Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης: Τα δάκρυα της χαράς και η χαρά των δακρύων.

 Ο άνθρωπος ζη κάθε ημέρα μέσα σε ένα τρελό μεθύσι, σε μάι ευφροσύνη, σε μία ικανοποίηση, σε μία «ευτυχία» και «ανάπαυσι», σε μία ευαρέσκεια και αυτάρκεια. Κάθε ημέρα αναπαύεται σε ένα στρώμα το οποίο προέρχεται από τις ποικίλες αμαρτίες του, στην πραγματικότητα όμως πίνει και τρώει τον ευατό του, ζυμώνει το είναι του με τον εαυτό του.

Διότι, ποιος θα μπορούσε να επιζήσει και στον μεγαλύτερο πόνο, αν δεν είχε κάποια χαρά; Έχω την χαρά της γυναικός μου, την χαρά της ελπίδος, της αναγνωρίσεώς μου, του χρήματός μου, ποικίλες χαρές. Κάθε φορά βρίσκω και κάτι. Μπορεί να διαβάσω ένα περιοδικό και να με απορροφήση πέντε ώρες. Αυτή η απορρόφησις είναι μία μέθη άνευ οίνου. Γνωρίζομε όμως ότι δεν είναι δυνατόν ο πιστός να έχει αληθινή ευφροσύνη χωρίς δάκρυα και αληθινή χαρά χωρίς λύπη. Δεν είναι δυνατόν επίσης να υπάρχει κατα Θεόν λύπη, δηλαδή μετάνοια αληθινή, άνευ της χαρμονής, άνευ της χαράς του Χριστού, άνευ της παρουσίας Του. Η λύπη είναι κατά Θεόν όταν είναι χαρμολύπη, και η χαρά είναι αληθινή, όταν βγαίνει από τα δάκρυα της μετανοίας.

Ως ευχή, γι'αυτούς που μείνανε πίσω, γι'αυτόν που έφυγε...

Είναι κάποιες περιπτώσεις, όπου καθώς συναντάς τους οικείους ενός κεκοιμημένου δεν σου βγαίνει να πεις «συλλυπητήρια».

Έχεις δει το μαρτύριό, τον πόνο που πέρασε, την μετάνοια που έζησε, την νήψη που γέννησε η ασθένεια, την υγεία του πνεύματος που εκπόρευσε ο καρκίνος του σώματος.

Αγαθές αναμνήσεις από τη ποιμαντική διακονία στη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης (BINTEO)

 Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων ομιλεί για τις εμπειρίες και τα βιώματά του από τη ποιμαντική του διακονία στην Ιερά Μητρόπολη Θεσσαλονίκης.

Τα τρία πάθη που κατακυριεύουν την ψυχή.

Τρία είναι τα πάθη που κατακυριεύουν την ψυχή, μέχρι να φθάση σε μεγάλα μέτρα, και αυτά δεν αφήνουν τον άνθρωπο να αποκτήση τις αρετές και να είναι κοινωνός της ζωής του άλλου.

Γιατί προσπαθούμε, κουραζόμαστε και ζούμε;

«Η αμοιβή δεν δίδεται εις τον άνθρωπον δια την εργασίαν της αρετής, αλλά δια την ταπείνωσιν αυτού».

Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος ξεκάθαρα αναφέρει ότι ο άνθρωπος ασκείται όχι για να αμειφθεί λόγο των πνευματικών κατορθωμάτων των οποίων έπραξε αλλά η αμοιβή του, δηλαδή η έλξης της Χάριτος θα πραγματωθεί λόγο της ταπείνωσης η οποία καλλιεργείται δια της ασκήσεως.

Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε ότι η ασκητική ζωή που μας προτείνει η Εκκλησία, δεν είναι μία ζωή κανόνων, στερήσεων, «πρέπει», ώστε να είμαστε αρεστοί στον Θεό.

Η προσευχή του Ιησού

Δεν υπάρχει ένας μοναδικός, ομοιόμορφος τρόπος προσευχής που να επιβάλλεται αυτομάτως σε όλους.

Από τη στιγμή που έχουμε ελευθερία βουλήσεως, υπάρχει στην προσευχή μια ευρύτατη ελευθερία. Ως προσωπικός διάλογος με τον προσωπικό Θεό, η προσευχή παίρνει τόσες διαφορετικές μορφές, όσοι είναι και οι άνθρωποι.

