Επειδή πιάνεις το χέρι του άλλου, δεν σημαίνει ότι νοιάζεσαι γι'αυτόν.

Εάν πλέον δεν χρειάζεται να εξηγείσαι στους άλλους και δεν θέλεις εξηγήσεις από τους άλλους τότε είτε τους έχεις συνηθίσει και σε έχουν συνηθίσει είτε τους έχεις αποδεχτεί και σε έχουνε αποδεχτεί.
----------------------
Η διαφορά είναι μεγάλη, μερικές φορές όμως δυσδιάκριτη.
Διαφορετικό είναι να ανέχεσαι τον άλλον και να σε ανέχεται ο άλλος από το να τον αποδέχεσαι όπως είναι και εκείνος το ίδιο.
----------------------

Σχέσεις: Κόλαση... ή δώρο Θεού;

Ο Σαρτρ έλεγε κάποτε: «οι άλλοι είναι η κόλασή μου». Και δεν είναι λίγοι βέβαια αυτοί οι οποίοι έχουν υιοθετήσει αυτή την άποψη, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα.

Πόσοι άραγε σήμερα αντιλαμβάνονται τη συνύπαρξη με τους άλλους ανθρώπους ως μία ευλογία, μία δωρεά η οποία έχει δοθεί από τον Θεό;

Μέσα από αυτή τη δωρεά του Θεού, ενισχύεται και η ανάπτυξη του κοινωνικού στοιχείου που είναι έμφυτο στον άνθρωπο.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΘΕΟΦΟΡΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Α΄ ΟΙΚOYMΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

Ένα τμήμα της αρχιερατικής προσευχής του Κυρίου, ευλογημένοι μας  Χριστιανοί, είναι η σημερινή ευαγγελική περικοπή. Προσεύχεται πρώτα για τον εαυτόν Του. Ζητεί να επανεύρει την ουράνιο και αθάνατη δόξα.

Γέροντας Νίκων Αγιορείτης: Ο διάβολος στο μυαλό.

Ἡ πάλη μὲ τοὺς λογισμοὺς

Οἱ ἄνθρωποι σκέπτονται περισσότερο ἀπὸ ὅσο ἀναπνέουν. Σὲ μία ἀναπνοὴ μποροῦμε νὰ κάνουμε χίλιες σκέψεις, καὶ αὐτὸ εἶναι κάτι ποὺ δὲν τὸ σκεπτόμαστε. Δὲ σκεπτόμαστε ὅτι οἱ σκέψεις ποὺ κάνουμε σχηματίζουν τὸν χαρακτήρα μας, διαμορφώνουν τὴν προσωπικότητά μας, οἱ σκέψεις ποὺ κάνουμε μᾶς δίνουν τὴν ταυτότητά μας καὶ παρουσιάζουν αὐτὸ ποὺ εἴμαστε, σὲ τέτοιο σημεῖο ποὺ ἕνας Ἀμερικανὸς φιλόσοφος λέει: “εἶστε αὐτὸ ποὺ σκέπτεστε”.

Ὁλόκληρη ἡ ζωὴ μας εἶναι ἀποτέλεσμα τῶν σκέψεών μας, μποροῦμε μὲ τὶς σκέψεις μας γιὰ παράδειγμα νὰ ἀλλάξουμε τὸ μέλλον μας, τὸ μέλλον μας δὲν εἶναι δεδομένο, δὲν ὑπάρχει γραφτό, δὲν ὑπάρχει κισμέτ, ἐμεῖς θὰ ἀποφασίσουμε ποιὸ θὰ εἶναι τὸ μέλλον μας. Μὲ τὶς σκέψεις μας μποροῦμε νὰ κάνουμε καὶ τὸν Θεὸ νὰ ἀλλάξει τὸ μέλλον ποὺ εἶχε κατὰ νοῦ Του γιά μᾶς.

Η αγάπη δεν μπορεί να γίνει κάτι το παρελθοντικό.

Ποτέ δεν μπορείς να πεις ότι "σε αγάπησα". Δηλαδή υπήρξε κάποια χρονική στιγμή που σ'αγαπούσα αλλά τώρα δεν σ'αγαπώ.
--------------------------
Η αγάπη δεν μπορεί να γίνει κάτι το παρελθοντικό.
--------------------------
Εάν νιώθουμε έτσι μάλλον δεν αγαπήσαμε· ίσως νοιαστήκαμε, ίσως ποθήσαμε, ίσως ερωτευτήκαμε, όμως δεν αγαπήσαμε.
Η αγάπη είναι κάτι το διαρκές "ουδέποτε εκπίπτει" όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος.
--------------------------
Είναι τραγικό να χρησιμοποιούμε την θεϊκή έννοια της αγάπης τόσο εύκολα εκφράζοντας τις πιο πολλές φορές τις προσδοκίες που έχουμε από τον άλλον.

Κυριακή του τυφλού: Κάθε δοκιμασία αποβλέπει στην πνευματική πρόοδο.

 

Το Ευαγγέλιον της σημερινής Κυριακής, ευλογημένοι μας Χριστιανοί, μας διηγείται ένα από τα σημαντικότερα θαύματα του Κυρίου. Ο ιερός ευαγγελιστής Ιωάννης, που αντιλαμβάνεται την μεγάλη αξία του θαύματος, εκθέτει όλες τις φάσεις και τις λεπτομέρειες της θεραπείας του εκ γενετής τυφλού. Αλήθεια πόσο μεγάλη και ευεργετική είναι η δύναμη του Θεού. Ενας δυστυχής άνθρωπος που δεν είχε ποτέ του αντικρίσει το φώς, δεν γνώριζε το γαλάζιο χρώμα του ουρανού, δεν ήξερε τη θάλασσα, τα δένδρα, τα πουλιά, δεν γνώριζε τα πρόσωπα των φίλων και συγγενών του, αυτός ο άνθρωπος με την θαυματουργική δύναμη του Κυρίου βρήκε το φώς του. Ανοιξε διάπλατα τα μάτια του και κοίταζε, θαύμαζε, και έκανε την ψυχή του ένα απέραντο πέλαγος ευτυχίας.

Εκφράζοντας μια απορία οι μαθητές του Χριστού μας, τον ρωτούν ποιός αμάρτησε για να γεννηθεί αυτός ο άνθρωπος τυφλός. Και ο Κύριος απαντά πως αιτία της δοκιμασίας του δεν είναι κανείς από τους δικούς του, αλλά για να δοξασθεί ο  Θ ε ό ς.  Ώστε λοιπόν, αποκαλύπτει ο  ίδιος ο Κύριος, πώς σε κάθε δοκιμασία δοξάζεται ο Θεός. Και η δόξα του Θεού είναι συνυφασμένη με του ανθρώπου την πρόοδο και την ευτυχία. Σ΄αυτό αποβλέπει ο πόνος. Αυτό απεργάζεται η δοκιμασία. Πρώτο αποτέλεσμα η σωτηρία του ανθρώπου. Βαθύτερη συνέπεια η δόξα του Θεού.

Υποκρισία: Το Κέλυφος του Θανάτου

Πόσο ὄμορφα ὁ λαός μας στά Βαλκάνια διακοσμεῖ αὐγά! Τόσο πιό ὄμορφα γιά νά στολίση τό Πάσχα. Γιά νά αὐξήση τήν χαρά τοῦ Πάσχα. Γιά νά κάνη τούς φιλοξενουμένούς του πιό εὐτυχεῖς. Κάποτε μάλιστα τά βαμμένα αὐγά ἀποτελοῦν πραγματικά ἔργα τέχνης. Ἄν τά βαμμένα αὐγά διατηρηθοῦν πάρα πολύ, σαπίζουν ἐσωτερικά καί ἀναδίδουν μιά ἀνυπόφορη δυσοσμία ἤ στό τέλος στεγνώνουν ἐντελῶς.

Τότε εἶναι πού τό χρωματισμένο κέλυφος διατηρεῖ μέσα του τόν θάνατο.

Πιό φοβερή εἶναι ἡ εἰκόνα τοῦ Ἰησοῦ γιά τούς ὑποκριτές, οἱ ὁποῖοι εἶναι ὅμοιοι «τάφοις κεκονιαμένοις, οἵτινες ἔξωθεν μέν φαίνονται ὡραῖοι, ἔσωθεν δέ γέμουσιν ὀστέων νεκρῶν καί πάσης ἀκαθαρσίας» (Ματθ. κγ´ 27).

Πρόσεχε τον εαυτό σου!

Ἡ ἑνότητα ψυχῆς καί μυαλοῦ εἶναι αὐτή πού κάνει τήν ἀνθρώπινή μας ὕπαρξη ξεχωριστή. Ποτέ πρίν δέν ἔχει ὑπάρξει ἄνθρωπος ἀπόλυτα ἴδιος μέ σένα· καί ποτέ δέν θά ξαναϋπάρξει. Ὁ καθένας ἀπό μᾶς εἶναι ἕνας καί μοναδικός σέ ὁλόκληρη τήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας.

Ὅμως ὑπάρχει καί ἀντίλογος.

-Κανένας δέν εἶναι ἀναντικατάστατος!

Αὐτό εἶναι λάθος. Ὅταν μιλᾶμε γιά δουλειές, τότε δέν τίθεται θέμα ἀντικατάστασης, ἀλλά διαδοχῆς. Στήν δουλειά του μπορεῖ, ὁ ἄνθρωπος νά ἀντικατασταθῆ. Ὡς πρός τήν ἴδια τήν ὕπαρξή του ὅμως, ὁ καθένας εἶναι ἀναντικατάστατος.
 

Κυριακή της Σαμαρείτιδος: Ο άνθρωπος ξεδιψά μέσα από την Μυστηριακή ζωή.

Ολόκληρη η ευαγγελική περικοπή της σημερινής Κυριακής, ευλογημένοι μας Χριστιανοί, είναι σοφή παρουσίαση των φάσεων της σωτηριώδους και μυστικής κατεργασίας ,που τελεσιουργήθηκε στη ψυχή της Σαμαρείτιδος γυναικός. Σε μιά ψυχή δηλαδή που για πολλά χρόνια ζούσε με ανηθικότητα και απρέπεια. Ο διάλογός της με τον Κύριο αρχίζει από θέματα τελείως άσχετα προς το εσωτερικό πρόβλημα της κάθαρσης και της μετάνοιας της ψυχής της, αλλά τελικά εκεί θα καταλήξει. Η ψυχική της κατάσταση γρήγορα γίνεται το επίκεντρον της συζήτησης και του ενδιαφέροντος του Κυρίου. Όταν λοιπόν αυτή αντιλαμβάνεται, οτι μπροστά της βρίσκεται ο Μεσσίας, γίνεται μέσα σε λίγες στιγμές η νοσταλγός της ζωής του φωτός και όταν είδε τις πρώτες ακτίνες της σωτηρίας, όταν γεύθηκε το ύδωρ της ζωής, εγκαταλείπει τα πάντα και γίνεται αυτομάτως κήρυκας και απόστολος του Χριστού. Το θείο πύρ είναι εκείνο κατά τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο, η σωτηριώδης θεία Χάρις που θέρμανε την καρδιά της και ως « ύδωρ ζών» ικανοποίησε τη δίψα της ψυχής της.

Εξομολόγηση και πνευματική καθοδήγηση

Ἡ Ἐκκλησία ἔχει δύο τρόπους καθοδηγήσεως τῶν ψυχῶν: Τήν ἀκρίβεια καί τήν οἰκονομία. Τά ζητήματα, πού ἐπιδέχονται οἰκονομία, ὁ Πνευματικός πρέπει νά τά χειρίζεται μέ προσοχή, προσευχή καί διάκριση, ὥστε νά προκύπτη ὠφέλεια καί ὄχι βλάβη. Στά ζητήματα ὅμως, πού δέν εἶναι ἐπιδεκτικά οἰκονομίας, νά εἶναι αὐστηρότατος, γιά νά μή κατακριθῆ ἐν ἡμέρᾳ Κρίσεως ὡς θεομάχος.

