Δ´ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ (Ομιλία)

 

«Ὦ πανύμνητε Μῆτερ, ἡ τεκοῦσα τῶν πάντων Ἁγίων ἁγιώτατον Λό­γον, δεξαμένη τήν νῦν προσφο­ράν, ἀπό πάσης ρῦσαι συμφορᾶς ἅπαν­τας καί τῆς μελλούσης λύ­τρω­σαι κολάσεως τούς σοί βοῶν­τας. Ἀλληλούια».

Πρός τήν πανύμνητο Μητέρα τοῦ Κυρίου μας, τήν Παναγία Παρ­θέ­νο, τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο ἀπευ­θυν­θή­κα­με ἀπόψε καί πάλι, Παρα­σκευή τῆς τετάρτης ἑβδομά­δος τῶν Νηστειῶν, γιά νά τῆς ψάλλουμε τόν ὡραιότερο Ὕ­μνο πού ἔχει γραφεῖ γιά τή Χά­ρη της, γιά νά τῆς προσφέρουμε τά ἀνα­ρί­θμη­τα «χαῖ­ρε» τοῦ Ἀκαθί­στου Ὕ­μνου, ὡς τα­πεινό δῶρο εὐ­λα­­βεί­ας καί σεβα­σμοῦ γιά τήν ἀνύ­στα­κτη μέριμνά της καί τή διαρκῆ με­σιτεία της.

Καί τήν παρ­α­κα­­λέσαμε νά δεχθεῖ τήν προσ­­φορά μας καί νά μᾶς δώ­σει τό ἀντίδωρο τῆς χάριτός της.

Τί τῆς ζητήσαμε ὅμως, ἀδελφοί μου;

Τῆς ζητήσαμε νά μᾶς προστα­τεύει καί νά μᾶς λυτρώνει ἀπό κά­θε συμ­φορά. Καί εἶναι πολλοί οἱ κίν­δυνοι πού ἐλλοχεύουν στή ζωή μας. Κίν­δυνοι σωματικοί καί κίν­δυ­­­νοι ψυ­χι­κοί καί πνευματικοί. Κίν­δυνοι ἀπό ὁρατούς ἀλλά καί ἀπό ἀο­­ρά­τους ἐχθρούς.

Ἡ ζωή μας εἶ­ναι μία διάβαση «ἐν μέσῳ παγί­δων πολλῶν» πού συ­χνά δέν εἴμα­στε σέ θέση νά δια­κρίνου­με καί πολλές φορές τίς δημιουρ­γοῦ­με ἐμεῖς οἱ ἴδιοι μέ τήν ἀπροσεξία μας, μέ τήν ἀδια­φορία μας, μέ τή νω­θρό­τητά μας, μέ τή ραθυμία μας. Ἐν μέσῳ πα­γίδων πολ­λῶν, πού ὁ ἐχθρός τῆς ψυχῆς μας συγ­καλύ­πτει, ὥστε νά μήν τίς δοῦμε καί νά πέ­σουμε, γιά νά θριαμβεύ­σει ἐκεῖνος καί νά χα­ρεῖ, γιατί μᾶς νίκησε.

Ἀπό ὅλες αὐτές τίς παγίδες, πού μποροῦν νά μᾶς προκαλέσουν ἀνε­­πανόρθωτες συμφορές, παρα­κα­λέσαμε τήν Παναγία Μητέρα μας νά μᾶς λυτρώσει. Γιατί Ἐκείνη, ὡς στοργική μητέρα, μπορεῖ καί νά τίς διακρίνει καί νά τίς ἀποτρέψει. Μπορεῖ νά μᾶς πάρει ἀπό τό χέρι καί νά μᾶς τραβήξει μακριά τους. Μπορεῖ νά ἐπέμβει σωστικά καί νά μᾶς προστατεύσει καλύπτοντάς μας κάτω ἀπό τό ἱερό μαφόριό της.

