Ο επίσκοπος πρ. Ερζεγοβίνης και Ζαχουμίου Αθανάσιος (Γιέφτιτς) μιλά για τον Άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς.

Ο επίσκοπος πρ. Ερζεγοβίνης και Ζαχουμίου Αθανάσιος (Γιέφτιτς) σε συνέντευξή του στην Πεμπτουσία μιλά για το πρόσωπο και το έργο του αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς.
Δείτε το βίντεο παρακάτω.

π. Γεώργιος Μεταλληνός: Οικονομική κρίση και η Ελλάδα του σήμερα.

Ο πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Μεταλληνός, ομότιμος καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, σε συνέντευξή του στην Πεμπτουσία μιλά για την οικονομική κρίση αλλά και για την κατάσταση της Παιδείας σήμερα. 
Δείτε το βίντεο παρακάτω.

Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης:Να τί κάνει η παρακοή!

Εις την Αγία Άννα, ζούσε ένας Γέροντας με τον υποτακτικό του, ο οποίος έκανε συχνά παρακοές. Ήτανε παραμονή μιας εορτής της Παναγίας. «Γέροντα», λέει ο υποτακτικός, «θά πάω να ψαρέψω κανένα ψάρι, διότι της Παναγίας εορτή είναι αύριο. Τί θα φάμε;» «Παιδί μου», του λέει ο Γέροντας, «εδώ οι γείτονες μας ψαράδες είναι. Ώρες ψάρευαν και δεν πιάσανε ψάρια. Αν ήθελε η Παναγία να τρώγαμε ψάρια, θα έπιαναν, θα έφερναν και σε μας. Να μην πάς για ψάρεμα». «Όχι, Γέροντα», ξαναλέει ο υποτακτικός, «εγώ θα πάω να ψαρέψω». «Μην πηγαίνεις», επαναλαμβάνει ο Γέροντας. «Όχι, θα πάω», λέει ο υποτακτικός και φεύγει…

Γέροντας Μωυσής Αγιορείτης: Πέρι ταπεινώσεως (ΒΙΝΤΕΟ)

Ο Γέροντας Μωυσής Αγιορείτης σε συνέντευξή του στην Πεμπτουσία μιλά για την ταπείνωση ως θεμέλιο των αρετών.
Δείτε το βίντεο παρακάτω.

Γέροντας Πορφύριος:Σκόρπα αγάπη και μην σε νοιάζει!

Μακριά από τη ζήλια... Τον κατατρώγει τον άνθρωπο.

Όλα γίνονται στο φθονερό άνθρωπο. Εγώ τα έζησα. Οι άνθρωποι με είχαν για καλό και ερχόντουσαν πολλοί για να εξομολογηθούν. Και μου τα έλεγαν με ειλικρίνεια. Μακριά από αυτά τα γυναικίστικα παράπονα. Το Χριστό, μωρέ, το Χριστό να αγαπήσουμε με πάθος, με θείο έρωτα.

Ευτυχισμένος ο μοναχός που έμαθε να αγαπάει όλους μυστικά. Δεν ζητά από τους άλλους αγάπη, ούτε τον νοιάζει να τον αγαπούν. Εσύ αγάπα όλους, και προσεύχου μυστικά μέσα σου. Ξέχυνε την αγάπη σου προς όλους.

Γέροντας Παΐσιος:Είδες ποτέ σάβανο με τσέπες; Όλα εδώ μένουν!

Ο τάφος του Γέροντος Παΐσίου

Κάποτε ήλθε εδώ ένας πολύ γνωστός γιατρός για να μιλήσουμε. Ήταν και η γυναίκα του γιατρός, θρησκευόμενοι άνθρωποι και οι δύο. Παραπονιόταν ότι τα παιδιά του ζούσαν κοσμική ζωή και όχι μόνο δεν τηρούσαν τις εκκλησιαστικές παραδόσεις της οικογένειας τους, αλλά και τις ειρωνεύονταν.

