ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΙΝ

 

Κυριακή μετά τή γέν­νηση τοῦ Χριστοῦ σή­μερα, ἀδελφοί μου, καί ἡ Ἐκκλησία μας μνη­μονεύει πρόσωπα ἱερά πού συνδέονται μέ τό θε­αν­δρικό πρόσωπο τοῦ δι᾽ ἡμᾶς νηπιάσα­ν­τος Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ καί μέ τό μέγα θαῦ­μα τῆς θείας ἀγά­πης καί τῆς θείας οἰκο­νομίας τό ὁποῖο ἑορτά­σαμε πρό ὀλίγων ἡμε­ρῶν. Καί ἔχοντας ἤδη μνημονεύσει κατά τή δευτέρα ἡμέρα τῶν Χρι­­­στουγέννων τό κατ᾽ ἐξοχήν πρόσωπο πού συνδέεται μέ τή γέν­νη­ση τοῦ Θεανθρώπου, τήν Ὑπεραγία Θεοτό­κο, ἡ Ἐκκλησία μας μνη­μονεύει σήμερα με­τα­ξύ ἄλλων καί τοῦ τοῦ μνήστορος Ἰωσήφ, γιά νά μᾶς ὑπενθυμίσει τή ση­μασία καί τή συμ­με­το­­χή του στή σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτη­ρία μας καί γιά νά μᾶς δεί­­­ξει πόσο μεγάλη εἶ­ναι ἡ ἀγάπη καί ἡ μα­κρο­θυμία τοῦ Θεοῦ, ὥστε καί σέ αὐτό ἀκό­μη τό σχέδιο πού ἑτοί­μασε ὁ ἴδιος ἀπό αἰώ­νων, γιά νά μᾶς ἀπο­κα­ταστήσει στή θέση πού εἴχαμε κοντά του καί ἀπό τήν ὁποία ἐκπέσα­με λόγω τῆς παρακοῆς μας, μᾶς θέλει συνερ­γούς καί συμμετόχους του.

Ποιό εἶναι ὅμως αὐτό τό σχέδιο τῆς σωτηρίας μας στό ὁποῖο μᾶς κά­νει ὁ Θεός μετόχους καί γιατί δέν θά μπο­ροῦ­σε μέ μία καί μό­νη ἐντολή νά δια­γρά­ψει ὁ Θεός τίς ἁμαρτίες μας καί νά μᾶς ἐπα­να­φέρει στόν πα­­ρά­δεισο;

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

 

Κυριακή πρό τῆς Χριστοῦ Γεννή­σεως σήμερα, καί καθώς προετοιμα­ζόμεθα νά ἑορτάσουμε τό μέγα γεγονός τῆς γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς παρουσίασε στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τήν κατ᾽ ἄνθρωπο γενεαλογία τοῦ Χριστοῦ.

Ἀκούσαμε τόν ἱερό εὐαγγελιστή Ματθαῖο νά ἀναφέρει ὅλα τά ὀνόματα τῶν προπατόρων τοῦ Ἰησοῦ, ἀπό Ἀβραάμ μέχρι Ἰωσήφ τοῦ μνήστορος, τοῦ προστάτου τῆς Παναγίας Παρθένου, γιά νά ἀπο­δεί­ξει ὅτι ὁ Χριστός, πού γεννήθη­κε ἀπό τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο στό ταπεινό σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ, ἦταν ὁ Μεσσίας καί λυτρωτής τοῦ κόσμου, ὁ ὁποῖος κατά τούς προφῆ­τες ἐπρόκειτο νά γεννηθεῖ «ἐξ οἴκου καί πατριᾶς Δαβίδ».

Παράλληλα ὅμως μέ αὐτή τήν κατά σάρκα, θά λέγαμε, γενεαλο­γία τοῦ Χριστοῦ, ἀκούσαμε καί μία ἄλλη γενεαλογία, αὐτήν πού πα­ρου­σιάζει ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπό­στολος Παῦλος στήν πρός Ἑβραί­ους ἐπιστολή του, ἀρχίζοντας καί αὐτός ἀπό τόν Ἀβραάμ, ὅπως καί ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος, καί φθά­νο­ντας μέχρι τήν ἐποχή του.

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ: ΕΛΠΙΔΑ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΔΡΑΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΧΑΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

 

Αρχιμανδρίτου Θεοφίλου Λεμοντζή Δρ. Θ.

 

«Χριστὸς γεννᾶται· δοξάσατε. Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν· ἀπαντήσατε. Χριστὸς ἐπὶ γῆς· ὑψώθητε», ψάλλει ο υμνωδός και εμείς ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμά του  συναχθήκαμε  για να υμνήσουμε και να τιμήσουμε  το γεγονός  της κατά σάρκα γέννησης του Υιού και Λόγου του Θεού από την Παρθένο Μαρία. 

Ομως σήμερα, αδελφοί μου, μας κυριεύουν πολλές σκέψεις για τον κόσμο γενικά. Οι σκέψεις αφορούν τον τρόπο συμπεριφοράς του ανθρώπου προς τον συνάνθρωπο και είναι κριτήριο προόδου σε κάθε τομέα της κοινωνίας με ποιότητα ζωής. Ο Σοφοκλής σημείωνε ότι η μεγαλύτερη ανακάλυψη στον κόσμο ήταν η αξία του ανθρώπου. Όμως σήμερα βιώνουμε την απανθρωπιά λες και παρουσιαζόμαστε ως ανόμοιοι μεταξύ μας, ενώ αποτελούμε ομοιογενές ανθρώπινο είδος.

Η φιλοσοφική στάση ζωής θεωρεί τον άνθρωπο κέντρο του κόσμου και αποτελεί κεντρική αξία του βίου. Όμως για ποιο είδος ανθρώπου; Κάποια πικρά ερωτήματα δηλώνουν έναν προβληματισμό. Δηλαδή: ποιά είναι σήμερα η αντίληψη για τον άνθρωπο και την πρόοδό του, όταν έχει δηλητηριαστεί η υπόστασή του από την αδικία, τον ανηλεή ανταγωνισμό, τη φτώχεια, τη διαφθορά, την υποκρισία, την έλλειψη παιδείας με συμμορίες στα σχολεία, τα εγκληματικά δελτία ειδήσεων, τα ναρκωτικά, το ανοσιούργημα κατά του περιβάλλοντος, τις νέες εστίες πολέμου, το θάνατο αμάχων και χιλιάδων αθώων ψυχών και μικρών παιδιών; Δίνουμε ευχές για τον καινούργιο χρόνο, χωρίς  να ευχόμαστε για τον καινούργιο άνθρωπο, τον έσω άνθρωπο με ένα νέο εαυτό. Αλήθεια ποιος θα σώσει την αληθινή «εικόνα» και έννοια του ανθρώπου;

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ´ ΛΟΥΚΑ: «Καί ἤρξαντο ἀπό μιᾶς πάντες παραι­τεῖσθαι» (Λουκ. 14.18).

Μία ἀπό τίς πολύ γνωστές παρα­βο­λές τοῦ Κυρίου μας ἀκούσαμε στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνω­σμα, τήν παραβολή τοῦ Μεγάλου Δείπνου, ὅπως ὀνομάζεται ἀπό τόν χαρακτηρισμό τοῦ ἱεροῦ εὐαγγελι­στοῦ Λουκᾶ, ὁ ὁποῖος μᾶς τήν παραδίδει.

Δέν θά ἀναφερθοῦμε ὅμως στόν ἄνθρωπο πού ἑτοίμασε τό μεγάλο αὐτό δεῖπνο καί ἔστειλε προσκλή­σεις καί κάλεσε πολλούς γιά νά τό χαροῦν καί νά τό ἀπολαύσουν, οὔτε ἀκόμη σέ ἐκείνους τούς ὁποί­ους προσκάλεσε καί ἀνταποκρίθη­καν. Θά μιλήσουμε γιά αὐτούς, τούς πολλούς, οἱ ὁποῖοι ξαφνικά καί ἀπροσδόκητα ἄρχισαν νά ἐπι­στρέφουν τίς προσκλήσεις καί νά δηλώνουν ὅτι δέν θά παρευρε­θοῦν στό δεῖπνο.

«Καί ἤρξαντο ἀπό μιᾶς πάντες παραιτεῖσθαι», σημειώνει ὁ ἱερός εὐαγγελιστής.

Ποιός θά περίμενε, ἀλήθεια, νά ἀρνηθοῦν οἱ ἄνθρωποι μία τόσο τι­μητική πρόσκληση; Ποιός θά περί­μενε νά ἀπορρίψουν ἕνα πλούσιο δεῖπνο;

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι´ ΛΟΥΚΑ: Από την τυπική εφαρμογή του νόμου, στα έργα ευσεβείας και αρετής.

«Ἐξ ἡμέραις εἰσίν ἐν αἷς δεῖ ἐρ­γά­ζεσθαι· ἐν αὐταῖς οὖν ἐρχό­μενοι θε­ραπεύεσθε καί μή τῇ ἡμέρᾳ τοῦ Σαββάτου» (Λουκ. 13.14).

Μία ἀσθενής καί ταλαίπωρη γυ­ναίκα, τήν ὁποία θεράπευσε ὁ Χρι­στός, ἦταν ἡ ἀφορμή γιά τήν ἀντί­δραση αὐτή τοῦ ἀρχισυνα­γώγου. «Ἕξι ἡμέρες ὑπάρχουν στίς ὁποῖες πρέπει νά ἐργάζεται ὁ ἄνθρωπος· σέ αὐτές νά ἔρχεσθε στή συνα­γω­γή καί νά θεραπεύεσθε καί ὄχι κατά τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου».

Ἦταν αὐστηρή ἐντολή ἡ ἀργία τοῦ Σαββάτου γιά τούς Ἰουδαίους, ἀλ­λά ἦταν καί ὑπερβολική ἡ ἀντί­δραση τοῦ ἀρχισυναγώγου. Καί δέν ἦταν ἡ εὐλάβεια πρός τόν νό­μο πού τόν ἔκανε νά ἀντιδράσει μέ αὐτό τόν τρόπο, ἀλλά ἡ ὑπο­κρισία του καί ἡ ἀρνητική διάθεσή του ἀπέναντι στόν Χριστό πού θερά­πευσε τή συγ­κύπτουσα, ἀποδει­κνύ­οντας ἔτσι τή θεία του δύναμη καί προέλευ­ση. Γι᾽ αὐτό καί ὁ Χριστός ἀπαντᾶ καί στηλιτεύει τήν ὑποκρισία τοῦ ἀρ­χι­­­­συναγώγου. Γιατί εἶναι ὑποκρι­τι­κό ὁ ἄνθρωπος νά λύνει τά ζῶα του κατά τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου καί νά τά ποτίζει καί νά καταγ­γέ­λει τόν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἔλυσε κατά τήν ἡμέρα αὐτή μία γυναίκα ἀπό τά δεσμά τῆς ἀσθε­νείας καί τοῦ σατανᾶ. Εἶναι ὑποκριτικό νά ἐμμένει ὁ ἀρ­­­­χισυνάγωγος στόν τύπο τῆς εὐ­σεβείας ἀλλά νά ἀδιαφορεῖ γιά τήν οὐσία της, πού εἶναι ἡ ἀγάπη καί τά καλά ἔργα.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ´ ΛΟΥΚΑ: «ἀνάβλεψον· ἡ πίστις σου σέσωκέν σε».

 

«Τί σοι θέλεις ποιήσω; ὁ δέ εἶπεν· Κύριε, ἵνα ἀναβλέψω» (Λουκ. 18.41).

Μία συνάντηση περιγράφει, ἀδελ­φοί μου, ἡ σημερινή εὐαγγελική πε­ρικοπή, μιά τυχαία ἀλλά σωτη­ριώ­δη συνάντηση.

Ὁ Χριστός πλησίαζε στήν Ἱεριχώ καί στόν δρόμο πρός τήν πόλη κα­θόταν κάποιος ταλαίπωρος ἄνθρω­πος καί ζητοῦσε τήν ἐλεημοσύνη τῶν περαστικῶν. Ἦταν τυφλός καί δέν μποροῦσε νά διακρίνει ποιός περ­νοῦσε μπροστά του. Ἄκουσε ὅμως τόν θόρυβο τοῦ πλήθους πού συνόδευε τόν Ἰησοῦ καί θέλησε νά μάθει τί συμβαίνει. Καί ὅταν τοῦ εἶπαν πώς ὁ Χριστός εἶναι ἐκεῖνος πού περνᾶ, τότε ἄρχισε νά φωνάζει ζητώντας νά τόν ἐλεήσει, παρότι πολλοί τόν ἐπέπλητταν καί τοῦ ζητοῦσαν νά σταματήσει.

Ἄν πρίν ἀπό λίγο οἱ φωνές τοῦ πλ­ήθους ἔκαναν τόν τυφλό νά ἀντι­ληφθεῖ τήν παρουσία τοῦ Χρι­στοῦ, τώρα οἱ φωνές τοῦ τυφλοῦ κάνουν τόν Χριστό νά τόν προσέξει. Ζητᾶ νά τόν φέρουν κοντά του καί τόν ρωτᾶ τί θέλει νά κάνει γι᾽ αὐ­τόν. «Τί σοι θέλεις ποιήσω;»

Ἀφε­λής ἐρώτηση θά σκέφθηκαν ἴσως πολλοί. Τί μπορεῖ νά θέλει ἕνας τυφλός; Ὅμως ἡ ἐρώτηση τοῦ Ἰησοῦ δέν εἶναι τυχαία, δέν εἶναι ἀφελής. Ἄν ὁ τυφλός τοῦ ζητοῦσε μόνο μία ἐλεημοσύνη, πιθανόν ὁ Χρι­στός δέν θά τόν θεράπευε, γιατί δέν θά εἶχε ἐκπληρώσει τήν προ­ϋ­πό­θεση γιά νά γίνει τό θαῦμα. Καί αὐτή τήν προϋπόθεση διερευνᾶ ὁ Χρι­στός μέ τήν ἐρώτησή του: «Τί σοι θέλεις ποιήσω;»

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ´ΛΟΥΚΑ (Ευαγγελικό Ανάγνωσμα)

 

«Πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καί διάδος πτωχοῖς καί ἕξεις θησαυ­ρόν ἐν οὐρανοῖς» (Λουκ. 18.22).

