ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2019

Κυριακή μετά τή γέν­νηση τοῦ Χριστοῦ σή­μερα, καί ἡ Ἐκκλησία μας μνη­μονεύει πρόσωπα ἱερά πού συνδέονται μέ τό θε­αν­δρικό πρόσωπο τοῦ δι᾽ ἡμᾶς νηπιάσα­ν­τος Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ καί μέ τό μέγα θαῦ­μα τῆς θείας ἀγά­πης καί τῆς θείας οἰκο­νομίας τό ὁποῖο ἑορτά­σαμε πρό ὀλίγων ἡμε­ρῶν. Καί ἔχοντας ἤδη μνημονεύσει κατά τή Δευτέρα ἡμέρα τῶν Χρι­­­στουγέννων τό κατ᾽ ἐξοχήν πρόσωπο πού συνδέεται μέ τή γέν­νη­ση τοῦ Θεανθρώπου, τήν Ὑπεραγία Θεοτό­κο, ἡ Ἐκκλησία μας μνη­μονεύει σήμερα με­τα­ξύ ἄλλων καί τοῦ τοῦ μνήστορος Ἰωσήφ, γιά νά μᾶς ὑπενθυμίσει τή ση­μασία καί τή συμ­με­το­­χή του στή σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτη­ρία μας καί γιά νά μᾶς δεί­­­ξει πόσο μεγάλη εἶ­ναι ἡ ἀγάπη καί ἡ μα­κρο­θυμία τοῦ Θεοῦ, ὥστε καί σέ αὐτό ἀκό­μη τό σχέδιο πού ἑτοί­μασε ὁ ἴδιος ἀπό αἰώ­νων, γιά νά μᾶς ἀπο­κα­ταστήσει στή θέση πού εἴχαμε κοντά του καί ἀπό τήν ὁποία ἐκπέσα­με λόγω τῆς παρακοῆς μας, μᾶς θέλει συνερ­γούς καί συμμετόχους του.

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2019

† ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ

ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καὶ Μητροπολίτης 

τῆς Ἱερᾶς καὶ Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας

πρὸς τὸν ἱερὸν κλῆρον καὶ τὸν εὐσεβῆ λαὸν 

τῆς καθ’ ἡμᾶς θεοσώστου Ἐπαρχίας.

«Ὁ Πατήρ εὐδόκησεν, ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο, 

καί ἡ Παρθένος ἔτεκε, Θεόν ἐνανθρωπήσαντα».

Παγκόσμιος συναγερμός σήμερα, σύμπραξη καί συνεργασία οὐρανίων καί ἐπιγείων καί τό θαῦμα συντελεῖται. Ὁ Θεός γίνεται ἄνθρωπος καί γεννᾶται ἐκ παρθένου. Ὁ ἄχρονος ἐν χρόνῳ, ὁ ἀχώρητος ἐν τόπῳ, ὁ ἀπερίγραπτος ἐν δούλου μορφῇ. Ὁ Θεός γίνεται ἄνθρωπος γιά νά σώσει τόν ἄνθρωπο. Γίνεται ἄνθρωπος γιά τόν ἀποκαταστήσει ἐκεῖ ἀπό ὅπου ἐξέπεσε, ἀπό τή σχέση του μέ τόν Θεό καί τήν αἰώνια βασιλεία του. Γίνεται ἄνθρωπος γιά νά χαρίσει στόν ἄνθρωπο αὐτά πού στερήθηκε μέ τήν παρακοή του, ὅλα τά ἀγαθά πού δημιούργησε γι᾽ αὐτόν. Ταπεινώνεται γιά χάρη τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος μέ ἐγωιστική ὑπεροψία πίστευσε πώς μπορεῖ νά γίνει ὅμοιος μέ τόν δημιουργό του χωρίς τή βοήθειά του καί κατεπάτησε τήν ἐντολή του. 

Τό θαῦμα συντελεῖται στό φτωχικό σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ, γιατί ὁ Θεός-Πατήρ εὐδοκεῖ καί συγκατατίθεται, ὁ Υἱός καί Λόγος δέχεται νά κενωθεῖ καί νά γεννηθεῖ ὡς ἄνθρωπος, καί ἡ Παρθένος Μαρία ὑπακούει μέ προθυμία καί ἀξιώνεται νά γίνει ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

«Αὐτός γάρ σώσει τόν λαόν αὐτοῦ ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν αὐτοῦ».

Κυριακή πρό τῆς Χρι­στοῦ Γεννήσεως, Κυρια­κή πρίν ἀπό τό χαρμό­συνο γεγονός τῆς ἐλεύ­σεως στόν κόσμο τοῦ Μεσ­σίου καί Λυτρωτοῦ του, καί ὁ ἱερός εὐ­αγ­γελιστής Μα­τθαῖος πε­ρι­γράφει ὅλη τήν ἁλυ­σίδα τῶν ἀν­θρώ­­πων ἀπό τόν Ἀδάμ μέ­χρι τόν Ἰωσήφ πού πε­ρί­με­ναν τή γέννησή του. Πε­ριγράφει ὅλη αὐ­τή τήν ἁλυσίδα ἡ ὁποία συνέ­δε­ε τόν πα­λαιό Ἀδάμ μέ τόν νέο, τό πλά­­σμα μέ τόν Δημι­ουρ­γό του, αὐ­τόν πού ἐξέπεσε διά τῆς παρα­κοῆς καί αὐτόν πού θά τόν ἐπανέφερε ἐκεῖ ἀπό ὅπου ἐξέπεσε, τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ πού θά ἀπο­καταστοῦσε τόν πεπτω­κό­τα Ἀδάμ στή θέση τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί κληρονόμου τῆς βασι­λεί­ας του.

Ο Χριστός και το "Πνεύμα των Χριστουγέννων"

Κάτω από έναν έναστρο ουρανό ήρθε το θείο βρέφος στην γη… μέσα στην σιωπή, μέσα στην αφάνεια, την ταπείνωση και την απλότητα.

Ο Χριστός έρχεται κάθε χρόνο να γεννηθεί σιωπηλά μέσα στην βοή των Χριστουγέννων, έρχεται να γεννηθεί χωρίς να απαιτεί την προσοχή μας, ζητώντας  από τον κόσμο μόνο μία μικρή ακρούλα ώστε εκεί από την γωνιά της ταπείνωσης να μεταμορφώσει τον κόσμο…

Η γέννηση του Ιησού, είναι η Γέννηση του Χριστού.

Τι σημαίνει ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός;
Η σωτηρία του ανθρώπου δεν ήταν θέμα διδασκαλίας και καθοδήγησης.
Εάν ήταν τέτοιο ζήτημα, ο Θεός θα μπορούσε να διδάξει με διάφορους τρόπους τον άνθρωπο και να τον οδηγήσει στην σωτηρία.
Το θέμα όμως αυτό ήταν οντολογικό, πολύ πιο βαθύ από μία απλή τήρηση κάποιων εντολών. Ο άνθρωπος δεν μπορούσε να νικήσει τον θάνατο και την φθορά. Ακόμα και ως δίκαιος -μετα θάνατον- κατέληγε στον Άδη.
Ο Θεός λοιπόν για να σώσει τον άνθρωπο γίνεται Άνθρωπος. Η Ζωή γίνεται ένας θνητός για να νικήσει δια του θανάτου τον Θάνατο.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ´ ΛΟΥΚΑ (ΑΓ. ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ): Μην αδιαφορούμε στην πρόσκληση του Χριστού.

«Πολλοί γάρ εἰσίν οἱ κλητοί, ὀλίγοι δέ ἐκλε­κτοί».

Δέκα μόλις ἡμέρες μᾶς χωρίζουν, ἀδελφοί μου, ἀπό τή μεγάλη ἑορτή τῶν γεννήσεως τοῦ Χρι­στοῦ, ἀπό τήν ἑορτή τῆς μεγάλης καί διαρ­κοῦς προσκλήσεως τοῦ ἀνθρώπου νά οἰκειωθεῖ τόν Θεό διά τῆς πίστε­ως, ὅπως καί ὁ Χριστός οἰκειώθηκε τήν ἀνθρώ­πι­νη φύση διά τῆς ἀγά­πης.

Γι᾽ αὐτή τήν πρόσκλη­ση, τήν πρόσκληση τῆς προ­σωπικῆς μας σωτη­ρί­ας πού θά ἀνανεώσει πρός ὅλους μας καί τά φετινά Χριστούγεννα ὁ Θεός, μᾶς προετοιμάζει μέ τό σημερινό εὐαγγε­λικό ἀνάγνωσμα τῆς πα­­­ραβολῆς τοῦ Με­γά­λου Δείπνου.

