Η προσευχή συνειδητά
ή υποσυνείδητα, έμμεσα ή άμεσα, πλήρως ή ατελώς, έχει την κεντρικώτερη θέση στα
θρησκευτικά βιώματα του ανθρώπου και απολετεί «την λυδίαν λίθον» της γνησιότητος
και πληρότητος αυτών.
Στον εξωχριστιανικό,
αλλά και στο χριστιανικό θρησκευτικό κόσμο, πολλοί αντιμετωπίζουν την προσευχή
ως αναζήτηση, ως ανάγκη, ως πρόβλημα, ως ασκητική επιδίωξη, ως μαγική πράξη, ως
ηθική μεταρσίωση, ως γνήσιο προσωπικό διάλογο με τον Θεό ή το θείο, ως
λατρευτική πληθωρικότητα ή ως εκστατική μυστικότητα.