Χαρακτήριζαν τους χριστιανούς καθυστερημένους, βολεμένους, ανειλικρινείς, υποκριτές και θεομπαίχτες, επειδή η ζωή τους -έλεγαν- δεν συμβαδίζει με τα λόγια τους και τα έργα τους δεν είναι χριστιανικά.

Γέροντας Σωφρόνιος:Η απιστία των παιδιών οφείλεται στους γονείς;

- Τὰ παιδιὰ μας ἔγιναν ἀνίκανα γιὰ τὴν πίστη ἐξ αἰτίας τῶν γονέων...Πῶς ἢ γιατί συμβαίνουν ὅλα αὐτά;

Γέροντας Σωφρόνιος: [...]Ἐπειδὴ οἱ γυναῖκες τῆς ἐποχῆς μας ἔχασαν τὴν ὑψηλὴ αὐτὴ συνείδηση, ἄρχισαν νὰ γεννοῦν προπαντὸς κατὰ σάρκα. Τὰ παιδιὰ μας ἔγιναν ἀνίκανα γιὰ τὴν πίστη. Συχνὰ ἀδυνατοῦν νὰ πιστέψουν ὅτι εἶναι εἰκόνα τοῦ Αἰωνίου Θεοῦ. Ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτία στὶς ἡμέρες μας ἔγκειται στὸ ὅτι οἱ ἄνθρωποι βυθίστηκαν στὴν ἀπόγνωση καὶ δὲν πιστεύουν πιὰ στὴν Ἀνάσταση. Ὁ θάνατος τοῦ ἀνθρώπου ἐκλαμβάνεται ἀπὸ αὐτοὺς ὡς τελειωτικὸς θάνατος, ὡς ἐκμηδένιση, ἐνῶ πρέπει νὰ θεωρεῖται ὡς στιγμὴ ἀλλαγῆς τῆς μορφῆς τῆς ὑπάρξεώς μας ὡς ἡμέρα γεννήσεώς μας στὴν ἀνώτερη ζωή, σὲ ὁλόκληρο πλέον τὸ πλήρωμα τῆς ζωῆς ποὺ ἀνήκει στὸ Θεό. Ἀλήθεια, τὸ Εὐαγγέλιο λέει: «Ὁ πιστεύων εἰς τὸν Υἱὸν ἔχει ζωὴν αἰώνιον ὁ δὲ ἀπειθὼν τῷ Υἱῷ οὐκ ὄψεται ζωὴν» (Ἰωάν. 3,36). «Ἀμήν, ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι… ὁ πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωὴν αἰώνιον, καὶ εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλὰ μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωὴν» (Ἰωάν. 5,24). «Ἀμήν, ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν τις τὸν λόγον τὸν ἐμὸν τηρήσῃ, θάνατον οὐ μὴ θεωρήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα» (Ἰωάν. 8,51). Παρόμοιες λοιπὸν ἐκφράσεις μποροῦμε νὰ ἀναφέρουμε πολλές.Συχνὰ ἀκούω ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους: Πῶς ἢ γιατί συμβαίνουν ὅλα αὐτά;

Νόμος περί μεταμοσχεύσεων είναι ΠΑΡΑΛΟΓΟΣ και υποκινεί ΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ!!!

Σύμφωνα με το νέο Νόμο (3984, ΦΕΚ 150 / 27.6.2011, τεύχος Α΄) περί των μεταμοσχεύσεων, είμαστε όλοι υποχρεωτικά δωρητές των οργάνων του σώματός μας.

Δηλαδή με απλά λόγια είμαστε όλοι υποψήφιοι για να μας σκοτώσουν πριν να πεθάνουμε!