Ὁ οἰκοδεσπότης καλεῖ τούς ἀνθρώπους πού ἀρ­χικά ἐπέλεξε, ἀλλά αὐτοί ἀντί νά σπεύ­σουν, εὐγνώμονες γιά τήν πρόσ­κληση, μερι­μνοῦν καί τυρβάζουν περί πολ­λά, ἀδιαφο­ρῶ­ν­τας γιά τή μεγάλη τι­μή καί τή σπουδαία εὐ­καιρία πού χάνουν νά παρα­κα­θίσουν σ᾽ αὐτό τό δεῖ­πνο. Προφασί­ζο­νται ἀσχολίες καί ὑποχρεώσεις, γιατί δέν ἀντιλαμβάνονται ποι­ός εἶναι αὐτός πού τούς καλεῖ καί ποιά θά μπο­ροῦσε νά εἶναι ἡ συνέ­πεια τῆς ἀρνήσεως, καί ἀποδεικνύονται ἀνά­­ξιοι τῆς προσκλή­σε­ως καί τῆς τιμῆς. Ἴσως νο­­μίζουν ὅτι ὁ οἰ­κο­δε­σπό­της πού τούς κα­λεῖ θά ἐπανέλθει μέ μία νέα πρόσκληση, ἀγνο­ῶν­τας ὅτι στή ζωή τοῦ ἀν­θρώ­που ὑπάρχουν εὐ­­και­ρί­ες μοναδικές πού, ἐάν δέν τίς ἀξιο­ποι­ήσει, τίς χάνει ὁρι­στι­κά.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι´ ΛΟΥΚΑ: Ακόμα και στο θαύμα οι άνθρωποι αντιδρούν διαφορετικά.

«Καί ἐπέθηκεν αὐτῇ τάς χεῖρας καί παρα­χρῆ­μα ἀνωρθώθη καί ἐδό­ξα­ζεν τόν Θεόν».

Ἕνα θαῦμα περιγρά­φει ἡ σημερινή εὐαγ­γε­λική περικοπή, τό θαῦ­μα τῆς συγκυπτούσης γυ­ναικός, ἡ ὁποία ἐπί δε­καοκτώ χρόνια δέν μπο­ροῦσε ἐξαιτίας μιᾶς ἀσθενείας νά σταθεῖ ὄρ­θια καί νά περπα­τή­σει. Καί ὅμως παρά τή δυ­σκολία πού εἶχε, παρά τή ντροπή πού πιθα­νόν αἰσθανόταν, δέν πα­ρέ­λειπε νά πηγαίνει στόν ναό τοῦ Θεοῦ. Δε­κα­οκτώ χρόνια ἀσθε­νής, καί κανείς δέν εἶχε ἐν­διαφερθεῖ γιά τήν κα­τά­­στασή της· μέ­χρι πού συνάντησε τόν Χριστό. Εἴτε δέν τόν γνωρίζει εἴτε δέν θέλει νά τόν ἀ­πασχο­λήσει μέ τό προ­σω­πικό της πρό­βλημα, ἡ συγκύπτουσα γυ­ναίκα δέν πλησιάζει τόν Χρι­στό οὔτε τοῦ ἐκ­θέτει τόν πόνο της. Ἴ­σως καί δέν προλα­βαί­­νει νά τό κά­νει, για­τί ὁ Χριστός τήν πλη­σιάζει γιά νά τῆς προσ­φέρει αὐτό πού ἐπιθυ­μοῦσε, δηλαδή τήν ὑγεία της. «Ἐ­πέ­θη­κεν αὐτῇ τάς χεῖ­ρας καί παρα­χρῆ­μα ἀνωρ­θώ­θη».

῾Η θεραπεία της εἶναι ἐξίσου  διακριτική μέ τήν πα­ρου­σία της. Ὅ­πως ἐκεί­νη δέν μιλᾶ, δέν ἐκφρά­ζεται, ἀλλά μυ­στικά καί ἐνδόμυχα ἱκε­τεύει γιά τή θερα­πεία της, ἔτσι καί ὁ Χρι­στός τήν θερα­πεύει ἀ­κου­μπῶντας την μέ τά χέρια του καί μέ μία φράση τή διαβε­βαι­ώ­νει γιά τήν ἀπαλλαγή ἀπό τήν ἀσθένειά της.

Όπως το σκοτάδι είναι ξένο από το φως, το ίδιο ξένος είναι και ο υπερήφανος άνθρωπος από τη Χάρη του Θεού.

Δεν θα πρέπει να έχουμε ως σκοπό της ζωής μας την δόξα και την αναγνώριση.
Αντί για δόξα, τιμές και εξουσίες ας επιδιώκουμε την ενάρετη ζωή.
Η επίγεια δόξα είναι μια κατάσταση που εύκολα αλλάζει και χάνεται. Ακόμα όμως κι αν η δόξα και αναγνώριση που έχουμε κατακτήσει είναι σταθερή δεν έχει καμία αξία, μιας και δεν μας ωφελεί πνευματικά. Αντιθέτως πολλές φορές γίνεται η αιτία, πολλοί χριστιανοί να χάνονται μέσα στην έπαρση και την υπερηφάνεια, με ότι συνεπάγεται αυτό.
Η επιδίωξη της δόξας των ανθρώπων είναι ένα σαράκι πολλών χριστιανών.
Επιδιώκουν την δόξα των ανθρώπων, την αναγνώρισή τους επειδή δεν τα έχουνε βρει με τον εαυτό τους.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ´ ΛΟΥΚΑ: Το θαύμα της σωτηρίας μας προϋποθέτει την βαθιά και σταθερή πίστη μας.

«Τί σοι θέλεις ποιήσω; ὁ δέ εἶπεν· Κύριε, ἵνα ἀναβλέψω».

Μία συνάντηση περιγράφει ἡ σημερινή εὐαγγελική πε­ρικοπή, μιά τυχαία ἀλλά σωτη­ριώ­δη συνάντηση.

Ὁ Χριστός πλησίαζε στήν Ἱεριχώ καί στόν δρόμο πρός τήν πόλη κα­θόταν κάποιος ταλαίπωρος ἄνθρω­πος καί ζητοῦσε τήν ἐλεημοσύνη τῶν περαστικῶν. Ἦταν τυφλός καί γι᾽ αὐτό εἶχε τήν ἀνάγκη τῶν συν­αν­θρώπων του. Ἦταν τυφλός καί δέν μποροῦσε νά διακρίνει ποιός περ­νοῦσε μπροστά του. Ἄκουσε ὅμως τόν θόρυβο τοῦ πλήθους πού συνόδευε τόν Ἰησοῦ καί θέλησε νά μάθει τί συμβαίνει. Καί ὅταν τοῦ εἶπαν πώς ὁ Χριστός εἶναι ἐκεῖνος πού περνᾶ, τότε ἄρχισε νά φωνάζει ζητῶντας νά τόν ἐλεήσει, παρότι πολλοί τόν ἐπέπλητταν καί τοῦ ζητοῦσαν νά σταματήσει.

Ἄν πρίν ἀπό λίγο οἱ φωνές τοῦ πλ­ήθους ἔκαναν τόν τυφλό νά ἀντι­ληφθεῖ τήν παρουσία τοῦ Χρι­στοῦ, τώρα οἱ φωνές τοῦ τυφλοῦ κάνουν τόν Χριστό νά τόν προσέξει. Ζητᾶ νά τόν φέρουν κοντά του καί τόν ρωτᾶ τί θέλει νά κάνει γι᾽ αὐ­τόν. «Τί σοι θέλεις ποιήσω;»

Ποια είναι τα κριτήρια για να αποφασίσω τι θα κάνω;

Παλεύεις να πάρεις την σωστή απόφαση.
Μα ποια απόφαση είναι σωστή;
Εκείνη που θα φέρει κάποιο καλό αποτέλεσμα;
Και ποιο είναι το καλό αποτέλεσμα;
Εκείνο που θα σε κάνει χαρούμενο και ευτυχισμένο;
Και τελικά αυτό που σε κάνει ευτυχισμένο είναι τελικά το σωστό;

Σωστό ή λάθος;
Ποια είναι τα κριτήρια για να αποφασίσω τι θα κάνω;
Όλα νομίζω είναι σχετικά.
Σωστό ή λάθος νομίζω δεν υπάρχει.
Ούτε ηθικό ή ανήθικο.

It's Okay!

Δεν πειράζει που δεν είσαι καλά.
Είναι «εντάξει» που κάποιες ημέρες δεν είσαι «εντάξει».
Όπως «εντάξει» είναι και να μην ντραπείς και να ζητήσεις βοήθεια όταν δεν μπορείς.
Μην το περνάς μόνος σου,
μην φυλακίζεσαι στους λογισμούς σου.
Μοιράσου τον πόνο σου,
μοιράσου με κάποιον
το ότι δεν είσαι «εντάξει».