Ωστόσο, οι περισσότεροι ορθόδοξοι διδάσκαλοι, όταν ερωτηθούν «Πώς μπορώ να εισέλθω στην καρδιά;» θα έδιναν την ίδια απάντηση: δια της προσευχής του Ιησού...

Γέροντας Σωφρόνιος: Στη ζωή υπάρχει πάντοτε κάτι το «απροσδόκητο».

Νομίζω ότι αυτό σου δόθηκε όχι με μικρό τίμημα. Χάρις όμως σε αυτό διασαφηνίστηκαν σ’ εμένα πολλά, όχι μόνο για τη δική μας προσωπική περίπτωση, αλλά και γενικά διανοίχτηκε σε μένα το παράλογο των ανθρώπινων διαπροσωπικών σχέσεων. Εξαιτίας της ελευθερίας του ανθρώπου, η αντίδραση κάθε προσώπου στο ένα ή στο άλλο φαινόμενο είναι απρόβλεπτη.

Μήπως "χριστιανεύουμε" αντίχριστα;

Δυσκολευόμαστε να συνυπάρχουμε με τους άλλους.

Πνιγόμαστε με τους λογισμούς, «πώς με είδε, πώς με κοίταξε, τί σκέφθηκε, πώς θα του φερθώ, τί να πω, πώς να το πω».

Κατά τα άλλα μπορεί το βράδυ να κάνουμε μετάνοιες και προσευχές, να τρώμε αλάδωτα, να έχουμε πνευματικό και να κοινωνούμε τακτικά.

Όμως ο ναρκισσισμός μας να μην μας αφήνει να ζήσουμε χριστιανικά. Έχουμε εκκλησιαστικοποιήσει τον εγωισμό μας, έχουμε κάνει την «πνευματική ζωή» μία ζωή αποξένωσης από τους άλλους και όχι κοινωνίας με τους άλλους.

Αυτόνομες νομοτελειακές πράξεις ηθικής και "κάθαρσης παθών" έχουν αντικαταστήσει τον Χριστό.

Ο Όσιος Ιωάννης ο Καλυβίτης

 Η μνήμη του εορτάζεται στις 15 Ιανουαρίου.

Σύντομος βίος

Ο όσιος Ιωάννης ο Καλυβίτης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 460 μ.Χ., όταν βασίλευε ο Λέων ο πρώτος. Ο πατέρας του Αγίου ήταν ο Ευτρόπιος, συγκλητικός στο αξίωμα και πολύ πλούσιος και η μητέρα του ήταν η Θεοδώρα. Και οι δύο γονείς χαρακτηρίζονταν για την ευσέβειά τους. Απέκτησαν τρία παιδιά εκ των οποίων το μικρότερο ήταν ο Ιωάννης. Από την παιδική του ηλικία φαινόταν διαφορετικός από τα αδέρφια του γιατί έδειχνε να μην τον απασχολεί η άνοδος σε κοσμικά αξιώματα, αλλά είχε ιδιαίτερη προσήλωση στον λόγο του Θεού και το ενδιαφέρον του στρεφόταν γύρω από τις ακολουθίες της Εκκλησίας.

Για αυτό το λόγο ζήτησε από τους γονείς του να του δωρίσουν ένα ευαγγέλιο για να μπορεί να εντρυφεί στις σελίδες του και να αναπαύεται στην αλήθεια που αυτό θα του προσέφερε. Πράγματι οι γονείς του υπάκουσαν στο θέλημα του παιδιού τους και μετά από αρκετό χρονικό διάστημα το ευαγγέλιο ήταν έτοιμο και ο Ιωάννης μπορούσε να το έχει διαρκώς κοντά του.

Εκείνη την περίοδο η οικογένειά του φιλοξενούσε έναν μοναχό από την μονή των Ακοιμήτων, ο οποίος πραγματοποιούσε προσκύνημα στους αγίους τόπους. Ο μοναχός αυτός έγινε πόλος έλξης για το μικρό Ιωάννη, ο οποίος δεν χόρταινε να ακούει για τον τρόπο με τον οποίο οι μοναχοί στο συγκεκριμένο μοναστήρι ζούσαν, ασκούνταν στην προσευχή και αγωνίζονταν να θεωθούν. Ο Ιωάννης παρακάλεσε το μοναχό όταν θα επέστρεφε από το προσκύνημά του να τον πάρει μαζί του στο μοναστήρι και να ασκηθεί εκεί ως μοναχός.

Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός: Η συμπάθεια είναι το μόνο πράγμα που συγκινεί τον Θεό. (ΒΙΝΤΕΟ)

Ο μακαριστός Γέρων Ιωσήφ Βατοπαιδινός (+2009) τονίζει την σημασία που έχει η ελεύθερη επιλογή της μόνης οδού σωτηρίας, δηλαδή της πρακτικής φιλοπονίας και της συμπάθειας στον αδελφό, που είναι το μόνο πράγμα που συγκινεί τον Θεό.

Μην φοβάσαι την Αλήθεια, να φοβάσαι την δική σου αλήθεια.

Σωτηρία δεν είναι οι επι­τυχίες και η σταδιοδρομία μας στον χώρο και στον χρόνο της φθοράς, αλλά η "αποτυχία" μας κατα κόσμον ένεκεν της αγάπης προς τον Κύριο.

"Τελικά μας σώζει αυτό πού μας καταστρέφει, όπως σώζει τον σπόρο ο θάνατος του μέσα στη γη", όπως έλεγε ένας γέροντας.

Μην φοβάσαι λοιπόν να χάσεις για τον Κύριο, μην φοβάσαι να μισηθείς, να υβριστείς για την Αλήθεια.

Κυριακή μετά τα Φώτα: Ο Χριστός είναι η ζωή μας.

 Απόστολος Κυριακής: Εφεσ. δ΄ 7-13

Αδελφοί, ἑνὶ ἑκάστῳ ἡμῶν ἐδόθη ἡ χάρις κατὰ τὸ μέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ. 8 διὸ λέγει· ἀναβὰς εἰς ὕψος ᾐχμαλώτευσεν αἰχμαλωσίαν καὶ ἔδωκε δόματα τοῖς ἀνθρώποις. 9 τὸ δὲ ἀνέβη τί ἐστιν εἰ μὴ ὅτι καὶ κατέβη πρῶτον εἰς τὰ κατώτερα μέρη τῆς γῆς; 10 ὁ καταβὰς αὐτός ἐστι καὶ ὁ ἀναβὰς ὑπεράνω πάντων τῶν οὐρανῶν, ἵνα πληρώσῃ τὰ πάντα. 11 καὶ αὐτὸς ἔδωκε τοὺς μὲν ἀποστόλους, τοὺς δὲ προφήτας, τοὺς δὲ εὐαγγελιστάς, τοὺς δὲ ποιμένας καὶ διδασκάλους, 12 πρὸς τὸν καταρτισμὸν τῶν ἁγίων εἰς ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομὴν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, 13 μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ.

Μέσα στη χάρη του Θεού

Κυριακή μετά τα Θεοφάνεια και όλη η κτίση είναι λουσμένη στο φως και τη χάρη του Θεού. Η Χάρη του Θεού καταυγάζει όλους τους πιστούς. Το αποστολικό ανάγνωσμα της ημέρας αναφέρεται σ’ αυτή τη δωρεά της Χάριτος του Θεού. Λέει λοιπόν ο απόστολος Παύλος ότι στον καθένα μας ξεχωριστά ο Θεός έδωσε τη χάρη του. Δεν την έδωσε όμως σε όλους το ίδιο. Αλλά στον καθένα μας σύμφωνα με το μέτρο της σοφίας και της δικαιοσύνης του. Γι’ αυτό κάποιος ψαλμός λέει προφητικά: Όταν ο Χριστός με την Ανάληψή του ανέβηκε στον ουρανό, έδεσε αιχμαλώτους τους εχθρούς του, δηλαδή τον σατανά και το θάνατο, κι έδωσε χαρίσματα στους ανθρώπους. Το ότι όμως ο Χριστός ανέβηκε στους ουρανούς, υποδηλώνει ότι πιο πριν κατέβηκε στη γη μας και έγινε άνθρωπος και θυσιάστηκε για μας. Ο ίδιος ο Χριστός που κατέβηκε στη γη, ο ίδιος ανέβηκε πάνω απ’ τους ουρανούς για να γεμίσει με την παρουσία του και τις δωρεές του τα πάντα.

Το εκκλησιαστικό φρόνημα (Βίντεο)

"Ένας κίνδυνος που μπορεί να αλλοιώσει το γνήσιο εκκλησιαστικό φρόνημα είναι το να παρασυρθούμε σε παράδρομους ενθουσιαζόμενοι από κείμενα ή ομιλίες χαρισματικών ως προς την ευγλωττία και την γραφίδα κληρικών που ενώ ενθουσιάζουν στο βάθος δεν οικοδομούν.

Αντίθετα το προσωποπαγές του λόγου των είναι που βλάπτει· διότι ενσπείρει την αμφιβολία, δημιουργεί επικίνδυνο φιλελευθερισμό, αμνηστεύει πάθη.

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ 2016

 

«Σήμερον ὁ Δεσπότης νάμασιν ἐνθάπτει βροτῶν τήν ἁμαρτίαν».

Ἑορτή τῶν Θεοφανείων σήμερα καί στά ρεῖθρα τοῦ Ἰορδάνου τελεσιουργεῖται ἡ δεύτερη πράξη τοῦ μυστηρίου τῆς θείας ἀγάπης. Λίγο πρίν νά ἀρχίσει ὁ Χριστός τόν δημόσιο βίο του καί νά ἐγκαινιάσει τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου του στούς ἀνθρώπους, κάνει τό δεύτερο βῆμα προσεγγίσεως πρός αὐτούς. Τό πρῶτο ἦταν ἡ ἀπόφασή του νά κλίνει τούς οὐρανούς καί νά κατεβεῖ στή γῆ, νά ἐνδυθεῖ τήν ἀνθρώπινη σάρκα στήν πανάχραντη μήτρα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί νά γίνει «ὁμοιοπαθής ἡμῖν χωρίς ἁμαρτίας». Τό δεύτερο βῆμα εἶναι αὐτό πού κάνει σήμερα πορευόμενος πρός τόν Ἰορδάνη καί ζητῶντας ἀπό τίμιο Πρόδρομο νά τόν βαπτίσει στά ὕδατά του.

Ο εμπαθής άνθρωπος

Ο εμπαθής άνθρωπος δεν βλέπει τίποτε άλλο εκτός από το συμφέρον του, δε δίνει τίποτε στον άλλο.

Το φοβερό όμως είναι ότι μεταχειρίζεται τον άλλο για τον εαυτό του· ο άλλος αποτελεί γι' αυτόν ένα απλό μεσολαβητή μεταξύ αυτού και του εαυτού του.

Σύγχρονη Ελλάδα: θρησκευτικότητα αλλά και αποξένωση από την Αγία Γραφή. (BINTEO)

Από την Εκκλησία θεωρεί ότι πρέπει να αρχίσει η εκπαίδευση των ανθρώπων ώστε να γίνουν πιο υπεύθυνοι ως πολίτες, ο ψυχίατρος νέων και εφήβων, π. Βασίλειος Θερμός, ο οποίος στο τέταρτο μέρος της συνέντευξής του επισημαίνει τις αδυναμίες που χαρακτηρίζουν την υψηλή θρησκευτικότητα των Ελλήνων.

Κυριακή προ των Φώτων: Είμαστε έτοιμοι να ακούσουμε την φωνή Του;

Το χαρακτηριστικό γνώρισμα της εορτής των Επιφανείων,αγαπητοί αδελφοί, είναι η φωνή, η βοή,το ξέσπασμα,η αφύπνιση, η επιφάνεια, η δόξα. Από λαμπρής δεσποτικής εορτής,της εορτής των χριστουγέννων,

συμπορευόμαστε και εμείς νοερά με τις αγγελικές δυνάμεις σε γιορτή λαμπρότερη και ενδοξότερη κατά τον ιερό υμνωδό: την εορτή των Θεοφανείων. Θεοφάνεια δίχως φωνές και εκφράσεις πανηγυρικές δεν νοούνται και γι'αυτό προνόησε λειτουργικά και ποιμαντικά η μητέρα Εκκλησία, με τους θαυμάσιους ύμνους και τις λαμπρές λειτουργικές της εκφράσεις( την ακολουθία του αγιασμού,τις λιτανείες κλπ).