ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ

Ναρκωτικά...

Δεν κόβονται κι εύκολα. Το όποιο ¨όπιο¨ καθενός.

Δεν είναι μόνο οι ουσίες.

Κυριακή ΚΕ΄: «...για χάρη του Χριστού...»

Σήμερα αγαπητοί μου αδελφοί, που η Μητέρα μας Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Αγίου Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου, ακούσαμε ως Αποστολικό Ανάγνωσμα, ένα απόσπασμα από την πρώτη επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς τους χριστιανούς της Κορίνθου. Πρόκειται για ένα κείμενο όπου με ρεαλισμό περιγράφεται η ζωή των Αποστόλων και όλα όσα υπέστησαν για την αγάπη και την πίστη τους στον Ιησού Χριστό. Ας ακούσουμε όμως ξανά το περιεχόμενό του στην καθημερινή μας γλώσσα ώστε να το κατανοήσουμε καλύτερα και να ωφεληθούμε πνευματικά.

Γράφει λοιπόν ο Απόστολος Παύλος: «Αδελφοί μου, μου φαίνεται όμως πως ο Θεός σ’ εμάς τους αποστόλους έδωσε την ελεεινότερη θέση, σαν να είμαστε καταδικασμένοι να πεθάνουμε στην αρένα. Γιατί γίναμε θέαμα για τον κόσμο, για αγγέλους και γι’ ανθρώπους. Εμείς παρουσιαζόμαστε ανόητοι για χάρη του Χριστού, ενώ εσείς είστε σοφοί χάρη στο Χριστό· εμείς είμαστε αδύναμοι, ενώ εσείς είστε δυνατοί· εμείς είμαστε περιφρονημένοι, ενώ εσείς είστε τιμημένοι! Ως αυτήν την ώρα πεινάμε, διψάμε, γυρνάμε με κουρέλια, ξυλοδαρμένοι, από τόπο σε τόπο χωρίς σπίτι, και μοχθούμε να ζήσουμε δουλεύοντας με τα ίδια μας τα χέρια. Στους εμπαιγμούς απαντάμε με καλά λόγια, στους διωγμούς με υπομονή, στις συκοφαντίες με λόγια φιλικά. Καταντήσαμε σαν τα σκουπίδια όλου του κόσμου, ως αυτήν την ώρα θεωρούμαστε τα αποβράσματα της κοινωνίας. Δεν σας τα γράφω αυτά για να σας κάνω να ντραπείτε, αλλά για να σας συμβουλέψω όπως ο πατέρας τ’ αγαπημένα του παιδιά. Γιατί κι αν ακόμα έχετε χιλιάδες δασκάλους στη ζωή σας με το Χριστό, δεν έχετε πολλούς πατέρες, αλλά μόνον ένα. Στη σωτήρια οικονομία του Ιησού Χριστού, εγώ σαν πατέρας σας γέννησα με το κήρυγμα του ευαγγελίου. Σας ζητώ λοιπόν να μου μοιάσετε» (Α΄ Κορινθίους, κεφ. 4, στίχ. 9-16).

Φοβάμαι την καρδιά εκείνη που φοβάται την ζωή.

Πολύ κρύο σήμερα...Δεν φοβήθηκα ποτέ το κρύο. Ίσως γιατί είχα ξύλα στο τζάκι, μια ζεστή κουβέρτα, μια μητρική αγκαλιά μέσα στο πατρικό μου...

Φοβάμαι όμως κάτι άλλο. Το φοβάμαι γιατί το αγαπώ...

Είναι η καρδιά εκείνη που ζει μέσα στα χειμωνιάτικα μονοπάτια των "γιατί", της απελπισίας, της απογοήτευσης.

Άγιος Σιλουανός: Η αμαρτία μας, αντανακλάται και στα πεπρωμένα του σύμπαντος κόσμου.

Ἡ ἁμαρτία διαπράττεται προπαντὸς στὸ μυστικὸ βάθος τοῦ ἀνθρωπίνου πνεύματος, ἀλλὰ τὸ ἀντίτιμο αὐτῆς πλήττει τὸν ὅλον ἄνθρωπον.

