Εξομολόγηση, το Λουτρό τής Ψυχής (Σύντομες και περιεκτικές συμβουλές και εξηγήσεις)

 Ίσως όμως να είσαι από εκείνους, που δεν γνώρισαν ως τώρα την γαλήνη και την χαρά που χαρίζει η Εξομολόγηση. Δεν σού εδόθη η κατάλληλη ευκαιρία. Δεν γνωρίζεις την αναγκαιότητα τής Εξομολογήσεως. Δεν γνωρίζεις πως πρέπει να εξομολογηθείς. Θα ήθελες όμως να πληροφορηθείς, να μάθεις...

Το βιβλιαράκι αυτό, μέσα στις λίγες γραμμές του, αυτό ακριβώς σκοπεύει. Να δώσει, σε όσους έχουν την δίψα να μάθουν, την ευκαιρία, να γνωρίσουν τα βασικά γύρω από το μεγάλο Μυστήριο τής Εξομολογήσεως, να βοηθήσει στο να κάνουν καλή Εξομολόγηση, να αισθανθούν την ανακούφιση και την χαρά που φέρνει η Εξομολόγηση, χαρά η οποία είναι ο αντίλαλος τής χαράς τού ουρανού, διότι όπως είπε ο Χριστός: «Χαρά γίνεται εν ουρανώ επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι».

Πρώτα - πρώτα θα απαντήσουμε στην πρωταρχική απορία σου:

1. Γιατί πρέπει να εξομολογηθώ;

Θα εξομολογηθείς για να βρεις την γαλήνη και την χαρά σου. Είσαι στενοχωρημένος και λυπημένος. Πολλές σκέψεις και αγωνίες βασανίζουν την ψυχή σου. Νομίζεις ότι αιτία τής αγωνίας σου είναι η ανέχεια, η αρρώστια, οι δυσκολίες που συναντάς... Πραγματικά όμως η ουσιαστική αφορμή ευρίσκεται αλλού. Η χαρά και η λύπη τού ανθρώπου έχει την πηγή της στην συνείδησή του. Όταν αυτή ειρηνεύει και δεν διαμαρτύρεται, τότε όση συννεφιά και αν είναι απ' έξω, ο άνθρωπος χαίρεται την ζωή του. Όταν όμως η συνείδηση φωνάζει πως είσαι ένοχος, τότε και μέσα στην πιο ζηλευτή υγεία και στα μεγαλύτερα πλούτη και στις ζωηρότερες απολαύσεις, θα είσαι ο δυστυχής. Θα είσαι ένας άλλος Δαμοκλής, που θα βλέπεις επάνω από το κεφάλι σου να κρέμεται το ξίφος τής θείας δικαιοσύνης. Από την κατάσταση αυτή μόνο η Εξομολόγηση έχει την δύναμη να σε λυτρώσει, διότι μόνο με αυτήν επιτυγχάνεται η συγχώρηση τών αμαρτιών σου και άρα η γαλήνη τής συνειδήσεώς σου.

Η πραγματική ευτυχία υπάρχει μόνο όταν μοιράζεται.

Η ευτυχία είναι δώρο Θεού. Είναι ένα το αγαθό εκείνο το οποίο ο άνθρωπος με μανία προσπαθεί να αποκτήσει. Όμως κάνουμε ένα σημαντικό λάθος. Η ευτυχία δεν είναι κάτι το ατομικό. Δεν είναι κάτι το οποίο μπορώ να το νιώσω χωρίς να το μοιραστώ με τους άλλους.

Η πραγματική ευτυχία υπάρχει όταν την μοιράζεσαι…όταν κάνεις την χαρά σου, χαρά του άλλου. Την ευτυχία μπορούμε να την νιώσουμε όταν έχουμε νιώσει μεγάλα βάσανα και συμφορές, δυστυχώς μόνο τότε ίσως εκτιμήσουμε το αγαθό της ευτυχίας. Η αίσθηση της δυστυχία δίνει αξία στην ευτυχία μας!

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

«Καί ἐπλήσθησαν πάντες Πνεύ­μα­­­­τος ἁγίου καί ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθώς τό πνεῦ­μα ἐδίδου ἀποφθέγγεσθαι αὐτοῖς» (Πράξ. 2.4).

Στό ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλήμ δέ­χο­νται οἱ μαθητές τοῦ Κυρίου τήν ἐπιδημία τοῦ Παναγίου Πνεύ­μα­τος. Καί τήν ἀντιλαμβάνονται μέ τρεῖς τρόπους: ἀπό τόν ἦχο τῆς βιαί­ας πνοῆς πού πληροῖ τόν χῶρο ὅπου βρίσκονται, ἀπό τίς πύρινες γλῶσσες πού διαμερίζονται «ἐφ᾽ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν» καί ἀπό τήν ἀπροσδόκητη δυνατότητά τους νά μιλοῦν «ἑτέραις γλώσσαις» καί νά κηρύσσουν τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ.

Αὐτό τό κήρυγμα σέ ποικίλες γλῶσ­­σες πού ἀκούεται στήν Ἱε­ρου­σαλήμ ἐκείνη τή μεγάλη ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς εἶναι πού κάνει τούς ἀνθρώπους νά πιστεύσουν ὅτι κάτι πρωτοφανές καί σημα­ντι­κό συμβαίνει· πού τούς κάνει νά πι­στεύσουν, ἀκούοντας ὁ καθένας τό κήρυγμα τῶν ἀποστόλων στή δι­­κή του γλώσσα, ὅτι ὁ Χριστός πού κηρύττουν εἶναι ὄντως Θεός.

Εἶναι ἡ πρώτη φορά πού ἡ πο­λυ­γλωσσία δέν προκαλεῖ σύγχυση, δέν προκαλεῖ ἀναταραχή καί διά­σπαση, ἀλλά δημιουργεῖ ἑνότητα πίστεως καί ἀγάπης. Εἶναι ἡ πρώ­τη φορά πού ἡ πο­λυ­γλωσσία δέν εἶναι ἀποτέλεσμα πα­ρα­φρο­σύνης ἤ ψυχικῆς διαταρα­χῆς, ἀλλά εἰρήνης καί συνέσεως καί σο­φίας τῆς ἄνω­θεν. Εἶναι ἡ πρώτη φορά πού ἡ πολυ­γλωσσία δέν εἶναι ἀποτέ­λε­σμα ἀν­θρωπίνης ἐπεμβάσεως ἤ δι­δα­χῆς, ἀλλά καρπός θείας ἐπι­φοι­τήσεως καί ἐπισκέψεως, καρ­πός τοῦ Παρα­κλή­του Πνεύμα­τος. Εἶναι ἡ πρώτη φορά πού ἡ πολυ­γλωσ­σία δέν ἐξυπηρετεῖ ἀνθρώ­πι­νες ἀνάγκες καί ἰδιοτελεῖς σκο­πούς, ἀλλά ὑπηρετεῖ τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τῶν ἀν­θρώ­πων. Εἶναι ἡ πρώτη φορά πού ἡ πολυ­γλωσσία εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς πλη­­­­σμονῆς τῆς θείας χάριτος, ἡ ὁποία ἀλλοιώνει τόν ἄνθρωπο τήν «καλήν ἀλλοίωσιν» καί τόν κα­θιστᾶ «διδακτόν Θεοῦ».

Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: Περι ηδονής.

Ἤ φεύγων φεῦγε, ἤ ἐμπαίζων ἔμπαιζε
τόν μάταιον καί ἀπατεῶνα κόσμον.

Δὲν ὑπάρχουν ἰσχυρότεροι μαγνῆτες καὶ θελκτικότεροι ἐξουσιαστὲς καὶ ποθεινότερες ἁλυσίδες γιὰ τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου, ἀπὸ τὶς ἡδονὲς τῶν πέντε αἰσθήσεων. Πόσο ἀρεστὲς καὶ πόσο βλαβερὲς εἶναι! Καὶ ὁ καλύτερος ρήτορας δὲν θὰ μποροῦσε νὰ παρουσιάσει ποτὲ τὴν κακία τους καὶ τὴν βλάβη ποὺ προξενοῦν στὴν ψυχή. Ἂν ὁ διάβολος μᾶς ἔδινε τὸ φαρμάκι του μὲ κάποιο πικρὸ βότανο, δὲν θὰ τὸ πίναμε. Ἐπειδὴ ὅμως μᾶς τὸ δίνει μὲ τὸ μέλι τῶν ἡδονῶν, τὸ παίρνουμε εὐχάριστα.