Το παράλογο του πράγματος είναι ότι πρέπει να δηλώσει ότι ΔΕΝ θέλεις να είσαι δωρητής οργάνων. Και επιμένω ότι είναι παράλογο διότι δεν υπάρχει λογική σε έναν «νόμο» με τον οποίο το κράτος σε χαρακτηρίζει –στην προκειμένη περίπτωση δωρητή οργάνων- και θα πρέπει να κάνεις μια ολόκληρη γραφειοκρατική διαδικασία για να αποδείξεις ότι ΔΕΝ θέλεις να είσαι κάτι για το οποίο σε χαρακτήρισαν άλλοι.

Μεταμοσχεύσεις και εγκεφαλικός θάνατος: Θεολογική και ιατρική παρέμβαση.

Είναι γνωστόν ότι η εντυπωσιακή πρόοδος που επέτυχε η σύγχρονη ιατρική πιστήμη σε θέματα που έχουν σχέση με την αρχή, την παράταση ή το τέλος της ζωής του ανθρώπου, όπως π.χ. η υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, η κλωνοποίηση, οι πειραματισμοί σε εμβρυϊκά βλαστοκύτταρα, οι μεταμοσχεύσεις, ως και τα συναφή θέματα του λεγομένου εγκεφαλικού θανάτου και της ευθανασίας, δημιουργούν πληθώρα από θεολογικά, ηθικά, κοινωνικά, νομικά και επιστημονικά διλήμματα.

    Με τα θέματα αυτά ασχολήθηκε η Ειδική Συνοδική Επιτροπή Βιοηθικής της Εκκλησίας της Ελλάδος σε μία επαινετή προσπάθεια διαφωτίσεως της ελληνικής κοινωνίας. Πολλές από τις θέσεις της Επιτροπής, ιδιαίτερα αυτές για τις μεταμοσχεύσεις και τον εγκεφαλικό θάνατο, δεν μας αναπαύουν, γιατί δεν συμφωνούν με την εκκλησιαστική μας συνείδηση, όπως αυτή διαμορφώθηκε από τη μελέτη του ευαγγελικού και πατερικού λόγου, αλλά και με βασικές ιατρικές θέσεις, που ίσχυαν επί αιώνες και ισχύουν ακόμη. 

    Θεωρούμε γι' αυτό επιβεβλημένο να φωτίσουμε και από άλλη πλευρά τα θέματα αυτά, ως μικρή συμβολή στην αντιμετώπιση των βιοηθικών διλημμάτων, καταγράφοντας μερικές βασικές θεολογικές και ιατρικές θέσεις.

Γέροντας Γερμανός Σταυροβουνιώτης:Περὶ ταπεινώσεως

Ὅποιος ἔχει τήν ταπείνωση μιμεῖται τόν ἴδιο τόν Χριστό. Οὐδέποτε παρεκτρέπεται, οὔτε κατακρίνει, οὔτε ὑπερηφανεύεται. Τίς ἐξουσίες ποτέ δέν τίς ἐπιθυμεῖ. Ἀποφεύγει τίς τιμές τῶν ἀνθρώπων. Δέν φιλονικεῖ γιά κανένα πράγμα τοῦ κόσμου τούτου!

Δέν ἔχει παρρησία, ὅταν ὁμιλῆ, καί δέχεται πάντοτε τίς συμβουλές τῶν ἄλλων. Ἀποφεύγει τά ὡραῖα ἐνδύματα, καί ἡ ἐξωτερική του ἐμφάνιση εἶναι ἁπλή καί ταπεινή.

Ὁ ἄνθρωπος, πού ὑπομένει ἀγόγγυστα ταπεινώσεις καί ἐξουδενώσεις, πάρα πολύ ὠφελεῖται. Γιά τοῦτο, ὄχι νά λυπῆσαι, ἀλλά ἀπεναντίας νά χαίρεσαι γι’ αὐτά, πού ὑποφέρεις. Κερδίζεις ἔτσι τήν πολύτιμη ταπείνωση, μέ τήν ὁποία σώζεσαι.

