ΚΥΡΙΑΚΗ Β´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ: Τα τέσσερα στάδια προς την θέωση.

 

 

«Ἔρχονται φέ­ρον­τες πρός αὐ­τόν παραλυτικόν αἰρόμενον ὑπό τεσσάρων» (Μαρκ. 2.3).

Δευτέρα Κυριακή τῶν Νηστειῶν καί ἡ Ἐκ­κλη­σία μας προβάλλει  δύο θαύματα. Τό πρῶτο εἶ­ναι τό θαῦμα τῆς θε­ρα­πείας τοῦ πα­ρα­­λυ­τικοῦ, πού μᾶς πα­ρουσίασε ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή. Τῆς θεραπεί­ας ἑνός τα­λαι­πώ­ρου ἀν­θρώπου, πού ἀφοῦ, προφανῶς, εἶ­χε δο­κι­μά­σει νά θερα­πευ­­θεῖ μέ τά ἀνθρώπι­να μέσα χωρίς ἀποτέλεσμα, ἔσπευσε νά ζη­τή­σει τήν ἴαση ἀπό τόν Ἰησοῦ.

Τό δεύτερο θαῦμα εἶ­ναι τό θαῦμα τῆς θεώ­σεως τοῦ ἀνθρώπου, τό ὁποῖο προβάλλει τιμώ­ν­τας αὐτή τήν Κυριακή τή μνήμη τοῦ ἁγίου Γρηγο­ρίου τοῦ Παλαμᾶ, ἀρ­χι­ε­πισκόπου Θεσσαλο­νί­κης τοῦ θαυματουρ­γοῦ.

Καί παρότι τά δύο θαύ­­ματα δέν φαίνεται νά συνδέονται μεταξύ τους, διότι σέ μία ἐπι­πό­λαιη προσέγγιση τό πρῶτο ἀφορᾶ τό σῶμα καί τό δεύτερο τήν ψυ­χή τοῦ ἀνθρώπου, στήν πραγματικότητα συνδέ­ον­ται στενά. Διότι ἡ θε­ραπεία τοῦ παραλύτου πραγ­μα­­τώνεται μέ τούς λό­γους τοῦ Ἰησοῦ: «Τέ­κνον ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου». Καί ἡ προσ­φώνηση αὐτή τοῦ Χρι­στοῦ πρός τόν παρά­λυ­το δείχνει ὅτι καί αὐ­τός ἀπολαμβάνει τήν ἰδι­ό­τητα τοῦ τέκνου τοῦ Θεοῦ, ὅπως καί ἐκεῖ­νος ὁ ὁποῖος ἀγω­νί­ζεται διά τῆς προσευ­χῆς καί τῆς καθάρσεως τοῦ νοός νά δεχθεῖ τήν ἔλλαμψη τοῦ θείου φω­τός.

Kι ἄν τό πρῶτο θαῦμα ἔγινε ἐφικτό, γιατί τέσ­σερις ἄνθρωποι σήκω­σαν στά χέρια τό φο­ρεῖο τοῦ παραλυτικοῦ καί ἄνοιξαν τή στέγη τοῦ σπιτιοῦ μέσα στό ὁποῖο βρισκόταν ὁ Χρι­στός γιά  νά τόν φέρουν ἐνώπιόν του, κα­ταβά­λο­­ν­τας ὑπεράν­θρωπη δη­­λαδή προσπάθεια, ἀνά­­λογη προσπάθεια ἀπαιτεῖ καί τό δεύτερο θαῦμα, τό θαῦμα τῆς θε­ώσεως τοῦ ἀνθρώ­που.

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Περί συγχωρήσεως.

 

– Γέροντα, δὲν μπορῶ νὰ συγχωρήσω εὔκολα τοὺς ἄλλους.

– Ἐσὺ δὲν θέλεις νὰ σὲ συγχωρῆ ὁ Χριστός;

– Πῶς δὲν θέλω, Γέροντα;

– Τότε, γιατί κι ἐσὺ δὲν συγχωρεῖς τοὺς ἄλλους; Αὐτὸ πρόσεξέ το πολύ, γιατί στενοχωρεῖ τὸν Χριστό. Εἶναι σὰν νὰ σοῦ χάρισε δέκα χιλιάδες τάλαντα κι ἐσὺ νὰ μὴ θέλεις νὰ χαρίσης στὸν ἄλλον ἑκατὸ δηνάρια. Νὰ λὲς μὲ τὸν λογισμό σου: «Πῶς ὁ Χριστὸς ποὺ εἶναι ἀναμάρτητος μὲ ἀνέχεται συνέχεια, καὶ ἀνέχεται καὶ συγχωρεῖ δισεκατομμύρια ἀνθρώπους, κι ἐγὼ δὲν συγχωρῶ μία ἀδελφή;».

Ομιλία στην Β' Κυριακή των Νηστειών

 

(Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς)

 

Ἡ (νηστεία εἶναι) ὁδός, μέ τήν ὁποία ἐσύ καί ἐγώ βαδίζουμε πρός τήν Ἀνάστασι. Τήν ἀνάστασι τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς. Ναί. Καί ἐσύ καί ἐγώ. Γι’ αὐτό ἡ νηστεία εἶναι θαυμαστή. Γιατί εἶναι ἕνας δρόμος. Γιά ποῦ; Γιά τήν Ἀνάστασι. Καί λοιπόν, αὐτό τί σημαίνει; Σημαίνει Ἀνάστασι – νίκη κατά τοῦ θανάτου· Ἀνάστασι – νίκη κατά τῆς ἁμαρτίας· Ἀνάστασι – νίκη κατά τοῦ διαβόλου. Αὐτό εἶναι ἡ νηστεία!

 

Σέ ἕνα θαυμάσιο στιχηρό αὐτῶν τῶν ἡμερῶν ψάλλαμε καί προσευχηθήκαμε: «Ἀκολουθήσωμεν τῷ διά νηστείας ἡμῖν, τήν κατά τοῦ διαβόλου νίκην ὑποδείξαντι, Σωτῆρι, τῶν ψυχῶν ἡμῶν» (Πέμπτη Α΄ Ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν, Ἀπόστιχα Ἑσπερινοῦ).

 

Νηστεία – νίκη κατά τοῦ διαβόλου. Νά ἡ καλή εἴδησι, πού ὁ Κύριος μᾶς ἔφερε. Θέλεις νίκη κατά τῆς ἁμαρτίας; Θέλεις νίκη κατά τοῦ ἐφευρέτου τῆς ἁμαρτίας, κατά τοῦ ἰδίου τοῦ διαβόλου; Ὁρίστε, ἡ νηστεία –λέγει ὁ Σωτήρ.

 

Ναί, μέ τήν νηστεία ἐσύ γίνεσαι ὁ μεγαλύτερος νικητής σέ αὐτόν τόν κόσμο. Ποιός νίκησε τόν διάβολο, ποιός, ἐκτός ἀπό τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό; Κανένας ἄλλος. Γι’ αὐτό, Αὐτός εἶναι ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου, διότι μόνο Αὐτός εἶναι Θεός, πιό ἰσχυρός ἀπό τόν διάβολο. Ὅλα τά ἄλλα εἶναι πιό ἀνίσχυρα ἀπό αὐτόν. Καί ἐμεῖς, ἀκολουθώντας Τον, στήν πραγματικότητα ἀκολουθοῦμε τόν Νικητή πού μᾶς δίνει πάντοτε τήν νίκη κατά τοῦ διαβόλου, κατά τοῦ κάθε διαβόλου πού μᾶς ἐπιτίθεται γιά νά μᾶς νικήσῃ καί νά μᾶς ρίξῃ στήν ἁμαρτία. Σέ τί, δηλαδή; Στόν θάνατο.

ΚΥΡΙΑΚΗ Α´ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ): Καθαρότητα καρδιάς και ορθότητα πίστης.

 

 

«Ἀπεκρίθη ὁ Ἰησοῦς καί εἶπεν αὐτῷ· ὅτι εἶπόν σοι, εἶδόν σε ὑποκάτω τῆς συ­κῆς πιστεύεις; μείζω τούτων ὄψει» (Ἰωάν. 1.50).

Μία συνάντηση περιγράφει σήμερα τό ἱερό εὐαγγέλιο, μία συνάντηση τοῦ Ἰη­σοῦ μέ ἕναν ἄγνωστό του ἄνθρωπο, τόν Ναθαναήλ, τόν φίλο τοῦ Φιλίππου ἀπό Βηθσαϊδά τῆς Γαλιλαίας.

Ἡ συνάντηση αὐτή εἶναι μία ἀπό τίς πρῶτες τοῦ Ἰησοῦ στήν ἀρχή τοῦ δημο­σίου βίου του, κατά τήν ὁποία ὅμως προαναγγέλει ἤδη τό μεγαλεῖο τῆς πί­στεως. Ὁ Ναθαναήλ πλησιάζει τόν Ἰη­σοῦ μαζί μέ τόν Φίλιππο, πού ἐντυπω­σια­­σμένος ἀπό τή συνάντησή του μέ τόν Χριστό, θέλει νά τόν γνωρίσει καί στόν φίλο του. Καί ἐνῶ δέν εἶχαν ἀκό­μη συστηθεῖ, ὁ Ἰησοῦς τόν προσφωνεῖ ὡς «ἀληθῶς Ἰσραηλίτη ἐν ᾧ δό­λος οὐκ ἔστιν», προκαλώντας τήν ἀπορία τοῦ Ναθαναήλ, πού μέ τή σει­ρά του δέν δι­στάζει μπροστά στά ἀποκαλυπτικά λό­για τοῦ Χριστοῦ νά ὁμολογήσει ἀμέ­σως τήν πίστη του στή θεότητά του. «Σύ εἶ ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ, σύ εἶ ὁ βασιλεύς τοῦ Ἰσρα­ήλ».

KΥΡΙΑΚΗ ΤΥΡΙΝΗΣ: Η Σωτηρία μας είναι κοντά στον Χριστό.

 

«Νῦν ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἤ ὅτε ἐπιστεύσαμεν» (Ρωμ. 13.11).

Μέ μία διαπίστωση ἄρχισε, ἀδελφοί μου, τό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, μέ μία διαπίστωση, στήν ὁποία δέν χωρᾶ γιά τόν ἀπόστολο Παῦλο πού τήν κάνει καμία ἀπολύτως ἀμφιβολία. «Νῦν», τώρα, αὐτή τή χρονική στιγμή πού μιλᾶμε, γρά­φει ὁ ἀπόστολος Παῦλος πρός τούς Χρι­στια­νούς τῆς Ρώμης, εἶναι ἡ σωτηρία πιό κοντά ἀπό κάθε ἄλλη φορά, ἀπό κάθε τι πού νομίζαμε ποτέ καί πιστεύαμε. Καί αὐ­τό τό «νῦν», αὐτό τό τώρα, δέν εἶναι μία χρονική στιγμή στό παρελθόν πού ἔχει ἤδη περάσει καί τήν ἔχουμε χάσει, ἀλλά εἶναι ἕνα διαρκές παρόν, εἶναι ἡ κάθε στιγμή τῆς ζωῆς μας καί τοῦ χρόνου πού ὁ Θεός μᾶς χαρίζει.

῾Ο λόγος, λοιπόν, σήμερα γιά τή σω­τη­ρία καί γιά τό πόσο κατανοοῦμε καί συμ­με­ριζό­μαστε καί ἐμεῖς, οἱ πιστοί τοῦ 21ου αἰώνα, τήν ἄποψη τοῦ πρωτοκορυφαίου ἀποστόλου ὅτι ἡ ἡ σωτηρία εἶναι κοντά μας.

Ἡ λέξη σωτηρία εἶναι μία λέξη πού ἐπανέρχεται συχνά στό ἐκκλησιαστικό μας λεξιλόγιο, ὅμως οἱ περισσότεροι ἀπό ἐμᾶς νομίζουμε πώς εἶναι κάτι μακρυνό, κά­τι μελλοντικό, κάτι πού δέν ἐξαρτᾶται ἀπό ἐμᾶς ἀλλά ὀφείλουμε νά ἀγωνισθοῦ­με γιά νά τό ἀποκτήσουμε.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΠΟΚΡΕΩ: Το κριτήριο της διαίρεσης των ανθρώπων.

 

 

«Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πα­τρός μου, κλη­ρο­νομήσατε τήν ἡτοι­μα­­­σμένην ὑμῖν βασι­λεί­αν ἀπό κα­τα­βολῆς κό­σμου» (Ματθ. 25.34).

 Ἐνώπιον μιᾶς μελ­λο­ν­­τικῆς πραγματικό­τη­τος μᾶς μεταφέρει τό σημερινό εὐαγγέλιο· μιᾶς πραγματικότητος κοι­νῆς γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους. Συγχρόνως ὅμως μᾶς προϊδεάζει γιά τό τί θά συμβεῖ ἐκείνη τή φο­βερή ἡμέρα ἀλλά καί τό τί θά πρέπει νά προσέ­ξουμε, ἐάν θέλου­με νά ἀκούσουμε καί ἐ­μεῖς τό «δεῦτε οἱ εὐλο­γημένοι τοῦ Πα­τρός μου, κληρο­νο­μή­σατε τήν ἡτοιμα­σμέ­νην ὑμῖν βασι­λεί­αν».