Ἀπὸ τὶς ἡδονές, οἱ σαρκικὲς – δηλαδὴ ἡ πορνεία, ἡ μοιχεία καὶ ὅλα τὰ σχετικὰ πάθη – τυφλώνουν τὴν καρδιὰ καὶ κολλᾶνε τὴν καρδιά μας στὰ παρόντα πράγματα περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη ἁμαρτία, γι᾿ αὐτὸ εἶναι ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα ἐμπόδια της σωτηρίας μας. Καὶ ἀληθεύει ἐκεῖνο ποὺ εἶπε ἕνας ἅγιος, ὅτι, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ βρέφη, λίγοι μόνο φτάνουν στὸν παράδεισο, ἐξαιτίας τῶν σαρκικῶν ἁμαρτημάτων.

Ἄλλες μορφὲς ἡδονῶν εἶναι ὁ πολὺς ὕπνος, τὰ καλὰ φαγητά, τὰ ὡραῖα φορέματα, τὰ μαλακὰ στρώματα καὶ γενικὰ ὅλες οἱ ἱκανοποιήσεις τῶν αἰσθήσεων.

Τα Ψυχοσάββατα

Ποιὰ εἶναι, πότε καὶ γιατί τελοῦνται

Μέσα στὴν ἰδιαίτερη μέριμνά της γιὰ τοὺς κεκοιμημένους, ἡ ἁγία Ὀρθόδoξη Ἐκκλησία μας ἔχει καθορίσει ξεχωριστὴ ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος γι᾿ αὐτούς. Κάθε Σάββατο δηλαδή.

Ευχή υπέρ υγείας στον Άγιο Λουκά τον ιατρό, αρχιεπίσκοπο Συμφερουπόλεως

Άγιε Ιεράρχα, ομολογητά, διδάσκαλε της αληθείας και ανάργυρε ιατρέ Λουκά, σοι κλίνομεν τα γόνατα της ψυχής και του σώματος και προσπίπτοντες τοις τιμίοις και ιαματικοίς λειψάνοις σου, σε παρακαλούμεν, ως τα τέκνα τους πατέρας αυτών.

Εισάκουσον ημών των αμαρτωλών, τίμιε πάτερ, και προσάγαγε την δέησιν ημών τω ελεήμονι και φιλανθρώπω Θεώ, ως εστώς ενώπιον αυτού μετά πάντων των αγίων.  

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ´ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ: Ο λόγος και η ζωή πρέπει να συμβαδίζουν.

«Ἐφανέρωσά σου τό ὄνομα τοῖς ἀν­θρώποις, οὕς δέδωκάς μοι ἐκ τοῦ κό­σμου» (Ἰωάν. 17.6).

Μόλις προχθές ἑόρ­τα­σε ἡ Ἐκκλησία μας τήν εἰς οὐρανούς Ἀνάληψη τοῦ Κυ­ρίου. Μόλις προ­χθές μᾶς ὑπενθύμισε τήν ἐντολή του πρός τούς μαθητές νά κη­ρύ­ξουν τό εὐαγγέλιό του σέ ὅλον τόν κόσμο.

Καί σήμερα, πρώτη Κυ­ριακή μετά τήν Ἀνά­ληψή του, τιμᾶ στά πρό­σωπα τῶν 318 Πα­τέρων τῆς Α´ ἐν Νικαίᾳ Οἰκουμε­νι­κῆς Συνόδου ἐκείνους πού ὄχι μόνο κήρυξαν τόν λόγο του καί διέδωσαν τό εὐαγ­γέλιό του στούς ἐγγύς καί τούς μα­κράν­, ἀλλά καί φύλαξαν τήν ἱερά πα­ρα­κα­ταθήκη τῆς δι­δα­σκαλίας του ἀπαρα­σάλευτη καί ἀνόθευτη ἀπό κάθε αἱρε­τική καί κακόδοξη κενοφωνία.

Η τελευταία εντολή...

«Καί ἔσεσθέ μοι μάρτυρες … ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς» (Πράξ. 1.8).

Μέ αὐτή τήν προτροπή πρός τούς μαθητές του κλείνει ὁ κύκλος τῆς ἐπιγείου παρουσίας τοῦ Κυρίου μας. Καί αὐτή ἀποτελεῖ τήν τε­λευ­ταία του ἐντολή, τήν τελευ­ταία του παρακαταθήκη, τήν τελευταία του ἐπιθυμία, πρίν νά ἀναληφθεῖ στούς οὐρανούς καί νά ἐπιστρέψει στόν Θεό-Πατέρα.

«Τό ἔργο ἐτελείωσα ὅ δέδωκάς μοι ἵνα ποιήσω», εἶχε πεῖ ὁ Χρι­στός στήν ἀρχιερατική του προ­σευ­­χή πρός τόν Θεό. Τό ἔργο του ἦταν νά ἀποκαλύψει τόν Θεό στούς ἀνθρώπους καί νά τούς κά­νει γνωστό τό θέλημά του· ἦταν νά καταλύσει τόν μεσότοιχο τῆς ἔχθρας μεταξύ Θεοῦ καί ἀν­θρώ­πων καί νά ἑνώσει τά διεστῶ­τα. Καί ὅλα αὐτά τά εἶχε κάνει ὁ Χριστός, ὥστε νά μπορεῖ νά ἐπι­στρέψει στούς οὐρανούς ἀφήνο­ντας τούς μαθητές του νά συνε­χί­σουν τό ἔργο του μέ τή στήριξη καί τή χάρη τοῦ Παρα­κλήτου, τοῦ Παναγίου Πνεύματος, πού ἐπρό­κειτο νά κατέλθει σέ λίγες ἡμέρες.

Ότι αφήνουμε…..μας αφήνει!

Αγαπητοί μου Αναγνώστες Χριστός Ανέστη!

Είναι αλήθεια, ότι πολλές φορές μας συνεπαίρνει ο πλούτος και το βάθος της Ορθόδοξης Θεολογίας μας και σε πολλά άρθρα μας, προσπαθούμε με τις πενιχρές μας δυνάμεις και ατέλειες, να την μεταδώσουμε,  όσο το δυνατόν με απλό και άμεσο τρόπο. Όμως καμιά φορά δεν πρέπει να ξεκινήσεις από ψηλά προς τα κάτω, αλλά από κάτω προς τα πάνω, επειδή δυστυχώς ο λαός μας «πιστός» κατά το φρόνημα, αγνοεί όμως βασικά θέματα πίστεως, αλλά και πρακτικά θέματα για τι τελούνται εκείνη την ώρα στο Ναό και ποια πρέπει να είναι η δική του ανάλογη στάση στις Ιερές αυτές στιγμές.
Επειδή όμως πρόσφατα περάσαμε από άλλη μια Μεγάλη Εβδομάδα, όπου έχει το προνόμιο οι Ιεροί Ναοί μας να κατακλύζονται από ανθρώπους, που συνήθως δεν συμμετέχουν στη λατρεία της Εκκλησίας στις υπόλοιπες Κυριακές και εβδομάδες του χρόνου, διαπιστώσαμε κάποια πράγματα, που για τους συνειδητούς και μυημένους Χριστιανούς είναι αυτονόητα και γνωστά, αλλά για τους αδελφούς μας που έχουν χλιαρή ως ανύπαρκτη σχέση με τα εκκλησιαστικά πράγματα, να παρατηρούνται πολλές παραλήψεις που αγγίζουν τα όρια της ασέβειας, ακόμη και κίνδυνο να γίνονται «ζημιές».
Ας γίνουμε όμως πιο συγκεκριμένοι και ξεκάθαροι, για να μην υπάρχει κάποια σκιά παρανοήσεως ή απορίας από εσάς που διαβάζεται αυτές τις γραμμές αυτή την στιγμή.

Σπασμένη πυξίδα...

Φοβερές καταστάσεις ταλανίζουν τον σημερινό άνθρωπο. Από τη μία η άνεση με τη διαχείριση της ύλης και της τεχνολογίας και από την άλλη πνευματική φτώχεια και άρρωστες καταστάσεις.

 Κατάθλιψη, ανορεξίες, bulling, βία, τρέλα.... Όλα αυτά τα αποτελέσματα έχουν το αίτιό τους. Είναι οι αδιέξοδοι δρόμοι στους 

οποίους μας οδήγησε η σπασμένη πυξίδα. Σπάσαμε την πυξίδα του υπαρξιακού προσανατολισμού και αντί να απευθυνθούμε στον Κύριο απευθυνόμαστε στο είδωλο του άρρωστου εαυτού μας, με αποτέλεσμα να μην βρίσκουμε λύσεις αλλά αδιέξοδα.

Πνευματικές προτροπές και σοφά λόγια Αγίων.

 Οι άνθρωποι που σε παρεξήγησαν και σε πλήγωσαν δεν γνωρίζουν ούτε εκείνο τον παλιό μύθο, για τον άνεμο και τον ήλιο, που μάλωναν, ποιος είναι ο δυνατότερος κι έβαλαν στοίχημα, ότι όποιος βγάλει την κάπα του βοσκού, που εκείνη την ώρα ανηφόριζε το βουνό, θα είναι ο πιο δυνατός. Φύσηξε, ξαναφύσηξε ο άνεμος, αλλά ο βοσκός κρύωσε και τυλίχθηκε πιο σφιχτά στην κάπα του. Βγήκε τότε ο ήλιος απ’ τα σύννεφα, σκόρπισε γύρω καλοσύνη και θερμότητα, ζεστάθηκε ο βοσκός κι έβγαλε την κάπα του. Τότε ο ήλιος φώναξε στον άνεμο: «Είδες, ποιος απ’ τους δυο μας είναι ο δυνατότερος;» Δεν κερδίζεις τον άνθρωπο με το άγριο, αλλά μόνο με την καλοσύνη.

Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

Ο σωματικός κόπος και η μελέτη των θείων Γραφών φυλάσσει την καθαρότητα του νου. Τον κόσμο πάλι, τον ενισχύει η ελπίδα και ο φόβος του Θεού. Την ελπίδα και το φόβο στηρίζουν μέσα μας η φυγή από τους κοσμικούς ανθρώπους και η αδιάλειπτη προσευχή.

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ´ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ: Πνευματική τύφλωση και θεραπεία.

«Ταῦτα εἰπών ἔπτυσεν χαμαί καί ἐποίη­σεν πηλόν ἐκ τοῦ πτύσματος καί ἐπέθηκεν αὐτοῦ τόν πηλόν ἐπί τούς ὀφθαλμούς» (Ἰωάν. 9.6).

Ἕνα θαῦμα περιγράφει ἡ σημερινή εὐ­αγ­γελική περικοπή, ἀδελφοί μου, τή θε­ρα­πεία ἑνός ἐκ γενετῆς τυφλοῦ. Ὁ Χρι­στός δέν ἀνοίγει μόνο τά μάτια τοῦ τυ­φλοῦ γιά νά βλέ­πει τό φῶς τοῦ ἥλιου καί τά πρόσωπα τῶν ἀνθρώπων γύρω του, ἀλ­λά ἀνοίγει μαζί μέ αὐτά καί τά μάτια τῆς ψυχῆς του γιά νά κατανοήσει τήν ἀπε­ρί­γραπτη καί ἀκατανόητη δύναμη τοῦ Θεοῦ.

Καί ὅπως ὁ Χριστός, γράφει ὁ ἅγιος Θεό­ληπτος Φιλαδελφείας, ἀπάλλαξε τόν ἐκ γε­νετῆς τυφλό τόσο ἀπό τή σωματική τύ­φλω­ση ὅσο καί ἀπό τήν ψυχική καί τοῦ ἔδωσε τή δυνατότητα νά δεῖ τόν κόσμο καί νά ἀναγνωρίσει τόν δημιουργό τοῦ κό­σμου καί Θεό καί νά πιστεύσει σ’ αὐτόν, ἔτσι ὁδηγεῖ καί μᾶς μέ τό θαῦμα τῆς ἰά­σε­ως τοῦ τυφλοῦ στή θεραπεία τῆς ψυχικῆς μας τυφλώσεως, καί μᾶς κάνει βλέποντάς τον νά ἀντιλη­φθοῦ­με καί νά κατανοήσου­με πόσο μᾶς ἔχει εὐεργετήσει ὁ Θεός δί­νο­ντάς μας τή δυνατότητα νά βλέπουμε τόν κόσμο.

Ποιά εἶναι ὄμως ἡ τύφλωση τῆς ψυχῆς ἀπό τήν ὁποία πάσχουμε ἤ τήν ὁποία κινδυνεύουμε νά πάθουμε; Εἶναι ἡ τύ­φλω­­ση ἡ ὁποία προ­έρχεται ἀπό τήν προ­σκόλ­ληση τῆς ψυχῆς στά ὑλικά καί φθαρ­τά πράγματα, τήν προσκόλληση στά ἐφήμε­ρα καί τά καθημερινά πού τῆς στερεῖ τή δυνατότητα νά στραφεῖ πρός τήν ἀπό­κτη­ση τῶν ἀρετῶν, νά στραφεῖ πρός τή με­λέτη τῶν ἔργων καί τοῦ λόγου τοῦ Χρι­στοῦ, τά ὁποῖα εἶναι γιά τήν ψυχή τοῦ ἀν­θρώπου ὅ,τι εἶναι γιά τό σῶμα μας ὁ ἥλι­ος. Διότι, ὅπως ὁ ἥλιος βοηθᾶ τόν ἄνθρω­πο νά δεῖ τά ὑλικά πράγματα καί τοῦ πα­ρέ­­χει τή γνώση τοῦ κόσμου, ἔτσι καί ἡ με­λέτη τῶν ἔργων καί τῶν λόγων τοῦ Χρι­­­στοῦ ἀνοίγει τά μάτια τῆς ψυχῆς μας καί τή χειραγωγεῖ πρός τήν ἀληθινή γνώση.

Υπάρχει η κακή και η καλή σιωπή.

Σιώπα καί εἰρήνευε

Ὁ πολύλογος, ἔστω κι ἄν εἶναι ρήτορας, πνευματικά δέν εὐδοκιμεῖ.

Ἡ ἀργολογία ἐκδιώκει ἀπό τήν καρδιὰ τό χαροποιόν πένθος.

Νά ὁμιλεῖς μόνο ὅταν πρόκειται νά πεῖς κάτι ἀνώτερο τῆς σιωπῆς.

Αὐτός, πού θέλει νά μιμηθῆ τόν πράο καί ἡσύχιο Κύριο, πρέπει νά ἀγαπήση τήν εὐλογημένη σιωπή. Τότε μόνο θά μπορεῖ νά προφέρη ἀδιαλείπτως τό πανάγιό Του ὄνομα καί νά ἐργάζεται διαρκῶς τό θέλημά Του "ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς" του καί μέ πόθο ἅγιο.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε´ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ: Αυτός που αγαπά τον Θεό, τηρεί τις εντολές Του.

«Ἐμόν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τό θέλημα τοῦ πέμψαντός με καί τε­λειώσω αὐτοῦ τό ἔργο» (Ἰωάν. 4.34).

Τό φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, ἐκεῖ ὅπου ὁ Χρι­στός συναντᾶ μιά γυναίκα ἀπό τήν πόλη τῆς Σαμαρείας, γίνεται ὁ τόπος ἑνός ἀπό τούς σημαντικό­τε­ρους θεολογικούς διαλόγους πού καταγράφουν οἱ ἱεροί εὐαγ­γε­λι­στές. Ἕνας διάλογος γιά τόν πνευ­μα­τικό τρόπο τῆς λατρείας τοῦ Θε­οῦ καί τόν ρόλο τῆς θείας χά­ριτος, πού ἀδυνατεῖ τή στιγμή ἐκείνη νά κατανοήσει ὄχι μόνο ἡ Σαμαρεί­τι­δα πού συνομιλεῖ μέ τόν Ἰησοῦ ἀλλά καί οἱ ἴδιοι οἱ μαθητές τοῦ Κυρίου. Ὅμως ὁ Χριστός δέν διστάζει νά κά­νει αὐτές τίς μεγάλες του ἀπο­κα­­λύψεις. Δέν διστάζει νά μιλήσει σέ μία γυναίκα καί μάλιστα ἁμαρ­τω­λή γιά τήν ἀναγκαιότητα τῆς «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» λα­τρεί­­­ας τοῦ Θεοῦ, μιᾶς λατρείας πού δέν περιορίζεται ἀπό τόν τόπο καί τόν χρόνο, ἀλλά βασίζεται στήν εἰλικρινῆ σχέση τοῦ ἀνθρώ­που μέ τόν Θεό.

O Αββάς Ισαάκ ο Σύρος και η άσκηση στην ζωή μας

Ρώτησαν κάποτε ένα γέροντα οι υποτακτικοί του: ''Γέροντα, τι πρέπει να μελετούν οι αρχάριοι στην πνευματική ζωή; Και εκείνος τους απάντησε: Διαβάζετε Αγία Γραφή, το Ψαλτήρι και Αββά Ισαάκ. Τον ρώτησαν πάλι: και όσοι έχουν προχωρήσει κάπως στα πνευματικά, τι πρέπει να διαβάζουν; Ο γέροντας τους είπε: Διαβάζετε Αββά Ισαάκ. Και όταν πάλι για Τρίτη φορά τον ρώτησαν: Γέροντα, και όσοι έχουν εμβαθύνει στα θεία νοήματα και έχουν φθάσει ψηλά στα πνευματικά πράγματα, τι πρέπει να διαβάζουν; Τότε, ο γέροντας τους απάντησε: Διαβάζετε Αββά Ισαάκ. Και επειδή οι υποτακτικοί απόρησαν διότι ο γέροντας για Τρίτη φορά τους συμβούλευσε να διαβάζουν Αββά Ισαάκ, ζήτησαν να τους το εξηγήσει. Και ο σοφός γέροντας τους απάντησε:"Μην απορείτε. Τα ασκητικά κείμενα του Αββά Ισαάκ είναι ωφέλιμα και για όσους κάνουν τα πρώτα τους βήματα στην πνευματική ζωή, και για αυτούς που έχουν ξεπεράσει το στάδιο των αρχαρίων, αλλά και για εκείνους που αγωνίζονται και έχουν προχωρήσει πολύ στα πνευματικά, πάλι Αββά Ισαάκ να διαβάζουν. Από όταν ξεκίνησα ως δόκιμος μοναχός μέχρι σήμερα, όλα αυτά τα χρόνια ποτέ το βιβλίο του Αββά Ισαάκ δεν έλειψε από το προσκεφάλι μου, αυτό ήταν το πνευματικό μου ανάγνωσμα στο μικρό κελλί μου. Για όσους επιδιώκουν την άσκηση και την αρετή, για όσους αγωνίζονται κατά των πειρασμών και των λογισμών, ο Αββάς Ισαάκ είναι ο καλύτερος οδηγός για τα πνευματικά''.

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ´ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ: Ο Χριστός ενδιαφέρεται για τον καθένα μας.

«Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω ἵνα ὅταν τα­ρα­χθῇ τό ὕδωρ βάλῃ με εἰς τήν κολυμ­βήθραν» (Ἰωάν. 5.7).

Τά λόγια ἑνός δυστυχισμένου ἀν­θρώπου μᾶς μεταφέρει σήμερα ὁ ἱερός εὐαγγελιστής. Ἑνός ἀν­θρώ­που πού ἐπί τριανταοκτώ χρόνια εἶναι παράλυτος καί περιμένει τή θερα­πεία.

«Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω». Ὁ ἄγ­γελος κατεβαίνει στήν κολυμ­βήθρα καί ἀνακινεῖ τό νερό, ἀλλά ὁ παράλυτος τῆς εὐαγγελικῆς πε­ρι­κο­πῆς δέν ἔχει ποιόν νά τόν ση­κώσει καί νά τόν βάλλει στό νερό. Καί παραμένει παράλυτος καί πε­ριμένει μέχρι τήν ἡμέρα πού περ­νᾶ ἀπό ἐκεῖ ὁ Χριστός καί τοῦ ἀπευ­θύνει τό αἴτημά του. «Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω».

Τά λόγια τοῦ παραλυτικοῦ τῆς Ἱερου­σαλήμ ἐκφράζουν τόν κοινό πόνο πολλῶν ἀνθρώπων τῆς ση­με­­ρινῆς ἐποχῆς, ἀπέναντι στήν ἀδιαφο­ρία τῶν ἀνθρώπων γιά τόν πλη­σίον τους, ἡ κατάσταση ὅμως τοῦ πα­ρα­λυτικοῦ περιγράφει κάτι ἐξί­σου σοβαρό καί ἀνησυχητικό: τήν κατά­σταση πολλῶν ἀνθρώ­πων τῆς ἐποχῆς μας. Γιατί ἄν ἡ σύγχρονη ἐπιστήμη καί τεχνολογία μπορεῖ νά βρεῖ κά­ποιες λύσεις γιά νά θεραπεύσει τά προβλήματα ἑνός παραλύτου στό σῶμα, νά τοῦ ἁπαλύνει τόν πόνο καί νά τοῦ προσφέρει τή δυνατό­τη­τα νά κινεῖται, ἀδυνατεῖ νά βοη­θήσει ὅσους εἶναι παρά­λυ­τοι στήν ψυχή. Καί δυστυχῶς, ἀδελφοί μου, στίς ἡμέρες μας εἶναι περισσότεροι ἐκεῖ­­νοι οἱ ἄνθρωποι πού εἶναι πα­ράλυτοι στό σῶμα ἀπό αὐτούς πού εἶναι παράλυτοι στήν ψυχή.

