρο­νο­μή­σατε τήν ἡτοιμα­σμέ­νην ὑμῖν βασι­λεί­αν».

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ: Όλα μου επιτρέπονται αλλά όλα δεν με συμφέρουν.

«Πάντα μοι ἔξεστιν ἀλλ᾽ οὐ πάντα συμφέ­ρει· πάντα μοι ἔξεστιν ἀλλ᾽ οὐκ ἐγώ ἐξουσια­σθήσομαι ὑπό τινος» (1 Κορ. 6.12).

Tά ὅρια τῆς ἐλευ­θε­ρίας τοῦ ἀνθρώπου εἶ­ναι ἀπό τά πιό πολυ­συ­ζητημένα καί ἀμφι­λε­γό­μενα θέματα ὅλων τῶν ἐπο­χῶν. Mέχρι ποι­­­οῦ σημείου εἶναι ἐλεύθε­ρος ὁ ἄν­θρωπος καί κατά πόσο ἡ κοι­νω­νία καί ἡ θρησκεία πε­ριορίζουν τήν ἐλευθε­ρία του; Ἐρωτήσεις καί ἀπορίες συνηθισμένες, πού ἐπανέρχονται καί στίς ἡμέρες μας· καί δέν εἶναι λίγες οἱ φορές πού ἡ Ἐκκλησία κατη­γορεῖται καί συκοφα­ν­τεῖται ὅτι στερεῖ ἀπό τούς πι­στούς της τήν ἐλευθερία τους, ἐπι­βάλ­λοντάς τους τήν τήρη­ση τῶν εὐαγ­γελι­κῶν ἐντολῶν.

Ὅσοι ὅμως ὑποστηρί­ζουν αὐτές τίς ἀπόψεις καί διατυπώ­νουν αὐ­τές τίς κα­τηγορίες ἀγνοοῦν προ­­φανῶς τό ἀληθινό νόημα καί τό πραγμα­τι­κό περιε­χόμενο τῆς ἐ­λευ­θε­ρίας, τό ὁποῖο μέ μοναδικό τρόπο προσ­­­διορίζει ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος στό σημερι­νό ἀποστολικό ἀνάγνω­σμα. «Πάν­τα μοι ἔξε­στιν ἀλλ᾽ οὐ πάντα συμ­φέρει· πάντα μοι ἔξε­στιν ἀλλ᾽ οὐκ ἐγώ ἐξου­σιασθήσομαι ὑπό τι­νος».

Φαντασιώσεις: Ο αποπροσανατολισμός του νου.

Οι φαντασιώσεις έρχονται στο νου όταν χάνεται η ευγνωμοσύνη γι’ αυτά που έχουμε. Μας καταλαμβάνει το πνεύμα της αχαριστίας και της πλεονεξίας.

------------------------

Ο άνθρωπος που ειρηνεύει σ’αυτά που ο Κύριος επέτρεψε να έχει ή να μην έχει δεν μπαίνει στην διαδικασία να καλλιεργεί φαντασιώσεις.

------------------------

Επίσης οι φαντασιώσεις μας αποδεικνύουν ότι δεν τα έχουμε βρει με τον εαυτό μας, δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε, δεν έχουμε αποδεχτεί ποιοι είμαστε· γι'αυτό και καταναλώνουμε τους λογισμούς μας με φαντασίες ότι είμαστε κάποιοι σπουδαίοι, ότι είμαστε ωραίοι-ποθητοί, ότι είμαστε πλούσιοι κτλ.

Μην είναι η σχέση μας με τον Χριστό μια σχέση δεύτερης κατηγορίας.