Ὅταν αὐτὴ συντελεσθῆ, ἀντανακλᾶται στὴ ψυχικὴ καὶ φυσικὴ κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου, στὴν ἐξωτερική του ἐμφάνιση, στὰ πεπρωμένα τοῦ ἁμαρτήσαντος, ἐξέρχεται ἀναπόφευκτα πέραν τῶν ὁρίων τῆς ἀτομικῆς του ζωῆς καὶ βαρύνει διὰ τοῦ κακοῦ, τὴν ζωὴ ὁλοκλήρου της ἀνθρωπότητος, καὶ συνεπῶς ἀντανακλᾶται καὶ στὰ πεπρωμένα τοῦ σύμπαντος κόσμου.

Συνεπῶς, κοσμικῆς σημασίας δὲν εἶχε μόνον τὸ ἁμάρτημα τοῦ Προπάτορος Ἀδάμ.

Κάθε ἁμάρτημα, φανερὸ ἤ ἀφανές, ἑκάστου ἑνὸς ἀπὸ ἐμᾶς, ἐπηρεάζει τὰ πεπρωμένα ὄλου τοῦ κόσμου.

Χριστιανική ζωή ως μια σχέση ερωτική...

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης γράφει: «ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν» (Ἰω. 4,16). Πολλοὶ ἀπὸ μᾶς ζητοῦμε τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ στὰ ὑλικὰ πράγματα. Ἄν μᾶς δίνει τὴν ὑγεία μας, ἄν προστατεύει τὴ ζωή μας, τὰ παιδιά μας, ἄν μᾶς δίνει ἄφθονα ὑλικὰ ἀγαθά, τότε λέμε ὅτι ὁ Θεός μᾶς ἀγαπᾶ. Κάνουμε όμως λάθος.

Ο Θεός δεν θέλει απλά να περνάς καλά σε αυτήν την ζωή.  Δεν είναι η αγάπη του Θεού τόσο ρηχή.

Τρεις φίλοι βοηθούν έναν άστεγο άνδρα με έναν ιδιαίτερο τρόπο (ΒΙΝΤΕΟ)

Η αγάπη προς τον συνάνθρωπο βρίσκει πάντα τρόπο να εκφραστεί.

Στο παρακάτω βίντεο τρεις φίλοι βοηθούν έναν άστεγο άνδρα με έναν πρωτότυπο τρόπο. 

 Δείτε το βίντεο παρακάτω.

π.Αλέξανδρος Σμέμαν: Γιατί πιστεύω;

Γιατί πιστεύω ; Κοιτάζω μέσα μου , μέσα στις εμπειρίες και στα αισθήματα μου και μολοταύτα δεν βρίσκω καμία απάντηση.

Τι σημαίνει ο Θεός για μένα ; Ένας τρόπος να ερμηνεύσω τον κόσμο και τη ζωή; ΟΧΙ!

Πρώτον μου είναι ξεκάθαρο πως αυτή η εξήγηση δεν είναι η πηγή της πίστεως μου σ` αυτόν και δεύτερον πως η πίστη μου στον Θεό δεν «εξηγεί» ορθολογιστικά όλα τα μυστήρια και τα αινίγματα του κόσμου.

Κυριακή ΚΔ΄(Λουκά Θ'): «... ο Χριστός είναι για μας ειρήνη.»

Το σημερινό Αποστολικό Ανάγνωσμα αγαπητοί μου αδελφοί, προέρχεται από την επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς τους χριστιανούς της Εφέσου. Πριν όμως εμβαθύνουμε στο περιεχόμενό του ας το ξανακούσουμε με πιο απλά λόγια στην καθημερινή μας γλώσσα.

21 Νοεμβρίου: ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΕΝΟΠΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ.

Γράφει ο Υποστράτηγος ε.α. Αλέξανδρος Τρομπούκης

      Στις 21 Νοεμβρίου, που η ορθόδοξη Χριστιανοσύνη γιορτάζει τα Εισόδια της Θεοτόκου, το Έθνος μας τιμά τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας.

