ΚΥΡΙΑΚΗ Α´ ΛΟΥΚΑ: Η σημασία της υπακοής στις εντολές του Χριστού.

 «Ἐπανάγαγε εἰς τό βάθος καί χα­λάσατε τά δίκτυα ἡμῶν εἰς ἄγραν» (Λουκ. 5.4).

 

Στή λίμνη τῆς Γενησαρέτ μᾶς με­τέφερε ἡ σημερινή εὐαγγελική πε­ρικοπή. Ἐκεῖ ὅπου πήγαινε συχνά ὁ Χριστός καί δίδασκε τούς ἀν­θρώ­πους καί θαυματουργοῦσε. Αὐτό κάνει καί σήμερα. Ἀλλά ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς δέν μᾶς λέει τί ἔλεγε ὁ Χριστός οὔτε μᾶς πε­ρι­γράφει κάποια θαυμα­τουρ­γική θε­ραπεία του. Ἀφήνει τόν Χριστό νά μᾶς διδάξει μέ τό θαῦμα του καί συγχρόνως μᾶς δείχνει ποιός εἶναι ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο πρέπει νά ἀντιμετωπίζουμε καί ἐμεῖς τόν λόγο καί τή διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ: Οι τρεις προϋποθέσεις της Σωτηρίας μας.

«Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν ἀπαρνησά­σθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκο­λου­θεί­τω μοι» (Μαρκ. 8.34).

Πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες ἡ Ἐκκλησία μας ἑόρτασε τήν παγκόσμιο ὕψωση τοῦ τιμίου καί ζωο­ποι­οῦ Σταυ­ροῦ· καί σήμε­ρα, Κυ­ριακή μετά τήν Ὕ­ψω­ση, μᾶς ὑπενθυ­μί­ζει μέ τό εὐαγγελικό ἀνά­γνωσμα τή σημασία τοῦ Σταυροῦ στή ζωή μας. Διότι μπορεῖ ὁ Χριστός νά ἀνῆλθε στόν σταυρό γιά τή σωτηρία μας, μπορεῖ ὁ Σταυρός του νά ἀποτελεῖ σύμβολο δυ­νάμεως καί ἐλπίδος γιά ὅσους πιστεύουν σ᾽ Αὐτόν, ὅμως δέν ἀρκεῖ μό­νο ἡ θεωρητική πί­στη, χρειάζεται καί ἡ πρακτική ἀπόδειξή της. Καί αὐτή γίνεται μέ τόν τρόπο πού μᾶς ὑποδει­κνύει ὁ Χριστός στό ση­με­ρινό εὐαγγελικό ἀνά­γνω­σμα, λέγοντας: «Ὅ­στις θέλει ὀπί­σω μου ἐλθεῖν ἀπαρνη­σά­σθω ἑαυ­τόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκο­λου­θεί­τω μοι».

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

 

«Οὕτω γάρ ἠγάπη­σεν ὁ Θεός τόν κό­σμον, ὥστε τόν υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πι­στεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται ἀλλ᾽ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. 3.16).

Παραμονή τῆς με­γά­λης ἑορτῆς τῆς παγ­κοσμίου ὑψώ­σε­ως τοῦ τιμίου καί ζωοποιοῦ Σταυροῦ καί ἡ Ἐκκλησία μας μᾶς ὑπενθυ­μίζει μέ τό εὐαγγελικό ἀνά­­­γνω­σμα τόν λόγο γιά τόν ὁποῖο ὁ Χριστός ἀνέβηκε στόν Σταυρό καί ὑπέστη αὐτόν τόν φοβερό καί ἐπονεί­δι­στο θάνατο. Καί ὁ λόγος αὐτός δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τήν ἀπέ­­­­ραντη ἀγά­πη τοῦ ἐπουρανίου Θε­οῦ καί Πατρός πρός τό χοϊκό πλά­σμα του, τόν ἄν­θρω­πο, πού πραγματώ­νεται μέ τή θυσία τοῦ Υἱοῦ του.

Τόσο πολύ ἀγά­πη­σε, γράφει ὁ εὐ­αγ­γελιστής τῆς ἀγά­πης, ὁ ἅγιος Ἰω­άν­νης ὁ θεολόγος, ὁ Θεός τόν κό­σμο, ὥστε πρόσφερε τόν μονογενῆ του Υἱό, προκειμένου κάθε ἕνας πού πιστεύει σ᾽ αὐτόν νά μήν χάνε­ται, ἀλλά νά ἔχει αἰώνια ζωή. Καί αὐτή τήν ἀπέ­ρα­ντη ἀγάπη τοῦ Θε­­οῦ γιά τόν ἄν­θρω­­πο, αὐτή τή γεμάτη ἀγά­πη θυσία τοῦ Χρι­στοῦ γιά τόν ἁμαρ­τωλό, συμβολί­ζει καί ὑποστασιάζει ὁ Σταυρός, τόν ὁ­ποῖ­ο θά ὑψώσει αὔ­ριο ἡ Ἐκκλησία μας ὡς σύμβολο τῆς θυ­σίας, ἀλλά καί ὡς ση­­μεῖο τῆς νίκης καί τοῦ θριάμβου τῆς ἀγάπης τοῦ Θε­αν­θρώπου.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ: «Γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζε­σθε, κρα­ται­οῦσθε».

«Γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρί­ζε­σθε, κρα­ται­­οῦσθε» (1 Κορ. 16.13).

Σαφής καί κατηγορη­μα­­τικός ὁ λόγος τοῦ ἀπο­στόλου Παύλου πρός τούς χριστιανούς τῆς Κορίνθου. Τέσσερις προστακτικές, τέσσερις προτροπές, πού δέν ἀ­πευθύνονται μόνο πρός τούς Κορινθίους, ἀπευ­­θύνονται καί πρός τούς χρι­στιανούς ὅλων τῶν ἐπο­χῶν καί ἰσχύ­ουν καί γιά ὅλους ἐμᾶς.

Καί δέν εἶναι μόνο ἡ διαχρονική ἰσχύς τῶν λόγων τῆς ἁγίας Γρα­φῆς πού κάνει τούς λό­γους τοῦ πρωτοκορυ­φαί­ου ἀποστόλου ἐπί­καιρους, ἀλλά εἶναι καί οἱ συν­θῆκες τίς κρίσεως πού βιώνει γιά πολλές καί ποικίλες αἰτίες ὁ κό­­σμος καί ὁ ἄνθρωπος στίς ἡμέρες μας, γε­γονός πού ἀποδει­κνύ­ει τίς προ­τρο­­πές τοῦ ἀπο­στό­λου ζωτικῆς ση­μα­σίας γιά ὅλους μας.

«Γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν τῇ πίστει, ἀνδρίζε­σθε, κρα­ται­οῦσθε».

Τέσσερις προτροπές πού μποροῦν νά ἀποτε­λέσουν κατευθυντήριες γραμμές γιά τήν πορεία τῆς ζωῆς μας.

Αββάς Δωρόθεος: Για την ταπεινοφροσύνη

 «Ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες, ὅτι Θεοῦ μαθηταί ἐσμέν, οὐχ ὅτι τά δαιμόνια ἡμῖν ὑπακούουσιν, ἀλλ᾿ ὅτι τά ὀνόματα ἡμῶν γέγραπται ἐν τῷ οὐρανῷ τῆς ταπεινώσεως».

Ἰωάν. Κλίμ. P.G. 88, 1000A

Ὑπάρχει δέ καί κοσμική ὑπερηφάνεια καί καλογερική. Κοσμική ὑπερηφάνεια ἔχει κανείς ὅταν ὑπερηφανεύεται εἰς βάρος τοῦ ἀδελφοῦ του ὅτι εἶναι πιό πλούσιος ἤ πιό ὄμορφος ἤ πιό καλοντυμένος ἤ πιό γενναῖος ἀπ᾿ αὐτόν. Ὅταν λοιπόν βλέπουμε ὅτι κενοδοξοῦμε μ᾿ αὐτά ἤ ὅτι τό μοναστήρι μας εἶναι πιό μεγάλο ἤ πιό πλούσιο ἤ ὅτι ἔχουμε πολλούς ἀδελφούς, πρέπει νά ξέρουμε ὅτι βρισκόμαστε ἀκόμα στό στάδιο τῆς κοσμικῆς ὑπερηφάνειας. Συμβαίνει ὅμως πολλές φορές νά κενοδοξεῖ κανείς καί γιά μερικά φυσικά χαρίσματα. Νά τί ἐννοῶ. Κενοδοξεῖ ὅτι ἔχει καλή φωνή καί ψάλλει ὡραῖα, ἤ ὅτι εἶναι ἐπιτήδειος καί ἐργάζεται μέ ἐπιμέλεια καί ἀκρίβεια καί ὑπηρετεῖ ἄδολα. Αὐτά εἶναι πιό ἐξευγενισμένα ἀπό τά πρῶτα, ὅμως καί αὐτά ἀνήκουν στό χῶρο τῆς κοσμικῆς ὑπερηφάνειας.

Συμβουλές Αγίων και Γερόντων

Η ορθοδοξία είναι άσκηση και ζωή γι' αυτό και μονάχα διά της ασκήσεως και της ζωής επιτελείται το κήρυγμα και η ιεραποστολή. Η ανάπτυξη της ασκητικότητας -προσωπικά και καθολικά- αυτή πρέπει να γίνει η εσωτερική αποστολή της Εκκλησίας μας μέσα στον λαό. Οι ενορίες πρέπει να μεταβληθούν σε ασκητικά κέντρα, αλλά αυτό μπορεί να το επιτύχει μονάχα ένας εφημέριος - ασκητής. Πρέπει να ενισχύσουμε την προσευχή και την νηστεία, να αναπτύξουμε την εκκλησιαστική ευταξία η οποία είναι από τα κύρια μέσα της Ορθοδοξίας με το οποίο εκείνη επιδρά αναγεννητικά στον άνθρωπο. Όλα αυτά όμως απαιτούν ως προϋπόθεση: οι ιερείς και οι μοναχοί μας να γίνουν οι ίδιοι ασκητές. (Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς)

Επειδή πρακτικά αμαρτήσαμε, πρακτικά αρνηθήκαμε τον Ιησού μας, πρακτικά τον προσβάλαμε και τον προδώσαμε, πρακτικά τώρα να επιστρέψουμε πίσω και ν’ αποδείξουμε ότι πλέον δεν θα ξανακάμψουμε τα γόνατα μας μπροστά σε κάθε είδωλο της αμαρτίας. (Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός)