ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ: Οι τρεις άξονες της Εκκλησίας.

«Διό γρηγορεῖτε μνη­μο­­νεύ­οντες ὅτι τριε­τί­αν νύκτα καί ἡμέραν οὐκ ἐπαυσάμην μετά δα­­­­κρύων νουθετῶν ἕνα ἕκαστον» (Πράξ. 20.31).

Ἡμέρα τι­μῆς καί μνή­μης σήμερα τῶν ἁ­γίων 318 θεοφόρων Πα­τέ­ρων τῆς ἐν Νικαίᾳ πρώ­της Οἰκουμενικῆς Συ­νό­δου καί τό ἀποστο­λι­κό ἀνάγνωσμα ἀπό τίς Πράξεις τῶν Ἀπο­στό­λων μᾶς μεταφέρει σέ μία ἄλλη σύνοδο, σέ μία ἄλλη σύναξη, αὐτή τῶν πρεσβυτέρων τῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τήν ὁποία συνε­κά­λεσε ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος.

Τά λόγια τοῦ πρωτο­κο­­­ρυφαίου ἀποστόλου, τά ὁποῖα κατέγραψε ὁ θεοκί­νητος κάλαμος τοῦ εὐ­αγ­γελιστοῦ Λου­κᾶ, δεί­χνουν τούς κα­τευθυν­τή­ριους ἄξονες στούς ὁ­ποίους κινεῖται ἡ Ἐκ­κλη­σία τοῦ Χρι­στοῦ, ἄξο­νες τούς ὁποί­ους πρέπει νά ἀκολου­θοῦν καί τά πιστά μέλη της προκειμένου νά συ­νεχίσουν νά εἶναι ἐντός τῆς Ἐκ­κλη­σίας γιά νά ἐπιτύχουν τή σωτηρία τους.

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ: Ο Χριστός είναι παρών στην Εκκλησία.

 «Ψηλαφήσατέ με καί ἴδετε ὅτι πνεῦμα σάρκα καί ὀστέα οὐκ ἔχει» (Ἰωάν. 24.39).

Σαράντα ἡμέρες ἔχουν πε­ράσει ἀπό τήν πρώτη ἐμ­φάνιση τοῦ ἀναστάν­τος Κυ­ρίου στίς μυρο­φόρες γυ­ναῖ­κες. Καί ἀπό ἐκείνη τήν ἡμέρα ἀρκετές ἦταν οἱ φορές πού ὁ Χριστός πα­ρου­σιά­σθηκε εἴτε σέ ὅλους τούς μαθητές εἴτε σέ κά­­ποιους ἀπό αὐτούς γιά νά τούς ἐνισχύ­σει καί νά τούς ἑδραιώσει τήν πίστη ὅτι αὐ­τός ἦταν ὁ ἀναστημένος δι­δάσκαλός τους.

Καί σήμερα ἐμφανίζε­ται γιά τελευ­ταία φορά στή γῆ. Ἐμφανίζεται γιά νά καλέ­σει τούς μα­θητές του γιά μία ἀκό­μη φορά νά τόν ψη­λα­φήσουν, νά ἀγγί­ξουν τό ἀνα­στημένο του σῶμα, ὅπως ἔκανε μέ τόν ἀπό­στο­λο Θωμᾶ. Ἐμφανί­ζεται γιά νά ἰσχυροποι­ή­σει τήν πί­στη τους στήν Ἀνάστασή του καί ταυτόχρονα νά τούς προ­ετοιμάσει γιά τό θαυ­μα­στό γεγονός τοῦ ὁποίου ἐπρόκειτο νά γί­νουν θεα­τές, γιά τήν εἰς οὐρανούς Ἀνά­ληψή του.

Είναι κρίμα να χαραμίζουμε την ζωή μας σε αντιμαχίες με τους άλλους.