"Ας αγαπήσωμε τον Κύριον, όπως αγαπούμε και σεβόμεθα τους φίλους μας. Είδα πολλές φορές ανθρώπους πού ελύπησαν τον Θεόν και δεν ανησύχησαν καθόλου γι΄αυτό. Όταν όμως συνέβη να πικράνουν αγαπητά τους πρόσωπα, έστω και σε κάτι μικρό, έκαναν το πάν, εχρησιμοποίησαν κάθε τέχνασμα, εσκέφθηκαν κάθε τρόπο, υπεβλήθησαν σε κάθε θλίψι, ωμολόγησαν το σφάλμα τους, και παρεκάλεσαν είτε αυτοπροσώπως είτε με φίλους είτε με δώρα, προκειμένου να αποκαταστήσουν την πρώτη αγάπη τους"· λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης.
---------------------------
Όντως πολλές φορές προσβάλουμε τον Θεό με την εγωιστική μας συμπεριφορά, πολλές φορές απατάμε τον Νυμφίο της ψυχής μας προνεύοντας με τις ηδονές και τα πάθη μας και δεν καταλαβαίνουμε το μέγεθος τις πτώσης μας, δεν συνειδητοποιούμε το βάθος της αμαρτίας μας και γι'αυτό δεν μετανοιώνουμε γνήσια, δεν αλλάζουμε ριζικά, δεν βάζουμε αρχή στην ζωή μας με κέντρο τον Χριστό μας. Τον αφήνουμε σε κάποια ακρούλα της ζωής μας, ως ένα χρηστικό αντικείμενο που θα το χρησιμοποιήσουμε όταν θα το έχουμε ανάγκη.
Ο Κύριος ξεκάθαρα μας λέγει: "Ο φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος· και ο φιλών υιόν η θυγατέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος...". Είδατε τί μας λέγει; Δεν λέγει να μην τους αγαπάτε, αλλά να μην τους αγαπάτε περισσότερο από εμένα.

Ο τρόπος ζωής της Εκκλησίας δεν αφανίζει τις δοκιμασίες αλλά μας κάνει να τις αντιμετωπίζουμε διαφορετικά.

Καθόμαστε και αναλύουμε τις δοκιμασίες που μας βρήκαν, το άδικο που ήρθε στην ζωή μας. Προσπαθούμε να βρούμε λύσεις. Ρωτάμε ίσως και κάποιους ανθρώπους που εμπιστευόμαστε, για να βρούμε απαντήσεις στα "γιατί" που μας στοιχειώνουν.
-------------------------------
Πολλές τέτοιες περιπτώσεις ανθρώπων που τους "πνίγει το άδικο", που τους συντρίβουν οι δοκιμασίες έρχονται και στον πνευματικό και ζητούν απαντήσεις, λύσεις, ακόμα και ευχές ώστε να σταματήσει αυτό το "άδικο κακό" που τους ταλαιπωρεί.
-------------------------------
Σίγουρα κανείς μας δεν θέλει να υποφέρει, κανείς δεν θέλει στην ζωή του ταλαιπωρίες, αδικίες, συκοφαντίες, δοκιμασίες, πόνο, προδοσίες, απάτες, απιστίες κ.α. Όμως μέσα στη ζωή κάποια απ' αυτά έρχονται. Είναι δεδομένο πως σε κάποια χρονική περίοδο της ζωής μας θα τα γευτούμε. Αυτήν όμως την πραγματικότητα δεν θέλουμε να την δεχθούμε. Θεωρούμε ότι δεν πρέπει τίποτα το "κακό" να μας βρει. Γι'αυτό φτάνουμε και στο σημείο -εάν κάποια δοκιμασία κτυπήσει την πόρτα του σπιτιού μας- να βλασφημούμε και κατά του Θεού, αποκαλώντας τον άδικο και άσπλαχνο.

Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος: Εγωισμός και Ταπείνωση.

Προσέχετε τὸν ἑαυτό σας. Ἡ πρόοδος στὴν πνευματικὴ ζωὴ διακρίνεται μὲ τὴν ὁλοένα καὶ περισσότερη συναίσθησι τῆς μηδαμινότητός μας. Ἐνῶ ὅσο αὐξάνει ἡ ἐκτίμησις τοῦ ἑαυτοῦ μας σὲ κάτι, τόσο βαδίζουμε στὴν καταστροφή. Ὁ ἐχθρὸς θὰ τὸ ἐκμεταλλευθῆ αὐτό. Θὰ πλησιάση καὶ θὰ ἐπιχειρήση νὰ πετάξη κανένα πετραδάκι στὸν δρόμο μας γιὰ νὰ σκοντάψουμε. Μία ψυχὴ ποὺ δίνει στὸν ἑαυτὸ της ἀξία, μοιάζει μὲ τὸν κόρακα τοῦ Αἰσώπου ποὺ ἀκούγοντας τὶς κολακεῖες τῆς ἀλεποῦς γιὰ τὴν «ὡραία» του φωνή, ἄνοιξε τὸ στόμα καὶ τοῦ ἔπεσε τὸ τυρί…».

«Πόσο χρήσιμο θὰ ‘ταν νὰ βρισκόταν κάποιος νὰ σᾶς κατηγορῆ. Νὰ χαίρεσθε, ἂν ποτὲ συμβῆ αὐτό. Εἶναι πολὺ ἐπικίνδυνο νὰ σᾶς ἐπαινοῦν ὅλοι καὶ κανεὶς νὰ μὴν σᾶς λέει τὴν ἀλήθεια. Εἶναι νομίζετε δύσκολο νὰ πλανηθῆ ἢ νὰ σκοντάψη κανείς; Ἀπέχετε πολὺ ἀπὸ τὸ νὰ θεωρῆτε τὸν ἑαυτὸ σας ἅγιο καὶ ἄξιο νὰ συμβουλεύη τοὺς ἄλλους;».

«Στὸ Κίεβο ἀσκήτευε κάποτε κάποιος μὲ πολλὴ νηστεία καὶ μόνωσι. Τὸν πολέμησε ὅμως ὁ ἐγωισμὸς καὶ ἄλλα πάθη. Πῆγε λοιπὸν καὶ ἐξωμολογήθηκε τοὺς λογισμούς του στὸν μακαριστὸ στάρετς Παρθένιο. Ἐκεῖνος τοῦ ἔδωσε χρήματα καὶ τὸν ἔστειλε στὴν ἀγορὰ λέγοντας: «Ἀγόρασε κρέας καὶ φάγε το μπροστὰ στοὺς ἄλλους». Ὁ ἀσκητὴς ἀκολούθησε τὴν συμβουλὴ τοῦ στάρετς καὶ ὅλοι οἱ πειρασμοὶ τοῦ φύγανε. Νὰ πῶς οἱ Πατέρες πολεμοῦσαν τὴν ὑπερηφάνεια.

Ζήσε σοφά, δηλαδή ζήσε με αγάπη.

"Τον αδελφό που τον είχες μέχρι χθες πνευματικό και ενάρετο, μην τον κρίνεις σήμερα, επειδή ο πονηρός σ’ έβαλε να τον μισήσεις, ως κακό και φαύλο. Αλλά με την αγάπη που μακροθυμεί, έχοντας στο νου σου τα χθεσινά καλά, διώξε το σημερινό μίσος της ψυχής.

Εκείνον που ως χθες τον επαινούσες ως καλό και τον εγκωμίαζες ως ενάρετο, μην τον κακολογήσεις σήμερα ως κακό και φαύλο, επειδή μετέβαλλες την αγάπη σου σε μίσος, προβάλλοντας τον κακό λόγο του αδελφού ως πρόσχημα του δικού σου μίσους. Αλλά εξακολούθησε τους επαίνους σου, έστω και αν ακόμη κυριαρχείσαι από τη λύπη, και με τον τρόπο αυτόν επανέρχεσαι στην ίδια σωτηριώδη αγάπη.

Όταν συνομιλείς με άλλους, πρόσεχε μήπως εξαιτίας της λύπης που διατηρείς ακόμα κρυμμένη, νοθεύσεις το συνηθισμένο έπαινο του αδελφού, ανακατώνοντας ασυναίσθητα στους λόγους σου την κατηγορία. Στη συνάντηση με τους άλλους να χρησιμοποιήσεις αγνό έπαινο του αδελφού και να προσεύχεσαι γι’ αυτόν ειλικρινά σαν να προσεύχεσαι για τον εαυτό σου. έτσι θα ελευθερωθείς πολύ σύντομα από το ολέθριο μίσος.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ (Αποστολικό Ανάγνωσμα)

 

«Σύ δέ μένε ἐν οἷς ἔμαθες καί ἐπι­στώθης εἰδώς παρά τίνος ἔμαθες» (2 Τιμ. 3.14).

Τά λόγια αὐτά πού ἀκούσαμε πρό ὀλί­γου στό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα δέν τά ἀπηύθυνε ὁ ἀπόστολος Παῦλος μόνο πρός τόν μαθητή του, ἐπί­σκοπο Ἐφέσου Τι­μόθεο, ἀλλά τά ἀπηύθυνε καί πρός ὅλους τούς ἀνθρώ­πους πού μέ τό κή­ρυγ­μα τῶν ἀποστόλων καί τῶν ἀνά τούς αἰῶνες δια­δόχων τους θά πίστευ­αν στόν ἐσταυρωμένο καί ἀναστάντα Χριστό πού καί ὁ ἴδιος ἐδίδασκε.

Άγιος Βασίλειος ο Μέγας:Τον χριστιανό τον δοκιμάζει και τον φανερώνει ο πειρασμός με την υπομονή που θα δείξει!

Πολλές φορές συμβαίνουν ατυχίες και θλίψεις στη ζωή του ανθρώπου, ώστε και μ' αυτές να απο­δειχθεί ποιοί, πλούσιοι ή φτωχοί, είναι στερεωμένοι στην πίστη και δυνατοί. Γιατί και οι δυο αυτές κατηγορίες των ανθρώπων δοκιμάζονται στην υπο­μονή. Στον καιρό μάλιστα των πειρασμών και των θλίψεων, μπορεί να γίνει φανερό κατά πόσο, ο πλούσιος συμπάσχει με τους άλλους. Κατά πόσο δηλαδή ελεεί και αγαπά τους αδελφούς.

Ο φτωχός επίσης κατά πόσο δέχεται τις θλίψεις, ευχαριστώντας τον Θεό και όχι βλασφη­μώντας και αλλάζοντας εύκολα, ανάλογα με τις περιστάσεις, τα φρονήματά του. Ο κυβερνήτης φαίνεται το χειμώνα στις δυσκολίες που συναντά μέσα στα κύματα. Ο αθλητής δείχνει την αντοχή και την τέχνη του στο στάδιο. Ο στρατηγός φαίνε­ται στον πόλεμο. Και ο μεγαλόψυχος φαίνεται στη συμφορά.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΧΑΝΑΝΑΙΑΣ: Στις δοκιμασίες δοκιμάζεται η πίστη μας.

 

«Ὁ δέ ἀποκριθείς εἶ­πεν· οὐκ ἀπεστάλην εἰ μή εἰς τά πρόβατα τά ἀ­πο­λωλότα οἴκου Ἰσρα­­­ήλ» (Ματθ. 15.24).

Μία ταλαίπωρη μη­τέ­ρα παρουσιάζει σήμερα ὁ ἱερός εὐαγγελιστής Ματθαῖος. Μία μητέρα, ἡ θυγατέρα τῆς ὁποίας βρίσκεται ὑπό τήν ἐπή­ρεια τοῦ δαίμονος, πλη­σιά­ζει τόν Χριστό καί ζη­τᾶ τή βοήθειά του.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΤΑΛΑΝΤΩΝ

 

«Ἐπί ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπί πολλῶν σέ καταστήσω» (Ματθ. 25.21 καί 23).