Αφού παντρεύτηκες ζήσε ως παντρεμένος.

Αφού παντρεύτηκες ζήσε ως παντρεμένος. Το λέγω αυτό διότι παρατηρείται το φαινόμενο, κάποιοι χριστιανοί που επέλεξαν τον έγγαμο βίο μετά από μερικά χρόνια να ξυπνά μέσα τους ένας «θείος ζήλος» ο οποίος γεννά λογισμούς και συμπεριφορές που τους απομακρύνουν από τα συζυγικά τους καθήκοντα.
Ενώ δηλαδή είναι παντρεμένοι, ίσως έχουνε και παιδιά θεωρούν ότι ήρθε καιρός να ζήσουν ως μοναχοί. Και δυστυχως αυτό το παίρνουν απόφαση μόνοι τους, χωρίς την συγκατάθεση των συζύγων τους.

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης: Ο διάβολος είναι δειλός και φοβιτσιάρης!

Στο εξωτερικό αρχονταρίκι του κελιού του ο Γέροντας Παίσιος άκουγε πονεμένους και μπερδεμένους ανθρώπους και σπάραζε ή καρδιά του. Ήθελε να τους βοηθήσει ουσιαστικά, αρχίζοντας με τη διδασκαλία κι επισφραγίζοντας την προσπάθεια με θερμή προσευχή το βράδυ. Γνώριζε πολύ καλά ότι ό ίδιος δεν μπορούσε να βοηθήσει κανέναν, πίστευε, όμως, ότι ό Θεός όλα μπορεί να τα κάνει, για αυτό και προσευχόταν με πόνο.

Το έργο του ήταν δύσκολο, γιατί συναντούσε την αντίδραση του διαβόλου. Ό Γέροντας είχε διαπιστώσει πολλές φορές ότι ό διάβολος με λύσσα πολεμούσε το πνευματικό του έργο. Κάποτε είχαν πάει στο καλύβι του δυο άνθρωποι, που αντιμετώπιζαν σοβαρά προσωπικά προβλήματα. Ό Γέροντας τους άκουσε με προσοχή και άρχισε να τους αναφέρει διάφορα παραδείγματα, προκειμένου να τονώσει την πίστη τους στο Θεό. Έβλεπε ότι οί άνθρωποι αυτοί διψούσαν να τον ακούσουν.

Ο Άγιος Χριστοφόρος, προστάτης των οδηγών

Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Χριστόφορος καταγόταν από ημιβάρβαρη φυλή και ονομαζόταν Ρεμπρόβος, που σημαίνει αδόκιμος, αδοκίμαστος, κολασμένος. Πιθανότατα έζησε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορος Δεκίου (249-251), όταν στην Αντίοχεια Επίσκοπος ήταν ο Άγιος Ιερομάρτυς Βαβύλας († Σεπτεμβρίου).

Ο Άγιος ως προς την εξωτερική εμφάνιση ήταν τόσο πολύ άσχημος, που απεκαλείτο «κυνοπρόσωπος».

Η μεταστροφή του στο Χριστό έγινε με τρόπο θαυμαστό. Συνελήφθη αιχμάλωτος σε μάχη, που διεξήγαγε το έθνος του με τα ρωμαϊκά στρατεύματα. Κατατάγηκε στις Ρωμαϊκές Λεγεώνες και πολέμησε κατά των Περσών, επί Γορδίου και Φιλίππου.

Όσιος Παΐσιος Αγιορείτης: Συμβουλές για την σχέση μας με τον πνευματικό.

Ένας πνευματικός άνθρωπος, όταν θέλη να βοηθήση κάποιον, προσπαθεί να τον συνδέση με τον Χριστό και όχι να τον δέση με τον εαυτό του. Στην συνέχεια χαίρεται, όταν καταφέρη να τον συνδέση με τον Χριστό, και ο άλλος αγωνίζεται προσβλέποντας στον Χριστό. Τότε και ο ένας και ο άλλος έχει τον μισθό του και τα πράγματα πάνε κανονικά. 