Καί δέν εἶναι μόνο αὐτές οἱ προ­σω­­ρινές συμφορές ἀπό τίς ὁποῖες παρα­κα­λοῦμε τήν Ὑπεραγία Θεοτόξο νά μᾶς λυτρώσει. Εἶναι καί ἡ με­γαλύ­τερη καί μονιμότερη συμφο­ρά ἀπό τήν ὁποία κινδυνεύουμε. Εἶναι ἡ συμ­φορά τῆς αἰωνίου κολάσεως. Εἶναι ἡ συμφορά νά χάσουμε τήν αἰώνιο ζωή καί τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Ἡ ἀπειλή τῆς αἰωνίου κολάσεως εἶναι ἀσφαλῶς ἡ πιό τρομακτική καί ἡ πιό φοβερή, καί ἡ Παναγία μας εἶναι ἡ μόνη ἡ ὁποία πραγ­μα­τικά μπορεῖ νά μᾶς σώσει ἀπό αὐτήν. Γιατί ἡ μεσιτεία της καί οἱ πρεσβεῖες γιά ὅσους τήν πα­ρακα­λοῦν καί τῆς ζητοῦν νά με­σιτεύει γι᾽ αὐτούς, μποροῦν χω­ρίς ἀμφιβο­λία νά ἐπηρεάσουν τόν Δε­σπότη Χριστό, πού τείνει πά­ντο­τε εὐήκοο οὖς στίς παρα­κλήσεις τῆς Πανα­γίας Μητέρας του.

Μπορεῖ ὅμως ἡ Παναγία μας νά μᾶς σώσει ἀπό τόν κίνδυνο τῆς αἰ­ω­νίου κολάσεως καί γιά ἕνα ἀκό­μη λόγο. Γιατί ἡ Πα­ναγία μας «εὗρε» ὄντως «χάριν παρά τῷ Θεῷ», εὗρε χάρη νά σώζει ὅποιους τήν ἀκο­λου­θοῦν μέ πίστη καί ἀφο­­­σίωση. Ὅσους κρατοῦν στα­­θε­ρά τό ἱμάτιό της, ὅπως τά παι­διά τό ροῦχο τῆς μητέρας τους, καί δέν παρεκκλί­νουν ἀπό κοντά της. Ὅσους ἀκοῦν τίς συμβουλές της καί τίς παρο­τρύν­σεις της καί ἐμπι­στεύονται τή σωτηρία τους στή μη­­τρική της ἀγά­πη. Ὅσους ἀγω­­νί­ζονται νά ἐναρ­μο­νίζουν τή ζωή τους μέ τό θέλημα τοῦ Υἱοῦ της, ὅπως ἔκανε καί ἡ ἴδια κατά τήν ἐπίγεια ζωή της.

Ἀναθέτοντας, λοιπόν, ἀπό­ψε καί ἐμεῖς στή χάρη τῆς Ὑπεραγίας Θεο­τόκου, τῆς πανυμνήτου Μητέρας τοῦ Κυρίου καί μητέρας ὅλων τῶν ἀνθρώπων, τά αἰτήματα τῶν ψυ­χῶν μας καί ἐμ­πιστευόμενοι στήν ἀγάπη της «τήν πᾶσαν ἐλπίδα» μας, ἄς τῆς δώσουμε καί τήν ταπει­νή ὑπόσχε­σή μας ὅτι δέν θά παύ­σουμε ποτέ νά τῆς ἐκφράζουμε τόν σεβασμό καί τήν ἀγάπη μας μέ τήν ὑπακοή μας στόν Υἱό της καί δέν θά παύ­­σου­με ποτέ νά τήν ὑμνοῦμε καί νά τήν ἱκετεύουμε ἐπα­ναλαμβά­νο­ντας τούς στίχους τοῦ ποιητοῦ τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου: «Ὦ πανύ­μνη­τε Μῆτερ, ἡ τεκοῦσα τῶν πάν­των Ἁγί­ων ἁγιώ­τατον Λό­­­­γον, δε­ξα­μέ­νη τήν νῦν προσφο­ράν, ἀπό πά­σης ρῦσαι συμ­φορᾶς ἅπαντας καί τῆς μελ­λούσης λύ­τρω­σαι κο­λά­σεως τούς σοί βοῶ­ν­τας. Ἀλλη­λούια».

 

Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων