Άγιος Νικόδημος ο Βεροιεύς: Ο προστάτης των "κολασμένων".

Φανέρωσες την ευτέλεια της κούφιας ελευθερίας και εξυπνάδας μας.
Κανείς ευσεβοφανής δεν μπορεί να σταθεί κοντά σου, δεν μπορεί ν’αγγίξει την καρδιά και τον νου σου.
Οι κινήσεις σου, τα λόγια σου, η συμπεριφορά σου χωρίς λογική, χωρίς ντροπή, χωρίς προετοιμασία.
Ήταν η ζωή σου ένας πονοκέφαλος για τους εκκλησιαστικούς,, ένα αίνιγμα για τους απλούς, ένα χάδι για τους αμαρτωλούς.
Η Χάρις του Πνεύματος που σκήνωσε μέσα σου σε ωθεί. Εισπνεύεις και εκπνεύεις αυτή τη χαρά της παρουσίας Του. Δεν σε νοιάζει το σκάνδαλο. Πάντα θα υπάρχουν αυτοί που δεν αντέχουν την απλότητα, την συγχώρεση και την αγάπη.

Εσύ είσαι πάνω απ’αυτά. Ελεύθερος.
Ελεύθερος όχι μόνο από τα ανθρώπινα πάθη αλλά ακόμα και από τις αρετές, εκείνες που πραγματώνονται αποκομμένες από την Χάρη, ευνουχισμένες από την φιλανθρωπία.
Δεν σε αγγίζουν οι βρισιές των χριστιανιών,δεν σε πειράζουν οι χλευασμοί των συνμοναστών σου. Τα έχεις προσπεράσει εδώ και καιρό όλα αυτά.Το μόνο που κάνεις είναι να είσαι του Χριστού και όλων.
Η απόρριψη έχει γίνει η τροφή της μεγαλοσύνης σου, η συντροφιά της νήψης σου, η ερωμένη της ταπείνωσής σου.
Μένεις αγνός, αφήνοντας τις πόρνες να δούνε το κάλλος της ψυχής σου. Μένεις ελεύθερος, αφήνοντας τις αμαρτωλές ψυχές να γευτούν την ελευθερία που ζεις. Και είναι άλλες οι σχέσεις που αναπτύσσονται σε κείνα τα καπηλειά, σε εκείνα τα πορνεία.
Το κάλλος σου φωτίζει τις πληγωμένες εκείνες υπάρξεις, τις δίνει ελπίδα.
Και είναι εκείνες οι βραδιές μαζί σου αξέχαστες. Τους αλλάζεις την ζωή μέσα σε ένα βράδυ, μέσα στην γλυκύτητα της συγκατάβασής σου, της τρυφερής καρδιάς σου.
Και μετά πάλι χάνεσαι. Ένας απλός ρασοφόρος. Ένας ρασοφόρος που όλη μέρα δουλεύει και τα βράδια του τα ξοδεύει στα στέκια της αμαρτίας, όχι όμως για να πέσει κι αυτός αλλά για ν’ αναστήσει νεκρούς.
Προηγήθηκε κόπος, βία, μέχρι να έρθει αυτή η πνευματική ανάπαυση στην ζωή σου, αυτή η άνεση να κινείσαι απαθώς, να μιλάς ακατάκριτα, να ζεις ως έσχατος.
Μέγας μέσα στην αδοξία σου, σοφός μέσα στην μωρία σου, μοναχός ανάμεσα σε πόρνες. Απαθής. Κινήσε ως νεκρός. Ζεις αλλού. Υπάρχεις ως ελεημοσύνη. Για άλλους το φως της Χάρης που έλαβες γίνεται φωτιά και καίει, δεν μπορούν να το καταλάβουν και γι’αυτό το αναθεματίζουν – όπως κάνουνε πάντα οι άνθρωποι-, για άλλους όμως είναι παρηγοριά που προσφερεί θαλπωρή, κατάνυξη και γλυκύτητα.