Η πίστη μας δεν αποδεικνύεται από τους μεγάλους σταυρούς που κάνουμε.

Η πίστη συνίσταται όχι μόνο στο να πιστεύουμε ορθά, αλλά και στο να ζούμε ορθά. Ο άνθρωπος που πιστεύει ορθά αλλά δεν ζει σύμφωνα με την πίστη του, είναι όπως εκείνος που βρίσκεται μέσα στο φως αλλά έχει τα μάτια του κλειστά.

Όπως αδελφοί μου κανένα πουλί δεν μπορεί να πετάξει με μια φτερούγα, έτσι και ο χριστιανός δεν μπορεί να σωθεί μόνο με την ορθή πίστη.

Η ορθή πίστη με συνδυασμό με την ορθοπραξία μπορούν να μας δώσουν φτερά πνευματικά.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ´ ΛΟΥΚΑ: Ο Θεός μπορεί να κάνει τα πάντα αλλά σέβεται την ελευθερία μας.

«Τά ἀδύνατα παρ᾽ ἀν­θρώποις δυνατά παρά τῷ Θεῷ ἐστι».

Τό θέμα τῆς δυνάμεως τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ Θεοῦ θέτει ὁ Χριστός στή σημερινή εὐαγγε­λι­κή περικοπή. Ἡ συζή­τη­ση ξεκίνησε ἀπό τήν ἀποτυχία τοῦ εὐσεβοῦς ἐκείνου πλουσίου, ὁ ὁ­ποῖος πλησίασε τόν Χρι­­στό γιά νά τόν ρω­τή­­σει πῶς μπορεῖ νά κλη­ρονομήσει τήν αἰώ­νια ζωή. Καί ἐνῶ τόν δια­βε­βαίωσε ὅτι τηρεῖ σέ ὅλη του τή ζωή τίς ἐντολές τοῦ θείου νό­μου, δυσκολεύθηκε νά συμ­μορφωθεῖ μέ τήν τε­λευταία πού τοῦ ὑπέ­δει­ξε ὁ Χριστός, νά πω­λήσει δηλαδή τά ὑπάρ­χοντά του καί νά τόν ἀκολουθήσει, καί «ἀ­πῆλ­θε λυπούμενος».

Ἡ περίπτωση αὐτή τοῦ πλουσίου τοῦ ση­με­ρινοῦ εὐαγγελίου, ἑνός ἀνθρώπου πού ἀσφα­λῶς εἶχε κάνει πολλές προσπάθειες καί ἴσως πολλές θυ­σίες γιά νά ἐφαρμόσει στή ζωή του τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, μᾶς δείχνει  πόσο δύσκολο τε­λικά εἶναι νά ἐπιτύχει ὁ ἄν­θρωπος τή σωτηρία του· τόσο δύσκολο, ὥστε νά φαίνεται εὐκο­λότερο, ὅπως λέγει ὁ Χρι­στός, νά περάσει ἕνα χονδρό σχοινί ἀπό τήν τρύπα μιᾶς βελόνας, πα­­ρά νά εἰσέλθει ἕνας πλούσιος στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

­«Μακάριοι οἱ ἀκούον­τες τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί φυλάσσοντες αὐ­τόν».

Στούς μακαρισμούς τῆς ἐπί τοῦ Ὄρους ὁμι­λίας ὁ Χριστός προ­σθέ­τει σήμερα ἕναν ἀκόμη μακαρισμό. Ἕναν μα­κα­­­ρισμό μέ ἀφορμή τά ἐγ­κωμιαστικά λόγια μι­ᾶς ἄγνωστης γυναί­κας μέσα ἀπό τό πλῆθος τῶν ἀκροατῶν του, πού μα­κά­ρισε τήν Παναγία Μη­­­τέρα του, γιατί ἀξιώ­θη­κε νά γεννήσει τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ. Καί ὁ μα­κα­ρισμός αὐτός δέν ἀπευθύ­νεται μόνο στήν Παναγία ἀλ­λά καί σέ ὅποιον βα­δίζει τήν ὁδό τῆς ὑπα­κοῆς τῶν ἐν­τολῶν τοῦ Θεοῦ.

«Μακάριοι οἱ ἀκούον­τες τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί φυλάσσοντες αὐ­τόν». Εὐτυχεῖς δέν εἶ­ναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἁπλῶς ἀκούουν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ἐκεῖνοι πού τόν ἀκοῦν καί τόν ἐ­φαρ­­­­μόζουν. Για­τί οἱ πρῶ­­τοι μοιά­ζουν μέ τή γῆ πού δέχεται τόν σπό­ρο τοῦ θείου Λόγου, ἀλ­λά λόγω τῆς ξηρότητός της δέν φυτρώνει, καί ὁ ἀέρας τόν παρασύρει μα­­κριά, καί δέν καρ­πο­φορεῖ. Ὅσοι ὅμως τόν ἀκοῦν καί τόν φυλάσ­σουν μοιάζουν μέ τήν εὔφορη γῆ πού τόν δέ­χε­­ται καί τοῦ δί­νει τή δυνατότητα νά βλαστή­σει καί νά καρ­πο­φορή­σει «καρπόν ἑκα­τον­τα­πλασίονα».

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ´ ΛΟΥΚΑ: Αγωνιούμε για πολλά. Για την σωτηρία μας αγωνιούμε;

«Καί διελογίζετο ἐν ἑαυτῷ λέ­γων· τί ποιήσω, ὅτι οὐκ ἔχω ποῦ συνάξω τούς καρπούς μου;»

Ἕναν πλούσιο ἄνθρωπο μᾶς πα­ρουσιάζει ἡ σημερινή εὐαγγελική πε­ρικοπή. Ἕναν ἄνθρωπο τοῦ ὁποίου οἱ σκέψεις καί οἱ λογισμοί δέν τόν ἀφήνουν νά ἡσυχάσει τή νύχτα. Ἕναν ἄνθρωπο τόν ὁποῖο τόν ἀπα­σχο­λοῦν προβλήματα καί μέρι­μνες βιο­τικές, ὄχι ὅμως σάν αὐτές πού ἀπασχολοῦν συνήθως τούς ἀν­θρώ­­­πους. Γι᾽ αὐτόν τό πρό­βλη­μα δέν εἶναι ἡ ἔλλειψη τῶν ἀγα­θῶν, ἀλλά ἡ ὑπερεπάρκεια. Δέν ἀγρυπνᾶ, γιατί ἀναζητᾶ ἐναγω­νί­ως νά λύσει τό πρόβλημα τῆς ἐπι­βιώσεως τοῦ ἑαυ­τοῦ του καί τῆς οἰκογενείας του, ἀλλά γιατί δέν ξέρει ποῦ νά ἀποθηκεύσει τό πλῆ­θος τῶν καρ­πῶν πού ἀπέ­δω­σαν τά κτήματά του.

Γιά κάθε συνηθισμένο ἄνθρωπο ὁ λογισμός τοῦ πλουσίου ἀντηχεῖ πα­ράδοξος καί ὀξύμωρος. Ποιός θά μποροῦσε νά διανοηθεῖ ὅτι ἕνας πλούσιος ἔχει προβλήματα, κα­­­θώς ὅλοι πιστεύουμε ὅτι ὁ πλοῦ­τος εἶναι ἡ λύση ὅλων τῶν προ­­­βλημάτων τῆς ζωῆς τοῦ ἀν­θρώ­­που;

Η ζωή είναι όμορφη!

Η ζωή είναι όμορφη.
Χρειάζεται να ανακαλύψουμε αυτή την ομορφιά.
Να μην μένουμε στα κακώς κείμενα που μας συμβαίνουν μέσα στην καθημερινότητά μας.
Σίγουρα είναι δύσκολο να δεις την ομορφιά της ζωής όταν όλα σκοτίζονται γύρω από στεναχώριες και θλίψεις, από προδοσίες και δοκιμασίες.
Είναι τότε που οι δυνάμεις σου σε εγκαταλείπουν,
που δεν έχεις κουράγιο πλέον να συνεχίσεις,
που δεν έχεις διάθεση να προσπαθήσεις.
Κι όμως ακόμα και εκείνες τις στιγμές που η λογική σου λέγει να παραιτηθείς, να παραδοθείς στην απελπισία και στην κατάθλιψη χρειάζεσαι την σύνεση και λίγο να σκεφτείς.

Η αδιαφορία είναι αμαρτία...

Όντως μερικές φορές
δεν αισθάνομαι
τον πόνο σου,
την αγωνιά σου,
το άγχος σου,
το χτυποκάρδι σου,
την ένταση που νιώθεις,
την κούρασή σου,
και ίσως σε στεναχωρώ.

Και χωράς και δεν περισσεύεις, αρκεί...

Και παντού χωράς και πουθενά δεν περισσεύεις.
Αρκεί βεβαίως να μην θεωρείς
τίποτα ασήμαντο,
κανέναν δεδομένο,
τον εαυτό σου αυθεντία.
Ο ταπεινός άνθρωπος
παντού χωρά
όλους τους αποδέχεται,
εύκολα βολεύεται,
εύκολα χαμογελά,
εύκολα συγχωρεί,
εύκολα αγαπά.

ΚΥΡΙΑΚΗ Η´ ΛΟΥΚΑ: Αγάπη και συμπόνοια ζητά από εμάς ο Θεός.

«Ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καί ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καί ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου καί ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου, καί τόν πλησίον σου ὡς σε­αυ­τόν».

Στήν ἐρώτηση τοῦ νομικοῦ πού τόν πλησιάζει καί τόν ρωτᾶ πῶς θά κληρονομήσει τήν αἰώνιο ζωή ὁ Ἰησοῦς δέν ἀπαντᾶ. Τόν παρα­πέμπει στή διπλῆ ἐντολή τοῦ νό­μου, στή διπλῆ ἐντολή τῆς ἀγάπης ἀπό τήν ὁποία, ὅπως λέγει ἀλλοῦ ὁ Χρι­στός, «ὅλος ὁ νόμος καί οἱ προ­φῆ­ται κρέμανται», καί τόν κα­λεῖ νά τήν ἐπαναλάβει.

Δέν περιο­ρί­ζεται ὅμως μόνο σέ αὐτό ὁ Χρι­στός. Βλέ­πο­ντας τήν ὑποκρισία τοῦ νο­μι­­κοῦ, ὁ ὁποῖος θέλοντας νά συγ­κα­­λύ­ψει τίς πονηρές του προ­θέ­σεις ἰσχυ­­ρί­ζεται ὅτι ἀγνοεῖ ποιός εἶναι ὁ πλη­σίον του, ὁ Χρι­στός παρου­σιάζει μέ μία μοναδική πα­ραβολή, μέ τήν πα­ρα­βολή τοῦ κα­λοῦ Σαμα­ρείτου, τί ση­μαίνει πραγ­ματικά ἀγά­πη καί ποιοί εἶναι αὐτοί πού θά κληρο­νο­μήσουν ὄντως τήν αἰώ­νιο ζωή.

Πρότυπο τῆς πραγματικῆς ἀγά­πης εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος «ἀγάπη ἐστί». Εἶναι ὁ Θεός πού φω­τίζει ὅλους τούς ἀνθρώπους μέ τό φῶς τοῦ ἡλίου, πού βρέχει ἐπί δι­καίους καί ἀδίκους, πού μεριμνᾶ γιά τά κρίνα τοῦ ἀγροῦ καί τά πε­τεινά τοῦ οὐρανοῦ.

Εἶναι ὁ Θεός ὁ ὁποῖ­ος δη­μιούρ­γη­σε ὅλο τόν κό­σμο γιά χάρη τοῦ ἀν­θρώπου. Εἶναι ὁ Θεός ὁ ὁποῖος, ὅταν ὁ ἄνθρωπος παρή­κου­σε τήν ἐντολή του καί ἀπο­μα­κρύνθηκε ἀπό κοντά του καί λά­τρευσε «τήν κτίσιν παρά τόν κτί­σα­ντα», ἔστει­λε τόν Υἱό του τόν μονογενῆ στή γῆ ὡς ἄνθρωπο καί δέχθηκε νά ὑπομείνει τόν ἐπώδυ­νο σταυρικό θάνατο γιά νά τόν ἀπαλλάξει ἀπό τήν ἁμαρτία, γιά νά τόν ἀποκα­τα­στήσει ἐκεῖ ἀπό ὅπου εἶχε ἐκπέσει καί νά τόν καταστήσει κληρονόμο τῆς αἰωνίου βασιλείας του.

Πριν δράσεις στην ζωή σου, δες πως έδρασε ο Χριστός.

Καθώς ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας θα πρέπει να μπαίνουμε στην διαδικασία της διόρθωσης.

Εάν διαπιστώνω ότι είμαι νευρικός και απότομος, θα πρέπει να μπω στην διαδικασία να αλλάξω. Να γίνω πράος και διαλλακτικός.
Εάν διαπιστώνω ότι κρατάω μίσος και κακία για τους άλλους, θα πρέπει να θεραπευτώ και πλέον να γίνω ανεξίκακος και συγχωρητικός.
Εάν διαπιστώνω ότι φθονώ τους άλλους, θα πρέπει πλέον να αφήσω τον φθόνο και βάλω στη ζωή μου την απλότητα. Να πάψω να βλέπω τους άλλους με μάτι φθονερό και πονηρό, αλλά να τους βλέπω με απλότητα, έτοιμος να συμπαρασταθώ είτε στον πόνο τους, είτε στην χαρά τους.
Εάν διαπιστώνω ότι εύκολα κατακρίνω και κουτσομπολεύω τους άλλους, φτάνοντας πολλές φορές και στην συκοφαντία, θα πρέπει επιτέλους να πάρω τα μέτρα μου. Να πάψω να κάνω παρέα με ανθρώπους που κι αυτοί κατακρίνουν και κουτσομπολεύουν. Να τιθασεύσω την γλώσσα μου, μα και τα αυτιά μου. Να προσέχω πλέον τι ακούω, από ποιους το ακούω. Διότι εάν δεν ακούσω, εάν δεν έχω περιέργεια να μάθω, κι εγώ με τη σειρά μου δεν θα κουτσομπολεύω.

Αββάς Δωρόθεος: Λόγος για το ψέμα.

ΕΠΙΣΤΟΛΗ Θ΄

Θέλω νά σᾶς θυμίσω, ἀδελφοί μου, λίγα γιά τό ψέμα. Γιατί δέν βλέπω νά πολυφροντίζετε νά κρατᾶτε τή γλώσσα σας καί γι᾿ αὐτό εὔκολα παρασυρόμαστε σέ λάθη. Βλέπετε, ἀδελφοί μου, ὅτι γιά κάθε πράγμα, ὅπως πάντα σᾶς λέω, παίζει ρόλο ἡ συνήθεια καί στό καλό καί στό κακό. Χρειάζεται λοιπόν μεγάλη προσοχή καί ἄγρυπνη φροντίδα, γιά νά μήν μᾶς ξεγελάει τό ψέμα. Γιατί κανένας ἀπ᾿ αὐτούς πού λένε ψέματα δέν ἑνώθηκε μέ τό Θεό. Τό ψέμα δέν ἔχει καμιά σχέση μέ τό Θεό. Γιατί εἶναι γραμμένο: «Τό ψέμα πηγάζει ἀπό τόν πονηρό». Καί σ᾿ ἄλλο σημεῖο ἔχει γραφτεῖ ὅτι: «Ὁ διάβολος εἶναι ψεύτης καί πατέρας τοῦ ψεύδους» (Ἰωάν. Η΄: 44). βλέπετε λέει τό διάβολο πατέρα τοῦ ψεύδους. Ἡ δέ ἀλήθεια εἶναι ὁ Θεός. Γιατί Αὐτός λέει: «Ἐγώ εἶμαι ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή» (Ἰωάν. Δ΄: 16). Καταλαβαίνετε λοιπόν ἀπό Ποιόν χωριζόμαστε καί μέ ποιόν δενόμαστε μέ τό ψέμα. Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι δενόμαστε μέ τό διάβολο. Ἄν πραγματικά θέλουμε νά σωθοῦμε, ἔχουμε ὑποχρέωση μέ ὅλη τή δύναμη καί μέ κάθε φροντίδα ν᾿ ἀγαπᾶμε τήν ἀλήθεια καί νά φυλαγόμαστε ἀπό κάθε εἴδους ψέμα, γιά νά μήν μᾶς χωρίσει ἀπό τήν ἀλήθεια καί τή ζωή.

Ὑπάρχουν δέ τρεῖς διαφορετικοί τρόποι γιά νά πεῖ κανείς ψέματα.

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος: Στις θλίψεις να εμπιστευόμαστε τη σοφία και τη δύναμη του Θεού.