Όταν όμως ο άνθρωπος αγωνίζεται και κοιτάζη πως να ευχαριστήση αυτόν που προσπαθεί να τον συνδέση με τον Χριστό, αν δηλαδή μια ενέργειά του θα στενοχωρήση ή θα χαροποιήση εκείνον, και δεν κοιτάζη πως ο Χριστός βλέπει αυτήν την ενέργειά του, τότε ούτε τον άνθρωπο που τον βοηθάει ευχαριστεί, ούτε τον Χριστό, αλλά ούτε ο ίδιος ωφελείται, γιατί δεν δέχεται θεϊκή βοήθεια. 

Όσιος Παΐσιος Αγιορείτης: Να μην αγχώνεσαι για τίποτα.

 

Το άγχος είναι του διαβόλου. Όταν βλέπετε άγχος, να ξέρετε ότι εκεί έχει βάλει την ουρά του το ταγκαλάκι. Ο διάβολος δεν πηγαίνει κόντρα. Αν υπάρχη μια τάση, σπρώχνει και αυτός, για να ταλαιπωρήση και να πλανήση τον άνθρωπο. Τον ευαίσθητο λ.χ. τον κάνει υπερευαίσθητο. Όταν έχης διάθεση να κάνης μετάνοιες, σπρώχνει και ο διάβολος να κάνης περισσότερες από την αντοχή σου και, αν οι δυνάμεις σου είναι περιορισμένες, δημιουργείται μια νευρικότητα, γιατί δεν τα βγάζεις πέρα, και στην συνέχεια σου δημιουργεί άγχος με ελαφρά απελπισία κατ’ αρχάς και μετά συνεχίζει… 

Η εξομολόγηση ενός "αναμάρτητου".

Πρωτ. Γεωργίου Δορμπαράκη 

Ο κύριος που μπήκε στο εξομολογητάρι περίμενε στην αναμονή αρκετή ώρα. Τον είχε δει ο ιερέας μαζί με τους άλλους, όταν ξεκίνησε την εξομολόγηση. Ήταν αρκετά ευπαρουσίαστος και πολύ ευγενικός. Σταυροκοπήθηκε, φίλησε το χέρι του ιερέα, κάθισε στη θέση του εξομολογουμένου.
«Πρώτη φορά εξομολογείσθε;» ρώτησε ο ιερέας. «Δεν σας έχω ξαναδεί».
«Όχι, πάτερ. Εξομολογούμαι κατά καιρούς, αλλά δεν έχω σταθερό εξομολόγο. Όταν πλησιάζουν οι μεγάλες γιορτές, μπαίνω σε κάποιο ναό και όταν βρω πνευματικό εξομολογούμαι. Δεν θέλω να κοινωνώ χωρίς εξομολόγηση».
«Κάνετε πολύ σωστά. Κι αυτό δείχνει ότι μάλλον έχετε συναίσθηση των μυστηρίων της Εκκλησίας μας. Η ιερά εξομολόγηση – το γνωρίζετε – είναι από τα υποχρεωτικά λεγόμενα μυστήρια, μαζί με το βάπτισμα, το χρίσμα και τη θεία κοινωνία, γιατί δυστυχώς μετά το βάπτισμά μας αμαρτάνουμε. Οπότε ο Κύριος μάς το πρόσφερε ως τη μεγαλύτερη δωρεά: να μπορούμε και πάλι να καθαρίζουμε την ψυχή μας και να ξαναζούμε τη χάρη της αναγέννησής μας, όπως τότε που βγήκαμε από την αγία κολυμβήθρα. Αρκεί βεβαίως και η εξομολόγηση να γίνεται με τον σωστό τρόπο».

Οι Άγιοι Τιμόθεος και Μαύρα

Οι Άγιοι Τιμόθεος και Μαύρα, γεννήθηκαν στη κωμόπολη Παναπέα στην Θηβαΐδα της Αιγύπτου.