Σέ μία ἐπιθυμία τῶν ἀνθρώπων κά­θε ἐποχῆς ἀναφέρθηκε ὁ Χρι­στός στό σημε­ρι­νό εὐαγγελικό ἀ­νά­­γνωσμα, στήν ἐπιθυμία νά ἀπο­κτήσουμε πλούτη καί νά ἀνακαλύ­ψουμε θησαυρούς.

Ὅμως οἱ ἄν­θρωποι ἀναζητοῦμε τόν πλοῦτο καί ἐπι­διώ­κουμε νά ἀνακαλύ­ψου­με θη­σαυρούς ἐδῶ στή γῆ, ξεχνώ­ντας ὅτι ὁ ὑλικός πλοῦ­τος οὔτε ἀσφα­λής εἶναι οὔτε μό­νιμος εἶναι, γιατί διαρκεῖ ὅσο ἡ ζωή μας, λίγα δηλα­δή χρόνια, καί κινδυ­νεύει εὔ­κολα νά χαθεῖ ὄχι μόνο ἀπό κλέ­φτες πού μᾶς τόν ἀφαιροῦν ἀλλά καί ἀπό ποι­κίλες συγκυρίες τῆς ζωῆς, ὅπως διδα­χθή­καμε ὅλοι μας ἀπό τήν οἰκο­νο­μική κρίση πού πλήττει τά τελευ­ταῖα χρόνια τήν πατρίδα μας.

ΚΥΡΙΑΚΗ Η´ ΛΟΥΚΑ: Το πρότυπο της αγάπης.

 

«Ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καί ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καί ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου καί ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου, καί τόν πλησίον σου ὡς σε­αυ­τόν» (Λουκ. 10.27).

Στήν ἐρώτηση τοῦ νομικοῦ πού τόν πλησιάζει καί τόν ρωτᾶ πῶς θά κληρονομήσει τήν αἰώνιο ζωή ὁ Ἰησοῦς δέν ἀπαντᾶ. Τόν παρα­πέμπει στή διπλή ἐντολή τοῦ νό­μου, στή διπλή ἐντολή τῆς ἀγάπης ἀπό τήν ὁποία, ὅπως λέγει ἀλλοῦ ὁ Χρι­στός, «ὅλος ὁ νόμος καί οἱ προ­φῆ­ται κρέμανται», καί τόν κα­λεῖ νά τήν ἐπαναλάβει. Δέν περιο­ρί­ζεται ὅμως μόνο σέ αὐτό ὁ Χρι­στός. Βλέ­πο­ντας τήν ὑποκρισία τοῦ νο­μι­­κοῦ, ὁ ὁποῖος θέλοντας νά συγ­κα­­λύ­ψει τίς πονηρές του προ­θέ­σεις ἰσχυ­­ρί­ζεται ὅτι ἀγνοεῖ ποιός εἶναι ὁ πλη­σίον του, ὁ Χρι­στός παρου­σιάζει μέ μία μοναδική πα­ραβολή, μέ τήν πα­ρα­βολή τοῦ κα­λοῦ Σαμα­ρείτου, τί ση­μαίνει πραγ­ματικά ἀγά­πη καί ποιοί εἶναι αὐτοί πού θά κληρο­νο­μήσουν ὄντως τήν αἰώ­νιο ζωή.

Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Μηνάς ο Θαυματουργός (Βίος-Θαύματα)

Ο Άγιoς Μηνάς γεννήθηκε στην Αίγυπτo στα μέσα περίπoυ τoυ 3oυ αιώνα μ.Χ. από γoνείς ειδωλoλάτρες. Ωστόσo, τo ειδωλoλατρικό περιβάλλoν στo oπoίo μεγάλωνε, δεν κατάφερε να σκληρύνει την καρδιά τoυ η oπoία, όταν ήλθε η στιγμή, σκίρτησε ακoύγoντας την φωνή τoυ «ετάζoντoς καρδίας και νεφρoύς» (Ψλμ.7,10) Θεoύ και έτσι o, έφηβoς ακόμη, Μηνάς έγινε χριστιανός.

Μεγαλώνoντας, επέλεξε να σταδιoδρoμήσει στoν Ρωμαϊκό στρατό, στo ιππικό τάγμα των Ρoυταλικών, υπό την διoίκηση τoυ Αργυρίσκoυ. Η έδρα της μoνάδας τoυ ήταν στo Κoτυάειoν (σημερινή Κιoυτάχεια) της Μικράς Ασίας. Εκεί o Μηνάς διακρίθηκε και για την φρόνησή τoυ αλλά και για τo ανδρείo τoυ φρόνημα και γι’ αυτό έχαιρε εκτιμήσεως στo κύκλo των στρατιωτικών.

Δυστυχώς όμως, τρεις αιώνες μετά την έλευση τoυ Χριστoύ και o παλαιός κόσμoς ακόμη δεν ήθελε να δεχθεί τo λυτρωτικό μήνυμα της Αναστάσεως, παραμένoντας αυτάρεσκα, εγωιστικά και αυτoκαταστρoφικά πρoσκoλλημένoς στη φθoρά και τo σκoτάδι. Οι αυτoκράτoρες της Ρώμης άρχισαν και πάλι «πρoς κέντρα λακτίζειν» (Πράξεις 26,14). Ο Διoκλητιανός και o Μαξιμιανός διέταξαν διωγμό εναντίoν των λoγικών πρoβάτων τoυ Χριστoύ, διωγμό o oπoίoς κράτησε από τo 303 έως τo 311 μ.Χ. Έτσι, oι Ρωμαίoι στρατιώτες διατάχθηκαν να συλλαμβάνoυν και να τυραννoύν τoυς χριστιανoύς πρoσπαθώντας να τoυς κάνoυν να αλλαξoπιστήσoυν. Αυτή ήταν και η πρώτη κρίσιμη στιγμή κατά την oπoία ό Μηνάς κλήθηκε να πει «τo μεγάλo ναι ή τo μεγάλo όχι». Η πίστη τoυ στoν Χριστό νίκησε την κoσμική «σύνεση» και λoγική.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε´ ΛΟΥΚΑ: «Ἔχου­σι Μωϋσέα καί τούς προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν».

 

«Ἔχουσι Μωσέα καί τούς προφή­τας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν» (Λουκ. 16.29).

Μία πολύ γνωστή εὐαγγελική πε­ρι­κοπή ἀκούσαμε σήμερα. Ὁ Χρι­στός μέ ἕνα ἐντυπωσιακό, θά λέγαμε, παράδειγμα, ἐπιχειρεῖ νά μᾶς διδάξει μεγάλες καί σημαντι­κές ἀλήθειες γιά τή ζωή τοῦ καθενός μας.

Ἡ εἰκόνα τήν ὁποία μᾶς περιγρά­φει καί ἡ ἀντίθεση μεταξύ τοῦ πλουσίου καί τοῦ πτωχοῦ Λαζά­ρου, ὅσο καί ἄν μᾶς φαίνεται ὑπερ­βολική, μᾶς εἶναι γνωστή καί οἰκεία σέ ὅλους μας. Τήν βλέπουμε καθημερινά, τήν ἀντιμετωπίζουμε συχνά, ἔστω καί ἐάν δέν εὑρισκό­μεθα στή θέση τοῦ πλουσίου τοῦ Εὐαγγελίου. Πολλοί εἶναι ὅμως οἱ ἀδελ­φοί μας, οἱ ὁποῖοι καί στίς ἡμέρες μας εὑρίσκονται στή θέση τοῦ πτωχοῦ Λαζάρου καί προσπαθοῦν νά χορτάσουν «ἀπό τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπό τῆς τραπέζης» τοῦ καθενός μας.

ΚΥΡΙΑΚΗ Z´ ΛΟΥΚΑ (Αποστολικό ανάγνωσμα)

«Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός» (Γαλ. 2.19-20).

Μία ἀπό τίς πιό συγκλονιστικές ἐκφράσεις ἀγάπης πρός τόν Χριστό ἀκούσαμε νά διατυπώνει στό σημερινό ἀποστολι­κό ἀνάγνωσμα ὁ πρωτοκορυ­φαῖ­ος ἀπόστολος Παῦλος.

Δέν ἔχει σημασία, ἐάν ἀρχικά ἦταν διώκτης τῶν χριστιανῶν, για­τί τότε ἀγνοοῦσε ποιός εἶναι ὁ Χριστός. Ἡ μεταστροφή του ὅμως μετά τό ὅραμα τῆς Δαμασκοῦ ἔκα­νε τόν ἀπόστολο Παῦλο ὄχι ἁπλῶς ἔνθερμο κήρυκα τοῦ εὐαγ­γελίου ἀλλά καί ἀπόλυτα ἀφο­σιωμένο στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.

Αὐτή τήν ἀγάπη ἐκφράζει ἐπανει­λημ­μένα στίς ἐπιστολές του, περιγράφοντάς μας συγχρόνως καί τό πραγματικό περιεχόμενο τῆς ἀγά­πης. Καί αὐτό εἶναι ἡ ταύτιση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Χριστό. Αὐτός δηλαδή πού ἀγαπᾶ τόν Χριστό, ἐπιθυμεῖ σφοδρά νά ὁμοιάσει στόν Χριστό, νά γίνει ὅπως Ἐκεῖνος, νά ζεῖ μαζί του καί νά τόν αἰσθάνεται δίπλα του σέ κάθε στιγμή τῆς ζωῆς του.

Κάτι ἀνάλογο, ἄλλωστε, δέν εἶναι καί ἡ ἀγάπη τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν ἄλλο ἄνθρωπο; Δέν θέλουμε νά ὁμοι­άζουμε αὐτούς πού ἀγαποῦμε; Δέν θέλουμε νά κάνουμε ὅ,τι κά­νουν καί νά εἴμεθα ὅπου εἶναι; Καί ἐάν αὐτό θέλουμε γιά τούς ἀνθρώ­πους, πολύ περισσότερο εἶναι φυ­σικό νά τό ἐπιθυμοῦμε καί νά τό ἐπιδιώκουμε γιά τόν Χριστό.

Πῶς ὅμως μποροῦμε νά δείξουμε τήν ἀγάπη μας πρός τόν Χριστό; Μᾶς τό ἐξηγεῖ, ὅπως εἴπαμε, στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέγοντας: «Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δέ οὐ­κέ­τι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός».

Τί ἔκανε ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος πρῶ­τος ἀπό ὅλους μᾶς ἀγάπησε τόσο πολύ, ὥστε ταπεινώθηκε καί ἔγινε ἄνθρωπος γιά χάρη μας;

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ´ ΛΟΥΚΑ (Αποστολικό Ανάγνωσμα)

«Γνωρίζω ὑμῖν, ἀδελφοί, ὅτι τό εὐαγγέλιον τό εὐαγγελισθέν ὑπ᾽ ἐμοῦ οὐκ ἔστιν κατ᾽ ἄνθρωπον» (Γαλ. 1.11)

Μία σαφῆ καί ξεκάθαρη δήλωση ἀκούσαμε νά κάνει σήμερα ὁ πρω­τοκορυφαῖος ἀπόστολος Παῦλος πρός τούς χριστιανούς τῆς Γαλα­τίας. Μία δήλωση ἡ ὁποία ἀποτελεῖ συγχρόνως καί ἀπάντηση πρός ἐκείνους πού τόν ἀμφισβητοῦν, ἐπειδή δέν ἀνῆκε ἀπό τούς μαθητές τοῦ Χριστοῦ.

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ´ ΛΟΥΚΑ

 

«Ἵνα φροντίζωσιν καλῶν ἔργων προΐστασθαι οἱ πεπιστευκότες τῷ Θεῷ» (Τίτ. 3.8).

Κυριακή τῶν ἁγίων καί θεοφό­ρων πατέρων τῆς ἑβδόμης ἐν Νι­καίᾳ Οἰκου­με­νικῆς Συνόδου καί ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ ἐκείνους τούς πιστούς καί γενναίους ἱεράρχες καί πατέρες οἱ ὁποῖοι ὑπερασπίσθηκαν τήν ὀρθή πί­στη. Ἐκείνους πού ὑπερασπί­σθη­καν τίς ἱερές εἰκόνες ἀπό τή μανία τῶν δυσ­σεβῶν εἰκονομάχων, οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦ­ντο πεισματικά τή λα­­τρευ­τική προ­σκύνηση τῶν σε­πτῶν καί ἁγί­ων εἰκόνων καί ἐπέ­βαλαν μέ αὐ­τοκρατορικά διατάγ­μα­τα τήν ἀπο­μάκρυνσή τους ἀπό τούς ναούς καί τά δημόσια κτίρια, διώκοντας, φυ­λακίζοντας καί ἐξο­ρί­ζοντας ὅσους πίστευαν ὅτι ἡ ἀπό­δοση τι­μῆς πρός τίς ἱερές εἰκό­νες «ἐπί τό πρωτότυπον διαβαί­νει», δέν εἶναι δηλαδή προσκύ­νη­ση καί λατρεία τῆς ὕλης, ἀλλά ἀνα­­φέρεται στό «πρωτότυπο», ἀνα­φέρεται στά ἱε­ρά πρόσωπα τοῦ Χριστοῦ, τῆς Πα­ναγίας καί τῶν ἁγίων, τά ὁποῖα ἀπεικονίζουν.

ΚΥΡΙΑΚΗ B´ ΛΟΥΚΑ: Ο χρυσός κανόνας της ζωής του χριστιανού.

 

«Καί ἔσται ὁ μισθός ὑμῶν πολύς, καί ἔσεσθε υἱοί ὑψίστου» (Λουκ. 6.35).

Ἕναν κανόνα γιά τήν καθημε­ρι­νή μας ζωή καί τή συμπεριφορά μας πρός τούς συνανθρώπους μας ἀκούσαμε στό σημερινό εὐαγγε­λι­κό ἀνάγνωσμα. Ἕναν κανόνα πού μᾶς ὁρίζει κάποιος ἄνθρωπος ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς καί ἔχει μεγάλο ἀντί­κρισμα καί σπουδαία ἀνταμοι­βή. Καλούμεθα νά τόν ἐφαρμό­σουμε στή γῆ, ἀλλά ὁ μισθός τῆς ἐφαρμογῆς του θά μᾶς ἀποδοθεῖ στόν οὐρανό. Καλούμεθα νά τόν ἐφαρμόσουμε γιά λίγα χρόνια, ὅσο διαρκεῖ αὐτή ἡ ζωή μας, ὅμως ἡ ἀμοιβή μας θά εἶναι αἰώνια.

Ποιός εἶναι ὅμως αὐτός ὁ κανό­νας πού μᾶς δίδει ὁ Χριστός; Δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τήν ἐφαμογή τῆς ἀγάπης στίς σχέσεις μας μέ τούς ἀνθρώπους. Δέν εἶναι ἄλλος, παρά τό νά κάνουμε πράξη στή ζωή μας τήν ἐντολή τῆς ἀγάπης πρός τόν πλησίον.

Δέν μᾶς ζητᾶ ὁ Χριστός τίποτε ὑπερβολικό ἤ παράλογο. Μᾶς ζητᾶ νά κάνουμε αὐτό τό ὁποῖο θέλουμε νά κάνουν καί σέ μᾶς οἱ ἄλλοι. «Καθώς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καί ὑμεῖς ποιεῖ­τε αὐτοῖς ὁμοίως». Ὅπως θέλετε, λέγει, νά σᾶς φέρονται οἱ ἄνθρωποι, νά φέρεσθε καί ἐσεῖς σέ αὐτούς.

Αββάς Δωρόθεος: Για όσους θέλουν να σωθούν.

 

Όσοι θέλουν να σωθούν, δεν προσέχουν καθόλου τα ελαττώματα του πλησίον, αλλά προσέχουν πάντοτε τις δικές τους αδυναμίες και έτσι προκόβουν.

Σαν εκείνον που είδε τον αδελφό του να αμαρτάνει και στενάζοντας βαθιά είπε: «Αλλοίμονό μου, γιατί σήμερα πέφτει αυτός, οπωσδήποτε αύριο θα πέσω εγώ».

Βλέπεις με ποιο τρόπο επιδιώκει τη σωτηρία του, πως προετοιμάζει την ψυχή του; Πως κατάφερε να ξεφύγει αμέσως από την κατάκριση του αδελφού του;

Γιατί, λέγοντας ότι «οπωσδήποτε θα αμαρτήσω και εγώ αύριο», έδωσε την ευκαιρία στον εαυτό του να ανησυχήσει και να φροντίσει για τις αμαρτίες που επρόκειτο δήθεν να κάνει. Και μ΄ αυτό τον τρόπο ξέφυγε την κατάκριση του πλησίον.

Και δεν αρκέσθηκε μέχρις εδώ, αλλά κατέβασε τον εαυτό του χαμηλότερα απ΄ αυτόν που αμάρτησε, λέγοντας: «Και αυτός μεν μετανοεί για την αμαρτία του, εγώ όμως δεν είναι σίγουρο ότι θα μετανοήσω, δεν είναι σίγουρο ότι θα τα καταφέρω, δεν είναι σίγουρο ότι θα έχω τη δύναμη να αλλάξω ζωή».

ΚΥΡΙΑΚΗ A´ ΛΟΥΚΑ: Οι δωρεές και οι ευλογίες του Θεού.

 

 

«Ἰδών δέ Σίμων Πέτρος προσέ­πε­σεν τοῖς γόνασιν τοῦ Ἰησοῦ λέγων· ἔξελθε ἀπ᾽ ἐμοῦ, ὅτι ἀνήρ ἁμαρτω­λός εἰμι, Κύριε» (Λουκ. 5.8).

Στήν ὄχθη τῆς λίμνης Γεννησα­ρέτ συναντήσαμε σήμερα τόν Χρι­στό μαζί μέ ἕνα πλῆθος ἀνθρώ­πων πού ἤθελε νά τόν ἀκούσει. Ἐκεῖ ἦταν καί δύο πλοῖα, οἱ ἁλιεῖς τῶν ὁποίων ἔπλυναν τά δίκτυα τους μετά ἀπό μία κοπιαστική νύκτα. Ὁ Χριστός πλησίασε τό ἕνα ἀπό αὐτά καί παρακάλεσε τόν ἰδιοκτήτη του, τόν Πέτρο, νά ἀπομακρύνει τό πλοῖο του λίγο ἀπό τήν ξηρά, ὥστε νά μποροῦν οἱ ἄνθρωποι πού στεκόταν στήν ἀκτή νά τόν βλέ­πουν καί νά τόν ἀκοῦν καλύτερα, καθώς θά κήρυττε. Ἦταν ἕνας κόπος αὐτός γιά τόν Πέτρο, γιατί δέν μποροῦσε νά ὁλο­κληρώσει τή δουλειά του καί νά ἐπιστρέψει στό σπίτι μου. Ὅμως τόν ἀνέλαβε, ἱκανοποιώντας τήν πα­ράκληση τοῦ Ἰησοῦ καί διευκο­λύ­νοντας τό κήρυγμά του.

Ὅταν ὅμως τελείωσε ὁ Χριστός, ὁ Πέτρος βρέθηκε ἀντιμέτωπος μέ ἕνα δεύτερο αἴτημά του, μέ ἕναν μεγαλύτερο κόπο. Ὁ Χριστός τοῦ ζήτησε νά ἀνοιχθεῖ καί πάλι στό βάθος τῆς λίμνης καί νά ἁπλώσει τά δίκτυα του. Ἄν καί τοῦ φάνηκε παράλογο τό αἴτημα, ἀφοῦ ὁλό­κλη­­­ρη τή νύκτα εἶχαν κοπιάσει χωρίς ἀποτέλεσμα, ὁ Πέτρος ἀνταποκρί­θη­κε καί σέ αὐτό μέ προθυμία. «Ἐπί δέ τῷ ρήματί σου χαλάσω τά δίκτυα», εἶπε στόν Χριστό. Καί ἡ προθυμία του ἀνταμείφθηκε καί ἡ ὑπακοή του ἔλαβε τόν μισθό της.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ

 

«Εἰδότες ὅτι οὐ δικαιοῦται ἄν­θρω­­πος ἐξ ἔργων νόμου … καί ἡ­μεῖς εἰς Χριστόν ἐπιστεύσαμεν» (Γαλ. 2.16).

Νόμος, ἔργα καί πίστη εἶναι τό τρί­πτυχο πού παρουσιάζει στό ση­μερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστολος Παῦ­λος, κάνοντας συγχρόνως μία προ­­σωπική ἀπο­κάλυψη, μία προ­σω­πική ἐξο­μο­λόγηση.

Γνωρίζοντας, λέει, ὅτι ὁ ἄνθρω­πος δέν μπορεῖ νά δικαι­ω­θεῖ ἀπό τά ἔργα τοῦ νόμου, πι­στεύ­σαμε στόν Χριστό γιά νά δικαιω­θοῦμε διά τῆς πίστεως.

Ὁ ἀπόστολος πού μᾶς ὁμιλεῖ δέν εἶναι ἕνα τυχαῖο πρόσωπο. Εἶναι ἕνας ἄνθρωπος πού, ὅπως ὁ ἴδιος ὁμολογεῖ, ὑπῆρξε «ζηλωτής τῶν πα­­τρικῶν παραδόσεων»· ὑπῆρξε ἀκριβής με­­­λε­τητής καί πιστός τηρητής τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ. Ἔ­κανε ὅ,τι ἐπέτασσε ὁ Μωσαϊκός νό­μος μέ τή βεβαιότητα ὅτι εὐα­ρε­στεῖ στόν Θεό. Τί συ­νέβη, λοιπόν, ξαφνικά καί ἄλλαξε γνώμη σχε­τι­κά μέ τά ἔργα τοῦ νόμου καί τή χρ­ησιμότητά τους;

Γνώρισε τόν Χριστό καί κατενόη­σε ὅτι ὁ νόμος ἦταν «παιδαγωγός εἰς Χριστόν», δέν ἦταν ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.

ΕΟΡΤΗ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

 

 

«Δεῦτε, πιστοί, τό ζωοποιόν ξύλον προ­­σ­κυνήσωμεν».

Αὐτή τήν πρόσκληση ἀπηύ­θυ­νε καί σέ μᾶς σήμερα, ἑορ­τή τῆς παγ­κο­σμίου ὑψώ­σεως τοῦ τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυ­­­­ροῦ, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία καλώντας μας νά προσκυνήσουμε τόν Σταυρό τοῦ Κυρίου μας, τόν Σταυρό πού ἀπό ξύλο κατάρας καί τιμωρίας, μεταβλήθηκε χάρη στή θυσία τοῦ Χριστοῦ σέ ξύλο, ἀπό τό ὁποῖο ἐπήγασε ἡ ζωή γιά τόν κάθε ἄνθρωπο πού θά πιστεύσει στόν Χρι­στό.

Ποιός εἶναι ὅμως ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο ὁ Χριστός ἐπέ­λεξε νά μᾶς χαρίσει τή σω­τηρία μέ αὐ­τόν τόν ὀδυνηρό καί ἐξευτελιστικό τρό­­­­πο;

Θά μποροῦσε, ἀ­σφα­­λῶς, νά μᾶς χαρίσει τήν ἄφε­ση καί τή λύτρωση χω­ρίς νά χρει­­α­σθεῖ ἡ δική του θυσία, ὅμως δέν ἐπέ­λεξε αὐτή τήν εὔκολη λύ­ση. Θά μποροῦσε νά πεῖ στόν καθένα μας, ὅπως εἶχε πεῖ καί στόν παραλυτικό «τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου».

Δέν τό κάνει ὅμως.Ἐπι­λέ­γει ἀντίθετα μία λύση πού ἔχει κόπο, πού ἔχει πόνο, πού ἔχει θυσία προσωπική γιά Ἐκεῖ­νον πού δέν εἶχε καμία συμ­μετοχή στή δική μας ἁμαρτία.

Ἐπιλέγει τόν δρόμο τῆς θυ­­σίας γιά νά μᾶς διδά­ξει ὅτι ἡ σω­τη­ρία μας δέν εἶ­ναι μία εὔκολη ὑπό­θε­ση, δέν εἶ­ναι μία ὑπό­θεση πού δέν χρει­­­­ά­ζεται κόπο καί δέν ἀ­παιτεῖ πόνο. Χρειάζεται καί κόπος καί πόνος, καί αὐτόν τόν προσφέρει πρῶτα ἀπό ὅλους ὁ Θεός γιά ἐμᾶς, γιά νά χαράξει καί σ᾽ αὐτή τήν περί­πτωση «ὁδόν σωτηρίας» καί νά μᾶς δείξει πῶς πρέπει νά πορευθοῦμε καί ἐμεῖς, ὥστε νά κερδίσουμε τή σωτηρία πού μᾶς διασφάλισε μέ τή δι­κή του θυσία.

Η Παγκόσμια Ύψωση του Τιμίου Σταυρού

Η Παγκόσμια Ύψωση του Τιμίου Σταυρού αποτελεί έναν σπουδαίο εορτολογικό σταθμό του εκκλησιαστικού έτους. Στις 14 Σεπτεμβρίου σύμπασα η Ορθοδοξία τιμά τον Σταυρό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο οποίος χαρακτηρίζεται ως το «καύχημά» Της και η «δόξα» Της. Πηγές της εκκλησιαστικής μας ιστορίας αναφέρουν ότι η εορτή της Παγκόσμιας Ύψωσης είχε καθιερωθεί από τα αρχαία χρόνια, ίσως μάλιστα να είχε καθιερωθεί και από αυτόν τον Μέγα Κωνσταντίνο, κατά προτροπή προφανώς της μητέρας του αγίας Ελένης, αμέσως μετά την εύρεση του Τιμίου Ξύλου στα Ιεροσόλυμα, γύρω στο 330 μ.Χ.

Η τιμή προς τον Τίμιο Σταυρό ανάγεται στους αποστολικούς χρόνους. Οι επιστολές του αποστόλου Παύλου είναι γεμάτες από χωρία με τα οποία ο μέγας απόστολος εξαίρει τον ρόλο του Σταυρού στην διαδικασία της σωτηρίας του κόσμου. Πρώτος ο Παύλος ομίλησε για την καύχηση του Σταυρού του Χριστού. Οι αποστολικοί Πατέρες ομιλούν και αυτοί με σεβασμό και τιμή προς το ιερό σύμβολο, μέσω του οποίου έγινε η καταλλαγή με το Θεό και επιτεύχθηκε η σωτηρία με την απολυτρωτική θυσία του Χριστού.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ (Αποστολικό Ανάγνωσμα)

 

 

«Ἐμοί δέ μή γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μή ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι᾽ οὗ ἐμοί κόσμος ἐσταύρωται» (Γαλ. 6.14).

Δέν εἶναι σπάνιες οἱ ἐκμυστηρεύ­σεις τοῦ ἀποστόλου Παύλου στίς ἐπιστολές του. Συχνά ἀποκαλύπτει στούς ἀναγνῶστες του, τέκνα του πνευματικά, τά ὁποῖα ἐκεῖνος ἀνε­γέννησε ἐν Χριστῷ, τίς μύχιες σκέ­ψεις καί τά αἰσθήματά του. Συ­χνά δέν διστάζει νά ἀποκαλύψει καί ποιά εἶναι αὐτά πού τόν κάνουν νά καυχᾶται.

Κάθε ἄνθρωπος ἔχει στή ζωή του αὐτά πού τόν κάνουν νά καυχᾶται. Ἀλλά ὁ πρωτοκορυφαῖος ἀπόστο­λος Παῦλος ξεχωρίζει, ὄχι γιατί ἔχει πολλά γιά τά ὁποῖα μπο­ρεῖ νά καυχᾶται, ἀλλά γι᾽ αὐτά τά ὁποῖα ἐπιλέγει ἐκεῖνος ὡς καύχημά του. «Ἐμοί δέ μή γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μή ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ». Δέν ὑπάρχει ὁτι­δήποτε ἄλλο οὔτε πρόκειται νά ὑπάρ­ξει γιά τόν ἀπόστολο Παῦλο παρά μόνο ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου.

Το Γενέσιον της Θεοτόκου

 

Ἡ εὐλάβεια ποὺ δείχνει ἡ Ἐκκλησία στὴν Παναγία ριζώνει στὴν ὑπακοή της στὸν Θεό, στὴν ἑκούσια ἐπιλογή της νὰ δεχθεῖ μιὰ πρόσκληση ἀδύνατη στὰ ἀνθρώπινα μέτρα. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀνέκαθεν τόνιζε τὴ σύνδεση τῆς Παναγίας μὲ τὸν ἄνθρωπο καὶ χαίρεται γι’ αὐτὴν καὶ τὴ θεωρεῖ ὡς τὸν καλύτερο, καθαρότερο καὶ πιὸ ὑπέροχο καρπὸ τῆς ἀνθρώπινης Ἱστορίας καὶ τῆς ἀναζητήσεως τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, τῆς ἀναζητήσεως τοῦ ἔσχατου νοήματος, τοῦ ἔσχατου περιεχομένου τῆς ζωῆς τοῦ ἄνθρωπου.

Ἂν στὴ Δυτικὴ Χριστιανοσύνη ἡ εὐλάβεια πρὸς τὴν Παναγία περιστράφηκε γύρω ἀπὸ τὴν ἀειπαρθενία της, ἡ καρδιὰ τῆς εὐλάβειας, τῆς σκέψεως καὶ τῆς ἀγάπης τῆς Ὀρθόδοξης Ἀνατολῆς πρὸς τὴν Παναγία, ὑπῆρξε πάντοτε ἡ Μητρότητά της, ἡ σχέση σαρκὸς καὶ αἵματος ποὺ εἶχε μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Ἡ Ἀνατολὴ χαίρεται ποὺ ὁ ρόλος τοῦ ἀνθρώπου εἶναι βασικὸς στὸ θεῖο σχέδιο. Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἔρχεται στὴ γῆ, ὁ Θεὸς ἐμφανίζεται γιὰ νὰ λυτρώσει τὸν κόσμο, γίνεται ἄνθρωπος γιὰ νὰ ἐνσωματώσει τὸν ἄνθρωπο στὴ θεϊκή του κλήση, καὶ σ’ αὐτὸ συμμετέχει ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότητα.

Άγιος Νεκτάριος: Ὁ χαρακτὴρ τοῦ μὴ κατ᾿ ἐπίγνωσιν ζηλωτοῦ.

 

Ὁ μὴ κατ᾿ ἐπίγνωσιν ζηλωτὴς κέκτηται μὲν ζῆλον ἀλλ᾿ οὐ κατ᾿ ἐπίγνωσιν, πλανᾶται ἐν ταῖς σκέψεσι καὶ ἐνεργείας αὐτοῦ καὶ ἐργαζόμενος δῆθεν ὑπὲρ τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ παραβαίνει τὸν νόμον τῆς πρὸς τὸν πλησίον ἀγάπης.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (κήρυγμα)

«Καί λαβόντες οἱ γεωργοί τούς δούλους αὐτοῦ ὅν μέν ἔδειραν, ὅν δέ ἀπέκτειναν, ὅν δέ ἐλιθοβόλησαν» (Ματθ. 21.35)

Ἡ παραβολή τοῦ ἀμπελῶνος καί τῶν κακῶν γεωργῶν πού κακοποίησαν τούς δούλους τοῦ κυρίου τοῦ ἀμπελῶνος, ὅταν ἦρθαν γιά νά συγκεντρώσουν τούς καρπούς, ἑρμηνεύεται συνήθως ὡς μία παραβολή πού ἀναφέρεται στόν Ἰσραηλιτικό λαό καί τούς ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι ἀγνοώντας ὅτι ὁ Θεός τούς ὅρισε γιά νά καθοδηγοῦν τόν ἐκλεκτό λαό του σύμφωνα μέ τίς ἐντολές πού Ἐκεῖνος τούς ἔδωσε, ἀδιαφόρησαν ἔναντι αὐτῶν καί κακοποίησαν τούς προφῆτες καί τούς κριτές καί ὅλους τούς ἀπεσταλμένους τοῦ Θεοῦ, οἰκειοποιούμενοι τήν κληρονομία τοῦ Θεοῦ χωρίς νά ἀποδίσουν τούς καρπούς πού ὄφειλαν.

Ἑρμηνεύοντας μέ τόν τρόπο αὐτό τήν παραβολή, συχνά, ἀδελφοί μου, πέφτουμε σέ μία παγίδα καί σέ ἕνα λάθος. Πιστεύουμε, δηλαδή, ὅτι ἡ παραβολή τοῦ Κυρίου ἔχει μία ἱστορική μόνο ἀναφορά, καί τό θέμα πού θίγει δέν μᾶς ἀφορᾶ προσωπικά. Ἔτσι ἀδιαφοροῦμε γιά τόν λόγο τοῦ Κυρίου, ὅπως περίπου ἔκαναν καί οἱ κακοί γεωργοί τῆς παραβολῆς.

Αποτομή της Τιμίας κεφαλής του Αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού

Εορτάζει σήμερα αδελφοί μου η Εκκλησία μας την μνήμη ενός μεγάλου ανδρός, ενός φοβερού ασκητού. Και η εορτή αυτή γίνεται με αφορμή ένα αποτρόπαιο και φρικιαστικό γεγονός. Το γεγονός της αποκεφάλισης αυτού του ανθρώπου. Μια αποκεφάλιση που γίνεται στο όνομα της ανομίας, στο όνομα της σαρκικής ηδονής, στο όνομα της αμετανοησίας. Ο Τίμιος Πρόδρομος αποκεφαλίζεται διότι έλεγξε τον Βασιλιά Ηρώδη για την άνομη σχέση που είχε με την γυναίκα του αδελφού του. Αποκεφαλίζεται διότι ουσιαστικά -αν και ήταν ο πρώτος μοναχός- υπερασπίσθηκε τον θεσμό του γάμου. Δεν μένει σιωπηλός μπροστά στην αμαρτία, διότι εάν έμενε σιωπηλός η σιωπή του αυτή θα ήταν μια έμμεση αποδοχή της άνομης πράξης του βασιλιά. Ο Ιωάννης λοιπόν από την έρημο, από τον Ιορδάνη ποταμό ελέγχει την αμαρτία…μάλλον καλύτερα, ελέγχει την αμετανοησία. Και το κάνει αυτό έτοιμος να δεχθεί και τις επιπτώσεις αυτού του ελέγχου. Γνωρίζει ο Ιωάννης ότι ελέγχοντας τον βασιλιά θα του στοιχίσει, όμως το τολμά. Το τολμά όχι διότι ήθελε να ικανοποιήσει την εμπάθειά του, δεν ελέγχει διότι ήθελε να δείξει ότι αυτός είναι ο καλός της υπόθεσης και οι άλλοι είναι οι κακοί. Μπαίνει στην διαδικασία του ελέγχου για να σώσει τον άνθρωπο που εμμένει στην αμαρτία του, που εμμένει στο σκοτάδι του. Ο έλεγχος του Αγίου Ιωάννου ήταν μια κραυγή αγωνίας, μια κραυγή αγάπης προς τον βασιλιά και κατ’επέκταση προς όλους τους ανθρώπους που έβλεπε να παραμένουν δέσμιοι των παθών τους, δηλαδή δούλοι της αμετανοησίας.