Ούτε οι δαίμονες, ούτε τα θηρία που βλάπτουν τους ανθρώπους, ούτε οι κακοί άνθρωποι μπορούν να εκπληρώσουν το θέλημά τους, ώστε να αφανίσουν και να καταστρέψουν τους άλλους, αν δεν το επιτρέψει ο Θεός, που κυβερνά τον κόσμο, και αν δεν ορίσει μέχρι πιο σημείο μπορούν να βλάψουν. Γιατί ο Θεός δεν επιτρέπει να ενεργούν με απεριόριστη ελευθερία˙ γιατί αν γινόταν αυτό, δε θα μπορούσε να επιβιώσει κανένα ζωντανό πλάσμα. Ο Κύριος δεν αφήνει τα κτίσματά του να τα πλησιάσει η δύναμη των δαιμόνων και των κακών ανθρώπων και να τα βλάψουν κατά το θέλημά τους. Για τούτο να λες πάντα στην ψυχή σου: Έχω φύλακα το Θεό, που με φυλάει, και κανένα φθοροποιό κτίσμα δεν μπορεί να παρουσιασθεί μπροστά μου, παρά μόνο αν έχει την άδεια του Θεού. Πίστεψε ακόμη πως δεν τολμούν ούτε να φανούν στα μάτια σου, ούτε να σε κάνουν να ακούσεις με τ’ αυτιά σου τις απειλές τους. Γιατί, αν είχαν άδεια από το Θεό να ενεργούν απεριόριστα το κακό, δε θα χρειάζονταν τα λόγια τους για να σε φοβίσουν, αλλά θα εκπλήρωναν κατ’ ευθείαν το έργο τους σύμφωνα με το θέλημά τους.

Οι ευσεβοφανείς

Ἡ θρησκεία ἀποκρίνεται στὸν πιὸ βαθὺ καημὸ τοῦ ἀνθρώπου: τὸν καημὸ τῆς ἀθανασίας. Εἶναι ἡ σχεδία ποὺ τὸν φέρνει, μέσα ἀπ' τὸ φόβο καὶ περνώντας τον ἀπ' τὸ τρομερὸ ρίγος τοῦ χάους, στὸ ἀκρωτήρι τῆς πίστης καὶ τῆς ἐλπίδας. Τὸν λυτρώνει ἀπὸ τὸν παραλογισμό, τοῦ ἀποκαλύπτει τὶς ἐσχατιὲς τῆς ἀλήθειας — τὸ σκοπὸ τῆς ἐπίγειας παρουσίας του καὶ τὴν μετὰ θάνατο πραγματικότητα — καὶ ὑπερπληρώνει τὴν ψυχή του μὲ τὸν εὐλογημένο ζῆλο τῆς ἁγιότητας. Ἡ θρησκεία εἶναι τὸ ἔργο τῆς φανέρωσης τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο καὶ ἡ συμπόρευσή τους μέσα στὴν ἐποχὴ τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς εὐθύνης ποὺ εἶναι ὁ βίος αὐτός.

Φανερὸ πὼς μιλώντας γιὰ θρησκεία, ἔχουμε οὐσιαστικὰ στὸ νοῦ μας τὸν Χριστιανισμό, τὴ θρησκεία ποὺ δὲν τεχνουργήθηκε ἀπ' τὸ μεταφυσικὸ δέος τοῦ ἀνθρώπου ἀλλ' ἀποκαλύφθηκε ἀπ' τὸν ἴδιο τὸ Θεὸ καὶ ἀδιάκοπα ἀποκαλύπτεται στοὺς πιστοὺς διὰ τῆς Ἐκκλησίας.

Η αγάπη δεν είναι στάση αλλά κίνηση.

Για να ζήσουμε πραγματικά ελεύθεροι και να νιώσουμε πλήρως την αγάπη του Χριστού ώστε να εμβαθύνουμε στη σχέση μαζί του η λύση είναι μία και πολύ απλή.

Να μην περιμένουμε τίποτα και από κανέναν. Να μην γεννιέται μέσα μας καμία προσδοκία και να ξεριζώσουμε κάθε βεβαιότητα. Η αγάπη δεν είναι στάση για να περιμένεις να σου έρθει αλλά κίνηση για να τη δίνεις παντού χωρίς να περιμένεις τίποτα και τότε μέσα από την προσφορά ακόμα κι αν δεν είναι ανταποδοτική νιώθεις βαθιά αγαπημένος! Να βρισκόμαστε πάντα σε κίνηση, σε προσφορά, σε θυσία! Πρώτοι στην αγάπη και στην ταπείνωση αλλά τελευταίοι στον έπαινο και την δόξα!

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε´ ΛΟΥΚΑ: Τώρα είναι η ευκαιρία μας.

«Ἔχουσι Μωϋσέα καί τούς προφήτας· ἀκου­σά­­τωσαν αὐτόν».

Μία ἀπό τίς παραβο­λές τοῦ Χριστοῦ μᾶς ὑπενθύμισε, ἀδελφοί μου, τό σημερινό εὐαγ­γε­λικό ἀνάγνωσμα. Τήν παραβολή τοῦ πλου­σί­ου καί τοῦ πτωχοῦ Λα­ζάρου. Ὁ  ἕνας, πλού­σι­ος σέ χρήματα ἀλλά πτωχός σέ αἰσθήμα­τα καί ἀρετές, ζοῦσε μιά πολυτελῆ ζωή καί ἀδι­α­φοροῦσε γιά τόν ἄλλο, τόν τα­λαί­πωρο Λάζαρο, πού πε­ρί­μενε στήν εἴσοδο τοῦ ἀρχοντικοῦ του ὑπομο­νε­τικά γιά νά χορτάσει ἀπό τά ψί­χου­λα πού ἔπεφταν ἀπό τό τραπέζι τοῦ πλουσίου ἰδιοκτή­του. Πτωχός ὡς πρός τά ὑλικά ἀγαθά ὁ Λάζαρος ἀλλά πλούσιος ὡς πρός τά πνευματικά· γιατί ἡ ἔλ­λειψη τῶν ὑλικῶν ἀγα­θῶν τόν ἔκανε νά ἀσκηθεῖ στήν ταπεί­νω­ση καί τήν ὑπακοή, ἀρε­­­­τές πού τοῦ χάρισαν μετά τόν θάνατό του μία θέση «ἐν τοῖς κόλ­ποις τοῦ Ἀβραάμ», σέ ἀντίθεση μέ τή σκλη­ρό­τητα καί τήν ἀκαρδία τοῦ πλουσίου πού μετά τόν θάνατό του βρέθη­κε στόν «τό­πον τῆς βα­σάνου».

Τά παραδείγματα τῶν δύο αὐτῶν ἀνθρώπων τῆς σημερινῆς εὐαγγε­λι­κῆς περικοπῆς μπορεῖ νά εἶναι ἀκραῖα, ὁ Χρι­στός ὅμως τά παρουσιά­ζει ἐπίτηδες γιά νά κι­νήσει τήν προσοχή μας καί νά μᾶς διδάξει αὐτό πού θέλει. Καί αὐτό πού θέλει νά μᾶς διδάξει εἶ­ναι αὐτό πού λέγει ὁ πα­τριάρχης Ἀ­βρα­άμ, ὅ­ταν ὁ πλού­σιος τόν πα­ρακαλεῖ νά στεί­λει στή γῆ τόν Λάζαρο γιά νά εὐαι­σθη­τοποιή­σει μέ τόν λόγο του τούς πέ­ντε ἀδελ­φούς του, ὥστε νά με­τανοή­σουν γιά νά μήν βρε­θοῦν καί αὐτοί στόν ἴδιο τόπο τῆς βα­σάνου καί τῆς κο­λά­σε­ως. «Ἔχουσι Μωϋσέα καί τούς προφήτας· ἀκου­σά­­τω­σαν αὐτῶν». Ἔ­χουν τόν νόμο τοῦ Μω­ϋ­­σέως, λέει ὁ Ἀβραάμ, καί τίς διδασκαλίες τῶν προφητῶν. Ἄς  ἀκού­σουν καί ἄς ἐφαρμό­σουν αὐτό τόν νόμο καί ἀρκεῖ γιά νά ἀντιλη­φθοῦν τί πρέπει νά κά­νουν οἱ ἀδελφοί σου γιά νά μή ὁδηγηθοῦν καί αὐτοί στήν κόλαση.

Τα μοντέλα του Ουρανού και τα μοντέλα του κόσμου.

Έχει και η Εκκλησία τα δικά της μοντέλα τα οποία έζησαν μέσα σε παλάτια και ανέσεις αλλά διαπίστωσαν ότι αποκλειστικά

η κοσμική ομορφιά δεν οδηγεί πουθενά και επέλεξαν να στολιστούν για να αρέσουν όχι στον κόσμο αλλά στον εραστή του σύμπαντος κόσμου. Γιατί όταν τελικά γνωρίσεις τον Χριστό η οπτική που έχεις για όλα τα πράγματα του κόσμου αλλάζει. Είναι ένα βίωμα που δεν εξηγείται με λόγια αλλά βιώνεται με την καρδιά. Αυτές οι γυναίκες λοιπόν, επέλεξαν να δώσουν στην ύπαρξη τους μια ομορφιά που οράται όχι μόνο με τον γήινο οφθαλμό αλλά και με τα μάτια της καρδιάς. Μια ομορφιά που δεν ακτινοβολεί σε κτιστούς καθρέφτες και σε φλας φωτογράφων αλλά ακτινοβολεί μέσα στους αιώνες και μάλιστα θεραπευτικά για κάθε άνθρωπο. Τέτοια είναι η ομορφιά των Αγίων. Όπου το σωματικό κάλλος δεν εμπόδισε το στόλισμα της ψυχής.

Δεν μπορεί να είναι άλλος ο Θεός.

Ναι αυτός είναι,
η άνοιξη στη γη
ο ήλιος στον ουρανό
το δάκρυ στα μάτια μου
το αίμα στην καρδιά μου
το σμίξιμο στην αγκαλιά
ο πατέρας που περιμένει

Ζούμε στην εποχή του φαίνεσθαι και έχουμε απωλέσει το ΕΙΝΑΙ.

Kαι στην εκκλησιαστική και στην καθημερινή ζωή.

Όλα για να μας δει ο κόσμος, από την εξωτερική εμφάνιση μέχρι και τον προσποιητό λόγο.

Αυτό που λέει ο σοφός λαός μας «Από έξω κούκλα και από μέσα πανούκλα» και άλλη μια γαλλική ρήση ότι «Το εξωτερικό είναι η υπογραφή του εσωτερικού». Ο Καθένας βγάζει αυτό που έχει στην καρδιά του.

«Ναι Πάτερ μου ! έχετε δίκιο!, την ευχή σας» με το χαμόγελο της πωλήτριας και από πίσω ρίχνουμε μαχαιριές αλύπητα.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ´ ΛΟΥΚΑ: Η Χάρη του Θεού.

«Ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου, ἡ γάρ δύ­να­μίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τε­λει­οῦ­ται».

Ἡ σημασία τῆς χάριτος καί ὁ ρό­λος της στή ζωή τοῦ πιστοῦ εἶ­ναι ἀπό τά πλέον προσφιλῆ θέ­ματα στή διδασκαλία τοῦ πρωτο­κο­ρυ­φαίου ἀποστόλου Παύλου. Ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ ἦταν μία ἄγνωστη ἔννοια στούς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς του καί τούς πιστούς ἄλλων θρη­σκει­ῶν, γι᾽ αὐτό καί ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος ἐπιμένει, προκειμένου νά γί­νει κα­τανοητή καί ἀντιληπτή ἀπό ὅλους τούς χριστιανούς.

Τί εἶναι ὅμως ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ;

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ´ ΛΟΥΚΑ: Μην εξορίζουμε τον Χριστό από την ζωή μας.

«Καί ἠρώτησαν αὐτόν ἅπαν τὸ πλῆθος τῆς περιχώρου τῶν Γαδαρηνῶν ἀπελθεῖν ἀπ' αὐτῶν».

Ἕνα γνωστό σέ ὅλους μας περιστατικό ἀπό τή ζωή τοῦ Ἰησοῦ ἀκούσαμε νά μᾶς περιγράφει τό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα. Ὁ Χριστός ἔφθασε μέ τό πλοῖο στή χώρα τῶν Γαδαρηνῶν. Καί μόλις βγῆκε στή στεριά συνάντησε ἕναν ταλαίπωρο ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος βασανιζόταν ἀπό ἀκάθαρ­το πνεῦμα. Βλέποντας τόν Ἰησοῦ ὁ δαίμονας ἀναγνώρισε στό πρόσωπό του τόν Θεό καί γνωρίζοντας τή δύναμη πού διέθετε καί τό μέγεθος τῆς εὐσπλαγχνίας του πρός τόν ἄνθρωπο, τόν ὁποῖο χρησιμο­ποιοῦ­σε γιά πολλά χρόνια ὁ ἴδιος ὡς ὑποχείριό του, παρακάλεσε τόν Χριστό νά μήν τόν βασανίσει καί νά μήν τόν ἐξαφανίσει, ἀλλά νά τοῦ ἐπιτρέψει νά εἰσέλθει σέ μία ἀγέλη χοίρων πού ἔβοσκαν ἐκεῖ κοντά, ἀντίθετα πρός τίς ἐπιταγές τοῦ Μωσαϊκοῦ νόμου, πού ἀπαγόρευε τήν ἐκτροφή χοίρων.

Ὁ Ἰησοῦς, θέλοντας ἀφενός νά ἀπαλλάξει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν καταδυναστεία τοῦ διαβόλου καί ἀφετέρου νά διδάξει τούς Γαδαρηνούς ὅτι δέν ἔπρεπε νά παραβαίνουν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, ἐπέτρεψε στόν δαίμονα νά βγεῖ ἀπό τόν ἄνθρωπο καί νά πάει στούς χοίρους, οἱ ὁποῖοι καί ὑπό τήν ἐπήρεια τοῦ δαίμονος ἔπεσαν στήν λίμνη καί πνίγηκαν.

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ´ ΛΟΥΚΑ: Η καλλιέργεια του λόγου του Θεού στην καρδιά μας.

«Τό δέ ἐν τῇ καλῇ γῇ, οὗτοί εἰσιν οἵτινες ἐν καρδίᾳ καλῇ καί ἀγαθῇ ἀκούσαντες τόν λόγον τοῦ Θεοῦ κα­τέ­χουσιν καί καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ».

Κυριακή τοῦ Σπορέως ἡ σημερινή Κυριακή, ἀδελφοί μου, καί ὁ Χρι­στός ἐμφανίζεται στήν εὐαγ­γελική περικοπή πού ἀκούσαμε νά πα­ρο­μοιάζει τόν λόγο του μέ σπόρο, τόν ἑαυτό του ὡς τόν σπορέα πού σπέρ­νει τόν σπόρο, καί τούς ἀν­θρώπους ὡς τή γῆ πού δέχεται τόν σπόρο τοῦ θείου λόγου του.

Καί ὅπως ἡ γῆ, ἀνάλογα μέ τήν ποι­ό­τητα τοῦ ἐδάφους της καί τίς συν­θῆκες πού ἐπικρατοῦν, ἄλλοτε δί­νει πολύ καρπό καί ἄλλοτε ὁ σπό­ρος κα­ταστρέφεται, σαπίζει, συμ­πνί­­­γε­ται ἀπό τά παράσιτα καί τά ἀγκάθια καί χάνεται, ἔτσι συμ­βαί­νει καί μέ τόν σπόρο τοῦ Θεοῦ.

Πέντε τρόποι μετανοίας

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος πρακτικὰ μᾶς δείχνει πέντε δρόμους τῆς μετανοίας. Μᾶς λέγει:

Πρῶτος δρόμος μετανοίας εἶναι ν' αὐτοκαταδικάζεσαι γιὰ τὶς ἁμαρτίες σου. Ὁ Κύριος ἐκτιμᾶ ἰδιαίτερα αὐτή σου τὴν πράξη. Αὐτὸς ποὺ μόνος του καταδίκασε τ' ἁμαρτήματά του πολὺ δύσκολα θὰ τὰ ἐπαναλάβει. Ἡ ἔγκαιρη ἐξέγερση τῆς συνειδήσεώς σου διὰ τῆς αὐτοκατηγορίας δὲν θὰ ἔχει κατήγορο στὸ οὐράνιο κριτήριο.

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ´ ΛΟΥΚΑ: Ο Χριστός μας λύτρωσε από τον θάνατο της αμαρτίας.

«Νεανίσκε, σοί λέγω ἐγέρθητι».

Ἕνα θαῦμα μᾶς παρουσιάζει ἡ ση­με­ρινή εὐαγγελική περικοπή. Ἕνα θαῦμα ἀπό τά πολλά πού ἐπιτέλεσε ὁ Ἰησοῦς κατά τή διάρκεια τῆς ἐπί­γειας ζωῆς του καί πραγματοποιή­θηκε στήν εἴσοδο τῆς πόλεως Ναΐν.

Ὁ Χριστός πλησίαζε μέ τούς μα­θη­τές του τά τείχη τῆς πόλεως καί τότε εἶδε νά ἐξέρχεται μιά θλιβερή πο­ρεία, μία νεκρώσιμη πομπή. Μιά χήρα γυναίκα συνόδευε στήν τε­λευ­ταία του κατοικία τό μονάκριβο παιδί της καί, ὅπως ἦταν φυσικό, πολλοί ἦταν ἐκεῖνοι πού τῆς συμ­πα­ραστεκόταν στόν πόνο της. Καί ἦταν τόσο μεγάλος ὁ θρῆνος τῆς μη­τέρας πού ὁ Χριστός «εὐσπλαγ­χνίσθη ἐπ᾽ αὐτῇ καί εἶπεν αὐτῇ· μή κλαῖε». Τή λυπήθηκε, σημειώνει ὁ ἱερός εὐαγγελιστής, ὁ Χριστός, τήν πλησίασε καί τήν προ­έτρεψε νά μήν κλαίει.

Λογική ἡ ἀντίδραση, ἀλλά ὁ Χρι­στός δέν περιορίσθηκε σ᾽ αὐτήν. Ἔδω­σε στήν εὐσπλαγχνία του μιά πιό πρακτική μορφή. Πλησίασε τή σο­­ρό τοῦ νεαροῦ νεκροῦ, τήν ἀκού­μπησε καί εἶπε: «Νεανίσκε, σοί λέγω ἐγέρθητι».

Ὁ Χριστός ἀπευθύνεται σέ ἕνα νε­κρό. Ὄχι γιατί δέν γνωρίζει τί κά­νει. Ὄχι γιατί θέλει νά δημιουργή­σει ἐντυπώσεις. Ἀλλά γιατί ὡς Κύ­ρι­ος τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου ἔχει τή δύναμη νά ἀνακαλέσει στή ζωή ἕνα νεκρό. Γιατί ὡς δημιουργός τοῦ ἀν­­θρώπου μπορεῖ νά ἐπανακαθο­ρί­σει τά ὅρια τῆς ζωῆς τοῦ πλάσματός του, προκειμένου νά ἐξυπηρετήσει μέ τόν τρόπο αὐτό ἕναν ἄλλο σκο­πό.

Ἡ ἀνάσταση τοῦ νεαροῦ γιοῦ τῆς χήρας τῆς Ναΐν δέν εἶναι ἁπλῶς ἔν­δειξη τῆς δυνάμεως τοῦ Χριστοῦ ἐπά­νω στή ζωή καί τόν θάνατο, ἀλ­λά καί ἀπόδειξη τῆς εὐσπλαγ­χνί­ας καί τῆς ἀγάπης του πρός τή μη­τέρα του, ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης του γιά τό πλάσμα του πού ἀντιλαμβά­νεται τή σημασία τοῦ θανάτου καί θρηνεῖ γιά τό γεγονός.

ΚΥΡΙΑΚΗ Β´ ΛΟΥΚΑ: Η αγάπη είναι αγώνας.

«Γίνεσθε οὖν οἰκτίρ­μο­νες καθώς καί ὁ πα­τήρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί».

Μιά ἐντολή πού ὑπερ­βαίνει ἀπό τά μέτρα καί τίς συνήθειες τῶν ἀν­θρώπων τῆς ἐπο­χῆς του δίνει σήμερα ὁ Χριστός μέ τό εὐ­αγ­γελικό ἀνά­γνω­σμα πού ἀκούσαμε. Στήν ἐντολή τοῦ Μω­σαϊκοῦ νόμου πού ζη­τοῦσε ἀπό τούς τηρητές του νά ἀνταποδίδουν τό καλό σέ ὅσους τούς ἔκαναν καλό, ἀλλά ταυ­­­τόχρονα ἐπέτρεπε καί τήν ἀνταπόδοση τοῦ κακοῦ, ὁ Χριστός ἀντιπαραθέτει τήν και­­νή ἐντολή τῆς ἀγάπης. Μιᾶς ἀγάπης πού δέν ἐξαρτᾶται ἀπό τά αἰ­σθή­ματα καί τή στάση τοῦ ἄλλου ἀπέναντί μας, μιᾶς ἀγά­πης πού δέν ἔχει τήν ἀναφορά της στήν ἰδέα τοῦ δι­καίου ἤ τοῦ ἀδίκου, ἀλλά ἀνα­φέρεται ἀπευ­θείας στόν Θεό, γι’ αὐτό καί παίρνει νέες δια­στά­σεις καί χαράσ­σει νέα ὅρια.

Το αναλόγιο φέρει μεγάλη ευλογία αλλά και ευθύνη.

Το να διακονείς στο αναλόγιο είναι μεγάλη ευλογία. Είναι μεγάλη ευλογία αλλά και μεγάλη ευθύνη.
Χρειάζεται να γνωρίζεις όχι απλά βυζαντινή μουσική, όχι μόνο τυπικό (τι θα πεις, πότε θα το πεις) αλλά κυρίως να έχεις εκκλησιαστικό φρόνημα.

Ο Θεός μου έδωσε την ευκαιρία να διακονήσω σε αναλόγια δίπλα σε καταξιωμένους και έμπειρους ιεροψάλτες.
Η αγάπη μου για την ψαλτική τέχνη είναι μεγάλη.
Την αγαπώ την βυζαντινή μουσική διότι είναι η μουσική της λογικής λατρείας μας. Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι η βυζαντινή μουσική αναπτύχθηκε ώστε να εξυπηρετεί τα Ιερά Μυστήρια και όχι να χρησιμοποιείται σε συναυλιακούς χώρους. Για να μην παρεξηγηθώ: Μέσα στους χώρους του Ιερού Ναού, μέσα στην λατρεία είναι κυρίως η θέση της. Εάν χρησιμοποιείται και εκτός των Ιερών Ναών, εκτός της λατρείας μας είναι κάτι το έκτακτο και φυσικά δεν είναι κάτι το κακό.

Ξέσπασε στον Θεό, όχι στους άλλους.

Όσο κι αν έχεις πληγωθεί δεν είναι λύση να πληγώσεις κι εσύ με την σειρά σου άλλους για να νιώσεις καλύτερα.

Μπορεί να έχεις πληγωθεί όμως μην επιτρέψεις η δική σου πληγή να γίνει νεύρα και οργή, θυμός και κακία προς τους άλλους· ειδικά προς ανθρώπους που δεν σου έχουν φταίξει σε τίποτα.

Καλύτερα να φωνάξεις προς τον Θεό παρά προς τους άλλους. Γιατί ο Θεός αντέχει την γκρίνια μας, τα νεύρα μας διότι μας αγαπά βαθιά και σταθερά και βλέπει τις πληγές μας. Ο άλλος άνθρωπος όμως μπορεί να μην έχει ούτε την υπομονή, ούτε την πνευματική κατάσταση, ούτε την αγάπη για να υπομείνει την εχθρότητά μας προς αυτόν και μπορεί να γίνει μεγάλη ζημιά στη σχέση μας.
Είναι αυτό το ανόητο που λέμε "εάν δεν ξεσπάσω στου δικούς μου, σε ποιους θα ξεσπάσω;" Αυτό είναι όμως τραγικό λάθος. Μην κάνουμε τους δικούς μας ανθρώπους σάκους του μποξ. Δεν μας φταίνε σε τίποτα. Διότι άλλο είναι να μοιράζεσαι τον πόνο σου, το παράπονό σου, την δοκιμασία σου με τον άνθρωπό σου, κι άλλο να βγάζεις νεύρα και φωνές επειδή σου συνέβη κάτι άσχετο με άλλον άνθρωπο ή κάποια άλλη κατάσταση που ο άνθρωπός σου ούτε έχει σχέση, ούτε μπορεί να διορθώσει τα πράγματα.

Ο Άγιος Πορφύριος για την μελαγχολία, την θλίψη και το άγχος.

Τό σπουδαῖο εἶναι νά μποῦμε στήν Ἐκκλησία. Νά ἑνωθοῦμε μέ τούς συνανθρώπους μας, μέ τίς χαρές καί τίς λύπες ὅλων. Νά τούς νιώθουμε δικούς μας, νά προσευχόμαστε γιά ὅλους, νά πονᾶμε γιά τήν σωτηρία τους, νά ξεχνᾶμε τούς ἑαυτούς μας. Νά κάνομε τό πᾶν γι’ αὐτούς, ὅπως ὁ Χριστός γιά μᾶς. Μέσα στήν Ἐκκλησία γινόμαστε ἕνα μέ κάθε δυστυχισμένο καί πονεμένο κι ἁμαρτωλό. Κανείς δέν πρέπει νά θέλει νά σωθεῖ μόνος του, χωρίς νά σωθοῦν καί οἱ ἄλλοι. Εἶναι λάθος νά προσεύχεται κανείς γιά τόν ἑαυτό του, γιά νά σωθεῖ ὁ ἴδιος. Τούς ἄλλους πρέπει νά ἀγαπᾶμε καί νά προσευχόμαστε νά μή χαθεῖ κανείς· νά μποῦν ὅλοι στήν Ἐκκλησία. Αὐτό ἔχει ἀξία. Καί μ’ αὐτή τήν ἐπιθυμία πρέπει νά φύγει κανείς ἀπ’ τόν κόσμο, γιά νά πάει στό μοναστήρι ἤ στήν ἔρημο.

Μέσα στήν Ἐκκλησία, πού ἔχει τά μυστήρια πού σώζουν, δέν ὑπάρχει ἀπελπισία. Μπορεῖ νά εἴμαστε πολύ ἁμαρτωλοί. Ἐξομολογούμαστε, ὅμως μᾶς διαβάζει ὁ παπάς κι ἔτσι συγχωρούμαστε καί προχωροῦμε πρός τήν ἀθανασία, χωρίς καθόλου ἄγχος, χωρίς καθόλου φόβο.

Άρχισε να δροσίζει.

Ο καύσωνας του καλοκαιριού απομακρύνθηκε.
Βγαίνεις έξω και αναπνέεις αυτή την δροσιά και χαίρεται το μέσα σου.

Αναπνέεις...τι μεγάλο πράγμα κι αυτό. Να νιώθεις, να απολαμβάνεις το δροσερό φθινοπωρινό αγέρι που με το άγγιγμά του ρίχνει τα χρυσόξανθα φυλλαράκια από τα δέντρα.

Εάν μπορείς αδελφέ μου να απολαμβάνεις έτσι μία βόλτα είναι μεγάλη ευλογία.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ´ (Α´ ΛΟΥΚΑ): Η υπακοή είναι το μέσο για να υπερβούμε τον εγωισμό μας.

«Ἐπεί δέ τῷ ρήματί σου χαλάσω τό δίκτυον».

Ἕνα θαῦμα μᾶς παρουσίασε ἡ ση­μερινή εὐαγγελική περικοπή. Ὁ Χριστός χρησιμοποιεῖ τό πλοιάριο τοῦ ἀποστόλου Πέτρου, πού μόλις εἶχε ἐπιστρέψει στήν ἀκτή ἀπό μιά κουραστική νύκτα στή λίμνη τῆς Γενησαρέτ, γιά νά κηρύξει τόν λόγο του στούς ἀν­θρώπους πού περίμεναν νά τόν ἀκούσουν. Κι ὅταν τελειώνει τήν ὁμιλία του, ζη­τᾶ ἀπό τόν Πέτρο νά ἀνοι­χθεῖ καί πάλι στή θά­λασσα καί νά ρίξει τά δίκτυα του.

Ὁ Πέ­τρος ἀπαντᾶ ἀναφερόμενος στήν ὁλονύκτια καί ἀνεπιτυχῆ του προσπάθεια νά πιάσει ψά­ρια, ἀλλά δέν διστάζει νά ἀνταπο­κρι­θεῖ καί στήν προτρο­πή τοῦ Χρι­στοῦ: «ἐπί δέ τῷ ρήματί σου χαλάσω τό δίκτυον».

Ἡ ἀνθρώπινη λογική μου καί ἡ ἐμπειρία μου μοῦ λέγει ὅτι εἶναι μάταιος κόπος, ὅτι εἶναι ἀδύνατο νά πιάσω ψάρια αὐτή τήν ὥρα, ὅταν δέν μπόρεσα νά τό κάνω μέ­σα στή νύκτα, ἀλλά γιά χάρη σου, ἀλλά ἀφοῦ τό λές ἐσύ, Κύριε, θά ἀνοίξω καί πάλι τά δίχτυα καί θά τά ἁπλώσω στή θάλασσα.

Ρήματα ζωής

Οι άνθρωποι που μας παρακολουθούν, μπορούν να μας βοηθήσουν, αρκεί να τους επιτρέπουμε με τον ταπεινό μας χαρακτήρα, διότι, εάν -Θεός φυλάξοι! – ζούμε μέσα στην αντάρα, θα νομίζουμε ότι και όλος ο κόσμος σε τέτοια ατμόσφαιρα ζει, και δεν θα ανησυχούμε καθόλου και όλο άρρωστοι θα είμαστε μέσα στην ομίχλη, μέχρι να πεθάνουμε άρρωστοι.

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης  

Αμαρτάνουμε όταν θεληματικά δεχόμαστε τους λογισμούς και τους αναπτύσουμε μέσα μας. Όταν όμως, αυτοί κινούνται ανεξέλεχτα, δίχως τη δική μας συνειδητή συνεργασία, δεν φταίμε σε τίποτα. Φτάνει, τέτοιους αδέσποτους λογισμούς να μην τους ακολουθούμε.

Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος         

Αποφθέγματα Αγίων

Η ζωή στη γη είναι πολύ μικρή, αφάνταστα μικρή. Αλλά μας έχουν δοθεί πολλά σ’ αυτή τη μικρή χρονική περίοδο της ζωής μας, προκειμένου να μπορέσουμε να στραφούμε προς τον Θεό εκ βάθους καρδίας. Εκείνος είναι που μπορεί να μεταμορφώσει και να αναστήσει τις ψυχές μας. Οι χριστιανοί είμαστε πράγματι πολύ τυχεροί, που έχουμε την Υπεραγία Θεοτόκο να πρεσβεύει για μας ενώπιον του θρόνου του Θεού. ( Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα )

Ὅσο περισσότερο προσεγγίζει ὁ ἄνθρωπος τὸν Θεό, τόσο πιὸ πολὺ ἁμαρτωλὸ χαρακτηρίζει τὸν ἑαυτό του. Ὁ προφήτης Ἡσαΐας ὅταν εἶδε τὸν Θεὸ ἀποκαλοῦσε τὸν ἑαυτό του ταλαίπωρο καὶ βρωμερό. ( Ἀββᾶς Ματώης )

Σοφά λόγια αγίων γερόντων.

Ρώτησε κάποιος ένα γέροντα, πόσα χρόνια έχει στο Άγιο Όρος και του απάντησε.
Χρόνια πολλά έχω, προκοπή δεν έχω. Και τα τσακάλια στην έρημο ζουν, αλλά τσακάλια μένουν.

Είπε γέρων. Όσο πνευματικότερος είναι ο άνθρωπος, τόσο λιγότερα δικαιώματα ζητάει από αυτήν την ζωή. 

Συμβούλευε ένα φωτισμένος μοναχός. Να έχεις αγάπη προς όλους, αλλά ιδιαίτερες σχέσεις με κανένα. 

Λόγια Σοφά για τα γηρατειά και την ζωή.

Αν θες να παραμείνεις νέος, πρέπει να συναναστραφείς νέους ανθρώπους. Αν θες να γεράσεις, προσπάθησε να τους μιμηθείς.

Μη φοβάσαι να γεράσεις. Είναι πολλοί εκείνοι που ποτέ δεν είχαν αυτό το προνόμιο.

Μην ανησυχείς για το πώς θα αποφύγεις τον πειρασμό. Όσο μεγαλώνεις θα σ’ αποφεύγει αυτός.

Ο ηλικιωμένος άνθρωπος που τον αγαπούν είναι σαν χειμώνας με λουλούδια.

Μονάχα να ‘ξεραν οι νέοι. Μονάχα να μπορούσαν οι γέροι.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

«Χριστῷ συνεσταύρω­μαι· ζῶ δέ οὐ­κέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χριστός».

Κυριακή μετά τήν ἑορ­τή τῆς ὑψώ­σεως τοῦ τι­μίου καί ζωοποιοῦ Σταυ­­ροῦ, καί, ἐνῶ τό εὐ­αγγελικό ἀνά­γνωσμα μᾶς ὑπενθύμισε τήν προ­­τροπή τοῦ Ἰησοῦ πρός ὅποιον θέλει νά εἶναι πιστός μαθητής του νά σηκώσει τόν σταυρό του καί νά τόν ἀκολουθήσει, στό ἀπο­στο­λικό ἀνά­γνωσμα ὁ πρωτοκορυφαῖος τῶν ἀποστόλων προχωρεῖ ἕνα βῆμα πιό πέρα.

Ὁμολογεῖ ὁ ἀπόστο­λος Παῦλος ὅτι δέν ἀρ­κεῖται ἁπλῶς στό νά ἄρει τόν σταυρό του καί νά ἀκολουθήσει τόν Χρι­στό, ἀλλά ὅτι ἡ ζωή του εἶ­ναι μία συνάντ­η­ση μέ τόν Χριστό ἐπί τοῦ σταυροῦ καί μία ταύτιση τῆς ζωῆς του μέ τή ζωή τοῦ Χρ­ι­στοῦ. «Χριστῷ συνεσταύ­ρω­μαι· ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐμοί Χρι­στός».