Ο Τιμόθεος ήταν αναγνώστης και κήρυκας του Ευαγγελίου στην Εκκλησία των Παναπέων και εκτελούσε τα ιερατικά του καθήκοντα με θερμότατο ζήλο και θαυμαστά αποτελέσματα. Το γεγονός αυτό προξενούσε ζηλοφθονία στους ειδωλολάτρες, οι οποίοι τελικώς τον κατήγγειλαν στον αδίστακτο ειδωλολάτρη έπαρχο Αρριανό, είκοσι μόλις μέρες μετά τον γάμο του με την Αγία Μαύρα. Ο Αρριανός κάλεσε τον Τιμόθεο να παραδώσει τα ιερά βιβλία του στην πυρά. Ο Τιμόθεος αρνήθηκε με παρρησία να καταστρέψει τα βιβλία του, λέγοντας στον έπαρχο ότι τα θεωρεί ως ιερά πνευματικά του όπλα και εφόδια. Οργισμένος ο Αρριανός υπέβαλε τον άγιο σε διάφορα βασανιστήρια, τα οποία ο Τιμόθεος υπέμεινε με παροιμιώδη υπομονή.

Να προσπερνάς τα "γιατί" και να μένεις στην αγάπη.

Καταναλώνουμε το χρόνο μας για να αναλύουμε τα πράγματα.
---------------------------
Προσπαθούμε να διεισδύσουμε σε όλα αυτά τα "γιατί" που γεννά ο λογισμός μας. Ο νους μας γυρνά και γυρνα γύρω από τα ίδια, ξανά και ξανά. Γι'αυτό ενώ δεν κάνουμε τίποτα σωματικά, κουραζόμαστε, γινόμαστε πτώμα. Ένα πτώμα λογισμών.
Δεν έχουμε αυτήν την "καλή αδιαφορία". Να πούμε "δεν με νοιάζει τι έγινε, γιατί έγινε, αν με αδίκησες, πόσο με αδίκησες".

Η τυφλή αγία: Οσία Ματρώνα

Ἡ Ὁσία Ματρώνα γεννήθηκε τὸ 1881 στὸ χωριὸ Σέμπινο Ἐπιφανίσκαγια τοῦ νομοῦ τῆς Τούλα, ποὺ σήμερα ὀνομάζεται Κομίφσκι, ἀπὸ εὐσεβεῖς καὶ ἐνάρετους γονεῖς, τὸν Δημήτριο καὶ τὴ Ναταλία. Ἡ Ὁσία εἶχε ἀκόμη τρία ἀδέλφια, τὸν Ἰβᾶν, τὸν Μιχαὴλ καὶ τὴν Μαρία. Οἱ γονεῖς της, ἐπειδὴ ἦταν φτωχοί, σκέφθηκαν νὰ δώσουν τὸ παιδὶ ποὺ περίμεναν στὸ ὀρφανοτροφεῖο τοῦ Γκολίτσιν. Ὅμως ἡ μητέρα τῆς Ματρώνας εἶδε, πρὶν τὴν γέννησή της στὸ ὄνειρό της ὅτι ᾖλθε καὶ κάθισε πάνω στὸ δεξί της χέρι ἕνα πουλὶ μὲ ἀνθρώπινη μορφὴ ἀλλὰ χωρὶς μάτια. Τότε θεώρησε τὸ ὄνειρό της ὡς σημεῖο πρὸς τὸν Θεό, ὅτι τὸ παιδὶ ποὺ θὰ φέρει στὸν κόσμο θὰ εἶναι σκεῦος ἐκλογῆς καὶ ἔτσι ἀποφάσισαν νὰ μὴν τὸ δώσουν στὸ ὀρφανοτροφεῖο.

Ἡ Ὁσία γεννήθηκε τυφλή. Στὴ βάπτισή της, ποὺ ἔγινε ἀπὸ τὸν ἱερέα Βασίλειο, εὐλαβῆ καὶ προορατικό, σχηματίσθηκε πάνω ἀπὸ τὴν κολυμβήθρα ἕνα ἀνάλαφρο σύννεφο ποὺ ἀνέδιδε εὐωδία. Ἦταν καὶ αὐτὸ σημεῖο ποὺ φανέρωνε τὴν πνευματικὴ πρόοδο ποὺ θὰ εἶχε ἡ Ἁγία.