Ο Άγιος Θεοφάνης ο εν Ναούση.

Ο Άγιος Θεοφάνης Πολιούχος Ναούσης γεννήθηκε στα Γιάννενα μετά το 1590. Από νέος έφυγε για το Aγιον Όρος και κατατάχθηκε στην συνοδεία της Μονής του Δοχειαρίου, από τα πρώτα παραθαλάσσια μοναστήρια που αντικρίζει κανείς.

Η Κοίμησις, η Ταφή, η Ανάσταση και η Μετάσταση της Παναγίας.

Απομαγνωτοφωνημένη ομιλία του αρχιμ Αθανασίου Μυτιληναίου η οποία εκφωνήθη στις 14/08/1980 σε αγρυπνία της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

Η θέσις, αγαπητοί μου, της Υπεραγίας Θεοτόκου, μέσα εις την ιστορία της σωτηρίας μας, είναι σημαντικοτάτη. Και τούτο διότι εστάθη το όργανον της σωτηρίας μας. Είναι εκείνη η οποία έδωσε τον εαυτόν της, να γίνει κλίμακα για να κατέλθει ο Θεός στη γη, και ταυτοχρόνως γίνεται κλίμακα για να ανέλθει ολόκληρη η ανθρωπότητα στον ουρανό.

Λόγος στην Μεταμόρφωση του Σωτήρος Χριστού (Αγίου Λουκά του ιατρού αρχιεπ. Συμφερουπόλεως)

Ἡ μεγάλη γιορτὴ τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου μᾶς δίνει τὴν ἀφορμὴ νὰ θυμηθοῦμε τὰ λόγια του Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ: «Οὐ πιστεύεις ὅτι ἐγὼ ἐν τῷ πατρὶ καὶ ὁ πατὴρ ἐν ἐμοί ἐστι; Τὰ ρήματα ἃ ἐγὼ λαλῶ ὑμῖν, ἀπ’ ἐμαυτοῦ οὐ λαλῶ, ὁ δὲ πατὴρ ὁ ἐν ἐμοὶ μένων αὐτὸς ποιεῖ τὰ ἔργα. Πιστεύετέ μοι ὅτι ἐγὼ ἐν τῷ πατρὶ καὶ ὁ πατὴρ ἐν ἐμοί. εἰ δὲ μή, διὰ τὰ ἔργα αὐτὰ πιστεύετέ μοι» (Ἰωάν. 14, 10-11).

Μεγάλα καὶ ἀμέτρητα ἦταν τὰ θαύματα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ: μὲ ἕνα μόνο λόγο του ἀνέστησε τὴν κόρη τοῦ Ἰαείρου, τοῦ ἀρχισυναγώγου, τὸν γιὸ τῆς χήρας τῆς Ναΐν, ἀκόμα καὶ τὸν Λάζαρο, ὁ ὁποῖος ἦταν στὸν τάφο τέσσερεις ὁλόκληρες ἡμέρες. Μὲ ἕνα λόγο του μόνο ἐπιτίμησε τοὺς ἀνέμους καὶ τὰ κύματα τῆς λίμνης Γεννησαρὲτ καὶ ἔγινε ἀπόλυτη γαλήνη. Μὲ πέντε ψωμιὰ καὶ δύο ψάρια χόρτασε πέντε χιλιάδες ἀνθρώπους, χωρὶς γυναῖκες καὶ παιδιά, καὶ μὲ τέσσερα ψωμιὰ τέσσερεις χιλιάδες.

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: Η αγάπη είναι ο δρόμος προς την Σωτηρία.

Τό νά προσφέρεις στούς ἄλλους φαίνεται βαρύ, ἡ ἀγάπη ὅμως τό κάνει ἐλαφρύ.

Τό νά παίρνεις ἀπό τούς ἄλλους φαίνεται εὐχάριστο, ἡ ἀγάπη ὅμως τό κάνει δυσάρεστο.

Τό νά κακολογεῖς τούς ἄλλους φαίνεται ἀπολαυστικό, ἡ ἀγάπη ὅμως τό κάνει πικρό.

Γιά τήν ἀγάπη ἡ μεγαλύτερη ἀπόλαυση εἶναι ὁ καλός λόγος καί ὁ ἔπαινος ὅλων. 

Ὁ θυμός, πάλι, δίνει κάποιαν ἄγρια εὐχαρίστηση, ὄχι ὅμως στόν ἄνθρωπο τῆς ἀγάπης, γιατί αὐτός δέν γνωρίζει τόν θυμό. 

Φώτης Κόντογλου:Καλοκαίρι στο Άγιον Όρος.

Στ᾿ Ἅγιον Ὄρος πῆγα πολλὲς φορές. Τὴν πρώτη φορὰ κάθησα παραπάνω ἀπὸ δυὸ μῆνες κ᾿ ἔκανα γνωριμία μὲ πολλοὺς πατέρες καὶ λαϊκούς, γιατὶ ὑπάρχουνε ἐκεῖ πέρα καὶ ἀγωγιάτες ἀρβανῖτες, παραγυιοὶ καὶ γεμιτζῆδες ποὺ φορτώνουνε κερεστὲ (ξυλεία) στὰ καράβια. Στὴ Δάφνη, ποὺ εἶναι ἡ σκάλα ποὺ πιάνουνε τὰ βαπόρια, βρισκόντανε καὶ κάτι ψαράδες κοσμικοί, κ᾿ ἐκεῖ γνωρίσθηκα μὲ τρεῖς Ἀϊβαλιῶτες καὶ περάσαμε πολὺ ἔμορφα. Ἀπὸ κεῖ πῆγα στὶς Καρυές, μὰ δὲν κάθησα πολύ, γιατὶ γύρευα θάλασσα.

Ο Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (Σύντομος Βίος)

Ο Όσιος Γέρων Παΐσιος γεννήθηκε στα Φάρασα της Καππαδοκίας, στη Μικρά Ασία, στις 25 Ιουλίου του 1924. Ο πατέρας του ονομαζόταν Πρόδρομος και ήταν πρόεδρος των Φαράσων, ενώ η μητέρα του λεγόταν Ευλαμπία. Ο Γέροντας είχε ακόμα 8 αδέλφια. Στις 7 Αυγούστου του 1924, μια εβδομάδα πριν οι Φαρασιώτες φύγουν για την Ελλάδα, ο Γέροντας βαφτίστηκε από τον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη, ο οποίος επέμεινε και του έδωσε το δικό του όνομα «για να αφήσει καλόγερο στο πόδι του», όπως χαρακτηριστικά είχε πει.

Άγιος Παΐσιος : «Εκκλησιάζεσαι καθόλου; Εξομολογήθηκες;. Όχι. Ήρθα να με κάνεις καλά».

Πόσοι έρχονται και ζητούν να τους βοηθήσω σε κάποιο πρόβλημα τους, και ούτε εξομολογούνται ούτε εκκλησιάζονται!

Έχουν απομακρυνθεί οι άνθρωποι από το μυστήριο της εξομολογήσεως, γι’ αυτό και πνίγονται από τους λογισμούς και τα πάθη.

Πόσοι έρχονται και ζητούν να τους βοηθήσω σε κάποιο πρόβλημα τους, και ούτε εξομολογούνται ούτε εκκλησιάζονται!