«Ταῖς τῶν δακρύων σου ροαῖς τῆς ἐρήμου τό ἄγονον ἐγεώργησας», ψάλλει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας πρός τιμήν ἑνός ἀσκητοῦ, ἑνός ἐρημίτου, στόν ὁποῖο ἔχει ἀφιερώσει τήν τέταρτη Κυριακή τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, πρός τιμήν τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου, τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος, ὅπως συνηθίζουμε νά τόν ἀποκαλοῦμε ἀπό τόν τίτλο τοῦ μοναδικοῦ ἔργου τό ὁποῖο μᾶς κληροδότησε.
Ἡ ζωή του δέν μᾶς εἶναι γνωστή. Καί ἐάν τό ἔργο του αὐτό δέν σωζόταν, θά ἀγνοούσαμε ἴσως καί τήν παρουσία του στή περίπυστη Μονή τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης τοῦ Σινᾶ, ὅπου ἀσκήτευσε καί διακόνησε ὡς ἡγούμενος.
Γι᾽ αὐτό καί ἴσως μερικοί διερωτῶνται πῶς ἡ Ἐκκλησία μας ἀφιέρωσε μία Κυριακή τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς σ᾽ αὐτόν τόν ἅγιο, τόν ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος, καί δέν τήν ἀφιέρωσε σέ κάποιον ἀπό τούς μεγάλους πατέρες καί ἱεράρχες της.
Ἡ ἀφιέρωση αὐτῆς τῆς Κυριακῆς στόν ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος μᾶς ὑπενθυμίζει, ἀδελφοί μου, μία μεγάλη ἀλήθεια. Καί αὐτή ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἡ ἁγιότητα δέν ἐξαρτᾶται μόνο ἀπό τά χαρίσματα καί τίς ἱκανότητες πού μπορεῖ νά ἔχει κάποιος. Δέν ἐξαρτᾶται ἀπό τή θέση πού κατέχει στήν Ἐκκλησία καί τήν προσφορά του σ᾽ αὐτήν. Ἐξαρτᾶται ἀπό τήν προσπάθεια καί τόν ἀγώνα πού καταβάλλει γιά νά ἀνέλθει τήν κλίμακα τῶν ἀρετῶν, πού εἶναι, ὅπως τήν ὀνομάζει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης, κλίμαξ παραδείσου.
Καί αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ ἁγιότητα εἶναι ὑπόθεση τοῦ κάθε πιστοῦ, εἶναι δυνατότητα τοῦ κάθε πιστοῦ καί εἶναι χρέος τοῦ κάθε πιστοῦ νά ἀγωνίζεται νά φθάσει σ᾽ αὐτήν, ἀνεβαίνοντας προοδευτικά τήν κλίμακα τῶν ἀρετῶν. Δέν μποροῦμε, κατά συνέπεια, νά ποῦμε ὅτι ἡ ἁγιότητα εἶναι κάτι πού δέν μᾶς ἀφορᾶ, εἶναι κάτι πού σχετίζεται μόνο μέ τούς ἐπισκόπους ἤ τούς θεολόγους. Μᾶς ἀφορᾶ ὅλους καί εἶναι χρέος ὅλων μας νά τήν ἐπιδιώξουμε καί νά τήν κατακτήσουμε.