Ποιος έφτιαξε τον Θεό;

Ένας νέος πήγε σ ‘ έναν σοφό γέροντα και τον παρακάλεσε θερμά:

 -Πώς είναι ο Θεός;Υπάρχει Θεός; Ειπέ μου, σε παρακαλώ! Εσύ το πιστεύεις ότι υπάρχει Θεός;

-Και βέβαια το πιστεύω, του απάντησε ο γέροντας.

-Και ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο, το πιστεύεις κι αυτό;

-Και βέβαια, το πιστεύω.

-Και τον Θεό ποιος τον έφτιαξε;

Μακριά από τις καρναβαλικές εκδηλώσεις!

Τα καρναβάλια για μία ακόμη χρονιά καλύπτουν αυτές τις ημέρες τα πραγματικά προβλήματά μας.

Η πλειοψηφία δυστυχώς των ανθρώπων ρίχνεται στη λατρεία του «θεού καρνάβαλου», για να «χαρεί» και να «το ρίξει έξω».

Όμως δε γνωρίζουν ότι συμμετέχοντας κανείς σε αυτές τις ασχήμιες, συμμετέχουν στα αισχρά διονυσιακά δρώμενα της αρχαιοελληνικής ειδωλολατρικής θρησκείας.

Μάλιστα αν δεχτούμε την εκκλησιαστική άποψη ότι «πάντες οι θεοί των εθνών (είναι) δαιμόνια» (Ψαλμ. 95,5) τότε οι ατυχείς «καρναβαλιστές» λατρεύουν ουσιαστικά τα κακοποιά δαιμόνια, τα οποία κρύβονται πίσω από τις παγανιστικές «θεότητες».

Γέροντας Παΐσιος: Έβγαλε το ράσο του και το κρέμασε σε μία ακτίνα του ήλιου!

Ο ταπεινός άνθρωπος και θαύματα να κάνει, πάλι δεν πιστεύει στον λογισμό του. Ήταν στην Ιορδανία ένας πολύ απλός παπάς που έκανε θαύματα. Διάβαζε ανθρώπους και ζώα που είχαν κάποια αρρώστια και γίνονταν καλά. Πήγαιναν και μουσουλμάνοι σ’ αυτόν, όταν έπασχαν από κάτι, και τους θεράπευε. Αυτός, πριν λειτουργήσει, έπαιρνε ένα ρόφημα με λίγο παξιμάδι και μετά όλη την ημέρα δεν έτρωγε τίποτε.

Κάποτε έμαθε ο Πατριάρχης ότι τρώει πριν από την Θεία Λειτουργία και τον κάλεσε στο Πατριαρχείο. Πήγε εκείνος, χωρίς να ξέρει γιατί τον ζητάνε.

Ώσπου να τον φωνάξει ο Πατριάρχης, περίμενε μαζί με άλλους σε μια αίθουσα. Έξω έκανε πολλή ζέστη· είχαν κλειστά τα παντζούρια και από μια τρυπούλα περνούσε μια ακτίνα. Αυτός νόμισε ότι είναι σχοινί. Επειδή είχε ιδρώσει, βγάζει το ράσο του και το κρεμάει πάνω στην ακτίνα.Όταν το είδαν οι άλλοι που κάθονταν εκεί στην αίθουσα, τα έχασαν.

Πώς μια μάνα αποχαιρέτησε τον υιό της!

  

Τον περασμένο Αύγουστο φτερούγισε για τον Ουρανό η αγνή ψυχή του 19χρονου Βασιλείου Δαρδανού, από τον Αλίαρτο – Βοιωτίας. Τελευταίος γιος του ευσεβούς Ιερατικού ζεύγους π. Παναγιώτη και Μαργαρίτας, δοκίμασε τον πόνο από τη λεγόμενη επάρατο νόσο λίγο μετά την επιτυχία του στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Επί ένα χρόνο φοίτησε στο σχολείο του πόνου και πήρε ομολογουμένως άριστα. Το πτυχίο το πήρε από τα χέρια του αγωνοθέτου Χριστού.