Ἀκούοντας σήμερα τή γνωστή σέ ὅλους μας παραβολή τῶν ταλάντων, πολλοί ἴσως διερωτήθηκαν γιατί ὁ ἄνθρωπος τόν ὁποῖο μᾶς παρουσιάζει ἡ παραβολή ἔδωσε στούς δούλους του διαφορετικό ἀριθμό ταλάντων. Πολλοί διερωτήθηκαν ἄν ὁ κύριος τῶν δούλων ἦταν ἄδικος ἀπέναντί τους, ἄν ἄλλους τούς εὐνόησε, δίδοντάς τους περισσότερα τάλαντα, καί ἄλλους τούς ἀδίκησε, δίδοντας λιγότερα. Καί ἄλλοι πάλι ἴσως βιάζονται νά χαρακτηρίσουν καί τόν Θεό ἄδικο, γιατί καί Ἐκεῖνος δέν ἔχει δώσει τά ἴδια χαρίσματα σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, δέν τούς ἔχει δώσει τά ἴδια τάλαντα.

ΕΟΡΤΗ ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ: Χαρά και οδύνη.

 

«Σοῦ δέ αὐτῆς τήν ψυχήν διελεύ­σεται ρομφαία» (Λουκ. 2.35).

Συνάντηση οὐρανοῦ καί γῆς· συ­νάν­τηση παρόντος καί μέλ­λοντος σήμερα, ἀδελφοί μου, στόν ναό τοῦ Θεοῦ, καί ἐμεῖς θεαταί καί ἀκροαταί τῶν θείων μυστηρίων.

Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, τόν ὁποῖο ὁ Πα­τήρ προσέφερε γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου, προσφέρεται ἀπό τήν κατά σάρκα μητέρα του στόν ναό τοῦ Θε­οῦ.

Εἰσέρχεται ὁ Χριστός ὡς βρέ­φος τεσσαρακονθήμερο στόν χειρο­ποίη­το ναό τοῦ Θεοῦ γιά νά εἰσο­δεύ­­σει ἐν τῷ προσώπῳ του τή φθαρ­­­τή ἀν­θρώπινη φύση στόν ἀχει­­ροποίη­το ναό τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΖΑΚΧΑΙΟΥ: Προσεκτικοί στα λόγια μας που θα συμβαδίζουν με τις πράξεις μας.

 

«Μηδείς σου τῆς νεότητος καταφρονεί­τω, ἀλλά τύπος γίνου τῶν πιστῶν ἐν λόγῳ, ἐν ἀναστροφῇ, ἐν ἀγάπῃ» (1 Τιμ. 4.12).

Μέ αὐτά τά λόγια ἀπευθύνεται, ἀδελφοί μου, ὁ ἀπό­στολος Παῦλος στόν μαθητή του, ἐπίσκο­πο Ἐφέσου Τιμόθεο, στό ση­με­ρινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα καί τόν προ­τρέπει νά γίνει παράδειγμα καί πρότυπο ζωῆς γιά ὅλους τούς πιστούς μέ τά λόγια, τίς πράξεις καί τή συμπεριφορά του, ἀλλά κυρίως μέ τήν ἀγάπη του.

Συγχρόνως ὅμως προτείνει ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος ὡς ὑπόδειγμα ζωῆς στούς χρι­στι­α­­­νούς τῆς Ἐφέσου ὄχι ἕναν ἄνθρωπο ὥρι­μο στήν ἡλικία, μέ ἐμπειρία ζω­ῆς, ἀλλά ἕναν νέο ἄνθρωπο, θέλοντας νά δείξει τόσο στόν ἴδιο τόν μαθητή του Τι­μό­θεο, πού σέ νεαρή ἡλικία εἶχε ἀναλά­βει τό πολυεύθυνο καί βαρύ ἀξίωμα τοῦ ἐπι­σκό­που, ὅσο καί στά μέλη τῆς τοπικῆς Ἐκ­κλη­σίας ὅτι αὐτό πού ἔχει βαρύνουσα ση­μασία δέν εἶναι ἡ ἡλικία ἀλλά ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ζεῖ καί πολιτεύεται ἕνας ἄν­θρω­πος. Γι᾽ αὐτό καί ἔχει μεγάλο ἐνδιαφέρον νά προσέξουμε, ἀδελφοί μου, τούς τομεῖς στούς ὁποίους δίνει σημασία ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστο­λος.