Σου μίλησε απότομα, σε κοίταξε περίεργα, σου συμπεριφέρθηκε απαξιωτικά. Ε καί;

Γιατί τόσο πολύ σου στοιχίζει αυτή η ανάρμοστη συμπεριφορά του άλλου;
Να στεναχωριέσαι εάν εσύ είσαι τέτοιος άνθρωπος· εάν αδικείς, εάν συκοφαντείς, εάν ζεις μέσα στην παραξενιά και την ιδιοτροπία.
Γιατί θυμώνεις και βλέπεις τον άλλον ως εχθρό σου όταν έχει μια τέτοια συμπεριφορά; Η αλήθεια είναι ότι δεν στεναχωριέσαι που ο άλλος "ξέφυγε", στεναχωριέσαι και θυμώνεις που ο άλλος "ξέφυγε" πάνω σου!

Ο άλλος λοιπόν μπορεί να σε βλέπει κακοπροαίρετα ή να σε αντιμετωπίζει απαξιωτικά, όμως εσύ γιατί αντιδράς με τον ίδιο τρόπο; Γιατί απαντάς στην κακία του με κακία;

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ: Ο Χριστός γίνεται καθημερινά ορατός μέσα στο θαύμα της Εκκλησίας.

«Σύ πιστεύεις εἰς τόν υἱόν τοῦ Θεοῦ; ἀπε­κρίθη ἐκεῖνος καί εἶπεν· καί τίς ἐστιν, Κύριε, ἵνα πιστεύσω εἰς αὐτόν;» (Ἰωάν. 9.35-36)

Γιά ἕνα ἀκόμη θαῦμα τοῦ Χριστοῦ ἀκούσαμε σήμερα, γιά ἕνα θαῦμα πού χά­ρισε σέ ἕναν τυφλό ἄν­θρω­πο ὄχι μόνο τό φυ­σι­κό φῶς ἀλλά καί τό πνευματικό, πού τοῦ ἄ­νοιξε μαζί μέ τά μάτια τοῦ σώματος καί τά μά­τια τῆς ψυχῆς. Εἶναι τό θαῦμα τῆς θεραπείας τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

«Ἔρχεται ὥρα καί νῦν ἐστιν, ὅτε οἱ ἀλη­­θινοί προσκυνηταί προσκυνήσουσιν τῷ πα­τρί ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» (Ἰωάν. 4.23).

Παράξενα ἠχοῦν τά λόγια τοῦ Ἰησοῦ πρός τήν Σαμαρείτιδα τῆς σημερινῆς εὐ­­αγ­­γε­λικῆς περικοπῆς. Ἐκείνη τόν ρω­τᾶ ἄν πρέπει νά λατρεύουν τόν Θεό στόν ναό τοῦ Σο­λο­μῶντος καί Ἐκεῖνος τῆς μιλᾶ γιά προσκύνηση τοῦ Θεοῦ «ἐν πνεύματι καί ἀλη­θείᾳ».

Εἶναι βέβαιο ὅτι θά ἀπορεῖ τί τῆς λέγει αὐτός ὁ ἄγνω­στος Ἰσραηλίτης πού συνάντησε στό φρέ­αρ τοῦ Ἰακώβ καί τῆς ζήτησε νερό. Ὅμως τό ἀξιοπρόσεκτο σέ αὐτή τή συ­νάν­τηση δέν εἶναι τόσο τά λόγια τοῦ Ἰη­σοῦ γιά τήν «ἐν πνεύματι καί ἀλη­θείᾳ» προ­σκύνηση τοῦ Θεοῦ, ἀλλά κυ­ρίως ὁ λό­γος γιά τόν ὁποῖο ἐπιλέγει νά διδάξει μιά τόσο βαθειά θεολογική πραγ­ματικότητα στή Σαμα­ρεί­τιδα. Καί ὁ λόγος αὐτός μᾶς ἀποκαλύπτεται, ἄν ἐξετάσουμε προ­σε­κτικά τά δεδομένα.

Η λύσις της πανδημίας και η λύσις της αιχμαλωσίας.

Αρχιμ. Θεοφίλου Λεμοντζή Δρ. Θ.