Θανατώνεσαι ένα βράδυ από τα αφεντικά των πορνείων. Σε σκοτώνουν γιατί τους χαλάς την δουλειά. Σε θανατώνουν βίαια γιατί προσφέρεις διέξοδο σε ψυχές που η ζωή τους ήταν ένα αδιέξοδο.
Θάβεσαι σαν αδέσποτο σκυλί έξω από το μοναστήρι σου, ως μίασμα για την μοναστηριακή αδελφότητα, ως σκάνδαλο που πρέπει να ξεχαστεί.
Όλοι σε θεωρούν έκτρωμα ακολασίας. Μόνο εκείνες οι γυναίκες ξέρουν την αλήθεια. Μόνο εκείνες οι ψυχές γνωρίζουν ποιος είσαι, τί είσαι.
Έχουν πάρει όμως όρκο να μην μιλήσουν. Και είναι η σιωπή τους το μαρτύριό τους.
Η Χάρις όμως σε πρόδωσε Άγιέ μου.
Η Χάρις σε φανέρωσε. Τα λείψανά σου γέμισαν τον τόπο ευωδία. Θαύματα στον τάφο σου.
Θαύματα πάνω στον τάφο εκείνου που τα βράδια γύριζε και νουθετούσε τις πόρνες, που τις γέμιζε προικιά και τις πάντρευε.
Τότε η αλήθεια έσπασε τον όρκο της. Οι πρώην πόρνες μίλησαν.
Και ήτανε τότε που αυτοί που σε κατέκριναν έκλαψαν πικρά, αυτοί που σε αδίκησαν δάκρυσαν, και εκείνες που ευεργετήθηκαν λευτερώθηκαν από το μυστικό σου και πλέον χαμογέλασαν.
Η Χάρις σε πρόδωσε Άγιέ μου.
Και τώρα που οι νύχτες σου τελείωσαν και ζεις μέσα στην ανέσπερη ημέρα των ουρανών είμαι σίγουρος ότι τα βράδια κατεβαίνεις κάτω στην γη, περιπλανιέσαι στα σοκάκια, και χαϊδεύεις με το πέρασμά σου τις συνειδήσεις μας, μας δίνεις ελπίδα, μας δείχνεις που μπορεί ο άνθρωπος να φτάσει, μας θυμίζεις μέσα στο σκοτάδι μας το φως που υπάρχει, μας καθοδηγείς από την κόλαση στον παράδεισο, από την γη στον ουρανό, από την φθορά στην αφθαρσία, από την μοναξιά στην κοινωνία, από την αμαρτία στην Χάρη, από τον θάνατο στην ζωή.
Εσύ που κατάλαβες, που πόνεσες, που παρηγόρησες, που άκουσες, που συγχώρεσες, που συνέπασχες, που νουθέτησες, που σωφρόνησες.
Εσύ που μισήθηκες γιατί αγάπησες αληθινά.
Δεν έμεινες στα συνηθισμένα, γιατί δεν ήσουν συνηθισμένος.
Ήσουν τρελός. Ήσουν ερωτευμένος.
Ήσουν έτοιμος να ταπεινωθείς και όχι να προσβληθείς.
Και αυτό δεν είναι συνηθισμένο.
Το όνομά σου για μας είναι Νικόδημος. Άγιος Νικόδημος ο δια Χριστόν σαλός, ο Βεροιεύς.
Για κάποιους όμως ήσουν απλά ο ανώνυμος άγγελος που σαν αστραπή ήρθε, έλαμψε,  -έδωσε φως στην ζωή τους, ευεργέτησε- και χάθηκε.
Ακόμα και οι «κολασμένοι» έχουν τον προστάτη τους.
Ακόμα και οι «κολασμένοι» μπορούν να αγιάσουν ακούγοντάς σε Άγιε.
Γιατί τελικά ακόμα και οι «κολασμένοι» έχουν δικαίωμα στον παράδεισο.


24 Νοεμβρίου, μνήμη Αγίου Νικοδήμου του δια Χριστού σαλού του Βεροιέως

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος