«ΕΝ ΤΗ ΚΟΙΜΗΣΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ ΟΥ
ΚΑΤΕΛΙΠΕΣ ΘΕΟΤΟΚΕ»
Είναι μερικές λέξεις τόσο όμορφα
συνταιριασμένες, τόσο υπέροχα ενωμένες, τόσο άγια δοσμένες και δεμένες, που δεν
μπορείς να τις ξεχωρίσεις, να μιλήσεις γι’ αυτές χωρίς ν’ αναφέρεσαι και πάλι
σε όλες μαζί. Και τούτες οι λέξεις περνούν στην αθανασία γιατί αναφέρονται στην
αθάνατη Κοίμηση του πιο αγαπημένου μας προσώπου του καλοκαιριού, του Αυγούστου,
της Εκκλησίας μας, της Παναγίας.
Έτσι
οι λέξεις Παναγία, Παράκληση, Κοίμηση, Δεκαπενταύγουστος, στήνουν δοξολογικό
χορό και ευχαριστιακή κίνηση στο Πρόσωπό της..
Κι’
εμείς οι πιστοί τι λέμε; «Πάμε στην Παράκληση», δηλαδή πάμε να συναντήσουμε την
Παναγία μας, την Κυρία Θεοτόκο που μας περιμένει στο σπίτι της, στην Εκκλησία,
που δεν έχει καμιά σημασία πού να βρίσκεται, σε βουνό ή θάλασσα στην Ενορία ή
σε προσκύνημα. Ξέρουμε σίγουρα πως είναι εκεί και μας περιμένει ν’ αποθέσουμε
της καρδιάς μας το λιβανωτό. Την προσευχή μας που δεν την ξεχωρίζουμε αν είναι
δοξολογική ή ευχαριστία, αν είναι ξεχείλισμα πόνου ή εξομολόγηση αμαρτωλής
καρδιάς. Σημασία έχει ότι ακούμε αλλά και σιγοψέλνουμε κι’ εμείς την «Μικρή» ή
«Μεγάλη Παράκληση».
Και
κάπου -κάπου- μυστικά ή φανερά στρέφουμε τα βλέμματά μας στην Εικόνα και
βλέπουμε την άγια της μορφή, άλλοτε χαρούμενη κι’ άλλοτε λυπημένη, με ποια
διάθεση ο καθένας την κοιτά.
Και
στο τέλος της ακολουθίας φεύγεις πολύ διαφορετικός από ό,τι ήρθες, γιατί είσαι
απόλυτα βέβαιος πως η στοργική Μάνα σε άκουσε, είδε τα αβόλιστα βάθη της
καρδιάς σου, και τώρα είναι η δική της η σειρά να κάνει το θαύμα!
Δεν
έχει σημασία ποιος είσαι και τι είσαι, αρκεί και μόνο που της εμπιστεύθηκες όλα
σου τα προβλήματα στη δική της αγάπη, που τα ψιθύρισες στο πάντοτε πρόθυμο να
ακούει αυτί της. Τα υπόλοιπα που δεν πρόλαβες ή και δεν σκέφτηκες θα τα
αναλάβει «η πιο γρήγορη βοήθεια».