      Στη μακρά και πολυτάραχη ιστορία του Ελληνισμού, το λαϊκό αίσθημα έχει συνδέσει το έθνος και την ελευθερία με τη θρησκεία, αναδεικνύοντας έτσι τη διαχρονική σύζευξη των δύο πόλων, της Πατρίδας και της Ορθοδοξίας. Αυτή η παράδοση και η πίστη του λαού μας καθιέρωσε και ως προστάτιδα των Ενόπλων μας δυνάμεων την Υπεραγία Θεοτόκο, την Παναγία. Υπό τη σκέπη της Υπερμάχου Στρατηγού, οι Ένοπλες Δυνάμεις έγραψαν λαμπρές σελίδες ελληνικής ιστορίας και δόξας, υπερασπίζοντας τα ιερά και όσια της πατρίδας, με περίσσευμα ανδρείας και θάρρους.

Οι νέοι του σήμερα.

«Οι νέοι δεν νοιάζονται...

Οι νέα γενιά έχει πάρει τον κατήφορο...

Οι νέοι δεν έχουν ιδανικά...

Οι νέοι δεν πιστεύουν...

Οι νέοι είναι γεμάτοι πάθη...»

Όλα τα παραπάνω και άλλα πολλά ακούμε καθημερινά από πιο μεγάλους -ηλικιακά- ανθρώπους οι οποίοι πλέον ως σωφρονισμένοι βάζουν διάφορες ταμπέλες στους νέους που συναντούν και γνωρίζουν.

Δηλαδή οι νέοι θα χαθούν; θα ρωτήσει κάποιος. Και βέβαια όχι.

Κατηγορούμε τους νέους ότι δεν νοιάζονται για τίποτα. Αυτό όμως είναι ψέμα. Οι νέοι νοιάζονται, απλά δεν νοιάζονται με την μικροπρέπεια που νοιάζονται οι ηλικιωμένοι.

Το βολικό ή το άγνωστο;

- Να κοινωνήσω;

- Αυτά τα λέγαμε όταν ήσουν παιδί, όταν ήσουν νέος. Τώρα, θα το νιώθεις μέσα σου, και θα αποφασίζεις μόνος σου τη σχέση σου με το Χριστό. Δεν μπορεί μέχρι να γεράσεις να ρωτάς εμένα για το πότε θα κοινωνήσεις.

- Δηλαδή, χωρίς εξομολόγηση;

Συγνώμη απ' την ζωή...

Κουράστηκες να υπολογίζεις τα πάντα στην ζωή σου ε; Να νιώθεις ενοχές και ανασφάλειες για κάθε κίνηση ή συναίσθημα σου. Κουράστηκες να περιμένεις την ζωή κι αυτή να αργεί πάντα μια μέρα.. Πες το.. μην φοβάσαι. Ομολόγησε το. Μα όχι σε εμένα. Στον εαυτό σου να το πεις. Με εκείνον που χρόνια τώρα προσπαθείτε να αλληλοεξοντωθείτε. 

Μίλα του, πες του, «με κούρασες ρε μπαγάσα, σε κούρασα κι εγώ καρδιά μου. Με πλήγωσες πολύ, σε λάβωσα. Με παίδεψες και εγώ σε τυράννησα ασύστολα και αυτοκαταστροφικά. Τα θέλω και τα όνειρα σου τα κατέστρεψα με αδιόρατη χαρά.

Είναι να μην σου έρθει "νόημα"...

 Προσπαθούσα να καταλάβω τους ανθρώπους που παίρνουν την απόφαση να τα αφήσουν όλα και να πάνε να γίνουν μοναχοί.

Προσπαθούσα να καταλάβω το γιατί.

Γιατί να μην ζήσουν μία ζωή μέσα στον κόσμο, να παντρευτούν, να κάνουμε παιδιά κι ας ζούνε όπως λέει η Εκκλησία, αφού και στον κόσμο μπορεί κάποιος να προκόψει πνευματικά, ακόμα και να αγιάσει...

Τέλεια σχέση δεν υπάρχει.

Τέλεια σχέση δεν υπάρχει.

Ξέρετε τι υπάρχει;

Ιησούς Χριστός,όλοι ξέρουμε αυτό το όνομα, όμως πόσοι Τον ξέρουμε;

Οι πιο πολλοί δεν Τον κατάλαβαν, δεν μπόρεσαν να αποδεκτούν την ταπείνωσή Του, την ανεξικακία Του, αυτό που πρόσφερε σε όλους αδιακρίτως.
Πολλοί είναι αυτοί που ακόμα Τον αμφισβητούν, Τον κατηγορούν, Τον βλασφημούν μη μπορώντας να εννοήσουν την μεγαλωσύνη Του.

Δεν μπορούν να καταλάβουν το κέρδος διαμέσου της εκούσιας "ήττας", δεν μπορούν να αποδεκτούν ότι καλούνται και οι ίδιοι να χάσουν ώστε να κερδίσουν, να απολέσουν το καλό τους προφίλ και σαν άσημοι να γίνουν τελικά σημαντικοί.

Κυριακή ΚΓ΄: «Σ’ όλη τη γη αντήχησε η φωνή τους...»

 Κυριακή 16 Νοεμβρίου σήμερα αγαπητοί μου αδελφοί, και η Αγία μας Εκκλησία τιμά την μνήμη του Αγίου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Ματθαίου. Έτσι το Αποστολικό Ανάγνωσμα που πριν λίγο ακούσαμε -και που προέρχεται από την επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς τους χριστιανούς της Ρώμης- είναι αυτό που καθιερώθηκε να διαβάζεται κατά την ημέρα αυτή. Όμως πριν εμβαθύνουμε στο περιεχόμενο του χωρίου, ας το ξαναθυμηθούμε, ακούγοντάς το αυτή τη φορά στην καθημερινή μας γλώσσα.

Αγρυπνία και κουρές στην Ιερά Μονή Παναγίας Δοβρά (ΦΩΤΟ)

Την Πέμπτη 13 Νοεμβρίου πραγματοποιήθηκε στο καθολικό της Ιεράς Μονής Παναγίας Δοβρά στην Βέροια αγρυπνία επί τη εορτή του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και της Αγίας οικογένειας των Παλαμάδων.

Κατά την διάρκεια της αγρυπνίας τελέστηκε η κουρά (ρασοευχή) του Δοκίμου Αντωνίου Πατρίκα ο οποίος έλαβε το όνομα Αμφιλόχιος και η μεγαλοσχημία του αρχιδιακόνου της Μητροπόλεως και αδελφού της μονής π. Πρόδρομου Γκριτζαλιώτη.

Στο τέλος της αγρυπνίας τελέστηκε και η χειροθεσία σε αναγνώστη του κ. Αναστασίου Ζούζιου.

Στην αγρυπνία προεξήρχε ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων ο οποίος κήρυξε και τον θείο λόγο.

Η αγάπη υπάρχει όταν συνυπάρχει.

Είναι δύσκολο να αγαπάς. Είναι δύσκολο, όχι γιατί είναι κάτι έξω από την φύση μας, αλλά γιατί συνήθως εμείς ζούμε παραφύσιν.

Λένε πολλοί ότι ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό, και έχουν δίκαιο. Όντως ο άνθρωπος είναι ένα όν το οποίο δημιουργήθηκε για να κοινωνεί όχι μόνο με άλλους ανθρώπους αλλά με όλη την κτίση. Ιδιαιτέρως όμως να κοινωνεί με τον Θεό και δι’ Αυτού να κοινωνεί με τα πάντα και δια πάντα.

Το Ιερό Βήμα.