 Στη συνέχεια δημοσιεύουμε την προσλαλιά της θεολόγου μητέρας του Μαργαρίτας, κατά την εξόδιο ακολουθία. 

Η πίστη της θυμίζει μητέρες μαρτύρων και ηρώων...

«Δεν φοβάμαι το θάνατο»

Θέλω να πω ένα λόγο απλό για το Βασίλη μας, που να ταιριάζει στην καθαρότητα της καρδιάς του, στη δυνατή του πίστη, στον τρόπο που περπάτησε την μαρτυρική του πορεία. Σήμερα σας παρακαλούμε, μην ψάχνετε για απαντήσεις λογικές του παρόντος καιρού. Σήμερα σας παρακαλούμε εμείς, η οικογένειά του, αρπάξτε την ευκαιρία να περάσετε στην άλλη λογική, στη σχοινοβασία της πίστης, στην άλλη ανάγνωση της ζωής. Γιατί σ’ αυτή τη διαδρομή ο Βασίλης έτσι περπάτησε και αγάπησε τη δοκιμασία του και μας έλεγε συχνά: «Είναι η καλύτερη χρονιά της ζωής μου, η ασθένεια είναι ευλογία και ευκαιρία».

Και όσο η ασθένεια έφθειρε το νεανικό του σώμα, τόσο ανανέωνε το πνεύμα του και καθάριζε την ψυχή του. Ο μικρότερός μας προπορεύεται σήμερα. Ίσως και ο καλύτερός μας. Και είναι!

Αν και έζησε λίγο, σαν να συμπλήρωσε χρόνια πολλά. Και ο Κύριός μας τον δοκίμασε και τον βρήκε άξιο για τον εαυτό Του. Ο Βασίλης στην αρχή της δοκιμασίας του έλεγε: «Ίσως ο σκοπός της ζωής να είναι η αγιότητα».

Και στο τέλος έλεγε: «Θέλω την αγιότητα. Δεν φοβάμαι τον θάνατο». Μας έλεγε συχνά: «Φοβάμαι, μήπως χάσω τον παράδεισο».

Κυριακὴ Τελώνου καὶ Φαρισαίου:Φαρισαϊκὲς ἀρετές καὶ τελωνικὴ μετάνοια.

 Ανοίγοντας καὶ πάλι τὸ Τριώδιο, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς παρουσιάζει τὴν διδακτικὴ παραβολὴ τοῦ τελώνη καὶ τοῦ φαρισαίου, θέλοντας νὰ μᾶς ὑπενθυμίσῃ ὅτι οἱ ἀνθρώπινες ἀρετές, γιὰ νὰ ὁδηγήσουν στὴ δικαίωση, πρέπει νὰ συμπορεύονται μὲ τὴν μετάνοια.

Ἀκούσαμε σήμερα πολλὰ γιὰ τὶς ἀρετὲς τοῦ φαρισαίου, ἀλλὰ τίποτα γιὰ τὴ μετάνοιά του. Ἀκούσαμε ἐπίσης γιὰ τὴ μετάνοια τοῦ τελώνη, ἀλλὰ γιὰ καμία ἀρετή του. Στὴν ψυχὴ ἑνὸς ἠθικὰ σκεπτόμενου καὶ ἐνεργοῦντος ἀνθρώπου δημιουργοῦνται οἱ ἑξῆς ἀπορίες: «Εἶναι τελικὰ ἄχρηστες οἱ ἀρετές; Ὁ φαρισαῖος νήστευε καὶ ἔκανε φιλανθρωπίες· μάταια κοπίασε; Γιατί δὲν δικαιώθηκε κι ἐκεῖνος γιὰ τὰ καλά του ἔργα, ἀλλὰ μόνον ὁ τελώνης ποὺ δὲν εἶχε καμία ἀρετή, ἀλλὰ ἀρκέστηκε νὰ ἐπιζητᾷ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ;». Σὲ αὐτὲς τὶς ἀπορίες χρειάζεται νὰ ἀπαντήσουμε μὲ προσοχή.