Αιτία της απώλειάς είναι το βόλεμά μας, η καλπέρασή μας, η αμετανοησία μας και όχι επειδή μένουμε στον κόσμο.

Πόσο πονάμε για την Σωτηρία μας;

Πόσο κοπιάζουμε για τον Χριστό μας;

Πόσο ποθούμε το Φως, την Αλήθειας, τον Θεόν;

Δεν υπάρχει αδελφοί μου καλογερική πνευματικότητα ή λαϊκή πνευματικότητα. Υπάρχει η Πατερική πνευματικότητα.

Δεν υπάρχει άλλος Χριστός για τους μοναχούς και άλλους για τους λαϊκούς, άλλος για τους νέους και άλλος για τους γέρους. Ένας είναι ο Χριστός για όλους, ένα είναι το Ευαγγέλιο, η ίδια μετάνοια χρειάζεται σε όλους μας, ο ίδιος ζήλος για άσκηση και κάθαρση από τα πάθη μας.

Μην αμνηστεύουμε την νωθρότητα της ζωής μας επειδή μένουμε μέσα στον κόσμο.

Θα αμάρτανα χειρότερα, εάν Εσύ δεν με κρατούσες...

Όταν βρίσκεσαι πληγωμένος, επειδή έπεσες σε κάποιο αμάρτημα λόγω αδυναμίας σου ή καμιά φορά με την θέλησή σου για κακό σου, μη δειλιάσεις ούτε να ταραχθείς γι' αυτό, αλλά αφού επιστρέψεις αμέσως στο Θεό, μίλησε έτσι:

«Βλέπε, Κύριέ μου, έκανα τέτοια πράγματα σαν τέτοιος που είμαι, ούτε ήταν δυνατό να περίμενες και τίποτα άλλο από εμένα, τον τόσο κακοπροαίρετο και αδύνατο, παρά ξεπεσμό και γκρέμισμα».

Από την άνεση του καναπέ, στον στίβο της ασκήσεως

Ζούμε σε μια εποχή αντι-ασκητική. Ό,τι μελετάμε από τους πατέρες και ακούμε από ομιλίες σχετικά με την άσκηση απομακρυνόμαστε.

Σε μια εποχή που όλα κατευθύνονται από κουμπιά και φωνητικές εντολές νομίζουμε ότι με αυτόν τον τρόπο θα πάμε στην Βασιλεία των Ουρανών.

Μας ελκύουν εύκολοι δρόμοι, άνετα μονοπάτια, ακούραστες διαδρομές και νομίζουμε ότι εκεί είναι ο Χριστός αλλά τελικά εκεί βρίσκεται ένας καθρέφτης που είναι το είδωλο της φιλαυτίας μας. Όταν ακούμε για Γολγοθά, νηστεία, αγρυπνία, για κόπο και αγώνα τα θεωρούμε ακραία ή μοναχικά κατορθώματα. Δυστυχώς έχουμε λάθος θέαση των πραγμάτων περί σωτηρίας.

Να ψάχνεις την Αλήθεια και όχι την ανάπαυση!

Διαπιστώνω για άλλη μια φορά την φοβερή έλλειψη ορθόδοξων κριτηρίων από τους "πιστούς χριστιανούς" που χαρακτηρίζουν έναν κληρικό που αμνηστεύει τις προγαμιαίες σχέσεις ή αφήνει υπονοούμενα ότι "δεν έγινε και τίποτα" εάν ζεις σαρκικά και άσωτα ή προβάλει ως ακραίο τον κανόνα ακοινωνησίας σε ανάλογες περιπτώσεις, ως προοδευτικό και άξιο, ενώ τον πνευματικό που τηρεί τα παραδεδομένα των Θεοφόρων Αγίων Πατέρων μας, που λέγει την αλήθεια στο πνευματικό του τέκνο όσο σκληρή κι αν είναι, που δεν κάνει εκπτώσεις χάριν της ανθρωπαρέσκειας, να χαρακτηρίζεται κληρικός με παρωπίδες, οπισθοδρομικός, συντηρητικός και χριστοταλιμπάν.
-----------------------------------
Είναι πραγματικά λυπηρό οι χριστιανοί να αναπαύονται σε λόγους που νοθεύουν την Αλήθεια.