Το ιερό Βήμα καταλαμβάνει το ανατολικό άκρο του ναού. Ονομάζεται έτσι διότι βρίσκεται υψηλότερα από τον υπόλοιπο ναό, κατ’ επίδραση των ρωμαϊκών βασιλικών, οι οποίες ήταν υπερυψωμένες στο σημείο αυτό, από όπου ομιλούσαν οι ρήτορες των δικαστηρίων. Θεωρείται χώρος ιερός, επειδή εκεί τελούνται τα ιερά μυστήρια, με κορυφαίο το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Επιτρέπεται η είσοδος μόνο των κληρικών και γι’ αυτό ονομάζονταν άδυτον και άβατον. Στους βυζαντινούς χρόνους, στον μόνο λαϊκό, στον οποίο επιτρέπονταν ή είσοδος ήταν ο αυτοκράτορας, διότι θεωρούνταν ιερό πρόσωπο (Σωζομενού Εκκλ. Ιστ. Ζ΄25).

Αντέδρασε πριν το σκοτάδι γαντζωθεί στην καρδιά σου!

Ένιωθα μέσα μου θυμό. Μένος για κάποιον συγκεκριμένο άνθρωπο. Εκείνος ούτε που το είχε καταλάβει ότι κάτι με ενόχλησε. Το έκανε "άθελά" του.

Άρχισε το μυαλό μου να σκηνοθετεί πως θα τον τιμωρήσω, τι θα του πω, πως θα τον προσβάλω, πως θα τον συντρίψω.

Πανήγυρις Ι.Ν. Αγίου Μηνά Νάουσας (ΦΩΤΟ+ΒΙΝΤΕΟ)

Χθες το απόγευμα μεγάλος αριθμός πιστών συνέρρευσε για τον πανηγυρικό εσπερινό, κατά τον οποίο προέστη ο Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας αρχιμ. Αθηναγόρας Μπίρδας, ο οποίος κήρυξε και το θείο λόγο. Σήμερα το πρωί τελέστηκε ιερατικό συλλείτουργο.

Μεγάλο κακό το να κρίνουμε μόνο από αυτά που βλεπουμε.

 Ο ιερέας μόλις είχε τελειώσει το συμβούλιο με την εκκλησιαστική επιτροπή. Είχε βραδιάσει πια. Η βροχή έκανε τους δρόμους να γυαλίζουν στο φως του φεγγαριού.

Μπήκε στο αμάξι του και πήρε τον δρόμο για το σπιτικό του. Ήταν πολύ κουρασμένος. Σωματικά αλλά και ψυχικά. Όλη την ημέρα άκουγε τα προβλήματα του κόσμου προσπαθώντας να καθοδηγήσει, προσπαθώντας να μην αποκάμει ο ίδιος με αυτά που άκουγε δίνοντας συγχρόνως συγχώρεση και ελπίδα.

Ἡμερίδα μέ θέμα: «Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός: 300 Χρόνια ἀπό τήν γέννησή του».

Με ιδιαίτερη επιτυχία στέθφηκε ἡ διεξαγωγή τῆς ἡμερίδας, πού ἀφιερώθηκε ἀπό τήν Ἱερά Μητρόπολη Βεροίας, στά τριακόσια χρόνια από τήν γέννηση τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ἱερομάρτυρος καί Ἰσαποστόλου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ. Μάλιστα συνδυάστηκε μέ τήν μηνιαία ἱερατική σύναξη τῆς Μητροπόλεως καί πραγματοποιήθηκε στό Παύλειο Πολιτιστικό Κέντρο. 

Συμφυής ο άνθρωπος

Πριν από χρόνια, ένα γνωστό μας παιδί πήγε στρατιώτης. Ως φοιτητής, γνώρισε το Μοναστήρι και συνδέθηκε μαζί μας. Εξομολογήθηκε στον Γέροντα και η ζωή του πλέον δόθηκε στην Εκκλησία.

Κοσμικό παιδί, με αρκετές περιπέτειες στην μέχρι τότε ζωή του, ένοιωθε πλέον ανάλαφρος και το άχθος της σαρκός, με όλες τις παρενέργειές του (γράφε: βάρος της σάρκας με όλες της αμαρτίες της) τώρα σαν να είχε ξαφνικά χαθεί. Ήταν εμφανές ότι η ευχή του Γέροντα και η χάρη του Θεού είχαν μεταμορφώσει το παλληκάρι.

Η θλίψη ως ευλογία.