Ένα από τα πλέον δραματικά γεγονότα στην ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης ήταν αναμφισβήτητα η βαβυλώνια αιχμαλωσία. Ο θάνατος του βασιλιά Σολομώντα σήμανε τη διάσπαση του ενιαίου βασιλείου (922 π.Χ.), σε βόρειο  και σε νότιο βασίλειο  με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ. Η ασύνετη πολιτική των περισσοτέρων βασιλέων ενεθάρρυνε επιθέσεις γειτονικών λαών και μαζί με την ηθική κατάπτωση οδήγησε γενικά σε αποσταθεροποίηση και αποδυνάμωση των βασιλείων. Έτσι το βόρειο βασίλειο καταλύθηκε από τους Ασσυρίους το 722 π.Χ. ενώ το 586 π.Χ. ο βασιλιάς της Βαβυλώνας Ναβουχοδονόσορ ήρθε με όλο το στρατό του στην Ιερουσαλήμ και την κατέλαβε. Οι Βαβυλώνιοι έκαψαν το Ναό του Θεού και γκρέμισαν το τείχος της Ιερουσαλήμ. Έβαλαν φωτιά σε όλα τα ανάκτορά της και κατέστρεψαν εντελώς όλα τα πολύτιμα αντικείμενα της πόλης. Εκείνους που σώθηκαν από τη σφαγή, τους μετέφεραν στη Βαβυλώνα, όπου έγιναν δούλοι στο βασιλιά και στους απογόνους του, μέχρις ότου κατέλαβαν την Βαβυλώνα οι Πέρσες οπότε και τους επιτράπηκε η επιστροφή στην Ιερουσαλήμ.

Κατά έναν παρόμοιο τρόπο, κατά τη διάρκεια τη πανδημίας του ιού Covid-19 που ενέσκηψε τους τελευταίους μήνες  και εμείς οι πιστοί βιώσαμε ένα  ιδιότυπο είδος αιχμαλωσίας, ένα είδος εξορίας  καθώς  εδώ και δύο μήνες, από τον Μάρτιο του 2020, οι Ιεροί μας Ναοί έκλεισαν και σφραγίστηκαν. Απαγορεύτηκε η παρουσία και η συμμετοχή των πιστών στη λατρεία. Αποξενωθήκαμε από την κοινή εκκλησιαστική λατρεία και ειδικότερα από την ευχαριστιακή σύναξη, την τέλεση της Θείας Ευχαριστίας. Στερηθήκαμε την πηγή της ζωής μας,  τη Θεία Κοινωνία. Θρηνήσαμε  αυτό το άδειασμα και την ερημία  των Ναών   όπως ο προφήτης Ιερεμίας θρήνησε για  την ερημία της Ιερουσαλήμ μετά την  καταστροφή της: «Αχ, αλίμονο, πώς έμεινε έρημη η πόλη που είχε άλλοτε τόσο πολύ λαό! Αυτή που ήταν ονομαστή στα έθνη ανάμεσα απόμεινε σαν χήρα. Των πόλεων η πριγκίπισσα υποδουλώθηκε» (Θρ. Ιερ.1,1).

Ο εχθρός είναι ένας, η φιλαυτία μας.

Μήπως τρελαινόμαστε χωρίς λόγο; Συνωμοσίες, αντιπαλότητες, προδοσίες, κι ένα σωρό βλακείες που δεν έχουν θέση στα μυαλά των Ορθοδόξων.

Μήπως τα πράγματα είναι πιο απλά στον τρόπο αντιμετώπισής τους;

Δεν είναι όλα είναι κάτω από την πρόνοια του Θεού; Αυτό δεν είναι το πρώτο και βασικό πράγμα που μαθαίνουμε ως χριστιανοί; Για όποιο λόγο κι αν γίνεται, ό,τι κι αν κρύβεται από πίσω ή από πάνω ή από κάτω ο Θεός έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο. Όταν ο Θεός προνοεί για τα πουλιά ή τα λουλούδια κι έχει ακόμα και τις τρίχες της κεφαλής μας αριθμημένες λέτε να μην ασχολείται με όλο αυτό που γίνεται και να μην το επιτρέπει για καλό;

Είναι δυνατόν το "κακό" να είναι πιο δυνατό από το καλό; Άλλωστε αυτό δεν μας μαθαίνει η Αποκάλυψη; Πώς ό,τι κι αν γίνει, όσο κι αν φαίνεται ότι το κακό θα κυριαρχήσει, στο τέλος νικητής θα είναι ο Χριστός κι όσοι είναι ενωμένοι μαζί του.

Άγιος Λουκάς ο ιατρός: Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε...

«Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε· εν ω γαρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε, και εν ω μέτρω μετρείτε μετρηθήσεται υμίν. τι δε βλέπεις το κάρφος το εν τω οφθαλμώ του αδελφού σου, την δε εν τω σω οφθαλμώ δοκόν ου κατανοείς; ή πως ερείς τω αδελφώ σου, άφες εκβάλω το κάρφος από του οφθαλμού σου, και ιδού η δοκός εν τω οφθαλμώ σου; υποκριτά, έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ του οφθαλμού σου, και τότε διαβλέψεις εκβαλείν το κάρφος εκ του οφθαλμού του αδελφού σου.» (Μτ. 7, 1-5).

Μεγάλη και φοβερή είναι αυτή η εντολή του Χριστού. Όλοι μας, αρχίζοντας από μένα, συνεχώς κρίνουμε και κατακρίνουμε ο ένας τον άλλον και γι' αυτό θα δώσουμε λόγο στη Φοβερά Κρίση του Κυρίου και Θεού μας Ιησού Χριστού. Θα μας κρίνει Αυτός διότι και εμείς κρίνουμε τους άλλους, ψάχνουμε να βρούμε στον πλησίον μας το παραμικρό σφάλμα ενώ τις δικές μας αμαρτίες δεν τις βλέπουμε και ούτε θέλουμε να τις σκεφτόμαστε.

Οσίου Πέτρου του Δαμασκηνού: Απόρριψη της απογνώσεως

Δεν πρέπει όμως ν’ απελπιζόμαστε, όταν δεν είμαστε όπως πρέπει να είμαστε. Κακό είναι βέβαια, άνθρωπε, που αμάρτησες.

Γιατί όμως αδικείς το Θεό και από άγνοιά σου τον νομίζεις αδύνατο; Μήπως δεν μπορεί να σώσει την ψυχή σου Εκείνος που έκανε για σένα αυτόν τον τόσο μεγάλο κόσμο που βλέπεις; Κι αν πεις ότι «αυτό μάλλον καταδίκη μου είναι, όπως και η συγκατάβασή Του», μετανόησε και δέχεται τη μετάνοιά σου, όπως του ασώτου και της πόρνης.

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: Γιατί ο Χριστός δεν άλλαξε τον Ιούδα;

«Τότε, ἀφοῦ πῆγε στοὺς ἀρχιερεῖς ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα, ὁ Ἰούδας ὁ Ἰσκαριώτης, εἶπε, τί θέλετε νὰ μοῦ δώσετε γιὰ νὰ σᾶς τὸν παραδώσω;»[…]

Καὶ ἀκριβῶς ὅταν ἡ πόρνη μετανοοῦσε, ὅταν καταφιλοῦσε τὰ πόδια τοῦ Κυρίου, τότε πρόδιδε τὸ Δάσκαλο ὁ μαθητής. Γι’ αὐτὸ εἶπε «τότε», γιὰ νὰ μὴν κατηγορήσεις γιὰ ἀδυναμία τὸ Δάσκαλο, ὅταν βλέπεις τὸν μαθητή του νὰ τὸν προδίδει. Γιατί τόσο μεγάλη ἦταν ἡ δύναμη τοῦ Δασκάλου, ὥστε νὰ πείθει νὰ Τὸν ἀκολουθοῦν ἀκόμη καὶ οἱ πόρνες.