Τελικά, η θλίψη μπορεί να γίνει ευλογία, ο πόνος ευκαιρία αναθεώρησης της ζωής, οι δοκιμασίες δυνατότητα ωρίμανσης. Αν όμως ο άνθρωπος τα αποδεκτεί, όχι μοιρολατρικά και μίζερα, αλλά με ταπείνωση, συντριβή καρδίας, υπακοή στο θέλημα του Θεού και εμπιστοσύνη ότι το σχέδιο Του είναι το καλύτερο για μας.

Είναι αλήθεια ότι «κανένας δεν πήγε στον ουρανό με άνεση» (Μ. Αντώνιος). Η πραγματικότητα της ζωής μάς βεβαιώνει ότι «στον κόσμο αυτό θα έχουμε θλίψεις» (Ιησούς Χριστός). Όπως είναι αλήθεια και το ότι «αυτόν που αγαπά ο Θεός, τον παιδαγωγεί» (Απ. Παύλος). Όμως δεν μπορούν όλοι να τα εννοήσουν. Χρειάζεται η προϋπόθεση της ταπείνωσης και της εμπιστοσύνης, κυρίως όταν ο Θεός σιωπά και φαίνεται πως δεν υπάρχει.

Σίγουρα έχεις πολλούς για παρέα...φίλους όμως;

Φίλος δεν είναι αυτός που θα γελάσει μαζί σου με κάποιο σου πάθημα.

Φίλος δεν είναι αυτός που θα σε κοροϊδέψει, θα σε μειώσει μπροστά στους άλλους.

Φίλος δεν είναι αυτός που κάνεις παρέα και απλά περνάτε καλά επειδή έτυχε να γνωριστείτε στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στην δουλειά...

Φίλος είναι εκείνος που στο αντίκρυσμα των ματιών σου βλέπει τον άνθρωπό του.

Καρδιάς μετανάστης.

Είναι κάποιες στιγμές μέσα στην πορεία της ζωή μας που συναντούμε ανθρώπους όμορφους, ανθρώπους που το βλέμμα τους, τα λόγια τους, οι κινήσεις τους μαρτυρούν έναν εσωτερικό κόσμο γεμάτο κάλλος, γεμάτο ειρήνη, γαλήνη, ηρεμία.

Έρχονται συνήθως αναπάντεχα. Και καθώς αποχωρούν και πάλι απρόσμενα από την ζωή μας αφήνουν αυτό το άρωμα του «αλλιώτικου». Ένα αίσθημα Χάριτος.

Φώτης Κόντογλου:Ζωή πολυμέριμνη, χωρίς καμμιά εσωτερική ευτυχία.

Ὁ ἄνθρωπος εἶναι σὲ ὅλα ἀχόρταγος, θέλει ν᾿ ἀπολάψει πολλά, χωρὶς νὰ μπορεῖ νὰ τὰ προφτάξει ὅλα. Καὶ βασανίζεται. Ὅποιος ὅμως φτάξει σὲ μιὰ κατάσταση ποὺ νὰ εὐχαριστιέται μὲ τὰ λίγα, καὶ νὰ μὴ θέλει πολλά, ἔστω κι ἂν μπορεῖ νὰ τ᾿ ἀποχτήσει, ἐκεῖνος λοιπὸν εἶναι ὁ εὐτυχισμένος. Δὲν τὸ κάνει ἀπὸ οἰκονομία, εἴτε γιατὶ ἔχει τὴν ἰδέα πὼς τὰ πολλὰ τὸν βλάφτουνε στὴν ψυχὴ ἢ στὸ σῶμα. Ἀλλὰ γιατὶ στὰ λίγα καὶ στὰ ἁπλὰ βρίσκει πιὸ ἁγνὴ ἱκανοποίηση. Καὶ περισσότερο ἀπ᾿ ὅλα, ἐπειδὴ μὲ τὰ ἁπλὰ καὶ μὲ τὰ λίγα δὲν χάνει τὸν ἑαυτό του. «Τὶς ἔστι πλούσιος; Ὁ ἐν ὀλίγῳ ἀναπαυόμενος».